Category: Recensies

Mandrake Handshake – King Cnut

King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om eb en vloed naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.

Een leuk liedje van Mandrake Handshake, want dat is de ongeveer zesde single van de zevenkoppige band, die zich heeft vernoemd naar een plant, alruin in het Nederlands uit de nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, Licht exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat de luisteraar in een roesje achterlaat. Kortom het is een stelletje hippies dat we hier horen. Waarop zich niks tegen is natuurlijk.

Derya Yildirim & Grup Simsek – Cool Hand

Het zou best kunnen dat een deel van de Pinguïns de nieuwe single van Derya Yildirim & Grup Simsek net even te glad/dansbaar/commercieel vindt. Maar dat horen we dan wel. Wij vinden het een erg prettig plaatje, een frisse bries tussen het dagelijkse gitaargeweld.

Derya Yildirim & Grup Simsek komen uit Turkye. Ze zijn echter in West Europa misschien nog wel populairder dan zu hause. De band brengt eigentijdse pop/rock met traditionele instrumenten. Soms gaan ze op de psychedelische toer, zoals op Bal een song die we een paar jaar geleden draaien. Soms op de de romantische zoals op nieuwe single Cool Hand. Maar alles wat ze doen wordt met smaak en liefde gebracht. De reden dat Derya Yildirim & Grup Simsek hier ook geliefd zijn komt omdat ze regelmatig te zien zijn o.a. eerder jaar jaar in de Melkweg tijdens het Kaynas Club festival dat wegens succes wordt geprolongeerd.

Bright Eyes – Five Dice, All Threes

Bright Eyes – Five Dice, All Threes (Dead Oceans)

Hij is niet de makkelijkste jongen, die Conor Oberst van Bright Eyes. Geregeld spelend met alles wat zijn omgeving maar zou kunnen verwarren. Van openlijke suïcidegedachten tot veel te veel alcohol. Maar Oberst lijkt wel in de beste vorm van zijn leven, opeens, wat leidt tot een prachtplaat, vol hartstocht en opvallend veel optimisme. Five Dice, All Threes is overheerlijk.

Niettemin zou Oberst Oberst niet zijn om met een liedje als Tiny Suicides op de proppen te komen. Spelend met zijn macabere gevoel voor humor. Laten we het zo maar noemen.

Er zijn dertien songs te vinden op het album en het lukt maar niet om daar een zwakke broeder tussen te vinden. Zelfs niet als Matt Berninger van The National zich ermee gaat bemoeien. The Time I Have Left is weliswaar niet het sterkste wat we voorbij horen komen, maar we noteren ook nu een voldoende.

Five Dice, All Threes is indiepoprock die we de hele dag wel willen beluisteren. We horen opvallende strofes voorbijkomen, waaronder ‘Elon Musk in virgin whites/ I’ll kill him in an alley over five dice.’ Maar ook: ‘I hate prophets / I hate L.A. shamans / Abraham, Adam and Isaiah and Mohammed / David Koresh, Jim Jones and Boeddha.’ Waardoor we kunnen concluderen dat ook Oberst niet al te veel op heeft met alle knotsgekke religies en hun zogenaamde goden.

Verfrissend daarnaast zijn de diverse filmdialogen die door het album zijn verwerkt. Wat Oberst ook doet met zijn dobbelstenen, hij gooit continu vijf zessen. We geven een staande ovatie, dansen massaal de horlepiep en trekken in alle enthousiasme ook nog eens twaalf flessen champagne open. Wát. Een. Plaat! De aarde krijgt plots weer wat kleur op de wangen. Halleluja. Pieter Visscher

Beans & Fatback – Black and Blue

En weer terug! Na 10 jaar verschijnt er toch weer een nieuw album van Beans & Fatback.

De aanjagers van de band, Onno Smit en Paul Willemsen hebben beide ook diverse functies elders (Michelle David & The Gospel Sessions o.a.), maar het rock ‘n’ roll bloed kruipt blijkbaar toch waar het niet gaan kan. De eerste single van het nieuwe album, Hold Fast (10/1/25) belooft veel goeds. Black and Blue is een lekker smerige track doet niet alleen qua titel aan de Stones doet denken, ook de swagger, het gospelrockrandje en ook de geur van de gitaren hebben veel weg van Mick Taylor periode Stones. Een tourtje zou helemaal mooi zijn.

Mood Bored – Wake Up With You (WUWU)

Er zijn heel veel manieren om iemand te laten weten dat je hem/haar/hen wel zit zitten. Mood Bored komt met ‘Wake Up With You’ (WUWU).

Het zo getitelde liedje is een frisse vrouwenpowerpopsong met een licht melancholiek toetsje, net genoeg om de kwetsbaarheid van het moment uit drukken. Je uitnodiging moet natuurlijk wel goed vallen anders sta je op een andere manier in je hemd dan je hoopte. WUWU is de 1ste single van de 2e EP van Mood Bored. De releasedatum van de Too Much EP is 21 feb.

 

The Grand East – Bullet Dodger

The Grand East is niet voor een gat te vangen. Hun basis is boogie met een ‘southern accent’*, maar eigenlijk gaat het er nooit recht toe recht aan bij de band uit Overijssel.

Gekke geluidjes, maffe tempowisselingen of krankjorum teksten, ze doen er hun voordeel mee. Op nieuwe single Bullet Dodger lijkt de band zich te laten inspireren door de paddopop King Gizzard. Het nummer wordt afgetrapt met een mondharmonica, so far niks nieuws, maar dan wordt er een tempo ingezet waar Max Verstappen alleen maar van kan dromen. De solo’s komen dit keer niet van de gitaarsectie, maar van de afdeling keyboards. De synths vliegen om je om de oren. Na twee en halve minuut wordt er abrupt op de rem getrap en is het weer voorbij. Gek plaatje als in lekker en te.

* = zuiden van de VS.

Merce Lemon – Crow

Het zal je inmiddels niet ontgaan zijn dat wij een zwak hebben voor niet al te strak gespeelde, rudimentair opgenomen en ook wat luie Americana. Muziek zeg maar waarin de geest rondwaart van de oude Young.

Vertegenwoordigers van wat we ook wel sloppy country noemen zijn o.a. MJ Lenderman, diens (voormalige band?) Wednesday, Florry en HC McEntire. Ook Merce Lemon past goed in dit rijtje. De zangeres-gitarist die eerder dit jaar al goede sier maakte Will You Do me A Kindness en Backyard Lover komt wederom zeer sterk uit de hoek met Crow. Haar nieuwe single is weer zo’n galant en  weemoedig nummer waarin de gitaar inspringt als woorden te kort schieten. Crow komt net als eerder genoemde titels op het nieuwe album van Miss Lemon uit Pittsburg P.A. ‘Watch Me Drive Them Dogs Wild’ verwachten we eind van de maand.

SPRINTS – Feast

Karla en de boys laten er geen gras over groeien. Begin dit jaar verscheen het debuutalbum van de Ierse neo punk band (de term post punk stuit op steeds meer bezwaren).

Met de release van Feast worden de contouren van een tweede album van Sprints zichtbaar. Hun eerste met nieuwe gitarist Zac Stephenson. Verwacht geen grote veranderingen. Sprints rockt er weer stevig op los in een song die steeds intenser wordt. Karla’s tekst gaat over seks en romantiek in relatie met vraatzucht, consumptie en lust binnen een context van Iers katholicisme en nationalisme. Of zoiets. Dat album laat overigens nog wel even op zich wachten, maar je kunt Sprints al wel binnenkort gaan zien. Op 23/11 in de Paradiso en/of 7/12  op het Zeitgeist Festival in Nijmegen.

Fit – July

Het Utrechtse Fit is een band van weinig woorden. De bandnaam is al zo bondig als maar kan en ook hun songtitels bestaan uit slechts één enkel woord.

Fit debuteerde eind juni met Cash. De opvolger verscheen eerder deze maand en heet July. Fit is van de sprokkelrock. Er is geen genre wat veilig is voor ze: punk, new wave, hip hop en zo’n beetje alles soorten rock horen we terug in de liedjes van de (ex) studenten van de Herman Brood Academie. De twee tot nu toe verschenen songs laten horen dat het vijftal  goed heeft opgelet en trouw hun huiswerk gedaan.  July klopt als de bekende bus, loopt als een trein en swingt als een boerenkar op een landweg. Fit is ook live goed bezig, raadpleeg fit-band.nl voor plaatsen en data.

The Cure – Alone

Zeikerds zullen zeggen ‘hebben we daar nou 16 jaar op moeten wachten?’ Nieuwe Cure single, Alone is namelijk een typisch Cure nummer; somber en gedragen in een stijl die we kennen van Disintegration.

Maar je moet voor de gein de reacties eens checken op Youtube. Dan zie je hoe belangrijk de band voor heel veel mensen is. Er wordt gehuild en gevierd, gezongen en god op de blote knieën bedankt. Voor hen is The Cure geen band maar bijkant een religie en Alone een orgiastische ervaring van dik zes minuten. Wat opvalt aan Alone is dat de tijd geen vat lijkt te krijgen op Robert Smith. Op zijn stem dan, hij klinkt niet anders dan 40 jaar geleden terwijl hij pensioengerechtigde leeftijd met rasse schreden nadert.

Nu de single eindelijk uit is, is het wachten op Songs Of A Lost World, het dus al heel lang verwachte 14e album van de levende legendes. 1 november is D-Day. Een weekje Ziggo zou helemaal mooi zijn. Helaas ‘no shows currently anounced’ staat er op https://www.thecure.com.