Live Foto Review: Vestrock 2017 @ Hulst

Live Foto Review: Vestrock 2017 @ Hulst
02+03 juni 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Op het prachtige eiland in de stadsgracht van vestingstad Hulst, de meest Vlaamse stad van Nederland, vindt dit jaar voor de achtste maal Vestrock plaats, op vrijdag 2 en zaterdag 3 juni 2017. Op zondag 4 juni is Vestrock JUNIOR. Vestrock is een boutique festival, door bezoekers het festival van de vriendschap genoemd door de ontspannen sfeer en sublieme vibe. Ook dit jaar zullen bezoekers verrast worden met niet alleen een indrukwekkende muzikale line-up, maar ook met een educatief programma en theater in de Vestrock UNIVERSITY en bovendien met kunst op het festivalterrein.

VRIJDAG 02 JUNI 2017

Otherkin

DeWolff

Whispering Sons

Drive Like Maria

Warhaus

Twin Atlantic

WHITE

Otherkin

Jett Rebel

ZATERDAG 03 JUNI 2017

WHITE

Morrissey & Marshall

The Sherlocks

Warhola

Palace Winter

Daan

Eefje de Visser

Bill Ryder Jones

Danny Vera

The Sherlocks

WHITE

Biffy Clyro

Album van de Dag: Alt-J – Relaxer

Alt-J – Relaxer (Infectious)

De uit Leeds afkomstige band Alt-J debuteerde in 2012 verpletterend met het magische debuut An Awesome Wave. Prijzen en awards vielen hen ten deel en dan komt altijd de moeilijke tweede plaat. This Is All Yours verscheen in 2014 en de band was – na het vertrek van bassist Gwil Sainsbury – uitgedund tot een trio. De plaat kreeg gemengde kritieken maar de band won nu zelfs een Grammy.

Terecht, want Alt-J liet een duidelijke groei horen. Dan komt de altijd moeilijke derde plaat. Eerder dit jaar verschenen al de veelbelovende singles 3WW, In Cold Blood en Adeline en die waren een voorproefje op het geluid dat Relaxer typeert. Alt-J heeft zich met deze plaat voorgenomen zich niets aan te trekken van de omgeving en de hooggespannen verwachtingen, maar zijn vooral een plaat gaan maken waar ze zelf zin in hebben. En dat werpt zijn vruchten af.

Ook hier is Charlie Andrew de producer en er werd gebruik gemaakt van verschillende studio’s in Londen. Wat vooral opvalt is het oog voor detail; ieder nummer wordt opgebouwd met de juiste instrumenten en daarbij worden effecten zoals een knisperend haardvuur of twintig klassieke gitaren (in de eigenzinnige coverversie van House Of The Rising Sun) niet geschuwd. Japan lijkt ook een invloed te zijn op het album, want in Hit Me Like That Snare en vooral in het door Marissa Hackman gezongen Last Year, waar Joe Newman in het Japans aftelt, klinkt dit door.

Het afsluitende Pleader werd in de Abbey Road Studio opgenomen met een groot orkest. Het is de perfecte, wat bombastische afsluiter van een zeer boeiend nieuw hoofdstuk van deze band. Geef het album meerdere draaibeurten en laat het op je inwerken. Alt-J zal je niet teleurstellen.

Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen

Album van de Dag: Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

Roger Waters – Is This The Life We Really Want? (Columbia/Sony)
‘Is dit eigenlijk wel het leven dat we daadwerkelijk willen?’ Menigeen zal zich dit de afgelopen periode wel eens afgevraagd hebben. Oorlogen te over, terroristische aanslag volgt op terroristische aanslag en Amerika’s president gedraagt zich op z’n zachtst gezegd niet altijd even capabel. Ook voormalig Pink Floyd-lid en rockicoon Roger Waters stelde zichzelf die vraag.

Voor wat Donald Trump betreft verving hij ‘niet echt capabel’ meteen maar in ‘stupid’, bij oorlogen en terrorisme voegde hij de aloude en, in Floyd-kringen zeer bekende, zinsnede toe dat er ‘helemaal geen us and them is’. Voor wat het laatste onderwerp betreft heeft hij het eveneens over een ander aansluitend en dus belangwekkend aspect: namelijk geld. U begrijpt: inspiratie te over, bij Waters.

En toen was er ineens dus ook een nieuw album van de 73-jarige artiest. Geholpen door de befaamde producer Nigel Godrich brengt Waters twaalf songs die tezamen een nietsontziend commentaar vormen op de moderne wereld en daarmee gepaard gaande onzekere tijden. Waters hanteert hierbij zowel de aloude en zeer vertrouwde Floyd-aanpak, maar laat ook zeer geraffineerd horen waarom zijn vier vorige soloplaten ook al weer zo goed waren.

Neem de vooruitgesnelde eerste single Smell The Roses (‘this is the room where they make the explosives, where they put your name on the bomb’). Hier vermengt de rockdinosaurus zijn Floydsongs Have A Cigar, Welcome To The Machine en Dogs en laat een te gekke nieuwe staccato rocksong in diezelfde traditie ontstaan. Het rustige Déjà Vu (met de centrale vraag ‘If I Had Been God?’) doet denken aan werken op Amused To Death en The Final Cut. Picture That is een dwingende (zowel muzikaal als tekstueel) opsomming van alles wat er mis (‘picture a leader with no fucking brain’) is in de wereld. Het zijn maar enkele willekeurige voorbeelden, want er is namelijk zo veel meer goed aan dit kersverse album van Roger Waters. Een invloedrijk album maken, à la The Wall of Amused To Death? Jawel, hij kan het nog. Tekst Mania | Dennis Dekker

Live + Foto Review: Pinkpop 2017, Landgraaf

Jan Smeets

Live Foto Review: Pinkpop 2017 @ Landgraaf
3+4+5 juni 2017
Tekst Martien Koolen Foto’s Hub Dautzenberg

Toen bekend werd dat Justin Bieber een van de headliners van Pinkpop 2017 zou worden, sloeg dat bij veel trouwe Pinkpopgangers in als de bekende bom. Hoe was het mogelijk dat deze ‘act’ op een van de oudste en bekendste Europese pop/rock festivals mocht optreden, want B. trekt volgens velen het ‘verkeerde’ publiek (gillende, jonge meisjes) en zijn “muziek” past niet echt bij de rest van de Pinkpop line up. Toen ook nog bekend werd dat de Brabantse troubadour Guus Meeuwis naar Pinkpop zou komen, was dit voor die-hard fans de tweede reden om dit jaar niet naar Landgraaf af te reizen en Pinkpop 2017 maar eens over te slaan… Onterecht, zo bleek, want met bands zoals Kodaline, Green Day, System Of A Down, Live, Kensington, The Charm The Fury, Prophets Of Rage, Biffy Clyro en Kings Of Leon viel er nog genoeg te genieten op de 48^ste Pinkpop.

Pinkpop – zaterdag 3 juni 2017

Kaiser Chiefs

Op de Bieberdag waren het vooral Five Finger Death Punch, White Lies en Kensington die meer dan uitstekende optredens verzorgden. Het Britse White Lies komt graag naar Pinkpop, de band met de melancholische, donkere sound a la Joy Division, speelt een ‘lekkere’ set met herkenbare nummers, die soms zelfs voorzichtig worden meegezongen. Het Londense trio brengt vooral duistere, niet al te vrolijke muziek, die ondanks de vaak sombere teksten toch het reeds aanwezige publiek raakt en beweegt. Oudere, bekende songs worden prima afgewisseld met nieuwere nummers en de uitstekende setlist zorgt voor een alweer geslaagd optreden. Hoogtepunten waren wat mij betreft opener Take It Out On Me, Hold Back Your Love, Death en het gerenommeerde Big TV; White Lies had trouwens niet op het hoofdpodium misstaan.

De heren van de Kaiser Chiefs doen het ook niet voor de eerste keer op Pinkpop en de energie van de charismatische zanger Ricky Wilson kent weer eens geen grenzen. Telkens betrekt hij het publiek bij het optreden en het lukt hem wonderwel ook nog. Bekende KC songs, zoals Never Miss A Beat, Oh My God en Na Na Na Na Nas, passeren de revue, maar toch gaat het aardige optreden eigenlijk als een nachtkaars uit; jammer.

De Amerikaanse metalband Five Finger Death Punch tapt uit een heel ander vaatje. De heren uit Las Vegas met brulboei Ivan Moody, die waarschijnlijk (of niet) de band gaat verlaten, spelen loeiharde metal, maar wel met veel melodie. Hun laatste album Got Your Six werd zeer goed ontvangen en van dat album horen we dan ook o.a. Wash It All Away en Jekyll And Hyde, laatstgenoemde track behoorde tot de hoogtepunten van de set. The Bleeding van het album The Way Of The Fist kwam ook nog voorbij en de wolkbreuk tijdens het optreden deerde de band en het publiek niet, bovendien was het Bieber grapje ook nog leuk. Een lekker vet optreden voor herhaling vatbaar.

De bekendste, meest populaire en ‘beste’ rockband van vaderlandse bodem Kensington hoeft zich hier natuurlijk niet meer te bewijzen. De zeer herkenbare set van de Utrechtse rockers, met Regret, Riddles, Bridges, Sorry en St.Helena, staat als een huis. Er is echter weinig interactie met het publiek en Kensington doet gewoon wat het moet doen, spelen en niet lullen!!

Hier lees je meer van zaterdag 3 juni: Pinkpop 2017 voortvarend van start, met hoofdrol voor Richard Ashcroft

Pinkpop – zondag 4 juni 2017

Biffy Clyro

De tweede Pinkpopdag beleeft het eerste hoogtepunt met het Nederlands My Baby, deze Amsterdamse band heeft in zeer korte tijd heel veel bereikt, hun album Shamanaid kreeg een Edison en ze speelden al op Glastonbury. De Brightlands tent is tot de nok gevuld met fans en My Baby zet het podium in de tent in vuur en vlam met materiaal van hun laatste album Prehistoric Rhythm; vooral Remedy, Cosmic Radio en Uprising doen het vandaag bij het zeer enthousiaste publiek uitstekend.
Het Ierse Kodaline staat voor de derde keer op Pinkpop en hun aanstekelijke, melodieuze poprock doet het vandaag weer prima. Natuurlijk zijn het vooral de hits All I Want en High Hopes die de meeste response krijgen, maar ook songs zoals Lost en Brand New Day bewijzen het vakmanschap van deze alternatieve, moderne pop rock band.
Van een compleet ander muzikaal kaliber is The Charm The Fury, deze Hollandse heavy metal (core) band is met afstand de hardste en heftigste band van het hele festival. Zangeres Caroline Westendorp heeft een prachtige, ruige stem, maar van mij mag ze het grunten achterwege laten, want dat zou de muziek zeker ten goede komen. The Sick, Dumb & Happy heet hun nieuwe album en daarvan komen o.a. het zeer intense Echoes en het vette Blood And Salt voorbij. Carte Blanche van hun debuutalbum breekt de tent bijna af en deze band gaat heel groot worden; respect.

Green Day

Biffy ‘fucking’ Clyro staat vandaag op het 3 FM podium en het Schotse trio weet alweer te overtuigen. Zanger/gitarist Simon Neil heeft zijn roze broek aan en vanaf de fantastische opener Wolves Of Winter van hun laatste album Ellipsis tot aan het slotakkoord van Stingin’ Belle van het album Opposites knalt de band en speelt op een volume waar zelfs Manowar een puntje aan zou kunnen zuigen. Biffy bewijst vandaag, ten overvloede, nog maar eens tot een van de beste live bands van dit moment te horen; een van de hoogtepunten van Pinkpop 2017!
Dan is het tijd voor de headliner van dag twee en dat is niemand minder dan Green Day; de grootste punkrockband ter wereld speelt voor de derde keer op dit festival en hun show duurt maar liefst 2,5 uur. Misschien is dat wel iets te veel van het goede, maar toch is het publiek zeer enthousiast en rockt, rollt en punkt Billy Joe Armstrong & Co. alsof hun leven ervan af hangt. De set begint verrassend met een medley van Bohemian Rhapsody (Queen), Blitzkrieg Bop (Ramones) en Ennio Morricone’s The Good, The Bad & The Ugly en natuurlijk komen de “grote” hits When I Come Around, Basket Case en American Idiot voorbij. De tweede, leuke verrassing is de meezing medley met bekende nummers van o.a. de Rolling Stones (Satisfaction), de Beatles (Hey Jude) en Monty Python’s Always Look On The Bright Side Of Life. Green Day speelt maar liefst vier toegiften en hun show is zeer overtuigend; een perfect afsluiter van dag twee!!

Hier lees je meer van zondag 4 juni: Greenday grandioos op zondag Pinkpop 2017

Pinkpop – maandag 5 juni 2017

System Of A Down

De traditionele PinksterPopmaandag staat enigszins in het teken van de gitaarmuziek met bands zoals Kings Of Leon, Live, Sum41, Prophets Of Rage en System Of A Down. De pretpunkers van Sum41 zijn aan een heuse come back bezig sinds hun zesde album 13 Voices en ze maken er vandaag een echt feestje van met knallende nummers zoals opener The Hell Song, Fat Lip en Grab The Devil By The Horns And Fuck Him Up The Ass; de song met de beste titel van alle nummers op Pinkpop. Opvallend in de bruisende set is de Queen-cover We Will Rock You en de Smoke On The Water riff tijdens de track Pieces; wat mij betreft een van de betere gigs op deze derde dag.
Liam Gallagher doet het tegenwoordig alleen en zijn set bevat gelukkig wel nog een aantal Oasis klassiekers zoals Morning Glory, Slide Away, Rock ’N Roll Star, D’ You Know What I Mean en Be Here Now. Gallagher’s stem bevalt mij nog steeds en zijn optreden bewijst zijn muzikale vakmanschap; beste song: I Get By.

Dan gaat het volume weer helemaal los bij de Prophets Of Rage, een primeur op Pinkpop. Deze zogenaamde superband bestaat uit drie bandleden van Rage Against The Machine (o.a. Tom Morello, gitaar), DJ Lord en de twee rappers Chuck D. van Public Enemy en B-Real van Cypress Hill. De beukende, harde set bestaat voornamelijk uit Rage Against The Machine nummers zoals Testify, Bullet In The Head en het fantastische slotnummer Killing In The Name. Verder komt de Audioslave cover Like A Stone (tribuut aan de overleden Cornell??) voorbij en het ‘nieuwe’, heftige Unfuck The World. Een, vet, geslaagd optreden, maar toch hoor ik liever Rage Against The Machine; sorry, guys….

Dan is het de beurt aan Live, zij staan voor de vijfde keer op Pinkpop en dit is weer een speciaal optreden, want het is hun eerste show in Europa sinds de reunie. Natuurlijk komen bijna alle bekende songs van Live voorbij en geniet het publiek vanaf de opener All Over You (Throwing Copper) tot slotakkoord Overcome, van het album V, met volle teugen. Selling The Drama, The Dolphin’s Cry en Lakini’s Juice worden uit volle borst meegezongen en de band geniet. De Johnny Cash cover I Walk The Line had voor mij niet gehoeven, maar Live is back en dat hebben we vandaag geweten en ervaren; lekker optreden.
Het eigenzinnige System Of A Down speelde het 3FM podium maar weer eens plat met hun alternatieve crossovermetal klassiekers zoals Chop Suey en B.Y.O.B. Het wordt echter wel eens tijd voor een nieuw album, want de meeste songs hebben we misschien toch al eens te vaak gehoord; maar het was weer lekker hard, duister en apart met als hoogtepunten Violent Pornography en Sugar.

Headliner voor dag drie is Kings Of Leon en ook zij zijn geen onbekende op Pinkpop en hun optreden staat natuurlijk in het teken van hun zevende album Walls (We Are Like Love Songs). De eerste single van dat album Waste A Moment wordt waarschijnlijk net zo een klassieker als Sex On Fire of Use Somebody. Van dat laatste album staan er vandaag vijf songs op de setlist, o.a. de titelsong, Reverend en natuurlijk de single Waste A Moment dat dit degelijke, maar niet super optreden van The Kings afsluit.

Hier lees je meer van maandag 5 juni: Maandag Pinkpop 2017 boordevol hoogtepunten en nostalgie

Pinkpop 2017 zit er weer op, hoogtepunten wat mij betreft Buffy Clyro, Live, Prophets Of Rage, Sum41, The Charm The Fury en Five Finger Death Punch.
Tot volgend jaar op 15+16+17 juni 2018. Martien Koolen

System Of A Down

Liam Gallagher

Green Day

Biffy Clyro

Imagine Dragons

Live

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – juni 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

The Mountain Goats – Goths, Thomas Azier – Rouge, Perfume Genius – No Shape, Mary J. Blige – Strength of a Woman, Oumou Sangaré – Mogoya, John Moreland – Big Bad Luv, Afghan Whigs – In Spades, Slowdive – Slowdive en Life Of Agony – A Place Where There’s No More Pain.

Live Foto Review: London Calling Festival 26 + 27 mei 2017

Live Foto Review: London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam
26 + 27 mei 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Het popfestival London Calling, dat twee keer per jaar plaatsvindt in Paradiso, begon in 1992 als showcasefestival voor de nieuwste beloftes uit Groot-Brittannië. Tegenwoordig biedt London Calling aan nieuwe, spraakmakende alternatieve bands uit het de hele wereld een podium, als springplank naar clubs en festivals.

Op het festival hebben al heel wat namen gestaan die later doorbraken bij het grote publiek, zoals: Foster The People, Florence and the Machine, Bombay Bicycle Club, Friendly Fires, The XX, Blur, The Kooks, Editors, Bloc Party en The Libertines.

Programma vrijdag 26 mei
British Sea Power, The Districts, Black Honey, Palace, The Courtneys, Miya Folick, HMLTD, Gold Class, Ron Gallo, Gabriella Cohen, Fazerdaze en Mannequin Pussy.

Programma zaterdag 27 mei 2017
POND, Traams, White, Flyying Colours, Föllakzoid, Skegss, Priests, Goat Girl, Kane Strang, Hazel English, Childhood en She-Devils.

Fazerdaze

WHITE

Pond

Priests

Flyying Colours

Traams

Hazel English

Childhood

Kane Strang

Black Honey

Ron Gallo

Palace

Sad13

Miya Folick

Mannequin Pussy

Fazerdaze

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juni 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

Waarom popmuziektrends komen en ook weer gaan, is soms lastig te verklaren. De popmode verloopt nu eenmaal cyclisch, net als alle andere modes. Zo doken de afgelopen weken ineens héél veel bandjes uit de jaren negentig op, die allen terugkeerden naar onze huidige popmuziektijd met meer dan uitstekende comebackplaten. Het verheugende golfje werd helaas gevolgd door minder vrolijk ninetiesmuzieknieuws. Chris Cornell van de grungeband Soundgarden beroofde zich plotseling van het leven en dus hoorden we ook zijn hits uit de jaren negentig voorbijkomen, van Black Hole Sun tot Jesus Christ Pose. Het was een prachtige tijd.

De eerste verrassende comebackplaat kwam begin mei van de Britse shoegazeband Slowdive. De band was totaal uit het zicht geraakt, maar kwam met de titelloze plaat ineens terug met etherische en soms ontroerend mooi zoemende gitaarmelodieën. En in dezelfde week verscheen In Spades van de Afghan Whigs, een band die in de jaren negentig sensuele rock mengde met soul, en dat nu plotseling weer heel goed lijkt te kunnen, na een aantal minder florissante platen in de jaren tien.

Bijzonder is ook het verhaal van de Amerikaanse metalband Life Of Agony. Die band was een van de smaakmakers van de melodieuze en toegankelijke metal van de jaren negentig, maar zakte na de gloriejaren ook al weg in het moeras der vergetelheid. Naar nu is gebleken ook omdat de zanger werd gekweld door psychische klachten en genderissues. Frontman Keith Caputo is inmiddels een frontvrouw, genaamd Mina Caputo, en op de plaat A Place Where There’s No More Pain zingt zij over haar transitie in emotionele en persoonlijke maar erg oprechte metalliedjes, die toch ook weer doen terugverlangen naar vervlogen tijden.

Maar de grootste terugkeerklapper kwam van de zangeres Oumou Sangaré. De Malinese strijdster voor vrouwenrechten werd in 1990 in een klap een Afrikaanse ster met het album Oumou. Het afgelopen decennium hoorden we weinig meer van haar, maar twee weken geleden sloeg zij de muziekwereld om de oren met de daverende plaat Mogoya. Haar stem is nog altijd steengoed en dwingend, maar wat Mogoya vooral bijzonder maakt: de traditionele Malinese muziek is door de Franse producers uiterst smaakvol naast retro-keyboardjes en psychedelische studio-effecten gelegd, waardoor Sangaré ineens heel fris en hip uit de speakers spat. Een onmisbare Afrikaanse topplaat, en een kroon op de afgelopen muziekmaand.

Andere toppers: From A Room: Vol. 1 van de nieuwe countryster Chris Stapleton, en Rouge van Thomas Azier. Beluister ze allemaal, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

The Mountain Goats – Goths (Merge/Konkurrent)
The Mountain Goats bestaan al meer dan twintig jaar en brachten in die periode vijftien albums uit. Toch lijkt de band van de Amerikaanse John Darnielle altijd een beetje onder de radar te zijn gebleven.

Door: Gijsbert Kamer 26 mei 2017

Dat ligt voor een deel aan de band zelf; die begon als een typisch voorbeeld van de in de jaren negentig hippe lo-fi-beweging, maar stilaan werd de muziek van Darnielle wat vager. Zijn sterke teksten hadden bovendien niet alleen literaire ambities, Darnielle leek ermee net iets te vaak het slimste jongetje van de klas uit te willen hangen.
Goths is eindelijk weer een plaat van The Mountain Goats waarop alle kwaliteiten goed tot uiting komen. Het is, zoals wel vaker bij de band, een heus conceptalbum gewijd aan de gothic subcultuur die in de jaren tachtig opkwam.

Vleermuizen werden ze ook wel genoemd, die in het zwart geklede jongens en meisjes met hun voorliefde voor bands als The Sisters of Mercy, The Cure en Siouxsie & The Banshees. Ze voelden zich miskend en vonden elkaar in de muziek, zoals Darnielle in zijn sterke nieuw liedjes met veel humor beschrijft. Alle voornoemde artiesten komen op het album voorbij in muziek die allesbehalve gothic klinkt.

Voor het eerst hoor je op een album van The Mountain Goats geen gitaren, maar wel veel blazers, een piano en Fender Rhodes en die typerende afgeknepen tegen het theatrale aan schurkende stem van Darnielle.
Is de muziek al opmerkelijk genoeg, de teksten zijn pas echt om van te smullen. Liefdevol en met een vleugje melancholie beschrijft Darnielle erin de scene van vroeger en nu en stelt hij vast dat Siouxsie en Robert Smith wereldberoemd zijn maar dat niemand meer weet wie Gene Loves Jezebel was.

Fraai stukje pophistorie.

Thomas Azier – Rouge (Virgin/Universal)
Het was een mooi verhaal. Thomas Azier, een jonge ambitieuze muzikant trekt op zijn 19de van Friesland naar Berlijn en komt drie jaar later met een opvallend sterk album vol stevige elektropop: Hylas.

Door: Gijsbert Kamer 19 mei 2017

Dat was drie jaar geleden, toen Azier Berlijn al min of meer had ingeruild voor Parijs. De nu verschenen opvolger Rouge is in alle opzichten beter dan Hylas. Azier is betere liedjes gaan schrijven die hij wat minder verstopt achter elektronische bombast. Zijn stem, nog altijd een beetje hees, klinkt gepassioneerder en meer uitgesproken.

Waar je op Hylas nog wel eens het idee had dat Azier zich geen rustmomentjes gunde, is Rouge evenwichtiger. Zijn keuze voor de piano als dragend instrument pakt goed uit. De klankkleur van het instrument laat zich beter mengen met zijn eigen stemgeluid dan de elektronica die op Hylas domineerde.
De productie is ingetogen, met op de juiste momenten een kleine oprisping. In Sandglass horen we een subtiel koortje als ondersteuning van Aziers falset, en zo zijn er meer fraaie details.

Rouge kent ook een sterke opbouw, het lijkt alsof de tien liedjes in de enige juiste volgorde zijn gerangschikt. Verwondering, angst, liefde, lust, woede en zorgen worden door Azier mooi verklankt. Minder gericht op de dansvloer en meer voor consumptie in de huiskamer, ontvouwt Rouge zich als een wonderschone, tot in de puntjes verzorgde collectie liedjes die ook buiten Nederland moet opvallen. Zulke sterke fris en modern klinkende popplaten zijn ook internationaal een zeldzaamheid.

Perfume Genius – No Shape (Matador/Beggars)
Drie albums lang trachtte de Amerikaanse zanger-componist Mike Hadreas zijn demonen te bezweren met zijn muziek. Hoe knap hij zijn vaak teder aangezette pianoliedjes ook liet uitmonden in schurend bombast, hij leek maar moeilijk los te komen van zijn door verslavingen en homofoob geweld geteisterde jonge jaren.

Door: Gijsbert Kamer 12 mei 2017

Op No Shape, het vierde album dat hij als Perfume Genius maakte, richt hij zijn vizier wat meer naar buiten en lijken zijn gemoedsaandoeningen enigszins tot bedaren te zijn gekomen. Zijn liedjes blijven opgebouwd volgens eenzelfde esthetiek: elegant piano-intro, waarbij zich gaandeweg steeds meer dwarse elementen bijvoegen. Zijn stem is nog altijd even flexibel. Theatraal met een androgyn, aan Antony verwant stemgeluid.

De grootste verbetering zit hem echter in de productie. Hiervoor tekende Blake Mills, die onlangs ook al zulk verbazingwekkend werk met John Legend verrichtte. Mills weet op de juiste momenten de goede ontregelende elementen toe te voegen, zodat elk nummer extra spanning krijgt.
Muzikaal gaat Perfume Genius ook op dit album nooit voor de gemakkelijkste weg. Zijn geluid lijkt beïnvloed door Kate Bush en de moeilijk te doorgronden poprock van Talk Talk. Dan denk je net lekker behaaglijk in een liedje te zitten en dan stuurt Hadreas het samen met Blake Mills rakelings langs de afgrond.

Spannend en bij vlagen betoverend mooi, dit No Shape, dat afsluit met Alan, een buitengewoon mooi liefdesliedje.

Mary J. Blige – Strength of a Woman (Capitol/Universal)
Mary J Blige draait alweer meer dan een kwarteeuw mee in de hiphop- en r&b- wereld, maar het lijkt wel alsof haar status mettertijd groeit. Nog altijd beschikt ze over de uitzonderlijke gave rap moeiteloos in zang te laten overgaan.

Door: Gijsbert Kamer 12 mei 2017

Bijna geen zangeres kan dat zo snel en vaardig als de inmiddels 46-jarige Blige. Als ze zich boos of verdrietig voelt, levert dat altijd haar beste platen op.

Zo blikt ze op Strength of a Woman, haar dertiende album, terug op haar echtscheiding. Die blues weet ze knap te laten voelen in bijvoorbeeld U + Me (Love Lesson). Wat dit album haar beste maakt sinds No More Drama (2000) is de rust die ze neemt in slepende bluesy raps en het feit dat ze nergens al te opzichtig hip of jeugdig wil klinken. Haar stem is krachtiger dan ooit en ze geeft dit wapen meer ruimte dan voorheen, lijkt het.

Hulp van Kanye West in het eerste nummer Love Yourself is eigenlijk overbodig, Mary J Blige redt zichzelf wel. Al jaren. Hoe prachtig alleen al is het slotstuk Hello Father.

Oumou Sangaré – Mogoya (No Format/V2 Benelux)
Met het land Mali gaat het nog steeds niet goed: in het noorden woedt een strijd met islamistische groeperingen en Toearegs, in het zuiden heerst de noodtoestand. Gelukkig laat de kunst zich er niet onder krijgen. De afgelopen jaren stroomde de Malinese muziek als nooit tevoren, met werk van nieuwe helden Fatoumata Diawara en Bassekou Kouyaté en Toearegbands als Tinariwen en Tamikrest.

Door: Robert van Gijssel 26 mei 2017

Het album Mogoya van de Malinese zangeres Oumou Sangaré is zelfs een nieuwe Malinese mijlpaal: een plaat om vast te pakken en niet meer los te laten, zeker in bange tijden. Op haar eerste nieuwe plaat in acht jaar zingt Sangaré als altijd over empowerment voor vrouwen, met een stem die de verpersoonlijking lijkt van vrouwelijke kracht: gedecideerd, messcherp gearticuleerd maar in de opstijgende toonladders ook magisch mooi.

Natuurlijk is ook in haar laatste werk de erfenis van de grote Ali Farka Touré te horen, de man die de wereld de Malinese gitaarblues schonk. In het openingsnummer Bena Bena fonkelt de gitaar in een dreinende groove, en wordt de stem van Sangaré ondersteund door zachte maar spanningsverhogende achtergrondvocalen. Op de rest van de plaat heerst vooral de n’goni, de kleine houten Malinese gitaar, en het traditionele percussiewerk.

Maar het mooie van Mogoya: die traditionele Malinese muziek wordt door de Franse producers van collectief Albert gelegd naast precies de goede – en dus smaakvolle – funky keyboardjes en synthesizers, die de tracks heerlijk fris en eigentijds maken, zonder in te boeten aan pure Malinese muziekkracht. Het nummer Yere Faga, met drummer Tony Allen, is een psychedelisch trancenummer met ineens een scheurende elektrische gitaar en langzaam overdrijvende, licht vervreemdende stemmenwolken. In de liedjes Kamelemba en Djoukourou werkt die mix van hippe retrosynths en echoënde studio-effecten met Sangarés gebiedende topstem geweldig.

Een in alle opzichten hoopgevende plaat, die in negen strakke nummers bewijst dat onder deprimerende omstandigheden nog altijd vernieuwende, steengoede en belangrijke popmuziek kan worden gemaakt. Mis haar niet op het Afrika Festival te Hertme (Overijssel), op 2 juli.

Chris Stapleton – From a Room Vol. 1 (Mercury/Universal)
Sinds zijn verbluffende debuutplaat Traveller uit 2015 geldt Chris Stapleton als de hoop voor de Amerikaanse southern soul. Die status dankt Stapleton vooral aan zijn machtige, krassende en knauwende bariton, waarmee hij diepe soul in prachtige countryliedjes verpakt.

Door: Robert van Gijssel 19 mei 2017

Zijn nieuwe album, het eerste deel van een tweeluik, beweegt soepel door het traditionele Amerikaanse muzieklandschap. Van pure country met steelgitaren (Up To No Good Livin’) tot scherpe bluesrockers (Them Stems) en oprechte soul (Last Thing I Needed), waarin Stapleton soms zelfs even hint naar Otis Redding.

Meer lezen doe je hier!

John Moreland – Big Bad Luv (4AD/ Beggars)
Hij gaf vorig jaar een van de mooiste concerten in Nederland. De Amerikaan John Moreland trad toen op in de Lutherse kerk in den Haag, op festival Crossing Border. Een man met een gitaar, met liedjes als gedichten en een stem die de ziel klieft: beetje Springsteen en een zweem John Hiatt.

Door: Robert van Gijssel 12 mei 2017

Op Big Bad Luv laat de ex-metalhead Moreland zich goeddeels begeleiden door een puntige rootsband, inclusief orgel. Zijn songs rocken soms als het werk van Steve Earle, die overduidelijk fungeert als lichtend voorbeeld. Maar het indrukwekkendst is Moreland ook op dit album op de vierkante centimeter, dus alleen met die gitaar, die zijn raspende en van levensmoeheid doortrokken stem weer wat omhoog tokkelt. De teksten zijn heilig voor Moreland.Luister naar No Glory in Regret en slik met hem die bittere brok in de keel weg: “Bless our busted hearts, just sinking in the dark. Mourning these wasted old sparks, that all disappear.” Universele smart in de puurste liedvorm.

Afghan Whigs – In Spades (Sub Pop/Konkurrent)
Mooi verhaal: twintig jaar geleden was Mark Lanegan (ex-Screaming Trees) aan de heroïne en Greg Dulli (Afghan Whigs) aan de coke. Ze hielpen elkaar uit de goot, maakten samen als The Gutter Twins een plaat en bleven vrienden. Nu hebben ze beiden een van hun betere platen sinds de jaren negentig gemaakt: een week na Lanegans Gargoyle verschijnt vandaag In Spades van de Afghan Whigs.

Door: Menno Pot 5 mei 2017

De band uit Cincinnati werd rond 1990 tot de grunge gerekend, omdat het label Sub Pop ze uitbracht, maar eigenlijk sloeg dat nergens op; ze maakten broeierige, sensuele rock met veel gevoel voor soul. Dat is op In Spades terug, daar waar ze het op Do to the Beast (2014) leken te zijn kwijtgeraakt.

Een nieuw, jeugdig publiek zullen ze er niet mee aanboren, maar in songs als Arabian Heights en Copernicus is de band ouderwets goed: dreigend maar sensueel, duister maar branievol, met een Dulli die kreunzingt vanuit de tenen. Kijken of ze nog zo’n gloeiend concert in zich hebben, op 9 augustus, in Paradiso in Amsterdam.

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans/Konkurrent)
Zo populair als in Groot-Brittannië waren de shoegaze-bands (My Bloody Valentine, Ride, Slowdive), vernoemd naar hun typische podiumhouding waarbij ze staarden naar hun schoenen, van begin jaren negentig hier nooit. Dus laten we niet doen alsof een legende terugkeert, maar goed nieuws is het wel: Slowdive uit Reading (sinds 2014 weer op de podia) heeft na 22 jaar een titelloze nieuwe plaat gemaakt. Het is nog een prachtige ook.Door: Menno Pot 5 mei 2017Alle elementen van een kwart eeuw geleden zijn aanwezig: de dromerige sfeer, de ijle, in galm gedrenkte zanglijnen (liefst van een meisje, hier Rachel Goswell) en de overhellende muren van gitaarfeedback.

Het knappe is dat Slowdive een plaat heeft gemaakt die kaarsrecht overeind blijft staan in het actuele popaanbod, iets waar My Bloody Valentine met Mbv (2013) veel minder in slaagde. De acht songs zijn melodieuzer, lichter en transparanter dan het oude werk. Ze sluiten aan bij de muziek van jonge bands die we tegenwoordig graag het label dreampop opplakken (Deerhunter, M83, Beach House), maar o wat zijn ze prachtig: van Star Roving tot Go Get It en de roerende afsluiter Falling Ashes. Op 6 oktober zijn ze te bewonderen in Paradiso!

Life Of Agony – A Place Where There’s No More Pain (Napalm Records)
Er is veel gebeurd in de twaalf albumloze jaren van de New Yorkse metalband Life of Agony. Zo is frontman Keith Caputo veranderd in frontvrouw Mina Caputo en heeft Life of Agony dus ineens een zangeres.

Door: Robert van Gijssel 5 mei 2017

Caputo heeft een strijd geleverd, zegt zij deze week in een interview met muziekblad Rolling Stone, vooral met zichzelf. De zangeres (43) werd bij de eerste liveshows van het hernieuwde Life of Agony, na haar geslachtsverandering, liefdevol ontvangen in de metalgemeenschap.
Hetzelfde zou moeten gebeuren met de plaat A Place Where There’s No More Pain. Die staat vol catchy en punkachtige metalliedjes zoals we die nog kennen uit de glorietijd van de band in de jaren negentig.

En de songs hebben, zoals de titel aangeeft, een persoonlijke lading. Een donker riffend nummer als Right This Wrong krijgt, gezien de achtergrond van Caputo, natuurlijk veel betekenis. En ook de nog toegankelijker liedjes met poprefreintjes, zoals Dead Speak Kindly en uitschieter A New Low, zijn enerverend, vooral door het mooi lijzige en hoog uithalende stemgeluid van Caputo. Een in veel opzichten stoere comebackplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – mei 2017

===> Lees hier alle recencies van:

Father John Misty – Pure Comedy, Andrew Combs – Canyons of my Mind, Future Islands – The Far Field, Wire – Silver/Lead, Kendrick Lamar – Damn., Sam Outlaw – Tenderheart, Arca – Arca, Clark – Death Peak en GAS – Narkopop.

Album van de Dag: Dan Auerbach – Waiting on a Song

Dan Auerbach – Waiting on a Song (Easy Eye)
Dat deze goede man, bekend als zanger-gitarist van The Black Keys, niet zo kieskeurig is, wisten we inmiddels wel. The Black Keys begonnen als zompig bluesrockduo, maar gaandeweg sloop er steeds meer soul en pop in hun muziek.

Op Auerbach’s vorige solo-plaat, Keep It Hid uit 2009, bleef hij nog redelijk dicht bij het Black Keys-idioom (veel blues dus), maar zij-project The Arcs (2015) was eigenlijk een soul-band. Hier gaat Dan Auerbach weer een stap verder. Toegankelijk is namelijk één ding, op Waiting On A Song is het ronduit luchtig.

Vrolijke, meezingbare songs die heel veel sixties en seventies ademen. Zoals Josh Rouse ooit een plaat maakte met muziek uit zijn geboortejaar, doet Auerbach dat hier ook, maar dan met muziek die minstens tien jaar ouder is dan hijzelf. Motown, Stax, country, rock ‘n’ roll, Westcoastpop, slagroomzoete strijkers, koortjes en belletjes, het komt allemaal voorbij en Auerbach komt er glansrijk mee weg. Het mag dan immers luchtig zijn, Auerbach kent zijn klassiekers en weet donders goed hoe een fijn liedje in elkaar steekt.

Voor de kniesoren: de plaat telt tien liedjes en duurt een dik half uur; maar was dat in de goede oude tijd niet precies zo? Dus. Voor wie op zoek is naar een fijne plaat om met warm weer lekker uit de ramen te laten waaien, zoek niet verder: Waiting On A Song is de soundtrack van de zomer van 2017. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Album van de Dag: Daniel Romano – Modern Pressure

Daniel Romano – Modern Pressure (You’ve Changed)
Modern Pressure is Daniel Romano‘s zevende plaat in zeven jaar tijd. En in die tijd hebben we ook al minstens zoveel kanten van de getalenteerde Canadees leren kennen. Zijn eerste albums cirkelden nog rond een zwaartepunt in de melancholische country, maar dat enigszins beperkende keurslijf is hij op zijn laatste platen sierlijk ontstegen.

De swing die op voorganger Mosey nogal prominent opdook is nog steeds aanwezig, maar ondertussen sluipt er ook steeds broeieriger wordend sfeertje vol rock en soul in. Het tweeluik Ugly Human Heart Pt. 1 en 2 is daar een prachtig voorbeeld van, opgebouwd rond prachtig klimmende zanglijntjes en opzwepende percussie

In The Pride Of Queens wordt het fraai zwierende couplet door een gruizig rockende riff het refrein in gekatapulteerd en tegen het einde duikt er zelfs nog een moddervette knipoog richting de Ramones op. Dit soort vondsten zijn typerend voor Modern Pressure. Het is effectief en subtiel tegelijkertijd, maar vooral ook steeds weer verrassend en hopeloos verslavend. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 02/09 Tuckerville, Enschede 04/09 Paradiso, Amsterdam 05/10 Casino, Sint-Niklaas (B)

Live Foto Review: Dauwpop 2017 @ Hellendoorn

Live Foto Review: Dauwpop 2017 @ Hellendoorn
25 mei 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Dauwpop 2017: alle facetten voor een fantastische dag waren aanwezig: perfect weer, aardige mensen, goede muziek en een uitverkocht huis.

Muzikale hoogtepunten waren volgens veel bezoekers Doe Maar, VANT, Chef’Special, The Grand East, Paceshifters en White Lies. Maar ook de vernieuwde XITE Party Pit was de hele dag één groot feest. De uitgebreide en bijzondere aankleding van het festival wordt door de bezoekers zeer gewaardeerd en als een uniek punt ervaren.

In 2018 vindt Dauwpop plaats op zaterdag 26 mei. Hemelvaartsdag valt aankomend jaar namelijk vroeg in het jaar en daarom wordt gekozen om het festival later in mei te organiseren.