Helemaal uit Dún Loaghaire, een kustplaatsje onder de rook van de Ierse hoofdstad Dublin komt de Stationschef van deze week. Zijn naam? Conor O’Brien, de voorman van het vrij fenomenale Villagers!
Het gaat zou goed met Connor’s band, dat hij nu al de beroemdste burger is van Dún Loaghaire is. Na Bob Geldoff.
Beroemder dan Bob gaat hij natuurlijk nooit worden. Niet zolang hij geen nieuw Live Aid organiseert. Maar never say never, want als we ons tot muziek beperken heeft Sir Bob nu al het nakijken.
In cijfers is Villagers Boomtown Rats namelijk al ver voorbij gestreefd. Spotify vermeldt dat Nothing Arrived van Villagers bijna 10 x zo vaak is beluisterd dan I Don’t Like Mondays, dat ‘slechts’ 15 miljoen plays op de teller heeft staan. The Rats zijn in ruste en Villagers gaat als een trein, het verschil zal dus alleen maar groter worden.
Afgelopen vrijdag kwam er een nieuw album online van de Ierse band.
The Art Of Pretending To Swim heet het nieuwste pronkstuk van Villagers dat met sterke singles als Trick Of The Light, Fool en IJsbreker Again wel eens het beste album van de band tot nu toe zou kunnen blijken.
Onze Bazz sprak Connor O’Brien, die op ons verzoek een mooie lijst samenstelde met zijn favoriete songs. Traditiegetrouw draaien we die nummers de hele week door en zijn ze te horen tijdens de uitzending van Bazz op de Buzz met Connor als Stationschef op zaterdagavond (22/09) om 19:00 uur en in de herhaling op donderdagavond op (27/09) om 22:00 uur.
Single 3 van het aanstaande Villagersalbum is in één woord ijzersterk. De beste van de drie. Niks mis met het prachtige Trick Of The Light en het mooie Fool, maar Again is raar en anders, en zo horen we het graag.
Om te beginnen vallen de synthesizers op. Waar eens de gitaren vreedzaam tokkelden grommen nu de elektronische keyboards. Bijzonder ook is de hypnotische stem, die het hele nummer door Again zegt. Daar bovenop onderlangs en tussendoor zingt Connor O’Brien zoals alleen hij dat kan met zijn lenige stem en bitterzoete timbre. Voeg daar de meeuwen aan toe die de song in en uit luiden en je hebt een juweel van een nieuwe single.
Afgaande op de drie songs die Connor O’Brien vooruitgestuurd heeft, is het nu al veilig om te zeggen dat het vierde Villagers album The Art Of Pretending To Swim een plaat wordt om te koesteren, een die wezenlijk anders is dan de voorgangers. En zo hoort het.
Modern, soulvol, funky, pop, dansbaar en fris. Zomaar een paar steekwoorden die moeiteloos passen bij het gezelschap Jungle. In 2014 debuteren de zeven Londenaren met een titelloos album wat vrijwel overal ter wereld op positieve kritieken kan rekenen.
En dat terwijl Tom ‘T’ McFarland en Josh ’J’ Lloyd-Watson de band pas in 2013 hadden opgericht, met als stiekeme wens om lekker anoniem te blijven. Die missie slaagt niet, want in de muziekindustrie kan het snel gaan. De band begint als hype, maar groeit al snel uit tot een serieuze speler. Ook live. Nummers als Time, The Heat en – met name – Busy Earnin’ krijgen volle concertzalen en festivalweides moeiteloos in dansstand.
Op de nieuwe plaat For Ever zet Smile direct de toon. Het ritme, de meerstemmigheid, de opbouw. Jungle ten voeten uit. Even later horen we onder meer de eerder uitgebrachte singles Happy Man en House In LA. Waar Happy Man zo afkomstig van hun debuutalbum zou kunnen zijn, daar is House In LA verrassend traag en minimalistisch. Alsof Bon Over er even aan mocht sleutelen.
De plaat telt in totaal dertien tracks en staat als een huis. Een beetje Bee Gees, een beetje Earth Wind & Fire. Caribou. Daft Punk. Maar Jungle is vooral Jungle. De band heeft in rap tempo een eigen geluid weten te creëren en dat is gezien de mix van vrij populaire stromingen knap. Als kritiekpunt(je) kun je aangeven dat het té gepolijst is. Al rekenen ze daar live waarschijnlijk hard mee af. Tekst Mania | Jelle Teitsma
LIEFHEBBERS LUISTEREN NATUURLIJK OOK NAAR PINGUIN POP!
Na een uitverkochte show in Paradiso afgelopen jaar, komt Jeremy Loops in 2019 terug naar Nederland voor maar liefst vijf shows. In januari/februari 2019 komt de Zuid-Afrikaanse folk held naar Paradiso (Amsterdam), 013 (Tilburg), Annabel (Rotterdam), Doornroosje (Nijmegen) en De Oosterpoort (Groningen). De kaartverkoop start op vrijdag 7 september om 10 uur via de websites van de zalen.
Zoals zijn naam suggereert gebruikt Jeremy zijn loop pedals als integraal onderdeel van zijn liveshows. Daarbij maakt hij bovendien gebruik van elementen uit een breed muzikaal spectrum: van hip-hop en electronica tot traditionele Afrikaanse muziek. Zijn muziek is een gewoven verzameling van geluiden die hij maakt met zijn gitaar, mondharmonica, ukelele en beatbox, die via looppedalen en echo- en distortionapparaten worden vervormd en gevuld tot een eclectisch, harmonisch, maar bovenal pop-achtig geheel. Een overweldigende mix van moderne folk, hiphop, bluegrass, funk en stokoude blues.
Jeremy Loops, geboren als Jeremy Hewitt, werkte twee jaar op een jacht dat over de hele wereld voer. Hij leerde zodoende – noodgedwongen bij gebrek aan instrumenten – veel geluiden uit zijn looppedaal te toveren. Het maakte van hem de heuse alleskunner, die met zijn bandleden nu van elk live optreden een muzikaal feest weet te maken. Hij speelde zichzelf in de kijkers door zijn support tour voor Twenty One Pilots en een uitverkochte Europese headline tour waarin hij 30.000 tickets verkocht.
Zijn meest recente album Critical As Water (2018) is geproduceerd door Will Hicks (Ed Sheeran’s ‘Perfect’, Lilly Allen, Bastille) en heeft inmiddels al miljoenen streams op Spotify. Voor de liefhebbers van gelaagde nummers, improvisatie en publiekinteractie is een live show van deze moderne folksinger en multigetalenteerde beats- en ritmekunstenaar een ware must see.
Dominic Harrison a.k.a. YUNGBLUD, de 21 jarige, rockende Engelsman uit Doncaster komt naar Nederland! Yungblud omschrijft zichzelf als een ‘sociaal bewuste kunstenaar die niet bang is voor het leveren van genre-buigende protestliederen.’ Binnen bizar korte tijd wist YUNGBLUD zichzelf op de kaart te plaatsen en reist hij al de hele wereld rond voor shows en hij weet het publiek compleet in te pakken met zijn aantrekkelijke tracks, als I love you, will you marry me en Tin Pan Boy.
Het debuut album – 21 Century Liability – dat recent uitkwam, is het thema van de tour waar de artiest de komende tijd zoet mee is. Niet alleen zijn eerste album is een feit, ook is door een samenwerking met Charlotte Lawrence het nummer Falling Skies, de gloednieuwe soundtrack van 13 Reasons Why geworden.
YUNGBLUD timmert al een enkele jaar aan de weg maar in 2017 brak hij keihard door met zijn debuut EP. Een zeer mooie omschrijving van zijn werk is ‘heethoofdachtige suburban-poëzie van de jongere Arctic Monkeys en Jamie T, gefuseerd met een gezond vleugje ska en hiphop-spirit’.
Een ding wat zeker is, is dat deze stuiterbal geen moment stil staat op het podium en er ook zeker voor zorgt dat jou dat niet gaat lukken.
Villagersweet weer de juiste snaar te raken met hun eerste nieuwe opname in drie jaar. Nieuwe single Trick Of The Light heeft alles wat Villagers zo bijzonder maakt, het nummer is zo ambachtelijk als een Paul Simon song, zo melancholiek als Elbow op zijn best en gezongen met een gevoeligheid waar ooit alleen Roy Orbison patent op had.
Trick of The Light is dan ook de best denkbare aankondiging van een nieuwe episode in het bestaan van de band van Connan O’Brien. Het vierde* hoofdstuk in de Villagers saga zal geen grote verandering brengen. Het elegante en verzorgde Trick Of The Light laat horen dat Connon O’Brien nog dezelfde bevlogen vocalist is, rusteloos en beschouwend tegelijk, die tien jaar geleden grote indruk maakte met Becoming A Jackal. Drie jaar later volgde {Awayland} met daarop Nothing Arived, het nummer dat Villagers beroemd en onmisbaar maakte. Darling Arithmetic verscheen in 2015 en consolideerde die positie zodat we nu met recht kunnen zeggen dat er halsreikend wordt uitgekeken naar elk nieuw levensteken van de Ierse band.
D Day wordt 21 september, op die dag komt het nieuwe Villagers album uit onder de titel The Art Of Pretending To Swim. Fans doen er verstandig aan de site van Villagers te bezoeken voor speciale uitgaven met extra songs.
White Denim uit Texas begon twaalf jaar geleden als een dolle driekoppige indiepopband met een been in rock, tweeënhalf in de blues, anderhalf in de country, en dan nog een halve in zowel de jazz als de psychedelica. De band maakte razendsnel naam en faam en werd een graag geziene liveband.
Vanaf het knotsgekke langspeeldebuut Workout Holiday uit 2008 sijpelden alleen maar meer invloeden de ongeremde muziek binnen. Inmiddels zijn ze aanbeland bij hun achtste album Performance op City Slang (Broken Social Scene, Nada Surf, Lambchop). Over de nogal zinloze mensenlijke zoektocht naar authenticiteit – fijn dat dit weer eens wordt aangekaart.
Vrees echter niet voor al te veel pretenties, White Denim maakt immers het soort indierock met een flinke dosis zelfrelativering waarop het naar hun eigen zeggen ‘gewoonweg prettig drinken, dansen en vechten is.’ Dat klopt, getuige bijvoorbeeld de puntgave singles als It Might Get Dark en Fine Slime. Wie de groep nog niet kende: goede instapplaat. Horen is geloven. Tekst Mania | Max Majorana
D Day wordt 21 september, op die dag komt het nieuwe Villagers album uit onder de titel The Art Of Pretending To Swim. Fans doen er verstandig aan de site van Villagers te bezoeken voor speciale uitgaven met extra songs.
Wat in eerste instantie alles weg had van een one hit wonder begint steeds meer te lijken op een welkome aanwinst. Superorganism debuteerde vorig jaar met Something For Your M.I.N.D., een opvallend speelse productie. die ons verleidde om het uit te roepen tot IJsbreker. Daarna was het de stem des volk, die dicteerde dat we ook de opvolger Everybody Wants To Be Famous moesten gaan draaien. Het zelfde geldt voor Night Time. En nu is er een geweldige videoclip bij The Prawn Song.
Menigeen had hem vorig jaar in zijn eindlijstje staan: de The French Press ep van Rolling Blackouts Coastal Fever, inmiddels kortweg Rolling Blackouts C.F. geheten. Sindsdien was het reikhalzend uitkijken naar Hope Downs; de bij Sub Pop uitgegeven eerste volledige langspeler van het Australische vijftal.
Wie er begin september 2017 bij was in de Tolhuistuin, de dependance van de Amsterdamse poptempel Paradiso, keerde razend-enthousiast thuis. De frisse popsongs van de Rolling Blackouts Coastal Fever, gedreven door hoekige gitaarlijnen en een strakke ritmesectie, deed veel aanwezigen denken aan hun eerste kennismaking met The Strokes. Tom Russo, een van de drie zingende en liedjesschrijvende gitaristen van de band, herinnert zich het optreden eveneens nog goed. “Geen idee waarom, maar het was het drukst bezochte optreden van die tournee”, zegt hij over de toen vooruitgesnelde roem.
Misschien omdat jullie muziek maken die je écht live moet horen? “Misschien wel, ja. Iets anders kan het niet zijn. We zijn niet bepaald charmante of aantrekkelijke figuren. De enige manier waarop wij iemand voor ons kunnen winnen is met optreden (lacht). Toch zijn we meer als songschrijversproject, dan als band begonnen. Ik ben met Fran (Keaney, red.) en Joe (White, red.) liedjes gaan schrijven op onze slaapkamers. Echte grote ambities hadden we niet. We hadden daarvoor wel in verschillende bandjes gespeeld, maar met Rolling Blackouts Coastal Fever zijn we juist heel voorzichtig wat gaan optreden. In het begin speelden we slechts om de paar maanden ergens. Het duurde even voor we in echte zalen gingen spelen. Pas toen werden we langzaam een echte liveband.”
Door de vele tempowisselingen in de liedjes op Hope Downs, lijkt het alsof jullie al jammend liedjes in elkaar schroeven. Hoe begint het schrijfproces doorgaans?
“Aanvankelijk begon een nummer altijd met de tekst, waarna we samen de muziek maakten. Dat veranderde door de jaren heen. Nu maakt Fran, Joe of ik eerst een soort skelet van iets dat een liedje moet worden, waarna we er als band een geheel van maken. Daarom komt de ritmesectie er nu zo sterk doorheen.”
Is er een nummer van de eerste twee ep’s, waarvan je nu denkt: ‘Daar hadden we nu iets totaal anders van gemaakt’? “Interessante vraag. Er is een oud nummer, Angoline, dat we nog altijd nu en dan live spelen. Maar de huidige versie is heel anders dan de versie die we jaren terug opnamen voor een ep waar nummers van meerdere bands op stonden. Het is veel meer poppy dan wat we nu schrijven. Daarom past het eigenlijk niet zo goed in de set. Het is in een totaal andere tijd geschreven, maar we houden toch nog erg van het nummer. Ik denk dat als we het nu hadden geschreven er iets totaal anders uit was gekomen.”
Misschien omdat de drie songschrijvers in één band elkaar nu beter aanvoelen? “Ja. We spelen nu een paar jaar samen en alles is inmiddels tweede natuur geworden. Je hoeft weinig meer tegen elkaar te zeggen. Een knikje is genoeg.”
Wat had je indertijd zelf voor ogen? Was er een speciale sound waar je naar zocht? “Een beetje van alles wat. We hadden een paar ideeën: popsongs met jagende gitaren, met simpele en melodieuze gedreven ritmes, een akoestische gitaar die meer bij de ritmesectie past, plus twee elektrische gitaren er overheen die doen wat ze willen. Dat was een beetje het hokje waar we ons in plaatsten. Dit is wat er uiteindelijk van geworden is. Een echte definitie voor de muziek die we maken hebben we niet. We zeggen altijd een beetje cynisch dat we ‘stoere pop’ of ‘softe punk’ maken. Eigenlijk als grapje, want zo punk zijn we helemaal niet en zo heel pop klinken we ook niet. Maar dat lepelen we maar op als iemand ons er om vraagt. We horen wel eens dat er veel ruimte zit in onze liedjes. Misschien is dat wel iets Australisch, waar je enorme uitgestrekte vlaktes hebt als je de stad uit gaat. Veel klassieke Australische bands uit de jaren tachtig hadden dat ook, zoals The Go-Betweens en The Triffids; die enorme ruimte die onbewust in de muziek sluipt.”
Hope Downs heeft een echt ‘rand-van-de-stad-gehalte’, zeker als je naar de teksten luistert. “We wonen in Melbourne; in een grote stad, maar toch dicht bij de natuur. Die fascinatie hebben we allemaal wel. Ik denk dat de omgeving waarin je woont en de ervaringen die je opdoet onbewust in de dingen die je maakt doorschijnt. Het beïnvloedt je toch. An Air Conditioned Man, het eerste nummer van de plaat, heeft absoluut dat gevoel van vervreemding in een grote stad. Fran heeft het nummer grotendeels geschreven. Ik zing het laatste refrein, wat een soort tegenreactie is op het hoofdfiguur uit het nummer die een paniekreactie heeft over zijn 9-tot-5-leven in de stad.” Bellarine, mijn favoriete nummer van de plaat, heeft ook zo’n intrigerend hoofdpersonage. “Joe heeft dat geschreven. Bellarine is de naam van een badplaatsje, aan de overkant van de baai bij Melbourne. Ik kwam daar als kind vaak vakantie vieren, Fran en Joe ook. Het vertelt het verhaal van een terneergeslagen vader die vanaf het strand in Bellarine de wolkenkrabbers van Melbourne in de verte ziet. Hij maakt een zware tijd door, is vervreemd van zijn dochter en blikt terug op zijn leven. Bellarine is een badplaats, maar tegelijk een zware omgeving. Mensen die er wonen hebben het niet makkelijk. Het is een mooie plek, waar het tegelijk ook best deprimerend kan zijn.”
Modern, soulvol, funky, pop, dansbaar en fris. Zomaar een paar steekwoorden die moeiteloos passen bij het gezelschap 
Menigeen had hem vorig jaar in zijn eindlijstje staan: de The French Press ep van