Category: Recensies

Marissa Nadler – Strangers (Bella Union / PIAS)
Wat mij betreft was Marissa Nadler’s July niet alleen haar beste plaat tot dan toe, maar ook de mooiste van 2014. De verwachtingen voor haar zevende album waren daardoor hooggespannen, maar, om maar direct met de deur in huis te vallen, die worden volledig waargemaakt. Met opnieuw Randall Dunn (Sunn O))), Earth, Black Mountain) achter de knoppen borduurt Strangers voort op zijn voorganger, maar een kopie van dat album is het zeker niet.

Waar July in het teken stond van een destructieve en verbroken relatie, is Strangers tekstueel minder persoonlijk. Dat betekent niet dat Marissa Nadler daarmee vrolijker is gaan klinken. Haar donkere en soms spookachtige folkklanken roepen ook op Strangers weer een nachtelijke wereld op, wat wordt onderstreept door de stemmige hoes.

Het regelmatig zwaar aangezette elektrische gitaarspel uit de koker van Dunn overheerst niet, maar zorgt voor spanning en contrasteert fraai met Nadler’s ijle en betoverende zang, waardoor het geheel soms wat aan een band als Mazzy Star doet denken. Het is nog wat vroeg voor een definitief oordeel, maar Strangers is misschien nog wel mooier dan July. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 04/06 Cactus, Brugge 05/06 Paradiso, AmsterdamJeff Healey – Heal My Soul (Provogue) 
Jeff Healey werd geboren op 25 maart 1966. Dit jaar zou hij 50 jaar zijn geworden. Healey raakte op zeer jonge leeftijd het zicht in zijn ogen kwijt door een zeldzame ziekte. Op 3 jarige leeftijd had de blinde peuter voor het eerst een gitaar in zijn handen. Healey legde om te spelen de gitaar op zijn schoot. Blue Direction was in 1981 zijn eerste groep. Los van de gezondheidsproblemen had Healey een zeer succesvolle carrière. Hij heeft zo ongeveer op elk festival en in elke concertzaal gespeeld.

De erven Healey wilden de op 2 maart 2008 overleden blues- en jazzgitarist eren. Logisch dat er naarstig is gezocht naar nieuw materiaal en er niet is gekozen voor de release van een volgende compilatie met bekend materiaal. Heal My Soul is het resultaat van de zoektocht. De erven zeggen blij te zijn met de release, maar zijn wat karig met informatie waar deze tracks vandaan komen. In het persschrijven wordt vooral benadrukt dat Healey na de opnames trots was op de nummers! (Over de doden niets dan goed, dus een mededeling met een andere boodschap zou de wenkbrauwen doen fronsen.) Heal My Soul valt zeker niet tegen en verdient een genuanceerd oordeel. Twee van de twaalf nummers zijn eerder te horen geweest. Op zeker moment waren Daze Of The Night en Baby Blue op de site van Healey te streamen.

Wat levert beluistering van de tien nieuwe tracks op? Duidelijk wordt dat de release geen nieuwe vergezichten oplevert wat betreft de talenten van Healey. Samenvattend is een begenadigd gitarist te horen, die tevens een redelijke zanger was en de bluesbalades redelijk gemakkelijk uit zijn mouw schudde. Nummers als Moodswing en Kiss The Ground You Walk On zijn zeker geen magere restantjes van eerdere langspelers, maar zijn ook geen stappen in een nieuwe richting. Het door Richard Thompson geschreven I Misunderstood krijgt een prachtige versie en verdient vermedling. Heal My Soul zorgt er vooral voor dat Jeff Healey opnieuw in de belangstelling staat. Het talent van een begenadigd gitarist kan twaalf nummers lang gekoesterd worden. Jaks Schuit

Oscar – Cut & Paste (Wichita/PIAS)
Oscar Scheller is een jonge Londenaar die vrij creatief vertaald slaapkamer-laptop-pop creëert. Debuutalbum Cut & Paste van de 25-jarige zogenoemde crooner behelst tien nummers die bol staan van de aanstekelijke Britpop, een aanstekelijk bariton stemgeluid en ontspannen lo-fi en out-of-tune combinaties. Even hoor je Blur (Sometimes), dan weer Morrissey (Fifteen), niet veel later Zach Condon (Only Friend).

De muziek is speels, niet al te ingewikkeld en luistert heerlijk weg. Met z’n MacBook onder de arm heeft Oscar menig poppodia weten te betreden, om de doorgaans blitse menigte binnen aanzienlijke tijd aan het dansen te krijgen. Ingetogen nummers als het eerdergenoemde Only Friend en afsluiter Gone Forever worden moeiteloos afgewisseld met meer uptempo tracks als Breaking My Phone en de reeds uitgebrachte hitsingle Daffodil Days, waarop de gitaren rammelen en de drums aanslaan. Geboren in de jaren negentig, maar met een flinke knipoog naar de jaren tachtig. Met Cut & Paste levert Oscar een eigenwijs, doch beresterk debuutalbum af. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 24/06 Down The Rabbithole, Beuningen 07/10 Botanique, Brussels 08/10 Merleyn, Nijmegen 09/10 Bitterzoet, Amsterdam

Steve Mason – Meet the Humans (Domino)
Steve Mason zou je kunnen kennen van The Beta Band. Een Schotse groep uit de jaren negentig, begin jaren nul. Echt doorbreken deden ze niet, maar ze mochten wel Oasis en Radiohead tot hun fans rekenen. Folktronica werd hun stijl genoemd. En dat maakt Mason solo eigenlijk ook. De songs hebben een traditionele structuur, maar krijgen een extra swing dankzij een lekkere beat en fijnzinnige electronica. Inmiddels een beproefd recept, maar het werkt.

Het songmateriaal van Meet the Humans – integrerende albumtitel ook trouwens – is dik in orde. In opener Water Bored en het aanstekelijke Alive klinkt Mason opgewekt en vol energie. Pakkende popsongs. Later komt ook de melancholische kant naar voren. Songs als Run Away en Hardly Go Trough vormen lekkere mijmermomenten. Met afsluiter Words in my Head gaan we zelfs even de dancekant op. Mooi, afwisselend plaatje. Milo Lambers

Ry X – Dawn (Norman/PIAS)
De Australische singer-songwriter Ry X – geboren als Ry Cuming – heeft ons een tijdje laten wachten. Debuutalbum Dawn was er namelijk ontegenzeggelijk eentje om naar uit te kijken. Of het wachten de moeite waard was? Nou en of. Zijn muziek varieert van akoestische, weekhartige ballads naar voortdrijvende tracks vol mysterieuze vocalen en dreigend gitaarspel.

Dawn opent met een gelijknamige interlude welke overgaat op Shortline, wat net zo goed een fijnbesnaarde track van Bon Iver had kunnen zijn. Het fraaie, hoge stemgeluid van Cuming krijgt halverwege bijval van klein pianospel en een subtiele beat. Muziek gevoed door de uitgestrekte landschappen van vaderland Australië. Elk nummer klinkt steeds een beetje anders, maar wel zo geproduceerd dat het een welgevormd geheel betreft.

En waar Shortline aan Bon Iver doet denken, daar neigt het prettig voortkabbelende gitaarliedje Salt naar James Vincent McMorrow en hebben tracks als Hold Me Love en Lean sterke affiniteit met het werk van Oscar & The Wolf. Dergelijke vergelijkingen zijn mooi, maar nemen niet weg dat Dawn een op zichzelf staande plaat is vol schitterende popliedjes van een eigenzinnige zanger die lang geleden werd geïnspireerd door niemand minder dan Jeff Buckley. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 17/05 Paradiso, Amsterdam 19-21/08 Lowlands, BiddinghuizenBarry Hay’s Flying V Formation – Barry Hay’s Flying V Formation (V2 Records Benelux)
“We are going to blow you away! Flying V Formation is in orbit!”, met deze stoere kreet kondigde Barry Hay het debuutalbum van zijn Flying V Formation aan. Al vier jaar lang werd er naast diverse activiteiten in en rondom de Golden Earring, gewerkt aan dit project waarin we naast DeWolff-gitarist Pablo van de Poel, de drie muzikanten Jan Rooymans, Daim de Rijke en Huub van Loon tegenkomen. Logisch dat het dus allemaal even geduurd heeft. DeWolff heeft onlangs zelf een dijk van een nieuwe plaat uitgebracht en de Earring heeft een 50-jarig jubileum niet stilletjes voorbij laten gaan. Wie daarnaast de tourkalender van zowel DeWolff, volgens Hay ‘de hardstwerkende band van Nederland’, als Golden Earring er bij pakt zal zich er zelfs over kunnen verbazen dat deze bijzondere formatie niet alleen in staat is gebleken om de handen ineen te slaan maar er bovendien in geslaagd is om de agenda’s op elkaar af te stemmen en met dit als eindresultaat te verschijnen.

Terwijl half Nederland in de warmste maand van 2015 het werk voor even stil legde en op zoek ging naar verkoeling, werd op de Haagse Bilderdijkstraat in een dampende kelderstudio, onder vakkundig productioneel toezicht van Di-rect bassist Bas van Wageningen, gewerkt aan een verzameling onvervalste rock-tracks. Het enthousiasme waarmee de eerste live-optredens van start zijn gegaan, moest ook in de studio worden gevangen. In die opzet lijkt de Flying V Formation al na een eerste beluistering zeker geslaagd. Met een knipoog naar het verleden wordt een fris hedendaags rockend geluid voortgebracht. In de heftige opener Wait a Minute wordt al meteen de aandacht opgeëist door het herkenbare stemgeluid van de rockzanger en zijn strakke begeleidingsband waarin de lage tonen afkomstig zijn uit een synthesizerbas. Gedreven en geïnspireerd klinkt Barry Hay ook in een obscure track die toebehoorde aan Rickie Lee Jones. Naar eigen zeggen “ooit eens gehoord in de aftiteling van een kutfilm en toen maar eens op zoek gegaan naar de afkomst er van”.

Helemaal nieuw is het uitstapje van de Golden Earring-frontman overigens niet. Zo staan er al diverse solo-albums op zijn naam en kwamen we op Victory of Bad Taste uit 1987 de track Firewater al eens tegen. Met de nieuwe formatie is het uptempo-nummer van Michael Smotherman, “Ik heb het ooit eens kado gekregen van hem”, opnieuw en ook live ingespeeld. De meest opvallende vertolking is echter afkomstig van Tom Waits. Going Out West is een prima keuze gebleken. De gekte van het origineel is behouden gebleven maar de band heeft er eveneens een eigen twist aan kunnen geven. Het eigen materiaal biedt overigens genoeg kwaliteit om uit te kijken naar een eventueel volgend en volledig album.

Wie bij beluistering hoopt een nieuwe DeWolff of Earringplaat aan te treffen komt enigszins bedrogen uit maar wie open staat voor een nieuw, verrassend en energiek rockgeluid van eigen bodem is bij Barry Hay’s Flying V Formation aan het juiste adres. Jeroen Bakker

LIVEDATA 02/07 Rijnweek, Rhenen 14/07 Big Rivers Festival, Dordrecht

Anohni – Hopelessness (Rough Trade/Konkurrent)
Met Antony And The Johnsons heeft de als Antony Hegart geboren Anohni al de nodige barrières weten te doorbreken. Met de, in privé kringen al langer gebruikte naam Anohni, gaat de zangeres het solo pad op. Zangeres, want de transgender heeft duidelijk gemaakt alleen nog met vrouwelijke adjectieven te benaderen zijn. Haar stemgeluid had natuurlijk altijd al een androgyne kracht, die in staat was om in volle overtuiging volstrekt universeel te klinken.

Hopelessness is bepaald niet van hetzelfde laken een pak als de albums met The Johnsons, met behulp van onder andere de van oorsprong Russische producer Oneohtrix Point Never worden de grenzen verlegd naar het elektronische en dance genre. De koele, strakke en meedogenloze beats contrasteren fraai met de altijd beladen stem van Anohni, waardoor het altijd aanwezige engagement er uit spat.

Het wereldbeeld van Anohni beperkt zich zeker niet tot de problematiek van de, zeker in conservatieve US staten zwaar onder vuur liggende, transgender rechten, maar kaart ook andere problemen van deze tijd aan. Klimaatverandering bijvoorbeeld, in het dreunende en repeterende 4 Degrees, het aantal graden dat de wereld warmer wordt naar aanleiding van onze huidige consumptiemaatschappij. Ook intieme, maar wel degelijk voor iedereen geldende welvaartsproblemen als eenzaamheid en verlatingsangst bevolken dit indringende album. Een album dat zeker uitnodigt om een avond op de dansvloer los te gaan, maar de ochtend erna ook nog tot nadenken kan stemmen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/06 Ancienne Belgique, Brussel 26/06 Down The Rabbit Hole Festival, Beuningen

Damien Jurado – Visions of Us on the Land (Secretly Canadian/Konkurrent)
Kleine liedjes groots laten klinken. Damien Jurado kan het als geen ander. Hij fluistert z’n teksten, pingelt zachtjes op zijn gitaar, maar geeft de songs kracht door even sfeervolle als krachtige arrangementen. Neem opener November 20. We worden meteen de rijke wereld van Damien Jurado ingetrokken. Strijkers, piano’s, alles wordt over ons heen gestort en na twee minuten is het alweer voorbij.

Gelukkig zet Jurado de lijn voort in de volgende songs. Jurado weet dat goede muziek twee essentiële ingrediënten nodig heeft: emotie en diepgang. Emotie brengt ‘ie met z’n fluisterzang en gitaarspel. De diepgang komt in de vorm van de fraaie, soms zelfs orkestrale arrangementen. Jurado’s sound zou je gemakkelijk af kunnen doen als achtergrondmuziek. Daar is het uitermate geschikt voor, maar er is meer dan fijne tonen die opwekken tot concentratie.

Met mooie refreintjes en pakkende melodieën nestelt deze plaat zich in je systeem. En dan heeft ‘ie ook nog zo’n mooie honingstem. Voordat je je afvraagt waar het zuur van deze recensent is gebleven, er valt altijd iets te zeuren. Hoe mooi en aangenaam het allemaal ook klinkt, echt spannend wordt het nergens. Nooit neemt Jurado een afslag die je niet ziet aankomen. Klein smetje op een sfeervol geheel. Milo Lambers

LIVEDATA 22/06 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 25/06 Naked Song Festival, Eindhoven

The Jayhawks – Paging Mr. Proust
Hollywood Town Hall (1992) geldt als het onbetwiste meesterwerk van The Jayhawks. Goede tweede is Sound Of Lies uit 1997, maar daarbij moet opgetekend worden dat de tandem Mark Olson/Gary Louris defunct was en de gave powerpop-achtige liedjes op die plaat geheel op het conto van Louris geschreven moeten worden. Weer bijna twintig jaar later keert Louris met zijn Jayhawks terug naar het geluid van Sound Of Lies; met Paging Mr. Proust keert de band terug naar zijn glorieuze verleden.

Dit is niet alleen mogelijk gemaakt door de klassieke bezetting (minus Olson), maar mede door co-producers Tucker Martine en R.E.M.’s Peter Buck. The Jayhawks zelf zijn intussen in blakende vorm en sleet zit er, opgericht in 1985, nog niet op. Op Paging Mr. Proust krijg je de vintage Jayhawks-sound, wat betekent: gouden melodieën, vlekkeloze harmoniezang, klassieke countryrocksongs en scherp gitaarwerk van Louris op zijn Gibson SG.

In Lost The Summer klinkt de band heavier dan voorheen en Ace wordt gedomineerd door gitaarfeedback, maar songs als Quiet Corners & Empty Spaces, The Devil Is In Her Eyes, Lies In Black And White en de mooie met mellotron versierde afsluitende ballad I’ll Be Your Key doen fantastische tijden herleven. Paging Mr. Proust is een onverwachte, maar niettemin welkome terugkeer van The Jaywhawks aan het americana-front met een bijzonder relevante (jaarlijstjes)plaat. Tekst Mania |  Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 10/09 Take Root Festival, Groningen 19/09 TivoliVredenburg, Utrecht 20/09 De Roma, Antwerpen

77 Bombay Street – Seven Mountains (Gadget Records)
“Come join our club of optimistich people”, zingt Matt Buchli in het derde nummer van het album. En inderdaad, een club van optimische mensen is de perfecte omschrijving van 77 Bombay Street, de band die hij samen met zijn drie broers vormt. Seven Mountains is een uitermate vrolijk album, waar de levenslust van afspat. Toegegeven: je moet er tegen kunnen, de overdaad aan majeurakkoorden.

Het gaat om vier twintigers die hun band hebben vernoemd naar het Australische adres waar ze een aantal jaar hebben vertoefd. In hun eigen land, Zwitserland, hebben ze met hun voorgaande albums al aardig wat awards binnengesleept en gaat hun muziek als zoete broodjes over de toonbank. Niet zo verrassend als je hun radiovriendelijke mengeling van folk, rock en pop hoort.

Tijd voor de rest van Europa dus, en dat zou zomaar kunnen lukken met Seven Mountains. Het is een album dat gekleurd is door de gestrande relatie van zanger Matt Buchli. Rasoptimist als hij is heeft dat echter maar weinig invloed op de sound van de band. Ook zijn negatieve ervaringen weet hij om te zetten in een en al positiviteit. Liedjes als Painted, Bombay en Amazing Day stralen juist een enorme gelukzaligheid uit. Vier jongens die de wereld lachend tegemoet zien en het onheil met hun muziek kunnen verdrijven.

Toch heeft de relatieproblematiek zijn sporen achtergelaten. Zelfs bij de grootste optimist brengt een negatieve ervaring ook andere, diepere emoties teweeg. Verdriet, vertwijfeling, en een gevoel van onmacht. Ook de zanger van 77 Bombay Street ontkomt er niet aan. Hij uit zijn verdriet in de groots opgezette opener Seven Mountains, waarbij de theatraliteit van de muziek zijn verbetenheid mooi vormgeeft. Het gevoel van onmacht wordt op zijn beurt juist omgezet in stevig scheurende gitaren, waaroverheen Buchli in Waterproof panikerend een insectenplaag probeert tegen te houden: “They’re creeping over my front porch / they’re flying onto my porch / they are attacking my brain cells / the bugs I forge”.

Het zijn echter uitzonderingen. In de rest van de liedjes wordt de vertwijfeling af en toe kort benoemd in de teksten, maar het leeuwendeel is feelgood-muziek. Liedjes om goedkeurend op mee te bewegen, liedjes om gezellig mee te neuriën, maar ook liedjes die wat diepgang ontberen en zelden uit de bocht vliegen. Het viertal weet dat echter te compenseren met hun vaardigheid om pakkende liedjes te schrijven, met hun smaakvolle arrangementen, en vooral met hun onbedwingbare enthousiasme. Daarmee is Seven Mountains een prima album ter afwisseling van je donkere Joy Division-platen of je complexe The Mars Volta-platen. Arnout de Vries