Tag: Nothing But Thieves

Live (Foto) Review: Pinkpop 2018 @ Megaland, Landgraaf
16 juni 2018
Foto’s Hub Dautzenberg
Tekst Jeroen Bakker / Milo Lambers / Pieter Visscher / Martien Koolen

De eerste editie van Pinkpop vond plaats op 18 mei 1970 in Geleen, waar Pinkpop zeventien keer plaats vond. In 1987 werd eenmalig uitgeweken naar Baarlo. Vanaf 1988 wordt Pinkpop gehouden op evenemententerrein Megaland in de gemeente Landgraaf en vindt daar komend jaar voor de 31e keer plaats. En dit jaar is Pinguin Radio voor het eerst trotse mediapartner van Pinkpop! Na een heerlijke vrijdag met supperafsluiter Pearl Jam gaan we vol gas dag 2 in met Marmozets, Nothing But Thieves, A Perfect Cirle en natuurlijk de Foo Fighters.

Check hier ons verslag van Pinkpop vrijdag 15 juni 2018.
Check hier ons verslag van Pinkpop zaterdag 17 juni 2018.

16 juni 2018

Terwijl om ons heen de hoofdact van de vorige avond nog wordt besproken en de laatste bezoekers er eindelijk in geslaagd zijn om een parkeerplaatsje in Landgraaf te bemachtigen, is op de Mainstage het eerste optreden van de tweede dag begonnen. De aanwezigheid van veel Ieren dit weekend in Landgraaf is niet helemaal toevallig. In het kielzog van landgenoten als The Script die hier later deze dag zullen shinen, vinden we Walking On Cars. Het optreden van twee jaar geleden op het veel kleinere Stage 4 was niet bepaald wereldschokkend maar dat er de nodige potentie aanwezig was werd desondanks toch wel aangetoond. De dromerige indiepopliedjes zoals we die van het debuutalbum kennen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een bij vlagen meer venijnig stadiongeluid. Spannende momenten zijn er tijdens deze set echter nauwelijks te beleven en ook de intentie om het publiek voor zich te winnen zien we niet terug bij zanger Patrick Sheehy. We zien veel verveelde blikken om ons heen en op het podium is de overtuiging ook al ver te zoeken. Lekker is dat met alle grote festivals in Europa die nog op de agenda staan. Vandaag is dit hoofdpodium op dit tijdstip zeker niet de juiste plaats voor deze act. (JB)

Marmozets (14:30 uur – Brightland Stage)
Kneiterharde rockbands die de tent laten kolken worden op Pinkpop steeds zeldzamer. Dat is best jammer, want van oudsher doet dit soort het goed in Landgraaf. Zo ook Marmozets. De tent bruist tijdens de felle set vol explosieve punkelektrometalhardcore-crossover. De Britten stuiven over het podium en zangeres Becca Macintyre heerst met haar heerlijke uithalen. Een stoere chick die weet hoe je een festival plat speelt. Marmozets laat zien dat er op Pinkpop nog steeds plaats is voor heavy. (ML)

Marmozets (14:30 uur – Brightland Stage)
De tweede dag kent een eerste hoogtepunt in het optreden van de Engelse punkrockers Marmozets. Mede door zangeres Becca Macintyre en de tomeloze energie van de andere bandleden is dit een heerlijk begin van de PP zaterdag; hoogtepunten: Move, Shake, Hide en de bijna magische afsluiter Fatal System Error. Houd deze band in de gaten! (MK)

Gang of Youths (15:30 uur – Stage 4 )
I have seen the future of rock and rock and the name is Gang of Youths. Of nou ja, de muziek lijkt in elk geval wel erg op de man die ooit op die manier werd omschreven: Bruce Springsteen. Dave Le’aupepe heeft een stem die doet denken aan het doorleefde van zijn collega uit New Jersey. Ook tekstueel tapt hij uit hetzelfde vaatje als The Boss. Maar de future of rock? Laten we niet overdrijven. De songs zijn dik in orde, maar veel gebeurt er niet op het podium. Geef de Aussies een paar jaar, honderden optredens, een paar dikke hits en ze zijn klaar voor het Main Stage. (ML)

Miss Montreal (15:30 uur – Mainstage)
Op het moment dat Sanne Hans het grote podium betreedt moeten wij nog even denken aan het moment van enkele jaren geleden toen zij voor aanvang van haar Lowlandsoptreden bekende zo nerveus te zijn dat ze de hele dag al last had van diarree. Ook vandaag deelt de zangeres intieme momenten met haar publiek maar lijkt er van enige nervositeit nauwelijks meer sprake. Miss Montreal is een grote act geworden in Nederland die probleemloos de aandacht van een grote festivalweide op zich weet te vestigen. We zien haar met een overtuigende blik met het publiek spelen, ‘Just a Flirt’ zoals ze het zelf noemt, en strooit achteloos de ene hit na de andere over het Pinkpopterrein. “Hoe zijn we hier beland?” vraagt ze zich af in haar grootste hit, nota bene een Nederlandstalige, iets wat ze zelf ook nauwelijks begreep aangezien ze liedjes in haar eigen taal eigenlijk ook maar “kut vond”. Daarentegen blijkt de happy hardcore van eigen bodem weer wel op haar waardering te kunnen rekenen. Ze inventariseert de leeftijdsopbouw van haar publiek en komt tot de ontdekking dat een groot deel is opgegroeid in de nineties met de Wonderfull Days van Charly Lownoise & Mental Theo. Spannend wordt het wanneer ze de omvang en de hoogte van het podium probeert te verkennen. Heel even zien we het verlegen ‘kaasmeisje’ van toen weer terug maar eigenlijk kunnen we zonder meer vaststellen dat Miss Montreal toch echt volwassen is geworden. (JB)

Aurora (16:30 uur – Brightland Stage)
De Noorse Aurora Aksnes is net een engeltje. Ze heeft die typische Scandinavische mystiek rond zich hangen. Denk aan Björk. Muzikaal laat het zich kenmerken door echo’s, galmpjes en de zweverige lijnen van de 21-jarige Noorse. Het bouwt langzaam op naar een climax, waardoor het soms zelfs aan Radiohead doet denken. Echt gedenkwaardige songs ontbreken, maar het is lekker zweven. Een vreemde eend in de beet, maar wel een hele fijne. (ML)

Aurora (16:30 uur – Brightlands Stage)
De Noorse zangeres Aurora is één van de vele acts die we hier al eens gezien hebben. In 2015 stond zij hier naar aanleiding van de uitstekend ontvangen EP ‘Running With The Wolves’. Een wereldwijde doorbraak zou niet lang meer op zich laten wachten. De verwachtingen werden uiteindelijk niet helemaal waargemaakt maar toen eerder dit jaar een nieuwe tour werd aangekondigd waren de Pinkpop-programmeurs er als de kippen bij om de excentrieke Noorse fee met haar piephoge stem en elektronische popliedjes weer naar Landgraaf te krijgen. Gezien het enthousiaste onthaal waarmee zij op het Brightlands-podium wordt ontvangen lijken veel bezoekers heel erg naar dit optreden te hebben uitgekeken. Terecht, zo blijkt want ondanks de vreemde, verwarrende en onsamenhangende verhaaltjes die ze met het publiek deelt, heeft de zangeres haar zaakjes op het podium prima voor elkaar. Ze blijkt vocaal over een aardig bereik te  beschikken en met haar theatrale uitspattingen, lees: ongecontroleerde bewegingen, houdt ze alle ogen op zich gericht. Met behulp van de rookmachine en mooie lichtjes ziet het er ook nog eens visueel zeer aantrekkelijk uit. Toch blijft de magie achterwege en van betovering is al helemaal geen sprake. De eerder gemaakte vergelijkingen met Bjork en Kate Bush slaan die je overal kunt lezen slaan werkelijk nergens op. Aurora is van zichzelf al eigenzinnig genoeg. Vermakelijk optreden maar niet meer dan dat. (JB)

Youngr (17:30 uur – Stage 4)
Hoewel er veel acts die dit weekend op de programmering staan ooit eens eerder op Pinkpop hebben gespeeld is er gelukkig genoeg ruimte over voor debutanten. Alhoewel de naam Darnell hier al eens eerder is genoemd. Dario Darnell, de echte naam van Youngr, is de zoon van August die wij hier ooit eens als Kid Creole op de affiche hebben gezien. Youngr doet het in tegenstelling tot zijn vader die met zijn ‘Cocnuts’ een grote begeleidingsband om zich heen had staan, helemaal alleen. Met een drumstel, gitaar, microfoons en veel elektronica naast zich, produceert de jonge muzikant een compleet bandgeluid waarin hij op subtiele wijze diverse bekende samples verwerkt uit zowel de oude doos, Dreams van Fleetwood Mac en stemgeluid van Michael McDonald, als uit recenter werk van Daft Punk. Het geheel is een uitgebalanceerde mix met vlotte dance, zwoele ritmes en heftig funky drumgeluid die voor meerdere doelgroepen bestemd lijkt. Jong en iets minder jong staat broederlijk naast elkaar te swingen en wordt door de enthousiaste multi-instrumentalist ook nog verzocht om elkaar even te knuffelen. Heerlijke ‘feelgood-festivalmuziek’ en overal gelukkige gezichten om ons heen. Wat wil een mens nog meer. (JB)

Nothing But Thieves (18:30 uur –  Mainstage)
Nothing But Thieves, alweer een Britse band die heel snel erg groot is geworden. Zanger Connor Mason en zijn maten zetten een strakke set neer en de nummers van hun nieuwe album Broken Machine doen het live meer dan uitstekend. I’m Not Made By Design en Wake Up Call behoren tot de beste songs van deze uitstekende set; maar natuurlijk mag hun hit Amsterdam ook niet ontbreken en horen we zelfs een Led Zeppelin cover, Immigrant Song, voorbij komen; nice one, guys! (MK)

A Perfect Circle (18:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Met Maynard James Keenan op het podium gebeurt er altijd iets waar je jaren later nog over spreekt. Stond op Pinkpop met Tool al eens in zijn onderbroek op het podium en nam twee jaar terug met zijn soloproject Puscifer een heus worstelgezelschap mee. Dit keer zingt hij in een lila pak. Helemaal achteraan gepositioneerd op het podium. Hij is niet de frontman, lijkt hij te willen zeggen. Toch is hij de man waar het omdraait met zijn bizarre lichamelijke gekronkel en natuurlijk die stem. Een stem die je uit duizenden herkent en de alternatieve rock van A Perfect Circle zo intrigerend maakt. Maynard pakt je bij de strot, knijpt hem helemaal dicht en laat vooral niet meer los. Wat is dit intens. Een briljant optreden met slechts een misstap. De totaal misplaatste AC/DC cover Dog Eat Dog. Erg jammer, anders was dit optreden perfect geweest. (ML)

The Script (19:30 uur – Mainstage)
Het optreden van The Script op het hoofdpodium is meer dan gelikt, maar het geluid en de uitstraling van deze zeer populaire Ierse band, rondom Danny O’Donoghue, is weer eens prima. Het veld staat bomvol en nummer zoals Superheroes, Breakeven en Hall Of Fame worden luidkeels meegezongen. (MK)

Noel Gallagher’s High Flying Birds (20:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Noel ‘fucking’ Gallagher heeft een doek van Manchester ‘fucking’ City gespannen op het podium waarvoor Gallagher- en Oasis-fans zich hebben gegroepeerd. Er volgt een bevlogen set, waarin ongekend veel kwaliteit de revue passeert. Met name solowerk, terwijl hij zijn voormalige band uiteraard weer niet links last liggen “You put your money where your mouth is”, zingt Noel en zo zitten zijn teksten wel vaker vol met fijne oneliners. Het is droog. De temperatuur is zalig. Gallagher is óngelooflijk goed bij stem. Het is zo’n concert waarbij je ‘m wel even om de nek wil vliegen. Ook wanneer Wonderwall de revue passeert. Zeker! Afsluiter is All You Need Is Love. Een eerbetoon aan Oasis’ opvoeders. De galm die tijdelijk op Gallaghers microfoon is gezet, maakt het af. (PV)

Noel Gallagher’s High Flying Birds (20:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Noel Gallagher en zijn High Flying Birds staat voor de eerste keer op Pinkpop, maar helaas loopt het PP publiek niet echt warm voor Noel. Gelukkig voor Gallagher staan er wel een aantal die hard Oasis fans vooraan, die songs zoals The Importance Of Being Idle en Half The World Away wel kunnen waarderen. Helaas heeft de band en vooral Noel er niet erg veel zin vandaag en klinkt alles nogal plichtmatig, maar gelukkig kunnen we alsnog genieten van Wonderwall, Don’t Look Back In Anger en de Beatles cover All You Need Is Love. (MK)

Foo Fighters (21:30 uur – Main Stage)
Als Foo Fighters zijn hits speelt is het magistraal, de ultieme festivalband. Dat doen ze natuurlijk – de eerste dertig minuten behoren tot het absolute hoogtepunt van Pinkpop 2018 – maar er wordt vandaag wel heel veel gegrapt en gegrold. Dave Grohl hangt erg graag de rockster uit tijdens een veel te lang blok covers. Dat er ook nog een op het podium gehaalde fan wordt beledigd is jammer maar ook vreemd. Zulke ongein heeft deze megaband toch niet nodig? Gelukkig maken ze het goed met een fantastische uitvoering van Everlong als slotstuk. (ML)

Foo Fighters (21:30 uur – Main Stage)
Afsluiter van de tweede dag zijn de Foo Fighters en die beginnen op een zo overdonderende manier met Run, All My Life en Learn To Fly, dat ik mij afvraag of de heren dat wel gaan volhouden. Het lange middenstuk van de set, met te langgerekte band introducties, is helaas niet meer dan een handvol rock klassiekers. Another One Bites The Dust, Blitzkrieg Bop, Jump, Imagine Under My Wheels, Under Pressure, het komt allemaal voorbij, maar het is helaas een te lang gerekt “intermezzo” Gelukkig eindigen de Foo Fighters in stijl met Best Of You, Times Like These en Everlong; dus toch een gedenkwaardig optreden uiteindelijk! (MK)