Category: Recensies

Ploegendienst – Interessant (feat. Spinvis)

Ray Fuego is een rapper met een punkhart. Of andersom dat kan ook. Rappen doet hij onder eigen naam. Punken doet hij met de Ploegendienst.

Met die band rockt Ray nu ruim een jaar of zes en niet zonder gevolgen. Hun opruiende songs bereiken een steeds breder publiek, en dat zal in deze tijden van onheil en ongenoegen alleen maar toenemen. Punk gedijt nou eenmaal het beste als de maatschappij in brand staat. Zoals elke NL-talige act van de 21ste eeuw is Ploegendienst of wel schatplichtig of gewoon fan van Spinvis. Een samenwerking stond hoog op de verlanglijst en heeft nu zijn beslag gekregen in de gezamenlijke single Interessant. Die precies klinkt zoals je je hem voorstelt, Spinvis goes punk. Of Ploegendienst goes Spinvis dat kan ook.

Nick Cave & The Bad Seeds – Frogs

Nick Cave & The Bad Seeds maken voornamelijk ballads de laatste jaren, gedragen serieuze liederen over leed en lijden. Wie weet wat hem in zijn leven is overkomen weet waarom.

Al maakt Cave introverte muziek met gematigde tempo’s. Je zult hem niet snel horen op zenders als Sky en Q. Daarvoor is zijn muziek te ‘uneasy listening’, te weinig vrijblijvend. Dat neemt niet weg dat mensen die zijn meest recente releases, Wild God en nieuwe single Frogs ietwat kitscherig vinden geen ongelijk hebben. Naast aanzwellende pianotonen horen we ook koren en andere bombastische instrumenten die de songs een bijna Wagneriaans karakter geven. Dat is niet aan iedereen besteedt en al helemaal niet aan degenen die zich Nick Cave herinneren als punk en podiumbeest. Zij zijn dus gewaarschuwd. Maar wie niet vies is van een beetje pathetiek kan dus zijn/haar/hen hart ophalen. Album Wild God staat voor 30/8/24.

The The – Cognitive Dissident

Meestal zijn we wat wantrouwend als een held uit het verleden weer eens een poging waagt om relevant te zijn. Negen van de tien keer slaat men namelijk de plank mis, maar Matt Johnson/The The zou wel eens de uitzondering kunnen zijn die de regel bevestigt.

Hij is ook niet over een nacht ijs gegaan. Cognitive Dissident is het eerste nieuwe The The nummer in 25 jaar! Misschien is dit het moment om al te hoog gespannen verwachtingen te temperen. De nieuwe single is geen meesterwerk als This Is The day of Love Is Stronger Than Death. Maar als een reminder aan het unieke talent van Matt Johnson voldoet van Cognitive Dissident uitstekend. Aan zijn stem is niet te horen dat er een kwart eeuw is verstreken sinds Naked Self. Ook aan de sound is niet al te veel gesleuteld. Wel bespeuren we een zekere gretigheid en spanning die doen uitkijken naar het nieuwe album. Soul Encampment komt op 6 september uit.

Live Review: Dinosaur Jr. @ Paard, Den Haag

Live Review: Dinosaur Jr. @ Paard, Den Haag
29 mei 2024
Tekst: Willem Kamps

Op woensdag 29 mei stond Dinosaur Jr. in het Haagse Paard. Klokslag 21 uur trapten J. Mascis, Lou Barlow en Murph kalmpjes af met What Else Is New. De band begon voor hun doen sowieso een soort van rustig. Zo kun je het derde nummer op de setlist, Garden van hun laatste album Sweep It Into Space, bijna een ballad noemen. Grappig daarbij was dat Barlow hier de leadzang en de gitaarpartij doet en Mascis de bas ter hand neemt.

Daarna blijven de rollen als vanouds verdeeld, was het gedaan met de veronderstelde rust en barste de noise echt los. Toch, hoe rauw, hard en overstuurd Dinosaur Jr. ook klinkt, de band blijft gek genoeg iets kalms houden. Dat is vooral de houding van Mascis. Barlow stuitert lekker rond en Murph beukt alsof ie in de smederij staat. J staat er als de coolness zelf, de onafscheidelijke cap op het hoofd, beweegt een weinig, maar teistert ondertussen zijn snaren zodanig dat er tussen vrijwel elk nummer weer even gestemd moet worden of van gitaar gewisseld.

Alsof het business as usual is gaat J doodleuk wat staan pielen en enkele akkoorden rammen om te kijken of die andere gitaar klinkt zoals ie zou moeten klinken, en dat op een wijze alsof er geen 1100 man in de uitverkochte zaal naar ‘m staan te kijken. Het hoort erbij. Geen haast, waarom zou je ook? Het past helemaal bij Dinosaur Jr., dat een heavy vorm van relaxte alt rock speelt, op een volume en met een intensiteit die je gehoorgangen schoonvegen en je haren flink uit model brengen.

Dat Mascis in de middentonen niet altijd even toonvast is en ook zijn solo’s niet de geijkte paden volgen en daardoor soms wringen, hoort eveneens bij de band. Zo ook dat je soms denkt naar drie muzikanten te kijken die zo opgaan in hun eigen ding, dat ze geen benul lijken te hebben van wat die anderen eigenlijk doen, tot ineens een break komt en ze tot op een duizendste van een seconde gedrieën gelijk afslaan. Tja, de mannen zijn met een onderbreking dit jaar veertig jaar bezig. Ik gun ze er nog minstens veertig.

Pet Shop Boys – Nonetheless

Pet Shop Boys – Nonetheless (Parlophone/Warner)

Je zou kunnen zeggen dat de Pet Shop Boys op Nonetheless de gêne wel voorbij zijn met het nummer The Schlager Hit Parade, dat net zo koddig lijkt als dat het klinkt. Het is kermis in Londen.

Neil Tennant (bijna 70) en Chris Lowe (64) zijn voor het eerst in zee gegaan met producer James Ford, die we kennen van zijn producerswerk voor onder meer Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Foals, maar ook meer dancegeoriënteerde acts als Gorillaz en Kylie Minogue. Dat Ford achter de knoppen zit nochtans hoor je eigenlijk nauwelijks. Nonetheless is vooral een uit duizenden herkenbaar Pet Shop Boys-album geworden. Zelfs de hoesafbeelding is weer rijp voor die typering. Typisch Pet Shop Boys. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is de schijnbare perfectie die platen van het Britse duo zo kenmerkt. De schijnbare achteloosheid bovendien, waarmee nummers lijken te worden geschreven. Hits vaak. Altijd maar weer hits. Tekstueel vaak zonder al te veel engagement. Ogenschijnlijk. De verborgen boodschappen zijn er altijd wel geweest. Neem ook de song Bullet For Narcissus. Opnieuw weer zo gearticuleerd gezongen door Tennant, die het zich ook weer heeft gepermitteerd om wat te rappen.

“Je moet in je leven als creatief persoon een link houden met de speelsheid van je kindertijd”, vertelt Tennant aan The Quietus. Met die zin raakt hij de essentie van de muziek die Pet Shop Boys nog altijd maakt. Songs zonder sikkeneurigheid. Omdat we daar al veel te veel van hebben op onze gecompliceerde aardkloot. Waar Narcissus nog zó vaak de boventoon voert. Fuck him! Lang leve Pet Shop Boys. Pieter Visscher

 

Beth Gibbons – Lost Changes

30 jaar na Dummy, het debuutalbum van Portishead heeft Beth Gibbons eindelijk kans gezien om te debuteren als solo-artiest.

Lives Outgrown is niet haar eerste post Portishead release. In 2002 bracht ze een album uit dat ze had gemaakt met voormalig Talk Talk bassist Paul Webb a.k.a. Rustin Man, maar haar nieuwe album is het eerste waar ze alleenzeggenschap over had. Als de h.h. critici niet hebben overdreven in hun lof voor de langspeler gaat Beth hoge ogen gooien in de eindejaarslijstjes.

Miss Gibbons is een stemmingmaker. Als geen ander weet ze sfeer te creëren, moods te scheppen, te kleuren met muziekinstrumenten. Lost Changes is een fraai voorbeeld van haar unieke talent, een song die klinkt als Pink Floyd als die band onder leiding zou staan van een empathische vrouw i.p.v. een nukkig manspersoon. Veel meer van dit fraais dus op het langverwachte solo debuut van de inmiddels 59 jarige trip hop diva.

Wunderhorse – July

Nieuwe Wunderhorse single July is een neobluesrocktrack van een ongemakkelijk intensiteit die we sinds John Lennon op zijn soloalbum om zijn Mother riep nog maar zelden hebben gehoord. Als je er van houdt is het prachtig. Als je er niet van houdt heb je pech, want we gaan July gewoon draaien.

July komt net als Midas op het nieuwe album van Wunderhorse dat ook Midas blijkt te heten en niet in juli uitkomt maar in augustus. Voor hun tweede album is de band in zee gegaan met producer Craig Silvey, die eerder heeft samengewerkt met o.a. Artic Monkeys, The National en The Rolling Stones.

Personal Trainer – Round

Met Round levert Personal Trainer misschien wel zijn meest poppy single tot nu toe af. Niet dat je de band binnenkort bij 3FM of 538 kunt verwachten.

Daarvoor is de zang te eigenwijs, de compositie te eigenzinnig en de instrumentatie te eigenaardig. Maar Round heeft wel een aanstekelijk refrein en een opwindende opbouw. De nieuwste single is de tweede smaakmaker van het tweede album van het Amsterdamse pretcollectief rond gangmaker Willem Smit, dat begin september wereldwijd zal worden verspreid door het Britse Bella Union label. De titel van de opvolger van Big Love Blanket (2022) is Still Willing.

Slow Fiction – End Of The Night

Met uw welnemen gaan we nog even door met het pluggen van Slow Fiction. De jonge New Yorkse band wist on eerder te paaien met songs als Apollo (ex- Ijsbreker) January en Monday.

End Of The Night is net als haar voorgangers een mix van vrouwenpowerpop met een postpunk randje aangelengd met typisch New Yorkse bravoure. Soort van Blondie meets Sonic Youth. End Of The Night staat net als eerder genoemde titels op debuut EP Crunch. Slow Fiction stond onlangs op ontdekkingsfestival  The Great Escape in Bristol. Daar verzorgden ze  hun eerste, maar hopelijk niet laatste Europese optreden.

Jake Bugg – Zombieland

Toen we Jake Bugg leerden kennen was hij een jaar of 17. Vijf albums later en de dertig gepasseerd is Jake weliswaar nog geen attractie formaatje AFAS of Ziggo, maar een Paradiso kan hij makkelijk vullen.

Het is ook niet zijn ambitie om een publiekslieveling te zijn. Het jong wil rocken niks meer, maar ook niks minder. En rocken is wat hij doet op Zombieland. De titel indachtig heeft Jake zich op zijn nieuwe single een spooky gitaarsound aangemeten, een rockabilly twang met extra galm.

Jake Bugg is zo’n artiest die instant herkenbaar is. Dat komt door zijn nasale stem en mid Britse tongval. Desondanks is Jake een van de veelzijdigste muzikanten van de Britpop en komt hij met Zombieland weer uit een nieuwe hoek.

Jake’s zesde verschijnt op 20 september en heet A Modern Day Distraction.