Category: Recensies

Popwarmer: Alex G – Afterlife

Banjo’s die hebben we sinds R.E.M. bijna niet (vaak) meer gehoord! Maar dus wel op de Afterlife, de nieuwe single van Alex Giannascoli uit Haverstown, Pennsylvania.

Wat we ook horen is een accordeon. Mister G is dus op de folktour, maar dan wel op zijn (eigen) wijze. Het succesverhaal, want dat is het van Alex G is een bijzondere. Hij had al een album of acht uit toen hij zijn eerste officiële platendeal tekende. Hij kreeg die deal omdat een van zijn in eigen beheer uitgebracht liedjes ongewoon veel luisteraars trok. Inmiddels is Treehouse vaker dan 365 miljoen x aangeklikt wat opvallend veel is voor een toch ijl gezongen diy lo-fi liedje. Maar Alex G heeft iets wat de Fransen ‘je ne sais quoi’ noemen en waarop hele volksstammen aanslaan. Het is namelijk niet bij dat ene succes gebleven. Tegenwoordig zijn G’s producties om door een ringetje te halen, maar zijn liedjes zijn onverminderd apart en eigenwijs.

Glitterpaard – Black Page

Een beetje schande dat we pas de vierde single die Glitterpaard dit jaar uitbracht oppikken, maar het is niet anders.

Glitterpaard is een band met ervaring en dus met mogelijkheden. Die ervaring hebben de muzikanten opgedaan in bands als Millionaire, Wardrobe, Mintzkov e.a. Die mogelijkheden uiten zich in de grote variatie van de vier songs die zijn vrijgeven in aanloop naar de release van wat dan hun tweede album zou moeten worden. Officieel zijn daar nog geen mededelingen over gedaan. Van dit kwartet is Black Page het meest recht toe aan rocky (rockiest?). De nieuwste single heeft een Stones achtige swagger, volvet gitaarwerk en lekker losse leadzang van Johan Verckist en Sara Pepels. Dat album mag dan nog in de lucht hangen Opgetreden wordt er wel, ook in ons land.

Ga Glitterpaard zien in Mezz, Breda op 12 oktober, in So What!, Gouda op 17/10 en/of  op 9/1/26 in Luxor, Arnhem.

The Boheme – Always out at Midnight

Als je originaliteit belangrijk vind is The Boheme(s)* niks voor jou. Maar, als je houdt van vonkende powerpop naar Brits model, van blufgozertjes die zich geen reet aantrekken wat jij van ze vindt dan ben je bij deze boys uit het Haagse** aan het juiste adres.

The Boheme(s) startten in 2020, maar kwam toen niet van de grond want Corona. Een jaar geleden maakten ze een doorstart met twee aardige singles. Als je die vergelijkt met het fonkelnieuwe Always Out At Midnight lijkt het wel alsof je een andere band hoort***. The Boheme(s) lijken zich dus in razend tempo te ontwikkelen en voedt daarmee het vermoeden dat er inderdaad iets in het Haagse drinkwater zit waardoor bands uit die regio een streepje voor hebben op die uit de rest van het land.

* Tot voor kort heette de band The Bohemes, zo staan ze ook nog op Spotify.

**Feitelijk komen de Huisman broertjes uit Rijswijk, maar dat zit aan Den Haag vast dus…

***De strakke mix is van de Brit Barney Barnicott (Arctic Monkey, Sam Fender, Kasabian)

Wednesday – Elderberry Wine

Live doet MJ Lenderman niet meer mee met Wednesday, want te druk met zijn eigen winkel, maar op plaat is hij nog wel van de partij. Dus kwaliteit gegarandeerd.

Nieuwe single Elderberry Wine is een semi-akoestisch alt-countryliedje mooi breekbaar gezongen door MJ’s ex Karly Harzman. Heel anders dus dan de ongepolijste shoegaze van hun Rat Saw God album (2023). Katy zingt over liefde en ‘life in a small town’ dat zo zijn voor en nadelen heeft. Maar met strofes als ‘Say I wanna have your baby/ ‘Cause I freckle and you tan/ I find comfort that angels don’t give a damn’, mag ook Mar Jacob zich aangesproken voelen. De klagende steel is een fijn detail net als de korte maar fijne gitaarsolo van MJL zelves.

The Royston Club – Glued To Bed

Onze vriendenclub uit Wales maken met nieuwe single Glued To Be nog even duidelijk dat zij bovenaan de lijst staan van nieuwe bands om in de gaten te houden.   

The Royston Club maakt vetarme en franjeloze indierock. Voor elegante melodieën en vernuftige solo’s ben je bij hen misschien aan het verkeerde adres, maar wat passie en engagement betreft zijn er weinig jonge bands die zich kunnen meten met het kwartet uit Wrexham. The Royston Club is ook een band die je live moet zien. Gelukkig komen ze binnenkort buurten. Ga ze zien op Pinkpop25 en/of in Ekko, Utrecht op 20/6.

Ty Segall – Possession

Ty Segall volgt Fantastic Tomb op met een wederom naar de roemruchte jaren zeventig riekende rocksong (blazers!) met horror thema.

Met gitaren links en gitaren rechts van hem maakt de zanger-gitarist creatief gebruik van het stereobeeld. Vernieuwend is anders, maar lekker is het zeker. De laatste minuut van Possesion heeft Ty -gewoontegetrouw- weer ingeruimd voor een spetterende gitaarsolo. We kunnen hier dus met recht kunnen spreken van eind goed al goed. 

Possesion -the album- is out now!

Sir Chloe – Forgiving

Nieuwe Sir Chloe single Forgiving is een lekker pesterig vrouwenpowerpopliedje dat aan pre disco Blondie doet denken.

Chloe is geen sir, maar een band en de zangeres heet ook geen Chloe, maar Dana. Dana Foote om volledig te zijn. De tekst van deze zogenoemde ‘stand alone’ single gaat over een aanvaring met een of andere onverlaat die wat Dana betreft in de bruine derrie mag zakken. Niet erg Forgiving dus, maar soms is het niet anders.

Pulp – Got To Have Love

Pulp goes disco!

Got To Have Love, de tweede nieuwe single van het herboren Pulp is retro en nuevo tegelijk. Retro omdat het nummer doet denken aan de late Roxy Music en een beetje neuvo omdat ook Arcade Fire een invloed lijkt. Maar bovenal is Got To Have Love een opbeurende song met een sterk refrein, een slim parlando intermezzo van bandleider Jarvis Cocker en een opwindende gitaarsolo. Dat gaat live een feestje worden!

De nieuwe single van Pulp had een lange aanloop. De band nam in 1999 al een demo op van het nummer. Een jaar later werd er verder aan gesleuteld, maar de finishing touch volgde pas eind vorig jaar. De verklaring voor de vertraging is volgens Jarvis het feit dat hij tot zijn 40ste moeite had het woord ‘love’ over zijn lippen te krijgen. Voor zover wij hebben kunnen nagaan is Got To Have Love inderdaad het eerste Pulp liedje met love in de titel. Een gevalletje van beter laat dan nooit.

nabeel – yalma نبيل – يلمع

Nabeel is de artiestennaam van Yasi Razak, een rocker met roots in Irak, die woont en werkt in Richmond, Virginia.

Als immigrant bestaat altijd het gevaar dat hij wordt opgepakt en uitgezet door de vreemdelingenpolitie, maar voorlopig kunnen we genieten van zijn passief agressieve rocksoort die door kenners slowcore wordt genoemd. Slowcore is naaste familie van shoegaze, maar dan nog trager. Nabeel rockt dus op zijn westers, maar zingt in het Arabisch. Dat hoor je nauwelijks, want zijn zang zit diep verstopt in een maalstroom van elektrische gitaren. Visueel valt het wel op die Arabische woorden. يلمع betekent glans of schitteren. De nieuwe EP van نبيل heet غيوم wat wolken betekent. 24 juli komt-ie uit.

mark william lewis – Tomorrow is Perfect

Mark William Lewis is singer-songwriter met artistieke inslag. D.w.z. hij maakt deel uit van de ‘left field art scene’ van Londen. Wat dat ook moge zijn.

Misschien hoort bar italia ook bij die club, want met hen is Lewis op tournee geweest als drummer. Op zijn resumé staan een debuutalbum en een paar EP’s, Die zijn gevuld met filmische luisterliedjes. Lewis zingt- croont is een beter woord- met een donkerbruin timbre. Nieuwe single Tomorrow is Perfect is een minimalistische ballad die waarschijnlijk het best kan worden geconsumeerd in de schemer op een dakterras met uitzicht op een rivier die traag meandert door een urbaan landschap Je zou er bijna poëtisch van worden.