Recensies Archieven - Page 290 of 371

Ryley Walker – Deafman Glance

Albums van meestergitarist Ryley Walker variëren tussen complete instrumentale, en meer singer/songwriter georiënteerde albums. Zijn vijfde, Deafman Glance, hoort in die laatste categorie.

Uiteraard wordt er wel degelijk knap gitaar gespeeld, waarbij zijn fenomenale beheersing van de finger picking techniek nog het meeste opvalt. De licht psychedelische sound doet enigszins denken aan Tim Buckley, ook iemand die talent voor zijn instrument wist te combineren met een groot songwriter talent.

Een ander referentiepunt is de onnavolgbare John Fahey, wiens experimentele benadering van roots muziek uit de Mississippi delta, ook terug te horen is in de diepe blues zoals Walker die weet te brengen. Tegelijkertijd weet hij toegankelijk genoeg te blijven om ook voor de minder progressieven onder ons een muzikaal interessant album te maken.

De fraaie arrangementen geven de songs vaak een jazzy ondertoon mee, nog het meest nadrukkelijk in eerste single Telluride Speed. Een volledig eigen geluid van een zeer vakkundig muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 15/07 Cactus Festival, Brugge (BE) 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 13/11 Botanique, Brussel (BE) 02/12 Paradiso, Amsterdam

Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel

Na haar twee essentiële EP’s ging het snel met de carrière van Courtney Barnett. Desondanks nam ze onverstoorbaar de tijd voor deze tweede langspeler. Vorig jaar verscheen nog wel het uitstapje Lotta Sea Lice met Kurt Vile, in wie ze hoorbaar een gelijkgestemde vond.

Met een reeks bekende musici uit de Australische scene was dit album wel even anders van aanpak dan bij haar eigen werk, maar op Tell Me How You Really Feel maakt ze weer gewoon gebruik van haar vaste begeleiders en co-producer Burke Reid.

Het album kent een verrassend donker begin met Hopefulessness als aanloop en ontluikt hierna met het springerige City Looks Pretty. Wat erna volgt klinkt al even verraderlijk makkelijk in het gehoor zoals de single Nameless, Faceless die in alle eenvoud in het gehoor blijft plakken. Het is Kim Deal van de Breeders die hierop backing vocals zingt en twee liedjes later zelfs met zus en bandgenote Kelley opnieuw te horen is.

Met het hart op de tong zingt Barnett met een nuchtere en onderzoekende insteek haar bevindingen en zelfreflecties zonder ze in poespas te verhullen. Een ontwapende eerlijkheid die op zichzelf al prijzenswaardig is. De bijpassende rafelrandjes zijn zeker niet verdwenen, zoals duidelijk wordt op I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch. Wel werd het voor haar doen een bondig album, ditmaal zonder al te lange liedjes, maar laat ze in onder de veertig minuten weinig meer te wensen over. Ontspannen sluit ze perfect afrondend af met Sunday Roast, die ook prima had gepast op haar album met Vile. Tekst Mania | Corné Ooijman.

===> Lees hier ons interview met Courtney Barnett.

LIVEDATA 30/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 31/05 TivoliVredenburg, Utrecht

Ray Lamontagne – Part Of The Light

Part Of The Light is alweer het zevende studioalbum van Ray Lamontagne, de Amerikaanse singer-songwriter die in 2004 verrassend debuteerde met het indrukwekkende album Trouble.

De eerste single die van Part Of The Light is verschenen, de akoestische ballad Such A Simple Thing, liet al een klein stukje horen van wat we van de nieuwe release kunnen verwachten: ingetogen en subtiele arrangementen met een prominente plek voor Lamontagne’s kenmerkende hese zangstem. Maar Part Of The Light heeft nog veel meer te bieden. Sterker nog, het is een album met verschillende muzikale gezichten.

Zo wordt de vrolijke en speelse openingstrack To The Sea gevolgd door Paper Man, een nummer met dromerige momenten die naadloos overgaan in een zwoele en catchy groove. Na een aantal ingetogen albumtracks (Part Of The Light, It’s Always Been You en Let’s Make It Last) wordt met As Black As Blood Is Blue het tempo weer opgeschroefd, een nummer dat laat horen dat Lamontagne zich ook in de rockhoek prima thuis voelt.

En wat te denken van het bluesy No Answer Arrives, waarin niet alleen de galm van Lamontagne’s stem maar ook van de rest van de band flink wordt opengegooid. Met de harmonische afsluiter Goodbye Blue Sky keert de rust weer terug en begeeft Lamontagne zich weer op bekend terrein. Kortom, een album dat evenals zijn voorgangers laat zien en horen hoe veelzijdig de Amerikaanse muzikant is. Ik ben nu al benieuwd welke kant de muzikale reis van Lamontagne hierna op zal gaan… Tekst Mania | Godfried Nevels

Okkervil River – In the Rainbow Rain

Will Sheff bouwt met zijn band Okkervil River inmiddels al 18 jaar aan een prachtig oeuvre. De band is met dit oeuvre onmogelijk in een hokje te duwen en bestrijkt een breed palet dat varieert van Amerikaanse roots tot indie rock en pop.

Op het in 2016 verschenen Away koos Will Sheff nog voor een opvallend ingetogen en stemmig geluid met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar op In The Rainbow Rain is het weer tijd voor een vol en voor een belangrijk deel elektronisch bandgeluid dat overloopt van de invloeden uit vooral de pop.

Okkervil verrast op haar nieuwe plaat met pastorale of juist zeer uitbundige pop, die hier en daar wel wat weg heeft van Roxy Music, een flinke 80s tik heeft meegekregen, soms verrassend soulvol klinkt, maar die uiteraard ook sporen bevat van de stapel platen die Okkervil River inmiddels op haar naam heeft staan. De smaakvolle productie van Shawn Everett (The War on Drugs) is de kers op de taart. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA SEP 28/09 Sugar Factory, Amsterdam 29/09 Rotown, Rotterdam 30/09 Botanique, Brussels (BE)

Gaz Coombes – World’s Strongest Man

Gaz Coombes – World’s Strongest Man (Caroline)

Op zijn derde soloalbum, World’s Strongest Man, herinnert er nog maar weinig aan het Supergrass-verleden van Gaz Coombes. De onrust, de speelsheid en de springerigheid lijken voorgoed te zijn verdwenen uit zijn muziek. Het tempo is gezakt en World’s Strongest Man klinkt bedachtzaam, zweverig en op de langere nummers Slow Motion Life en Weird Dreams ronduit psychedelisch.

Net als op Shit (I’ve done it again) zijn hier de invloeden van Todd Rundgren ten tijde van A Wizzard A True Star volop aanwezig. Die plaat verscheen toen de inmiddels 42-jarige Gaz Coombes nog geboren moest worden.

Opvallend is wel dat de gitaren weer ruimte krijgen in zijn muziek. Zijn vorige twee platen waren toch vooral elektronische aangelegenheden. Niet dat World’s Strongest Man, tevens de titel van de ijzersterke opener van dit fraaie album, een gitaarplaat is geworden.

Categoriseren van Gaz Coombes’ derde is niet eenvoudig. Laten we het maar op opzienbarend houden. Het is ook zijn beste tot nog toe zonder Supergrass. Gaz Coombes is namelijk enorm gegroeid als zanger, tekstschrijver en componist en ook qua productie is World’s Strongest Man een hoogvlieger. Tekst Mania | Wim Koevoet

Beach House – 7

Het is alweer het zevende volwaardige album van de uit het Amerikaanse Baltimore afkomstige dreampop band Beach House, en tja, waarom zou je dat album dan ook niet gewoon 7 noemen? Dat is in ieder geval beter dan je zesde album 6 noemen. Daar komt bij dat 7 het goddelijke getal is, en het moet gezegd, het nieuwe album van Beach House klinkt bij vlagen evenzo goddelijk als de titel doet vermoeden.

Het laatste volwaardige album Thank Your Lucky Stars dateert uit 2015 en in 2017 bracht de band nog een album met B-sides en rarities uit. Dat markeerde meteen het einde van een periode. Want op 7, zetten Victoria Legrand en Alex Scally de volgende stap. Het geheel klinkt meer solide, gelaagder en robuuster. Dit komt onder meer door het betrekken van live drummer James Barone bij het productieproces. De nummers op 7 komen minder theatraal over en de zang van Legrand klinkt minder spooky en androgyne dan op eerder werk.

Het energieke openingsnummer Dark Spring, met zijn gepolijste productie, maakt dan ook meteen duidelijk waar Beach House anno 2018 staat. Het folkachtige Pay No Mind zet je vervolgens weer op het verkeerde been, want dit tweede nummer, zo’n typische kabbelend Beach House-niemendalletje, neigt wat meer naar het oudere werk. Maar het zijn power songs als Lose Your Smile en Girl of the Year die, hoe arbitrair het ook klinkt, de meeste indruk maken.

Qua zangstructuren kan Beach House zich op 7 meten met Mew. De lome en trage beats doen terug verlangen naar Secret Machines. En niet zelden concluderen we dat Beach House op 7 klinkt zoals dream gazers Engineers nu hadden moeten klinken.
Langzaam aan wordt het steeds duidelijker dat de early 90’s revival echt serieuze vormen aanneemt. Bent u er klaar voor? Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 12/10 TivoliVredenburg, Utrecht 13/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Live Foto Review: Katie Von Schleichers @ Sugarfactory, Amsterdam

Live Foto Review: Katie Von Schleichers @ Sugarfactory, Amsterdam
14 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Oververhitte vocalen, lo-fi drums en gruizige gitaren zijn kenmerkend voor Katie Von Schleichers eigenzinnige sound. Haar nieuwste album Shitty Hits bestaat uit heldere, zonnige jaren zeventig radiohits die je zorgeloos in je auto kunt luisteren, maar er zijn ook van die liedjes waar je zachtjes op kunt huilen.

Vragen die in haar teksten gesteld worden, krijgen antwoord in de sound. Ondersteund door Katie’s betoverende zang achtervolgen haar melodieën je zelfs tot in je dromen.

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino

Er is een hoop gebeurd sinds het laatste album AM van de Arctic Monkeys, inmiddels alweer vijf jaar oud. Voorman Alex Turner en drummer Matt Helders hebben de working class city Sheffield in de UK achter zich gelaten en hebben zich gesetteld in het mondaine Los Angeles. Onvermijdelijk heeft dat geleidt tot een ontwikkeling van de ooit als jonge gitaarpunkers begonnen band.

Ook op het laatste album van The Last Shadow Puppets, Turner’s band die hij met Miles Kane bestiert, tekende zich al een licht psychedelische invloed af, een sound die hij nu ook meegenomen heeft naar de studio’s in Los Angeles, Parijs en London, want de band had er blijkbaar geen zin in om op één plek te blijven.

Daarnaast heeft de synthesizer een groter aandeel in hun sound dan ooit tevoren, en ondanks dat dat sommige Arctic Monkeys fans wel even op het verkeerde been zal zetten, bewijst een song als The World’s First Ever Monster Truck Front Flip dat Alex Turner niets van zijn talent voor intelligente songs heeft verloren.

Ook het ouderwetse venijn komt terug in Four Out Of Five, niets minder dan een forse sneer aan het adres van muziekrecensenten, maar niet getreurd, zolang ze zulke sterke albums blijven maken, blijven wij de loftrompet over ze blazen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 08/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 08/07 Rock Werchter, Werchter

Live Foto Review: Goat Girl @ Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: Goat Girl @ Paradiso, Amsterdam
14 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Het jonge Goat Girl – de dames zijn net twintig geworden – debuteerde in 2016 met de single Country Sleaze. Het nummer werd door vrijwel ieder muziekblog opgepikt en uitgelicht, waardoor de vraag naar het Britse viertal van meet af aan groot was.

Met slechts een paar extra singles in de vorm van Crow Cries en Scum speelden ze al op The Great Escape en met The Fall en Parquet Courts. Het geluid is rauwe, duistere postpunk met country en goth invloeden. Het selftiteld debuutalbum is begin april van dit jaar verschenen.

Ry Cooder – The Prodigal Son

Zes jaar na zijn laatste album komt Ry Cooder terug met The Prodigal Son. De man die ons vanaf 1970 op fantastische albums als Chicken Skin Music en soundtracks als Paris Texas trakteerde. En dan hebben we het nog niet over zijn fenomenale bijdragen als (slide-)gitarist voor onder andere Captain Beefheart, de Stones en Randy Newman.

Op The Prodigal Son – voor de productie tekende Cooder samen met zijn zoon Joachim keert Cooder terug tot de roots. Songs van zijn hand, zoals het door percussie en gitaar gedomineerde Shrinking Man worden afgewisseld met covers van Blind Willie Johnson, Blind Roosevelt Grave en de Stanley Brothers waarmee het album diepgeworteld is in de blues en vooral gospel.

Dat is met name te horen op songs als Everybody Ought to Treat a Stranger Right en het titelstuk waarop Cooder laat horen dat hij nog steeds tot een van de beste slidegitaristen gerekend mag worden. Gentrification doet denken aan het recente werk van Paul Simon. Zelfs van een veelvuldig gecoverd nummer als Nobody’s Fault But Mine weet Cooder in al zijn eenvoud iets toe te voegen.

Op The Prodigal Son schetst Cooder geen vrolijk plaatje. Hij noemt het album zelf een commentaar op onze afglijdende morele staat. Dat wil niet zeggen dat het album een depressieve aangelegenheid is, want de zang is hoopgevend en gepassioneerd zoals in de cover van Sister Rosetta Tharpe’s In His Care. Of liefdevol zoals op de prachtige balled Jesus and Woody. Ry Cooder levert werderom een prachtplaat af. Tekst Mania | Ron Bulters

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics en Pinguin Blues!

LIVEDATA 08+09/10 Carré, Amsterdam 11/10 Stadsschouwburg, Antwerpen (BE) 12/10 Kursaal, Oostende (BE)