Al in 2016 hoorden wij voor het eerst van Son Mieux, de nieuwe band van Camiel Meiresonne. Deze kenden we nog van All Missing Pieces en Soul Sister Dance Revolution, bands waarmee hij op het punt van doorbreken stond, maar het net niet haalde. Dat zou voor Son Mieux weleens anders kunnen zijn, want de afgelopen twee jaar werd hard gewerkt aan dit zeer overtuigende debuut.
Waren zijn vorige bands nog in een rootsy sound gedrenkt, met Son Mieux heeft Meiresonne een uniek eigen geluid gevonden. De van oorsprong gitaarrock nummers worden gelardeerd met een frisse elektronische sound. Dat weerhoud de nummers niet om af en toe weids uit te waaieren en een behoorlijke impact te maken.
Hoogtepunt Nothing laat ook horen dat Meiresonne vocaal wat kan, niet vanwege een geweldig bereik, maar wel omdat hij doet denken aan de indruk die Dylan en Lou Reed in hun jonge jaren achterlieten. Een debuut die het wachten meer dan waard was. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
INSTORE IN CONCERTO
Son Mieux komt het nieuwe album Faire de Son Mieux presenteren op het podium van Concerto! Donderdag 14 februari. Aanvang optreden 17:30, Toegang is gratis meer info
De Amsterdamse veteranen – Scram C Baby – van Excelsior, geformeerd in 1992, brengen hun zevende reguliere album uit. Maar is de illustere band rond John Cees Smit, 8 jaar na hun laatste worp, inmiddels niet ingehaald door zoonlief Willem (Canshaker Pi)? Dat is de hamvraag.
Een zo eenduidig mogelijk antwoord? Wel, niet zozeer. Hoogstens zou je de band ervan kunnen betichten niet louter nog te spelen wat doorgaat voor onvervalste indie rock ‘n roll. De plaat opent met twee relatief trage nummers, waarvan het grillige Elephant de meeste indruk maakt.
De midtempo song klinkt zowaar als een late dEUS. Smit laat in tekstueel opzicht het achterste van zijn tong zien, en vanaf kant B komt Give Us A Kiss ook muzikaal echt los. Dan worden de liedjes beter, want hier en daar weer fijn uit de bocht schietend – die heerlijke gitaareruptie op Magical Town! Arrested By Love is sowieso een hoogtepunt uit hun oeuvre: bescheiden speelduur, overstuurde lo-fi productie, krachtige powerpopsolo. Doodbloeden zit er vooralsnog niet in. Tekst Mania | Max Majorana
De Amsterdamse veteranen – Scram C Baby – van Excelsior, geformeerd in 1992, brengen hun zevende reguliere album uit. Maar is de illustere band rond John Cees Smit, 8 jaar na hun laatste worp, inmiddels niet ingehaald door zoonlief Willem (Canshaker Pi)? Dat is de hamvraag.
Een zo eenduidig mogelijk antwoord? Wel, niet zozeer. Hoogstens zou je de band ervan kunnen betichten niet louter nog te spelen wat doorgaat voor onvervalste indie rock ‘n roll. De plaat opent met twee relatief trage nummers, waarvan het grillige Elephant de meeste indruk maakt.
De midtempo song klinkt zowaar als een late dEUS. Smit laat in tekstueel opzicht het achterste van zijn tong zien, en vanaf kant B komt Give Us A Kiss ook muzikaal echt los. Dan worden de liedjes beter, want hier en daar weer fijn uit de bocht schietend – die heerlijke gitaareruptie op Magical Town! Arrested By Love is sowieso een hoogtepunt uit hun oeuvre: bescheiden speelduur, overstuurde lo-fi productie, krachtige powerpopsolo. Doodbloeden zit er vooralsnog niet in. Tekst Mania | Max Majorana
LIVEDATA
14 oktober Concerto, Amsterdam (instore 16:00 uur)
17 oktober EKKO <3 ACU, Utrecht
25 oktoberCinetol, Amsterdam (CD presentatie)
26 oktoberCinetol, Amsterdam (CD presentatie)
22 november Merleyn, Nijmegen
01 december Simplon, Groningen
Money & The Man laat horen hoe muziek ooit bedoeld was. Ruw, oprecht, spannend, luid en smerig, naar je toe geworpen tijdens intense live shows. De twee jonge gasten uit Zwolle verbazen iedereen met hun volwassen geluid, gevormd door blues, indie en rock ‘n’ roll.
Na twee eerdere EP’s is This Season de tweede single van het in november te verschijnen Money & The Man debuut album. Je hoort een dikke, dynamische sound met een Led Zeppelin-achtige riff die wordt voorzien van stoner invloeden en geheimzinnige zang waarna het refrein er keihard uitknalt. This Season komt deze week binnen in de Top 20 van de Dutch Indie Chart en er is er ook een video voor de single beschikbaar.
Wie de opener, The Forest of The Mind, van Yorick van Norden zijn tweede soloalbum The Jester hoort, wordt meteen meegenomen in een reis de tijd. Het is de start van een reis in twee delen.
De eerste kant is opgenomen met de liveband en bevat catchy songs als Another Day In London Town en More Than Words. De tweede kant van het album is aanzienlijk ingetogener, maar daardoor is er ook ruimte voor prachtige orchestraties.
Dat komt al direct in het prachtige Suite I: Unbelievable/The Girl in the Window naar voren, waarin de prachtig gearrangeerde violen en fluiten diepe indruk maken. Ook de tweede suite koppelt een aantal korte songs aan elkaar waarbij vergelijkingen met Abbey Road of het werk van Paul McCartney makkelijk gemaakt zijn. Wat dat betreft is The Jester vergelijkbaar met de prachtige platen van Emitt Rhodes: de invloeden van Yorick zijn overduidelijk geworteld in de jaren ’60, maar hij weet er toch een geheel eigen draai aan te geven. Tekst Mania | Ron Bulters
De naam Nashville duikt steeds vaker op in het Nederlandse muzieklandschap. Nederlandse singer-songwriters met een hart voor country of americana reizen steeds vaker af naar het mekka van de country om daar aan hun muziek te schrijven. Wij spraken met JW Roy, die inmiddels wel de aartsvader van de Nederlandse americana genoemd mag worden, en met Judy Blank, hét grote Nederlandse talent dat met haar nieuwe plaat – Morning Sun – een parel heeft afgeleverd die garant moet staan voor internationaal succes. Wat is Nashville en wat betekent het voor deze artiesten?
Volgens Judy Blank is het het ‘Disneyland voor muzikanten’ en JW Roy beaamt dat; “Wat LA is voor film, is Nashville voor de muziek.” Nagenoeg iedereen in Nashville is eigenlijk singer-songwriter, volgens de beide muzikanten die er regelmatig naar toe op reis gaan om daar aan hun muziek te werken.
Judy Blank verwierf voor het eerst bekendheid met haar deelname aan De Beste Singer-Songwriter Van Nederland, waarbij ze uiteindelijk tweede werd. Daarna bracht ze haar album When The Storm Hits uit in 2014, om vervolgens te toeren. In 2016 speelde ze op de Popronde, waarbij ze de piano al grootendeels had omgeruild voor de gitaar. Met een piano ben je heel gebonden aan een vaste plaats op het podium, maar met de gitaar kun je echt een connectie met je publiek maken, aldus Judy. Hierna raakte ze een beetje in een writer’s block.
Toen Judy voor het eerst naar Nashville trok leerde ze er al snel goede singer-songwriters en muzikanten kennen en ontstonden er spontaan mooie samenwerkingen. Zo is ze ook terecht gekomen bij producer Chris Taylor, die zelfs een band geregeld heeft om mee te spelen op haar nieuwe plaat Morning Sun. Deze spontaniteit die je in Nashville bij veel muzikanten terug vindt, is ook te horen op haar plaat in Who’ve You Been Loving Lately, waar de band spontaan doorspeelt terwijl de song al klaar is, om vervolgens tot een echt hoogtepunt te komen, wat de song nog veel sterker maakt, concluderen Judy en ik samen.
In Nashville loop je ook eenvoudig hele goede collega’s tegen het lijf. Zo ontmoette Judy haar helden van The Wood Brothers, en JW Roy heeft gewerkt met Marc Beeson, een songsmid die minstens tien nummer 1 hits heeft geschreven. Een andere collega van JW is Femke Wijdema, een Nederlandse dame die hier nagenoeg onbekend is, maar in Amerika de ene na de andere hit schrijft.
Judy Blank gaat later dit jaar als special guest mee op tournee met JW Roy en ziet hem een beetje als haar muzikale vader. Volgens JW klikte het meteen heel goed tussen beiden en heeft Judy op haar 23-jarige leeftijd al zo veel meer kwaliteit in zich dan hijzelf. Ik proef hier een beetje jaloezie! JW Roy: “Judy heeft het in zich om het écht te maken in Amerika. Iets wat je vaak hoort over artiesten, maar zij heeft het écht.” Een groter compliment kun je bijna niet krijgen, toch?
‘Southern Ground easing my southern soul’, is een regel uit een liedje dat JW en Judy samen geschreven hebben. Southern Ground is een regio in Nashville en tevens de studio waar Judy haar nieuwe plaat opnam met Chris Taylor (eveneens de engineer/producer bij haar helden van The Wood Brothers). Opnemen in Nashville is voor JW Roy ook nog een onvervulde wens.
Welke platen uit Nashville moet iedereen kennen en waarom? Judy Blank: “Het album van The Wood Brothers – The Muse betekend heel erg veel voor mij. Toen ik dat hoorde wist ik meteen dat dat de muziek is die ik wil maken. Pure en eerlijke americana.”
JW Roy: “Het nieuwste album van John Prine, The Tree Of Forgiveness is een meesterwerk. John vult het gat dat Guy Clark en Townes van Zandt achter lieten met het grootste gemak op.”
JUDY BLANK LIVE IN DE PLATO WINKELS:
15 sep Concerto Amsterdamdam (16:00 uur)
22 sep Plato Deventer (14.30 uur)
22 sep Plato Apeldoorn (16.30 uur)
30 sep Groningen Plato Planet festival
Record Store Day Afterparty Met Iguana Death Cult, St. Tropez, Price
Record Store Day: de dag waarop duizenden artiesten en miljoenen muziekliefhebbers wereldwijd bij elkaar komen om de onafhankelijke platenzaak te vieren. Zo’n dag vraagt erom afgesloten te worden met livemuziek: in samenwerking met Concerto Recordstore en Record Store Day organiseert Sugarfactory daarom wederom de officiële afterparty van Amsterdam met bands, dj’s en een kleine labelmarkt.
In welke band zaten de leden van St. Tropez eerst? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com – sta jij straks te trippen op deze ongelofelijke afterparty!
*****
Iguana Death Cult
Wanneer je de Rotterdammers van garagerockband Iguana Death Cult aan het werk ziet wordt er pas teruggeschakeld als er keihard ingehaald kan worden. Het ene moment drijf je in een oase van psychedelische grooves, luttele seconden later klinkt het alsof er een paar stalen hekken tegen elkaar aan worden gesmeten.
St. Tropez
De dag dat de band Go Back To The Zoo werd opgeheven was ook de dag dat St. Tropez geboren werd. Met dezelfde leden, maar een compleet andere sound. Nu konden ze tenminste doen wat ze al tijden écht wilden doen: doordravende, opzwepende garagepunk maken. Al snel bouwden ze een overdonderende live-reputatie op, die ze tot op de dag van vandaag met elke show weten te overtreffen.
Price
Het Groningse kwartet Price zoekt op alle fronten de grenzen op. De band rondom Korfbal-zanger Marnix Visscher raast als een wervelwind van garage en kraut over een idyllisch landschap van psychedelische folk. Dit resulteert in interdimensionale, soms schizofrene nummers waarbij je nooit zeker bent wat er op je te wachten staat.
Partners: Record Store Day, Concerto Recordstore, The Daily Indie, Pinguin Radio.
Record Store Day: de dag waarop duizenden artiesten en miljoenen muziekliefhebbers wereldwijd bij elkaar komen om de onafhankelijke platenzaak te vieren. Zo’n dag vraagt erom afgesloten te worden met livemuziek: in samenwerking met Concerto Recordstore en Record Store Day organiseert Sugarfactory daarom wederom de officiële afterparty van Amsterdam met bands, dj’s en een kleine labelmarkt.
Iguana Death Cult
Wanneer je de Rotterdammers van garagerockband Iguana Death Cult aan het werk ziet wordt er pas teruggeschakeld als er keihard ingehaald kan worden. Het ene moment drijf je in een oase van psychedelische grooves, luttele seconden later klinkt het alsof er een paar stalen hekken tegen elkaar aan worden gesmeten. Luister hier: http://spoti.fi/2BUcILl
Record Store Day Afterparty – Iguana Death Cult, TBA, TBA
Locatie: Sugarfactory
Datum/tijden: zaterdag 21 april, 19:00-23:00
Tickets: voorverkoop € 11,50 (incl. servicekosten) via http://bit.ly/2HPp9J5, deur € 14
Goin’ Platinum! van soul- en blueszanger Robert Finley verschijnt vrijdag uit via het Easy Eye Sound-label van Black Keys-zanger/gitarist/frontman Dan Auerbach. Woensdag 6 december verzorgt Robert Finley een instore in Concerto Amsterdam.
Op deze dag zal het album van Robert Finley ook al exclusief voor de instorebezoekers verkocht worden. Robert Finley, een muzikale autodidact, wordt geboren in Bernice (Louisiana). In zijn tienerjaren gaat hij het leger in om helikoptertechnicus te worden, maar hij vindt al snel werk als leider van de legerband en toert met die band als gitarist en vocalist de wereld rond. Na zijn dienstplicht keert Finley terug naar de Verenigde Staten en verdient zijn brood als timmerman. Hij blijft in die periode ook muziek maken, maar meer als hobby dan professioneel. Dit totdat Finley gedwongen wordt met pensioen te gaan nadat hij het merendeel van zijn gezichtsvermogen verliest. Zijn zicht is zelfs zo slecht dat hij officieel blind is verklaard. Een trieste gebeurtenis, maar ook een aanleiding om zijn muzikale carrière nieuw leven in te blazen.
Tijdens het spelen op straat in Arkansas, ontmoet Finley een lid van de Music Maker Relief Foundation, een organisatie die ondersteuning biedt aan oudere en minder bevoorrechte muzikanten. Door deze ontmoeting onstaat een samenwerking die resulteert in zijn eerste album Age Don’t Mean A Thing. Een video van een op straat spelende Finley wordt ook gezien door ene Dan Auerbach, frontman van The Black Keys (foto) en eigenaar van het label Easy Eye Sound. Auerbach ziet meteen het talent van Robert Finley en nodigt hem uit voor schrijf- en opneemsessies met de Easy Eye Sound-huisband.
In die band legendarische sessiemuzikanten als drummer Gene Chrisman (Elvis Presley, Aretha Franklin) en pianist Bobby Woods (JJ Cale, Bobby Womack), maar ook de blazerssectie van Preservation Hall (legendarische venue in New Orleans) en de iconische gitarist Duane Eddy. Deze opnamesessie resulteert in het tweede Robert Finley-album Goin’ Platinum!. Het album, geschreven met en geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys, bevat ook samenwerkingen met grootheden als John Prine, Nick Lowe en Pat McLaughlin.
“These guys are legends in their own time, I’m grateful to be part of the team and working with such extraordinary guys. We hooked up the soul and rock and roll and made one hell of a record.”
I am not at war with anyone, zingt Luka Bloom op zijn nieuwe album Refuge. Bloom, de innemende Ier, brengt sinds 1978 met een behoorlijke regelmaat langspelers uit waarvan de kwaliteit verzekerd is. Ook nu weer. Refuge is een ingetogen plaat, zonder opsmuk. Dan is Bloom op zijn best. Zo horen we hem het liefst.
Breekbaar, kwetsbaar en immer onderhoudend. En was hij eerder zó geëngageerd? De wereldproblematiek gaat hem niet niet in de koude kleren zitten. Wanneer je die ellende zo prachtig van je af kunt zingen en anderen weet te troosten en te inspireren, ben je een soort heilige. Bloom is in bloedvorm.
“I give my love to Iraq, and to Syria. I give my love to Israel and to Palestine. We could live as one, between the sea and sun. And I am not at war with anyone.”
Luka Bloom is net zo hoopvol – naïef misschien – als ontroerend en dat is hij wel vaker. Het staat hem zo goed. In het cd-boekje heeft hij het over de “many jobs of songs“. “They bring us together. They break hearts, change minds and lift spirits. Songs are sometimes mysterious, sacred places of refuge.”
Een album als toevluchtsoord. Luka Bloom toont aan dat het kan. Hij laat je verdwijnen in zijn muziek. Schuil maar mee. Bloom weet je nog altijd met minimale middelen, slechts die akoestische gitaar en zijn stem, in te pakken en liters emotie uit de luidsprekers te laten vloeien. Sentimenteel, maar nooit pathetisch en wat komt een liedje als Dadirri (Deep Listening) toch weer binnen. Verstilde pracht.
Luka Bloom heeft een bedarende werking. Vergeet die kalmeringsmiddelen. Luister tien keer achter elkaar naar Dear Gods.
“Dear gods and goddesses of the deep blue sea. Please mind my baby. For me.” Neem het tot je en word een ander mens. Pieter Visscher
Liefhebbers van Luka Bloom luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pluche.
Al in 2016 hoorden wij voor het eerst van Son Mieux, de nieuwe band van Camiel Meiresonne. Deze kenden we nog van All Missing Pieces en Soul Sister Dance Revolution, bands waarmee hij op het punt van doorbreken stond, maar het net niet haalde. Dat zou voor Son Mieux weleens anders kunnen zijn, want de afgelopen twee jaar werd hard gewerkt aan dit zeer overtuigende debuut.
De Amsterdamse veteranen – 
Wie de opener, The Forest of The Mind, van 
Luka Bloom – Refuge (Bigsky Records/Concerto)