Category: Recensies

Sophie Straat – Let me tell you something ’bout my country

Sophie Straat wil iets vertellen en voor het eerst doet ze dat niet in haar geliefde moedertaal maar in het Engels.

“Ik schreef het in het Engels zodat de hele wereld kan begrijpen wat er zo fucked up is aan Nederland. Een land dat zich progressief voordoet, maar genocide steunt, politiegeweld bagatelliseert, mensen van kleur onderdrukt, en waar vrouwen nog steeds niet veilig zijn.”

Dat progressief voordoen is al een tijdje niet meer zo, maar de rest is geen speld tussen te krijgen. Nu maar hopen dat Soof’s single in het buitenland wordt opgepikt of op zijn minst ter ore komt van alle expats hier te lande. Sophie Straat heeft zich in de loop van twee albums ontwikkeld van sociaal commentator tot ‘s lands meest vooraanstaande protestzanger. Het is nodig en wordt gewaardeerd. Op 3 oktober verschijnt haar nieuwe album, ‘Wie de Fak is Sophie Straat’. Haar najaarstournee is nu al uitverkocht. Op naar de AFAS!

Zonovergoten Misty Fields 2025 sprankelt als vanouds

Misty Fields 2025 had op geen beter moment kunnen plaatsvinden. De regen viel de hele week geregeld met bakken uit de lucht. Tot vrijdag. Toen Misty Fields startte. De omstandigheden zijn verbluffend warm en zonnig in Heusden. Álle weergoden, van Zeus en Indra tot onze bijzonder grote vriend Donar, zijn fan van Misty Fields. Het beste indiefestival van Nederland.

Tekst en foto’s: Pieter Visscher

Nadat de vrijdag wordt gestart met prachtige acts als Mên An Tol, Tropical Fuck Storm, Yard Act en het verpletterende elektronische monster Scaler is het een dag later al vroeg de beurt aan Outahead (foto). Ze veroverden een plek op de poster van Misty Fields 2025, die vier mannen. Boze grungepunk uit Nijmegen, die goed uit de verf komt op de (zeer) vroege zaterdagmiddag. Nirvana is zo te horen een inspiratiebron geweest. Het is evenwel allemaal wat ruiger, rauwer en verwoestender wat we horen op Het Veld. Soundtrack voor auto-ongelukken noemen ze het zelf. Of slachthuisrock-‘n-roll. We keuren het allebei goed. Twee zangers. Beiden zouden hoge ogen gooien tijdens Kurt Cobain-imitatiewedstrijden. Enorm bereik.


Travo op hetzelfde podium. Portugese psychedelische garagerock waar de nodige reverb overheen wordt gedonderd. Teksten onverstaanbaar, terwijl je wel het idee hebt dat er belangrijke dingen de revue passeren. Het giert en raast. Inclusief enthousiaste drummer.
Fijn ook die melodieuze indierock van Terra Twin. Uit Londen. Vroeger met z’n vieren, nu een trio. Niets aan geluid ingeleverd.
Opvallend op de zaterdagmiddag zijn vijf straaljagers die over het festivalterrein scheren. Wanneer zagen we die voor het laatst?
Kaat van Stralen heeft er geen last van in Het Bos. Vlaamse rock met punkinvloeden. Lekker springerig. Prima teksten ook, vol met humor en boodschappen.


TVOD uit Amerika is een bijzonder prettige act halverwege de zaterdagmiddag. Hitgevoelig repertoire uitgevoerd door een band van zes. Veel energie en het is al snel feest in de tent. We horen wat flarden van LCD Soundsystem. Die komen ook uit New York.
The Sophs, uit die andere metropool Los Angeles, is ook zo’n lekkere, frisse band uit de VS. Alternatieve rock met een eigen signatuur. Niet in de laatste plaats vanwege frontman Ethan Ramon.


Floodlights (foto) komt uit Australië. Dat betekent 24 uur in een vliegtuig zitten, maar we hebben dan ook wat. Goudeerlijke, vaak schitterende rocknummers horen we voorbij komen. We lezen iets over evocatieve teksten in de app van Misty Fields en denken dan: verdomd. Er is heel erg weinig wat niet klopt aan Floodlights. Niets, eigenlijk. Band om meteen smoorverliefd op te worden. Wat een ontdekking!

La Sécurité (foto) uit Montreal komt met een niet alledaags geluid op de proppen. Elementen uit krautrock, shoegaze en punk worden erin vermengd. Een niche-sound met een prominente rol voor percussie en elektronica, terwijl we toch ook een vrij traditionele band op het podium zien, met twee gitaristen en een bassist. Het swingt in elk geval als de neten. En er wordt nog hard gerockt ook als ze daar zin in hebben. En dat is toch wel geregeld. Wat een hits!
C.O.F.F.I.N. Met allemaal hoofdletters en puntjes inderdaad, is ook afkomstig uit het enorme Australië, met dat naar verhouding zeer geringe aantal inwoners. Schijnen naar Motörhead te hebben geluisterd en dat klinkt aannemelijk.

Zo zien we De Plaag (foto) staan óp de container van de Verloren Lading, in plaats van erin. Stapelgekke elektropop uit Dordrecht, waarin we elementen uit het geluid van Prins S en de Geit, Goldband en misschien wel vooral Die Antwoord ontdekken.
The Black Lips hebben net een (prachtige) nieuwe plaat uit en daarvan horen we wat tracks in Het Bos. De Amerikaanse garagerockers maken er vanaf de eerste klanken een feestelijk, dansbaar optreden van en er wordt dan ook vrolijk gecrowdsurft onder de bomen. En dan zien we DIIV de zaterdag afsluiten in De Mist. Band waarvan tijdens het weekeinde verreweg de meeste T-shirts zijn verkocht en dan weet je het wel. Zachary Cole Smith en zijn band zijn in topvorm.


De zondag wordt op Het Veld geopend door De Stekkers. Uit Eindhoven. Aanstekelijke rammelpunk van een band met geinige 3-D-brillen op het hoofd. We zien mensen heel erg voorzichtig al wat met een van de twee knieën bewegen. Terwijl er nog wat slaap uit de ogen wordt geveegd. De Stekkers komen er wel.
Nonne uit Noorwegen is een duo dat een knotsgekke elektronische pastiche op Happy Mondays lijkt. Dansbare, repetitieve ritmes zorgen voor beweging in De Mist. Fijne, sfeervol aangeklede tent. Nonne zingt in het Noors. Daar verstaan we geen reet van. Maar het heeft natuurlijk wel iets. Dat het uiteindelijk op de zenuwen gaat werken bijvoorbeeld.

The Courettes (foto) hebben er zin in in Het Bos, waar we het duo hun sixties-garagerock met surf- en punkinvloeden zien brengen. Ideaal op zo’n bloedhete zondagmiddag, terwijl er natuurlijk behoorlijk wat schaduw is te vinden onder de bomen.
De lichtpsychedelische hardcore van Swallow The Rat mag er ook zijn. Ook even vliegen (Nieuw-Zeeland) maar dan hebben we wel weer wat. Een band met zingende drummer, die op Het Veld zieltjes wint. Onder shoegazers bijvoorbeeld. Dat de bassist ook wat stukken voor zijn rekening komt de diversiteit ten goede.
De indiedroompop van Chartreuse, uit Engeland, is ook een verademing op de warme zondagmiddag. In De Mist is het goed toeven niettemin, omdat de wind z’n werk doet. De stemmige liedjes van de band gaan erin als een patat oorlog na een middagje zwemmen. Band die ruimte maakt voor een stuk contemplatie. Wat overpeinzing. Erg mooi.


Friedberg (foto) op Het Veld, is opnieuw verpletterend goed. De vier dames uit Oostenrijk wonen tegenwoordig in Londen, waardoor er, onbewust mogelijk, een wat grootstedelijker geluid is ontstaan. De alternatieve pop-rock zorgt voor een van de sterkste optredens van het weekeinde.
Gut Health, wederom uit Australië, heeft met de beweeglijke blikvangster Athina Uh Oh goud in handen. Ze zingt en is ook kunstenares. Het zestal heeft een potpourri van stijlen in petto waarop het sowieso goed dansen is. Ontwrichtende, bij vlagen hallucinerende elektronica zorgt voor een bijzondere, eigenzinnige rocksound, die vurig van vocalen wordt voorzien door de bijzonder uitdagende Uh Oh. Zeer expressief en vol emotie. Woede ook, soms. Optreden van het weekeinde. Zonder meer.

Anne Paceo, Laura Cahen – Tant qu’il y a de l’eau

Laura Cahen ken je misschien nog wel van My Girl, haar Graadmeter-hit samen met Pi Ja Ma.

Er bestaat een reëele kans dat de Française weer onze hitlijst gaat halen. Dit keer met Anne Paceo. Anne is hier de hoofdartiest. Dus eerst iets over haar. Anne Paceo is een jazzdrummer, een grote naam in de Franse jazzscene met 8 albums en diverse EP’s op haar conto en meerdere prestigieuze prijzen op de schoorsteenmantel. Ze heeft met zo’n beetje alle nog levende jazzgiganten gespeeld en ook met de nodige ‘late greats’. Op haar nieuwe album, Atlantis gaat Anne de ambient-kant op en zijn het niet de drums maar de (analoge) synthesizers die de boventoon voeren. Voor een paar songs heeft ze een vocalist aangetrokken. En dat brengt ons bij Laura Cahen. Zij zingt en schreef mee aan Tant qu’il y a de l’eau (zolang er water is), een chanson die klein begint met de zachte hoge stem van mademoisselle Cahen en uitmondt in een -je zou bijna zeggen orgie- van synths. Pas als de blazers invallen horen we iets van Paceo’s jazzachtergrond. Tant qu’il y a de l’eau is redelijk representatief voor het hele album. Dus.

Gretel – Unbloom

Gretel is terug, de Britse chanteuse met die mooie lage stem die diverse keren de Graadmeter opluisterde met fijne liedjes als Drive en Apple Juice.

Toen opereerde ze nog als Gretel Hänlyn nu simpelweg als Gretel. Om het verhaal nog wat ingewikkelder te maken: haar echte naam is Madeleine, roepnaam Maddie. Gretel is een contralto. Dat was haar handelsmerk, maar op nieuwe single Unbloom laat ze horen ook met het hoge register weinig moeite te hebben. Vertrouwd klinkt het bed van rock waarop ze haar vocale acrobatiek tentoonsprijdt. Waarschijnlijk is Unbloom de eerste single van een derde album van Gretel, maar bevestigd is dat nog niet.

Elias Rønnenfelt – USA Baby

Speak Daggers zo gaat het nieuwe album heten van Elias Rønnenfelt voormalig aanvoerder van het Deense Iceage.

Dat Elias in zijn uppie weet te imponeren weten we van zijn debuut onder eigen naam, Heavy Glorie (2024). Een van de tracks van die langspeler, Worm Grew A Spine haalde de Graadmeter. Stond zijn eerste album in het teken van zijn strijd tegen zijn verslavingen. Het thema van zijn nieuwe album is liefde. Op USA Baby zingt hij over de manier waarop the U.S.of A. zijn Amerikaanse vriendin op alle mogelijke manieren dwarsboomt. Wat er precies aan de hand is komen we niet te weten, misschien is ze zwart of Latino. Maar Elias wint er zich behoorlijk over op. Wel is hij zo verstandig om de tekst wat cryptisch te houden. Regelrechte kritiek op het huidige regiem in de VS zou hem zijn visum kunnen kosten en dan kan hij zijn baby al helemaal bye bye zeggen. Speak Daggers volgt half oktober.

Geese – 100 Horses

Ook deze Geese single komt met de waarschuwing dat hij alleen geschikt is voor avontuurlijke luisteraars.

Geese houdt zich namelijk niet aan muzikale conventies als tonaliteit, timing en compositie. Desondanks heeft de Amerikaanse band opvallend veel luisteraars. 100 Horses is derde single van het derde album van de band uit New York. De eerste Taxes draaien we met mondjesmaat, de tweede Trinidad hebben we wijselijk overgeslagen. Met 100 Horses willen we het toch weer proberen. De nieuwe single lijkt bedoeld om op te dansen. Je zou het zelfs funky kunnen noemen. Dan moet je niet denken aan James Brown maar aan de neurotische dansmuziek van No Wavers als The Contortions, de Britse pillenrock van Primal Scream of de meer recente postrock van Black Midi. Dit om je een indruk te geven, maar Geese gaat vooral zijn eigen gang. Album 3 heet Getting Killed en komt uit op 26/9.

Concert: Paradiso 17 maart 2026

Claw Boys Claw – Daydream

Op Daydream treffen we de Claw Boys in een ietwat meditatieve bui.

Een ballad willen we de derde single van het afscheidsalbum niet noemen, maar het tempo ligt lager dan gemiddeld bij de Amsterdams noise-rockers. Daydream is zelfs een beetje hippie-achtig. In die zin dat de tekst geïnspireerd lijkt door een psychedelische ervaring. De surfgitaar geeft Daydream een zomerse afdronk. Fly, het allerlaatste album ooit van Claw Boys Claw komt volgende week uit. De band doet nog een paar optredens o.a. op Appelpop  en dan valt het doek definitief voor een van de beste bands die ooit uit Hollandse aarde zijn ontsproten.

Bright Eyes – Dyslexic Palindrome

Na het grappige 1st World Blues komt Bright Eyes nu met een song die meer ligt in de lijn van de band zoals we die al zolang kennen en waarderen.

Dyslexic Palindrome, een duet van Conor Oberst met Alynda Segar van Hurray For The Riff Raff is een Americana ballad, inclusief pedal steel over het onvermogen bepaalde gevoelens onder woorden te brengen. Denken we. Beide nieuwe nummers komen eind deze maand op een EP, of mini album, want 8 nummers. Die heet Kids Table.

zZz – Hey Hey

zZz is terug van toch al gauw zo’n tien jaar weggeweest.

Hey Hey is een leuke, dopey single vol retro orgel, in galmbad gedompelde zang en een beat waar een mens vrolijk van wordt. Wilde het duo in het verleden nog wel eens gejaagd en duister overkomen, Hey Hey is een onvervalst feestnummer. En het blijft niet bij deze ene single. Er ligt een album in het verschiet met de veelbelovende titel Konnichiwa* – Gutemorgen- Money Money. Als het een beetje meezit gaan Björn en Daan ook weer touren.

*goedemorgen in het Japans.

Spoon – Guess I’m Falling In Love

Best wel onverwachts zijn er deze week twee nieuwe nummers verschenen van Spoon.

Guess I’m Falling In Love lijkt de b-kant te zijn van Chateau Blues, maar wij vinden het de betere track. Beide song zijn bedoeld voor het nieuwe album dat de Texanen momenteel aan het opnemen zijn. Iemand had echter het heldere idee om ze gewoon alvast vrij te geven, want waarom niet? Guess I’m Falling In Love is klassieke Spoon; een spannende krautrock-beat, een metalic gitaarriff en fijne, doorleefde zang van Britt Daniels. De organische productie van van de band zelf met Justin Meldal-Johnsen, die we ook kennen van zijn arbeid met o.a. Nine Inch Nails, St Vincent en Wolf Alice. Over dat nieuwe Spoon album is nog niet meer bekend dan dat het hun elfde wordt.