Ruim drie jaar naar het megasuccesvolle debuut Shades Of Black is de wolflady Sharon Kovacs terug met haar moeilijke tweede Cheap Smell. Na het afronden van Rock City Institute en de documentairefilm Wolflady ging het hard met het succes van de Baarlose, zowel binnen als buiten de Nederlandse grenzen.
Sinds zijn debuut EP in 2014 verscheen, is iedereen groot fan van Moses Sumney. Onder andere Beck, Karen O, Sufjan Stevens, Solange en James Blake, om maar een paar namen te noemen.
Dit succes trekt Sumney door met zijn nieuwe album Aromanticism wat door NPR, Pitchfork en Rolling Stone beschouwd wordt als een van de beste albums van 2017. De combinatie van zijn warme stem, oprechte teksten en uitgeklede performance van slechts een gitaar en een looping station zorgt voor een intieme sfeer, waardoor meteen duidelijk wordt waarom zijn aantal fans zich zo snel uitbreidt.
Na een uiterst succesvolle show in De Duif op het Super Sonic Jazz Festival vorig jaar is Sumney nu terug in de grote zaal van Paradiso.
Wat een groteske muzikale productie had moeten worden, eindigde in slaapkamerproject waar bijna oneindig aan moest worden geknutseld. Toch zijn alle frustraties, twijfels en obsessie om een baanbrekend nieuw Spiritualized-album te maken niet hoorbaar op And Nothing Hurt.
“Blij dat het klaar is”, zegt Jason Pierce, oftewel J.Spaceman, in alle ernst over de achtste langspeler van het door hem geleidde Spiritualized. “Ik ben vaak gek geworden. Het werd een obsessie om de plaat die ik wilde maken te maken, terwijl ik niet in de financiële positie zat om die plaat überhaupt te maken. Ik wilde een groots album in de traditie van de oude Columbia- en Capital-producties. Maar ik eindigde letterlijk in mijn slaapkamer.”
Gek als ik zeg dat je dat niet hoort?
“Op zeker moment besloot ik de grote studiosessie te vergeten, en gewoon aan de slag te gaan met wat ik had. Ik heb al mijn talenten aangewend om het te proberen te klinken zoals ik wilde. Achteraf is een studio volstoppen met muzikanten eigenlijk de makkelijke weg. Voorheen was het geld voor zulke productie er uiteindelijk altijd. Wij gingen de studio in als het geld rond was.”
Wat was het idee achter die grootse productie? Wilde je alle voorgaande albums overtreffen? “Een beetje wel. Ik ben geen jonge man meer. Voorheen werkte alles wat ik deed gewoon. Nu zie ik zo veel mensen van mijn leeftijd die materiaal uitbrengen dat helemaal niets heeft. Zij teren volledig op oude glorie. Ik wilde niet zomaar een plaat uitbrengen, maar nieuwe dingen doen. Misschien kwam dat door de druk van buiten: ‘Doe gewoon wat je altijd deed. Breng gewoon een plaat uit en iedereen koopt het wel.’ Maar in die positie wil ik niet zitten. Een nieuwe plaat moet gewoon goed zijn.”
Het album kent enkele zeer intrigerende nummers. Soms zelfs aangrijpend, zoals het zelfmoordrelaas in The Morning After. “Ik weet de details over het schrijven van dat nummer niet meer. De laatste drie platen ben ik wel meer klassiek songs gaan schrijven. Het steeds maar herhalen van refreinen was altijd een beetje mijn ding. Dat was prima. Sinds ik Chris Kristofferson op zijn tachtigste verjaardag zag spelen, vind ik dat het beter moet. Hij had nog altijd een prachtige stem, hoewel natuurlijk wat oud geworden, maar zijn liedjes leken bij dat concert meer van het publiek dan van hem te zijn geworden. Zo moesten mijn songs ook zijn, vond ik. Dus ik besloot dat als ik nu nog liedjes op een plaat zou zetten, die goed genoeg moeten zijn naar aan iemand anders te laten gaan. Een plaat moet een ontdekking zijn voor degene die er naar luistert. Iedereen kopieert maar ideeën en stijlen en brengt liedjes uit alsof het iets van zichzelf is.”
Here It Comes (The road) Let’s Go is een prachtige routebeschrijving naar een huis. Bestaat die woning? “Die bestaat echt. De rit er naar toe is fantastisch. In mijn liedjes zit altijd een reis verstopt. Maar dit nummer is een échte reis. Het is een beetje gebaseerd op de manier waarop Brian Wilson van The Beach Boys schrijft. Dat zijn ook altijd roadsongs: je begint hier en gaat die kant op. Misschien is dat wel een Amerikaanse traditie. De wegen zijn daar altijd lang en eenzaam.”
Je zei ooit tegen de krant The Independent dat dit je laatste album kon zijn “Dat was toen ik mijn slaapkamer niet kon verlaten. Ik ben aan de plaat begonnen na de tournee rond het 20-jarig jubileum van Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space. Die tour met zo veel muzikanten op het podium en een geluid dat door het dak ging inspireerde mij enorm. Omdat mij dit in de studio niet lukte was het ook zo frustrerend. Ik werd een beetje gek daar in de achterkamer van mijn huis. Nu de plaat klaar is kan ik weer naar buiten.”
In de tussentijd verschenen wel enkele platen van jouw oude band Spacemen 3 op vinyl. Ben je daar bij betrokken geweest? “Nee. Wij waren toen jong, en krijgen nu amper nog royalties. Ik heb geen idee of er nog meer wordt heruitgebracht. Het is in ieder geval goed dat mensen weer platen kopen. Een vriend van mij heeft een tweedehandsplatenwinkel in Londen. Soms vraagt hij of ik voor hem kan invallen. Ik kan mij geen betere baan voorstellen. Aan de andere kant is het geweldig dat tegenwoordig zo veel beschikbaar is. Het kostte mij indertijd zeven jaar om iets van de Silver Apples te horen en te kopen. Als je eindelijk een plaat zag moest je hem direct meenemen. Je wist nooit wanneer je weer een exemplaar tegenkwam. Nu zoek je die naam op internet en je hoort alles, inclusief optredens.”
Blijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.
Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.
Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.
Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher
Bob Moses is de enigszins verwarrende bandnaam van elektro-duo Tom Howie en Jimmy Vallance. In 2015 debuteerde het tweetal met All In All, in datzelfde jaar nog opgevolgd door Days Gone By. Battle Lines is zodoende de derde langspeler van de Canadezen, waarop melodieuze house wederom de boventoon voert.
Beide heren schreven en produceerden het album in Los Angeles, waar uiteindelijk Lars Stalfors, onder meer bekend van samenwerkingen met bands als HEALTH, Local Natives en Cold War Kids, als co-producer werd ingevlogen.
Stalfors is een grootmeester in timing en dat is duidelijk hoorbaar. De plaat kleurt keurig binnen de lijnen, zonder overigens over-geproduceerd te klinken. Neigen naar perfectie is een betere omschrijving voor de elf nummers tellende plaat. Elektropop en house worden omrand met klassieke songwriting.
Een werkende formule, zoals op hoogtepuntjes als opener Heaven Only Knows, titeltrack Battle Lines en Nothing But You doet blijken. De voetjes kunnen van de vloer op dit fraaie, bezwerende album. Tekst Mania | Jelle Teitsma
Live Foto Review: Patsy @ Cinetol, Amsterdam 16 september 2018 Foto’s Willem Schalekamp
Patsy uit New Orleans maakt snelle, hoekige en catchy punkrock. Op kop staat zangeres, die kenners ook kunnen kennen van de band Mystic Inane. Na een aantal singles heeft het viertal onlangs de mini-LP LA Women uitgebracht. Daarop rijgen ze met speels gemak genres als surf, garage, jaren ’80 hardcore, new wave en garage aan elkaar.
“Feministische post-hardcore uit Engeland en Oostenrijk,” staat er op de Bandcampvan Petrol Girls geschreven. Liepa Kuraitė, Ren Aldridge, Joe York en Zock richtten de band in 2013 op voor een optreden op Internationale Vrouwendag en zijn daarna vrijwel nonstop op tour door Groot Brittannië en Europa.
De muziek combineert manische ritmes met vocalen die afwisselend furieus krijsend en zacht harmonieus zijn. Invloeden zijn er van onder andere Refused, White Lung, Bikini Kill en At The Drive In.
Ze identificeren zichzelf expliciet als een feministenband, afgaande op persoonlijke ervaringen. Dit alles met de boodschap om seksisme belachelijk te maken, maar ook om een maatschappelijke problemen als vervreemding en geestelijke gezondheid aan de kaak te stellen.
Zangeres en songwriter Jennie Lena heeft de titel van haar nieuwe album bekendgemaakt. To Be Honest verschijnt op 12 oktober via JuiceJunkRecords. De zangeres brengt ook haar nieuwe single Shine uit. De inspiratie voor dit nummer haalde Jennie uit een quote van Bruce Lee: “There are no limits there are only plateaus, and you must not stay there, you must go beyond them.”
10 songs, 10 verhalen
Op To Be Honest combineert Jennie soul, gospelkoren en akoestische instrumenten met hiphop-beats. Ze schreef, produceerde en co-produceerde het album afwisselend in Amsterdam, Los Angeles en New York. Het album telt 10 liedjes, met elk hun eigen verhaal.
De worsteling met volwassen worden, eigenwaarde, moederschap, liefde, veranderingen, leven, dood en haar constante strijd tussen pijn en hoop zijn de ingrediënten van haar songs, maar bovenal gaan ze over eerlijkheid en zelfliefde. “Elk nummer vertegenwoordigt een persoonlijk thema waar ik in mijn leven mee word geconfronteerd” aldus Jennie.
Met een naam als Sam Fender kan je bijna niet anders dan gitaar gaan spelen. Fender is de fabrikant van een van de meest iconische gitaren uit de pophistorie, de Stratocaster, het wapen van keuze van Hendrix t/m Harrison en van Ty Segall t/m Khruangbin.
Eerlijk gezegd weten we niet op wat voor gitaar Sam speelt. Erg belangrijk is dat ook niet, want zijn gitaarspel is niet de reden om naar hem te gaan luisteren. Het is de combinatie van stem, sound en teksten, die van Sam Fender een belangrijke nieuwkomer maken. Hij was een van de ontdekkingen van LL18.
De elektrische gitaar is wel sfeerbepalend voor zijn muziek. Sam is een singer-songwriter, die inplugt en meestal met een ritmesectie werkt. Dat geeft zijn songs meer body dan die van de collega’s, die solo en akoestisch spelen.
Sam Fender schrijft geëngageerde teksten. Hem een protestzanger noemen gaat misschien wat ver, maar voor liedjes over de liefde hoef je bij hem niet aan te kloppen.
Nieuwe single Dead Boys gaat bijvoorbeeld over de zelfmoordepidemie onder Britse mannen. Gemiddeld beroven zo’n 84 mannen per week zich van het leven in Engeland. Sam verbaast/ergert zich er over dat dit gruwelijke feit nauwelijks aandacht krijgt in Engeland. Dead Boys is zijn zevende single, een album ligt nog in het verschiet, net als een glanzende toekomst voor de 22-jarige Brit.
Indiestadt is in 2016 ontstaan als doorvoerhaven van het Reeperbahn festival dat rondom dezelfde datum plaatsvindt. Vandaar ook de verraderlijke ‘t’ op het einde van Indiestadt.
Indiestad presenteert drie avondvullende programma’s in Paradiso. Alle avonden zijn gratis te bezoeken met de Indiestadpas 2018. Ook kunnen er per avond losse kaarten gekocht worden.
Line-up o.a. Albert Hammond Jr., Amyl & the Sniffers, Sam Fender, Horse Feathers, Field Division, Darwin Deez, Soccer Mommy en Stereo Honey.
Passepartouts Winnen?
Hoe laat zenden we zondag altijd onze Graadmeter uit? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en maak kans op 2 passepartouts voor Indiestadt.
Wat een groteske muzikale productie had moeten worden, eindigde in slaapkamerproject waar bijna oneindig aan moest worden geknutseld. Toch zijn alle frustraties, twijfels en obsessie om een baanbrekend nieuw 
Blijft een intrigerende formatie dat 
Zangeres en songwriter 
Indiestadt op 19, 20 & 21 september in Paradiso