Recensies Archieven - Page 296 of 352

Death From Above – Outrage! Is Now

Death From Above – Outrage! Is Now (Last Gang Records)

Outrage! Is Now is het derde studioalbum van Death From Above, dat ook een poosje het getal 1979 achter de bandnaam had staan, na een conflict met dancelabel DFA Records. Sinds dit jaar is het jaartal weer verdwenen en we hebben nog geen klachten gehoord.

Death From Above lijkt geen gek productief duo, want het bestaat al 15 jaar, maar Jesse F. Keeler en Sebastien Grainger zijn vijf jaar uit elkaar geweest. Dan is drie albums en een tweetal EP’s nog best acceptabel.

Alhoewel het geluid in de loop der jaren ietwat is gepolijst, heeft de band nooit daadwerkelijk concessies gedaan aan de intensiteit van de muziek. Death From Above is nog steevast een tweekoppig monster, dat je flink bij de strot kan grijpen en dat op Outrage! Is Now ook weer flikt. Er is nog altijd maar één band die de dienst uitmaakt in de wereld van de dancepunk en die komt uit Canada. Betrekkelijke nieuwkomer Royal Blood raakt muzikaal weliswaar aan Death From Above, maar moet qua felheid, hevigheid en kracht nog duidelijk zijn meerdere erkennen in Keeler (bas, toetsen, synths) en Grainger (zang, drums).

Death From Above is met Outrage! Is Now aan een nieuw hoofdstuk begonnen. De twee zeggen er het volgende over: “We are committed to evolution. This record is the sound of the two us pushing at the walls. We want there to be space, surprises and action! We both wanted to see how far we could take our sound as Death From Above. In a way, that has always been our objective.”

Outrage! Is Now is een tien songs tellende plaat die geen zwakke broeders kent. Neem het titelnummer met zijn snerpende synths en verwoestende drumpartijen. Horen we daar de invloed van Eric Valentine (o.a. Queens Of The Stone Age) in terug? Moonlight doet wat aan Muse denken, zeker aan het begin, maar Matthew Bellamy cum suis worden links en rechts al snel ingehaald. Sebastien Grainger lijkt Bellamy’s stem tijdens de rustiger gedeeltes van het nummer zelfs te imiteren, als ware het de Soundmixshow van Henny Huisman. Een plaagstootje? Jacques d’Ancona had het met een 8,5 beoordeeld.

Moonlight is zo’n song die je wel tien keer achter elkaar wil horen en dat geldt voor het gros van de nummers op Outrage! Is Now, dat een van de sterkste albums is die dit jaar zijn verschenen. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 01/03 Botanique, Brussel 07/03 013, Tilburg

Live Foto Review: Alvvays @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Foto Review: Alvvays @ Bitterzoet, Amsterdam
18 september 2017
Foto’s Willem Schalekamp

Het Canadese Alvvays maakt zoete, melancholische indie, in even grote mate geïnspireerd door jaren zestig gitaarpop als door fuzzy lo-fi uit de tweede helft van de jaren tachtig.

De zomerse melodieën staan in sterk contrast met de uit het leven gegrepen teksten: “Alcoholisme, depressies en feestjes en relaties lijken altijd voor te komen in alles wat ik schrijf”, aldus frontvrouw Molly Rankin. Eerder maakte Alvvays indruk bij Glastonbury, Coachella en het invloedrijke SXSW-festival, inmiddels heeft de band getoerd met o.a. The Pains of Being Pure at Heart en Peter Björn and John. Het nieuwe album Antisocialites is 8 september verschenen.

Motorpsycho – The Tower

Motorpsycho – The Tower (Rune)

De leden van Motorpsycho, met nieuwe drummer Tomas Järmyr, putten hoorbaar uit de popgeschiedenis van de zeventiger jaren en naast uiteraard psychedelica weerklinkt af en toe een flinke lik west-coast-sixties. Dat is ook niet geheel toevallig, gezien The Tower begin dit jaar aan de Amerikaanse westkust werd opgenomen.

Het album neemt her en der epische proporties aan. Neem de titeltrack, waar harmonieuze pop overschakelt naar steeds harder aanzwellende rock om uiteindelijk in sereniteit te eindigen. Stevige hypnotiserende nummers worden afgewisseld met enkele bescheiden liedjes als Stardust en Maypole, waarop de west coast wel heel nadrukkelijk naar voren komt. Echt episch wordt het op A Pacific Sonata, een klapstuk dat eigenlijk door alle ingrediënten van het album nog eens te gebruiken The Tower spectaculair samenvat. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA 24/10 Paradiso-Noord, Amsterdam 26/10 De Casino, Sint-Niklaas 27/10 013, Tilburg 28/10 Hedon, Zwolle 29/10 Botanique, Brussel

Live Foto Review: Tori Amos @ Carré, Amsterdam

Live Foto Review: Tori Amos @ Carré, Amsterdam
13 september 2017
Foto’s Willem Schalekamp

In 2014 trad Tori Amos voor het laatst op in ons land. Het nieuw te verschijnen album Native Invader is Tori’s vijftiende studioalbum en volgt Unrepentant Geraldines uit 2014 op. Dit album leverde Amos haar achtste Billboard Top 10 notering op.

Over het nieuwe album zegt Tori zelf: “The songs on Native Invader are being pushed by the muses to find different ways of facing unforeseen challenges and in some cases dangerous conflicts. The record looks to nature and how, through resilience, she heals herself. The songs also wrestle with the question: what is our part in the destruction of our land, as well as ourselves, and in our relationships with each other?”

Tori vervolgt: “In life there can be the shock of unexpected fires, floods, earthquakes, or any cataclysmic ravager – both on the inside and outside of our minds. Sonically and visually, I wanted to look at how Nature creates with her opposing forces, becoming the ultimate regenerator through her cycles of death and re-birth. Time and time again she is able to renew, can we find this renewal for ourselves?”

Met haar conventionele manier van schrijven, daagt Tori zichzelf continu uit om haar muzikale grenzen te verleggen. Ook de onderwerpen die ze in haar songs belicht, vallen in goede aarde bij haar fans over de hele wereld. Op Native Invader gaat ze nog dieper in op haar persoonlijke ervaringen.

Live Foto Review: Girlpool @ Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: Girlpool @ Paradiso, Amsterdam
12 september 2017
Foto’s Willem Schalekamp

Sinds het uitbrengen van hun debuut Before the World Was Big gaat het hard met de dames van Girlpool. Het duo uit Los Angeles verhuisde naar Philedelphia en werd groot in de lokale DIY-scene. Niet veel later werden ze opgepikt door het gerenommeerde ANTI platenlabel, waarop ze nu de plaat Powerplant op uitbrengen. Subtiele garagerock met harmonieuze samenzang die bij liefhebbers van Cherry Glazerr, The Courtneys en Colleen Green in de smaak gaat vallen.

Fink – Resurgam

Fink – Resurgam (R’Coup’D)

Resurgam is het zesde album van Fink en na het succes van voorganger Hard Believer ligt de lat hoog. Heel hoog. Dat we mede dankzij het niet onsmakelijke tussendoortje Fink’s Sunday Night Blues Club Vol.1 inmiddels met smart op een nieuw album zaten te wachten maakte Fink de pis gelukkig niet lauw.

Resurgam is net als Hard Believer een groeibriljant; een plaat die zich niet in een keer laat vangen. Het album staat bol van experimenten en ligt weliswaar in het verlengde van zijn voorganger, vertoont zeker ontwikkeling, en er gaan diverse luisterbeurten aan vooraf voordat individuele nummers beklijven.
Samen met bandleden Tim Thornton (drum, gitaar) en Guy Whittaker (bas) heeft Fink weer gezocht naar onontgonnen gebied om heerlijk buiten de lijntjes te kleuren. Dit wordt direct duidelijk door het openings-, en tevens titelnummer, dat begint met onheilspellende drums, en een ijl basloopje. Het nummer, dat bijna negen minuten duurt is zeker gezichtsbepalend, maar niet per se representatief voor wat volgt.

Net als Hard Believer telt Resurgam tien tracks, maar het is – ook na diverse luisterbeurten – net iets harder werken voor de luisteraar. In eerste instantie lijkt het alsof de nummers in elkaar overvloeien. Zo eindigt het openingsnummer in een blur, waaruit Day 22 logisch tevoorschijn lijkt te komen, met een pompende, enigszins funky bas. En ook het derde nummer, Cracks Appear, lijkt na de uitdijende apotheose van Day 22 een logisch vervolg. Pas op Word To The Wise wordt de luisteraar door een summier pianospel gesommeerd bij de les te blijven. En terecht, want het blijkt een melancholische tranentrekker vanjewelste.
Noemenswaardig is ook Godshead, dat laag voor laag wordt opgebouwd, hoewel het net als de overige nummers per saldo slow/mid-tempo blijft, om vervolgens uit te doven als een kaars in de regen, terwijl we enigszins onbevredigd achterblijven en ons afvragen hoe de extended version mag klinken. Wordt hopelijk vervolgd met een 12”…

Toch kunnen we niet anders dan concluderen dat Resurgam onder de bezielende leiding van topproducer Flood, die we kennen van o.a. U2, The Killers, Warpaint en PJ Harvey, is uitgegroeid tot een spannend album met een indringend geluid. Loodzware drums, diepe bassen, fijne gitaren, maar vooral de stem van singer-songwriter Fink, maken het luisteren de moeite meer dan waard. Fink flikt het weer, en maakt met Resurgam opnieuw een indrukwekkende plaat! Tekst Muzine | Theo Stepper

LIVEDATA 20/11 AB, Brussel 21/11 Doornroosje, Nijmegen (sold out) 22-23/11 Paradiso, Amsterdam (sold out) 24/11 013, Tilburg 03/12 Oosterpoort, Groningen 04/12 Paard van Troje, Den Haag

The National – Sleep Well Beast

The National – Sleep Well Beast (4AD)

Gelukkig, The National heeft weer een beetje scherpte teruggevonden in hun muziek. Dat maakt Sleep Well Beast weer een plaat die de moeite waard is tot je te nemen. Al zitten er ook weer genoeg kenmerken in die ‘m gevaarlijk slaapverwekkend maken.

Trouble Will Find Me ligt al weer wat jaren achter ons. Een teleurstellende plaat voor wie The National waardeerde om een venijnig nummer als Mistaken For Strangers van Boxer, 10 jaar geleden alweer. In vergelijking daarmee is veel van het huidige werk van The National te bedachtzaam, te zeer op het zachtaardige gericht in een streven gewoon mooi te zijn. En op hun voorlaatste release kreeg dat wel erg de overhand.

Het is alsof The National zich wat heeft aangetrokken van die voor de hand liggende kritiek. Op Sleep Well Beast horen we de overstuurde gitaren terugkeren, en klinken er weer wat scherpe randjes door in de melancholieke liedjes. Day I Die lijkt haast een boodschap te zijn. Op positie twee op de plaat, na het wiegende Nobody Else Will Be There, werkt die song als een schop onder je reet die begint met het voor de band typische hyper drumwerk. Uptempo, de stem van Matt Berninger nu eens ragfijn ondersteun door een tweede stem; in termen van The National een bijna barokke uitspatting.

Een enkele keer keert die scherpte terug. Met als rare uitschieter Turtleneck; hier lijkt het wel of de band zich voor de gelegenheid in leer heeft gehuld met als inzet een echte rocker te maken. Gelukt: dit nummer steekt als een zwerende vinger uit op de plaat, maar is helaas niet het beste liedje. Maar het getuigt in elk geval weer van een beetje durf om buiten de lijntjes te kleuren.

Wie nu schrikt omdat al die ingehouden schoonheid op Trouble Will Find Me hem of haar juist bekoorde, geen nood, want ook jij komt ruimschoots aan je trekken op deze nieuwe plaat. Weer zijn er van die voortrollende liedjes als Empire Line of mooie ballades gebaseerd op pianoklanken en de bariton van Matt Berninger zoals in Guilty Party. Zelfs zoveel dat zijn stem toch ook op deze plaat op den duur als een slaapmiddel dreigt te gaan werken. Mooi hoor die stem, en wat heeft hij een gekke timing. Maar dat weten we nu wel. Dat verrast ons niet meer, laat geen ontwikkeling zien van de band, maar dat zal veel fans die gewoon meer van dit moois willen vast worst wezen. Want toegegeven, er zitten weer pareltjes tussen die rustige liedjes. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 25 & 26/10 AFAS Life, Amsterdam (sold out) 30 & 31/10 Palais des Beaux-Arts, Brussel (sold out)

Live Foto Review: Courtney Marie Andrews @ Paradiso

Live Foto Review: Courtney Marie Andrews @ Paradiso, Amsterdam
9 september 2017
Foto’s Willem Schalekamp

De 26-jarige Courtney Marie Andrews uit Phoenix, Arizona is al bijna twaalf jaar bezig met het maken van muziek. Ze groeide als singer-songwriter met kwetsbare Americanaliedjes; van open mic nights in kleine barren via sessiemuzikant bij Jimmy Eat World en Damien Jurado naar een succesvolle zangeres die in 2016 haar derde album uitbracht.

Foo Fighters – Concrete And Gold

Foo Fighters – Concrete And Gold (SONY)

“De grootst klinkende rockplaat, van reusachtige proporties. Met het gevoel voor melodie en arrangement van producer Greg Kurstin.” (Adele, Beck, The Shins). Hij zat achter de knoppen tijdens de totstandkoming van Concrete And Gold, het negende album van Foo Fighters. Dave Grohl vervolgt: “Motörhead, dat een interpretatie geeft van Sgt. Pepper.” Zo zou Concrete And Gold moeten klinken, volgens Grohl. Niet meer en niet minder. Ongelooflijke ambities van een van de allergrootste rockformaties van de laatste decennia en zeker vandaag de dag. Missie geslaagd? Gedeeltelijk.

Voorloper van het album, eerste single Run, is een meesterlijke, vernietigende rocksong die alle pretenties waarmaakt. Maar Make It Right, bijvoorbeeld, is met alle respect een track die ook geschreven had kunnen zijn door Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal. Je vraagt je zelfs af óf hij niet heel stiekem de ghostwriter is van het nummer. Grohl is groot fan van EODM. Daarom zien we het maar als een ode en wat is er eigenlijk mis met Eagles Of Death Metal? He-le-maal niets.

Maar staan er meer nummers van het niveau Run op Concrete And Gold? Want dat is dus ongeveer wat Grohl voor ogen had met de “grootst klinkende rockplaat ooit”. Het antwoord op die vraag luidt: ja. Het wat potsierlijk getitelde La Dee Da is net zo overtuigend, krachtig en in your face. Zonder het gevoel voor melodie te verliezen bovendien. Ook Arrows is zo’n rocksong van hoog niveau, edoch allesbehalve het “grootst klinkende” wat de Foos tot op heden op plaat hebben gezet.

Happy Ever After (Zero Hour) is, echt waar, een kampvuurliedje, met Dave Grohl op akoestische gitaar en de beeldschone Jessy Greene op viool. Het zou geschreven kunnen zijn door Paul McCartney, die nota bene de drumpartij voor zijn rekening neemt tijdens het niet al te bijzondere, gezellig wiegende Sunday Rain, met drummer Taylor Hawkins als zanger en de tweede stem voor Grohl. Kurstin zit achter de synthesizer. Zo is hij sowieso sterker bij de plaat betrokken dan alleen productiewerk, ook niet te beroerd voor onder andere wat achtergrondzang (Dirty Water) en piano en vibrafoon (Arrows).

Concrete And Gold is best een prima album, maar wie zich had verheugd op de “grootst klinkende rockplaat ooit van Foo Fighters” komt van een koude kermis thuis. Resumé: we zijn op het verkeerde been gezet door Grohl. Belhamel! Tekst Pieter Visscher

Susanne Sundfør – Music For People In Trouble

Susanne Sundfør – Music For People In Trouble (Bella Union)

De Noorse muzikante Susanne Sundfør is een bijzondere zangeres, met een engelachtige stem. Haar muziek is dromerig en stemmig en wordt geschaard onder pop, maar is beïnvloed door klassiek, jazz en ambient. Ze werkte met artiesten als Röyksopp, Nils-Petter Molvaer en Madrugada, maar is ook solo een niet te missen artiest. In Noorwegen is ze inmiddels beroemd. Music For People In Trouble is haar zesde album en ze ontving al een paar prestigieuze prijzen voor haar werk. Dit album is ook weer wonderschoon. Dromerig op een ongrijpbare manier, het beste te luisteren tijdens een heldere en donkere sterrennacht. Ze wordt vergeleken met Björk, Kate Bush en Lana del Rey, maar ze heeft een heel duidelijke en originele stijl, die wijst op een groot creatief talent. Er zijn ook wat verwijzingen naar folk en in haar muziek klinkt een oeroude traditie, die zij op een moderne manier weet vorm te geven. Een heel verrassende artieste, die muziek maakt, en afspiegeling is van haar veelzijdigheid. Tekst Mania Erik Mundt

LIVEDATA 15/09 Botanique Orangerie, Brussel (sold out) 18/09 Vondelkerk, Amsterdam (sold out)