Category: Recensies

Portugal The Man – V.I.S.

Na super mega giga hit Feel It Still heeft Portugal. The Man meerdere pogingen gedaan om dat succes te evenaren. Niet geheel tevergeefs, maar de flirt met het kapitaal ging kostte de band wel veel oude fans en de nieuwe bleken niet erg trouw.

Met V.I.S. keert Portugal. The Man terug naar indie-land. De nieuwe single is een aardse, door gitaren gedragen rocksong waarin je maar met moeite de hitmachine van een paar jaar terug kan herkennen. Zo horen we de kopstem die de hits typeerde alleen in de koortjes. V.I.S. heeft ook maar drie componisten i.p.v. elf zoals in bij Feel It Still. We mogen niet uitsluiten dat we ons blij maken met een kruimel en dat de rest van het nieuwe album weer meer op The Bee Gees lijkt dat zoals hier op Pixies, maar deze nemen ze ons niet meer af.

Arcade Fire – Pink Elephants

Pink Elephants is het titelnummer van het nieuwe album van de band van het echtpaar Butler.

De titel verwijst naar wat sommige drinkers menen waar te nemen tijdens hun alcoholroes ook wel delirium tremens genoemd. Of we daar iets achter moeten zoeken laten we graag aan experts over. Pink Elephant is een kwetsbare ballad die wat zang betreft wel wat aan Neil Young doet denken. De begeleiding blijft zeker voor Arcade Fire vrij bescheiden. ‘Take Your Mind Off Me’ zingt Win en we weten allemaal waar hij het over heeft. Live zal Pink Elephants vast in een bombastische jasje worden gehesen, maar het is bijzonder om Arcade Fire  eens ‘naakt’ te horen.

Model/Actriz – Diva

Er hangt een synthipop revival in de lucht en het zo zou maar kunnen dat Model/Actriz een van de aanjagers wordt.

De band uit Brooklyn via Boston representeert de industriële tak van de digitale rock stroming. Vaak zijn hun songs nogal opgefokt en uneasy listening, maar met Diva kunnen we wel wat. Frontpersoon Cole Haden zingt over zijn homo-erotische avonturen tijdens een tourtje door West-Europa. Uiteraard werd ook Amsterdam aangedaan. Voor een band die meestal de duistere kanten van de samenleving belicht is Diva bijna lichtvoetig, bijna. Maar dus niet helemaal. Album 2 van Model/Actriz heet Pirouette en is nu uit.

Levi Boon – The Risk

Levi Boon is een naar folk leunende singer-songwriter uit Utrecht. Ze heeft via een voordekunst campagne genoeg fondsen binnengeharkt om een debuutalbum op te nemen.

Daarvan beginnen nu de eerste singles binnen te druppelen. En wow wat een fijne stem heeft ze en wat een mooie songs schrijft ze! Dat wisten we natuurlijk al van oudere nummers, maar de nieuwe songs met voorop het soepele en melodieuze The Risk hebben een elegantie die eerder wel werd gesuggereerd maar nu tot volle wasdom is gekomen. Wat de songs en stijl van Levi Boon kenmerkt is rust. Haar op akoestisch gitaar of piano geschreven liedjes ontvouwen zich op een natuurlijke, organische wijze. Dat geeft haar muziek een geruststellende, bijna helende werking. Chapeau ook voor de productie van Victor van Woudenberg die Levi in een intiem decor heeft geplaatst waarin ze helemaal zichzelf kan zijn.

Bria Salmena – Big Dog

Bria Salmena – Big Dog (Sub Pop)

Mijn hemel, wat is See’er een verrukkelijke track. Te vinden op het debuutalbum van Bria Salmena, bekend als zangeres van de Canadese postpunkformatie Frigs. Ze heeft voor dit nummer Lee Ranaldo gestrikt als gitarist, de Amerikaan die toch al niet stil is blijven zitten na het uiteenvallen van Sonic Youth.

See’er is een van de twaalf interessante nummers op Big Dog, een indierockplaat waarop alles is geschreven door Salmena én Duncan Hay Jennings, die we ook kennen van het eerdergenoemde Frigs. Het frappante is dat de bassist van Frigs, Lucas Savatti, ook bas speelt op Big Dog, waardoor we inmiddels op drie van de vier bandleden zitten. Slechts drummer Kris Bowering van Frigs is niet van de partij op dit bijzonder smakelijke album, dat wat minder rauw klinkt dan het werk van Frigs.

Schitterend is de modulaire synthesizer van Graham Walsh, die van Stretch The Struggle een onweerstaanbaar lekker, opzwepend liedje maakt, waarin de regie op een bepaald moment wordt overgenomen door de gitaar, met die synth naar de achtergrond verdrongen. Walsh kennen we van zijn band Holy F**k en zijn werk voor onder meer METZ en VietCong/Preoccupations.

Lekkerste song en ook ruigste is Rags, waarin we de meeste raakvlakken herkennen met Frigs. Zo is Big Dog al met al een plaat waarop alleen winnaars zijn te vinden. Extra vermelding voor fotograaf Matthew Tammaro wiens portret van Salmena aan de binnenzijde van de kartonnen cd-hoes ook alle aandacht verdient. Pieter Visscher

Live Review: Stereophonics @ AFAS Live

Live Review: Stereophonics @ AFAS Live, Amsterdam
30 april 2025
Tekst: Willem Kamps

Oasis, daar moest ik aan denken bij het openingsnummer afgelopen woensdag in de Black Box van Afas Live. Hun stadionrock met dat temerige zingen van enfant terrible Liam Gallagher, maar nee, het was toch echt Kelly Jones, die daar stond met zijn Stereophonics uit Wales. Vegas Two Times was een krachtige opener en ja, die zette meteen de toon in een afgeladen Afas, dus zo’n 6000 fans die een prima avond tegemoet gingen. Het optreden was onderdeel van hun Sping Tour om hun dertiende album Make Em Laugh, Make Em Cry te promoten, al speelden ze daar slechts enkele nummers van.

Mooi, kleurig en warm uitgelicht stond de band op dat grote podium en gelukkig zonder allerlei exotische toeters of bellen; het ging hier om de band die voor de gelegenheid was aangevuld met twee extra muzikanten die zowel toetsen als gitaar speelden en een enkele keer sax of trompet. Beetje jammer dat beiden in de soms krakende mix wat raakten ondergesneeuwd door Jones cum suis.

Toch, al snel klonk hun hit Have A Nice Day en die heb je als vanzelf met hun ‘niets aan de hand-muziek’. Dat klinkt misschien fout, maar ik bedoel het in goede zin. De rocksongs van Stereophonics mogen dan niet verrassend of baanbrekend zijn – ze gaan door met wat ze al zo’n dertig jaar doen – maar stuk voor stuk stralen liedjes en band een schijnbaar onbezorgd positivisme uit.

Jones is ook geen man van veel woorden, afgezien van Hello Amsterdam en hier en daar nog wat aan- of afkondigingen. Slechts één keer permitteert hij zich een langer verhaal af te steken, een liefdevol dankwoord aan David Bowie met wie Stereophonics in 2003 door de VS toerden. Bowie gaf hun meerdere tips, die Kelly Jones inspireerden tot Dakota. Overigens bewaarden zij die tot de laatste van de drie toegiften.

Iets over de helft van de bijna twee uur durende show speelden zij Maybe Tomorrow, die spontaan tot een bierdouche leidde. Niet bij de band maar in de zaal, maar ook hier: wat maakt het uit? Drijfnat en stinkend naar bier zie je een oerdegelijke, strak musicerende band zonder nieuwlichterij een heel fijn optreden geven. Hoe je het wendt of keert; bij Stereophonics heb je gewoon A Nice Day.

Robin Kester – Happy Sad (It’s A Party)

Robin Kester is zoals Amerikanen plegen te zeggen ‘on a roll’. De ene na de ander single laat ze los.

Zelden is Robin langer uit beeld dan een maand of twee drie. Gelukkig lijdt de kwaliteit niet onder de kwantiteit. Integendeel eigenlijk, de Utrechtste nachtegaal zoals ze liefkozend wordt genoemd lijkt alsmaar beter te worden. Nieuwe single Happy Sad (It’s A party) is een trefzeker gezongen vrouwenpowerpopsong in een tempo dat iets hoger ligt dan we van haar zijn gewend. De luxueuze productie (blazers!) is weer van Al Chant (King Hannah/Sorry/Aldous Harding). Inmiddels heeft Robin het Nederlandse indie label AT EASE verruild voor het internationaal opererende Memphis Industries. Want, om een oude hit te parafraseren ‘ain’t no stopping her now’. Nieuw album; Dark Sky Reserve 12/9/

GOON – Closer to

Een goon is een schurk. In geval van de band GOON zal dat eerder een geuzennaam zijn dan een typering van het karakter of een verwijzing naar een eventueel strafbad van het kwartet uit L.A.

Bendeleider Kenny Becker, die toch al een hang had naar het schrijven van luduvuduliedjes had de mazzel van zijn leven toen zijn vrouw er van door ging vlak voor de opname van het nieuwe album van zijn band. In één keer werd hij ervaringsdeskundige en kregen zijn songs een diepere laag die  eerder misschien ontbrak. In ieder geval is nieuwe single Closer To een geloofwaardige, psychedelische, door een 90’s filter gehaald nummer over het bitterzoete gevoel van opluchting na een scheiding. Nieuwe GOON album heet Dream 3 en komt in juli uit.

Pixies foutloos in Tilburgse 013

Vorig jaar stond Pixies in de Amsterdamse Paradiso om – voor de eerste keer in het bestaan van de band – de albums Bossanova en Trompe Le Monde integraal te spelen. Het was een groot succes. De band is vrijwel onafgebroken blijven toeren en wist Nederland ook weer te vinden. Dinsdagavond stonden de Amerikanen in een uitverkocht 013 in Tilburg.

Gezien: Pixies, 29 april 2025 in 013 Tilburg

Tekst en foto: Pieter Visscher 

Dan valt vanaf de eerste tonen toch weer op wat een geweldig geluid weer wordt neergezet in de schitterende Brabantse poptempel. De band opent met You’re So Impatient, een track van de in 2024 verschenen plaat The Night The Zombies Came, waarvan nog een viertal nummers voorbij komt: Kings Of The Prairie (als tweede), The Vegas Suite, Motoroller en het ingetogen, tekstueel kolderieke Chicken. “Sometimes I feel like a chicken. Pecking my way through the trees”, zingt Frank Black, die opnieuw ouderwets goed bij stem is en die met name inzet om te zingen. Gek veel interactie is er sowieso niet tussen band en publiek. We durven het geen smetje te noemen.

Gouge Away, van het in 1989 verschenen Doolittle, is het eerste feest der herkenning voor degenen die zich de laatste jaren niet meer zo verdiept hebben in de band. Je hoort het terug in applaus en gejuich. Er volgen meer nummers van het topalbum, een pure klassieker inmiddels. Zo blijft debuutplaat Surfer Rosa ook niet buiten schot. Bone Machine, Where Is My Mind? en Vamos gaan er uiteraard in als zoete koek.

De legendarische band, inspiratiebron voor talloze acts, waaronder Nirvana, Smashing Pumpkins en PJ Harvey klinkt nog net zo scherp als in de jaren 80 en dat is niet zo heel erg veel formaties gegeven die al zo lang aan de weg timmeren. Natuurlijk is er wat routine ingeslopen in de loop der jaren, maar zolang Frank Black (60) vocaal nog zó goed overeind blijft, in feite foutloos, en de sfeer in de band ook zo gemoedelijk blijft als we zagen in Tilburg, gaan we nog jarenlang van de band genieten. Dat lijdt nauwelijks twijfel.

Jesse Welles – Domestic Error

De protestzanger is een stille dood gestorven na een korte hausse begin jaren zestig, maar nu de tijden weer a-changing zijn, en niet ten goede wordt het aloude metier hier en daar weer opgepakt met voorop de welbespraakte Jesse Welles.

Niet alleen is hij goed van de tongriem gesneden. Welles is ook nog eens een massaproducent, maker van vier albums en tig singles in twee jaar. Hoogtijd dus om zijn stem ook eens te laten klinken op onze digitale radiogolven. Welles maakt er geen geheim van in de sporen te treden van Bob Dylan. Domestic Error is zelfs gebaseerd op Dylan’s 115th Dream en/of Subterreanean Homesick Blues: songs met veel tekst en weinig melodie. De eerste regel van Domestic Error luidt: I Didn’t Know The World Was Ending. Wat volgt is een rake observatie van hoe de wereld naar de gallemiezen wordt geholpen door Trump & trawanten. Het refrein mag er ook zijn:

Hotels, casinos and spaceships/Teslas and tunnels are fine/Folks get too close to the big White House/And they lose their goddamn minds.

Jesse Welles is een 30 jarige singer-songwriter uit Ozark, Arkansas die na een lange omweg zijn roeping heeft gevonden als protestzanger. Inmiddels woont Welles in conservatieve country Capitool Nashville waar hij de spreekwoordelijk luis in de pels is.

Concert: 9 mei Zonnehuis, Amsterdam. (uitverkocht)