Muzz – Muzz (Matador/Beggars)
De laatste Interpol dateert van 2018 en in de tussentijd is zanger/gitarist Paul Banks mogelijk aan de gang geweest met een nieuwe plaat. Wie zal het zeggen? Wanneer er een nummer aan je brein ontspruit, houd je dat niet tegen. Binnen nu en twee jaar zal er ongetwijfeld een nieuwe Interpol verschijnen. In de tussentijd houdt Banks zich bezig met hobbyproject Muzz, dat debuteert met een gelijknamig album, waarop een twaalftal songs staat dat onwillekeurig doet denken aan Interpol. Dat heeft vooral te maken met het charismatische stemgeluid van Banks, dat ook op de muziek van Interpol een zwaar stempel drukt.
Muzz bestaat naast Banks uit Josh Kaufman (producer, multi-instrumentalist en lid van Bonny Light Horseman) en Matt Barrick, drummer van Jonathan Fire*Eater, The Walkman en Fleet Foxes (wanneer ze live acte de présence geven). Hoewel Muzz’ sound zonder twijfel enigszins aan die van Interpol doet denken hebben we wel degelijk te maken met een nieuwe ‘supergroep’ – om dat woord er toch maar even in te gooien. Want het zijn naast Banks geen kleine jongens waar we mee te maken hebben.
Kaufman en Banks kennen elkaar al sinds hun puberteit. Vrienden voor het leven. Van wie je misschien al eerder een samenwerking had kunnen verwachten. Nu is die er dan en met songschrijver nummer drie Matt Barrick erbij is iets heel moois ontstaan. Ze schreven de nummers samen.
Hoewel de geest van Interpol dus steevast rondwaart is Muzz vooral Muzz. Evergreen is een wat psychedelisch nummer waarin Kaufman zich duidelijk uitleeft op zijn palet aan elektronica. Red Western Sky is americana zoals we die het liefst horen; uptempo en met een mooie rol voor de tenorsaxofoon van Stuart Bogie en het niet te versmaden brasskwartet The Westerlies, dat ook werd ingevlogen voor Muzz. Bogie is vaker aanwezig op de plaat, met klarinet (Patchouli) en klarinet en fluit (Broken Tambourine, waarin de jaren 70 wat nagalmen, zoals dat wel vaker gebeurt. Everything Like It Used To Be, wat prachtig is, had ook in dat decennium geschreven kunnen zijn.
Muzz is een album dat geen miskleun kent en dat is iets wat we toch wel vaak horen op een plaat met twaalf nummers. Het is allemaal heel erg raak en enkele songs, waaronder het opwindende How Many Days, schreeuwen werkelijk om de repeatknop. Banks leeft zich uit op zijn gitaar en Interpol is plots nóg dichterbij dan ooit. En nochtans is Muzz vooral Muzz. Pieter Visscher