Category: Recensies

Lianne La Havas – Blood (Nonesuch/Warner Music)
Dit tweede album, genaamd Blood, van de Britse Lianne La Havas is het superfood voor onze zintuigen. De mix van stijlen samen met de persoonlijke invloeden die de 25 jarige La Havas weet samen te brengen op dit album overstijgen alle mogelijke voordelen die chiapudding en een wheatgrass shot samen ooit zouden kunnen bereiken voor ons welzijn.

Lianne’s verdieping in haar familiegeschiedenis heeft geleid tot de teksten waaruit tien nieuwe tracks geboren zijn. Jamaica, Griekenland en Engeland is de combinatie aan culturele invloeden waarin La Havas’s geschiedenis te vinden is. Met name de Jamaicaanse reggae vibe schijnt door vrijwel alle nummers heen, zoals op Unstoppable.

La Havas heeft op dit album samengewerkt met bekende namen en dat hoor je. Jamie Lidell is degene waarmee ze het nummer Green And Gold schreef en produceerde. Mark Batson tekende tevens als co-producer voor dit album. Batson werkte samen met onder andere India Arie en Alicia Keys, luister het album èèn keer en je zult deze invloeden er meteen uitpikken. La Havas laat zien dat haar nieuwe album het voorbeeld is van hoe een verfijnde wijnproeverij zou moeten zijn; alle nuances van smaak worden stapsgewijs bedekt. Lianne’s album is een muzikale bevestiging dat het Blood zeker kruipt waar het, in dit geval, gaan kan. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 20/08 Pukkelpop, Hasselt 22/08 Lowlands, BiddinghuizenSmutfish – Trouble (Excelsior)
Achter Smutfish schuilt liedjesschrijver Melle de Boer. Ben je een liefhebber van zangers die elke noot loepzuiver zingen (Neil Finn, Freddie Mercury, Jasper Steverlinck), dan is de plaat misschien niet direct je kopje thee maar het zou ook weer zonde zijn om deze plaats nooit een kans te geven.

Trouble van Smutfish staat namelijk voor lekkere blues, country (I See Myself In Everyone’s Eye), americana, indie en (classic) rock die geregeld doet denken aan het werk van de groten der aarde. De vijfde track op de schijf genaamd Silver Rabbit lijkt zelfs behoorlijk op een willekeurige grote hit van The Rolling Stones, misschien ook wel door Melle’s Mick Jagger-achtige zangstem.

Een toevalstreffer? Nee zeker niet, want de volgende song op de plaat genaamd Angel heeft wel weer wat weg van de melodie uit Leonard Cohens klassieker Hallelujah. Melle de Boer zingt met zijn ziel, geeft de songs daarmee karakter en dat het soms aan de valse kant is maakt hem eerlijk gezegd juist sympathiek, kwetsbaar en integer.

Bij Melleville Park zijn wat echo’s van Eels te horen en kijkend naar de tekeningen van Melle heeft zijn creatieve tekenstijl ook heel wat raakvlakken met deze laatstgenoemde artiest. Smutfish is zodoende een tof artistiek project voor de open minded muziekliefhebber die een valse noot best door de vingers kan zien als de muziek en de teksten maar authentiek zijn. En hoorbaar uit het leven gegrepen is het dozijn aan liedjes op Trouble zeker. Tikkeltje excentriek, maar zeker een bijzonder en prima album. Thomas Spiekerman

LIVEDATA 29/08 Wolfslaar (Melle Solo), Breda 05/09 Into The Great Wide Open, Vlieland 11/09 Gigant (Filmhuistour), Apeldoorn 13/09 De Oversteek, Nijmegen 18/09 De Literaire Hemel (Melle & Dick), IJhorst 27/09 Cafe de Stad (Melle & Dick), Utrecht 01/10 Het Huis Verloren (Filmhuistour), Hoorn 08/10 Rietveld Theater (Filmhuistour), Delft 29/11 RKZ Bios (Filmhuistour), Groningen

The Phoenix Foundation – Give Up Your Dreams (Memphis Industries/V2)
The Phoenix Foundation is nu al een jaar of tien op zoek naar het perfecte popliedje en komt op Give Up Your Dreams een aantal malen akelig dicht in de buurt. Die albumtitel is misleidend: de Nieuw-Zeelanders klinken eerder optimistisch dan verdrietig – met dank aan de stuwende drummer, die in meerdere nummers de hoofdrol opeist. In het kielzog van licht psychedelische groepen als Caribou en Tame Impala werd het maar eens tijd dat ook The Phoenix Foundation doorbreekt. Tekst Mania | Max MajoranaThe Mountain Goats
 – Beat the Champ (Merge Records / de Konkurrent)
Een conceptplaat over worstelen. Het idee alleen al. Maar het werkt! Teksten als ‘I’m gonna stap you in the eye with an foreign object’ klinken natuurlijk ridicuul, maar zijn tegelijkertijd naargeestig. De Amerikanen trekken je mee het bizarre leven van een worstelaar in: de arena juicht voor je, jij bent de held. Ondertussen bepaal jij wel over leven en dood van een ander. En realiseer je dat elke stoot de laatste kan zijn.

Eigenlijk gaat deze plaat dan ook vooral over de dood die ons voortdurend op de hielen zit. En dan weten ze dat muzikaal ook nog eens prachtig in te kleuren. Het is alsof we in net aan driekwartier de hele carrière van een worstelaar doorlopen: Soms rockt dat als de roes van de overwinning, op de eenzame hotelkamers klinkt de akoestische gitaar en de adrenaline van het gevecht klinkt bij vlagen als freakjazz waar Zappa goedkeurend zou knikken.

Zanger John Darnielle heeft een zelfde soort manie als Mark Everett. Dat z’n stem niet zo diep en karakteristiek klinkt als die van het brein achter Eels stoort eigenlijk geen moment. The Mountain Goats mogen dan al twintig jaar meedraaien, ze klinken hier als een band die net uit het repetitiekot komt gekropen en klaar is om de wereld te veroveren. K.O. 
Milo Lambers

LIVEDATA 20/11 Botanique, Brussel 22/11 Paradiso Noord, Amsterdam

Albert Hammond Jr – Momentary Masters (Infectious / PIAS)
Na de solo albums Yours To Keep en ¿Cómo Te Llama? komt Albert Hammond Jr met zijn 3e plaat; Momentary Masters. Niet alleen deze titel maakt je nieuwsgierig, ook het profiel van de uit Los Angeles komende Albert Jr is interessant. Hij werd geboren als zoon van de singer-songwriter Albert Hammond die onder andere nummers schreef voor Tina Turner en Willie Nelson. Daarnaast kennen we Hammond Jr als gitarist van The Strokes.

Momentary Masters laat een geluid horen waarin de vibe van The Strokes zonder twijfel te horen is als een soort baseline, met name op nummers als Drunched in Crunch en Power Hungry. Albert Hammond Jr’s eigen twist en fantastische gitaarkunsten beheersen echter de nummers waarbij de cover van Bob Dylan’s Don’t Think Twice een mooie verassing is. Momenteel tourt Albert Jr nog door Noord-Amerika maar op 02 december van dit jaar staat hij in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 30/11 Orangerie, Brussel 02/12 Paradiso, AmsterdamThe Jon Spencer Blues Explosion – Freedom Tower / No Wave Dance Party 2015  (Mom + Pop / Munich)
Met de stoere kreet Come On Fellas, We Got To Pay Respect!, trapt The Jon Spencer Blues Explosion af op het onlangs uitgebrachte album Freedom Tower / No Wave Dance Party 2015. Het klinkt misschien wat raar uit de mond van de 50-jarige Spencer, de muzikant die vrijwel nooit een blad voor de mond nam ten aanzien van… ja van alles en iedereen eigenlijk. De man die altijd een ongezouten mening klaar had over wat dan ook en bij wie je het al helemaal niet moest wagen om iets negatiefs over zijn stad te zeggen. Hoewel hij er niet eens is geboren heeft het hiervoor genoemde respect dan ook betrekking op ‘zijn’ stad, ‘zijn’ New York.

Op Freedom Tower / No Wave Dance Party 2015 pakt Spencer als een doorgedraaide stadsgids de luisteraar bij de kladden om deze door de Big Apple heen te sleuren, zowel bovengronds als ondergronds en dat is inclusief het riool met alle viezigheid die je maar kunt voorstellen. Bijna net zo smerig als de groovende mix van punk, blues, soul en funk die te horen was op zijn beste platen uit de jaren negentig zoals Acme en Orange waar zowel soul als hiphop-beats op geraffineerde wijze in het rauwe garage-punkgeluid werden geïmplanteerd.

Hoeveel albums er al aan deze vooraf zijn gegaan is in het geval van JSBX een lastige vraag, vrijwel alles wordt opgenomen en gebruiksklaar gemaakt voor bijvoorbeeld een officieel album, ep, compilatie of single B-kant, maar dat Spencer nauwelijks tijd neemt om eens rustig de aangerichte schade te overzien is duidelijk. Plotseling werd er besloten om een paar jaar gas terug te nemen maar met Meat And Bone werd de stilte in 2012 weer ouderwets lekker wreed verstoord. De tijdelijke break heeft het trio duidelijk goed gedaan, nergens is aan energie ingeboet. Ook nu schiet de JSBX weer alle kanten uit, knalt het van links naar rechts en vliegt het geregeld uit de bocht. Je zou haast van een ‘vertrouwd geluid’ kunnen spreken. Gebleven zijn ook de echootjes en distortion op zijn vocalen en uiteraard het begeleidende kabaal van gitarist Judah Bauer en drummer Russell Simins. Het goede nieuws is bovendien dat ook deze weer uiterst ‘dansbaar’ is geworden. Clubeigenaars zijn gewaarschuwd: de JSBX is terug en er is geen verzekering die de schade zal dekken. Jeroen Bakker

LIVEDATA 09/10 Muziekgieterij, Maastricht 10/10 TivoliVredenburg, Utrecht

The Maccabees – Marks To Prove It (Fiction Records)
The Maccabees, ik zag ze enkele jaren geleden groots presteren in een goedgevulde Alpha op Lowlands. Wall Of Arms, Ayla, Love You Better, Pelican en vele andere hits kwamen voorbij. ’t Was een heerlijk feestje. Speels was in 2007 debuutalbum Colour It In, waarbij Wall Of Arms twee jaar later liet zien dat de band flinke stappen had gemaakt. Datzelfde gold tevens voor de meesterlijke groeiplaat Given To The Wild uit 2012. Album nummer vier heet Marks To Prove It en trapt af met de gelijknamige, oppeppende titelsong. Straf gitaarwerk, tempoversnellingen, repetitieve drums, de herkenbare stem van Orlando Weeks: we zijn wakker. Wakker en verdwaald. Verdwaald in een grote stad vol duistere plekken. Donker, doch duizelingwekkend mooi zijn nummers als Kamakura, Ribbon Road, Spit It Out (Radiohead, iemand?) en Something Like Happiness. De grijze wolken verdwijnen derhalve zodra afsluiter Dawn Chorus begint. Koperkleurige trompetten perfectioneren een kleine veertig minuten aan geloofwaardige muziek. Prachtig album! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Galactic – Into the Deep (Mascot Label Group)
Galactic is een funkband met een flinke live-reputatie. Sinds halverwege de jaren ’90 heeft de band aardig wat optredens gedaan, waaronder veel jamsessie, bovendien vaak vergezeld door andere artiesten. Het podium is de plaats waar deze band hoort en volledig tot leven komt. Maar dat betekent niet dat ze in de studio niet goed klinken.

Dat bewijst het collectief eens te meer op Into the Deep. Hierop hebben ze een mooi compromis gevonden tussen studio-muziek en live-ervaring. Het live-gevoel zit er op de instrumentale opener Sugar Doosie namelijk al meteen flink in. Je hoort de bandleden de titel meeneuriën op de melodie, alsof ze heerlijk aan het jammen zijn, maar bovenal geeft de openingstrack heel mooi het beeld weer van een band die staat te swingen oo het podium. Je zit meteen in het album.

Verder hebben ze gekozen om ook op het album veel gastartiesten te laten meedoen. Dit varieert van grote namen als Macy Gray en Mavis Staples (Staple Singers) tot grote onbekenden als Ms. Charm Taylor en Brushy One String. Dit zorgt voor aangename variatie. Het gevaar ligt op de loer dat het wat rommelig wordt, maar het knappe is dat de band continu zijn stempel op de nummers weet te drukken waardoor het toch als een eenheid klinkt.

Into the Deep bevat niet alleen swingende funk. Het titelnummer en Does It Really Make a Difference zijn twee soulballads en daarmee rustpuntjes, evenals de Booker T. & the M.G.’s-achtige afsluiter. Het grootste gedeelte draait echter wel om groove en is heerlijk dansbaar. Na twintig jaar op de bühne is de band zeer ervaren en heel goed op elkaar ingespeeld, en dat hoor je terug. Dit album is puur vakmanschap, maar wel vakmanschap mét bezieling. Deze mannen houden van funk, spelen al twintig jaar de daken eraf, en die passie stoppen ze ook in hun studiowerk. Natuurlijk: het is niet bepaald vernieuwend, het album had zo veertig jaar oud kunnen zijn, maar wie Uptown Funk al een leuke terugblik op de seventies vond, kan hier geen buil aan vallen. Arnout de Vries

Joss Stone – Water For Your Soul (Stone’d Records/Suburban)
Joss Stone was nog maar zestien jaar oud toen ze haar debuutalbum Soul Sessions uitbracht. De Britse zangeres baarde opzien met haar volwassen vertolkingen van, niet de meest voor de hand liggende covers uit de jaren zestig en zeventig. Publiek en media waren het er unaniem over eens dat dit eigenwijze meisje nog wel eens veel meer in haar mars kon hebben. Dat bleek te kloppen en er volgden al spoedig Brit Awards en Grammy-nominaties. Nog geen zes jaar later en enkele million-sellers verder, besloot ze om het contract met haar platenmaatschappij te verbreken. Na over de hele wereld aan allerlei muzikale culturen geroken te hebben, voelde ze zich beperkt in haar artistieke vrijheid, iets wat ze terugvond in SuperHeavy, een door Dave A. Stewart opgericht project waarvan ook de indiase muzikant A.R. Rahman, Damian Marley en een andere Stone, namelijk Mick Jagger, deel uitmaakten. Deze samenwerking van Stewart en Jagger was gebaseerd op hun liefde voor zowel reggae als Indiase muziek. Hoewel dit eenmalige project op prima recensies kon rekenen bleef commercieel succes uit maar voor Stone was haar doel bereikt en haar ‘muzikale horizon eindelijk verbreed’.

Inmiddels heeft de 28-jarige Stone haar eigen platenmaatschappij opgericht en is Water For Your Soul, haar zevende album in eigen beheer uitgebracht. Juist de toenmalige samenwerking met de zoon van die reggae-legende blijkt nu van doorslaggevende betekenis te zijn geweest en daarnaast zijn er nog diverse andere ‘wereldse’ geluiden zoals Afrikaanse percussie of Indiase snaren aan toegevoegd.

De angst dat de zangeres zich van haar fans vervreemd ligt met al die invloeden uiteraard op de loer maar Stone is er in geslaagd om desondanks een juiste balans hierin te vinden en een toch zeer toegankelijk album, en een logisch vervolg op SuperHeavy, te produceren. Samenvattend kunnen we stellen dat de soulvolle pop is gebleven maar dat het alleen wat meer laid-back is geworden. Water For Your Soul is bovendien zeer geschikt voor het publiek dat na beluistering van Star meent zich heel erg open te stellen voor niet-westerse invloeden. Zeg maar: fris fruitige muziek voor tijdens de barbecue op een broeierige avond met een Radler in de hand om vervolgens de hele tijd maar keihard te beweren dat er toch echt La Chouffe in het glas zit. Jeroen BakkerWarren Haynes featuring Railroad Earth – Ashes & Dust (Provogue)
Ashes & Dust klinkt als het debuut van een jonge, frisse muzikant. Het is echter de derde soloschijf van een gitarist die al vanaf 1995 in studio’s is te vinden. Warren Haynes is bandleider van Gov’t Mule, de groep die het coveren van groepen als Pink Floyd en The Rolling Stones tot kunst(je) verheft. In The Dead neemt Haynes de plek in van de overleden Jerry Garcia en heeft daarmee The Grateful Dead nieuw leven in geblazen. Haynes is als gitarist van vele markten thuis en als componist passen hem meerdere maatpakken.

Live At Bonnaroo was in 2004 de laatste release onder zijn eigen naam. De afgelopen jaren verzamelde Haynes nummers, die niet bij zijn andere projecten pasten. Ashes & Dust is het huis wat de Amerikaan voor deze nummers bouwde. Het is een huis geworden dat door diverse muzikanten is opgetrokken. Bassist Oteil Burbridge nam wat tijd vrijaf van The Allman Brothers, Grace Potter zingt mee in Gold Dust Woman en de groep Railroad Earth bracht de Americana sfeer mee naar de studio.

Solo blijkt Warren Haynes vooral gegrepen te worden door americana. Hij verzamelde kwaliteit en niet zo zeer routine om de nummers in diverse studio’s op te nemen. Nummers als Is It Me Or You en Blue Maiden´s Tale laten een fris geluid horen. Nergens klinken de muzikanten routineus, steeds klinken de nummers alsof tijdens de eerste opname het nummer op de juiste manier werd vastgelegd. Ashes & Dust is een feest voor de oren van de luisteraar, die in de beschutting van de eigen huiskamer muziek wil beluisteren die telkens verrast. Jaks Schuit

LIVEDATUM 19/11 North Sea Jazz Club, Amsterdam

The Van Jets – Welcome to Strange Paradise (Sony Music)
‘Welcome to strange paradise, do believe your eyes!’ Op deze krachtige wijze trekken de Vlamingen van The Van Jets je in hun album. Een album over het paradijs dat onze aarde is, maar dat wij (lees: de mensheid) vreemd genoeg wel kapot maken. ‘The party’s never over’, vervolgen ze. We maken er ons eigen feestje van, en daar lijkt geen einde aan te komen. Een geëngageerd album dus, en een dergelijk statement moet natuurlijk op een krachtige manier gebracht worden. Daar blijken The Van Jets prima toe in staat.

De band brak door toen ze in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen, een belangrijke Vlaamse bandwedstrijd. Dit deden ze met een mengeling van glamrock en garagerock, behoorlijk beïnvloed door de glamperiode van David Bowie. Nu, tien jaar later, heeft de band een eigen geluid gevonden. Ze zijn meer synthesizers gaan gebruiken, de zang klinkt zelfverzekerder, de band speelt ontzettend strak, en de composities zijn sterk en onderscheidend. Het moge duidelijk zijn: de mannen zijn enorm gegroeid.

Wellicht heeft het maatschappelijke thema vuur in de band opgelaaid, want Welcome to Strange Paradise staat vol met krachtige rocksongs. De gitaren hebben weliswaar wat plaatsgemaakt voor keyboards, maar elk nummer knalt vol overtuiging uit je speakers. De ritmesectie zorgt voor een aangename vaart in de muziek, de refreinen pakken je keer op keer bij de lurven, en met de accenten van de keyboards weten de mannen aangename variatie aan te brengen in de muziek. Zo klinkt Twelve Note Scale onheilspellend, met overstuurde synths, terwijl Pink and Blue juist een heel lief liedje is (‘all your little moves are moving me’).

The Van Jets bewijzen met hun vierde album eens te meer dat ze tot de top van de Vlaamse rockscene horen. En die scene is al niet verkeerd. Arnout de Vries

LIVEDATA 01/08 Suikerrock, Tienen 08/08 Lokerse Feesten, Lokeren 15/08 Feest in het Park, Oudenaarde 19/08 Pukkelpop, Kiewit 24/10 Patronaat, Haarlem 27/10 Het Depot, Leuven 12/11 Handelsbeurs, GentC. Duncan – Architect (Fat Cat / de Konkurrent)
De 25-jarige Christopher Duncan uit Glasgow is de zoon van twee klassieke muzikanten en rondde zelf ook een opleiding af aan het daar gevestigde Royal Conservatoire of Scotland. Hoewel zijn debuutalbum een echte (indie)popplaat is, klinken zijn klassieke wortels sterk door in de vocale arrangementen die vaak koraal aandoen. Dit overigens zonder dat er een koor meewerkte aan Architect, want Duncan maakte deze bijzondere plaat helemaal in zijn eentje in zijn slaapkamer en nam dus hij ook de kenmerkende meerstemmige zang volledig zelf voor zijn rekening. Naast zijn klassieke achtergrond haalde Duncan zijn inspiratie vooral uit de muziek van eigenzinnige artiesten als Sufjan Stevens, Ben Christophers, Grizzly Bear en de Beach Boys. Akoestische instrumenten en moderne technologie gaan op Architect hand in hand en het resultaat is een wonderlijke plaat vol pastorale folk en barokke pop, rijkelijk overgoten met een melancholiek en dromerig sausje. Architect klinkt daarmee zowel helemaal 2015 als niet helemaal van deze wereld. Ideaal voor zowel lome zomermiddagen als donkere winteravonden. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Tess Parks and Anton Newcombe – I Declare Nothing (A Recordings / Suburban Records)
Zij deed ooit iets met fotografie en was bevriend met de Dandy Warhols. Hem ken je heel misschien van het psychedelische collectief Brian Jonestown Massacre uit San Francisco. Tess Parks en Anton Newcombe werden door Alan McGee met elkaar in contact gebracht nadat Parks al eerder haar debuutalbum Blood Hot op het platenlabel van McGee mocht uitbrengen. Nu is er dan I Declare Nothing, het resultaat van een bijzondere samenwerking die duidelijk verder is gegaan dan slechts samen liedjes schrijven en ze vervolgens opnemen. I Declare Nothing is een behoorlijk psychedelische gebeurtenis geworden waarin de zweverig klinkende, en van galm voorzien, maar rauwe vocalen van Parks leunen op een fascinerend klinkende gitaarmuur, bestaande uit lo-fi fuzz en melodieuze rock van Newcombe. Hoewel momenteel veel talentvolle jonge artiesten zich vergrijpen aan de late jaren zestig wordt vrijwel nergens een soortgelijke vibe gecreëerd zoals die hier is vastgelegd.

Newcombe heeft heel goed nagedacht over de muzikale aankleding. Wie benieuwd is naar hoe Jefferson Airplane en Velvet Underground het er tegenwoordig in een gefuseerd verband zouden afbrengen krijgt bij beluistering van deze opnamen een prima indicatie. Zo is er het broeierige October 2nd waarin zwaar weer dreigt of het geladen Cocaine Cat waarin Parks bijna op hypnotiserende wijze de luisteraar vastgrijpt terwijl op de achtergrond een mellotron in combinatie met akoestische gitaar voor een natuurlijke trance zorgen.

Weerstand bieden heeft geen enkele zin. Geef je over aan deze 40-minuten durende trip en zweef mee op de dromerige klanktapijten die hier zijn uitgerold. Prachtplaat! Jeroen Bakker

LIVEDATA 23/07 Paradiso, Amsterdam 18/09 Incubate, Tilburg

Jeanne Added – Be Sensational (PIAS)
De duistere synths waar Be Sensational mee opent voorspellen al niet veel goeds, en zodra Jeanne Added (spreek uit: addèd, het betreft namelijk een Franse zangeres) begint te declameren dat er een oorlog komt, is het duidelijk: dit wordt geen luchtig album. De hoes gaf het ook wel een beetje weg; die straalt jaren ’80 post-punk uit, en had zo van Anne Clark kunnen zijn.

Muzikaal gezien heeft het daar ook wel raakvlakken mee, maar het is vooral de sfeer die overeen komt. Ook de elektronische invloeden doen denken aan begin jaren ’80, het zou zomaar kunnen dat ze dezelfde synthesizers gebruikt als de bandjes van toen. Zo doet de intro van Miss It All denken aan Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in the Dark.

Toch is Be Sensational, zoals de titel al doet vermoeden, niet een en al zwartgalligheid. De grimmige sfeer wordt afgewisseld met een paar mooie ballads (Look at Them) en zelfs dansbare synthpop à la Chvrches (Back to Summer). Added is echter op haar best als het diepst in de krochten van haar ziel tast, zoals op het aangrijpende Lydia. Daarin zingt ze over haar liefde voor iemand die haar tegelijkertijd kapot maakt. Een situatie die haar in tweeën scheurt, wat ze op sterke wijze uit in de muziek.

Be Sensational is een spannend debuut, dat weliswaar behoorlijk eighties klinkt, maar prima kan aansluiten bij de vele synthpopbands van tegenwoordig, die daar ook op teruggrijpen. Arnout de Vries

LIVEDATUM 18/12 Botanique, Brussel

Jason Isbell – Something More Than Free (Southeastern Records / Bertus Distribution)
De voormalig bandmember van Drive-by Truckers, Jason Isbell komt met zijn vijfde studio-album Something More Than Free. Het album, geproduceerd door Dave Cobb die onder andere samenwerkt met Sturgill Simpson, telt elf tracks die een krachtige combinatie zijn van Isbell’s Alabamaanse roots en zijn kunst voor tekstschrijven. Hoewel zijn vorige album Southeastern een wat meer rauwe klank ten gehore bracht dat reflecteerde op thema’s als het vinden van liefde en het afsluiten van verslaving, zo is dit een album wat naar eigen zeggen zijn huidige state of being representeert. De nummers zijn niet zo scherp, maar milder, meer rond. Het lijkt erop dat met het beluisteren van elk nummer je een stap dichterbij Isbell’s inner core kunt komen. Southeastern heeft ervoor kunnen zorgen dat Something More Than Free ons aan de mildere en misschien wel meer pure Jason Isbell introduceert waardoor je de repeat knop automatisch indrukt. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 15/01/2016 Paradiso, Amsterdam 16/01/2016 Botanique, Brussel

Weird Owl – Interstellar Skeletal (‘a’ Recordings / Suburban Records)
Wat waren we blij toen Tame Impala’s fenomenale debuut in 2010 het startsein bleek te zijn van een ware psychedelische revival. Want na die jarenlang durende britpop-hype, wilden we wel eens ouderwets wegdromen. Even snel als het begon, zo snel begon het ook te vervelen. Al die bandjes deze simpelgezegd hetzelfde: Galm, 60’s koortjes, mellotron. We wisten het wel weer.

En dan is daar Interstellar Skeletal, de derde schijf van het New Yorkse Weird Owl, en besef je dat het nog kan: psychedelische rock die niet retro klinkt. Een verademing. Wat zeggen we: een zegen. Interstellar Skeletal is verrassend, intens en meeslepend. Thema’s worden lang uitgesponnen, maar toch weten ze je in elke song wel een keer op het verkeerde been te zetten Vervelen doet het dan ook nooit. Zeker omdat we echt de meest uiteenlopende invloeden terug horen. Van de geijkte psychedelische grondleggers tot jaren 80-wave en stonerrock. Zelfs herinneringen aan Smashing Pumpkins en Kurt Vile doemen op. Dit is psychedelische rock zoals psychedelisch rock hoort te klinken. Milo Lambers

Tame Impala – Currents (Caroline / Universal Music)
Discopsych? Currents, het derde album van Tame Impala, lijkt een stevige stijlbreuk met de geprezen voorgangers Lonerism en Innerspeaker. Weg zijn de gitaren, weg is de psychedelische spacerock die Kevin Parker thuis in het Australische Perth in elkaar knutselde. Het heerlijk funkende Daffodils dat vorig jaar op Uptown Special van Mark Ronson verscheen, lijkt prima thuis te horen op Currents.

“Cause I’m a man, woman. Not often proud of what I choose. I’m a human, woman. A greater force I answer to”, knipoogt Parker schaamteloos in de single Cause I’m A Man. “Someone said they left together. I ran out the door to get her. She was holding hands with Trevor. Not the greatest moment ever”, swingt het kitscherig in The Less I Know The Better. En is Past Life geen soort Daft Punk-robotprobeersel?

Wat aanvankelijk overkomt als een vercommercialisering van het geluid van Tame Impala, dat blijkt na paar luisterbeurten een razend knappe verdieping te zijn. Inderdaad, Currents funkt veel meer dan de voorgaande twee albums. Bij vlagen is het ook heel erg ambient. Maar wie de oren na een aantal danspasjes spitst, hoort de herkenbare sound van Parker terug. De gitaren zijn er wel degelijk, hoewel ze zijn verstopt en vaak ook zwaar zijn vervormd door synthesizers.

Zo begint The Moment als een luchtig dansliedje, maar verandert het gaandeweg in een duistere psychtrack. Reality In Motion gaat met vette draaiende bassen onder een heerlijke melodie over grenzen van een muzikaal universum heen; op de manier zoals ze bij de NASA na een reistijd van bijna 10 jaar eindelijk eens scherpe foto’s van Pluto maakten. Afsluiter New Person, Same Old Mistakes combineert die luchtigheid zelfs met die eindeloze ruimtereis: tot ziens Pluto, wat is er nog meer? Tekst Mania | Ruben Eg

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Passion Pit – Kindred (Columbia/Sony Music)
Passion Pit begon als een liefdesbetuiging aan de toenmalige vriendin van zanger Michael Angelakos. Als een valentijnscadeau had hij een aantal liedjes voor haar geschreven, die uiteindelijk de debuut-EP van Passion Pit werden. Daarna volgde een succesvolle carrière als synthpopband, met singles als Sleepyhead en Take a Walk. Nu, zeven jaar later, is het tijd voor het derde album, en ook deze keer is het een liefdesbetuiging, al heeft hij in de tussentijd een andere relatie gekregen. Angelakos is door een duistere periode in zijn leven gegaan, onder andere door zijn bipolaire stoornis, en omdat hij zoveel steun van zijn vrouw had, is het nieuwe album, Kindred, opgedragen aan haar. De titel duidt ook op de nauwe verwantschap die hij met haar voelt.

Dat hij door een moeilijke periode is gegaan, is aan de muziek niet af te horen. Evenals de voorgaande albums klinkt Kindred ontzettend luchtig en opgewekt. Passion Pit maakt dan ook popmuziek pur sang. Liedjes van drie à vier minuten, vol met sterke melodieën en pakkende refreinen. Maar let wel: dat betekent niet dat het maar oppervlakkige hitparademuziek is. Passion Pit laveert juist heel knap tussen de glazuurafbrekende kitsch van Mika en de ingenieuze popliedjes van Death Cab for Cutie.

Dat ingenieuze zit hem vooral in de arrangementen. Zo begint Whole Life Story met wat geruis en een melancholische piano, om vervolgens perfect aangevuld te worden door bijpassende elektronische bliepjes en een voorzichtige beat, en uiteindelijk in het refrein helemaal open te barsten. Hier is het vakmanschap van Angelakos in te horen; elk element lijkt de andere elementen te versterken, en de composities worden heel slim op- en afgebouwd, zonder dat het afdoet aan de speelsheid en frisheid. Het is alsof een jong kind een keyboard heeft gevonden, en zich er helemaal op uitleeft, maar tegelijkertijd wél weet wat ie doet.

Het resultaat? Een album dat op het eerste gehoor aandoet als zomerse electro-pop met een cheesy randje, maar waar na vaker beluisteren een hoop in te ontdekken valt. Bovendien zijn de liedjes ontzettend pakkend, zonder dat het té catchy wordt, en weten ook de teksten te boeien. Die gaan voornamelijk over de liefde voor zijn vrouw, en de leuke en minder leuke aspecten van hun relatie. Zo bezingt hij in Lifted Up (1985) het geboortejaar van zijn vrouw, maar blijkt in Five Foot Ten dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was: ‘I remember moments as if set in stone / I can see you yelling and you throwing rings at me’.

Een album waar over élk geluidje is nagedacht, maar waar elk geluidje ook daadwerkelijk op zijn plek valt. Je vraagt je af waarom Passion Pit de hitlijsten nog niet heeft bestormd… Arnout de Vries