Category: Recensies

WHITE – One Night Stand Forever (Gentlemen Recordings / Bertus)
WHITE. Het is een niet bijster originele bandnaam, en bovendien eentje waarmee je niet echt makkelijk gevonden wordt via zoekmachines. Knap dus van deze band uit Glasgow dat ze ondanks die weinig sprekende naam er toch in geslaagd zijn om de afgelopen maanden behoorlijk op te vallen. Ze waren een van de highlights van Eurosonic 2016, hun optreden bij De Wereld Draait Door ging viraal en festivaloptredens op Metropolis en Where The Wild Things Are Hole waren memorabel. Maar vooral met ultracatchy singles als Living Fiction, Blush en Future Pleasures wisten ze hun naam te vestigen.

Nu is dan eindelijk hun eerste album One Night Stand Forever verschenen. Twaalf nummers, die ondanks dat ze allen afzonderlijk als singles klinken, toch in hun gezamenlijkheid voelen als een coherent album. De bandnaam is misschien niet origineel, maar de op disco gestoelde post-punk van WHITE is dat wel. De invloed van bijvoorbeeld Duran Duran, Franz Ferdinand, Orange Juice, ABC en Talking Heads is weliswaar onmiskenbaar, maar toch klinkt het geluid van WHITE volkomen eigen en volledig van deze tijd, mede door de uitbundige energie en het hoorbare speelplezier.

Zanger Leo Condie doet soms aan David Bowie en Brett Anderson denken en is even goed op zijn plaats in stampende dansvloertracks als Sweat en Hit Hit Hit,als in wat ingetogener nummers als This Is Not A Love Song en How Can You Get Love So Wrong.

Alles bij elkaar levert WHITE een indrukwekkend, divers en aanstekelijk debuutalbum af, waarmee ze bewijzen dat de energieke sound van hun singles ook op langspelerformaat overeind blijft. Tekst Muzine.nl | GER VAN TOORENBURG

Lees hier ons interview met WHITE.

Pinguin Radio presents WHITE

LIVEDATA 25/05 Cafe Cafe, Hasselt 26/05 Merleyn, Nijmegen 27/05 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 28/05 Rotown, Rotterdam 03/06 VESTROCK, Hulst

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)
Na twee decennia van copy bands en meerdere shoegaze revivals, vond Slowdive het in 2014 tijd om weer bij elkaar te komen. De band werd gezien als het boegbeeld van een genre dat niet door iedereen even serieus werd genomen; the scene that celebrates itself. Hun live terugkeer klonk geweldig, werd enthousiast ontvangen en deed de band besluiten een nieuw album op te nemen, 22 jaar na hun laatste album Pygmalion.

Terwijl honderden bands over de jaren heen hun geluid hebben gekopieerd of sterk beïnvloed zijn door Slowdive’s etherische geluid, bewijst dit nieuwe album eens te meer dat er niks boven het origineel gaat. Het simpelweg Slowdive geheten album brengt ons in 46 minuten 8 nieuwe nummers die de band in de afgelopen jaren samen heeft geschreven, zonder bemoeienis van buitenaf door platenmaatschappijen of commerciële druk. Het eindresultaat valt zeker niet tegen, ook door de goede productie, mix en mastering, waardoor je hun zware shoegaze sound kraakhelder en met veel definiëring van vooral de drum en bas, maar ook de met effecten overladen gitaren, uit je speakers hoort knallen.

Het album is dromerig en verrassend optimistisch. De kenmerkende schoonheid van Neil Halstead en Rachel Goswell’s gelaagde samenzang, in combinatie met het gelaagde gitaarwerk van Neil en Christian Savill dat druipt van de reverb, delay, phasers en ongeveer ieder effect dat je kan verzinnen. Dit alles ondersteund door een ijzersterke ritmesectie bestaand uit Simon Scott en Nick Chaplin.

Slowdive is niet slechts een ge-update versie of bewerking van het geluid waar de fans zo van houden. Het klinkt opvallend fris en modern, met een meer heldere productie, en strakker dan voorheen. De zanglijnen zijn meer gewaagd en je merkt dat de muziek die ze de afgelopen jaren los van elkaar gemaakt hebben, sterkere muzikanten van ze heeft gemaakt en daardoor een sterkere band.

Openingsnummer Slomo begint met het onmiskenbare Slowdive gitaargeluid, via een fijne instrumentale opbouw naar Halstead’s zang, die vrij snel wordt vergezeld door Goswell. Met  Star Roving, dat doet denken aan Souvlaki’s Alison, gaat het tempo wat omhoog.
Don’t Know Why begint een beetje manisch, maar slaat dan om in een perfect dreampop/shoegaze refrein . Even later komt Go Get It met zijn laidback coupletten en het meest catchy refrein van het album, dankzij de mooie over-en-weer zang van Halstead en Goswell over een zware muur van psychedelische ritmes en gitaar venijn.
Het slotnummer is het lange, goed doordachte Falling Ashes met een hoofdrol voor de piano en de steeds terugkerende tekstregels Thinking About Love.

Slowdive fans zullen niet teleurgesteld zijn met dit nieuwe materiaal en dit album met de bijbehorende tournee is een mooi moment voor een hele lading nieuwe fans om kennis te maken met deze band en zich te verdiepen in hun backcatalogus. Tekst Muzine.nl |Damon Fries

Ásgeir – Afterglow (One Little Indian)
Hoe volg je een debuutalbum op dat bij tien procent van de IJslandse bevolking in de platenkast ligt en in een aantal Europese landen hoog in de hitlijsten eindigde? Drie jaar na het succesvolle In The Silence is Ásgeir terug met Afterglow, een album dat als muzikale vervolgstap kan worden gezien en waarop de IJslandse muzikant flink aan het experimenteren is geslagen.

“Een groot deel van het album is op geluiden gebaseerd. De nummers werden soms in stukken geschreven en vervolgens in elkaar gezet”, vertelde hij daarover. Het eindresultaat is een gevarieerd album, met naast folk-achtige nummers invloeden uit elektronica (Unbound) en R&B (Stardust).

Zelf noemt Ásgeir New Day en de titeltrack Afterglow als zijn persoonlijke favorieten: twee nummers die hij samen met zijn vader heeft geschreven in Laugarbakki, het dorp ten noorden van de hoofdstad Reykjavik waar hij is opgegroeid. “Ik schreef de songs en hij schreef de teksten.” De grote overeenkomst met In The Silence is het sfeervolle en melancholische geluid dat beelden oproept van het mystieke landschap dat IJsland te bieden heeft.

Afterglow is een intrigerend album waarbij je je afvraagt wat voor moois we in de toekomst nog meer van Ásgeir kunnen verwachten. Naast de cd- en lp-versie is Afterglow ook verkrijgbaar als deluxe editie met vier extra tracks en een gelimiteerde box bestaande uit een elpee, een cd, een speciaal boekwerk, vier litho prints en een 7-inch vinyl die vorig jaar in Japan is uitgebracht. Tekst Mania | Godfried Nevels

LIVEDATA 16/05 Koninklijk Circus, Brussel (B) 18/05 Paradiso, Amsterdam (Sold out)

Gorillaz – Humanz (Parlophone)
We hebben er lang op moeten wachten. Niet alleen omdat er zeven jaar tussen The Fall en Humanz zit, maar ook omdat de geruchtenmolen al eind vorig jaar op gang kwam over de nieuwe Gorillaz. Het geniale concept van Blur-frontman en muzikale duizendpoot Damon Albarn en striptekenaar en designer Jamie Hewlett verraste vriend en vijand in 1998. Met hun tweede album Demon Days zetten ze zich definitief op de kaart, niet in de laatste plaats door de bijzonder fijne productie van Dangermouse. De verwachtingen zijn dus hooggespannen voor dit nieuwe album en het kan bijna niet anders dan tegenvallen. En in grote lijnen doet het dat ook. Humanz is een grabbelton van een album. De samenstelling van de tracklisting is een zooitje. Damon Albarn komt met maar liefst 28 (!!) gastartiesten op de proppen op een album met 20 nummers (als ik de skits niet meetel).
Met zoveel verschillende stemmen wordt het haast onmogelijk om een eigen geluid te behouden en dat is nou precies het euvel. Gorillaz heeft op voorgaande albums ook steeds een eclectische mix van stijlen tentoongespreid, maar niet eerder was het zo rommelig als hier.

Na het intro gaat het meteen helemaal los met Vince Staples op hip hop-banger Ascension. Een heel vet, en ontzettend catchy, nummer, maar niet echt een fijne opener. Het volgende nummer, Strobelite met Peven Everett, is een soort Incognito of Chaka Kahn-achtig eind jaren 80 soul nummertje dat achterhaald en overbodig klinkt. Direct daarop volgt de vocoder raggaton ballad Saturnz Barz met Popcaan, dat op zijn beurt op de hielen wordt gezeten door het absolute dieptepunt van de plaat: Momentz. Uitgerekend het nummer met De La Soul bevat de meest verschrikkelijke beat van het album. Een soort platte gabberbeat/techno kick die zo lomp is dat het nummer niet uit te luisteren is. Misschien leuk als Die Antwoord het doet, maar dit heeft niks te zoeken op een Gorillaz plaat. Na vijf nummers en evenzoveel stijlen is er nog geen pap van dit album te maken. Er zit geen lijn in, de meeste nummers zijn matig en als het niet voor die stem uit duizenden van Albarn was zou je niet weten dat je naar een Gorillaz album zit te luisteren.

Maar er is hoop. Electro-soul groover Submission is het eerste echt goede nummer, vooral door de zang van underground neo-rnb zangeres Kelela. De stem en geflipte rapstijl van Danny Brown later in het nummer is niet voor iedereen, maar het werkt wel opzwepend. Voor de Blur fans, dit is overigens het nummer waar Graham Coxon gitaar op speelt. Als je het niet weet hoor je de gitaar niet eens, maar goed hij doet mee. Andromeda met D.R.A.M. is Demon Days periode Gorillaz en het eerste nummer op het album dat voelt als thuiskomen. Busted and Blue is een beatloze ballad, zonder gastartiesten zowaar, wat aanvoelt als een overblijfsel van Albarn’s laatste solo album Everyday Robots, maar wel een bijzonder fraai nummer met subtiele onderhuidse spanning. Carnival met Anthony Hamilton lijkt ergens op het werk dat Albarn deed met Bobbby Womack kort voor diens overlijden, maar door zijn ietwat haperende beat kan je er perfect de zombie dans uit de Clint Eastwood video op doen. Naast Grace Jones (op het rommelige Charger) doet er nog een andere grootheid mee: Mavis Staples. De 70’s souldiva die van geen ophouden wil weten, wordt op Let Me Out gekoppeld aan trap-rapper Pusha T. en de kruisbestuiving werkt bijzonder goed. Dit is de Gorillaz magie waar je het hele album al op hoopt. De stem en zang van Benjamin Clementine, die niet mijlenver van Antony Hagerty (Anohni) vandaan is, zijn zo karakteristiek dat het moeilijk is om dat om te zetten naar het geluid van een band. Zijn nummer Hallelujah Money nummer is wel een van de mooiste van de plaat, maar mogelijk iets te theatraal voor een hoop Gorillaz fans. Er is dus genoeg moois te ontdekken, maar er zijn evenzoveel tegenvallers, misschien zelfs meer.

De reguliere afsluiter We Got The Power, waar zowel Jean-Michel Jarre, Savages zangeres Jehnny Beth als oud-aartsrivaal Liam Gallagher op meedoen, is helaas weer een van de dompers. Het refrein kent een hoog meezing, of zelfs meeschreeuw gehalte, maar de zang van de Franse Beth helpt dit nummer volledig om zeep. In haar eigen band staat ze meer dan haar mannetje en ook haar gastrol op de laatste Tindersticks is van grote klasse, maar hier is de zang niet zuiver, niet op tijd en voor het eerst klinkt haar Franse accent tamelijk dik door. En dat terwijl er tussen de bonustracks nog een paar ijzersterke nummers staan. Op The Apprentice horen we, naast underground zangeres Ray BLK en rapper Zebra Katz, de nieuwe Britse soul-sensatie Rag’n’Bone Man met het soort zanglijn dat hij op zijn eigen album ook zo sterk doet. Het nummer bevat een van de beste refreintjes en hooks van het hele album, maar is dus om de een of andere reden niet goed genoeg voor het reguliere album. De lome ballad Ticker Tape, met Carly Simon of all people, is ook klassieke Gorillaz en allerlaatste nummer Circle of Friends is misschien geen uitschieter, maar wel een honderd keer betere afsluiter dan We Got The Power. Eigenlijk zijn alle vijf de nummers van de bonusdisc beter dan een groot deel van de nummers van het reguliere album.

Humanz hangt aan elkaar van de vreemde keuzes. Voor een album waar zo lang aan gewerkt is had het veel beter in elkaar moeten zitten. Er zijn genoeg mooie zanglijnen, maar weinig sterke hooks. Echte singles staan er niet op, behalve misschien The Apprentice. De popsensibility is overboord gegooid en heeft plaats gemaakt voor party hip hop en andere hipdoenerij. Damon Albarn heeft zich laten ontvallen dat een aantal van de gastartiesten zijn gevraagd om indruk te maken op zijn tienerdochter. Misschien is de vergankelijke smaak van een tiener niet de beste leidraad om de muzikanten voor je album op uit te kiezen. Het album voelt als een gemiste kans en luistert heel chaotisch weg. Het had met wat schuiven, wegstrepen en vervangen van nummers een vele malen beter album kunnen zijn. Humanz lijkt meer gericht op de Spotify generatie, je kan er een playlist leuk mee opvullen of er zelfs een goede playlist van maken, maar op CD of LP is het geen fijne zit. Zo blijkt zelfs Damon Albarn ook maar gewoon een mens te zijn. Dat is ergens wel weer een geruststellende gedachte. Tekst Muzine.nl | Fabian Hofland

LIVEDATA 21/11 Ziggo Dome, Amsterdam 22/11 Vorst National, Brussel

Nick Cave & The Bad Seeds – Lovely Creatures (Mute)
Dertig jaar Nick Cave. Samen met ‘zijn’ Bad Seeds. Dertig jaar weggezet in vijfenveertig nummers, waarvan het gros geen inleiding nodig heeft. De keuze voor juist deze tracks is vrij divers, gekozen vanuit het oogpunt van de band zelf én haar fans. Ze zijn het meest blijven hangen. Nemen een verhaal mee. Zijn het populairst onder liefhebbers van de band. Of symbolisch.

Zoals opener From Her To Eternity, waar het in 1984 allemaal mee begon. De verzamelaar doorkruist een van het meest eigenzinnige en inventieve oeuvre in het hedendaagse muzieklandschap. De klassiekers Stagger Lee, The Mercy Seat en Where The Wild Roses Grow worden afgewisseld met recente fan-favorieten als Jubilee Street en We No Who U R, moeiteloos aangevuld met nieuwelingen als O Children en Red Right Hand. Samen met de bandleden én founding father Mick Harvey is Cave in de archieven gedoken. Fraaie foto’s zijn aan het geheel toegevoegd. Lovely Creatures is een must have! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 06/10 Ziggo Dome, Amsterdam (Sold Out) 13/10 Sportpaleis, Antwerpen (B) (Sold Out)