Eén van de meest spraakmakende personages in het Monty ‘The Holy Grail’ was natuurlijk The Black Knight. Een op zich zeer capabele ridder wiens enige fout zijn grenzeloze zelfoverschatting was. Het is dan ook maar goed dat de gelijknamige Nederlandse band alleen de naam van dit heerschap heeft overgenomen en niet zijn negatieve karaktertrekken. Net zoals hun naamgenoot in de film is de band meer dan capabel in hun core business: het spelen van kwalitatief uitstekende heavy metal. Echter, een ongezond stukje zelfoverschatting is in geen velden of wegen te bekennen. De mannen zijn duidelijk niet bezig met het veroveren van de wereld, maar willen gewoon op zijn tijd een puike metalplaat maken. Dit is met hun vierde album sinds 1998 wederom gelukt. Op ‘The Tower‘ wordt weer prima muziek gemaakt in de stijl van Metal Church en Iced Earth. Black Knight doet daarbij niet onder voor deze genrebazen, ik durf zelfs de stelling aan dat ze bij tijd en wijle zelfs frisser voor de dag komen dan menig andere band in het genre. Dat uit zich in composities waar duidelijk over nagedacht is en waar de gitaren met een zekere regelmaat de hoofdrol opeisen maar altijd in de geest van het liedje hun ding doen. De song staat voorop en hoeft niet in de schaduw te staan van solistische egotripperij. De zang speelt daarbij ook een positieve rol. De stem van Henk Overbosch heeft veel weg van oud-Riot-zanger Rhett Forrester en dat is natuurlijk ideaal voor dit soort metal. Naast eigen werk (waarvan ‘Fire’ toch wel het klapstuk is) staat er ook nog een verrassende cover op ‘The Tower’ in de vorm van Im Dunkeln. Dit is niets minder dan de oude hit van het Nederlandse Kadanz uit 1983 getiteld ‘In Het Donker’, maar nu in het Duits uitgevoerd. Liefhebbers van gedegen old school metal moeten dit maar eens gaan luisteren, het is zeker een plekje in de collectie waard. (tekst Aardschok)
Category: Recensies
Nabeel – wasal
nabeel is de artiestennaam van Yasi Razak, een in de V.S. wonende/studerende Irakees.
Toen we begin dit jaar een nummer van de Iraki indie-artiest oppikten spraken we de hoop uit dat Yasi niet door de Amerikaanse vreemdelingenpolitie het land zou worden uitgezet. Niemand met een visum en kleurtje is momenteel nog veilig in ‘the land of the free’. Maar tot dusver lijkt hij de dans ontsprongen. nabeel heeft in ieder geval kans gezien zijn debuutalbum te lanceren. De release van ‘ghayoom’ is een goede aanleiding om eens dieper in ‘s mans werk te duiken. En dat loont. Wasal is een midtempo rocksong met extra gitaar die wel iets weg heeft van Dinosaur Jr. Shoegaze maar dan net even anders.
Suede – Dancing With Europeans
Terwijl Oasis oude tijden doet herleven, probeert generatiegenoot Suede (en Pulp en Blur) relevant te blijven met fris repertoire.
De nieuwe nummers zijn wel in de oude stijl, maar meer dan flauwe remakes. Ook zijn niet alle songs even geslaagd. Maar met zijn Beatles gitaren en Bowie zang is Dancing With Europeans weer een schot in de roos. De meerwaarde van deze derde single van het nieuwe Suede album, ‘Antidepressant’ (5/9) zit hem in het aanstekelijke spelplezier. De band van Brett Anderson heeft nooit echt in de zelfde league gespeeld als Blur en Oasis, maar wel een eigen publiek opgebouwd dat de band al ruim 30 jaar trouw is. De mannen zijn misschien wel niet rijk, maar ook niet ongelukkig en dat hoor je.
Amie Blu – shadow
Als artiest is Amie Blu eigenlijk meer Pinguin-Pop dan Pinguin-Indie. Haar nieuwe single shadow is echter zo goed dat we hem toch maar stiekem op de indie playlist hebben gesmokkeld.
Je kunt de Frans-Britse zangeres zien als het kleine zusje van Michael Kiwanuka. Net als hij produceert ze indie-soul pareltjes. Al zijn die van haar een stuk intiemer dan die van hem. Het introverte shadow is een mooi voorbeeld van de stijvolle, stille sound van miss Blu. De song heeft een ingehouden spanning die pas vrij komt in het gospel-achtige slot. Ideaal voor de zondagochtend dus.
They are gutting a body of water – trainers
In het kader van ‘je mist meer dan je meemaakt’, willen we je graag voorstellen aan they are gutting a body of water. Ook wel TAGABOW genoemd.
De band uit Philly heeft al drie* albums in de catalogus, maar trainers is voor ons dus een eerste kennismaking. Dat roept de vraag op hebben we iets gemist? Het antwoord is eigenijk wel ja. TAGABOW is een eigenwijze band die werkzaam is in het shoegazeveld. Trage tempi, verzonken zangpartijen, grof vervormde gitaren dat werk, maar binnen de grenzen vrij origineel. Jammer alleen dat het gros van hun songs zo kort is. Met zijn 2 minuut 45 seconden is trainers een van hun langere liedjes.
they are gutting a body of water begon in 2017 als soloproject van gitarist-songwriter Douglas Dulgarian, maar groeide in de loop der albums uit tot een meerkoppig monster. Critici zijn al langer laaiend over TAGABOW. Met een song als trainer zou de band zomaar eens de weg naar een groter publiek kunnen vinden. Het zou verdiend zijn.
*5 als je live + verzamelaars meetelt.
Robin Kester – The Daylight
Fans van Robin Kester boffen maar met zo’n idool. Met een ijzeren regelmaat releast Robin nieuwe liedjes en nooit stellen ze teleur.
The Daylight is alweer het vierde nummer dat ze dit jaar het daglicht laat zien (sorry) en hij mag weer worden gehoord. De gerenommeerde Amerikaanse muzieksite Stereogum noemt Robin’s jongste single ‘another enrapturing gem’ (nog een betoverend juweeltje). Nu hoor je het eens van een ander! Robin schreef The Daylight weer zelf. Op bas en gitaar horen we A.M. Sam van Hoogstraten, de achtergrondzang wordt verzorgd door collega Rozi Plain en de productie en mix zijn weer van de Engelse producer Ali Chant. Robin’s nieuwe album, Dark Sky Reserve verschijnt in september op het Britse Memphis Industries.
Automatic – Mercury
Mercury begint met een onheilspellend orgel. Daarna volgen een laagvliegende synth en een onweerstaanbare breakbeat en dan is er nog die bezwerende zang. Noem het horrorpop of griezelrock. Feit is dat Halle, Isabella en Lola een track hebben afgeleverd die opvalt en indruk maakt.
Het eerste album van Automatic was aardig, het tweede leuk, maar album drie* lijkt de plaat te worden waarmee het Amerikaanse trio uit de schaduw gaat treden. Positief ook is dat Mercury een heel ander beest is dan ex IJsbreker Is It Now. Dat is een garagerockliedje met sixties smaak. Mercury is een dark wave danstrack. Hoezo veelzijdig?
Automatic is vernoemd naar een nummer van het Beaty and the The Beat album van The Go Go’s, net als zij een all girl band uit L.A. Nog een leuk weetje. Zangeres-percussionist Lola Dompee is de dochter van Bauhaus drummer Kevin Haskins. De volgende single van Automatic zou dus zo maar een Goth-rock track kunnen worden. Spannend!
*Is It Now (26/9)
Mac DeMarco – Holy
De vorige single van Mac De Marco was ons net even te saai/gezapig. Holy is ook geen rocker om van op te veren, maar wel een erg lekker nummer. Zeker in dit jaargetij waarin alles toch een tandje lager draait.
De Canadees met het sympathieke spleetje tussen zijn tanden heeft zijn nieuwe album helemaal alleen geschreven, opgenomen en gemixt. Nou ja alleen met zijn gitaar natuurlijk. Die speelt zo’n grote rol dat Mac zijn zesde album simpelweg “Guitar’ heeft genoemd. 29 augustus komt de plaat uit. Rond die tijd ook begint zijn wereldtour die hem op 21 oktober naar Paradiso zal brengen en een dag later in de Maassilo van Rotterdam doet belanden. Op 5 november staat Mac in de Cirque Royal te Bruxelles. Of hij alleen met zijn gitaar komt of een band meeneemt is nog onbekend.
Baba Pen & The Bim Bam Band – Hare In The Haze
Baba Pen & The Bim Bam Band is een soort van supergroep want bestaande uit leden van hier niet onbekende bands als The Grand East, Tricklebolt, Money & The Men en Jimmy Diamond.
Hare In The Haze, de derde single van dit plezierorkest is een lekker lui countryrockliedje met een hoofdrol voor een ‘western’ gitaar. Zo’n ‘twang’ geluid dat beelden oproept van cowboys, coyotes en cactussen. Andere pluspunten zijn de zang van opperhoofd Bastian Pen, de fijne koortjes van de rest van de bende. En last but not least een lekker jengelend Tex Mex orgeltje. Baba Pen & The Bim Bam Band hebben een album in voorbereiding. Dat zou begin oktober het daglicht moeten zien.
Bright Eyes – 1st World Blues
Denk je aan Bright Eyes dan denk je al snel aan droefgeestige, introverte liedjes als First Day Of My Life en al die andere sad songs op de inmiddels tien albums van de band van Conor Oberst.
Nou vergeet dat beeld maar. De nieuwe single van de mannen uit Omaha, Nebraska is namelijk een vrolijke rock, reggae en rap mash-up bedoeld om op te swingen en luidkeels mee te zingen. Een titel als 1st World Blues suggereert een Dylaneske protestsong, maar dat valt reuze mee. De tekst is ironisch, satirisch en actueel, maar zal de band geen plek op Trump’s zwarte lijst opleveren. Vanwaar deze toch opvallende wending in stijl en sentiment van Bright Eyes? We weten het niet, maar leuk is het wel. Als tussendoortje.