Recensies Archieven - Page 290 of 352

Lunatic Soul – Fractured

Lunatic Soul – Fractured (Bertus)

Achter het pseudoniem Lunatic Soul gaat de Poolse multi-instrumentalist Mariusz Duda (42) schuil. Jongen die opgroeide in de jaren 80 en dat laat zijn sporen na in de muziek die hij maakt. Niet zozeer met zijn atmosferische rockband Riverside, maar wel op het solopad, dat hij ook geregeld bewandelt. Fractured is Duda’s vijfde album op eigen benen.

Het is het persoonlijkste werk van Lunatic Soul, tekstueel onder meer handelend over het verlies van zijn goede vriend en medebandlid van Riverside Piotr Grudzinski, alsook over de dood van zijn vader. Beiden overleden in 2016. Duda beschrijft hoe hij het leven weer oppakt.

Fractured is een donker, wat herfstig album geworden, niettemin Lunatic Souls toegankelijkste langspeler, met prachtige melodieën. Er kan ook worden gedanst. Met name op de heerlijk opzwepende drum-‘n-bass van het titelnummer, als Duda ook zingend het achterste van zijn tong laat zien en woede en frustratie de vrije loop laat.

Het mooist zijn de songs waarin een hartverwarmende synthese plaatsvindt tussen elektronica en de akoestische gitaar, zoals Crumbling Teeth And The Owl Eyes. De kopstem die Duda dan opzet, komt ook extra goed uit de verf. De song doet muzikaal denken aan Dream On, van Depeche Modes Exciter (2001). Een band die sowieso zijn sporen nalaat op Fractured. Duda geeft bovendien aan beïnvloed te zijn door Peter Gabriel, Massive Attack en David Sylvian. Ook dat lijdt geen twijfel.

Poolse artiesten komen niet vaak over de landsgrenzen, omdat hun muziek daar domweg niet universeel genoeg voor is. Lunatic Soul kan weleens de uitzondering worden op die regel. Fractured bezit alle ingrediënten om internationaal door te breken. Pieter Visscher

Mavis Staples – If All I Was Was Black

Mavis Staples – If All I Was Was Black (ANTI)

If All I Was Was Black markeert, na You Are Not Alone (2010) en One True Vine (2013), de derde samenwerking tussen Mavis Staples en Wilco-frontman Jeff Tweedy. Hij schreef en produceerde alle tien de nummers op het zestiende studioalbum van deze grande dame van de soul.

Het is een uitgesproken politiek album geworden, vol ingehouden woede en frustratie over sociale ongelijkheid en racisme in het algemeen en een chaotisch verlopen jaar met president Trump in het bijzonder. Hoewel er op korte termijn nog weinig hoop voor een betere toekomst gloort, blijft Staples’ mix van soul en gospel immer warm en optimistisch, waarbij Tweedys prettig scheurende gitaargeluid voor de scherpe randjes zorgt.

Liefde en de dialoog winnen het uiteindelijk altijd van haat, is de boodschap in nummers als Peaceful Dream, Try Harder en het heerlijke We Go High (When They Go Low). Amen to that. Tekst Mania | Jan Doense

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Grooves.

Weezer – Pacific Daydream

Weezer – Pacific Daydream (Warner)

Nauwelijks anderhalf jaar na het uitstekende White Album komt Weezer alweer met een nieuw album. Nummer elf inmiddels. Aanvankelijk was de band van plan een donker album op te nemen, een Black Album, maar het bleek al snel dat de nieuwe liedjes daarvoor te zonnig klonken.

De band begon opnieuw en vond inspiratie in een paar beroemde regels van de Chinese dichter Zhuang Zi, die droomde dat hij een vlinder was, tevreden met zichzelf, en zich bij het wakker worden afvroeg of “ik Zhuang Zi ben die droomde dat hij een vlinder was ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was”.

Op de een of andere manier past dit filosofische citaat daadwerkelijk goed bij de sfeer die deze dromerige plaat uitstraalt. Weezer past op Pacific Daydream moeiteloos ritmes uit hiphop, pop en dance in en klinkt daarbij meer bedachtzaam dan voorheen. Nog steeds catchy en onmiskenbaar Weezer, maar wel op een andere manier. Even wennen misschien, maar al na een paar draaibeurten krijg je de ijzersterke liedjes niet meer uit je hoofd. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Live Foto Review: Madness @ Muziekcentrum Enschede

Live Foto Review: Madness @ Muziekcentrum Enschede
Support: Chainska Brassika
13 november 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

The heavy heavy monster sound in Enschede! 13 november was Madness in Twente! Muziekcentrum Enschede veranderde in een House Of Fun waar de waarschijnlijk beroemdste skaband aller tijden heeft laten horen dat ze nog steeds een zaal aan het kolken kunnen krijgen met hun tijdloze hits. En dat zijn er nogal wat!

In 1979 verschijnt het debuut van deze Nutty Boys en Engeland en het Europese vasteland raken in de ban van de skarevival met naast Madness bands als The Specials, The Selecter en The Beat als belangrijkste boegbeelden.

Chainska Brassika

Madness

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love (V2)

Eriksson Delcroix is een Belgische band rond Bjorn Eriksson (voorheen Maxon Blewitt en Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (bekend van Laïs). De twee lieten op hun vorige twee platen op fraaie wijze de gloriejaren van Gram Parsons en Emmylou Harris, Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en Johnny Cash en June Carter herleven, maar gaven ook een eigen draai aan de vooral door folk en country beïnvloede muziek, bijvoorbeeld door invloeden uit de muziekscene van Tucson, Arizona, te verwerken.

Op Magic Marker Love werkt de band samen met het Belgische strijkorkest Sun Sun Sun Orchestra en verrijkt het haar muziek verder met fraaie en bijzondere strijkersarrangementen, die het geluid van Eriksson Delcroix nog wat mooier, mysterieuzer en eigenzinniger maken. Magic Marker Love is hierdoor een wat spannender plaat dan zijn voorgangers, maar de liefde voor de Amerikaanse rootsmuziek spat er gelukkig nog steeds vanaf en zowel in muzikaal als vocaal opzicht is het ook dit keer weer genieten. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA

17/11/2017 Stadsvolk Festival, Tilburg (NL)
26/11/2017 Nest, Gent (albumvoorstelling met SSS)

2018 Tour met Sun Sun Sun Orchestra

11/01/2018 Palethe Overpelt (try-out)
12/01/2018 Cultureel Centrum Deurne
13/01/2018 30 CC Stadsschouwburg Leuven
18/01/2018 Schouwburg Rex Mol
19/01/2018 City Nieuwpoort
20/01/2018 De Kluize Oosterzele
25/01/2018 T Aambeeld Aartselaar
26/01/2018 De Mol Lier
27/01/2018 Het Perron Ieper
31/01/2018 Stadsschouwburg Brugge
01/02/2018 Zwaneberg Heist-op-den-Berg
02/02/2018 t Bruggeske Kapellen
03/02/2018 Stadsschouwburg Mechelen
07/02/2018 Herbakker Eeklo
08/02/2018 De Ploter Ternat
09/02/2018 De Brouckere Torhout
10/02/2018 Ter Vesten Beveren
21 April 2018 Billy Bob’s Parijs

Live Review: Alan Parsons Live Project @ LIMBURGzaal, Heerlen

Live Review: Alan Parsons Live Project
Parkstad Limburg Theaters / LIMBURGzaal, Heerlen
14 november 2017
Martien Koolen

Dit concert van de ‘legendarische’ Alan Parsons was binnen een paar uur uitverkocht en na afloop was mij meteen duidelijk waarom. Het Alan Parsons Live Project speelde vanavond een meer dan uitstekende set, bestaande uit 23 nummers en twee toegiften.

Voor Parsons-fans van het eerste uur was er een leuke verrassing, want het tweede studioalbum I Robot, uitgebracht in 1977, werd helemaal gespeeld. De vier instrumentale stukken, I Would Not Want To Be Like You en The Voice waren de hoogtepunten van de I Robot-set en vooral gitarist Dan Tracey speelde de ene na de andere prachtige, melodieuze gitaarsolo.

De avond begint trouwens met May Be A Price To Pay afkomstig van The Turn Of A Friendly Card (1980) gevolgd door Standing On Higher Ground van Parsons laatste album Gaudi, uitgebracht in 1987. Daarna volgen eigenlijk alleen maar de zeer bekende meezingers zoals Time, Limelight, Prime Time, Psychobabble, Don’t Answer Me en natuurlijk het onoverkomelijke Old And Wise. Laatstgenoemd nummer is natuurlijk vooral bekend geworden met Colin Blunstone als zanger en helaas kan P.J. Olsen vanavond niet aan die gevoelige uitvoering tippen.

Na de 10 nummers van I Robot volgen dan natuurlijk terecht ook nog Sirius en Eye In The Sky (massaal meegezongen), waarbij Parsons zelf gedeeltelijk de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Een heerlijke set en vooral het zeer goede geluid zorgde voor een lekkere trip down memory lane voor de toehoorders.

Gelukkig was de koek nog niet op want de band kwam terug voor twee toegiften. De eerste encore was tevens de oudste song van de hele set, namelijk een lekker rockende versie van (The sytem of) Dr.Tarr and Professor Fether, dat afkomstig is van het debuutalbum Tales Of Mystery And Imagination, uitgebracht in 1976. Slotakkoord is het zeer bekende en nog steeds populaire, commercieel succesvolle nummer Games People Play van het album Turn Of A Friendly Card. Maar na dik twee uur is de Alan Parsons koek toch echt op.

Dave Clarke – Desecration Of Desire

Dave Clarke – Desecration Of Desire

“Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.

Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem

Stereophonics – Scream Above The Sounds

Stereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)

Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.

Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.

Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam

Protomartyr alleen muzikaal opwindend in Rotown

Live Review: Protomartyr @ Rotown, Rotterdam
11 november 2017
Tekst Pieter Visscher

Ze zijn vrienden voor het leven: Protomartyr-zanger Joe Casey en zijn onafscheidelijke fles pils op het podium. Die heeft hij nodig omdat zijn linkerarm er anders maar een beetje lullig bijbungelt, en hij nóg meer moeite heeft zichzelf een houding te geven voor publiek. De alcohol neemt mentale barrières weg bij Casey. Allesbehalve een podiumdier. Geen jongen die denkt: ha, we gaan weer lekker gek doen op de planken.

Opgeteld bij Caseys intrinsieke ongemakken: zijn oubollige grauwe pak en het niet al te moeilijke kapsel. Hij ziet eruit als een boekhouder, die tegen zijn pensioen aanhikt – met z’n 40 lentes. Bandmaatjes Scott Davidson (bas), gitarist Greg Ahee, en drummer Alex Leonard zijn zo’n tien jaar jonger, maar ook zij hebben niet de uitstraling die Casey mist om de focus op de blikvanger wat weg te nemen. Toch, ondanks alle tekortkomingen als showmaster, is Casey fascinerend om naar te kijken. Misschien wel juist vanwege alle ongemakken. Casey is een aaibare anti-ster. Het is prettig dat Protomartyr de muziek het werk kan laten doen en dat doet de band dan ook.

Pas rond kwart voor tien bestijgen de Amerikanen het podium, wat een gebruikelijke tijd is tijdens weekeindes in Rotown. De zaal is stijf uitverkocht. Niet heel verwonderlijk, omdat het dit jaar verschenen Relatives In Descent een formidabel album is. Nog sterker dan het alom bewierookte The Agent Intellect, dat twee jaar eerder verscheen.

Nummers van de vier studioalbums worden met iets minder opsmuk dan op plaat vertolkt en dat rauwe staat de band prima. Wanneer de eerste tonen van het geweldige My Children worden ingezet, weet je dat het goedzit. Het is een van de prijsnummers van Relatives In Descent, waarop sowieso nauwelijks een zwak moment is te vinden.

Er is vrijwel geen interactie tussen band en publiek, hoewel er zo nu en dan een “thank you” klinkt uit Caseys mond en hij ook nog iets onverstaanbaars murmelt aan het eind van de set. Dan zijn het uit volle borst meegezongen Don’t Go To Anacita (de huidige hit) en het minstens zo opwindende Male Plague al voorbijgekomen.

Protomartyr is een band die live, in optisch perspectief, net zo veel te bieden heeft als Dire Straits vroeger, maar muzikaal dérmate opwindend is dat je die minimale podiumprestaties met alle liefde door de vingers ziet.

Angel Olsen – Phases

Angel Olsen – Phases (Jagjaguwar)

Hoewel de naam van deze 30-jarige een Scandinavische afkomst kan doen vermoeden, hebben we hier te maken met een Amerikaanse uit St. Louis. Voordat Angel Olsen haar entree maakte als soloartiest, toerde zij de wereld over met niemand minder dan Will Oldham – beter bekend als Bonnie “Prince” Billy.

Binnen zijn band was het deze Amerikaanse die de backingvocals verzorgde. Nu een paar platen later weten we dat zij haar voornaam eer aan doet, waarmee ze ook nu weer dit nieuwe album Phases weet te vullen, op magische wijze. Het is een verzameling van 12 tracks die bestaat uit oude nummers, covers, B-kantjes en nieuwe juwelen.

Zo wordt de nieuwe track genaamd Special door Olsen ingezet op een bijna Mazzy Star-achtige manier waarbij het wegdromen vrijwel vanzelf gaat. Phases kan beschreven worden als het perfecte album voor de herfst, gevuld met bittersweet symphonies over het leven. Tekst Mania | Linda Rettenwander

Liefhebbers van Angel Olsen luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche.