Best Kept Secret 2025 divers, piekfijn en zonnig

Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.

Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.


Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.

Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.

The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.

Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.

“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.

Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid.  Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.

Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.

Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.

Michael Kiwanuka (foto) sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.

 

Nilüfer Yanya – Call It Love

Nilüfer Yanya staat garant voor kwaliteitspop met een indie-signatuur. Het is niet alleen haar stem die haar muziek kleurt, ook de verzorgde instrumentatie en de ruimte voor solo’s zijn kenmerkend voor haar sound en stijl.

Feitelijk maakt Nilüfer luistermuziek om op te dansen. Of vice versa. Het lijkt een kwestie van tijd voor ze een vaste gast wordt op North Sea Jazz en andere festivals die muzikaliteit hoog in het vaandel hebben staan. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze op een regulier popfestival niet op haar plek zou zijn. Call It Love is binnenkort terug te vinden op het nieuwe album van de Ierse-Turkse-Barbadaanse singer-songwriter-gitarist-keyboardsspeler, My Method Actor (13/9).

Nilüfer Yanya – Method Actor

Volgens Nilüfer Yanya is haar nieuwe album ‘ her most intense’. Het zou ook wel eens haar beste album kunnen worden.

Dat durven we te beweren op basis van de twee tot nu toe verschenen singles, Like I Say (runaway) en Method Actor.  Method Actor is ook het titelnummer van Nilüfer’s derde album. Er zijn (minstens) drie dingen die opvallen en indruk maken aan de nieuwe single: het complexe, maar funky drumpatroon, de inbrekende rockgitaren en Nilüfers coole zang.

Method Actor, het album komt uit in september. Concert; 25 november in de Melkweg (OZ).

Nilüfer Yanya – Like I Say (Runaway)

Het zou niemand hebben verbaasd als Nilüfer Yanya haar muziek wat had gestroomlijnd om er een groter publiek mee te bereiken.

Na twee albums ziet het er goed uit voor de Brits-Turkse zangeres. Eén hit en haar kostje is gekocht. Zeg nooit nooit in de wond’re wereld van de popmuziek, maar Like I Say ( Runaway) gaat hem niet worden. In plaats van zoet heeft Nilüfer namelijk zout toegevoegd aan de mix van dansbare mix en grungy gitaren. Klaarblijkelijk is Nilüfer liever indie-queen dan het zoveelste prinsesje in de popscene. En gelijk heeft ze.

Popwarmer: Nilüfer Yanya – the dealer

De eerste keer dat we iets van Nilüfer Yanya oppikten was ze nog jong en veelbelovend. Jong is ze nog steeds, maar de belofte heeft ze inmiddels wel waargemaakt. Drie albums heeft ze nu op haar naam staan, waarvan de laatste PAINLESS onlangs uitkwam met zeer goede kritieken.

Gezien het succes van songs als Baby Blu, Melt en In Your Head was er voor de Brits-Turkse zangeres geen reden om het over een andere boeg te gooien. Toch lijkt ze dat wel te doen. Af en toe gecompliceerder en alternatiever. De nieuwe single the dealer is daarentegen wat zwoeler en daarom de Popwarmer op Pinguin Pop deze week. Toch uptempo genoeg met een stuwende drumbeat. the dealer is zo’n nummer dat elke keer als je het hoort weer beter is dan je dacht. Dat geldt overigens ook voor de maakster.

Nilüfer Yanya – Midnight Sun

De laatste keer dat we iets van Nilüfer Yanya oppikten was ze nog jong en veelbelovend. Jong is ze nog steeds, maar de belofte heeft ze inmiddels wel waargemaakt. Anderhalf album heeft Nilüfer nu op haar naam staan met een derde op komst.

Gezien het succes van songs als Baby Blu, Melt en In Your Head was er voor de Brits-Turkse zangeres geen reden om het over een andere boeg te gooien. Toch lijkt ze dat wel te doen. Midnight Sun is gecompliceerder, alternatiever misschien wel dan haar eerdere werk.

Het nummer valt in twee delen uiteen, een strakke, maar introverte eerste helft en een verlossend slot met vermenigvuldigde zang en ratelende gitaren. Een duidelijk refrein ontbreekt. Sfeer en spanning daar draait het om bij Midnight Sun. 

Midnight Sun is zo’n nummer dat elke keer als je het hoort weer beter is dan je dacht. Dat geldt overigens ook voor de maakster.  

Clip van de Dag: Nilüfer Yanya – Same Damn Luck

Na single Crash maakt Nilüfer Yanya twee dingen duidelijk met de nieuwe single Same Damn Luck. Ze heeft geen last van het moeilijke tweede album syndroom. En ze blijft zich ontwikkelen.

De nieuwe single van de Brits-Turkse zangeres heeft een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. Crash was wet heftiger, deze ligt iets rustiger in het gehoor.

Chaos Albums van week 50 met Nilüfer Yanya en Laura Jane Grace

De albumrecensies van Nilüfer Yanya, Laura Jane Grace en Dizorder vind je nu op onze site. Natuurlijk hebben we een nieuwe Chaotic Twenty samengesteld met nieuwe releases van alternatieve rock, postpunk en indiemuziek. Drie van deze twintig singles krijgen extra aandacht. Scroll snel door om te zien welke!

Nilüfer Yanya – Feeling Lucky? 

We werden totaal van onze stoel geblazen door het openingsnummer ‘Crash’, dat direct verwijst naar de angst om te vliegen, en indirect naar de angst om de controle te verliezen. Hier laat Yanya zich van een kant zien die we nog niet van haar gewend waren: als de powervrouw die we al wel in haar vermoedden, maar die tot dusver nog wat verborgen bleef. Lees de volledige recensie door op de afbeelding te klikken.

Laura Jane Grace – Stay Alive

Hartverscheurend in zijn eenvoud en hartverscheurend omdat het zo kwetsbaar klinkt. Dit gevoel wordt niet alleen veroorzaakt door de rauwe stem van de zangeres, maar ook door het bijzondere opnameproces. Geheel analoog werden de liedjes opgenomen en bewerkt. Lees de volledige recensie door op de afbeelding te klikken.

LUISTER DEZE WEEK:

Elke week licht CHAOS een aantal nummers uit die je absoluut moet luisteren. In week 50 zijn dit:

Dodie – Rainbow

Genre: singer-songwriter
FFO: Cavetown, Mxmtoon
Luisteren omdat: dit nummer zó ingetogen is dat het je op de knieën dwingt en je met gebogen hoofd stil laat luisteren. Het past perfect bij de overdenkingen zo aan het eind van het jaar.

Spiritbox – Constance

Genre: Progressive metal
FFO: Polaris, Thornhill
Luisteren omdat: het een emotioneel nummer is over het verlies van een grootmoeder. Een mooi gelaagde ballad met toch genoeg power.

Labasheeda – Infralight

Genre: art-rock
FFO: HEISA, DIRK.
Luisteren omdat: deze Amsterdamse band na vijf jaar stilte weer actief is en wel wat aandacht verdient.

Je vindt deze nummers, samen met andere aanraders, terug in de enige echte Chaotic Twenty.

En natuurlijk hoor je dit soort vette muziek elke woensdagavond van 20:00 tot 21:00 op Pinguin Indie.

Nilüfer Yanya – Crash

Met nieuwe single Crash maakt Nilüfer Yanya twee dingen duidelijk. Ze heeft geen last van het moeilijke tweede album syndroom. En ze blijft zich ontwikkelen.

De nieuwe single van de Brits-Turkse zangeres heeft een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. Er gebeurt er teveel in die drie en halve minuut om in één of twee of zelfs drie keer in je op te nemen.

We horen Nilüfer in duet (of triplet?) met zichzelf tegen een achtergond van diepe bassen, zacht ronkende gitaren en loslopende keyboards. Tegen het einde gaat het tempo dat toch al niet erg hoog lag nog verder omlaag.  Het mantra-achtige refrein gaat echter gewoon door. Op een gegeven moment duikt er ook ver in de mix nog een mannenstem op. Waarschijnlijk is dat Nick Hakim, een Amerikaanse soortgenoot met wie Nilüfer het nummer schreef.

Crash gaat niet over maar is wel geïnspireerd door een vliegtuig-crash. Zie video. Het is een van de drie nieuwe nummers die terecht zullen komen op de EP, ‘Feeling Lucky’ (11/12).

Nilüfer Yanya – Baby Blu

Het debuutalbum van Nilüfer Yanya is uit en dat is een gebeurtenis die niet onopgemerkt mag blijven. De Brits-Turkse zangeres heeft veel zo niet alles mee, haar leeftijd, multi-culturele achtergrond, muzikaliteit, uiterlijk en niet op de laatste plaats Haar Stem.

Nilüfer doopte haar eerste album Miss Universe, een waarschijnlijk ironisch bedoelde, maar ook passende titel. Haar appeal is namelijk universeel. Baby Blu is representatief voor haar kunst en kunnen, poppy als Dua Lipa, muzikaal als Florence van de Machine en artistiek als Kate Bush. En dan is er nog die stem; rokerig, wendbaar en zeer expressief. Ze kan in één adem van laag naar hoog schakelen zonder dat het klinkt als een trucje.

17 songs staan er op Miss Univers. Opvallend is dat haar vorig jaar verschenen singles, waaronder het door ons vaak gedraaide Baby Luv er niet bijzitten, gebrek aan materiaal heeft ze dus ook al niet.

Nilüfer Yanya is hier binnenkort te zien in een paar kleine clubs, zorg dat je er bij bent en wees getuige van een superster in wording.

LIVEDATA 30 april Merleyn, Nijmegen 1 mei ACU, Utrecht