Category: Recensies

Live Foto Review: De Staat @ Paradiso

Live Foto Review: De Staat @ Paradiso, Amsterdam
30 januari 2024
Foto’s Peter van Heun

De Nijmeegse alternatieve rockband De Staat geeft in het kader van hun project Red / Yellow / Blue drie concerten in de Grote Zaal van Paradiso op maandag 29, dinsdag 30 en woensdag 31 januari 2024. Wij waren bij Yellow!

Red / Yellow / Blue is geen traditioneel studioalbum, maar muziek uitgebracht in drie categorieën. Op de vraag of het een album is, losse EP’s zijn, of afspeellijsten, geeft De Staat nog steeds geen antwoord. Ze laten de fans zelf beslissen.

Torre Florim over de release: “We zijn ontzettend blij om het definitieve en volledige ‘Red, Yellow and Blue’ project uit te brengen. Met 5 nummers voor elke kleur, waarbij elke kleur een uiterste van wie we zijn vertegenwoordigt. Het proces was verfrissend en het voelt alsof het nieuwe creatieve wegen heeft geopend. Ik hoop dat onze luisteraars dat kunnen voelen terwijl ze zich verdiepen in de diversiteit van ‘Red / Yellow / Blue’.”

Chalk – CLAW

Je moet wel iets in je mars hebben wil opvallen in het bandjesbos dat ESNS heet. Het scheelt niet veel meer of er zijn net zoveel optredende acts als bezoekers.

Maar voor Chalk is het bezoek aan Gruun niet te vergeefs geweest, want maakte indruk en mag terugkomen. Het trio uit Belfast is van de pospunk, maar dan de elektronische variant. Hun songs zijn donker en onheilspellend. Nieuwe single CLAW is een goed voorbeeld van hun apocalyptische stijl, een monotone beat, ratelende synths en een dreigende tekstvoordracht. Je kunt dansen op CLAW zoals je kunt dansen op een vulkaan. Of op een graf. De song gaat over ‘falling in love inside a nightmare’ en is de voorbode van een tweede EP, Collections II die op 1 maart wordt gedropt.

Nits – Tree House Fire

Nits – Tree House Fire (Werf Records)

Het leven is niet zelden een gevecht. Voor ons allen. We worden ongevraagd op die aardbol gekwakt en zoek het maar uit dan. Rozengeur en maneschijn, donder en bliksem, zon en maan, liefde en geluk, voor- en tegenspoed. Het geldt ook voor het al vijftig jaar bestaande trio Nits.

In 2022 ging de studio van de band, De Werf, in vlammen op. The fire took everything, lezen we achter op de nieuwste cd van het trio: Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips. Vrienden voor het leven, al een halve eeuw. Ze zagen veel van wat ze hadden opgebouwd kapotgaan in de rücksichtslose vlammen. Hofstede kreeg het zelfs extra voor zijn kiezen omdat hij getroffen is door de zeldzame auto-immuunziekte myasthenia gravis. Deze zorgt voor spierzwakte in het gezicht. Gelukkig lijdt zijn stemgeluid er niet onder. Hofstedes geluid is helder als vanouds op het minialbum Tree House Fire, dat vrijwel geheel aandacht besteedt aan de vernietigende brand.

Een ingetogen, stemmige sound. Zwanger van melancholie. Logisch. Maar we horen een Nits in topvorm. Zes nummers die je bij de keel grijpen. ‘Listen to the sirens on the highway. The sirens of the fire trucks’, zingt Hofstede in de aangrijpende opener Month Of May. Op 16 mei 2022 is veel van de geschiedenis van de band in vlammen opgegaan.

Je voelt aan alles dat dit een album is dat de band móést maken. Om ellende te parkeren. Om met de buitenwereld te delen wat de brand heeft losgemaakt bij de drie hechte vrienden. Het heeft zes beeldschone liedjes opgeleverd. Omdat de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt groeien. Ontroerend tot op het bot. Nits blijft een band om zielsveel van te houden. Nederlands erfgoed. Pieter Visscher

THAMES – Mr Postman

Het wordt steeds drukker in de kopgroep van de nationale postpunk-scene. Sterker nog, na Rotterdam blijkt nu ook Amsterdam een broedplaats voor gitaarbands die smaakvolle rock brouwen uit grondstoffen als punk, wave, grunge en shoegaze.

Opvallend aan THAMES is de variatie van hun repertoire. De band heeft nu vier liedjes uit, die wezenlijk van elkaar verschillen. Met zijn sterke riff en goed geplaatste refrein is Mr Postman de meest poppy van het kwartet. Dat we toch te maken hebben met een eigentijdse postpunkband hoor je aan de met kracht gescandeerde coupletten.

MOOON – Richard Has a Racecar

De nieuwe MOOON single is zo retro als een Ferrari 612 Can Am uit 1968. Zo klinkt nieuwe single Richard Has A Racecar ook, als een liedje uit ’68.

De trots van Aarle-Rixtel draait inmiddels al weer heel wat jaartjes mee. In 2015 verscheen een eerste EP, binnenkort hun derde langspeler. In het achterons liggende decennium hebben de gebroeders Gijs en Tom de Jong en Timo van Lierop zich hoorbaar bekwaamd op hun instrumenten, maar ook hun muzikale horizon verbreed. De rudimentaire garage-blues uit hun begindagen heeft plaatsgemaakt voor een verfijnder soort muziek, barokpop. Naar voorbeeld van bands als The Left Banke en The Zombies.

Laura Palmer – Drive

Laura Palmer is de naam van het moordslachtoffer in de befaamde TV-serie Twin Peaks van David Lynch. De band Bastille liet zich eerder door de serie inspireren en nam een song op met de titel Laura Palmer. Sinds een tijdje loopt er ook een band uit Den Haag rond die luistert naar die naam. Tijdje? Zeg maar gerust tijd, want de band bestaat al ruim 10 jaar.

Dat ze nu pas hier opduiken heeft te maken met de tijdsgeest, Laura Palmer mixt postpunk met shoegaze en andere courante indie-stijlen. En de band is onlangs herrezen na een pauze van vijf jaar. Toegegeven we hadden ze al vier singles eerder kunnen oppikken, maar je mist nou eenmaal meer dan je meemaakt. Dit gezegd hebbende, nieuwe single Drive is een sterk staaltje sombermansrock, een filmische track die beelden oproept van een nachtelijke autorit door een wat minder welvarend deel van een grote stad.

Op 18 februari lanceert Laura Palmer hun debuutalbum in het Paard. 23 maart staan ze in de `Tanker in Amsterdam.

Villagers – That Golden Time

Conor O’Brien meldt zich weer! Het is dan ook alweer zo’n jaar of drie geleden dat er nieuw werk verscheen van zijn Villagers.

Conor’s kracht is het intieme lied. Zelf als hij zich omringt met toeters en bellen klinkt hij alsof hij zich rechtstreeks tot je richt. Zo-ook op nieuwe single That Golden Time dat wel iets wegheeft van Pink Floyd’s Wish You Were Here; een zeer onthaastte beat, uiterst ontspannen zang en een warme ambiance die we zouden willen omschrijven als ‘volle leegte’. That Golden Time is het titelnummer van de zevende langspeler van Villagers die op 10 mei moet gaan uitkomen.

Op 28 mei staan Connors & co in de Paradiso, een dag later in LantarenVenster in Rotterdam en een dag eerder in de Ancienne Belgique te Brussel.

Ben Howard – Rumble Strip

Ben Howard is beroemd tegen wil en dank. Zijn fans willen live de hits horen. Hij speelt liever nieuwe nummers. Ben houdt tegenwoordig wat meer rekening met de wensen van zijn publiek, maar doet toch vooral wat zijn hart hem ingeeft. Dat zouden er meer moeten doen, denken we dan, maar dit geheel terzijde.

Ben’s nieuwe single is geproduceerd door de man die Taylor Swift aan een indie-imago hielp; Aaron Dessner van The National.  Rumble Strip mag dan een nieuwe single zijn, het is geen nieuw nummer. Fans kennen het als extra track op de gelimiteerde vinyl-editie van Ben’s voorlaatste album, Collections From The Whiteout. Waarom we het dan toch oppikken? Omdat het Ben Howard is en die moet zijn eerste slechte nummer nog maken.

Adrianne Lenker – Sadness is a Gift

 Adrianne Lenker, de frontpersoon van Big Thief zingt met een aangeboren snik. Met haar stem zou ze Happy Birthday nog laten klinken als een smartlap.

Gelukkig doe ze geen pogingen om anders te zijn dan ze is en trakteert ze haar vele fans op een constante stroom delicate luisterliedjes, die ze vaak serveert met een licht country sausje. Nieuwe single Sadness Is A Gift klinkt country dankzij een mooie weemoedige fiddle. Adrianne heeft inmiddels alweer genoeg liedjes verzameld voor een nieuw album. Dat heeft ze -niet zonder ironie- ‘Bright Future’ genoemd en als releasedatum 22 maart geprikt.

Elbow – Lover’s Leap

Veel songs komen tegenwoordig tot stand via het heen en weer sturen van files. De componisten hoeven bij wijze van spreken er hun bed niet voor uit te komen. Elbow is voor hun nieuwe album terug naar de basis gegaan. De band heeft een oude garage gehuurd om daar met zijn allen nieuwe nummers uit de grond te stampen. Zoals het ging voor de opkomst van email en internet.

Die beproefde methode heeft zijn vruchten afgeworpen. Met alle respect voor de mooie muziek op de laatste paar platen van Elbow, zo betrokken en bevlogen als op Lover’s Leap heeft de band lang niet geklonken. Zo funky en fris ook niet.  Je herkent meteen de sonore stem van Guy Harvey, maar verder lijkt het wel een andere band. Een funkformatie zal Elbow niet snel worden, maar maar stil zitten bij Lover’s Leap is even geen optie. Of de mannen uit Manchester ook op de andere nummers van ‘Audio Vertigo’ hun grenzen verlegen, weten we eind maart als het album uitkomt. Maar nu al lijkt duidelijk dat Elbow voor deze vlucht de automatische piloot heeft uitgeschakeld.