Category: Recensies

Loupe – Cary

Cary is de tweede single van het nieuwe Loupe album. De band nam de plaat helemaal live -dus zonder overdubs- op in een zijzaal van de Tolhuistuin in thuisstad Amsterdam.

Buiten stond de opnamewagen van Frans Hagenaars die het proces technisch in goede banen leidde. Artistiek leider was als vanouds bij Loupe producer Arne van Petegem. We weten niet hoeveel takes de band nodig had om een nummer als Cary foutloos op de virtuele band te slingeren. Het is in ieder geval niet ten koste gegaan van de spontaniteit of het spelplezier van de vier muzikanten. De songs zijn geschreven door het collectief. De teksten zijn van de hand van zangeres Nina Ouatarra en gaan over – hier citeren we de bio- ‘thema’s als herinnering, identiteit, familie en het zoeken naar een plek tussen culturen’. Als kind woonde Nina in Ivoorkust, Belgie en Nederland, vandaar. De opvolger van Do You Ever Wonder What Comes Next heet Oh, to be home en verschijnt de 28ste van deze maand.

Sports Team – Medium Machine

Het zit Sports Team niet mee. De band staat al vijf jaar op het punt van doorbreken, maar dat laatste zetje wil maar niet komen.

Aan de songs ligt het. Tenminste niet wat ons betreft. Het zou niet verbazen als Medium Machine het tiende nummer is van de Britten die onze playlist haalt.  Het is ook weer niet zo dat Sports Team helemaal roemloos is. Ruim 110 k luisteraars per maand is niet niks, maar of ze er van kunnen leven? In mei dit jaar verscheen hun derde langspeler. Daarvan verschijnt deze week een super de luxe editie met maar liefs zeven extra tracks. Medium Machine is daar één van. Tekstdichter-gitarist Rob Knaggs licht toe, ‘ik las ergens dat Pavement is opgericht om te klinken als The Fall. Medium Machine is hoe ze zouden klinken als ze Men At Work hadden willen zijn. Misschien is Sports Team gewoon te slim voor een groter publiek. Maar daarom wel zo leuk.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio oktober 2025

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op onze site.

Met in deze aflevering de beste albums van oktober 2025:

  • Jeff Tweedy – Twilight Overide
  • Chronixx – Exile
  • CIEL – Call Me Silent
  • Lilly Allen – West End Girl
  • Miles Kane – Sunlight In The Shadows
  • Sudan Archives – THE BPM
  • Tom America & Paul Bogaers – ben vastgelopen

GUNMOLL – Joan

GUNMOLL verraste vorige jaar op Pinkpop. Ingewijden keken er niet van op, want die weten dat de kern van de band, zangeres Jolien Grünberg en producer-gitarist Bram Bol een redelijk imposante staat van dienst hebben.

Jolien voerde in het verleden diverse bands aan en was ook solo actief. Daarnaast maakte ze indruk met haar vertolkingen van songs van Jeff Buckley tijdens een tribute in Paradiso. Bram heeft een groot deel van zijn leven doorgebracht in schaars verlichte studio’s waar hij beginnende bands op weg hielp en veteranen van nieuw elan voorzag. Zowel Jolien als Bram zijn alumni van en docent op het Conservatorium van Amsterdam.

Geen wonder dus dat GUNMOLL klinkt als een tierelier. Wat je echter niet kunt leren is talent voor het schrijven van pakkende popsongs. Wat dat betreft halen dame en heer het beste in elkaar naar boven. Het nieuwste bewijs voor die bewering heet Joan. De nieuwe GUNMOLL single is zo’n song die zowel nieuw als vertrouwd klinkt met een melodie die waarschijnlijk wel nooit zal gaan vervelen. De rust in de uitvoering verraadt de ervaring van de band. De korrel in de gitaren zorgt ervoor dat het allemaal niet te poppy wordt.

Debuutalbum -Kill Your Darlings- verschijnt op 4 feb.

Concerten:

20-03-2026 – Neushoorn, Leeuwarden (gratis)
04-04-2026 – V11, Rotterdam
10-04-2026 – Patronaat, Haarlem
18-04-2026 – Capsloc, Capelle aan den IJssel
24-04-2026 – Luxor Live, Arnhem

Twen – Tumbleweed

Na twee twijfelgevallen komt Twen nu met een single op de proppen die we maar eens moeten gaan draaien.

Tumbleweed is een gek en geinig gitaarliedje met meisjeszang. Maar het meest in het oor-springende is de bas. Die klinkt als een opgevoerde skippybal. Een mens zou er onrustig van kunnen worden als het allemaal niet zo lekker zou klinken. Twen komt uit Nashville en wordt aangevoerd door een blondine die luistert naar de naam Jane Fitzsimmons. In een grijs verleden hebben we ook al eens iets gedraaid van Twen, een meer psychedelisch liedje dat Hahahome heet en waarin je het Twen van nu nog wel herkent. Maar ook hoor je dat Jane en haar gitaarspelende partner Ian Jones een hoop hebben bijgeleerd de afgelopen 3 jaar.

The Gnomes – Flippin’ Stomp

Even een geintje tussendoor. Een serieus geintje dat wel. The Gnomes klinken als pre- marihuana Beatles.

John, Paul, George & Ringo vormden een onstuimige rock ‘n’ roll band tot Bob Dylan ze in 1964 hun eerste jointje liet roken (waar verhaal). Daarna werd alles anders. Zonder te willen beweren dat The Gnomes helemaal drugsvrij zijn – het zijn tenslotte Australiërs – hebben zij zich als doel gesteld de essentie van de rock ‘n’ roll weer terug te brengen. Dat doen ze in korte, retestrak gespeelde songs, die dus klinken alsof ze zijn geschreven (of gecoverd) door The Fab Four begin jaren zestig. Zo is Flippin’ Stomp een geslaagde rewrite van het door The Beatles gecoverde Slow Down van Larry Wiliams. Het is een pastiche, maar met liefde, kennis en heel veel plezier gemaakt.

Jesse Welles – No Kings

Jesse Welles maakt er geen geheim van dat Bob Dylan zijn grote voorbeeld is.

Hij heeft hij Dylan’s vroege folk c.q. talking blues stijl geadopteerd om met het zelfde doel als de jonge Dylan protestsongs te vertolken over actuele zaken en brandende kwesties. Aan onderwerpen en inspiratie geen gebrek natuurlijk. Een tijd geleden zette Jesse een eerste schets van No Kings online. Uit steun van het gigantische protest onlangs in de V.S. tegen Trumps imperialistische impulsen heeft hij het nummer uitgewerkt en officieel uitgebracht. Binnenkort komt Jesse hier zijn boodschap verkondigen. Voor eigen parochie waarschijnlijk, maar beter dat dan zwijgend toezien.

Concert: 11 december  Melkweg (uitverkocht).

Met Kim Wilde herleven de 80’s in Haarlem

Het is allemaal heel erg eighties wat er gebeurt in de afgeladen PHIL. in Haarlem, waar we de jaren 80 volop herleven met Kim Wilde. Waar maar geen sleet op lijkt te zitten. Hoewel we haar hondstrouwe achtergrondzangeres zonder meer credits moeten geven: Scarlett Wilde, een tantezegger, dochter van broer Ricky.

Gezien: Kim Wilde, PHIL. Haarlem, 30 oktober 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher 

We zien zeven man op het podium. Drie heren met zonnebril en een met een snor die dermate sterk aan Ted de Braak doet denken dat je in gedachten weer even op de bank zit met een schaal wokkels op schoot. Ook NCRV! We zien de vergankelijkheid van de roem welzeker in Haarlem. Wilde, muzikaal beïnvloed door Gary Numan, Kraftwerk, The Sex Pistols en The Clash, was een wereldster in de jaren 80. Haar huidige band is, mogelijk onwillekeurig, een lichte pastiche op dat decennium. En dan is het prachtig dat we een substantieel deel van het publiek zien dat toen nog niet op moeder aarde woonde. Tieners ook. Zij moeten de doctrine van pa en ma hebben meegekregen. Sociale media? Niets mis mee. Want wat een spervuur aan hits horen we voorbijkomen. Vergeet niet: Wilde is recordhouder meest genoteerde Britse vrouwelijke solo-act van de jaren 80, met zeventien hitsingles in de Britse Top 40. Hoewel we ook alleraardigst materiaal horen van Wildes dit jaar verschenen studioalbum Closer. Het prikkelende Lighthouse bijvoorbeeld, waarin de jaren 80 stevig nagalmen. En het catchy Scorpio, waarin het intro van Kids In America (logische afsluiter van de show) wordt gerecycled.
Ze prijst haar broer Ricky Wilde, die onder meer Cambodia schreef. Een van de hits die we voorbij horen komen. Ricky, net zo kaal als Frits Wester, is een van de zonnebrildragers. Kek leren jasje aan en een gitaar om z’n schouders.
“In the eighties we wanted to join the gang. Be on Top of the Pops, write a hit record!”, zegt Wilde (64), aimabel als altijd. Schitterende vrouw, die haar publiek ouderwets weet te bespelen.
Met veel liedjes die de toets der tijd hebben doorstaan. Het 44 jaar oude Chequered Love bijvoorbeeld. Je vergeeft haar terstond alle platitudes die een artiest die al zo lang actief is nou eenmaal graag deponeert. View From A Bridge is een onverwoestbaar eightiespareltje dat elk mogelijk cliché überhaupt de nek omdraait. Wat een gelukzalige hit blijft dat toch. Evenals het nog altijd licht rebelse You Keep Me Hangin On. Een poppareltje dat eens in de zoveel decennia de revue passeert.

Dutch Interior – Play The Song

Play The Song is een gloednieuwe single van Dutch Interior, een band die meerdere malen de top 10 van de Graadmeter wist te penetreren met vrij heftige gitaarsongs met voorop Ecigs.

Play That Song is totaal anders. De nieuwe single van de band uit Californië is een countryrocksong, maar dan met een minimale hoeveelheid rock en eigenlijk ook niet heel veel country. Wat het wel is, is een breekbare ballad. We horen eerst alleen zang en piano. Later komen er wat akoestisch gitaren bij. Op de achtergrond waait een zachte prairiewind die soms een steelguitar meevoert en dan weer wat violen. Het slot is een lange zachte fluittoon. Intrigerend.

Sleaford Mods – The Good Life

Demise Of Planet X. Dat wordt de titel van het nieuwe album van Sleaford Mods. 16 januari is de releasedatum en The Good Life de eerste officiële single (het is niet helemaal duidelijk of Megaton ook op het album komt).

Voor The Good Life hebben Jason en Andrew de krachten gebundeld met BIG SPECIAL en Gwendoline Christie. BIG SPECIAL zijn oude bekenden. Gwendoline hebben we even moeten googelen. Zij is een actrice en bekend van o.a. Game Of Thrones (Brienne van Tarth) en Severence. En waarover praten zij? Over een heleboel waaronder de nare gewoonte (vindt hij zelf) van Jason Williamson om bands af te kraken. En de naderende apocalyps. Opgemerkt moet worden dat The Good Life een van de toegankelijkste producties van Sleaford Mods tot dusver is.