Category: Recensies

The Vaccines – Pick-Up Full Of Pink Carnations

The Vaccines – Pick-Up Full Of Pink Carnations (Thirty Tigers/Mattan)

Pick-Up Full Of Pink Carnations is het zesde album van The Vaccines en een van de zonnigste die de Londenaren hebben afgeleverd. Het is inmiddels dertien jaar geleden dat we kennismaakten met de band die doorbrak met het sprankelende What Did You Expect from The Vaccines?

Ook nu breek je weer je nek over de meezingbare nummers en dat is toch wel razendknap te noemen. Het is een ouderwetse voeljegoedplaat geworden. Een voeljegoedplaat met tien tracks. Geen echte missers.

Justin Young is met zijn stem in staat een misschien wat mindere track als Another Nightmare naar een wat hoger niveau te tillen. Dat is een van de kwaliteiten van de band die in de loop der jaren wat bezettingswisselingen heeft ondergaan. Alleen Young (ook gitaar) en bassist Árni Árnason zijn nog van de eerste kliek.

Muzikaal zijn er ook nu wel weer wat raakvlakken met The Strokes, The Killers en horen we dat The Vaccines ook nog altijd luisteren naar gitaarrock uit de jaren 60 van de vorige eeuw. De platenhoes maakt het allemaal af. The Vaccines staan dit jaar op Down The Rabbit Hole. Dat wordt dansen geblazen. Pieter Visscher

 

Crumb – AMAMA

Crumb had rijk en beroemd kunnen zijn als ze zich hadden gehouden aan de formule van hun doorbraak hit Locket; een soort mystieke softpop met keyboards, gitaar en vrouwenzang.

Maar dat zit niet in de aard van het bandje. Het kwartet met voorop Lila Ramani valt niet graag in herhaling, is constant op zoek naar nieuwe sferen, geluiden en spirituele inspiratie. Getuige nieuwe single en titelnummer van hun nieuwe album AMAMA heeft die muzikale reis de band naar het Oosten gebracht. Logisch want de familie van Lila komt oorspronkelijk uit India. De stem die je hoort in het intro van AMAMA en ook elders in het nummer is van haar oma. Grootmoeders is ook te zien (en horen) in de clip.

AMAMA word album drie van de band uit Brooklyn. De releasedatum is 17 mei.

Live Review: Buzzard Buzzard Buzzard @ V11, Rotterdam

Live Review: Buzzard Buzzard Buzzard @ V11, Rotterdam
2 april 2024
Tekst: Willem Kamps

Hun heerlijke doordenderende Therapy verleidde mij tot de aanschaf van een toegangsbewijs voor het optreden van Buzzard Buzzard Buzzard in de Rotterdamse V11. Een andere song had ik nog niet van ze gehoord, maar dat moest gewoon goed zitten. En dat zat het ook.

Bij de opener van het optreden bleek meteen dat ik toch meer van ze kende – buiten de songs die ik op YouTube had geluisterd. Ze knalden er namelijk in met Double Denim Hop, dat het enige tijd terug behoorlijk deed in de Graadmeter. Het was toen dus niet tot me doorgedrongen dat ook dat de Buzzards waren. DDH is het meest glamrock-achtige nummer van de band, al proef je dat toch ook wat terug in de andere nummers die werden gespeeld.

Buzzard Buzzard Buzzard komt uit Cardiff en bestaat uit de broers Rees, Tom zang en gitaar, Ed bas en tweede stem, Ethan Hurst op drums en Zac White op gitaar, al was die er niet bij. Wie wel die tweede gitaar bespeelde werd niet duidelijk, noch waarom. Wel dat ie nog ietwat onzeker was, steeds kijkend naar wat Tom deed. Nam niet weg dat hier een goed op elkaar ingespeelde band heerlijk enthousiast en loeistrak stond te spelen.

Tom Rees is de meest charismatische van het stel en leidend in alles. Ondertussen bespeelt hij het publiek met zijn typerende, soms acrobatische houdingen, bekken trekkend, wijzend, loerend en nu en dan met onnavolgbare praat tussen de nummers. Met zijn hoge wat piepende stem – zingend is ie echt voller – spreekt hij in de hoogste versnelling, gelukkig niet in het Welsh, al is zijn Engels ook moeilijk te volgen. Ik verstond nog net Cardiff, Wales, That’s Not England!

Hoogtepunt was, het kon haast niet anders, Therapy, live ingevuld met keihard gitaargeweld, met om en om solerende gitaristen. Je hoort er van alles in terug, tenminste, als je bekend bent met de jaren 70-rock: AC/DC, Thin Lizzy, Cheap Trick, maar wel met dat Glam-jasje, ondanks hun totale casual look. Een naam die ook bij mij naar boven kwam was Be-Bop Deluxe. Op YouTube dacht ik nog aan Supergrass, maar live is het gewoon veel harder.

Het kleine uurtje dat ze speelden was zo voorbij. De V11 was hun eerste Nederlandse optreden, want London Calling, waarvoor zij geprogrammeerd stonden, ging ik 2021 niet door wegens Corona. Zodra ze weer in het land zijn: blind een ticket kopen!

Horse Jumper of Love – Gates of Heaven

Horse Jumper of Love is een indie-trio uit Boston, Massachussetts met al best een lange staat van dienst.

Dat de band ons nooit eerder is opgevallen komt door onoplettendheid van onze kant, maar ook door de geringe ambitie van de slacker-rockers, die blijkbaar genoegen nemen met lokaal succes. Niet dat ze de nu de wereld gaan veroveren met nieuwe single Gates Of Heaven. Maar de song is te sterk om onopgemerkt te blijven. Bandbaas Dimitri Giannopoulos componeerde de troostrijke melodie na de pijnlijke afloop van een relatie en de dood van een vriend. De tekst waarin hij zich afvraagt of hij dit soort onheil aantrekt kwam later. Gates of Heaven dient dus als introductie van een band die te bijzonder is om nog langer te negeren.

Girl and Girl – Mother

Nu we helemaal gewend zijn aan de vibrerende vocalen van Girl and Girl voorman Kai James kunnen we ongeremd genieten van een van de betere en misschien zelfs wel beste Australische band van dit moment.

Mother is de sterke opvolger van Hello. Beide songs laten horen waarom een gerenomeerd label als Sub Pop keihard is gevallen voor de charmes van Girl and Girl. De herkomst van de bandnaam is nog steeds onduidelijk. Van de vier bandleden is er maar één van het vrouwelijke geslacht en die is oud genoeg om de moeder van haar collega’s te kunnen zijn. Aunty Liss staat overigens te boek als een van de beste drummers van het zuidelijk halfrond. Het albumdebuut van Girl and Girl heet Call A Doctor en staat voor 24 mei.

dorpsstraat 3 – Dans Met Ons

Dans Met Ons, de nieuwe single van dorpsstraat 3 is een zwierig zeemanslied voor landrotten.

De band rond Merlijn Breedland leent, steelt en confiskeert alles wat er in hun muzikale kraam te pas komt. Dat levert een breed en boeiend repertoire op en maakt dat dorpsstraat 3 buiten alle hokjes valt. Dans Met Ons lijkt aan te sluiten bij de licht benevelde polderfolk van bands als Bots (Zeven Dagen Lang), Krang (Kraaien) en Fungus (Kaap’ren Varen). Op 26 juni staat dorpsstraat 3 op RADAR in de Melkweg.

Flat Party en King Nun, 29 maart V11, Rotterdam

Remco Smith

Zelden zulke opwindend optredens gezien als op 29 maart 2024 in de V11 in Rotterdam. Zowel een voor- als een hoofdprogramma dat een concertzaal in vuur en vlam zet, dat maak je niet vaak mee. De V11 is een boot in de Wijnhaven in Rotterdam: bovenin, op kadehoogte, een restaurant en in de kelder van de vessel een concertzaaltje. Capaciteit: 70 man. De ideale plek voor een rockconcert: je staat zo dicht op het podium dat je de zweetdruppels bij wijze van spreken ziet vallen. King Nun en voorprogramma Flat Party hadden allebei in de gaten dat dit een plek was om zieltjes te winnen, om met veel energie de argeloze bezoekers te overdonderen. Op zo’n avond kan een optreden magisch zijn: band en publiek worden een beetje opgetild, liften elkaar op en beiden gaan na afloop een beetje gelukkiger naar huis.

Flat Party is een Britse band die afgelopen januari hun debuut EP heeft uitgebracht. Zes man sterk, het past maar net op het kleine podium. Flat Party brengt hun britpop met veel flair en aanzienlijk steviger dan op EP. Blikvanger is zanger Jack Lawter, met eyeliner, die in zijn stemgeluid wel iets heeft van Brett Anderson (Suede). Alleen al voor dit voorprogramma hadden veel bezoekers met plezier de EUR 12,50 neergeteld dat het concertkaartje heeft gekost. Fijn bandje dat, als er nog wat geschaafd wordt aan net wat beter songmateriaal, een mooie toekomst voor zich heeft.

Toen moest King Nun nog komen. Het Londense vijftal heeft twee platen uitgebracht: Mass in 2019 en Lamb is van vorig jaar. King Nun haalt de mosterd bij grunge en punk. Zelf zeggen ze dat Sonic Youth en Television inspiratiebronnen zijn maar die zijn in de muziek nog niet zo te herkennen. King Nun trapte af met het uitstekende Golden Age, ook opener op Lamb. Aanvankelijk hengelt zanger Thep Polyzoides wat opzichtig naar publieksparticipatie (“who’s moving with us? I hear five people screaming, that’s good enough for us”) maar na een liedje of vier hoefde hij die moeite niet meer te doen. Het enthousiasme van het publiek leidde tot de pogo. Zanger en gitarist liepen keer op keer het publiek in, in een poging om de logische scheiding tussen band en publiek op te heffen. De branie van de band, de blijdschap van alle bandleden dat zij in een uitverkochte zaal stonden: het was ontwapenend.

King Nun is al niet helemaal onopgemerkt gebleven. Vermaard tijdschrift Rolling Stone bombardeerde King Nun al tot aanstormend talent en Foo Fighters heeft dit vijftal al in het voorprogramma gehad. En toch is King Nun nu nog in de kleine zaaltjes te zien. Kung Nun heeft de liedjes en de flair om grotere zalen te bespelen. Dus ga ze snel ervaren.

Tricklebolt – Summer In The Lowlands (feat. Indian Askin)

Tricklebolt toont zich weer gastvrij. Was vorige keer superdrummer Rens Ottink op bezoek, dit keer gaan de deuren wijd open voor Indian Askin.

Gebroederlijk rocken ze de tent uit met Summer In The Lowlands, een vrolijk stemmend staaltje zomerrock dat op maat gemaakt is voor consumptie in de buitenlucht, festivals, maar ook braderieën, barbecues en biertuinen. Summer In The Lowlands komt begin april op de nieuwe langspeler van de band uit het Overijsselse.  ‘Honey From The Sky’ kwam dus tot stand  ‘with a little help from friends’ uit bevriende bands als DeWolff, Birth Of Joy, Rens van Temples en niet op de laatste plaats Indian Askin. Raadpleeg het internet voor speeldata.

Pearl Jam – Running

Ook Running, single twee van Dark Matter van Pearl Jam kan je scharen onder de noemer hardrock.

In net iets meer dan twee minuten laten de veteranen horen misschien wel hun haren, maar nog zeker niet hun streken te hebben verloren. Vooral Eddie Vedder steekt in bloedvorm. Pearl Jam heeft hun twaalfde album in slechts drie weken op de virtuele band geslingerd. Het Dark Matter album lijkt meer bedoeld voor de bühne dan voor de huiskamer. Verwacht dan ook dat een flink deel van de nieuwe songs op de setlist terecht zal komen van de nieuwe tour die in mei begint en de band tot eind dit jaar van huis zal houden. Tot zover het goede nieuws. een optreden in ons land staat nog steeds niet op de planning. Europa komt er sowieso karig af met slechts negen optredens in vijf landen.

New Model Army @Hedon Zwolle, woensdag 27 maart

Tekst: Walter van Pijkeren

New Model Army maakt al vijfenveertig jaar bewogen folkpunk. Het punkgehalte zit hem hierbij voornamelijk in de teksten; die zijn doordrenkt van maatschappijkritiek. Op hun in 1984 verschenen debuutalbum Vengeance reageerden ze op het Engeland van Thatcher. Sindsdien zijn er voor frontman Justin Sullivan genoeg aanleidingen geweest om geagiteerde albums te maken. Met 18 studioalbums beschikt de band over een rijk oeuvre. In januari verscheen het meest recente album Unbroken. De band is dit voorjaar bezig met een uitgebreide Europese tour. Vanavond doen ze de Hedon in Zwolle aan. Zal het engagement na veertig jaar nog steeds even urgent zijn?

Wat meteen opvalt is dat de band niet alleen gekomen is vanavond. New Model Army staat bekend om hun trouwe fanschare, The Following. Die zijn vanavond ook in ruime getale aanwezig. Wanneer Sullivan halverwege de show aan het publiek vraagt hoeveel mensen er daadwerkelijk uit Zwolle komen (het is de eerste keer dat ze in Zwolle spelen, en hij had nog nooit van de plaats gehoord), steekt een handjevol mensen hun hand op. Vijftien man, telt Sullivan.

Het eerste deel van de set bestaat uit voornamelijk nieuw materiaal. De band speelt acht nummers van Unbroken. De nummers die voorbijkomen zijn ook meer uitgewerkt dan het oude materiaal. Daarbij valt vooral het mooie If I Am Still Me op. Sullivans toon lijkt ook wat gematigder; hij kondigt het nummer aan met het verhaal van de twijfel die toeslaat wanneer je toegeeft aan het compromis. Indrukwekkend is het daaropvolgende Stormclouds. De bassist zet zijn bas weg en gaat achter twee enorme trommels staan. De al behoorlijk stevige drums worden overdonderd door zijn flink rake slagen.

Bij Do You Really Want To Go There? begint het toch wat te smeulen. In het het tweede deel van de set speelt de band meer oude songs. Wanneer de klassiekers 225 en Green and Grey achterelkaar worden gespeeld wordt ook The Following opgewarmd. Vriendinnen worden op de schouders genomen en er wordt volop meegezongen. Met de oude tracks Angry Birds, Purity en Wonderful Way To Go pakt Sullivan door. En je ziet het vuur in zijn starende blik oplaaien.

De toegift telt drie krakers uit de begindagen: No Rest, Fate en Get Me Out. Het publiek danst en zingt stevig mee. Sullivan verwijst tijdens de set een aantal keren naar zijn lange staat van dienst, maar de sleet zit er zeker nog niet op. Hij maakt zich nog druk over de staat van de wereld en brengt dat met gretigheid naar zijn Following.