Category: Recensies

Biffy Clyro – Ellipsis (14th Floor Records / Warner Music)
Zo, wat een binnenkomer! Wolves Of Winter, het eerste nummer van de zevende plaat van de drie stoere Schotse rockers van Biffy Clyro, is zo’n nummer dat direct bij eerste beluistering al doet vermoeden dat het met de rest ook wel goed zit. En dat vermoeden blijkt juist. Ook de bijbehorende spectaculaire clip mag er zijn.

In interviews verklaart zanger/gitarist Simon Neil dat het roer om is bij de band en Wolves Of Winter gaat voorop in die koerswijziging. Maar dat valt alleszins mee. Ook op Ellipsis grossiert Biffy Clyro in beknopte, energieke, toegankelijke progrockachtige songs met aanstekelijke koortjes en een grote radiovriendelijkheid. Wel is de sound wat moderner. Leaner and meaner, vindt Neil zelf. Hij verhaalt op veel van de nummers over de depressie die hij heeft overwonnen, mede dankzij de assistentie van zijn muze die hem leek te hebben verlaten.

Ellipsis gaat over herwonnen zelfvertrouwen, vrienden die vijanden blijken en de middelvinger krijgen en over de dood. Grimmiger heeft de band nog niet eerder geklonken maar ook weemoed krijgt de ruimte zoals op het schitterende People, de tegenpool, tekstueel en muzikaal van Wolves Of Winter. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 19-21/08 Lowlands, Biddinghuizen 20/08 Pukkelpop, HasseltGood Charlotte – Youth Authority (MDDN LLC / Kobalt)
“I’m crying in a good way. This song is why I love you guys. You’ve been gone five years and we’ve both grown up and changed in some major and minor ways. Yet somehow you come back and you can still write songs like this, that sync with who I am and where I’m at so perfectly. I know this is going to be one of my jams.” Zinnen die een fan schrijft op de facebookpagina van Good Charlotte bij de release van de singel Life Changes. Het is het openingsnummer van Youth Authority, het zesde album van Good Charlotte.

Het vijftal uit Maryland, USA bracht in november 2015 Makeshift Love als eerste singel van het album uit. 40 oz. Dream verscheen daarna in mei 2016. Het is dus lang wachten geweest op de volledige release voor de fans van het vijftal. Twaalf nummers en na een keer beluisteren is duidelijk dat Good Charlotte de eigen paden opnieuw bewandelt. De groep maakt poppunk met als basis een strakke ritmesectie. Bassist Paul Thomas en drummer Dean Butterworth leggen een strak en goed fundament. De tweeling Benji en Joel Madden kunnen daarop naar hartenlust hun kunstjes vertonen. Die kunstjes zijn gemakkelijk mee te brullen teksten van zanger Joel en lenige gitaarsolo’s van Benji. Er is na de release van debuut Cardiology in 2010 weinig veranderd. De muziek in 2016 heeft net iets minder punk en iets meer melodie in de pop. Zou zomaar aan de leeftijd van de leden van Good Charlotte kunnen liggen. Het betekent dat de nummers nergens vernieuwend klinken, maar in alle gevallen gemakkelijk in het gehoor liggen.

De fans zullen de komende zomer op de festivalterreinen massaal overeind komen om de groep met veel enthousiasme te ondersteunen. Het is gemakkelijk pogoën op nummers als Stray Dogs en The Outfield. Youth Authority is een prettig weerzien met een goede festivalband. De fan verwacht geen nieuwe muzikale wegen en krijgt de bekende waar voor het geld. Good Caharlotte speelt op dit zesde album twaalf nummers herkenbare pretrock en gemakkelijk mee te zingen punklol. Jaks Schuit

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 21/08 TivoliVredenburg, Utrecht

BADBADNOTGOOD – IV (Innovatieve Leisure / Bertus)
Feel the beat drop, jazz and hip hop/ … funk and fusion, a fly illusion/… finesse the freak, thru the beat so unique: profetische woorden uit 1993 van Us3, die met Cantaloop (Flip Fantasia) een voortreffelijke hybride smeedden. Die hele Native Tongues Posse, van daarvoor al, is ook ongetwijfeld van grote invloed geweest op dit Canadese, in wezen jazz-getrainde (producers) trio dat met officiële inlijving van de eerder los/vaste saxofonist Leland Whitty vanaf IV een kwartet is.

En vooral nóg beter en, ja, wij keken er ook van op, nóg verrassender dan de drie voorgangers ooit al waren. De vingeroefeningen in de vorm van het verregaande originele hip hop coverdebuut (2011) en opvolger (II) met meer eigen materiaal en ander soort covers waren veel- en nog meer belovend en met terugwerkende kracht stevige aanraders voor degenen die de bek openvalt bij het ondergáán van het duizelingwekkende IV (en dat zullen er wat zijn!). III, de best wel korte (halfuurtje) voorganger met Wu-Tang’s Ghostface Killah was de eerste plaat met een gast (BBNG was weliswaar meer Ghostface’s begeleidingsband daarop met af en toe een instrumentaaltje) en dat smaakte niet alleen wat ons betreft naar meer kennelijk.

IV heeft met buitengewoon saxbeest Colin Stetson, Future Island’s crooner Sam Herring (toptrack Time Moves Slow!), Charlotte Day Wilson (In Your Eyes, eveneens een hoogtepuntje), Chicago MC Mick Jenkins (u raadt het al; die ritmes!) en het überhippe wonderkind Kaytranada (voorprogramma Madonna!) die BBNG zelfs even de discofunk hoek injaagt, namelijk een gewichtige gastenlijst met welk BBNG welhaast explodeert van dynamische creativiteit richting überhaupt onontgonnen muzikale landschappen. Tot nader order onze Plaat Van Het Jaar, mocht het u wat uitmaken. Tekst Mania | Albert JonkerThe Rides – Pierced Arrow (Provogue)
Leeftijd speelt binnen de huidige rockmuziek geen enkele rol meer. Stephen Stills is geboren op 3 januari 1945 en laat in het schrijven bij de release Pierced Arrow van The Rides optekenen dat “the grooves are always right on the money”. Barry Goldberg neemt de toetsen in The Rides voor zijn rekening, is van 25 december 1942 en vertelt over de ervaring van “intense elektriciteit” bij de optredens van de groep. Het lijken opmerkingen van jonge debutanten. The Rides wordt gecompleteerd door Kenny Wayne Shepherd, de benjamin is van 12 juni 1977. De groep debuteerde in 2013 met Can’t Get Enough.

Het trio is dus een Amerikaanse supergroep, die met een schat aan ervaring gemakkelijk in het gehoor liggende bluesrock speelt. De nummers laten continue belletjes rinkelen. Niet dat het drietal plagieert, maar duidelijk is dat met name Stills en Goldberg graag uit eigen werk citeren. Een voorbeeld is opener Kick Out Of It dat een van de sterkste nummers van Manassas, een van de groepen van Stephen Stills, zou kunnen zijn. Riva Diva, nog een voorbeeld, klinkt als een oude bluestraditional maar is geschreven in 2016.

Na zes of zeven nummers zakt de plaat wat in. Er wordt teruggegrepen op ideeën en invallen die in de eerdere nummers al gebruikt waren. I Need Your Lovin’ en There Was A Place zijn nummers die met dertien of veertien in een dozijn passen. De nummers zijn niet slecht maar middelmatig. Het zijn b-kantjes die op een singel niet zouden misstaan en na enkele malen beluisteren stof mogen vergaren in de platenkast. My Babe, een nummer van Willie Dixon, is een waardige afsluiter. De keuze voor dit nummer bewijst dat het voor ervaren componisten geen schande is terug te grijpen op klassiekers uit een lang vervlogen verleden. Het is ook duidelijk te horen dat The Rides plezier hebben om de hit uit 1955 te spelen.

Op de ‘Deluxe Edition” drie extra nummers. Same Old Dog is een langzaam lopende blues en een van de beste composities van The Rides. Born In Chicago (Paul Butterfield) verhaalt over een ontmoeting in een louche bar in 1945. Het nummer lijkt ook in dat jaar te zijn geschreven en opgenomen. Take Out Some Insurance (Charles Singleton & Waldenese Hall) sluit af. De ingetogen blues vraagt om vier minuten stilte in diezelfde bar uit 1945, met een laatste lauwe borrel en paar flinke halen nicotine. Na bijna vijfenveertig minuten is de koek op. Pierced Arrow is een stand van zaken. The Rides vertellen met de vijfenveertig minuten muziek waar de groep staat. Het album is een verrassend goede release, waarbij opvalt dat Stephen Stills overtuigt zonder in de rug te worden gesteund door David Crosby en Graham Nash. Jaks Schuit

Car Seat Headrest – Teens of Denial (Rise / Matador)
Eigenzinnig, bevlogen, overtuigend, energiek, creatief, integer, bezeten. Dat zijn een paar van de begrippen die je te binnen schieten als je naar Teens Of Denial, de eerste volwaardige cd van Car Seat Headrest luistert. Spil van de band is ene Wil Toledo, die besloten heeft met deze cd uit zijn muzikale schulp te kruipen. Geen gefreak meer op z’n slaapkamer, maar een volwaardige productie.

Toledo is een man met een boodschap, a man on a mission. Hij doet dat compromisloos en veelzijdig, zowel muzikaal als tekstueel. Neem nou de Ballad of the Costa Concordia. Een muziekstuk van ruim 11 minuten, dat sommigen misschien een ‘suite’ zouden noemen. Hij propt het stuk vol met muzikale ideeën (van garage tot elegante koortjes) en instrumenten (blazers, toetsen, stemmen) en veel, heel veel tekst. Het kapseizen van het Italiaanse cruiseschip gebruikt hij als metafoor voor de strijd van een jonge man oom zijn idealen overeind te houden. De muziek vliegt alle kanten op en is daardoor interessant.

Dat geldt ook voor de rest van de cd. Rammende gitaren (geen metal, geen hardrock) worden ijskoud afgewisseld met bijna minimalistische stukjes die in de verte aan Cluster en Eno doen denken. Teens Of Denial is een album voor mensen die durven te luisteren naar muziek die ze (nog) niet kennen. Muzikale refrenties: Clem Snide / Eef Barzelay en Centro-matic, maar dan met meer en forser gitaarwerk. Carseat Headrest maakt Intrigerende muziek. Voorwaarde is dat je je er voor openstelt. Eerst helemaal beluisteren en dan pas oordelen!  Tekst mania | Fons DelemarrePeter Bjorn and John – Breakin’ Point (Kobalt / V2 Benelux)
Herinner je nog die onweerstaanbare oorwurm uit de zomer van 2006? Je weet het vast nog wel; Young Folks met dat fluitje, die trommeltjes, dat animatieclipje en die heerlijke feelgood-vibe. En ja, dat is alweer tien jaar geleden! Nadien hebben we niet veel meer gehoord van de drie Zweden, maar dat is niet gek. Eigenlijk richtten ze namelijk helemaal niet op catchy hitjes. Het bijbehorende album stond verder vol met alternatievere popmuziek met 80s-invloeden. Ook op het verdere werk deden ze geen poging om het hitsucces op te volgen; de twee albums erna waren respectievelijk instrumentaal (!) en een wat experimentelere versie van hun doorbraakalbum. Vanaf hun vorige album leken ze echter voorzichtig wat meer met popmuziek te flirten, en op dit nieuwe album doen ze dat zelfs onbeschaamd. Breakin’ Point staat vol met catchy popliedjes, toegankelijker dan ze ooit gemaakt hebben.

Sterker nog, als je de nieuwe plaat hoort, ben je bijna geneigd om ze sell-outs te noemen. Maken die inventieve Zweden nou gewoon platte popmuziek? Met popmuziek is echter niet per se iets mis, zolang het goed wordt uitgevoerd. En bij nadere beluistering blijkt wel dat Peter Bjorn and John hun vak verstaan. Met de opener Dominos kom je al meteen terecht in een krachtig, opzwepend nummer met een refrein dat niet meer uit je hoofd te branden is. En wat blijkt? Dat geldt voor de overige elf nummers ook. Het tempo wordt lekker hoog gehouden, elk nummer blijft hangen, en de teneur is prettig positief en dansbaar.

Tekstueel gezien komen de heren zo nu en dan ook gevat uit de hoek. Dat mag ook wel, want thematisch gezien is het vrij uitgekauwd: de welbekende relatieproblemen worden besproken. Gekukkig geven Peter Bjorn & John er een leuke draai aan, met vermakelijke zinnen als: ‘and that look on your face made me feel like a crook from an Albert Camus book’. En ondanks de hitgevoelige richting die ze zijn ingeslagen, zijn ze zeker niet op zoek naar beroemdheid, want op Pretty Dumb, Pretty Lame halen ze op slinkse wijze uit naar de commercialiteit en de megasterren van nu.

Toch schuurt er wat. De mannen zijn weliswaar niet uit op het grote geld, maar toch voelt de muziek bij vlagen wel erg hap-slik-weg aan. Als je het losziet van hun oudere werk, is het gewoon een prima album dat lekker wegluistert, vol met potentiele radiohits. Er bekruipt echter toch het gevoel dat Peter Bjorn and John wel een interessanter album neer hadden kunnen zetten. Arnout de Vries