Tag: ESNS

Verslag dag 4 ESNS 2025 – Noorderslag

Het festival waar de Nederlandse muziekindustrie samen met liefhebbers en iedereen die er ook eens bij wil zijn de stand in het Nederlandse muzieklandschap opneemt. Een groot muzikaal feest in Groningen zo aan het begin van het jaar waarbij het heerlijk rond struinen is en waarbij je altijd weer verrassingen tegenkomt.

Remy van Kesteren bijvoorbeeld. Deze vriendelijke en enthousiaste harpist tovert zo aan het begin van het festival de Binnenzaal om tot een prachtige sprookjesachtige ambiance. Het geluid van zijn instrument heeft de hoofdrol in de mooie nummers. Sommige stukken zijn instrumentaal en in een aantal wordt gezongen door bevriende muzikanten Kim Janssen en Robin Kester. De sfeer die wordt neergezet doet me denken aan Massive Attack en Portishead en dat zorgt voor een fijn en rustig begin van de avond.

Aansluitend kunnen we kiezen uit twee bands die bestaan uit groepen muzikale vrienden. Ik begin even bij Hiigo uit Zwolle die in de entreehal de liedjes mogen laten horen van de later dit jaar te verschijnen debuutplaat. Lichte Nederlandstalige popliedjes in de stijl van BLØF en IsOokSchitterd. Zanger Hans van der Werff heeft een prettig stemgeluid maar voor mij is het allemaal lang niet spannend genoeg.

Gelijk dus maar door naar the Vices. Deze jonge Groningers richtten in 2019 dit bandje op en daarna ging het in sneltreinvaart vooruit. In het eerste jaar al optredens in Berlijn en Parijs en in de jaren die volgenden breidde zich dat uit tot de headline tour die ze afgelopen jaar in de VS deden. De mannen zijn Nederland inmiddels ontgroeid en ze richten zich vooral het buitenland wat resulteerde in een headline tour die ze afgelopen jaar in de VS deden. Fijn om ze weer eens in Groningen te zien en wat een fantastisch optreden zetten ze neer. De vaart zit er in en het optreden is een Rock & Roll explosie van hoog niveau.

De eerste echte verrassing voor mij deze avond zijn de Niemanders. Muzikanten Rocco Ostermann en Wout Kemkens van o.a. Shaking Godspeed hebben een bonte verzameling muzikanten uit Nederland om zich heen verzameld en samen met zangers en muzikanten die ze zochten in verschillende asielzoekerscentra geven ze een stem aan de nobodies, de verschoppelingen; mensen in moeilijke posities. Omar bijvoorbeeld, een fragiele jongen gevlucht uit Jemen staat met een grote grijs een prachtig emotioneel nummer te zingen. Of Awn Maarof uit Damascus. Samen met de toetsenist brengt hij een adembenemende versie van ‘O Sole Mio. De rest van de band, met daarin ook Rudeboy van o.a. the Urban Dance Squad, staat in de zaal voor het podium en zingt vol overgave met hem mee. Een ander hoogte punt is het door Rocco bezwerend gezongen Het Spel. Hij kruipt in de huid van de vluchteling die probeert Europa binnen te komen. Het is -20, het prikkeldraad is drie meter hoog en je hebt al een reis achter de rug waarin je met stokken bent geslagen en waarin je geld en je paspoort je zijn afgenomen. Doorgaan is het enige dat dan nog kan. Emotioneel en ontzettend doordringend en invoelbaar wordt dit nummer gezongen en gespeeld. Dit laat niemand onberoerd en alle emoties kwamen dan ook voorbij in dit fantastische optreden.

In de grote zaal staat even later Zoë Tauran. Deze jonge Molukse zangeres heeft een prachtig heldere stem en speelt een thuiswedstrijd net als eerder the Vices. Ze komt uit Roden en stond op een eerdere editie nog in de foyer. Nu is de grote zaal voor haar en dat doet ze ontzettend goed. Zeer zelfverzekerd brengt ze haar Nederlandstalige liedjes die vooral meegezongen worden door leeftijdgenoten die haar TikTok hits kennen. Er is genoeg muzikale afwisseling met mooie ballads, dance invloeden en zelfs een stuk gabber. Deze is voor de meiden roept ze als ze Alles Op Gevoel inzet.

Ik blijf nog even bij de lichte popmuziek als ik even later Bente in haar teddybeer trui zie optreden in de kleine zaal. De inmiddels blondine zweeft over het podium op haar liedjes waarin ze net als veel generatie genoten zingt over haar gevoelsleven en de tegenslagen en vreugde die horen bij het jonge leven.

Serieus goed, misschien wel het beste van de avond, is even later het optreden van Hiqpy. Het afgelopen jaar is de roem hen vooruitgesneld. De vergelijking van een soort Nirvana rockmonster met Ariana Grande op zang zegt het wel zo’n beetje. Dit is zo’n optreden waar je bij wilt zijn en er staat dan ook een grote massa mensen voor de veel te kleine binnenzaal. De band speelt de nummers met een intensiteit alsof hun leven er vanaf hangt en de uber stijlvolle zangeres Abir Hamam is het schitterende middelpunt. De drie kwartier vliegen voorbij en als ze afsluiten met onlangs verschenen debuutsingle Something zijn we nog lang niet klaar. Als je een kans krijgt ze te zien, sla deze niet over!

Stevie Bill is een jonge Nederlandse vrouw die haar muzikale heil al vroeg in het buitenland is gaan zoeken. Eerst in Berlijn en later New York waar ze vrienden en bandleden leerde kennen. Samen met hen speelt ze haar prettige indie liedjes niet onverdienstelijk en enigszins nonchalant in de foyer van de grote zaal. Leuk om eens te zien maar niet meer dan dat.

In de grote zaal mag S10 haar nieuwe plaat presenteren die pas over twee maanden uit zal komen. De plaat is opgenomen met haar held Jordan Fish van de band Bring Me The Horizon zo vertelt ze aan het begin van het optreden. Ze geeft toe behoorlijk zenuwachtig te zijn maar dat is nergens voor nodig. De show wordt verrijkt met prachtige visuals en in haar opvallend fleurige kleding is het een feest om naar te kijken en luisteren. We horen haar lekker rockende Doorweekt, Voldaan, haar favoriete nummer van de nieuwe plaat en een ander hoogtepunt is het mooie Huis In Mijn Hoofd. Natuurlijk mag haar beste vriendin niet ontbreken bij dit belangrijke optreden en samen met Froukje zingt ze ter afsluiting uitbundig hun grote hit Ik Haat Hem Voor Jou!

Inmiddels zijn we wat later op de avond aangekomen en de beleving van de optredens wordt enigszins gekleurd door de gezelligheid die gepaard gaat met wat biertjes. Nou heb ik het idee dat de organisatie van Noorderslag hier rekening mee houdt want later op de avond worden de optredens wat minder luister- en wat meer belevingsavonturen. Zo zie ik de Wodan Boys de kleine zaal afbreken met hun vette rock sound en even later gaat het dak er nog veel meer af bij de vette punkrock show van L.A. Sagne. Weinig subtiel maar met een flinke moshpit, een enkele crowdsurfer en de vuisten in de lucht. Heerlijk!

Voor wie op dit tijdstip lekker wil dansen kan terecht bij terecht bij de heerlijke clubsound van Housepainters, de techno van Eva Vrijdag en afwisselende en opzwepende dance van Jack Shore.

In de grote zaal wordt ondertussen de spanning opgebouwd, wie zal er dit jaar met de popprijs vandoor gaan? De buzz was dit jaar niet heel erg groot, de meeste mensen verwachtten dat Froukje hem zal pakken met haar hits, grote shows en de prachtige debuutplaat Noodzakelijk Verdriet. Maar de verrassing is er dan toch want niemand minder dan Roxy Dekker pakt de belangrijkste Nederlandse popprijs. Volgens de jury wist de jonge zangeres als geen ander de tijdsgeest te vangen in scherpe, humoristische teksten vol zelfspot over haar generatie. Artistiek inderdaad niet zo hoogstaand als Froukje of Eefje de Visser maar binnen haar generatie vele malen succesvoller en daarom kan ik me er wel in vinden.

Personal Trainer heeft de eer het festival af te sluiten in de bomvolle kleine zaal en dat doen Willem Smit en zijn band met verve. Hoewel ik met een vriend sta te bomen over het feit dat we liever nog meer compacte liedjes willen horen komen we gaandeweg het optreden tot de conclusie dat de band goed is zoals ze zijn. Meer dan goed! Willem zit vanaf de eerste seconden volledig in het optreden en geeft zich zoals altijd helemaal en de band speelt beter dan ooit. Het publiek springt, danst en schreeuwt mee met de overbekende nummers en we weten het zeker, dit is terecht een van de beste bands die we momenteel in Nederland hebben.

tekst: Jan Berends

foto: Hiqpy door Siese Veenstra

Verslag dag 3 ESNS 2025

Eurosonic 2025 de vrijdag de hoogtepunten door Jan Berends

The Family Battenberg uit Cardiff knalt er gelijk lekker in aan het begin van de vrijdagavond. Een hele fijne psych garage rock band van het type niet lullen maar spelen. Ze spelen hun nummers lekker vuig en met een flinke laag fuzz. Het eerste biertje in de hand en lekker meeknikken op de beukende drums van Billy Stillman denk je dan, maar daar komen we niet mee weg. Gedanst moet er worden. Put on your dancing shoes, If you’re not dancing, you’re thinking too much!! roept Eliot Jones ons toe. Voor veel mensen is het nog iets te vroeg op de avond om helemaal los te gaan maar the Family Battenberg is een fantastische garage band zoals we ze graag voorbij zien komen in Vera Groningen.

Ik besluit gelijk maar even die kant op te lopen want in Vera staat op dat moment Supersport! uit Reykjavik. Deze alternatieve jongeren maken een soort van artistieke indiepop. Voor hen is het bandleven meer dan muziekmaken. Het is een manier van samenzijn, vriendschap en mooie dingen maken, volledig op de DIY manier. De liedjes zijn eigenzinnig en zitten ingenieus in elkaar. Vaak vrolijk maar ook met een melancholieke inslag. Ze nemen even de tijd om stil te staan bij het overlijden van David Lynch en ze zingen een kleine ode aan hem. Met titels als gráta smá en hring eftir hring is er voor ons tekstueel weinig te halen maar muzikaal zit het allemaal vernuftig in elkaar. Leuk bandje!

Even later sta ik wat weg te mijmeren in de volle zaal van het Werkman college; hoe staat het eigenlijk met the Kooks? En kent iemand the Rifles nog? Aanleiding is de band waar ik naar sta te kijk, Corella uit Manchester. Een band die al een aantal jaren speelt in die stad en omgeving. Langzaam groeide hun naam, de zalen werden voller. Hun debuutplaat “Once upon a weekend” vat het allemaal samen. De jongensdroom die waarheid wordt. Liedjes over love, lust and misadventure met invloeden van Foals en Two Door Cinema Club. Ze spelen hun nummers vanavond met een groot enthousiaste en de zanger heeft een fijne rustige uitstraling. Een oprechte ambachtelijke band die past in een lange traditie van gedegen Engelse bands.

Ik weet niet zo veel van de Zwitserse alternatieve muziektraditie maar een hele leuke band die daar in past is Soft Loft. Hun troefkaart is de 25-jarige Jorina Stamm die prachtige nummers schrijft en een mooie stem heeft. Ze heeft een soort ingehouden manier van doen, je kunt de emoties niet van haar gezicht lezen, maar in de muziek komt alles er uit. De band creëert een geheel eigen universum waarin het fijn vertoeven is. De mannen spelen steady op bas, drum en tweede gitaar en de toetseniste legt er een prachtig tapijt van warme klanken overheen. Heerlijke opgewekte nummers met een melancholieke ondertoon die vaak rustig opgebouwd worden en dan stap voor stap naar een climax toe werken. Luister naar het prachtige It Is Me waar ze hun optreden mee afsloten en je begrijpt wat ik bedoel.

Direct na dit warme bad sta ik te kijken bij BIG SPECIAL en dat is toch een beetje een koude douche. Nou kan koud douchen soms best lekker zijn dus ik heb het lekker over me heen laten komen. De twee mannen uit Birmingham brachten dit jaar hun debuutplaat uit, Postindustial Hometown Blues, een album die nieuwsgierig maakt. Joe Hicklin, de nachtburgemeester van Birmingham, stelt zich op als spreekbuis van de arbeidersklasse. Arme jongeren die in het post-brexit tijdperk, gebrek aan kansen en dat maakt hem kwaad. Die boosheid wordt vertaald in harde beats, industrial noise waar hij samen met zijn maat Callum Maloney overheen schreeuwt, praat, rapt en soms zingt. Een hoop agressie die kil en onaangenaam aanvoelt, de sfeer die we kennen uit de film Trainspotting. En laat dat nou toevallig een van mijn favoriete films zijn..

Beats van het gezellige soort krijgen we even later bij Pamela, een dance gezelschap uit Noord-Frankrijk. De twee mannen zijn aangevuld met een Engelse zanger die de zaal opzweept met zijn dans en zang. Ik moet gelijk denken aan LCD Soundsystem en Soulwax. Op dezelfde manier worden hier danceinvloeden verweven met alternatieve rock en pop. Soms hoor je een vleugje Joy Division en dan weer lijkt het op Arctic Monkeys of the Cure. Het zou voor mij allemaal nog net iets puntiger mogen zoals Bloc Party dat zo goed kan maar de muziek is prettig en verfrissend en ik denk dat ze prima in staat zijn een festivalweide aan het dansen te krijgen.

We sluiten de avond af met Texoprint, een noiserock trio dat zijn plaat heeft uitgebracht op Subroutine Records. Voor mij is dat is een aanbeveling want ik ben groot liefhebber van alles wat dit label uitbrengt, maar dit optreden kan me niet zo bekoren. Ik weet niet of het aan het moment ligt, half 2 ‘s nachts op de derde avond van Eurosonic, maar de band krijgt het publiek niet goed mee en de nummers hebben niet de nuance die we op de LP wel horen. Aan de inzet van de band ligt het niet, ze spelen vol overgave en het klinkt hard, strak en intens. Misschien moet ik het op een ander moment nog maar eens proberen.

foto: Soft Loft door Ben Houdijk

Verslag dag 2 ESNS 2025

Eurosonic 2025 de donderdag de hoogtepunten door Jan Berends
In de kantine van een schoolgebouw in het centrum van Groningen staat aan het begin van de avond Smile, uit Keulen. De naam van de band moeten ze met veel ironie gekozen hebben want er valt weinig te lachen bij deze band, maar goed is het wel. De muziek is een dreigende vorm van postpunk; hard, donker maar ook stuwend en strak. De band draait om blikvanger Rubee Fegan, de zangeres van de band, alhoewel er van zingen niet echt sprake is. De jonge vrouw met een gothic uitstraling, een zwarte ster op haar voorhoofd, declameert, spuwt en krijst haar teksten de zaal in. Teksten als I hate it here en I should be happy but I am not too pleased about it zeggen alles.. Het is geen vrolijke boel maar we zijn wel gelijk wakker zo aan het begin van de avond.
Bij Kingfishr is daarentegen wel sprake van oprechte vrolijkheid. De Ieren die elkaar ontmoetten op de universiteit van Limerick hoeven zich eigenlijk al niet meer te bewijzen. Ze stonden op Glastonbury, Rock Werchter en Down the Rabbit Hole en dat zagen we vandaag in Groningen. Lange rijen voor de deur en veel mensen die teleurgesteld moesten afhaken. Binnen zorgde de band voor een warm bad. Aangevuld met drum en bas zorgde het vijftal voor een heerlijk optreden, ze zweepten het publiek op met hun prachtige emotioneel geladen nummers. Melodieus en altijd mee te zingen zoals we dat kennen uit de Ierse muziektraditie. Zanger Eddie Keoch heeft een mooie bruine stem, hij zingt over de tegenslagen in het leven en hoe we er toch altijd bovenop komen door de rug te rechten en door te zetten. Ze sloten hun optreden af met het prachtige Caroline, een nummer waarin al het bovenstaande samenkomt, gaat dat zien!
En dat laatste geldt ook voor The Pill! Deze twee meiden zetten even later Vera op z’n kop. Het zoemde al flink rond, een optreden waar je bij moest zijn. Lilly en Lottie met Rufus op drums komen net als Wet Leg van the Isle of Wight en daar is de vergelijking gelijk gemaakt. Net als bij deze band, die ook al eens een iconisch opreden in Vera gaf, is de zaal stampvol en verhit. De jonge meiden hebben ter ondersteuning van hun punkliedjes de nodige danspasjes ingestudeerd die ze met een hoop lol brengen maar er is ook veel ruimte voor spontaniteit. Als vrij snel de gitaar van één van de dames het begeeft ligt het optreden lange tijd stil. Maar ook dat is geen reden tot somberheid, ze blijven vrolijk rondspringen op het podium en als het probleem even later opgelost is gaat het optreden in volle vaart verder. Genoeg leuke liedjes voor drie kwartier vermaak, ook deze gaan we vast en zeker terugzien op de festivals deze zomer!
Het Engelse duo MRCY is een grote soul belofte, ze worden de hele dag gevolgd door een cameraploeg van de BBC en dat is niet voor niks. De coole R&B heeft invloeden van moderne muzikanten als Anderson .Paak en SAULT maar ook de klassieke warmte die we kennen van Marvin Gaye. De mannen hadden elk al een eigen carrière, de ene als producer en de ander als zanger maar sinds ze hun krachten bundelen is er iets bijzonders gaande. Vanavond brengen ze hun nummers serieus, ontspannen maar ook met veel plezier. Het publiek smult er van en MRCY zal zijn zegetocht vast gaan vervolgen op North Sea Jazz en soortgelijke festivals in Europa.
In Cork, Ierland is iets moois gaande. Er heerst een bruisende DIY muziekscene zo zien we dit jaar op ESNS en Cardinals is één van de leukste bandjes uit die scene. In Vera laten ze zien dat de positieve aandacht die ze krijgen terecht is. De jonge honden spelen een prachtige show vol rock en ballades. Zanger Euan Manning heeft een heerlijke licht nasale stem en de nummers hebben zowel traditionele Ierse invloeden als gitaren uit shoegaze en rock. Op een aantal nummers heeft de accordeon van broer Finn Manning een hoofdrol en dat klinkt geweldig! Deze rustige nummers zijn het hoogtepunt van het fantastische optreden. Grian Chatten van Fontaines D.C. is groot fan en daar sluit ik me graag bij aan. Wat een heerlijke nieuwe ontdekking, Cardinals uit Cork!
Met een gezellige groep mensen blijf ik hangen in Vera want als afsluiter van de avond speelt daar Library Card uit Rotterdam. Natuurlijk al lang geen onbekende meer in de alternatieve muziekscene in Nederland maar vorig jaar stonden ze nog in het kleinste zaaltje op Noorderslag en dit jaar mogen ze schitteren voor de internationale muziekpers op Eurosonic! En wat een show geven ze weg! Hun muziek mag inmiddels bekend zijn, stuiterende postpunk waar zangeres Lot van Teylingen haar teksten over voordraagt. Maar vandaag zit het hem niet per sé in de muziek die we goed kennen maar vooral in de intensiteit waarmee het gebracht wordt. Vanaf de eerste seconden hebben we door dat we bij een bijzondere avond zijn. De zangeres is het afgelopen jaar ontzettend gegroeid in haar performance. Zagen we eerder nog iets van verlegenheid, vandaag is dat helemaal weg en bezweert ze het publiek met haar euforische voordracht. Ze kijkt, danst en zit zingend op het podium. Ze geniet zelf ontzettend van het optreden en ze is helemaal in het moment. Groningen!! schreeuwt ze, hier is het altijd thuiskomen en Vera is de mooiste plek op aarde, echt! Geen twijfel dat ze het meent en haar enthousiasme brengt ze over op de band die vermoedelijk hun beste optreden ooit neerzet. High fives achteraf, heerlijk, wat ontzettend fijn om hier bij te zijn!
(foto: Kingfishr door Denise Jans)

Verslag dag 1 ESNS 2025

Dit jaar heeft de organisatie van ESNS er voor het eerst voor gekozen om de eerste avond van het festival niet in de binnenstad van Groningen te houden maar in de Oosterpoort waar ook ieder jaar Noorderslag wordt gehouden. En dat pakt goed uit, de zaaltjes zijn niet te vol en de Oosterpoort is gezellig als altijd.
Ik begin de avond met een optreden van Niamh (spreek uit Nief) Bury. De muzikante uit Dublin leerde het vak door jarenlang als straatmuzikant in de straten van Dublin, en later ook andere Europese steden, op te treden. In het kleine donkere zaaltje waar ze staat is het lawaaiig, er worden bierkratten gestapeld en een deel van het publiek kletst er vrolijk op los. Toch lukt het haar het voorste deel van het publiek voor zich te winnen. Serieus en soms met een glimlach op haar gezicht speelt ze aangevuld met cello en toetsen de liedjes van haar debuutplaat Yellow Roses. Een mooi rustig luisterconcert zo aan het begin van de avond.
Natuurlijk ga ik daarna direct kijken bij Real Farmer. De band, deels uit Groningen, speelt een soort eigen rauwe DIY variant van postpunk. De liedjes zitten inventief in elkaar en verrassen iedere keer. Zanger Jeroen Klootsema is een goeie frontman. Hij loopt zoals het hoort getergd heen en weer op het podium en door zijn schreeuwende manier van zingen voel je de beklemming en blijf je kijken. De band heeft zich al goed in de kijker gespeeld in Engeland omdat ze hun plaat hebben uitgebracht op het Strap Original label van Pete Doherty. Ik denk dat ze een goede toekomst wacht, misschien nog wel meer in het buitenland dan in Nederland.
Ik loop even binnen in de kleine zaal bij Photons, het nieuwe project van jazz toetsenist Gauthier Toux uit Frankrijk. De muzikant heeft een aantal gelijkgestemden om zich heen verzameld en samen maken ze live gespeelde techno met drum en contrabas. De muziek klinkt vol en warm en ik denk dat dit kan leiden tot hete optredens diep in de nacht, maar nu, zo aan het begin van de avond, beklijft het allemaal nog niet zo en ga ik door naar de bovenzaal.
Hier staat Sunna Margret uit IJsland. De jonge vrouw heeft een intrigerende uitstraling Ze staat vooraan op het podium met haar bas gitaar en ze heeft een coole afstandelijke houding die past bij de bijzondere nummers. Je verwacht gladde pop maar je krijgt een bijzondere set alternatieve nummers. Come with me, Chocolate maar ook een cover, het prachtige Where to Go van the Feelies. Het wordt echt spannend als ze op een gegeven moment een looper gebruikt om haar stem te dubbelen, achteruit af te spelen en daar weer overheen te zingen. Een bijzonder leuk optreden dat me nieuwsgierig maakt naar haar muziek. Iets om na dit weekend eens lekker in te duiken.
Met een aantal vrienden geniet ik daarna van de Rock and Roll attitude van Elias Bender Rønnenfelt, de Deense zanger die we kennen van zijn band Iceage. Het is een poseur die goed heeft gekeken naar zangers als Mick Jagger maar hij heeft recht van spreken want zijn optreden zit goed in elkaar en ieder liedje is raak. Goeie klassieke rock nummers die net even meer klasse hebben dan gemiddeld. Mooie melodieën en een rauwe sound door de snerende gitaar. Als hij rustig de tijd neemt om een snaar te verwisselen neemt niemand hem dat kwalijk. Een heerlijk optreden van iemand die we vast nog wel eens terug gaan zien later dit jaar.
Cliffords is een jonge band uit het Ierse Cork. Ze staan enthousiast op het podium en het spelplezier spat er vanaf. Zangeres Iona Lynch kan prachtig zingen maar helaas doet ze dat niet altijd. Direct in het eerste nummer zit een tenenkrommende uithaal en eigenlijk blijkt dat in ieder nummer terug te komen. De band lijkt het zelf prachtig te vinden en ook een groot deel van het publiek neemt het enthousiasme van de band over maar mij begint het te irriteren. De nummers zijn lekker en hebben vaak een 90’s gitaar sound zoals bijvoorbeeld the Cranberries. Zo nu en dan wordt het mooi aangevuld met trompet maar de zang is te vaak over de top en dat is jammer.
Kort ga ik kijken bij Fay Wildhagen uit Noorwegen die ook kan rekenen op een enthousiast publiek. Fay is een leuke innemende vrouw die fantastisch gitaar kan spelen. Ze geniet met volle teugen van haar optreden en dat is heerlijk om naar te kijken. Ze speelt hitgevoelige popmuziek mooi binnen de lijntjes maar net met die hoeveelheid soul en emotie dat het een groot publiek kan gaan aanspreken. Ik ben benieuwd of we haar vaker gaan zien op de podia in ons land.
Deze eerste mooie avond sluit ik af met het optreden van Anthony Szmierek, een jonge Engelsman die rapt en zingt in de stijl van The Streets. Dezelfde workingclass houding, voetbalshirt, zijn vrienden en broer in de band en lol trappen op het podium. This is such a fun job zegt hij halverwege het optreden en dat zien we! Hij heeft veel te vertellen vooral over zijn leven in Manchester. We krijgen nog de kans om samen met hem het nieuwe jaar opnieuw te beginnen. Aftellen en Happy New Year!! De beats pompen en Anthony stuitert. Het optreden duurt me veel te kort en dat zegt voldoende!
Tekst: Jan Berends
Foto: Elias Ronnenfelt door Ben Houdijk

De winnaars van de Pinguin Radio Showcases zijn bekend!

We hebben de afgelopen week twee Pinguin Radio Showcases georganiseerd, verspreid over het land. Zowel in Eddy’s Muziekloodz in Roermond, als in Discords in Nijmegen werden de longen uit het lijf geschreeuwd en gezongen en hingen de blaren aan de vingers van de gitaristen, want iedereen wil toch de dagwinnaar worden en zo een plekje bemachtigen op de Pinguin Radio Showcases tijdens ESNS?

De volgende acts hebben gewonnen en staan dus in januari op PRS tijdens ESNS in Groningen:

Roermond: Martin Sillen

Nijmegen: Artificial + The Awkward

Extra prijs voor Lotte Walda: plekje op onze singer/songwriter stage!

 

Donderdag gaan we gewoon weer verder en zijn er in dB’s in Utrecht weer gratis bands te zien:

De hele line-up vind je hier…

De winnaars van de Pinguin radio Showcases zijn bekend!

We hebben de afgelopen week maar liefst drie Pinguin Radio Showcases georganiseerd, verspreid over het land. Zoals altijd was er een avond met drie bands in De Drie Gezusters, Groningen, maar ook in Popcentrale, Dordrecht en in De Zwarte ruiter in Den Haag werden de longen uit het lijf geschreeuwd en gezongen en hingen de blaren aan de vingers van de gitaristen, want iedereen wil toch de dagwinnaar worden en zo een plekje bemachtigen op de Pinguin Radio Showcases tijdens ESNS?

De volgende acts hebben gewonnen en staan dus in januari op PRS tijdens ESNS in Groningen:

Groningen: Aron Veninga

Dordrecht: ZOEKHETUITMAN

Den Haag: Sunday at Eight

Zaterdag gaan we gewoon weer verder en zijn er zowel in Nijmegen als in Roermond weer gratis middagen vol muziek:

5 oktober

Hé! Spelen op Pinguin Radio Showcases tijdens ESNS?

Hé! Spelen op Pinguin Radio Showcases tijdens ESNS geeft je muziek een dikke boost!
Elk jaar lopen er in januari hordes aan bookers, managers, muzieksamenstellers en fans rond in de binnenstad van Groningen die de sterren van de toekomst zoeken.
Ruwe diamanten zoals jij! Toch??
Meld je dan nu aan voor de voorrondes!
Geef je dan HIERRRRR op voor een Pinguin Radio Showcase bij jou in buurt. Daar kun je spelen of je leven ervan afhangt!
De hele backline staat er al: inpluggen en knallen!
Neem je fans, familie, buren, hond en kat mee, want de band met het meest enthousiaste publiek gaat door en speelt op de Pinguin Radio Showcases in De Drie Gezusters tijdens ESNS!
Is er geen Pinguin Radio Showcase in jouw buurt, geef je dan toch gewoon op, dan zoeken wij een plekje waar je toch kunt knallen!

Pinguin Radio Showcases: Hoofs, Five Dollar Shake, New Face in Hell en The Violet Parade

Pinguin Radio Showcases draait maar om één ding en dat is het etaleren van nieuwe artiesten. Ook hier in ons Magazine showcasen we telkens een aantal artiesten die je gezien of gemist hebt op het festival tijdens ESNS in De Drie Gezusters.

Hoofs – Pinguin Radio Showcases 19 januari – Q-factory Stage Back
Foto’s door Casper van Aggelen

Muziek die dwars door je trommelvliezen trapt. De bandnaam HOOFS kan niet toepasselijker zijn. Op de scherpe randen van punk, post-punk en noise balancerende snijdende gitaren, gruizige baslijnen, zang die je bij de strot grijpt en stompende drums die nog even benadrukken waar die naam vandaan komt.

Inmiddels 2 EP’s opgenomen met Daan Duurland (o.a. Tramhaus, Vulva, Kalaallit Nunaat en Marathon) in Studio Katzwijm en druk bezig met de voorbereidingen van EP nummer 3. In het najaar van 2023 geselecteerd voor Popronde waarin ze een hele reeks shows hebben gespeeld als Never Mind The Hype talent.

Lees meer..

Five Dollar Shake – Pinguin Radio Showcases 19 januari – Groote Griet
Foto’s door Siese Veenstra

Anyone who believes the blues is dead should come and check out Five Dollar Shake. This five-piece rock monster from Utrecht, the Netherlands is breathing new life into the genre with hurricane force.

Five Dollar Shake gives that good old blues rock a brand new sparkly coat. What does it sound like? Soulful, heavy and bluesy. With a cherry on top! That cherry is singer Lucinda Legaspi. An indomitable front woman, blessed with a fantastic voice. Add some rumbling guitars, a ripping Hammond organ and a good dose of fun, and you’ve got the irresistible sound of Five Dollar Shake. “That’s a pretty fuckin’ good shake!”

Lees meer..

New Face in Hell – Pinguin Radio Showcases 17 januari – Q-factory Stage Back

Al een aantal jaren volgt de undergroundste band van Nederland zijn eigen weg. Onverstoorbaar en compromisloos. Het levert een unieke stijl op.

Platomania schreef: Strak, stuiterend, eigenzinnig en energiek rauzen ze door een eigen repertoire van (garage)rock met in ieder nummer minstens één en vaker meer eigenaardigheden waar je zeker bij nadere beluistering rechtop van gaat zitten.

Lees meer..

The Violet Parade – Pinguin Radio Showcases 18 januari – Tikibar

Deep but approachable, varied but melodic. That’s the motto of The Violet Parade. With a rich palet of influences, this band from Amsterdam/Leiden plays catchy indierock. With dynamic songs filled with catchy choruses and surprising transitions, this new band is ready to conquer the Netherlands.

The Violet Parade combines the dreamy style of Slowdive with the dynamics of Foals and the rough edges of Joy Division. But they have an unmistakable sound all their own, melodic and compelling. Accessible, but never predictable.

Lees meer..

The Violet Parade – Home (Live at PRS)

Verslag ESNS 2024 – dag 4 Noorderslag

Voor het eerst begint Noorderslag al om 16:00 en dat is een goeie ontwikkeling. Veel bezoekers hangen nog ergens in de stad rond of gaan eerst een hapje eten waardoor er meer spreiding is bij binnenkomst. Geen rijen bij de garderobe en dat is fijn.

Ik ben zelf ook iets later en loop gelijk door naar de binnenzaal waar The Indien staat. Het is bomvol en warm en samen met enkele bekenden zie ik zangeres Rianne Walther samen met haar vrienden de nette popsongs spelen waar we ze van kennen. De Haagse band bestaan al meer dan tien jaar en dat hoor je. Gedegen muzikanten en de zangeres heeft een fantastische stem. Vandaag krijgen we vooral nieuw werk te horen van de binnenkort te verschijnen debuutplaat. Her en der wat lichte ‘60s invloeden maar voor mij vooral te mooi en te netjes allemaal.

Bij Droom Dit ligt dit volledig anders. De band staat in de bovenzaal, een soort vergaderruimte met systeemplafond, maar zanger Sam de Laat is opgetogen dat ze hier mogen staan. Vorig jaar nog in café de Drie Gezusters op Pinguin Radio Showcases en nu op Noorderslag. Ze vinden het spannend en dat is precies wat hun muziek is. Afwijkend, spannend, intens.. Invloeden van King Krule, Joy Division maar ook Cees Noteboom, ik bedoel maar. De nummers worden afgewisseld met gedichten en de poëtische teksten gaan over de existentiële levensvragen waar mensen mee kunnen worstelen. Toch wordt het niet te zwaar want af en toe breekt de muziek open en wordt de stem van de Laat aangevuld door prachtige koortjes van de rest van de band. Heerlijk om live naar te kijken of thuis bij weg te dromen. Wat een fantastische band is dit!

Even later zien we in dezelfde zaal Sarah Julia. De twee zussen uit Amsterdam spelen prachtige tweestemmig gezongen folkpop liedjes over hun directe belevingswereld. Een lied over hun moeder, een lied dat Sisters heet. Uiterst sensitief, gevoelig en vrouwelijk komen ze over. Ik moet heel erg denken aan Boygenius en dat klopt want de zussen zijn populair op TikTok waar ze prachtige covers opnemen van onder andere Phoebe Bridgers. Vooral het nummer Cairngorns spreekt me aan. Het gaat over de herinnering aan vakanties in Schotland met hun vader. Mooi dicht bij zichzelf gehouden intieme liedjes maar gelukkig geeft de band net genoeg tegenwicht waardoor we af en toe ook kunnen dansen.

Dansen kunnen we ook bij Goldkimono in de grote zaal. Zomerse makkelijk in het gehoor liggende nummers met een fijne vibe. De soundtrack voor een lange zwoele zomeravond met je vrienden op het strand, de zon zakt langzaam in de zee en je wilt dat de avond nooit ophoudt. Beetje pop, beetje hiphop maar alles met een relaxte gevoel. In de bomvolle grote zaal smult het publiek er van en ik kan ze geen ongelijk geven.

Maar toch kan ik meer geniet van een band als Library Card. De Rotterdamse post-punk band werd al getipt door verschillende vrienden en inderdaad, lekker. Het is te makkelijk om ze een Dry Cleaning rip-off te noemen hoewel het niet te ontkennen valt dat er veel overeenkomsten zijn. Zangeres Lot draagt de nummers op de zelfde spoken word manier voor als Florence Shaw en de hechte band speelt de nummers vuil en intens. Toch zijn er verschillen. De gitaren galmen soms wat meer en af en toe doet het me denken aan Sonic Youth ten tijde van de LP Goo. Al met al een heerlijke intense band en een aanwinst voor het Nederlands muzieklandschap.

Bij Sophie Straat klinkt het allemaal een stuk lichter. Ze zet de grote zaal op zijn kop en dat gaat haar opvallend makkelijk af. Dat is ook niet zo gek want Groningen is de stad in Nederland waar ze het allerliefst speelt, want Groningen is een linkse stad. Op haar vraag of alles goed gaat in Groningen komt geen uitbundig antwoord maar dat mag de pret niet drukken. De teksten over abortus, politiek en ongelijkheid zijn prachtig en zitten goed in elkaar maar vanavond wil het publiek plezier maken. Lekker dansen op de klanken van Fleetwood Mac terwijl Sophie ook lekker ronddanst en zingt dat het kut is om agent te zijn. Bij Sophie Straat is het altijd een gezellige boel met een serieuze ondertoon, mooi!

In de kelder bouwt Reanny met haar vrienden en publiek haar eigen feestje. Ze spuugt de scherpe rapteksten de zaal in en dat doet ze goed. Ondanks de hitte in het kleine zaaltje ontstaat er een hossende en springende massa voor het podium. Fijn dat er ook voor dit soort raptalent plaats is op Noorderslag.

In de grote zaal mag Froukje even later laten zien dat voor haar geen zaal te groot is. Ze stond al op grote festivals als Lowlands en Best Kept Secret dus dan moet het hier ook lukken. Uiteraard speelt ze vooral nummers van haar plaat Noodzakelijk Verdriet maar ook nieuwe klassiekers als Ik Wil Dansen en Spijt passen moeiteloos in de mooi opgebouwde set. Muisstil is het in de bomvolle zaal als Froukje twee liedjes volledig akoestisch speelt. Deze twee zijn best wel zwaar zegt ze maar er is altijd weer een tijd dat het beter gaat. Laten we dat vieren! En los gaat ze weer. De jonge zangeres geniet duidelijk zelf van het optreden, haar ogen stralen, een glimlach op haar gezicht. Zonder gene danst ze stoer over het podium. Een mooie afwisselende show met plaats voor kwetsbaarheid en uitbundigheid. En het jaar is nog maar net begonnen!

En dan is het tijd voor de uitreiking van de Popprijs. We hoeven er niet om heen te draaien, er was maar één echte kandidaat dit jaar en dat is Joost Klein. Een shout-out naar Acda en de Munnik. Joost Klein, denk groot! Hij heeft de tijdsgeest weten te vangen met een duidelijke eigen signatuur. Een grote steun voor jongeren in een jaar dat gekenmerkt werd door polarisatie, politieke crises, klimaatproblemen, oorlogen, woningtekorten en prestatiedruk. De constante stroom van prikkels, een korte aandacht spanne en zelfspot worden verwerkt in aanstekelijke liedjes. Joost vertelt in zijn dankwoord dat hij muziek gevonden heeft om dingen bespreekbaar te maken. Anders dan Froukje en toch ook hetzelfde. Kwetsbaarheid en mentale problemen. Het zijn onderwerpen die we de laatste dagen in veel muziek tegenkomen en het is precies wat Joost zegt. Wat kan muziek dan een belangrijke rol spelen. Verbindend, hoop gevend, een houvast. Een goede vriend van me begreep het ineens. Het maakt niet uit of het om gabber deuntjes, rock&roll of punk gaat. Het gaat om de boodschap en de verbinding. Ook anno 2024 verbroedert muziek en dat is fantastisch om te zien.

Bij harcore punkband Ploegendienst zien we even later het zelfde. Zanger Ray Fuego, met indrukwekkend getatoeëerd bovenlijf toont in alle eerlijkheid zijn kwetsbaarheid. Ik ben een onstabiel projectiel schreeuwt hij al tijdens het eerste nummer! De band dendert en ragt zich door een fantastische keiharde set maar ook hier tussen de nummers door ineens af en toe een gedicht. De band is anti-alles en laat dat altijd zo blijven. Wat een vette punkshow!

En dan is het alweer tijd voor de afsluiter Yin Yin in de bloedhete en bomvolle kleine zaal. Het is heerlijk swingen op de Oosterse klanken van deze coole band uit Limburg. Japanse surfrock, Thaise funk, alles komt voorbij. Een vergelijking met Khruangbin is snel gemaakt en iedereen wil er bij zijn zo aan het einde van deze fantastisch afwisselende Noorderslag avond.

Tekst: Jan Berends

Foto: Hiqpy door Denise Jans

Verslag ESNS 2024 – dag 3

Party Time, Post-Rock en het Eurovisie songfestival

Froukje heeft een druk weekend zegt ze. Deze maand is haar debuutplaat Noodzakelijk Verdriet uitgekomen, ze heeft de rol als gastredacteur in de OOR en op Noorderslag is de grote zaal van de Oosterpoort prime time voor haar. Maar eerst speelt ze vanavond een akoestische set in platenzaak Plato Groningen. Een rij van meer dan 100 meter heeft zich gevormd terwijl de winkel al bomvol staat. Niet alleen meiden en jongens in de leeftijd van de jonge ster maar ook de oudere serieuze muziekliefhebber herkent haar talent en probeert een glimp van haar op te vangen door de ramen van de mooie zaak. Zittend op een stoeltje begroet ze het publiek, ze vindt het wat spannend met al dat licht. Maar als ze eenmaal begint valt de spanning weg. Ze keuvelt de liedjes aan elkaar, het publiek buiten denkt even dat ze naar hen zwaait en het muisstille publiek binnen vindt alles prachtig. We hebben de tijd, Licht en donker, Kwijt, prachtige liedjes en haar licht hese stem komt in deze setting nog mooier uit. Na 20 minuten is het al weer voorbij maar na het optreden neemt de sympathieke zangeres voor iedereen de tijd voor een praatje, een selfie of een handtekening.

Maar ik ben op weg naar English Teacher. Ook zij gaven vanmiddag een prachtig kort optreden in de platenzaak en nu staan ze in de grote zaal van MAAS. De EP Polyawkward deed bij iedere muziekliefhebber de oren al spitsen maar de singles, van de later dit jaar te verschijnen plaat This Could Be Texas, doen dit nog veel meer. En ook live maken ze het waar. Lily Fontaine is de blikvanger met haar afrokapsel en haar mooie soulvolle stem. De liedjes lijken soms iets minder strak gespeeld te worden dan op de plaat maar dat zal vanavond de sfeer niet verpesten. Heerlijk melodieën, verrassende tempowisselingen en die stem die alles met elkaar verbindt. Wat een fijne nieuwe band. Eind februari nogmaals te zien, in Vera Groningen, mis dat niet want daarna is die zaal waarschijnlijk te klein!

In de kleine zaal speelt daarna Iva Lorens uit Servië. De zangeres heeft een aangename stem en de popliedjes hebben een losse, wat zwoele feel. Het publiek swingt zo aan het begin van de avond al losjes met haar mee maar mij kan het niet zo boeien dus ik ga weer een deur verder.

Daar speelt Viji en dat kan me wél boeien. De indierockband uit Oostenrijk (en nu Londen) speelt heerlijk jaren ’90 muziek die soms wat aan the Breeders en nog meer aan Liz Phair en Juliana Hatfield doet denken. Ze brachten hun plaat So Vanilla uit op Speedy Wunderground en de producer werkte met Wet Leg en Kae Tempest. De ene aanbeveling na de andere dus. Heerlijke uptempo indierock  waarbij zangeres Vanilla Jenner heerlijk verveeld zingt en waarbij de gitaren altijd sneren. De hoofden in het publiek deinen heerlijk mee en ik blijf tot het einde hangen en dat is altijd een goed teken. Meer dan een leuk bandje!

We zijn nieuwsgierig naar Slowshift. De band met oud leden van Motorpsycho, Of Monsters and Men en Trontheim Jazz Orchestra. De band is een soort supergroep en ze staan dan ook midden op de Grote Markt in de openlucht tent die ESNS daar heeft neergezet voor het gratis side programma. Ik ben zeer benieuwd naar de plaat die later deze maand uit gaat komen. Helaas komt het optreden niet echt van de grond. De vele sferische stukken gespeeld door het begeleidende orkest halen de vaart er uit. Pas op momenten dat het begint te rocken en de verschillende gastzangers meedoen pakt de band onze aandacht. Ik denk dat deze show in een theater fantastisch is maar op deze locatie valt het wat in het water, mede doordat de ruimte inmiddels is volgestroomd met fans van Joost Klein die hierna zijn opwachting komt maken.

Er is iets mis gegaan met het crowdmanagement want er zijn te veel mensen toegelaten rond de tent op de Grote Markt. Het gratis optreden van Joost heeft natuurlijk jongeren van heinde en ver naar de Grote Markt getrokken en die maakt het niks uit dat ze een kwartiertje langer moeten wachten. Als de omgeving weer veilig genoeg is verschijnt het logo van het Eurovision Song Contest Malmö 2024 op het scherm en springt Joost het podium op. And the 12 point go to the Netherlands! Joost is los en een mooie set met bekende nummers komt voorbij. Joost speelt de hele set of hij een Duitse artiest is die ons hier in Nederland komt vermaken en het publiek maakt het allemaal niet uit, Joost is er en iedereen heeft lol! Toch vind ik zijn optreden een stuk minder geïnspireerd dan vorig jaar op Noorderslag. Het manische, de gekte, ontbrak vandaag. Hij liep regelmatig even naar zijn dj om mee te kijken op het scherm en dat haalde de vaart er wat uit. Maar goed, iedereen heeft wel eens een mindere dag en Joost is echt en puur en bij hem mag je dat dan gewoon zien.

Wie ook een feestje kan bouwen is Master Peace. En dat is een understatement. Het Londense feestbeest Peace Okezie zet de zaal volledig op zijn kop met zijn sleazy party knallers. Een vrouwelijke DJ, een gitarist, en zijn eigen ADHD, meer is er niet nodig voor een feestje extra ordinaire! Maar vergis je niet, het zijn steengoeie liedjes met invloeden van Daft Punk, Basement Jaxx en vooral ook de gitaren van Bloc Party. Retestrak, de ene na de ander.. Soo Long, Start You Up, Veronica en I Might be Fake,  success guaranteed. Heerlijk om op door de kamer te dansen maar nog lekkerder om samen te ondergaan in een zweterige club of deze zomer op een festivalweide!

Na deze geweldige explosie van plezier is het rustig bijkomen bij Aggrasoppar. Ook een band die een feestje kan bouwen maar hier zit het hem vooral in de afwisseling. Verschillende rappers, een soulfulle zangeres, de jonge band van de Faeröereilanden houd het wat kleiner en bouwt zijn eigen feestje op het podium en de zaal doet gezellig mee.

Eigenlijk is dit bij Heave Blood and Die precies het zelfde. Het zijn post-rockers uit Tromso in Noorwegen. Geen vrolijke of relaxte dansmuziek maar de zwaar aangezette gitaarmuziek dendert heerlijk door en het spelplezier spat van de bandleden af. Muzikanten die de muziek in eerste instantie voor zichzelf maken, gewoon omdat dit het mooiste is wat ze kunnen bedenken. Vooral zangeres Marie Sofie Mikkelsen kan haar glimlach niet onderdrukken terwijl de band in hoog tempo doorbeukt. Dit is nou een optreden waar ik geen genoeg van kan krijgen en ik ben niet de enige. Het publiek schreeuwt of ze er nog ééntje willen doen en als ook die allerlaatste voorbij is zit het er op voor de band en stappen ze moe maar nog vol energie het podium af om een biertje te gaan pakken aan de bar. Voor liefhebbers van zwaar aangezette Noorse gitaarmuziek en eigenlijk ieder ander, gaat deze band zien!

Als afsluiter van de avond ga ik nog kijken bij Wax Museum die spelen in de mooie ruime concertzaal in het Forum. Het disco/funk gezelschap uit Berlijn weet hoe ze een feest moeten bouwen! Hier geen zware gitaren maar een gezellige uitgelaten sfeer. Glitterkleding en meerstemmige zang die we kennen uit de Philly Soul van de jaren 60 en 70. Ieder nummer heeft een vette groove en het publiek klapt en danst zich een weg de avond in. Een vrolijke afsluiter van weer een heerlijke avond Eurosonic.

Tekst: Jan Berends

Foto: English Teacher door Stef van Oosterhout