Category: Recensies

Anna von Hauswolff, Ethel Cain – Aging Young Woman

Volksstammen spleten bij het horen van het duet van Anna von Hauswolff en punk godfather Iggy Pop. The Whole Woman heeft dan ook niet heel lang in de Graadmeter gestaan.

Maar dat is natuurlijk geen reden om niet nog een nummer van de Zweedse sirene te proberen. Dit keer zingt ze een duet met Ethel Cain, net als zij een vrouw die het experiment niet uit de weg gaat. Beide vrouwen larderen hun muziek met een gothic randje.

Aging Young Woman is een ingehouden power-ballad. Een belter als Bonnie Tyler zou zo’n compositie regelrecht de hitparade inblazen. De onderkoelde versie van Anna en Ethel zal waarschijnlijk alleen bij ons horen te horen zijn. En op Anna’s nieuwe album natuurlijk. Dat heet ICONOCLAST en is nu uit.

Anna von Hauswolff staat op 23 januari in Paradiso. Ethel Cain komt volgend jaar naar Best Kept Secret.

Gorillaz, IDLES – The God Of Lying

Hij begint goed, de nieuwe single van Gorillaz met een verbasterde reggae-beat. Wat volgt zal niet iedereen kunnen bekoren, maar vast wel de fans van IDLES.

En dat zijn er in onze kringen heel wat. De rol van alfa-mannetje Damon Albarn lijkt hier beperkt tot die van co-componist. Waarschijnlijk is de melodie van The God Of Living van de Blur voorman. De tekst is van IDLES voortrekker Joe Talbot. Hij drukt een vet stempel op de track met zijn lijzige zangstijl, die overigens prima past in een reggae context. Ook The God Of Lying is geen knaller a la Clint Eastwood of Feelgood Inc, maar wel weer een lekker eigenwijs nummer van een clique die vooral leuke muziek wil maken.

Op 20 maart komt nieuwe Gorillaz album The Mountain uit.

Pitou – Pirate

Fans smulden van de eerste single van het nieuwe album van chanteuse extraordinaire Pitou, maar voor gebruik op radio was Too Good To Go net even te intens. Ook nieuwe single Pirate is zeker geen easy listening, maar ligt qua sfeer en structuur wel makkelijker in het gehoor. Tekstueel is Pirate een sprookje met een open einde, muzikaal is het een onder spanning staande ballade.

We  moeten nog even wachten op de opvolger van debuutalbum Big Tear (2023). Niet omdat het Pitou ontbrak aan ideeën, maar omdat ze een tussenjaar heeft ingelast voor gastoptredens en samenwerkingen. Ze trad op met NAAZ & Luwten en is te horen op recente releases van o.a. Jungle By Night en harpist Remy van Kesteren. Maar nu is het dus weer Pitou time! De twee vooruitgestuurde singles van het aanstaande P2 (26/3/26) album laten horen dat we geen Big Tear pt 2 krijgen, maar dat de artiest aan het experimenteren is geslagen; met geluiden, emoties en stijlen. Opvallend genoeg maakt dat haar muziek nog persoonlijker en nog meer persoonsgebonden.

Pitou staat op ESNS en treedt ook weer regelmatig op klik hier voor meer info daarover.

Nation Of Language – Dance Called Memory

Nation Of Language – Dance Called Memory (Sub Pop)

Schitterende albumhoes. Laten we daar eens mee beginnen. Want het oog wil immers ook wat. Dance Called Memory is de vierde langspeler van Nation Of Language, dat sinds 2020 redelijk productief is.

Vrij jong trio nog altijd, met een vrij volwassen, sterk op de jaren 80 teruggrijpende sound. Ook nog altijd. Joy Division, A-ha, Simple Minds, OMD en Kraftwerk blijven de referenties, maar wat te denken van het vroege Depeche Mode (Vince Clarke-plaat, Speak & Spell, 1981), A Flog Of Seagulls, New Order en The Cure. Blikvanger Ian Richard Devaney, zingt nog steeds vrij gemakkelijk en hij hangt zo nu en dan ook nog eens een (bas)gitaar om z’n nek.

Ook op deze vierde plaat horen we een over het algemeen dansbare sound, die goed bevalt. De band sprak vooraf de hoop uit om rauwe kwetsbaarheid en menselijkheid te verweven in een synthzwaar album en dat is vrij aardig gelukt. Hoewel we geen stijlbreuk noteren in vergelijking met de drie voorgangers.

Dance Called Memory laat een Nation Of Language horen dat nog niet op de toppen van zijn kunnen lijkt te presteren, maar wel weer een ruime voldoende scoort. Er zijn niet veel jonge bands die zó ontzettend goed het geluid van de jaren 80 weten neer te zetten. Petje af. Pieter Visscher

Nick Cave – Train Dreams

Netflix heeft de filmrechten aangekocht van Train Dreams, een boek van de Amerikaanse auteur Denis Johnson over een spoorwegarbeider uit het begin van de vorige eeuw die door zijn werk steeds verder van zijn gezin, en van zichzelf verwijderd raakt.

De soundtrack is van Bruce Dressner, een van de Dressner broertjes van The National. Die heeft Nick Cave gecharterd voor de titelsong. Het resultaat is precies zoals je zou hopen, een ingetogen National ballad maar dan met de sonore stem van Nick C. ipv die van Matt B. Veel te goed dus om niet even mee te nemen. Soundtrack is uit, film komt op 21/11 online.

Willie J Healey – Heaven Now

Willie J Healey is na drie albums nog steeds niet beroemd zelfs niet een beetje. Maar hij heeft wel veel Friends in High Places aan over gehouden.

O.a. Alex Turner van Arctic Monkeys, Joe Talbot van IDLES en Florence Wesh lopen met hem weg. Het sterkt hem om nog even door te gaan. Met Heaven Now laat Willie weten dat er gewerkt wordt aan een opvolger van Bunny (2023). Wat en wanneer is nog niet bekend. Dat kan heel snel zijn (op 4 december staat hij in TivoliVredenburg) of nog heel lang duren. We weten het niet. Willie is geen geweldige maar wel een adequate zanger en een uitstekend componist in een stijl die hij zelf omschrijft als een mix van Neil Young en Elvis Costello met een wolkje Beatles. Unique selling point van Heaven Now is een hemelse slide-guitar die het hele nummer optilt.

Babyshambles – Dandy Hooligan

Met nieuwe single Dandy Hooligan gaat Babyshambles de niet oorlog winnen, maar leuk dat de band weer terug is.  En ook leuk om weer eens een reggae/ska liedje te horen.

Reggae is toch een beetje een vergeten genre aan het worden met nauwelijks nieuwe toevoer. Het laatste album van Babyshambles is 12 jaar oud, de vorige single uit 2020. Dat het zo lang duurde voordat Pete Doherty en Mick Whitnall elkaar weer opzochten heeft alles te maken met de afkickperikelen van het duo. Nu zijn ze alweer even clean, maar de reden dat ze de draad weer hebben opgepikt is het overlijden eerder dit jaar van gitarist Patrick Walden. Plannen voor een album zijn er (nog) niet wel voor een tourtje en misschien een paar singles. Voorzichtig beginnen is het devies.

Mellon-Collies – WHERE’S MY FUCKING BUS

Gezien de bandnaam, Mellon-Collies zou je denken dat we hier te maken hebben met een stel adepten van de band van Billy Corgan.

Niet dus. De songtitel is een betere indicatie. Alleen een punkband zou een song WHERE’S MY FUCKING BUS noemen toch? En punk zijn ze, oerpunks mogen we Kiera Mellon en haar mannen zelfs wel noemen. Met het droppen van de naam van de frontvrouw hebben we gelijk een naamsverklaring voor de band. Drie singles oud nog maar is Mellon-Collies. Bus is de middelste en o.i. leukste. Nog leuker is hij als je de clip er bij ziet. Veel weten we niet van Mellon-Collies, maar we vermoeden dat de band uit Bradford komt en weten dat ze niet erg te spreken is over het o.v. in Engeland.

Yorick van Norden – In Dreams

Oudere luisteraars zullen een gevoel van déjà vu (ententu?) krijgen als ze In Dreams horen van Yorick van Norden.

In Dreams klinkt als Crosby, Stills, Nash en van Norden: meerstemmige hippierock zoals die in de overgang van sixties naar de seventies werd gemaakt in zonnig Californië. Wie de Haarlemmer al langere tijd volgt zal niet verbaasd zijn. Als Yorick niet zelf muziek maakt geeft hij lezingen en schrijft hij boeken over zijn grote passie. Zij specialismen zijn die jaren 60/70 en The Beatles. Geen wonder dat de muziek die hij dagelijks ademt en drinkt doorsijpelt in zijn eigen songs. Origineel is misschien anders maar er is meer dan genoeg compensatie in zijn kennis van en liefde voor muziek. Daarnaast weet hij zich omringd door muzikanten die net als hij precies weten waar Abraham de mosterd bewaart.

Album Do It Now volgt de 14e.

Sword II – Halogen

Sword II zou best wel eens uit kunnen groeien tot een band om te koesteren. Het trio ziet er intrigerend uit en klinkt ook zo.

De band komt uit Atlanta en bestaat uit drie multi-instrumentalisten, Mari González, Certain Zuko en Travis Arnold die ook alle drie zingen. In 2023 brachten ze een eerste album uit, maar nieuwe single Halogen laat horen dat wat ze daarop deden inmiddels een gepasseerd station is. Sword II maakt rock die wat gitaarsound en m/v zang wel aan Pixies doet denken. De structuur van Halogen wordt pas na een paar draaibeurten helder. Sword II wordt niet voor niest een experimentele rockband genoemd.