Nilüfer Yanya staat garant voor kwaliteitspop met een indie-signatuur. Het is niet alleen haar stem die haar muziek kleurt, ook de verzorgde instrumentatie en de ruimte voor solo’s zijn kenmerkend voor haar sound en stijl.
Feitelijk maakt Nilüfer luistermuziek om op te dansen. Of vice versa. Het lijkt een kwestie van tijd voor ze een vaste gast wordt op North Sea Jazz en andere festivals die muzikaliteit hoog in het vaandel hebben staan. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze op een regulier popfestival niet op haar plek zou zijn. Call It Love is binnenkort terug te vinden op het nieuwe album van de Ierse-Turkse-Barbadaanse singer-songwriter-gitarist-keyboardsspeler, My Method Actor (13/9).
Volgens Nilüfer Yanya is haar nieuwe album ‘ her most intense’. Het zou ook wel eens haar beste album kunnen worden.
Dat durven we te beweren op basis van de twee tot nu toe verschenen singles, Like I Say (runaway) en Method Actor.Method Actor is ook het titelnummer van Nilüfer’s derde album. Er zijn (minstens) drie dingen die opvallen en indruk maken aan de nieuwe single: het complexe, maar funky drumpatroon, de inbrekende rockgitaren en Nilüfers coole zang.
Method Actor, het album komt uit in september. Concert; 25 november in de Melkweg (OZ).
Het zou niemand hebben verbaasd als Nilüfer Yanya haar muziek wat had gestroomlijnd om er een groter publiek mee te bereiken.
Na twee albums ziet het er goed uit voor de Brits-Turkse zangeres. Eén hit en haar kostje is gekocht. Zeg nooit nooit in de wond’re wereld van de popmuziek, maar Like I Say ( Runaway) gaat hem niet worden. In plaats van zoet heeft Nilüfer namelijk zout toegevoegd aan de mix van dansbare mix en grungy gitaren. Klaarblijkelijk is Nilüfer liever indie-queen dan het zoveelste prinsesje in de popscene. En gelijk heeft ze.
De eerste keer dat we iets van Nilüfer Yanya oppikten was ze nog jong en veelbelovend. Jong is ze nog steeds, maar de belofte heeft ze inmiddels wel waargemaakt. Drie albums heeft ze nu op haar naam staan, waarvan de laatste PAINLESS onlangs uitkwam met zeer goede kritieken.
Gezien het succes van songs als Baby Blu, Melt en In Your Head was er voor de Brits-Turkse zangeres geen reden om het over een andere boeg te gooien. Toch lijkt ze dat wel te doen. Af en toe gecompliceerder en alternatiever. De nieuwe single the dealer is daarentegen wat zwoeler en daarom de Popwarmer op Pinguin Pop deze week. Toch uptempo genoeg met een stuwende drumbeat. the dealer is zo’n nummer dat elke keer als je het hoort weer beter is dan je dacht. Dat geldt overigens ook voor de maakster.
De laatste keer dat we iets vanNilüfer Yanyaoppikten was ze nog jong en veelbelovend. Jong is ze nog steeds, maar de belofte heeft ze inmiddels wel waargemaakt. Anderhalf album heeft Nilüfer nu op haar naam staan met een derde op komst.
Gezien het succes van songs als Baby Blu, Melt en In Your Head was er voor de Brits-Turkse zangeres geen reden om het over een andere boeg te gooien. Toch lijkt ze dat wel te doen. Midnight Sun is gecompliceerder, alternatiever misschien wel dan haar eerdere werk.
Het nummer valt in twee delen uiteen, een strakke, maar introverte eerste helft en een verlossend slot met vermenigvuldigde zang en ratelende gitaren. Een duidelijk refrein ontbreekt. Sfeer en spanning daar draait het om bij Midnight Sun.
Midnight Sun is zo’n nummer dat elke keer als je het hoort weer beter is dan je dacht. Dat geldt overigens ook voor de maakster.
Na single Crash maakt Nilüfer Yanya twee dingen duidelijk met de nieuwe single Same Damn Luck. Ze heeft geen last van het moeilijke tweede album syndroom. En ze blijft zich ontwikkelen.
De nieuwe single van de Brits-Turkse zangeres heeft een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. Crash was wet heftiger, deze ligt iets rustiger in het gehoor.
De albumrecensies van Nilüfer Yanya, Laura Jane Grace en Dizorder vind je nu op onze site. Natuurlijk hebben we een nieuwe Chaotic Twenty samengesteld met nieuwe releases van alternatieve rock, postpunk en indiemuziek. Drie van deze twintig singles krijgen extra aandacht. Scroll snel door om te zien welke!
Nilüfer Yanya – Feeling Lucky?
We werden totaal van onze stoel geblazen door het openingsnummer ‘Crash’, dat direct verwijst naar de angst om te vliegen, en indirect naar de angst om de controle te verliezen. Hier laat Yanya zich van een kant zien die we nog niet van haar gewend waren: als de powervrouw die we al wel in haar vermoedden, maar die tot dusver nog wat verborgen bleef. Lees de volledige recensie door op de afbeelding te klikken.
Laura Jane Grace – Stay Alive
Hartverscheurend in zijn eenvoud en hartverscheurend omdat het zo kwetsbaar klinkt. Dit gevoel wordt niet alleen veroorzaakt door de rauwe stem van de zangeres, maar ook door het bijzondere opnameproces. Geheel analoog werden de liedjes opgenomen en bewerkt. Lees de volledige recensie door op de afbeelding te klikken.
LUISTER DEZE WEEK:
Elke week licht CHAOS een aantal nummers uit die je absoluut moet luisteren. In week 50 zijn dit:
Dodie – Rainbow
Genre: singer-songwriter
FFO: Cavetown, Mxmtoon
Luisteren omdat: dit nummer zó ingetogen is dat het je op de knieën dwingt en je met gebogen hoofd stil laat luisteren. Het past perfect bij de overdenkingen zo aan het eind van het jaar.
Spiritbox – Constance
Genre: Progressive metal
FFO: Polaris, Thornhill
Luisteren omdat: het een emotioneel nummer is over het verlies van een grootmoeder. Een mooi gelaagde ballad met toch genoeg power.
Labasheeda – Infralight
Genre: art-rock
FFO: HEISA, DIRK.
Luisteren omdat: deze Amsterdamse band na vijf jaar stilte weer actief is en wel wat aandacht verdient.
Je vindt deze nummers, samen met andere aanraders, terug in de enige echte Chaotic Twenty.
En natuurlijk hoor je dit soort vette muziek elke woensdagavond van 20:00 tot 21:00 op Pinguin Indie.
Met nieuwe single Crash maakt Nilüfer Yanya twee dingen duidelijk. Ze heeft geen last van het moeilijke tweede album syndroom. En ze blijft zich ontwikkelen.
De nieuwe single van de Brits-Turkse zangeres heeft een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. Er gebeurt er teveel in die drie en halve minuut om in één of twee of zelfs drie keer in je op te nemen.
We horen Nilüfer in duet (of triplet?) met zichzelf tegen een achtergond van diepe bassen, zacht ronkende gitaren en loslopende keyboards. Tegen het einde gaat het tempo dat toch al niet erg hoog lag nog verder omlaag. Het mantra-achtige refrein gaat echter gewoon door. Op een gegeven moment duikt er ook ver in de mix nog een mannenstem op. Waarschijnlijk is dat Nick Hakim, een Amerikaanse soortgenoot met wie Nilüfer het nummer schreef.
Crash gaat niet over maar is wel geïnspireerd door een vliegtuig-crash. Zie video. Het is een van de drie nieuwe nummers die terecht zullen komen op de EP, ‘Feeling Lucky’ (11/12).
Het debuutalbum van Nilüfer Yanya is uit en dat is een gebeurtenis die niet onopgemerkt mag blijven. De Brits-Turkse zangeres heeft veel zo niet alles mee, haar leeftijd, multi-culturele achtergrond, muzikaliteit, uiterlijk en niet op de laatste plaats Haar Stem.
Nilüfer doopte haar eerste album Miss Universe, een waarschijnlijk ironisch bedoelde, maar ook passende titel. Haar appeal is namelijk universeel. Baby Blu is representatief voor haar kunst en kunnen, poppy als Dua Lipa, muzikaal als Florence van de Machine en artistiek als Kate Bush. En dan is er nog die stem; rokerig, wendbaar en zeer expressief. Ze kan in één adem van laag naar hoog schakelen zonder dat het klinkt als een trucje.
17 songs staan er op Miss Univers. Opvallend is dat haar vorig jaar verschenen singles, waaronder het door ons vaak gedraaide Baby Luv er niet bijzitten, gebrek aan materiaal heeft ze dus ook al niet.
Nilüfer Yanya is hier binnenkort te zien in een paar kleine clubs, zorg dat je er bij bent en wees getuige van een superster in wording.
LIVEDATA 30 april Merleyn, Nijmegen 1 mei ACU, Utrecht
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
Het vijfde album van Jelle Paulusma, ooit naast Anne Soldaat frontman in de geweldige gitaarband Daryll-Ann, liet weliswaar even op zich wachten, maar Somehow Anyhow is zijn beste plaat tot nu toe.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 maart 2019
Het grootste verschil met zijn vorige plaat Pulling Weeds (2014) is dat Paulusma alles niet meer zo laat verwaaien. Er zit veel meer scherpte in de liedjes, terwijl eerdere platen wel eens te schetsmatig bleven. lees meer
Strand of Oaks – Eraserland (Dead Oceans/Konkurrent) Het kan toeval zijn, maar sinds Timothy Showalter (van origine uit de staat Indiana) in Philadelphia is neergestreken, is zijn Strand of Oaks een beetje verschoven richting The War On Drugs, ook uit ‘Philly’.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Op de albums Heal (2014) en Hard Love (2017) viel Strand of Oaks nog als ‘indierock’ te kwalificeren, maar op Eraserland vouwt het geluid zich open en trekt Showalter het land in, nadenkend over het leven, met de muzikale spanwijdte van Springsteen en Petty, met galm, folkinvloed en toetsenbatterij. lees meer
Andrew Bird – My Finest Work Yet (Loma Vista/Universal) ‘Mijn beste werk tot dusver’, het is me nogal een albumtitel voor een man die sinds 1996 vijftien studioalbums maakte, waaronder veel prachtige: rijk gearrangeerde kamerpop à la Sufjan Stevens, rudimentaire kampvuurfolk, instrumentale avant-garde met staccato viool. Bij de Amerikaan Andrew Bird (45) kan het veel kanten op.
Tekst Menno Pot, 28
My Finest Work Yet mag dan niet zijn allerbeste werk bevatten, het is wel een prachtig en vooral ook verrassend album. Zo poppy en melodieus hebben we Bird lang niet gehoord. Hoor hem zingen (en fluiten) als een nachtegaal in Sisyphus en Bloodless. Hij gooit op deze plaat de vocale registers open als nooit tevoren, bij vlagen haast als Father John Misty. lees meer
Nilüfer Yanya – Miss Universe (ATO Records/PIAS) Muziek maken doet ze al sinds haar 6de en haar doorbraak wordt al een jaar of twee aangekondigd, maar over één drempel kwam het half-Turkse talent Nilüfer Yanya (23) uit Londen maar moeizaam heen: ze was onzeker over haar stem en durfde amper haar liedjes te zingen.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Haar debuut Miss Universe laat horen hoe mal die twijfel was. Haar stem is een wapen: veelzijdig en sterk in verschillende registers, vrouwelijk maar met jongensachtige branie. Juist die stem is de rode draad op haar bruisende, urban popalbum. lees meer
Weval – The Weight (Kompakt/NEWS) De debuutplaat van Weval in 2016 was prachtig, zeker. Maar de opvolger richt zich nog net wat hoger op in de wondere wereld van de elektronische muziek.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Weval eist daarin een bijzondere plaats op. De dance van Merijn Scholte Albers en Harm Coolen lijkt eerder te rollen uit jazz en triphop uit de jaren negentig dan uit house of techno. De tracks zijn warm en uiterst sfeervol, en die ambiance creëert Weval door onvermoeibaar op zoek te gaan naar bijzondere klankkleuren in het hart van de apparatuur. Klanken die menselijk klinken, en je iets in je oor willen fluisteren. En Weval weet die golvende synthesizerpracht ook nog te koppelen aan drums, bas en gitaren, en hier en daar een flard van een (vervormde) stem. lees meer
Flume – Hi This Is Flume (Future Classic) Een bewonderenswaardige keuze, van Flume. De Australische producer werd in 2016 een grote danceman, met het redelijk toegankelijke albumSkin. Hij won er een Grammy mee en werd gevraagd als (gast)producer voor bijvoorbeeld rapper Vince Staples. Maar op Hi This Is Flume laat hij het popgevoel varen. Vanaf de track Ecdysis horen we metalige en wreed tegen elkaar in zagende synthesizers en software, naast slepende en overstuurde hiphopbeats. Je hebt soms het idee recht in het moederbord van Flume’s computers te kijken: iets menselijks is hem vreemd.
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Toch komen er parels van elektronische muziekkunst voorbij. Dreamtime is een verzameling bliependje en klikkende soundbites, die samen toch een wonderlijk melodieus geheel vormen. En bij de remix van Is it Cold in the Water (van zangeres en producer Sophie) bevriest de tijd. De tingelende en ijzige synthesizergeluidjes klateren uit de speakers als een waterval van stalen splinters, en daarna schudden verknipte en zenuwslopende ritmes ons ruw door elkaar. Die mengeling van sprookjesachtig mooie elektronica, brute beats en driftig machinaal experiment maakt Flume bijzonder en het aandachtig beluisteren waard.
La Dispute – Panorama (Epitaph) De spanning in de harde muziek is de laatste jaren te vinden in de hardcore, en dan vooral de zich artistiek doorontwikkelende hardcore. Er is leven na al te brute schreeuwerigheid en emotionele woede-uitbarstingen, en dat realiseren bands als het Belgische Amenra en (bijvoorbeeld) de Amerikaanse herrieband Daughters zich bijzonder goed.
Tekst Robert van Gijssel, 21 maart 2019
La Dispute uit Grand Rapids in de Amerikaanse staat Michigan, heeft al lang geleden koers gezet naar een uniek ‘post-hardcore’-geluid. Op de laatste plaat Panorama klinkt de zeer bedachtzame gitaarmuziek van de band prachtig, zeker als zanger Jordan Dreyer er zijn hartverscheurende teksten tegenaan gooit. lees meer
The Fire Harvest – Open Water (Snowstar/Subroutine) Een indringende, melancholieke indierockstem als die van Will Oldham (Bonnie ‘Prince’ Billy) of Jason Molina (Songs:Ohia) hebben we in Nederland ook. Hij behoort toe aan Gerben Houwer en is te horen op de platen van diens Utrechtse band The Fire Harvest, die al meer dan vijftien jaar bestaat, maar met albums opnemen geen haast heeft.
Tekst Menno Pot, 7 maart 2019
Open Water is het derde. De acht nummers bevinden zich ergens tussen country noir en de desolate geluidsbouwwerken van de post-rock. Ze dringen weer iets dieper binnen dan die op de ook al zo sterke voorganger Singing, Dancing, Drinking (2016).
Een song als Not Going To Work laat horen wat The Fire Harvest zo goed maakt: slepende, emotioneel geladen rock, live opgenomen, tegelijk losjes en hecht klinkend, een beetje als Crazy Horse, met stilte tussen de de gruizige gitaarakkoorden. Nicolai Adolfs rolt er een prachtige, struikelende Neil Young-solo over uit.
The Great Dying – Bloody Noses & Roses (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) Wat heeft Will Griffith de avond voordat hij de studio in ging gedaan? Zijn stem klinkt als die van een lid van Vindicat na een introductieweek: schor en rafelig. Maar wat kan hij er op Bloody Noses & Roses lekker knauwende americana mee zingen.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Het album schiet een beetje heen en weer tussen punk en country. Op Lips and Pistols en 100 MPH klinkt The Great Dying als The Replacements: de gitaren zijn hard en de knoppen van de versterkers staan naar rechts. Maar The Great Dying verrast vooral in de met tragiek omgeven ballads. In Magnolia en Nobody Arrivesis de raspende stem van Griffith doeltreffend als hij zingt over zijn gebroken hart: ‘You fall strongly in love with another lie.’ Een treurlied met rauwe randjes. En daarvan zijn er meer te vinden op dit mooie rootsrockplaatje.
Steve Earle – Guy (New West/PIAS)
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Drie jaar geleden overleed Clark, en op het album Guy eert Earle zijn mentor en inspiratiebron – zoals hij tien jaar eerder al een plaat opnam met Van Zandt-covers. Earle doet een niet al te eigenwijze greep uit het repertoire. Klassieke songs als The Last Gunfighter Ballad en L.A. Freeway blijven keurig intact, want Earle zoekt in zijn vertolking de nabijheid van de meester. Earle en zijn band The Dukes begeleiden het werk van Clark met respect, en dus violen en pedalsteelgitaren. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – maart 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Paulusma – Somehow, Anyhow (Excelsior Recordings/V2)
Strand of Oaks – Eraserland (Dead Oceans/Konkurrent)
Andrew Bird – My Finest Work Yet (Loma Vista/Universal)
Nilüfer Yanya – Miss Universe (ATO Records/PIAS)
Weval – The Weight (Kompakt/NEWS)
Flume – Hi This Is Flume (Future Classic)
La Dispute – Panorama (Epitaph)
The Fire Harvest – Open Water (Snowstar/Subroutine)
The Great Dying – Bloody Noses & Roses (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous)
Steve Earle – Guy (New West/PIAS)