Category: Recensies

bdrmm – Standard Tuning

bdrmm heet zo met een reden. De band begon in de slaapkamer van frontman Ryan Smith. Die zal inmiddels te klein zijn om alle apparatuur te herbergen die bdrmm nodig had om Standard Tuning op te nemen.

De nieuwe single laat een band in ontwikkeling horen met naast de bekende gitaren een aardige partij keyboards, sample-machines en effectapparatuur. Dit alles wordt ingezet om een bedwelmend geluidsdecor te creëren ter illustratie van Smith zijn tekst over het recente verlies van een jeugdvriend. Shoegaze heeft vele vormen, die van bdrmm is subtiel en intiem.

Standard Tuning komt half april uit op 10” vinyl met een remix van albumtrack Maps op de b-kant. Op 26 en 27 februari is bdrmm in de buurt voor een show in Vera, Groningen en een in LantarenVenster, Rotterdam.

Plantoid – Modulator

Modulator komt van het debuutalbum van het Britse Plantoid, een band die wordt geleid door een echtpaar, Chloe en Tom Coyne.

Plantoid gooit een heleboel stijlen in de mixer, geen van allen erg hip, en brouwt daar iets van dat boeit. En groeit bij elke luisterbeurt. De zang op Modulator heeft een tropisch tintje. De ritmesectie is van de fusion ofwel jazzrock en de gitarist houdt wel van een beetje stevig. Na een minuut of drie verdwijnt de zangeres uit beeld en wordt het Modulator een vrije oefening voor de instrumentalisten. Bijzonder is dat het nummer live is opgenomen met minimale overdubs. Hip of zelfs maar eigentijds is Plantoid dus niet echt, maar wel bijzonder genoeg om er even bij te nemen.

Pearl Jam – Dark Matter

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar Pearl Jam zal altijd blijven bestaan. En het zelfde soort muziek maken – een veredelde vorm van hardrock – als waarmee de band in 1991 doorbrak.

Dark Matter is zoals de Engelstaligen zeggen ‘vintage’ Pearl Jam; een hectisch drumpatroon, een elementaire gitaarriff en een Eddie Vedder die zingt alsof hij net de brandweer heeft gebeld. Het spoedeisende karakter van de nieuwe single wordt nog eens verhoogd door een sequencer, de enige concessie aan deze tijd. Dark Matter is het titelnummer van album twaalf van de grunge pioniers. Volgens gitarist Mike McCready is het nieuwe album ‘a lot heavier than one might supect’. De single lijkt dus representatief voor de langspeler die op 19 april gaat uitkomen. Co-producer van Dark Matter is Andrew Watt, bekend van zijn werk met Iggy, Ozzy en Eddie solo. Watt produceerde ook het meest recente Stones album.

Tot zover het goede nieuws. Pearl Jam komt naar Europa voor shows, maar zal vooralsnog niet in Nederland te zien zijn. De dichtstbijzijnde optredens vinden plaats in Londen op 29 juni en Berlijn op 2 en 3 juli. Fans kunnen wel hoop putten uit het feit dat de Pearl Jam agenda tussen het laatste Europese optreden (Lissabon 12/7) en het begin van de Amerikaanse tournee (22/8) nog leeg is.

Slift – Ilion

Slift – Ilion (Sub Pop)

Een mix van metal met psychedelische rock en postmetal is hoe de Franse formatie Slift zichzelf het liefst omschrijft. En wanneer je naar de nieuwe plaat van het trio luistert, denk je: daar is geen speld tussen te krijgen.

Ilion is de vierde van Slift en we horen het hoge niveau dat we van de band gewend zijn. Verzengende gitaarmuren die we onder meer kennen van Godspeed You! Black Emperor, dat zonder enkele twijfel wederom als referentie kan worden genoemd. Ze vissen vaak in dezelfde vijver.

Het geluid van Slift is diverser te noemen. Niet in de laatste plaats door de zang van Jean Fossat, die over een ongekend bereik beschikt. De loodzware riffs uit zijn gitaar in combinatie met het geweld uit synthesizers, bas en drums zorgen voor verrukkelijke geluidsmuren.

De conservatoriumgeschoolde Clémence Lagier mag zich onder meer laten gelden in het bombastische stuk Uruk, wat voor een extra dosis verrukking zorgt. Een fenomenaal opgebouwde rocksong die je meeneemt naar een wereld ver buiten ons bereik.

Ilion is een rockopera vanjewelste die geen seconde de aandacht doet verslappen en is een van de meest overweldigende albums die je dit jaar gaat beluisteren. Wat een intensiteit. Pieter Visscher

fanclubwallet – Band Like That

fanclubwallet draait om de niet onaanzienlijke talenten van de Canadese singer-songwriter Hannah Judge.

Zonder haar zou er geen band zijn, maar zonder hen zou ze niet zo goed zijn. Deze symbiose heeft al de nodige mooie songs opgeleverd en een niet onaanzienlijk aantal maandelijkste luisteraars. Fanclubwallet is van de bedroom pop, een lo fi en low volume vorm van indie-rock. Nieuwe single Band Like That geeft een inkijkje in het groepsproces. Hannah zingt dat ze goed naar haar favoriete bands heeft geluisterd om er achter te komen wat ze nou zo goed maakt. En hoe wordt ik zelf ook zo goed? De nieuwe single is het bewijs dat ze ‘het’ gevonden heeft.

BLUAI – Ceiling Stars

BLUAI slooft zich een beetje uit op Ceiling Stars. De drie dames zingen de sterren van het plafond!

Wie nog twijfelde over kunst en kunnen van Talbut, Smets & Govaert zal zijn of haar hoed moeten verorberen zo prachtig en trefzeker wordt hier gezongen, solo en in harmonie. Ceiling Stars zou geen officiële single zijn, maar dat is natuurlijk geen reden om het niet te gaan draaien. Ga ze zien T,S&G als en wanneer je kan.

Pond – Neon River

Nu Tame Impala definitief naar de mainstream is overgelopen is het aan bands als King Gizzard, Babe Rainbow en Pond om de Australische paddopop vaandel te verdedigen.

Dat doen ze met verve. Pond bestaat uit muzikanten die door Kevin Parker worden gebeld als die plannen heeft om te gaan toeren met Tame Impala. Sinds Parker met andere dingen bezig lijkt dan muziek hebben de mannen alle tijd om met Pond dingen te doen. Vandaar dat de band al negen albums uit heeft met een mogelijk tiende op stapel  Nieuwe single Neon Silver is Pond op zijn psychedelische best met in de instrumentale break een eigentijds vleugje shoegaze.

The Last Dinner Party – The Feminine Urge

The Feminine Urge begint met een citaat van Be My Baby, het beroemde drumintro van misschien wel het beste girl-group nummer ooit.

Verschil is wel dat The Crystals aan de leiband liepen van roemruchte producer Phil Spector en de meiden van The Last Dinner Party het allemaal zelf bedenken. Even leek TLDP te mooi om waar te zijn, maar nu het album er is kunnen we niet anders dan concluderen dat The Last Dinner Party een blijvertje zal blijken. Sommigen zullen de band een te hoog ABBA gehalte vinden hebben, Oor heeft het over musical liedjes. Maar dat zijn smaakdingen, die niets afdoen aan de kwaliteit van de songs. The Feminine Urge heeft alles heeft wat TLDP zo goed maakt, schwung, stijl en sexappeal. En ze kennen dus hun klassiekers.

Lo Moon – Connecticut

Lo Moon is eigenlijk een Tears For Fears kloon. Daar maken ze ook helemaal geen geheim van.

Op Youtube staat een waarheidsgetrouwe versie van Everybody Rules the World met ‘special guest’ Curt Smith. Er zijn slechtere voorbeelden denkbaar zullen we maar zeggen. Nieuwe single Connecticut klinkt zelfs meer als Tears For Fears dan het nog immer actieve Tears For Fears zelf! Ondertussen werkt Lo Moon aan een nieuwe langspeler. Daarvan staan nu drie songs online. Wat ons betreft is Connecticut de uitschieter.

‘I Wish You Way More Than Luck’, is de titel van het derde album van de band uit L.A dat op 5 april uitkomt.

Band On The Run ziet Abraham en wordt gevierd

50 jaar na de oorspronkelijke release is de uitgebreide 50ste jubileumeditie van de iconische plaat Band On The Run van Paul McCartney & Wings verschenen. Wat een feest blijft het om ernaar te luisteren. De niet eerder uitgebrachte speciale versies van de songs op de tweede schijf zijn meer dan slagroom op de al rijk belegde taart. 

Het meervoudig Grammy-winnende album staat al tientallen jaren op de lijst met beste albums aller tijden en werd oorspronkelijk uitgebracht in december 1973. Met het onsterfelijke titelnummer, de wereldwijde hit Jet, het weemoedige Bluebird, Let Me Roll It, het veelzijdige Picasso’s Last Words (Drink to Me) en climax-afsluiter Nineteen Hundred and Eighty Five, is Band on the Run ongetwijfeld Wings’ meest succesvolle en gevierde release ooit.

De jubileumeditie van Band on the Run is beschikbaar in verschillende formaten, te beginnen met de essentiële 1lp. Deze speciale vinyleditie werd op halve snelheid geknipt met behulp van een hogeresolutieoverdracht van de originele mastertapes uit 1973 door Miles Showell in Abbey Road Studios, Londen. De configuratie op één vinylalbum weerspiegelt de Amerikaanse tracklist, waarop het nummer Helen Wheels staat en een Polaroid-poster van Linda McCartney.

De vinyleditie van de 2lp bevat het originele Amerikaanse album, geremasterd op halve snelheid, en een tweede lp getiteld Underdubbed Mixes Edition, gehuisvest in een premium slipcase. De set bevat ook twee Linda McCartney Polaroid-posters.

Een 2cd-formaat bevat het originele Amerikaanse album, ‘underdubde’ mixen en een dubbelzijdige uitvouwbare polaroid-poster gemaakt door Linda McCartney. Band on the Run (Underdubbed) verschijnt ook digitaal.

McCartney: “Dit is Band on the Run op een manier die je nog nooit eerder hebt gehoord. Als je een nummer maakt en extra partijen toevoegt, zoals een extra gitaar, is dat een overdub. Nou, deze versie van het album is het tegenovergestelde, underdubd.”

Precies 50 jaar na de release klinkt Band on the Run net zo levendig en relevant als altijd, en met het bereiken van deze prachtige mijlpaal verdient het dat het verbazingwekkende verhaal nog een keer wordt gevierd.