Category: Recensies

Live Review: Paceshifters @ Paard, Den Haag

Live Review: Paceshifters @ Paard, Den Haag
5 maart 2025
Tekst: Marèse Peters

‘Wie is er vanavond voor het eerst bij een Paceshifters-show?’ vraagt frontman Seb Dokman. Er gaan aardig wat handen omhoog. ‘Tof dat jullie er zijn. Het is woensdagavond, je had ook gewoon thuis op de bank kunnen zitten’. De korte en sporadische en opmerkingen van de Paceshifters tussen de nummers door kenmerken het karakter van de band: niet lullen, maar spelen. En hoe!

Hier staat een band met een uitstekende livereputatie, die ze ook vanavond meer dan waarmaken. De nummers van het nieuwe album Out-and-Outer voelen bij eerste beluistering wat rustiger aan dan het oudere werk. Maar ze vleien zich naadloos tussen de stevige nummers in de set. En wat wordt die lekker opgebouwd! Het prachtige Figure it Out krijgt daardoor de aandacht die het verdient. Langzaam maar zeker schakelt de band over naar een steeds hogere versnelling – met als hoogtepunt het fenomenale 33.

De sobere maar effectieve lichtshow zorgt voor een intieme sfeer: de perfecte visuele omlijsting van het melodieuze gitaargeweld van de broers Seb en Paul Dokman. Drummer Jesper Albers en toegevoegde toetsenist Tatjana zorgen met zichtbaar plezier voor de bedding waarin de gitaristen hun geluid de zaal in laten stromen.

En of het nou aan de zaal ligt, aan de geluidsman of aan de avond: het geluid is gloedvol en kraakhelder. Maar het zal vooral liggen aan de speelervaring van de band. In hun 16-jarige carrière hebben ze op zoveel plekken gespeeld dat ze donders goed weten hoe ze zichzelf het beste laten klinken.

Deze PAARD-show ‘strak’ noemen is verleidelijk. Want de band staat als een huis. Ze lassen hun nummers trefzeker aan elkaar en bouwen indrukwekkende geluidsmuren op. Maar ‘strak’ impliceert ook onpersoonlijk. En dat was deze show zeker niet. De korte persoonlijke noten tussendoor en de warmte die uit de nummers straalt, maken deze show tot een meeslepende ervaring. Geen twijfel over mogelijk dat alle mensen die op de vraag van Seb hun hand opstaken, acuut fan zijn geworden.

Ook Paceshifters live zien? Check hieronder de livedata.

  • 13 maart TivoliVredenburg, Utrecht
  • 15 maart Bitterzoet, Amsterdam
  • 27 maart Mezz, Breda
  • 28 maart Hedon, Zwolle
  • 29 maart Het Bolwerk, Sneek
  • 11 april ‘t Beest, Goes

Horsegirl – Frontrunner

Het heeft even geduurd, maar het kwartje is alsnog ingedaald. Op hun debuutalbum presenteerde Horsegirl zich als medium hard rockende indieband in de stijl van The Breeders, Pixies etc.

Je kon horen dat het trio uit Chicago nog niet zo lang (samen) speelde en dat was een deel van hun charme. Phonetics On and On is totaal anders. Dat amateurisme blijkt geen bug maar een feature zoals ze in de IT wereld zeggen. Pas na een paar keer draaien valt op hoe doortimmerd alles in elkaar zit en dat het ogenschijnlijke simplisme virtuositeit blijkt te zijn. De invloeden zijn nog wel 90’s indie, maar oorspronkelijkheid viert hier hoogtij, of misschien is eigenheid een beter woord, Gevarieerd is het album ook. Het country getinte Frontrunner is rustiger dan de meeste andere songs op de plaat, maar wel representatief in die zin dat de song pas echt opbloeit na een paar draaibeurten. Het lelijke eendje bijkt een prachtige zwaan.

Mogwai – The Bad Fire

Mogwai – The Bad Fire (Rock Action Records)

Blijft een van de eigenzinnigste bands van de laatste vijftig jaar in de wereld van de pop en de rock. Mogwai zet de Schotse muziekwereld nog wat sterker op de kaart, met de elfde worp: The Bad Fire. Er wordt weer lekker weinig gezongen en áls dat gebeurt, zoals in het opvallend toegankelijke Fanzine Made Of Flesh, versta je er niets van. Mogwai ten voeten uit. Conventies zijn maar voor de massa.

Het tien nummers tellende album heeft weer de nodige prettig eigenwijze songtitels, zoals daar zijn: Pale Vegan Hip Pain, Hi Chaos en het zonder meer winnende If You Find This World Bad, You Should See Some Of The Others. In dat laatstgenoemde nummer kun je je ook weer ouderwets onderdompelen in overheerlijk meeslepende postrock.

Mogwai is door de jaren heen allengs wat meer de melodie gaan ontdekken en daarbij werd het geluid smaakvol uitgebreid met wat extra elektronica, zonder dat je ooit het gevoel kreeg dat de gitaar niet meer leidend was. Mogwai is iets dichter bij een breder publiek komen te staan, zonder overdreven veel concessies te doen aan hun identiteit.

Waardoor ook The Bad Fire toch weer Mogwai ten voeten uit is. Met veel analoge synthscapes en volop shoegazemomenten. Met Mogwai is het heerlijk ontsnappen aan die zo boze buitenwereld. Doen! Pieter Visscher

Arcy Drive – Thrift Store

Het New Yorkse Arcy Drive kennen we al een no nonsense rock band met een grootstedelijk geluid. Dat beeld hoeft niet te worden bijgesteld na het horen van Thrift Store.

Hun ode aan de excentrieke bezoekers van wat wij een kringloopwinkel noemen rockt er weer lekker op los. Dat het kwartet zich ook goed verstaanbaar is zonder zonder prik maken ze duidelijk met een akoestische versie van Thrift Store op Youtube. Daar kan je gelijk zien dat Arcy Drive niet alleen klinkt als de oude Velvet Underground, maar er met hun vrouwelijke drummer ook wel een beetje op lijkt.

Daffo – Absence Makes The Heart

Het spreekwoord luidt: Absence Makes The Heart Grow Fonder  Daffo hunkert echter al zo lang naar haar verre lief dat haar hart steeds onrustiger klopt.  Anders gezegd: haar geduld raakt op.

Daffo is Gabi Gamberg, een 20 jarige artieste uit Philadelphia. Gabi woont tegenwoordig in Brooklyn, want dat is een betere uitvalsbasis voor haar muziek dan haar geboorte stad soul city Philly. Daffo maakt grote stadsrock. Met haar bijtende zang en onrustige gitaren toont ze zich een pupil van Lou, Ziggy en Iggy. Tenminste dat geldt voor Absence Makes The Heart. Oudere songs, ze heeft er sinds 2021 zo’n 16 uitgebracht geven een wat breder beeld. Wat al wel duidelijk is dat die Daffo de geest heeft.

Midas – The Spectator

Hij doet wel aan The Lemon Twigs denken deze nieuwe single van Midas Treub,

The Spectator is dus een elegante, diep in de melodieuze sixties en seventies gewortelde powerpopsong. Je moet van goede huize komen om een nummer zo authentiek en toch eigentijds te laten klinken. Maar daar draaien Midas en producer Darius Timmer dus hun hand niet voor om. Midas is een hoogbegaafde singer-songwriter en gitarist, Darius een gerenommeerd producer en (film)componist, bekend o.a. van zijn werk met Tessa Rose Jackson. Ook live staat The Spectator als een huis, zie clip. Neo Nederbeat op zijn best.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio februari 2025

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van februari 2025:

  • Jacob D. Edward – Borderline
  • Joost – Unity
  • Lilly Hiatt – Forever
  • Nadia Reid – Enter Now Brightness
  • Oklou – choke enough
  • Rats On Rafts – Deep Below
  • Sam Fender – People Watching
  • Saya Gray – SAYA
  • Sharon Van Etten – Sharon Van Etten & The Attachment Theory
  • The Limiñanas – Faded
  • Wardruna – Birna

Parker Fans – Taxi

Parker Fans is een hyperactief trio uit het Amsterdamse dat live al heel wat reuring heeft veroorzaakt en nu met Taxi laat horen ook de studio te hebben getemd.

De nieuwe single is een opwindende en tijdloze smeltkroes van uiteenlopende stijlen als rock, dub en synthipop. Hun eigen adequate label is indie boogie. De lol spat van Taxi af net als de instrumentale vaardigheid der muzikanten. Drummer Kick Kluiving zorgde een tijd geleden voor gefronste wenkbrauwen door het succesvolle Personal Trainer te verlaten om zich helemaal op Parker Fans te kunnen richten. We begrijpen nu waarom.

Parker Fans komt naar je toe dit vroege voorjaar. Trakteer je zelf op een ticket. En vergeet niet je dansschoenen aan te trekken.

Love Spells – Lovers Only

Ook Love Spells heeft zo’n uit de klauwen gelopen hit, die net zo zeer een last kan zijn als een zegen; het in 2022 verschenen Come Over and Love Me.

Superhits zijn vaak uitbundig, die van Love Spells niet. Zijn songs zijn dromerig en introvert, genaakt voor eenzame beleving tijdens nachtelijk uren in schaars verlichte ruimtes. Love Spells zingt zo zacht dat we eerst dachten dat hij een zijn was, maar uit foto’s en interviews bleek dat dat een misvatting te zijn. Love Spells is de artiestennaam van Sir Taegen C’aion Harris. Zijn naam klinkt alsof hij uit Westeros komt, maar de singer-songwriter is afkomstig uit Houston, Texas.  Hij debuteerde in 2021 met Darling Have You Seen My Soul, een titel die typerend is voor zijn hele oeuvre. Lovespells heeft nog geen album, maar genoeg singles om zelf een compilatie te maken.

M Ross Perkins – I Don’t Wanna Be So High

Je kunt blijkbaar dus ook te high worden. Hoe high dat wel niet is hoor je aan de gitaarsolo in I Don’t Wanna Be So High, de nieuwe single van M Ross Perkins. Die is zo chaotisch dat het weer grappig wordt. Het hele nummer hoef je niet erg serieus te nemen, maar hij is wel leuk en lekker zeker als je van The Beatles houdt.

M(ichael) Ross Perkins is een wat zonderlinge eenling uit Ohio. Hij heeft net zijn derde album af dat hij net als de twee voorgangers helemaal in zijn uppie heeft ingespeeld. Voor een onbekende grootheid als M heeft hij een opvallend lange en gedetailleerde wiki. Misschien wel zelf geschreven of anders door iemand uit zijn directe omgeving. Daarin lezen we o.a. dat hij in 2007 is ontdekt door MGMT.  Van een doorbraak is het nog steeds niet gekomen en die zit er waarschijnlijk ook niet meer in. Maar dat Perkins het een en ander in zijn mars heeft staat buiten kijf.