Category: Recensies

Lord Huron – Who Laughs Last (ft. Kristen Stewart)

‘Ik wist niet dat Kristen Stewart kon zingen!’. Dat kan ze ook niet, of dat doet ze in ieder geval niet op Who Laughs Last, de nieuwe single van Lord Huron.

De actrice heeft hier de rol van verteller of voice over om de juiste term te gebruiken. Met haar aangename timbre verhaalt ze van een lange nachtelijk autorit, vlucht eigenlijk. Van wie of wat wordt niet helemaal duidelijk, maar we vermoeden dat er liefde in het spel is. Bandbaas Ben Schneider horen we in de refreinen. De muziek is typisch Lord Huron; groots en redelijk meeslepend. We wisten overigens wel dat Kristen van muziek houdt. Ze is te zien in video’s van o.a. Interpol en The Stones en heeft zelf clips geregisseerd van Chvrches en boygenius. 

Show: 14/9 in Utrecht. 16/9 Brussel.

The Pill – Money Mullet

Een aantal acts die er uitsprongen tijdens ESNS, Big Special, Ugly en Getdown Services stonden al op onze radar (en in de GM;). Maar er waren er natuurlijk ook een paar die ook voor ons nieuw waren. Of zoals in geval van damesduo The Pill nog onvoldoende indruk hadden gemaakt.

In zo’n geval kunnen (live)beelden helpen. Dus mocht je de nieuwe single van Lily Hutchings en Charlotte Massey van het eiland Wight wat licht en springerig vinden, zoek ze dan even op op Youtube. De eilandgenoten van Wet Leg zitten aan de poppy kant van het postpunkspectrum. Ze zingen/declameren hun vaak grappige teksten unisono, ofwel ze zingen samen zonder harmonie. Mullet kan een soort vis zijn (harder) of matje betekenen, als in haarstijl. Dat laatste is het geval in Money Mullet, een anti matje song die om die reden waarschijnlijk niet aan zal slaan in sommige delen van Den Haag.

Het nog albumloze The Pill staat op 18 april op Motel Mozaïque, maar zal waarschijnlijk komen de maanden nog wel vaker in ons land te zien zijn.

Soft Loft – Leave The Light On

Soft Loft maakte goede sier op Eusosonic. De Zwitserse band heeft dan ook een sterke troef in de persoon van Jorina Stramm. Zij is behept met een apart stemgeluid en gezegend met het talent mooie songs te kunnen schrijven.

Jorina zingt met een vibrato die waarschijnlijk niet iedereen kan bekoren, maar die haar wel een eigen geluid geeft. Het vlotte edoch weemoedige Leave The Light On is in een passend Americana jasje gestoken, inclusief een sfeervolle ‘western’ gitaar.

Soft Loft volgt binnenkort haar vorig jaar verschenen debuutalbum op met een nieuwe EP.  Modern Roses is geproduceerd door Gianlucca Buccellati (Lana Del Rey/Declan McKenna/Arlo Parks).

Live Foto Review: The Veils @ Paradiso

Live Foto Review: The Veils @ Paradiso, Amsterdam
30 januari 2025
Foto’s Peter van Heun

The Veils, onder leiding van charismatische singer-songwriter en muzikant Finn Andrews, staat bekend om hun intense en goudeerlijke indierocknummers. Sinds hun oprichting in 2001, zijn er zes studioalbums uitgebracht, en hun zevende, ‘Asphodels’ staat nu op het punt van verschijnen. De titel van het nieuwe album verwijst naar een Oudgriekse bloem en weerspiegelt Andrews’ dromerige teksten, die nu meer geïnspireerd zijn door grote dichters dan ooit tevoren. The Veils is geen onbekende bij Paradiso en stond al eerder op London Calling en in de Grote Zaal samen met Fazerdaze. Nu keert de band terug naar de Grote Zaal om hun nieuwe album te presenteren.

Support: Smoke Fairies

 

FIEP – Same Boat

FIEP heeft een nieuwe single uit en -het wordt saai- die raden we weer van harte, met klem zelfs- aan. Je zou het catchy en aan The B52’s doen denkende Same Boat een instrumental met zang kunnen noemen. De wederom met Willem Smit van Personal Trainer als copiloot vervaardigde single heeft een punky gitaar, een brombas en een jengelend orgeltje als belangrijkste ingrediënten. Extra opwinding wordt veroorzaakt door een trippy break, hitpotentie verhoogd door een sticky refrein.

Ga de FIEP’s live zien bijvoorbeeld in  Doka, A’dam (20/3), Hall Of Fame, T’burg (21/3), Eureka, Zwolle (27/3), V11, R’Dam (28/3) en/of Vera, Gruun (5/4)

Courting – After You

‘Lust For Life, Or: ‘How To Thread The Needle And Come Out The Other Side To Tell The Story’ . Zo gaat het nieuwe, derde album van Courting heten.

De albumtitel mag dan meer dan een mond vol zijn, single After You is kort en bondig. En een stuk beter dan de voorganger, Pause At You, die werd gehandicapt door een obligaat stukje parlando. Die vorm van postpunk is nu wel passé. After You is daarentegen een levenslustige rocksong met een zanger die maar net boven de muur van gitaren uitkomt.  Ondanks de lange titel is album 3 van de band uit Liverpool vrij kort. Er staan maar 8 nummers op ‘Lust For Life, Or: ‘How To Thread The Needle And Come Out The Other Side To Tell The Story’, dat op 14 maart uitkomt.

Sean Thompson’s Weird Ears – Storm’s Coming Tonight

Dat Sean Thompson’s Weird Ears zo hun eigen opvatting hebben van hoe countryrock anno 2025 moet klinken weten we sinds de release van GM hit Riding In The Van.

Op nieuwe single Storm’s Coming Tonight gaat de band nog een paar stapjes verder. Het nummer begint vrij conventioneel met een fijne gitaarrif. Couplet en refrein zijn ook volgens de regels. Maar. Waar je na na anderhalve minuut een gitaarsolo verwacht, is het plotseling ‘ieder voor zich’.  Twee minuten duurt de revolutie. Daarna pikt Sean de draad weer op alsof er niks gebeurt is. Het intermezzo is waarschijnlijk een poging tot verklanking van de aangekondigde storm. Experimentele Americana, het lijkt een oxymoron, een schijnbare tegenstelling toch is dat de beste beschrijving van de nieuwe single van Sean Thompson’s Weird Ears. Album komt op 7 februari.

The Horrors – More Than Life

The Horrors blijven verrassen en overtuigen met elke nieuwe single die ze loslaten.

Het lijkt alsof je in een tijdmachine stapt als je naar More Than Life luistert, maar dat is dan meteen het enige minpuntje. Als het überhaupt al een minpuntje is. De vierde voorloper van het nieuwe album van de band rond Faris Badwan neemt je mee naar de bewolkte einddagen van de jaren zeventig, toen een aantal bands met voorop The Cure zich afscheidde van het new wave peloton en zich schaarden onder de Gothic-banier. More Than Life is een met spinrag omhangen, monochrome popsong die decennia lang geduldig heeft liggen wachten op  bevrijding. The Horrors hadden de eer. Van het album Nightlife dat op 21 maart uit moet komen.

Porridge Radio – Don’t Wanna Dance

The Queen is dead, long live the queen! Porridge radio is bezig aan een afscheidstournee. De aanstaande EP zal de laatste die onder de naam Porridge Radio verschijnt.

Er lijken geen muzikale meningsverschillen ten grondslag te liggen aan de split. Waarschijnlijk zijn ze na 10 jaar gewoon op elkaar uitgekeken en toe aan een nieuwe uitdagingen. Dat de band nooit echt is doorgebroken zal ook een rol spelen net als het feit dat frontvrouw Dana Margolin de rest feitelijk niet nodig heeft. Zij is het gezicht en de stem van Porridge Radio. Het ligt dan ook voor de hand dat ze solo verder gaat. Afscheidssingle Don’t Wanna Dance heeft alles wat de band (en Dana) zo bijzonder -en voor sommigen zo irritant- maakt: een met je armen in de lucht meezwaai melodie en een van emotie overslaande leadvocal.

Helaas staat ons land (nog) niet op het schema van de afscheidstournee.

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out (City Slang)

De buurvrouw (Esther) loopt binnen terwijl het debuutalbum van Lambrini Girls in de cd-speler zit. “En, wat ga je er over schrijven, Pieter?” “Nou ik begin dan waarschijnlijk met: buurvrouw Esther meteen enthousiast.” Lachend verlaat Esther de woning. Ze gaat een taart bakken.

Who Let The Dogs Out heeft als subtitel: Party music for gay angry sluts. De waarschuwingssticker met Explicit Lyrics ontbreekt evenwel. Veel te woke voor de formatie uit Brighton, die er tekstueel geen gras over laat groeien. Vooral het patriarchaat krijgt het zwaar te verduren. Goed zo!

Hoe meer vrouwen die mondiaal aan de touwtjes trekken, hoe beter immers. Want wat maken al die hooggeplaatste mennekes er wereldwijd toch een ongekende puinhoop van. Machtswellust en onvervalst amateurisme gaan hand in hand.

Who Let The Dogs Out betekent een album lang feestelijke (post)punk, waarin de boodschappen weinig aan duidelijkheid overlaten. Iggy Pop is fan. Zangeres-gitarist Phoebe Lunny trekt voortdurend fel van leer met haar heerlijke Britse accent. Muzikaal zijn de raakvlakken met die andere punkband met zangeres, Amyl and the Sniffers, talrijk. Ze toerden ook met elkaar. Courtney Love, Shellac en Nirvana zijn invloeden op een plaat die uitpuilt van de tirades. Even op adem komen is er niet bij. Het is allemaal in your face. Zeg nou zelf: “Diet drinks taste like absolute fucking shit / Give me full fat, you fucking bastards.” Amen! Pieter Visscher