Jonathan Wilson Archieven

Mania 30 Eindlijst 2018 – samengesteld door medewerkers en schrijvers

De Mania 30 eindlijst is samengesteld door de medewerkers van winkels en schrijvers van het blad. In de nieuwe december-editie zijn ook alle individuele top 3 lijstjes terug te vinden en top 5 lijstjes van het jaar per genre. Kom langs om een exemplaar op te pikken in de winkel!

01. Marlon Williams – Make Way For Love
02. Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs
03. Khruangbin – Con Todo El Mundo
04. Paul McCartney – Egypt Station
05. Wende – Mens
06. Damien Jurado – The Horizon Just Laughed
07. Idles – Joy As An Act of Resistance
08. Jonathan Wilson – Rare Birds
09. Fatoumata Diawara – Fenfo
10. Kamasi Washington – Heaven And Earth

Online lezen kan ook via deze link: platomania.nl/mania- magazine

Jonathan Wilson: “Deze shit is de dark side van het muzikantenbestaan.”

Of we de afspraak kunnen verplaatsen, van het Amstelhotel naar een airbnb-adres in Amsterdam-West. Duvelstoejager Jonathan Wilson (43) ondersteunt Roger Waters als zanger en gitarist tijdens de Us + Them tour, die in juni vier dagen de Ziggo Dome laat vollopen met Pink Floydfans. “Ik wilde even op mezelf zijn”, verklaart de muzikant, die oogt als een moderne hippie, zijn plotselinge verhuizing.

Tekst Popmagazine Heaven | Louis Nouws

De airbnb biedt het beeld van een muziekfanaat on the road. Een akoestische gitaar achteloos op de bank. Op het tafeltje ernaast speelt een opengeklapte Macbook via een bluetooth speaker muziek af van Scott Walker. Aan de laptop zijn een klein keyboard en een modulaire synthesizer gekoppeld, een PIN Electronis & Ramcur, die Jonathan Wilson op de kop heeft getikt in Berlijn. “Het is een remake van een synthesizer die Pink Floyd gebruikte tijdens de opnamen van The Dark Side Of The Moon. Toen Roger me vroeg voor de Us + Them tour ben ik ernaar op zoek gegaan om de speciale geluidsaffecten van dat album te kunnen herscheppen.”

Wilson heeft de synthesizer zelf ook toegepast op Rare Birds, zijn begin dit jaar verschenen soloalbum, en dat is nieuw. Want de Californische multi-instrumentalist, die vooral naam maakte als producer van albums van onder meer Dawes, Father John Misty, Conor Oberst, Roy Harper en Roger Waters, staat bij uitstek bekend om zijn voorliefde voor een warm analoog geluid waarin geen rol is weggelegd elektronische geluidsapparatuur. “De vergelijkingen met Crosby, Stills, Nash & Young en Dennis Wilson die me ten deel vielen bij mijn eerste twee solo-albums [Gentle Spirit (2011) en Fanfare (2013)-red.], waren vleiend, maar ik heb mezelf nooit gezien als de schatbewaarder van het jaren zeventig westkustgeluid. Ik woon inmiddels een kwart eeuw in LA, dus ik voel wel dat ik in een bepaalde traditie sta. Alleen al de omgeving doet wat met je. Maar als liefhebber van een doorwrocht en gelaagd geluid voel ik me net zo verwant met Engelsen als Trevor Horn, Peter Gabriel en Kate Bush.”

Big
‘Omdat we allemaal stroomafwaarts van Townes Van Zandt aan het vissen zijn, blijft er eigenlijk niets anders over dan het groot te maken’, schijft Jonathan Wilson in de documentatie die Rare Birds begeleidde. “Dat is vrij naar Arlo Guthrie, die zoiets zei over Bob Dylan. Ik zou willen dat ik een nummer als Pancho & Lefty zou kunnen schrijven, maar dat talent heb ik niet. Zulke catchy melodieën met poëtische teksten schrijven, is slechts weinigen gegeven, dus ik zoek het met mijn muziek in het domein van de overdaad. Sommige nummers op Rare Birds zijn opgebouwd uit 120 tot 150 tracks. want dat is mijn sterke punt. Ik kan dat heel goed organiseren. Het zit grotendeels gewoon in mijn hoofd, al prijs ik me gelukkig met een heel gestructureerd werkende engineer aan mijn zijde. Uiteindelijk ligt er natuurlijk wel een puzzel waar ik soms maanden mee bezig ben. Soms is dat heel meditatief, dan trek ik me helemaal terug om het te overdenken. Hoe passen alle stukjes in elkaar? Hoe wil ik het ten langen leste laten klinken?”

“Voor mij is het een enorm voordeel dat ik bijna alles zelf inspeel. Vaak komen de ideeën op tijdens het opnameproces. Ik stel me voor dat een chef-kok in de keuken ook zo aan de slag gaat met de ingrediënten. Je grijpt wat je nodig hebt, sommige bestanddelen zijn bekend, soms bedenk je iets nieuws of geef je het een speciale bewerking. Je hebt een gerecht voor ogen dat mensen versteld doet staan, dat als geheel overtuigt maar ook op onderdelen boeit. Ik werk overigens niet helemaal in mijn eentje, vaak krijg ik juist inspiratie door muzikanten die langskomen in mijn studio. Loving You, het nummer dat feitelijk het startpunt vormde voor Rare Birds, viel in zijn vorm na een paar spontane sessies met new age-zanger Laraaji.”

Ook de aanwezigheid van Roger Waters had grote invloed. De opnamen voor Waters’ Is This The Life We Really Want? en Rare Birds liepen grotendeels parallel. “In totaal zijn we zo’n anderhalf jaar met zijn album bezig geweest. Tussen die sessies door werkte ik aan eigen nummers. Vaak bleef alles precies zo opgesteld, dus het sonische pallet van onze albums kent een grote overlap. Ook heeft Roger geregeld naar nummers geluisterd die ik in hun ruwe versie voorspeelde op piano.”

Shit
Rare Birds is een 78 minuten durende muzikale reis langs oude en nieuwe paden van de psychedelische rock. Geen conceptalbum in strikte zin, maar als geheel bedoeld als “helende muziek”, dixit neohippie Jonathan Wilson. Voor sommigen is de sonische overdaad wat teveel – een Belgische recensent schreef dat er ‘een heel goeie plaat verborgen zit in Rare Birds’ –, maar daar heeft geluidsmagiër Wilson geen boodschap aan. “Ik wil dat mijn muziek mensen meeneemt op een emotionele golf. Een album van mij koop je niet voor de liedjes maar voor de totale ervaring.”

In Europa slaat zijn muziek meer aan dan in de Verenigde Staten, waardoor hij een vreemd soort niemandsland dreigt terecht te komen. “Het klimaat is nu zo dat albumverkoop weinig meer voorstelt. Je hebt uiteraard altijd nog bands die binnenlopen, maar doorgaans zijn dat de acts die al niks te klagen hebben. Over de belastingen misschien. Maar voor onbekendere groepen is het schrapen om te overleven. Ik wil het niet eens over mijn eigen verkopen hebben, maar neem de Father John Misty-albums waar ik bij betrokken was. Ik weet voor honderd procent zeker dat als I Love You, Honeybear en Pure Comedy halverwege de jaren negentig waren uitgekomen ze tien keer meer hadden verkocht dan nu.”

Het geld moet komen uit optredens. “Maar het is kostbaar om in Europa te touren als Amerikaanse indieband. Daar heb ik mee te maken. In mijn thuisland kan ik nauwelijks touren omdat te weinig mensen om mijn muziek geven. En in Europa, waar ik wel genoeg fans heb, is het eigenlijk financieel niet verantwoord, omdat het niet meer is op te vangen met plaatverkoop. Op mijn vorige tour heb ik ongeveer 100.000 dollar toegelegd. Maar deze shit is de dark side van het muzikantenbestaan. Het blijft nog altijd een genot muziek te maken, laat ik dat voorop stellen.”

Genieten
Dus staat hij zo’n 175 keer naast Roger Waters op het podium met de US + Them tour en het repertoire van Pink Floyd. “Natuurlijk, het geld is goed, maar ik kan er ook van genieten, temeer daar Dave Kilminster de meeste gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Die doet dat heel goed. Zelf ben ik veel minder bedreven in het noot voor noot naspelen van de originelen. Ik kan me helemaal richten op de zang. Voordat de tour aanving heb ik zelfs nog een zangcoach in de arm genomen om mijn stem en stamina te verstevigen. Toen Roger me vroeg voor de tour dacht ik: waarom niet? Als indie-artiest zal ik nooit in die megahallen spelen, laat staan in stadions in Zuid-Amerika. Het leek me cool dat eens mee te maken. Inmiddels is Roger een vriend van me en voel ik me loyaal. Al is het ook wel weer fijn, zoals nu in Amsterdam, het hele circus even te verlaten en zo’n luxe hotel te verruilen voor een appartement in een gewone buurt. Ik ben teveel een individualist om aldoor met de groep op trekken.”

LIVEDATA 08/09 Melkweg, Amsterdam 13/09 Trix, Antwerpen (BE)

—

Heaven #5, 2018 heeft maar liefst twee omslagen. Op de voorkant staat Raymond van het Groenewoud, op de achterkant prijken de jonge heren van DeWolff. Dat in verband met een special die Heaven wijdt aan het spiksplinternieuwe rootsfestival Once I A Blue Moon, dat zaterdag 25 augustus plaatsvindt in het Amsterdamse Bos. Ook de hoofdstad goes americana. Interviews zijn er met DeWolff, I’m With Her en The Dawn Brothers, alle drie te zien op het festival, naast David Crosby The Mavericks en vele anderen.

In de ‘gewone’ Heaven het uitgebreide vraaggesprek met Raymond van het Groenewoud, die een driedelige box samenstelde uit zijn oeuvre met de titel Archivaris. Ook zijn er fijne gesprekken met Beechwood, Low, Jonathan Wilson en Yorick van Norden.

In de serie Portret van…, dit keer podiumdirecteur Marlies Timmermans van het Utrechtse Ekko. Liz Phair’s spraakmakende debuut uit 1993 Exile In Guyville staat centraal in It was 25 years ago today.

In de recensierubriek, met meer dan 100 titels, nieuwe albums van o.a. Neko Case, Charles Lloyd & Lucinda Williams, Curse of Lono, American Aquarium, Dawes, The Wood Brothers, Dirty Projectors, Arthur Buck, RVG, Israel Nash, Needlepoint en Smail Mail.

Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 34,99,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement

Editie 2018 #5 van Popmagazine Heaven ligt 10 augustus in de winkel

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – april 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Beluister dit alles en meer, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Ronnie Flex – Nori (Top Notch)
Young Fathers – Cocoa Sugar (Ninja Tune/PIAS)
Jonathan Wilson – Rare Birds (Bella Union/PIAS)
Naive Set – Naive Set (Subroutine)
Yo La Tengo – There’s a Riot Going On (Matador/Beggars)
Lucy Dacus – Historian (Matador/Beggars)
Claw Boys Claw – It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1 (Butler/Bertus)
The Ex – 27 Passports (Records/Konkurrent)
A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017 (Other People)
Death Alley – Superbia (Century Media/Sony)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie april 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Ronnie Flex – Nori (Top Notch)
Hij had het vorig jaar na het verschijnen van zijn album Rémi al aangekondigd. Zijn volgende release zou een zogeheten trap-mixtape worden. Verwijzend naar de harde, rauwe productiestijl uit het zuiden van de Verenigde Staten, bedoelde de populairste rapper van Nederland dat hij met een meer op de dansvloer gerichte, harde feestplaat zou komen.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Young Fathers – Cocoa Sugar (Ninja Tune/PIAS)
Toen het Schotse Young Fathers in 2014 de prestigieuze Mercury Music Award won voor zijn album DEAD, werd het trio nogal eens weggezet als hiphopcrew. Maar daarmee werden Alloysious Massaquoi, Graham ‘G’ Hastings and Kayus Bankole toch een beetje tekortgedaan. Hun raps gingen toen al verscholen achter curieuze ritmische constructies, door elkaar fladderende samples en melodische synths die niet zelden bijna leken te ontsporen.

Nu, twee platen verder, is alles zo mogelijk nog moeilijker onder een noemer te brengen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018 lees meer

Jonathan Wilson – Rare Birds (Bella Union/PIAS)
De mooie arrangementen op Rare Birds geven dat gevoel van weidse, Californische breeziness

Door: Menno Pot 2 maart 2018 lees meer

Naive Set – Naive Set (Subroutine)
Om met droevig indienieuws te beginnen: het fijne gitaarbandje Ultimate Painting uit Londen is er op 12 februari zomaar mee gestopt.

Het goede nieuws dan: de helft van Ultimate Painting, James Hoare, nam voor de breuk, in zijn thuisstudio in Londen, het titelloze derde album van Amsterdamse collega’s Naive Set op, dat donderdag werd gepresenteerd en nog mooier is dan voorganger Dragon (2015).

Naive Set is een multinationaal gezelschap (Nederlands-Duits met een Amerikaanse spil, Mikey Casalaina) dat ontdekt en aanbeden zou moeten worden door iedereen die houdt van The Clean, Real Estate, The Feelies en Ultimate Painting dus.

Naive Set klinkt alsof de band zachtjes aan doet voor de buren: drummer, bassist, gitaristen, zangers, iedereen houdt zich in, iedereen is lief, maar in al die beheerste onnadrukkelijkheid ontvouwen zich de mooiste liedjes die de band schreef: So Far So Gone, Easy Jesus, Feminine Ending, maar proef de overige acht vooral ook.

Yo La Tengo – There’s a Riot Going On (Matador/Beggars)
Nee, het betreft hier geen herschepping van het electrosoul-meesterwerk van Sly & The Family Stone uit 1971. Yo La Tengo, het al sinds de jaren tachtig actieve indie-trio uit Newark, heeft zich net als Sly Stone destijds wel degelijk door de donkere tijden laten inspireren, maar alles klinkt zo ingetogen, verstild zelfs, dat de titel There’s A Riot Going On de ironie voorbij lijkt.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Lucy Dacus – Historian (Matador/Beggars)
Al een paar weken uit, maar te mooi om te negeren: Historian, tweede album van de 23-jarige singer-songwriter Lucy Dacus uit Richmond, Virginia. Ze schrijft bloedmooie, wat gedragen liedjes, met een zangstem zo achteloos warm en soepel als die van Aimee Mann, ooit.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Je zou ze daardoor bijna als ingetogen omschrijven, de tien liedjes op Historian, maar veel ervan zijn dat helemaal niet: erachter verrijst vaak een aardige muur van indierock, maar die wordt geneutraliseerd door de warme, wollen deken van melancholie die ze eroverheen drapeert.

Lucy Dacus hoort tot een generatie jonge, belangwekkende Amerikaanse vrouwen waartoe ook Courtney Marie Andrews, Anna Burch, Phoebe Bridgers en Dacus’ goede vriendin Julien Baker horen. ‘Down under’ staan ze ook op: Julia Jacklin, Nadia Reid en meer. In de gaten houden. Lucy Dacus komt op 4 mei naar de Sugar Factory, in Amsterdam.

Claw Boys Claw – It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1 (Butler/Bertus)
Wie 35 jaar geleden bij het verschijnen van hun debuutalbum Shocking Shades Of…. niet alleen had voorspeld dat Claw Boys Claw nu nog actief zou zijn, maar ook dat de Amsterdamse gitaarband in 2018 een van zijn beste platen zou uitbrengen, zou vooral door voorman Peter te Bos hard zijn uitgelachen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018

Toch is het wonderlijk getitelde album It’s Not Me,The Horse Is Not Me/Part 1 een van de beste platen van de ooit als Nederlandse garage-goden onthaalde band. De schreeuwerige garagerock heeft Claw Boys Claw nooit helemaal achter zich gelaten, maar zanger Peter te Bos kan – zo weten we zeker sinds de hit Rosie (1992) – ook gewoon mooi zingen.

En het is die combinatie van absurdistisch kabaal en puntige pop die Claw Boys Claw nu ook weer zo bijzonder maakt. Samen met het enige andere originele bandlid, gitarist John Cameron, heeft Te Bos een dertiental nummers gecomponeerd die een muzikale tocht maken van klein en lieflijk (Waiting For The Sun) via pubrock (Suck Up The Mountain) en psychedelisch dreinen (In A While) naar een slepende Nick Cave-blues (Fade) tot slot.

Heel fijne rock-‘n-rollplaat van een band die nog net zo vitaal klinkt als ruim drie decennnia geleden.

The Ex – 27 Passports (Records/Konkurrent)
Een week geleden kreeg Claw Boys Claw op deze plek terechte lof: 35 jaar bezig en nog altijd vitaal. Maar dan The Ex, al 39 jaar het even eerbiedwaardige als ontembare geweten van de Nederlandse underground.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Ze maakten de laatste jaren platen met Getatchew Mekurya en improvisatievrienden Brass Unbound, maar het nieuwe 27 Passports is toch vooral de opvolger van Catch My Shoe (2011): een ‘echte’ Ex-plaat, met z’n vieren, geen vrienden over de vloer, tien gierende en stuiptrekkende Ex-granaten, voortgejaagd door de drilboorgitaar van Terrie Hessels. Die van Andy Moor en Arnold de Boer (frontman sedert 2009) cirkelen er als straaljagers omheen.

De Boer kneedde een gedicht van de Friese dichter Tsjêbbe Hettinga tot het ongrijpbare Piecemeal. Zodra drumster Kat zingt, is er prompt iets van een folksensatie (Birth). Het regent intrigerende zinnen (‘Soon all cities will have the same roundabouts/ Soon all cities will have the same accidents’), deinend op rondtollende drumpatronen en tektonische lagen van gitaar, hypnotiserend in hun repetitieve waanzin.

The Ex heeft met 27 Passports een van zijn beste platen gemaakt, een album zinderend van avontuur en zeggingskracht.

A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017 (Other People)
Nicolas Jaar was in zijn laatste platen niet bepaald het zonnetje in huis. De Chileens-Amerikaanse producer maakte twee jaar geleden een bedachtzame en wat duistere plaat genaamd Sirens, en ook uit zijn project Darkside waaide erg introspectieve en een beetje sombere, cinematografische elektronische muziek.

Door: Robert van Gijssel 8 maart 2018 lees meer

Death Alley – Superbia (Century Media/Sony)
De Amsterdamse band Death Alley trekt al een paar jaar een spoor van brandend rubber door het clubcircuit, binnen én buiten Nederland. Live is Death Alley een niet te missen rock-act, zo’n band waarbij je jezelf weer eens in een ouderwetse ‘mosh pit’ wilt storten.

Door: Robert van Gijssel 29 maart 2018

Op plaat doet Death Alley geen kansloze poging om die rauwe podiumenergie te benaderen. De band grijpt in de studio eerder de kans wat verdieping te zoeken, in uitgesponnen rockliedjes die op de nieuwe plaat Superbia vooral ook de muzikaliteit van de mannen onderstrepen.

We kunnen de komende clubtour hier weer hard met het hoofd tegenaan bonken
Ze tappen wel uit hetzelfde vaatje. Death Alley rockt retro, in rauwe en spetterende riffs uit de protopunk van The Stooges. Maar daar doorheen gieren ook de kettingzagen van Hawkwind en Motörhead, en natuurlijk de mystieke gitaartjes van de Eindhovense band The Devil’s Blood, die gitarist Oeds Beydals van die band naar Death Alley heeft getransporteerd. Het openingsnummer Daemon heeft zo’n schitterend occult sfeertje, dat ook schemert in die andere mooie Nederlandse rockband Dool.

In de langwerpige nummers mag Beydals uitwijden, en zijn spel verveelt geen seconde. De riffs in bijvoorbeeld het slotnummer The Sewage zijn acrobatisch en opwindend, en vooral avontuurlijk: knap hoe je een diep in de traditie gravend rocknummer toch zo vrij van rock-clichés kunt houden. En daar draagt ook de ritmesectie aan bij, de nieuwe bassist Sander Bus lijkt al als een sticker op drummer Uno Bruniusson geplakt te zitten: ze spelen strak en compact.

In de wat kortere, scheurende rockliedjes als Headlights in the Dark schittert zanger Douwe Truijens, met zijn lekker ijle, raspende rockstem die je rechtstreeks de psychedelische hemel van de jaren zeventig binnenzingt. Wat een topnummer, en wat kunnen we daar bij de komende clubtour weer hard met het hoofd tegenaan bonken.

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – februari 2018

Jonathan Wilson – Rare Birds

Wellicht kan Jonathan Wilson beschouwd worden als een indie-superster. Met Gentle Spirit in 2012 en Fanfare in 2013 maakte hij namelijk schitterende albums. Aanvankelijk liet Wilson zich zien als een Westcoast-troubadour à la Neil Young of Jackson Browne, maar op Fanfare sloeg hij zijn vleugels ten volle uit. Wat zou Wilsons vierde album ons brengen?

Jonathan Wilson is een drukbezet man. Hij produceerde albums van Dawes en Father John Misty en ging op wereldtournee met Pink Floyds Roger Waters, als gitarist in zijn begeleidingsband. En dat is te horen op het grootse Rare Birds. De epische opener Trafalgar Square (what’s in a name) had namelijk zomaar afkomstig kunnen zijn van The Pros And Cons Of Hitch Hiking. En zo breidt Wilson zijn muzikale speelveld uit naar Britse seventies en eighties rock.

Sound en productie van Rare Birds zijn ronduit voortreffelijk – laat dat maar aan Wilson over – een transparant jaren zeventig geluid, waarin de retro-artiest die Wilson is uitstekend gedijt. Opvallend zijn de songs Over The Midnight en Loving You die een soort van War On Drugs-drive bezitten, maar voor het overige is Jonathan Wilson zijn geniale zelf, die uitblinkt in machtige composities als Me, Sunset Boulevard, Hairflips, titelsong Rare Birds en het Peter Gabriel-achtige Living With Myself. Het derde spannende, voortreffelijke album op rij, dit Rare Birds. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 24/03 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 25/03 AB Club, Brussel (BE) (Sold Out)

Pinguin Radio presenteert de Vinyl33 – Week 11 / 2018

Nederland is vanaf begin februari 2017 een nieuwe hitlijst rijker: de Vinyl33. Record Store Day Nederland breidt daarmee haar activiteiten, met de onafhankelijke platenzaak als middelpunt, verder uit.

We draaien zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard draaien we elke week de #1.

Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.

Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.

Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland: “We zijn begonnen om als Stichting Record Store Day meer activiteiten op te zetten dan alleen die ene speciale zaterdag in april. We bereiken voorafgaand aan en op die dag duizenden muziekliefhebbers, die graag een platenzaak bezoeken. Zonde om daar niet iets meer mee te doen.”

—–

Vinyl33 – 16 maart – week 11 / 2018

DW	VW		AW	ARTIEST	TITEL	LABEL	DISTR.
1	—		1	EDITORS	VIOLENCE	[PIAS]	[PIAS]
2	1	▼	2	ACDA EN DE MUNNIK	ACDA EN DE MUNNIK	COLUMBIA	MUSIC ON VINYL
3	—		1	JIMI HENDRIX	BOTH SIDES OF THE SKY	LEGACY	SONY
4	3	▼	2	RED HOT CHILI PEPPERS	BLOOD SUGAR SEX MAGIK	WARNER BROS.	WARNER
5	—		1	JUDAS PRIEST	FIREPOWER	COLUMBIA	SONY
6	2	▼	2	JONATHAN WILSON	RARE BIRDS	BELLA UNION	[PIAS]
7	RE	▲	4	SOUNDTRACK	MARVEL’S GUARDIANS OF THE GALAXY – AWESOME MIX VOL. 1	MARVEL	UNIVERSAL
8	9	▲	3	PAUL SIMON	GRACELAND	SONY	MUSIC ON VINYL
9	—		1	DAVID BYRNE	AMERICAN UTOPIA	NONESUCH	WARNER
10	4	▼	23	KENDRICK LAMAR	DAMN.	INTERSCOPE	UNIVERSAL
11	RE	▲	2	GOGO PENGUIN	A HUMDRUM STAR	BLUE NOTE	UNIVERSAL
12	10	▼	30	FLEETWOOD MAC	RUMOURS	RHINO	WARNER
13	—		1	NATHANIEL RATELIFF & THE NIGHT SWEATS	TEARING AT THE SEAMS	CAROLINE	UNIVERSAL
14	7	▼	54	ED SHEERAN	÷ [DIVIDE]	ATLANTIC	WARNER
15	8	▼	10	COLDPLAY	VIVA LA VIDA OR DEATH AND ALL HIS FRIENDS/PROSPEKT’S MARCH	PARLOPHONE	WARNER
16	12	▼	2	GURU	JAZZMATAZZ VOLUME 1	CAPITOL	WARNER
17	6	▼	3	CLAW BOYS CLAW	IT’S NOT ME, THE HORSE IS NOT ME – PART 1	BUTLER	MUSIC ON VINYL
18	15	▼	53	NIRVANA	MTV UNPLUGGED IN NEW YORK	GEFFEN	UNIVERSAL
19	20	▲	2	CROSBY, STILLS & NASH	CROSBY, STILLS & NASH	ATLANTIC	WARNER
20	RE	▲	8	KENDRICK LAMAR	TO PIMP A BUTTERFLY	INTERSCOPE	UNIVERSAL
21	26	▲	2	TELEVISION	MARQUEE MOON	RHINO	WARNER
22	17	▼	46	PINK FLOYD	THE DARK SIDE OF THE MOON	PARLOPHONE	WARNER
23	23	–	12	KÖHN	WE NEED MORE SPACE IN THE COSMOS	KRAAK	CLEARSPOT
24	25	▲	44	AMY WINEHOUSE	BACK TO BLACK	ISLAND	UNIVERSAL
25	31	▲	30	KENSINGTON	CONTROL	KENSINGTON	MUSIC ON VINYL
26	19	▼	56	MILES DAVIS	KIND OF BLUE	SONY	SONY
27	—		1	MASSIVE ATTACK	BLUE LINES	VIRGIN	UNIVERSAL
28	21	▼	12	ARCTIC MONKEYS	AM	DOMINO	V2
29	—		1	EMINEM	CURTAIN CALL – THE HITS	INTERSCOPE	UNIVERSAL
30	5	▼	2	THE BREEDERS	ALL NERVE	4AD	V2
31	14	▼	9	JACK JOHNSON	IN BETWEEN DREAMS	BRUSHFIRE	UNIVERSAL
32	RE	▲	48	NIRVANA	NEVERMIND	GEFFEN	UNIVERSAL
33	RE	▲	2	MGMT	ORACULAR SPECTACULAR	COLUMBIA	MUSIC ON VINYL

Jonathan Wilson – Over The Midnight

Tot tien jaar geleden speelde de muzikale loopbaan van Jonathan Wilson zich voornamelijk achter de coulissen af. Als producer, songschrijver en muzikant leidde de nu 43 jarige Amerikaan een bijna Forrest Gump-achtig bestaan. Zijn naam is te vinden in de kleine lettertjes op album hoezen van uiteenlopende artieste als Roger Waters en Father John Misty, Erykah Badu en Elvis Costello.

De rode lijn die door Wilson uitgebreide oeuvre loopt is een organische en typisch Amerikaanse. In maart verschijnt Rare Birds zijn derde solo-album waarop Wilson wordt geassisteerd door o.a, Father John Misty en Lana Del Rey.

Over The Midnight is vooruitgestuurd om stemming te maken voor album en nieuwe tour. De single is niet mijlenver verwijderd van de sound die War On Drugs nastreeft. Dat komt omdat zowel Wilson als Granduciel een stijl beoefenen, die door countryrock pionier Gram Parsons ooit ‘Cosmic American Music’ is gedoopt, een fusie van country, soul en rock ‘n roll met een vleugje psychedelica.

LIVEDATUM: 24/3 Melkweg, Amsterdam.

Zeldzame vogel Jonathan Wilson met nieuwe plaat naar Melkweg

Het heeft even mogen duren die nieuwe plaat van Jonathan Wilson, maar hij is onderweg. 2 maart verschijnt namelijk zijn derde studioalbum Rare Birds.

In de tussentijd heeft Wilson niet stilgezeten. Zo heeft hij de afgelopen jaren een paar prachtplaten mogen produceren, waaronder Father John Misty’s Pure Comedy. Daarnaast is hij sinds een tijdje de gitarist van Roger Waters. Toch heeft Wilson het voor elkaar gekregen wederom een parel van een plaat op te nemen. De single Over The Midnight geeft alvast een glimp van wat gaat komen.

LIVEDATA 24/03 Melkweg, Amsterdam 25/03 AB Club, Brussel