Category: Recensies

Peter Hook & The Light zorgen voor heerlijke nostalgie in Paradiso

Live Review: Peter Hook & The Light @ Paradiso, Amsterdam 
24 oktober 2017

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Peter Hook

Peter Hook heeft altijd wel gezongen. In Joy Division verzorgt hij met name de backingvocals, maar in New Order neemt hij onder andere in Dreams Never End de zang geheel voor zijn rekening. Het is het openingsnummer tijdens het concert van de Brit, met zijn begeleidingsband The Light. Er worden maar liefst 31 songs doorheen gejaagd in een vrijwel uitverkocht Paradiso.

Hook heeft wat ongemakkelijks over zich in zijn rol als blikvanger en dan werkt dat enigszins stramme lichaam natuurlijk ook niet mee. Als bassist van onder meer Joy Division en New Order stond hij altijd in de luwte op het podium, waar respectievelijk Ian Curtis en Bernard Sumner de kastanjes uit het vuur haalden. Hooks stem ligt grofweg in het midden van die twee. Nu is alles anders. Hook is de blikvanger. Hij kan het aan, zonder meer, maar het blijft wennen. Je proeft ‘t.

Peter Hook & The Light spelen nummers van de gelijkgetitelde verzamelalbums Substance, van zowel Joy Division als New Order, naast enkele andere tracks. Een succesformule natuurlijk, want het is een feest der herkenning. Neem zo’n verrukkelijk Blue Monday en wat te denken van True Faith, die in het eerste deel van de set worden gespeeld. Pure magie, al tijdens de eerste tonen van beide nummers. “In a world that’s so demanding!”, zingen zowel Hook als de zaal uit volle borst. Paradiso swingt, in de zaal en op de balkons. Het is een avond die bol staat van heerlijke nostalgie. Waar je, als je om je heen kijkt, mensen intens ziet genieten.

Er zit een opmerkelijk lange break in de show, van dik tien minuten. Die wordt opgevuld met muziek. Het blijkt dan ook een toegift vanjewelste te worden (15 nummers). Allemaal van Joy Division en het is ronduit smullen geblazen. Hook is zichtbaar onder de indruk van alle lof die hem wordt toebedeeld vanuit de zaal. Hij oogt zelfs wat beduusd. Zien we daar wat emotie?

Peter Hook

Er wordt door jong en oud wild gepogood op hits als Isolation en het onverwoestbare Transmission. “Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio!”, brult de massa. Dichter bij Ian Curtis kun je niet komen, wanneer je je ogen even sluit en Hooks stem toch wel heel dicht bij die van zijn voormalige bandmaat in de buurt komt. Ruimte voor sentiment is er als Hook Atmosphere aankondigt: “This song is dedicated to Ian Curtis. Bless his soul.”

Peter Hook & The Light sluiten na zo’n tweeënhalf uur af met het onverslijtbare Love Will Tear Us Apart uit 1979, waarna Hook zijn T-shirt het publiek in werpt om zijn lichaam aan het publiek te tonen. Stoerdoenerij, maar dat mag na zo’n voortreffelijke rockshow. Zo te zien is er sprake van een abonnement op de sportschool in Manchester. Alsof Hook wil zeggen: ik ben dan wel 61, maar jullie zijn nog lang niet van me af. Daar is niemand rouwig om.

LIVEDATA 25/10 Maassilo, Rotterdam 26/10 013, Tilburg

Wolf Parade – Cry Cry Cry

wolf paradeWolf Parade – Cry Cry Cry (Sub Pop/Konkurrent)

Je herkent Wolf Parade alleen al aan de hoge, wat dramatische stem van Spencer Krug. Draaglijk pathos weliswaar, maar je moet er toch altijd wel weer even doorheen bijten.

Hoe zat het ook alweer? Want Wolf Parade heeft zeven jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. Expo 86 verscheen in 2010. Cry Cry Cry is het vierde album van de Canadese indierockformatie, die sinds een jaar of veertien muzikaal actief is. Het album is geproduceerd door John Goodmanson (Death Cab For Cutie, The Posies, Rogue Wave, Nada Surf).

Dat het voor deze plaat even stil heeft gelegen, is niet helemaal waar, omdat de mannen van Wolf Parade – dat zijn er vier – wel actief waren in diverse andere projecten, zoals Moonface, Handsome Furs, Frog Eyes en Blackout Beach. Ze zijn een poosje op sleeptouw genomen door landgenoten Arcade Fire en als je goed luistert, hoor je daar wat sporen van terug. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zei mijn moeder steevast en ze had het vaak bij het juiste eind.

Cry Cry Cry is een wat dramatische titel, terwijl die toch echt met een korreltje zout kan worden genomen, omdat het vrolijkheid troef is. Krug en zijn kornuiten hebben er elf liedjes hartstikke veel zin in en nummers als Who Are Ya, Baby Blue en You’re Dreaming, met dat lekkere orgelriedeltje, zijn zo aanstekelijk en dansbaar als wat en dat geldt voor meer tracks op Cry Cry Cry. De plaat had dan ook net zo goed Dance Dance Dance kunnen heten. Pieter Visscher 

LIVEDATA 15/11 Melkweg, Amsterdam 24/11 Botanique Orangerie, Brussel

The White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights

the_white_buffaloThe White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights (Earache Records)

Het leuke aan muziek is, dat het blijft verrassen. Dat dit niet altijd geldt voor bekende bands is jammer, maar gelukkig valt er nog voldoende te ontdekken. Neem The White Buffalo, waarachter singer-songwriter Jake Smith schuilgaat. We hadden nog nooit van de beste man, noch van zijn project The White Buffalo gehoord en werden aangenaam verrast.

Wie Smith hoort aftellen met een zuidelijke intonatie aan het begin van openingsnummer Hide And Seek zou snel tot de slotsom kunnen komen dat het country betreft, maar de mix van (alt-)country, blues, jazz, soul en rock die volgt reduceert die conclusie snel tot ‘voorbarig’.
Met Avalon en The Heart And Soul Of The Night neigt The White Buffalo naar Bruce Springsteen, hoewel zijn stem hint naar Michael Stipe van REM. Dat Smith een begenadigd verhalenverteller is, maakt echter dat Darkest Darks, Lightest Lights geen slap aftreksel is van deze grootheden. Het met een jazzy intro opgeleukte intro van Robbery valt nauwelijks onder de noemer americana, maar doet veel meer denken aan een narratief hoogstandje van Nick Cave.

Darkest Darks, Lightests Light staat vol met dat soort hoogstandjes, voor verschillende gelegenheden en stemmingen. Zo zijn er de akoestische ballad The Observatory, country twang op Border Town/Bury Me In Baja en het bluesy Nightstalker Blues. Stuk voor stuk nummers om naar toe te skippen, al is Darkest Darks, Lightest Lights eigenlijk het best van begin tot eind natuurlijk. Tekst Muzine | Theo Stepper

 

Gary Numan laat de muziek spreken in Paradiso

Live Review: Gary Numan @ Paradiso, Amsterdam (The Savage Tour)
21 oktober 2017
Tekst en foto’s Pieter Visscher

Gary Numan

Dat is ook het mooie aan Paradiso; je staat als artiest dermate dicht bij je publiek dat je tijdens de nummers door eens wat handen kunt schudden met fans en dan is Gary Numan de beroerdste niet. Het is duidelijk dat hij her en der in de voorste rijen wat bekende gezichten ziet. Want Numan heeft een fanatieke aanhang in binnen- en buitenland.

Numans huidige wereldtournee, The Savage Tour, staat onder meer in het teken van zijn pas verschenen nieuwe album: Songs From A Broken World, een plaat waarop Numan (59) zijn zorgen over de huidige toestand in de wereld niet onder stoelen of banken steekt. “We live in a windswept hell, not even God remembers”, is hij op z’n somberst. Maar wie denkt dat het allemaal ellende is hetgeen de revue passeert in Paradiso, vergist zich. Oké, er worden serieuze noten gekraakt, maar Numans glimlach, die zich geregeld openbaart, blijft onbetaalbaar. Heel veel meer interactie zit er niet in. Geen obligate thankyous, geen verhalen tussen de nummers door. Numan laat de muziek spreken in het uitverkochte Paradiso en dat is meer dan genoeg.

Het optreden past uitstekend binnen het Amsterdam Dance Event, dat Amsterdam afgelopen weekeinde in zijn greep hield. Omdat de in Londen geboren Brit onmiskenbaar zijn stempel heeft gedrukt op de huidige dancewereld. Talloze elektronische acts zijn beïnvloed door Numan.

Tijdens het sterke My Name Is Ruin, van Songs From A Broken World, verschijnt Numans dochter Persia op het podium. Ze verzorgt de backingvocals op het album en mag ook live zo nu en dan meedoen. Ze is 11, net zo futuristisch gekleed als pa en de rest van de band en heeft ook witte schmink op het gelaat gesmeerd. Geen meisje dat nog met poppen speelt, zo te zien. Het is ontroerend hoe vader en dochter naast elkaar staan. Ze knuffelen en kleine Persia heeft zichtbaar geen enkele moeite met de stevige tekst van het nummer. Laat staan dat ze last heeft van podiumvrees.

“My name is ruin, my name is evil
My name’s a war song, I sing you a new one
My name is ruin, my name is broken
My name is shameless, I’ll tear you wide open”

Gary Numan

Numan en zijn band gaan het grote gebaar geenszins uit de weg. Noch muzikaal, noch tekstueel. En ook de podiumpresentatie is ouderwets extravert. De armgebaren zijn niet van de lucht. Er schuilt een kleine volksmenner in Numan. Maar wel een heel vrolijke, zeker wanneer die prachtige glimlach zich weer openbaart. Hij zingt, hangt geregeld een gitaar om z’n nek en bespeelt de synthesizer. Bijna 60, maar nog zo energiek als wat.

De afsluiter is het onvermijdelijke Are ‘Friends’ Electric?, uit 1979 (!). Een oorverdovende, retekrachtige versie, waarmee een intensiteit wordt bereikt waar nauwelijks aan valt te tippen. Ook niet door het door Numan beïnvloede Rammstein en dat wil wat zeggen. De song is bijna 40 jaar oud, maar nog zó urgent en tijdloos, dat het vorige week geschreven had kunnen zijn. Gary Numan was zijn tijd ver vooruit.

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities

vuurVUUR – In This Moment We Are Free – Cities (InsideOut)

Anneke van Giersbergen verwierf haar eerste bekendheid als zangeres van het Brabantse The Gathering waarmee zij tussen 1994 en 2007 grote internationale successen behaalde. In 2007 koos zij voor een solocarrière, waarin zij onder de naam Agua De Annique en onder haar eigen naam verschillende soloplaten maakte voordat zij werd opgemerkt door multi-instrumentalist Arjen Lucassen die haar strikte voor zijn projecten The Gentle Storm en Ayreon. Daarnaast werkte zij mee aan een handvol platen van The Devin Townsend Project en componeerde zij een deel van de muziek van Raveleijn; een attractie van De Efteling. Maar echt bekend werd Anneke door haar minioptredens in De Wereld Draait Door en bij Giel Beelen in de studio.

In de loop van 2016 kriebelde de hunkering bij Van Giersbergen om weer eens ouderwets te schitteren in een heavy project. Ze voegde de daad bij het woord en formeerde -samen met een aantal puike en bevriende musici uit de wereld van de progressieve heavy metal- haar band VUUR; gespeld met vier kapitalen! VUUR debuteert hard, duizelingwekkend, prachtig melodieus en strak met In This Moment We Are Free – Cities waarop Anneke van Giersbergen excelleert en met haar betoverende sirene flexibel en onnavolgbaar schakelt tussen onheilspellend en breekbaar in nummers waarin steeds een andere wereldstad centraal staat. VUUR vlamt uitbundig, en toont aan dat deze muzikale omgeving Anneke van Giersbergen op het lijf is geschreven. Tekst Mania | Menno Valk

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguins bloedeigen Aardschok Radio.

LIVEDATA 08/12 Biebob, Vosselaar 10/12 TivoliVredenburg, Utrecht 27/01 Momfest, Erp

Beck – Colors

BeckBeck – Colors (Caroline)

Beck Hansen is een van de meest veelzijdige artiesten van deze tijd. Als folksinger vond hij de eenvoud, als kunstenaar zocht hij de controverse en als funk, pop & rollbeest bezat hij de dynamiek om te vlammen op het podium. Op zijn dertiende album Colors, geproduceerd door Greg Kurstin heeft hij gekozen voor pure pop voor mensen van nu en het album bevat dan ook naast de reeds uitgebrachte nummers Dreams en Wow nog negen andere single kandidaten.

Radiovriendelijke songs als Seventh Heaven en No Distraction zouden net zo goed in de jaren tachtig gemaakt kunnen zijn. Beck en Kurstin werkten ruim drie jaar aan dit nieuwe album en speelden alle instrumenten in. De songs zitten complexer in elkaar dan je in eerste instantie zou denken. Alle nummers hebben een sterke melodie, een mooie hook of een Beatlesque gelaagdheid. Na vier jaar sleutelen in de studio moest hij ook wel met iets bijzonders op de proppen komen. Colors is een optelsom van zijn genialiteit en in alles een waardige opvolger van zijn onvolprezen meesterwerken Mellow Gold en Odelay. De dubbele vinyleditie is zeer fraai en bevat standaard roodgekleurd vinyl. Tekst Mania | Ruud Verkerk

Protomartyr – Relatives In Descent

protomartyrProtomartyr – Relatives In Descent (V2)

Het onheilspellende, trage intro van My Children, afkomstig van Protomartyrs nieuwe album Relatives In Descent doet sterk denken aan Joy Division en zo zweeft de geest van de band uit Manchester wel vaker rond op de vierde plaat van de postpunkformatie uit Detroit. Wat te denken van dat drumritme in albumopener A Private Understanding.

Wie dacht dat Protomartyr het niveau van het twee jaar eerder verschenen, prachtige The Agent Intellect niet meer zou kunnen evenaren, wordt blij verrast, want Relatives In Descent is een nog sterker album. Diverser vooral.

Er wordt wat vaker met tempo’s gepeeld en de stem van Joe Casey, de zanger die pragmatisch omgaat met zijn vocale beperkingen, wordt alsmaar voller en meeslepender. Hij laveert nog altijd enigszins tussen praten en zingen en begint dat steeds beter onder de knie te krijgen.

Relatives In Descent is geen conceptalbum, maar thematisch gezien komt het begrip waarheid wel veel naar voren. “I used to think that truth was something that existed, that there were certain shared truths, like beauty”, zegt Casey. “Now that’s being eroded. People have never been more skeptical, and there’s no shared reality. Maybe there never was.”

Het album is duister, het gromt en schuurt en windt vooral op. De boel verslapt geen moment en er kan ook weer gedanst worden. Onder meer op het gejaagde, alsook verrukkelijke en zelfs behoorlijk verslavende Don’t Go To Anacita, met een refrein – dat voorspel ik alvast – dat uit vele kelen wordt meegeschreeuwd straks in november, in Groningen, Utrecht en Rotterdam. Male Plague is van hetzelfde laken een pak; ook dat gaat in huize Visscher met gemak tien keer op repeat.

Relatives In Descent is een album om ongelooflijk blij van te worden en gaat in nogal wat eindejaarslijstjes terechtkomen. Zonder meer in dat van ondergetekende. Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Vera, Groningen 09-12/11 Le Guess Who, Utrecht 11/11 Rotown, Rotterdam 21/11 Rotonde, Brussel

Kele Okereke – Fatherland

Kele Okereke - FatherlandKele Okereke – Fatherland (BMG)

Kele Okereke is vooral bekend als frontman van Bloc Party en is daarnaast toe aan soloalbum nummer drie. Een meer ingetogen en vooral meer persoonlijk album, misschien ook de reden dat dit het eerste soloalbum is dat zijn achternaam draagt. Het persoonlijke gedeelte komt, net als de titel, door het feit dat hij afgelopen december vader is geworden.

Fatherland is een document voor dochter Savannah (die ook een nummer naar zich vernoemd krijgt) zodat zij weet hoe het leven van haar twee vaders eruit zag voor ze geboren werd. De teksten gaan veelal over prille en verloren liefdes, uitgaan, jong zijn en ouder worden. Okereke windt er geen doekjes om en is bij vlagen bijna pijnlijk persoonlijk, zoals alleen de titel van het nummer You Keep On Whispering His Name al duidelijk maakt.

De muziek lijkt in niets op zijn eerdere werk. Het album bevat in totaal 12 tijdloze liedjes die het best te omschrijven zijn als traditioneel songschrijven. De dance van zijn eerste twee albums hebben plaatsgemaakt voor akoestische gitaar, piano, blazers en strijkers. De dagen van het clubben liggen achter hem en hij luisterde voor het opnemen van dit album voornamelijk naar Elliott Smith’ Either/Or, Nick Drakes Pink Moon, Joni Mitchells Blue en Al Greens Still In Love With You. Stuk voor stuk referenties die je terug hoort op het album. De prachtige single Yemaya heeft veel Nick Drake in zich. Road To Ibadan lijkt vooral qua zanglijn geïnspireerd te zijn door Joni Mitchell. Het rond een soulvol orgeltje gebouwde Grounds For Resentment, een duet met Years & Years’ Olly Alexander, laat wat Al Green doorschemeren. En misschien wel het mooiste nummer van de plaat Versions Of Us, met Corrine Bailey Rae, komt het dichtst bij Elliott Smith. Beide zangers zijn een mooie aanvulling op Okerekes stem, die zijn persoonlijke teksten vele malen gevoeliger zingt dat hij ooit eerder deed, maar vooral de combinatie met Bailey Rae is een match made in heaven.

Sommige nummers zijn wellicht wat braafjes en het cabareteske Capers, dat sterk doet denken aan de vaudeville uitstapjes van Freddy Mercury in Queen, is misschien niet naar ieders smaak, maar Okereke steekt zijn nek uit door iets totaal anders te doen en dat pakt voor het overgrote deel goed uit. Hij verschuilt zich niet achter elektrische gitaren of drumcomputers, maar geeft zich tekstueel en muzikaal helemaal bloot en daar is een flinke dosis lef voor nodig. Chapeau! Tekst Muzine | Fabian Hofland

 

Gary Numan – Savage (Songs From A Broken World)

Gary NumanGary Numan – Savage (Songs From A Broken World) (BMG)

Voor wie de beste man al een tijd niet meer volgt: dit is het 22ste studioalbum van Gary Numan. Dat is met de twee Tubeway Army-albums en zijn samenwerkingen met Michael R. Smith en Bill Sharpe meegeteld, maar zonder zijn soundtrack voor de animatiefilm From Inside uit 2014.

Savage (Songs From A Broken World) is qua geluid de opvolger van Splinter (Songs From A Broken Mind) uit 2014. Maar waar Splinter een kijkje was in zijn eigen ziel, is Savage vooral zijn kijk op de wereld. Het concept is een wereld waar water schaars is, waardoor een groot deel van de bevolking is uitgestorven en degenen die overgebleven zijn het moeten zien te redden met wat ze hebben.

Dingen als herkomst, religie en politieke voorkeuren spelen geen enkele rol en er ontstaat daardoor een ras mensen dat er samen het beste van moet zien te maken. Alle culturen die er waren zijn verwaterd tot een conglomeraat. Vandaar ook de Engelse titels in iets dat lijkt op Arabisch schrift. Hiermee is hij terug bij de science fiction, wat de voornaamste inspiratie was voor zijn eerste paar albums en in het bijzonder voor nummers als Are Friends Electric? en Down In The Park. Het laat tevens enige politieke voorkeur doorschemeren van de onlangs naar Amerika verhuisde Brit. Het terugtrekken van Trump uit het Parijs Akkoord was de directe aanleiding om dit idee, dat oorspronkelijk bedoeld was als boek, uit te werken tot een album.

Muzikaal, zoals gezegd wordt de lijn van Splinter doorgetrokken en het beste te omschrijven valt als een vrij subtiele, donkere versie van industrial. Vanwege het thema en de typografie van het album zitten er hier en daar invloeden uit het Midden-Oosten in, zoals de Arabische zang in de kraker van single My Name Is Ruin en de extra melodielijn in Bed Of Thorns. Uiteraard spelen de synths nog steeds een grote rol, maar vaak meer als sfeerelement en niet meer als het instrument waar de voornaamste melodie op gespeeld wordt. De gitaar, zoals het industrial betaamt, is dik, gruizig en vol distortion met veel powerakkoorden en grote gebaren. De refreinen zijn groots en zo ontiegelijk catchy dat ze de tweede luisterbeurt al klinken of je ze al jaren kent. Maar dat was wel te verwachten van een liedjessmid die op zijn 21ste al twee monsterhits had geschreven en inmiddels al 40 jaar liedjes schrijft.
Natuurlijk wordt er hier en daar leentjebuur gespeeld bij Nine Inch Nails, zoals wel duidelijk te horen is aan de melodielijn van Pray For The Pain You Serve. Trent Reznor is sowieso een inspiratie voor Numan en waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor zijn overstap van synthpop naar industrial ten tijde van het zeer goed ontvangen Pure uit 2000. En dan te bedenken dat Nine Inch Nails op hun beurt weer geïnspireerd is door Numan, zoals te horen was op Things Falling Apart waarop ze Metal coverden. De rustige nummers zijn vol van sfeer en klinken soms zelfs als een soundtrack. Zo had afsluiter Broken zo gebruikt kunnen worden in zowel de originele als de nieuwe versie van Blade Runner.

 Savage (Songs From A Broken World) is een sterk conceptalbum dat goed in elkaar steekt en tegelijkertijd een paar dijken van singles bevat. Het laat een ervaren songschrijver horen die zich in de studio en als producer blijft ontwikkelen. Hij klampt zich niet krampachtig vast aan zijn oude geluid of succesformules, maar probeert ook niet geforceerd hip te doen en heel erg met de trends mee te gaan. Zijn geluid blijft geleidelijk aan evolueren en toont een stijlvol ouder wordende meneer Numan wiens uiterste houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken is. Tekst Muzine Fabian Hofland

LIVEDATA 19/10 Het Depot, Leuven (sold out) 21/10 Paradiso, Amsterdam (sold out)