Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Mount Eerie – A Crow Looked At Me
De titel van de plaat zegt veel over het levensgevoel dat door de liedjes van Mount Eerie drijft. De Amerikaanse zanger-gitarist Phil Elverum, zijn echte naam, zingt over zijn aan kanker overleden echtgenote, en hij doet dat zo verbluffend goed en aangrijpend dat iedereen er stil van zou moeten worden. Teder en timide, emotioneel en intiem. En dat bij indrukwekkend directe teksten: ‘Death is real. Someone’s there and then they’re not, and it’s not for singing about.’ Zo worden wij op wonderlijke wijze deelgenoot van Elverums verdriet.
Oumou Sangaré – Mogoya
Oumou Sangaré was de afgelopen tien jaar een beetje een Malinese diva in ruste. Ze deed vooral zaken, en goede ook. Maar de kunst begon kennelijk weer te knagen aan het liedjesbrein, want Sangaré herpakt zich op de kracht gevende topplaat Mogoya. Zij laat haar liedjes in aanstekelijke pop en psychedelica verpakken door de Franse producers van het collectief Albert. En zingt zoals zij dat altijd heeft gedaan: gedecideerd, messcherp articulerend en in de opstijgende toonladders van een magische schoonheid.
Future Islands – The Far Field
Het Amerikaanse indietrio Future Islands wordt bij iedere plaat beter. De liedjes worden steeds nauwkeuriger uitgewerkt; het geluid, dat herinneringen oproept aan de glorieuze newwave-tijd, wordt steeds verzorgder. Maar de grootste troef is de intense voordracht van frontman Sam Herring, die voortdurend op het randje van de waanzin lijkt te balanceren. Een stevig doormarcherende prachtplaat.
Emptiness – Not For Music
De Belgische cultband Emptiness was ooit gewoon een raggend blackmetalbandje. Vergeet die verleden tijd. De plaat Not For Music is een uitpuilend klankenkabinet, dat over je heen dondert bij sissende en fluisterende spookstemmen. Metal? Nou nee. Emptiness componeerde eerder een geheel stijlvrije maar pikzwarte symfonie van onheilstijdingen, waarin steeds meer sprankelende gitaarwondertjes zijn te ontdekken. Oneindig treurig en bloedjemooi.
Kendrick Lamar – Damn
Twee jaar geleden lachte Kendrick Lamar ons toe vanaf de eerste plek van de Lijst van 50, met zijn meesterwerk To Pimp a Butterfly. Met de opvolger Damn betreedt hij opnieuw de toptien van vrijwel alle jaarlijsten wereldwijd. Lamar heeft de jazz wat verlaten en klinkt op Damn lichtvoetiger en transparanter. Maar luister nu eens naar dat eenvoudige maar schitterende gitaarmotiefje in het nummer Pride. Zó mooi.
Converge – The Dusk in Us
Wat kan keiharde muziek soms toch breekbaar en ontroerend zijn. De Amerikaanse band Converge maakt al een jaar of twintig onverstoorbaar hardcoreherrie, maar bereikt op The Dusk In Us een ongekend hoog niveau. De liedjes zijn puur en getergd, de energie die loskomt rond de in elkaar stekende gitaren is elektrificerend. Zanger Jacob Bannon schreeuwt dat we niet elkaar, maar de monsters in ons eigen hoofd moeten bestrijden. Goed punt.
Vince Staples – Big Fish Theory
Vince Staples weet de hiphop op zijn plaat Big Fish Theory weer een nieuwe kant op te duwen. Zijn raps zijn ingebed in een volledig elektronische klank, van bijvoorbeeld de danceproducer Flume, en daarmee klinkt Staples fantastisch. Dat hij een geweldige rapper is, wisten we al. Maar dat hij met succes zo’n compleet nieuw geluid aan zijn hiphop geeft, is toch verrassend.
Peter Perrett – How The West was Won
De Britse newwave-rocker Peter Perrett, bekend van The Only Ones uit de jaren zeventig, ontwaakte uit een decennia durende drugsroes. Met een ontroerende plaat, die min of meer bedoeld is als ode aan zijn vrouw. Een haarfijn liedjesalbum met melancholieke gitaarsongs vol authentieke liefdeslyriek, ironische observaties en uiteraard ook best wat zwartgallige overpeinzingen.
King Krule – The Ooz
Archy Marshall alias King Krule is een rusteloze jonge neobeatnik die ons met jazzrap, hiphop, punk en druipende soundscapes meesleept naar de straten van Londen. En dan natuurlijk niet de vrolijkste straten. Op The Ooz weet je soms niet wat je hoort: hiphop uit een angstdroom, gemengd met vage nachtclubjazz en liftmuziek uit vervlogen tijden. Poëtisch, intrigerend, en gewoon ook ontzettend leuk.
LCD Soundsystem – American Dream
LCD Soundsystem van James Murphy werd een paar jaar geleden opgedoekt, en direct daarna weer bijeengebracht. De fans begrepen het allemaal niet meer zo. Maar na deze ‘comebackplaat’ klaagt niemand meer over de grilligheid van frontman Murphy. Op American Dream koppelt hij de paranoia van onze tijd aan zijn eigen angsten en ellende, verlies en aftakeling. Bij ijzingwekkend mooie muziek vol hypnotiserende synths en ontregelende gitaren.
Thundercat – Drunk
De zanger-bassist Thundercat is vanuit de jazz en funk opgetrokken richting soepele soul en softrock. En dat is best goed nieuws. Thundercat zingt steeds beter en de liedjes zijn strak gecomponeerd. De gastbijdragen van rappers als Kendrick Lamar en Wiz Khalifa zijn ook nog eens raak, en dus hebben we hier te maken met een heerlijk wegluisterend topplaatje.
The War on Drugs – A Deeper Understanding
Een bedwelmend album van een band die rockende sereniteit tot grootste gitaarkunst heeft verheven. De liedjes van de Amerikaanse indieband The War on Drugs, over vertwijfeling en vergankelijkheid, zijn nog weidser en melancholieker dan voorheen. Muziek voor bij een Amerikaanse roadmovie in sepiakleuren.
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – december 2017
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Ready? Here we go! Veelgevraagd op jullie Best Kept Secret-verlanglijstjes, dus bij dezen een vroeg kerstcadeau: LCD Soundsystem (foto) en The National headlinen de zaterdag en zondag van Best Kept Secret 2018! De voorverkoop begint aanstaande zaterdag om 10:00 uur via de website.
Ook dit jaar zie je op het vertrouwde, intieme festivalterrein aan het water weer de allerbeste artiesten. Zo is de organisatie verguld met de komst van bloghype Superorganism en met …And You Will Know Us by the Trail of Dead is niet alleen een record van de langste bandnaam op BKS ooit bevestigd, maar bovendien spelen ze hun legendarische album Source Tags & Codes integraal. Bovendien is na jaren eindelijk gelukt om Four Tet naar Best Kept Secret te halen en hij komt ook nog eens met een unieke, nieuwe liveshow.
Naast al dit moois maken ook Chvrches, Deerhunter, Father John Misty (foto), Future Islands, Rodriguez, Spoon, The Internet, Ty Segall, Tyler, The Creator, Unknown Mortal Orchestra, Vince Staples, Aldous Harding, Alex Cameron, Khruangbin, Naaz, Preoccupations, Rex Orange County, Rostam, Shanti Celeste, The Comet Is Coming en Waxahatchee hun opwachting op de Beekse Bergen. De komende maanden worden nog ruim 80 andere acts bekend. Jij en je vrienden bepalen de rest. Kampeer met z’n allen op de boscamping aan het water, drink bier uit blik in The Casbah of ga uit je dak bij de surpriseshows op stage FOUR. En vooral: geniet samen van drie dagen toffe muziek en spannende artiesten.
Voorverkoop
Best Kept Secret vindt plaats op 8, 9 en 10 juni 2018. De voorverkoop start zaterdag 16 december om 10:00 uur. Ook dit jaar zijn er maximaal 25.000 tickets voor Best Kept Secret beschikbaar. Weekendtickets kosten net als vorig jaar € 175,- (incl. € 5,- servicekosten) en verschaffen tevens toegang tot de camping. Dagkaarten kosten € 84,- (incl. € 5,- servicekosten, excl. transactie- en/of servicekosten). Er is ook weer een gelimiteerd aantal groepstickets beschikbaar. Tickets worden verkocht via bestkeptsecret.nl en Eventim.nl.
Vaste accommodaties
Voor info en updates houd je de website in de gaten: bestkeptsecret.nl. Hier vind je bijvoorbeeld ook nadere informatie over de vaste accommodaties (bungalows, blokhutten, etc), camper/caravanplekken en de vooropgezette tenten. Ook deze gaan zaterdag om 10:00 uur allemaal in de verkoop.
Best Kept Secret: 8, 9 en 10 juni 2018 in Hilvarenbeek.
American Dream van LCD Soundsytem is door de vaderlandse muziekpers verkozen tot het beste album van 2017. In OOR’s Eindlijst voert het laatste album van de New Yorkse band rondom James Murphy de lijst aan. DAMN. van Kendrick Lamar staat op nummer twee, de top drie wordt gecompleteerd door A Deeper Understanding van The War On Drugs. Op de vierde plek vinden we Drunk van Thundercat, op plek vijf staat I See You van The xx. De eerste Nederlandse artiest in de lijst is Luwten, die met haar gelijknamige album op plek dertien staat, Strike van de Amsterdamse band Moss staat op plek vijftien.
OOR’s Eindlijst is traditiegetrouw samengesteld door 55 Nederlandse muziekjournalisten, radio-dj’s en andere prominenten, die allen hun Top 10 van beste albums van het jaar hebben aangeleverd. De complete eindlijst is te lezen in de speciale eindejaarseditie van OOR die 7 december in de winkel ligt. In dat nummer ook een uitgebreide terugblik op de beste albums, concerten en interviews van het afgelopen jaar. Natuurlijk staat OOR ook uitgebreid stil bij het nieuwe album van U2 en lees je interviews met onder anderen Father John Misty, Elbow, Rag ’N’ Bone Man, Royal Blood, Mount Eerie, Chuck D, Protomartyr, Vreemde Kostgangers, Thundercat en Luwten. Marien Dorleijn van Moss neemt OOR’s Eindlijst door en er wordt uitgebreid gesproken met de playlistsamenstellers van Spotify.
Top 10 OOR’s Eindlijst
1. LCD Soundsystem – American Dream
2. Kendrick Lamar – DAMN.
3. The War On Drugs – A Deeper Understanding
4. Thundercat – Drunk
5. The xx – I See You
6. Moses Sumney – Aromanticism
7. Mount Eerie – A Crow Looked At Me
8. Protomartyr – Relatives In Descent
9. The National – Sleep Well Beast
10. Vince Staples – Big Fish Theory
Meer informatie over OOR’s eindejaarseditie vind je hier.
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Dave Clarke – The Desecration of Desire, Curtis Harding – Face Your Fear, Colleen – A Flame My Love, A Frequency, JW Roy – A Room Full of Strangers, Luwten – Luwten, Sisters of Suffocation – Anthology of Curiosities, Kelela – Take Me Apart, Quiet Hollers – Amen Breaks, Liam Gallagher – As You Were en John Carpenter – Anthology.
LCD Soundsystem houdt de fans graag in spanning. In 2011 kondigde James Murphy het einde aan van zijn band. Ze namen afscheid met een concert in Madison Square Garden. Daarna verschenen een documentaire, diverse luxe rereleases en het bericht dat Murphy zijn secondanten toch maar weer bij elkaar had geroepen voor een mogelijke doorstart. Er volgde een serie concerten, maar nieuw plaatwerk bleef uit. Maar niet langer!
Na het door gitaren overheerste call the police en de gedragen ballade american dream (men doet niet aan hoofdletters deze keer) is er nu het uptempo en door synthesizers overheerste tonite. De songs komen van het nieuwe album american dream dat begin september uitkwam. tonite zou zomaar in het Guinness Book of World Records kunnen komen als dancetrack met de langste tekst ooit. Murphy houdt een vijf minuten durende monoloog over ouder worden, terwijl zijn maten langzaam maar zeker het tempo opvoeren tot er geen andere optie meer is dan dansen.
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
LCD Soundsystem – American Dream, The National – Sleep Well Beast, Protomartyr – Relatives in Descent, The Dream Syndicate – How Did I Find Myself here, Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson, Meridian Brothers – Dónde Estás Maria, Mount Kimbie – Love What Survives, Bicep – Bicep, Steffi – World of the Waking State enSatyricon – Deep Calleth upon Deep.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Door Robert van Gijssel
Het is misschien een wat een treurige constatering, maar de artistieke curve van een grote popnaam heeft meestal toch de vorm van die piek in het begin, gevolgd door een gestage afdaling gedurende het tweede deel van de carrière. Die eerste twee platen: dat waren de monumentale werken. Daarna volgde een langgerekte poging de urgentie en kwaliteit van de eerste albums te evenaren.
Gelukkig gaat die popcurve lang niet voor iedereen op. De afgelopen maand verschenen een paar topplaten van bands die eigenlijk al over de piek heen waren. Of zelfs al waren opgeheven. En de platen die ergens aan het einde van de rit tóch nog eens verbluffen, en zelfs moeten worden gerekend tot het allerbeste werk: ja, die fonkelen toch het felst.
De New Yorkse band LCD Soundsystem maakte er in 2011 een einde aan. Zanger en liedschrijver James Murphy vond het na de plaat This Is Happening mooi geweest, gaf een afscheidsconcert en klaar. Heel verdrietig voor de fans van de puntige en opzwepende ‘dance-punk’. En toen Murphy vier jaar later alweer een ‘reünie’ aankondigde, won de opluchting het bij de liefhebbers toch van de ergernis.
De plaat American Dream is volgens recensent Gijsbert Kamer een ijzingwekkend goede plaat, waarop Murphy zijn eigen angsten en paranoia weet te koppelen aan de maatschappelijke ellende van onze tijd, in getergde en hypnotiserende nummers. Een zeldzaam bevlogen album en dus een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van de band, ruim tien jaar na dat vorige meesterwerk Sound of Silver.
Tragisch is het verhaal van de legendarische Noorse blackmetalband Satyricon. Bij de helft van het duo, de gromzanger en gitarist Satyr, werd pas een hersentumor geconstateerd. De band voelt zich opgejaagd door een misschien wel naderend einde, en gooide er met doodsverachting een van de allermooiste platen uit de bijna dertig jaar durende bandgeschiedenis uit.
De liederen op de plaat Deep Calleth upon Deep klinken kaal en kil, en het uitgeklede bandgeluid van snijdende gitaren en roffelende drums geeft het album een desolate schoonheid. De dood zit de band duidelijk op de hielen. In het genre van de blackmetal is het natuurlijk niet vreemd om over de vergankelijkheid en het naakte niets te zingen, maar de teksten van Satyr krijgen gezien zijn eigen achtergrond wel een ernstige en oprechte lading.
Ook mooi, en verassend: de nieuwe plaat Sleep Well Beast van de Amerikaanse band The National, die toch weer bijna net zo indrukwekkend is als dat ene meesterwerk High Violet, van toch ook alweer zeven jaar geleden. En de prachtige, doordachte en knap gearrangeerde technoplaat World of the Waking State van de Nederlandse dj en producer Steffi.
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
LCD Soundsystem – American Dream (DFA/Sony Music) Toen James Murphy een paar jaar geleden bekendmaakte dat hij LCD Soundsystem nieuw leven zou inblazen, kon hij rekenen op de nodige scepsis.
Door: Gijsbert Kamer
Had hij niet zijn band pas in 2011 na een marathonconcert in de New Yorkse Madison Square Garden opgedoekt? Nu al een reünie? Dat moest zijn ingegeven door financiële, niet door creatieve motieven. En ja hoor, daar kwamen de eerste grote festivalboekingen al.
Alle twijfel is weg bij de eerste kennismaking met het nieuwe studioalbum, American Dream, het eerste sinds This Is Happening (2010) en een veel betere plaat. James Murphy heeft de paranoia van deze tijd weten te koppelen aan zijn eigen sores, zoals omgaan met verlies en ouderdom. En maakte daar soms ijzingwekkend mooie muziek bij.
De bouwstenen van de LCD-sound zijn hetzelfde gebleven: kale, hypnotiserende synths, een voortdenderende beat verlevendigd door live-drums, een straf hypnotiserend ritme, ontregelende gitaren en half pratende zang, die naarmate de nummers langer worden steeds getergder klinkt.
Maar de muziek op American Dream klinkt donkerder dan eerder, soms zelfs desolaat, de synths schuren meer, de euforie van de dansvloer heeft plaatsgemaakt voor soms sombere overpeinzingen en vooral het besef dat alles eindig is.
Hedendaagse pop heeft geen betekenis meer. ‘Everybody’s singing the same song’, zingt Murphy in Tonite, het enige echt op de dansvloer gerichte nummer. ‘Oh sure, it’s ruining the airwaves/Or what remains of the airwaves.’ Dierbaren sterven (‘You fell between a friend and a father’, zingt hij over David Bowie) en paranoia tiert welig: ‘Who can you trust? And who are your friends?’ Murphy stelde zich die vragen in zijn muziek al eerder, maar het lijkt of de noodzaak zijn gevoelens te verwoorden op American Dream groter is dan ooit. Met als resultaat een zeldzaam bevlogen en overtuigend album. Blij dat LCD Soundsystem terug is.
The National – Sleep Well Beast (4AD/Beggars) Mooie muziek, maar de rek leek er een beetje uit op het vorige album Trouble Will Find Me (2014) van The National. Er werd net iets te gemakkelijk omgegaan met de parameters die van High Violet (2010) zo’n prachtige rockplaat maakten.
Door: Gijsbert Kamer
De donkere melancholieke stem van Matt Berninger overheerst nog steeds op Sleep Well Beast, maar de ook nu weer voor het geluid bepalende broers Dessner hebben deze keer veel beter hun best gedaan die stem in te bedden in verrassende songs.
Soms stemmig als R.E.M. ten tijde van Automatic for the People (1992), maar ook puntige rock-‘n-roll en gitaarsolo’s komen op dit sterke album voorbij.
Elk liedje wordt vanaf de grond opgebouwd met steeds andere materialen, zo lijkt het. De ene keer overheersen synths en strijkers, dan weer piano of gitaar.
Ook zit er meer variatie in tempi en melodie van de nummers. Sleep Well Beast is gewoon een ijzersterke, avontuurlijke rockplaat.
Protomartyr – Relatives in Descent (Domino/V2) Protomartyr uit Detroit is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de betere, spannendste indiegitaarbands. De muziek draagt sporen van de postpunk uit de vroege jaren tachtig. De donkere bariton van Joe Casey kan klinken als Ian Curtis op zijn wanhopigst of Mark E. Smith in een knauwpraatmodus.
Door: Gijsbert Kamer
Op de vierde plaat hoor je nog altijd dezelfde invloeden terug (Interpol is ook nooit ver weg), maar Relatives in Descent laat ook meer ruimte voor bezinning. My Children is een aandoenlijk relaas over het verlies van jeugdige onschuld, dat muzikaal sterk wordt ondersteund. Waar de ritmesectie soms gas inhoudt, legt Greg Ahee juist extra gevoel in zijn imposante gitaarsound. Zijn spel is soms ijzingwekkend mooi.
Maar in Don’t Go to Anacita weet de band ook nog wat het is om gewoon even lekker alle remmen los te gooien. Getergd en onstuimig, afgewisseld door intens en beklemmend: Protomartyr beheerst het hele postpunk-spectrum alsof het 1981 is, maar klinkt toch actueel.
The Dream Syndicate – How Did I Find Myself here (ANTI-/Epitaph) The Dream Syndicate maakte in 1982 het prachtige rockalbum The Days of Wine and Roses, waarop een toen nog nieuwe hybride was te horen van Velvet Underground-gitaren en Neil Young-harmonieën.
Door: Gijsbert Kamer
Een paar jaar later zou het retrogeluid pas echt in de mode raken, maar het album van The Dream Syndicate werd zelden overtroffen.
Ook niet door de band zelf, of door voorman Steve Wynn met zijn talloze sympathieke soloplaten. Maar de hereniging van Wynn met drummer Dennis Duck op How Did I Find Myself Here pakt verrassend goed uit. Wynn zingt nog met diezelfde donkere bariton en de gitaren zijn bezwerend in lekker lui langgerekte partijen.
Fraaie songs met een mooi vertrouwd geluid. En hé, daar klinkt in het slotliedje Kendra’s Dream ook nog de Nico-achtige stem van Kendra Smith, Dream Syndicate-bassiste van het eerste uur.
Sterk aanbevolen dit album, zowel voor de liefhebbers uit vroeger tijden als voor de nieuwkomers die kennis willen nemen van een bijzondere band, die het echter nooit echt heeft gemaakt.
Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson (Mexican Summer/PIAS) ‘Wie is Bobby Jameson?’, dachten liefhebbers van de even merkwaardige als intrigerende muziek van Ariel Pink bij de titel van zijn nieuwe album.
Door: Gijsbert Kamer
Een muzikant die in de jaren zestig vergeefs werd gehyped als nieuw fenomeen. Alle billboards in Los Angeles met zijn naam ten spijt werd het niks met Jameson. In 2015 overleed hij na een tragisch leven vol muzikale mislukkingen. Pas toen vernam Ariel Rosenberg (sinds een jaar of dertien de man achter Ariel Pink) over Jameson en raakte hij gefascineerd.
Niet zo gek, want net als de muziek van Ariel Pink zit het leven van Jameson vol met referenties aan The Monkees, Frank Zappa en andere Californische pophelden van weleer. Nadat Ariel Pink in 2010 zelf was doorgebroken met het psychedelisch meesterwerkje Before Today, sloeg hij misschien wat al te ver door in het zoeken naar curieuze muzikale combinaties van sixties pop, vreemde elektro en jaren tachtig rock. Maar op Dedicated to Bobby Jameson heeft hij alles weer goed op de rails.
Een enkele keer denk je: waar gaat dit nu weer heen, zoals bij Time to Live, maar dan hoor je een vervormd stemmetje een pastiche doen van de oude Buggles-hit Video Killed the Radio Star, en ben je weer bij de les.
Meridian Brothers – Dónde Estás Maria (Soundway Records/Bertus) Al jaren probeert de Colombiaan Eblis Álvarez aan te tonen dat uit zijn land meer hippe muziek komt dan reggaeton alleen. De plaat Dónde Estás Maria? van zijn eenmansproject Meridian Brothers levert nieuw bewijsmateriaal.
Door: Robert van Gijssel
Álvarez draagt voor met de intonatie van de grote politieke Cubaanse zangers uit de jaren zeventig, zoals Silvio Rodríguez, en dus met een zangerige spreekstem. Maar de ironie druipt uit zijn teksten bij bijvoorbeeld het tragikomische Estaré Alegre, No Estaré Triste.
De muziek van Álvarez, die live met een band speelt maar in de studio alles zelf opneemt, heeft ook al zo’n parodiërend karakter. Álvarez speelt traditionele cumbia-ritmes op speelgoedpercussie, bij knerpende keyboards en krassende violen. Zijn songs lijken de Colombiaanse muziek af te breken en vanaf de grond weer op te bouwen, in een haast karikaturale vorm. Het topnummer Como Estoy En Los Sesenta, waarin Álvarez spot met het hippiedom, is een waanzinnige lsd-hallucinatie op trippelende trommels. Met een refrein dat nooit meer uit je hoofd gaat.
Psychedelische wereldtripmuziek, die begin volgende maand door ons clubcircuit trekt. Mis ze niet.
Mount Kimbie – Love What Survives (Warp/PIAS)
Ze begonnen in 2008 als dubstepduo, Mount Kimbie uit Londen, maar dat ligt achter ze: in Four Years and One Day, openingstrack van het derde album Love What Survives, komt na twee minuten een baslijn binnenzeilen van het soort waarop Peter Hook patent had in New Order.
Door: Menno Pot
Dat is tegenwoordig de hoek waarin je het bij Mount Kimbie vaak moet zoeken: in een synthesizertapijt gestanste postpunk en new wave, uitgewerkt tot sterke songs als Blue Train Lines met King Krule), SP12 Beat of You Look Certain (I’m Not So Sure), gezongen door de vrouw die vaak bij Mount Kimbie op het podium verschijnt, Andrea Balency. Ook erg mooi: de twee bijdragen van James Blake die ons in We Go Home Together meevoert naar een niet bestaand verleden.
Hopelijk speelt Mount Kimbie veel van dit wonderlijk veelkleurige, album, op 5 november in Paradiso, Amsterdam.
Bicep – Bicep (Ninja Tune/ Pias) Interessant is de plaat van het Ierse producers- en dj-duo Bicep. In de club draaien Andrew Ferguson en Matthew McBriar al een jaar of tien Britse house, techno en ouderwetse drum-‘n-bass aan elkaar, en op de titelloze debuutplaat zou je eenzelfde euforische stijlenmix verwachten. Maar nee: op plaat is Bicep opmerkelijk fijnbesnaard.
Door: Robert van Gijssel
De koele techno is de motor onder tracks als Orca en Opal, maar Bicep speelt er slimme melodieuze spelletjes en laat eigenlijk vrij versleten, digitaal aandoende synthgeluiden verrassend genoeg zorgen voor de geniepige haakjes waardoor je een en al oor blijft.
Als album is dit debuut geslaagd door een meeslepende opbouw; van meditatieve rustmomenten (Ayr) tot beheerste clubknallers (Aura). Dikke dansvloertracks als Rain, met vervreemdende Indiase vocale samples, doen denken aan de fijne liedjesdance uit de jaren negentig van Orbital. Bicep rekt de grenzen van de elektronische muziek niet op, maar hun album is wel een heerlijk opgewekte, pretentieloze dancepretplaat.
Steffi – World of the Waking State (Ostgut Ton) Ze loopt er niet mee te koop, maar de dj en producer Steffi is toch echt een van de grote helden van de Nederlandse elektronische muziek en danscultuur. Zij doet vooral dienst in clubverband, al jarenlang als vaste dj in de Berlijnse Panorama Bar van de beroemde club Berghain.
Door: Robert van Gijssel
Fijn dat Steffi de tijd heeft gevonden om weer eens een groot en volwaardig album te produceren, want de muziek op World of the Waking State is schitterend.
Steffi heeft in de inmiddels best oude ziel van de techno zitten wroeten. Haar tracks zijn beheerst, melancholiek, soms zelfs een tikje mistroostig. Ze etaleren vooral haar techniek bij het programmeren van de drumcomputers – de basis van alle waarachtige techno.
Maar haar ritmes zijn complexer dan op haar vorige platen, waarop Steffi vooral de dansvloer wilde bedienen met machinale en effectieve vierkwartsmaten. In de zachtaardige en sussende ruimtereistrack The Meaning of Memory spelen de bassdrums, snaredrums en sissende, elektronische maracas verfijnd tegen elkaar in, bij een ook al zo subtiel verspringend melodietje. Het slotstuk Cease to Exist is bedachtzaam gearrangeerd rond een sonore baslijn en een paar rake akkoorden op warme synthesizers. Doseren is een kunst.
World of the Waking State is vooral een luisterplaat, vol sferische en ambachtelijke house en techno. Maar bij het nummer All Living Things spring je toch even op: een heerlijke, op acidbliepjes stotterende dancetrack waarin het erfgoed van de Detroitse techno en van legenden als Drexciya tot leven komt.
Satyricon – Deep Calleth upon Deep (Napalm Records) De blackmetalliefhebber mag zich met een nieuwe, negende plaat van Satyricon in de handen knijpen. Omdat een plaat van Satyricon altijd de moeite waard is, maar ook omdat bij gitarist en zanger Satyr onlangs een hersentumor is geconstateerd. Satyricon is nooit een vrolijk rockbandje geweest, maar Deep Calleth upon Deep is een in angstaanjagend mooie muziek gevatte dialoog met de dood.
Door: Robert van Gijssel
De kracht van deze Satyricon is de gestripte eenvoud van het bandgeluid, het samenspel van gitaar met drums. De riffs zijn origineel, lichtvoetig en aangrijpend en Frosts drumwerk vouwt zich daar prachtig omheen. Knap hoe Satyricon in deze strenge dosering aanstekelijke liedjes kan maken als de trage ballade To Your Brethren in the Dark, die ondanks de morbide tekst schittert in een immer evoluerende gitaarglans.
Het titelnummer is al net zo rusteloos: steeds slaan Satyr en Frost nieuwe melodieuze wegen in en toch staat het monotoon gegromde refrein als een huis: ‘In the forest old, when the moon rises and the shadows fall, deep calleth upon deep.’ Jammer dat in twee tracks wat galmende operastemmen en zelfs een sax voorbijkomen. Ze doen afbreuk aan de desolate schoonheid van dit topalbum van de duistere Noorse helden.
Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – september 2017
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Iron & Wine – Beast Epic, Together Pangea – Bulls and Roosters, Triggerfinger – Colossus, Maya Jane Coles – Take Flight, The War on Drugs – A Deeper Understanding, Queens of the Stone Age – Villains, Steven Wilson – To The Bone, Grizzly Bear – Painted Ruins, Shelby Lynne & Allison Moorer – Not Dark Yet enDizzee Rascal – Raskit.
American Dream, het comebackalbum van LCD Soundsystem, kreeg een lovende recensie op www.pinguinradio.comen kwam op de veertiende plaats binnen in de Nederlandse Album Top 100. In Amerika zorgde James Murphy voor een heuse mijlpaal, door voor het eerst in zijn carrière met LCD Soundsystem op de eerste plaats te staan in de Billboard 200.
85.000 exemplaren werden van American Dream verkocht in de eerste week van beschikbaarheid. 81.000 daarvan uit de traditionele albumverkoop, de overige vierduizend albums uit een deal die een gratis exemplaar van American Dream bundelde met concertkaarten voor LCD Soundsystems huidige tournee.
LCD Soundsystem speelt vanavond en morgenavond in Paradiso. Beide concerten zijn stijf uitverkocht.
Nederland is vanaf begin februari een nieuwe hitlijst rijker: de Vinyl33. Record Store Day Nederland breidt daarmee haar activiteiten, met de onafhankelijke platenzaak als middelpunt, verder uit.
We draaien zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard draaien we elke week de #1.
Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.
Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.
Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland: “In september vorig jaar zijn we begonnen om als Stichting Record Store Day meer activiteiten op te zetten dan alleen die ene speciale zaterdag in april. We bereiken voorafgaand aan en op die dag duizenden muziekliefhebbers, die graag een platenzaak bezoeken. Zonde om daar niet iets meer mee te doen.”
—–
Vinyl33 – 8 september – week 36 / 2017
DW
VW
AW
ARTIEST
TITEL
LABEL
DISTR.
1
2
▲
2
QUEENS OF THE STONE AGE
VILLAINS
MATADOR
V2
2
1
▼
2
THE WAR ON DRUGS
A DEEPER UNDERSTANDING
ATLANTIC
WARNER
3
—
1
LCD SOUNDSYSTEM
AMERICAN DREAM
COLUMBIA
SONY
4
7
▲
7
LINKIN PARK
HYBRID THEORY
WARNER BROS.
WARNER
5
6
▲
11
RADIOHEAD
OK COMPUTER OKNOTOK 1997-2017
XL
V2
6
3
▼
2
TRIGGERFINGER
COLOSSUS
MASCOT
BERTUS
7
—
1
THE SCRIPT
FREEDOM CHILD
COLUMBIA
SONY
8
13
▲
30
BOB MARLEY & THE WAILERS
LEGEND
ISLAND
UNIVERSAL
9
5
▼
6
ARCADE FIRE
EVERYTHING NOW
COLUMBIA
SONY
10
4
▼
3
STEVEN WILSON
TO THE BONE
CAROLINE
UNIVERSAL
11
15
▲
31
MILES DAVIS
KIND OF BLUE
SONY
SONY
12
8
▼
4
MICHAEL JACKSON
THRILLER
EPIC
SONY
13
25
▲
23
PINK FLOYD
THE DARK SIDE OF THE MOON
PARLOPHONE
WARNER
14
22
▲
5
WU-TANG CLAN
ENTER THE WU-TANG – 36 CHAMBERS
RCA
SONY
15
27
▲
27
ED SHEERAN
÷ [DIVIDE]
ATLANTIC
WARNER
16
24
▲
11
MICHAEL JACKSON
BAD
EPIC
SONY
17
9
▼
5
RAGE AGAINST THE MACHINE
RAGE AGAINST THE MACHINE
EPIC
SONY
18
19
▲
7
FLEETWOOD MAC
GREATEST HITS
WARNER BROS.
WARNER
19
14
▼
8
KENDRICK LAMAR
DAMN.
INTERSCOPE
UNIVERSAL
20
16
▼
27
NIRVANA
MTV UNPLUGGED IN NEW YORK
GEFFEN
UNIVERSAL
21
12
▼
5
COLDPLAY
KALEIDOSCOPE EP
PARLOPHONE
WARNER
22
—
1
MOGWAI
EVERY COUNTRY’S SUN
ROCK ACTION
[PIAS]
23
31
▲
8
DAVID BOWIE
THE RISE AND FALL OF ZIGGY STARDUST AND THE SPIDERS FROM MAR
James Murphy (47) is een kind van de jaren 80 en meer dan ooit weerklinkt dat decennium op een album van de Amerikaan, die met zijn geesteskind LCD Soundsystem opnieuw laat horen dat hij een van de belangrijkste namen is in de wereld van de elektronische muziek.
Murphy liet die wereld vertwijfeld achter toen hij niet lang na This Is Happening (2010) bekendmaakte te stoppen met LCD Soundsystem. Tijdens het hoogtepunt, zei hij toentertijd. Gelukkig is-ie er op teruggekomen. “Opeens kreeg ik spijt”, vertelt hij aan The New York Times. Hoewel de twijfel bleef, want waren hij, en zijn band, nog wel in staat een relevant album te maken? Het antwoord is gekomen in de vorm van American Dream. Tien songs en het is zeven keer raak. Een cijfer waar we vroeger op school hartstikke tevreden mee waren.
Murphy laat er op American Dream muzikaal geen gras over groeien dat hij in de loop der jaren beïnvloed is geraakt door Joy Division, Depeche Mode, The Cure en Talking Heads. Bands die zonder meer hun stempel drukken op deze (pas) vierde worp van Murphy en consorten. Een album dat hijzelf produceerde en heeft afgemixt. Het tekent de kwaliteiten van de alleskunner uit New York.
Het intro van How Do You Sleep? is bijna plagiaat, zo sterk schuurt het tegen Joy Division aan. We zien het maar als eerbetoon. De negen minuten durende song is een van de indrukwekkendste stukken op de plaat, met een gitzwarte tekst over het cocaïnegebruik van een vriend. “One step forward, and six steps back”, laat weinig aan duidelijkheid te wensen over. Na de drieënhalve minuut durende ‘ode’ aan Joy Divisions Atmosphere neemt een beukende synthesizer de regie over en worden de drums een stuk agressiever. De song is plots zo dansbaar als de neten en die donkere tekst zijn we dan allang vergeten.
Er kan wel vaker gedanst worden, zoals op het tekstueel vrij kolderieke Emotional Haircut, met zijn ADHD-achtige drumritmes, overstuurde synths en beukende gitaarpartijen, tijdens een explosieve finale. Wat een fantástische track en opnieuw is Joy Division in de buurt. Opgejaagde postpunk, waarmee Murphy laat horen in absolute bloedvorm te steken. Dat belooft nog wat voor de concerten van 11 en 12 september in Paradiso. Tekst Pieter Visscher
Mount Eerie – A Crow Looked At Me
Oumou Sangaré – Mogoya
Future Islands – The Far Field
Emptiness – Not For Music
Kendrick Lamar – Damn
Converge – The Dusk in Us
Vince Staples – Big Fish Theory
Peter Perrett – How The West was Won
LCD Soundsystem – American Dream
Thundercat – Drunk
The War on Drugs – A Deeper Understanding
Ready? Here we go! Veelgevraagd op jullie Best Kept Secret-verlanglijstjes, dus bij dezen een vroeg kerstcadeau: LCD Soundsystem (foto) en The National headlinen de zaterdag en zondag van 
Naast al dit moois maken ook Chvrches, Deerhunter, Father John Misty (foto), Future Islands, Rodriguez, Spoon, The Internet, Ty Segall, Tyler, The Creator, Unknown Mortal Orchestra, Vince Staples, Aldous Harding, Alex Cameron, Khruangbin, Naaz, Preoccupations, Rex Orange County, Rostam, Shanti Celeste, The Comet Is Coming en Waxahatchee hun opwachting op de Beekse Bergen. De komende maanden worden nog ruim 80 andere acts bekend. Jij en je vrienden bepalen de rest. Kampeer met z’n allen op de boscamping aan het water, drink bier uit blik in The Casbah of ga uit je dak bij de surpriseshows op stage FOUR. En vooral: geniet samen van drie dagen toffe muziek en spannende artiesten.
The National – Sleep Well Beast (4AD/Beggars)
Protomartyr – Relatives in Descent (Domino/V2)
The Dream Syndicate – How Did I Find Myself here (ANTI-/Epitaph)
Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson (Mexican Summer/PIAS)
Meridian Brothers – Dónde Estás Maria (Soundway Records/Bertus)
Mount Kimbie – Love What Survives (Warp/PIAS)
Bicep – Bicep (Ninja Tune/ Pias)
Steffi – World of the Waking State (Ostgut Ton)
Satyricon – Deep Calleth upon Deep (Napalm Records)
LCD Soundsystem – American Dream (SONY)