Shame Archieven - Pinguin Radio

Shame – Cutthroat

Een cutthroat is een wat archaïsch Engels woord voor moordenaar. Letterlijk betekent het iemand die kelen doorsnijd. En Cutthroat is de titel van de nieuwe single van Shame.

De song doet de titel alle eer aan. Het is een killer van een postpunktune met messcherpe gitaren en ‘wie doet me wat’ zang van Charlie Sheen. Voor de tekst liet Sheen zich inspireren door een uitspraak van Oscar Wilde, ‘life is too important to be taken seriously’. Het lijkt het nieuwe motto van Shame te zijn geworden dat misschien hun naam moet veranderen in Shameless ;).

Cutthroat, The Album staat voor 5 september, maar voor die tijd zullen er nog wel meer singles worden losgelaten.

shame – Fingers of Steel

‘The Lamborghini of SHAME records’, zo omschrijft SHAME zanger, Charlie Steen het nieuwe album van zijn band. Food For Worms wordt hun vierde. Wat Charlie bedoelt, is dat kosten nog moeite gespaard zijn om een succes te maken van de plaat. En dat dat volgens hem is gelukt. Groter budget, meer studiotijd. En een klasse A producer. Dat werk.

De man die de Britse band moet helpen omhoog te stoten in de vaart der volkeren is niemand minder dan…Mark Ellis. Beter bekend als Flood. Flood heeft zich in de loop der decennia opgewerkt van assistent technicus op het eerste album van New Order tot sterproducer bekend van zijn bemoeienissen met onder heel veel meer U2, Smashing Pumpkins en Nick Cave. Ook vermeldenswaardig en van historisch belang is zijn werk met The Jesus & Mary Chain, Depeche Mode en Sigur Ros. Zoals gezegd A categorie.

De vraag is natuurlijk, wat kon hij voor SHAME betekenen? Het antwoord, gebaseerd op één vooruitgeschoven nummer is heel wat. Fingers Of Steel – het had een Judas Priest titel kunnen zijn- is een nummer van welhaast epische proporties. Je zou zelfs kunnen spreken van een heuse (post)punksymfonie!

Waar mister Flood echter goed voor gewaakt heeft, is dat SHAME gewoon SHAME is gebleven. Ondanks de volvette productie en hun haast tastbare ambitie is de band van One Rizla nog makkelijk herkenbaar. Missie geslaagd.

Nieuwe auto, zelfde bestuurder. Zo is Max verstappen ook groot geworden.

Shame – Drunk Tank Pink

Shame – Drunk Tank Pink (Dead Oceans/Konkurrent)

De stap van Charlie Sheen naar Charlie Steen is eigenlijk net zo groot als die ene letter verschil doet vermoeden. Want Charlie kennen we als de acteur die net zo dol is op zijn vak als op de alcohol. In Engeland kom je bij alcoholmisbruik, wanneer je strontlam op je fiets tegen het tuinhekje van de buren bent gereden en er toevallig politie in de buurt is, in de drunk tank pink terecht. Om je roes uit te slapen. U ziet: het is een kleine wereld.

Charlie Steen is de zanger van Shame, dat zo’n drie jaar terug debuteerde met het goed ontvangen Songs Of Praise. Een plaat gevuld met vlotte postpunk. Lekker ontwrichtend, zoals we het zo graag horen in deze muziekhoek. Drunk Tank Pink is dan de lastige tweede, maar dat heb je geen moment in de gaten. Het album haalt zelfs een hoger niveau.

Er werd een andere producer aangetrokken; Dan Foat en Nathan Boddy werden ingeruild voor James Ford, bekend van zijn werk voor onder meer Arctic Monkeys, Foals, Florence and the Machine, Depeche Mode, Haim en Gorillaz. Je krijgt het idee dat Ford een schot in de roos is geweest. Hoewel je het zonder goede liedjes niet redt natuurlijk.

Drunk Tank Pink is diverser. Steen zingt zelfverzekerder, terwijl hij zich op het vorige album nog “My voice ain’t the best you heard“, liet ontvallen. Stukje zelfspot, dat de flair en bluf van de band best wel typeert. Ze zijn nog altijd hartstikke jong, terwijl met Drunk Tank Pink het tweede zeer volwassen album is afgeleverd. Dreigend gitaarwerk, meezingbare refreinen, onverwachte wendingen en wat woede her en der, terwijl er met Human, For A Minute ook even gas wordt teruggenomen. Om met het knallende, nog geen twee minuten durende Great Dog het pedaal meteen weer meedogenloos in te trappen:

“Another young girl and another young guy
Another blue shirt and another red tie
A good writer writes, a great writer steals
A good dog sits but a great dog heels

I take another walk with you.”

Zit je er even doorheen tijdens de quarantaine, zuigt de lockdown je mentaal leeg, ging je na 21 uur nog altijd even zwemmen, maar haalt de avondklok je nu uit dat ritme? Zet Drunk Tank Pink op! Volumeknop lekker een flinke slag naar rechts en je zit vrij snel een stuk beter in je vel (dat rijmt). Op naar de derde golf! Pieter Visscher

Chaos Music Magazine in gesprek met shame

Het eerste goede nieuws van komend jaar is de release van Drunk Tank Pink op 15 januari, het tweede studioalbum van de Britse postpunkband Shame; een jaar nadat het album is afgerond in de beroemde Franse studio’s La Frette. CHAOS Music Magazine sprak met de band hoe zij terugkijken op het opnameproces.

Lees hier verder.

Luister elke woensdagavond van 20:00 tot 21:00 uur naar Chaos Radio op Pinguin Indie.

shame – Snow Day

shame kwam vorige week met een nieuwe EP, Nigel Hitter op de proppen. Twee nummers waren al eerder verschenen Water In The Well en Snow Day. De laatste hebben we aan de playlist toegevoegd.

Want qua titel toepasselijk bij het jaargetij en qua anders dan we gewend zijn van de Londenaren. Een sentimentele ballad zit er niet in, maar op Snow Day treffen we de shame in een relatief rustige bui. De meters blijven in het wit, Charlie Steen doet zijn stembanden nauwelijks geweld aan en de band kan hem bij te houden. Van een klassieke songopbouw is echter geen sprake. Een refrein ontbreekt. In plaats daarvan krijgen we een paar vocale en instrumentale breaks. Je moet Snow Day een paar keer horen om de logica te begrijpen. Een lager tempo betekent overigens niet dat we ons kunnen ontspannen. De tekst van Snow Day is multi-interpretabel. Snow Day zou een liefdesverklaring kunnen zijn, maar ook een zelfmoordbrief van iemand die gezeten op de top van een heuvel zijn ogen sluit en valt. In slaap of in de afgrond is de vraag.

shame – Water in the Well

Op 15 januari, drie jaar en drie dagen na hun debuutalbum verschijnt Drunk Tank Pink. Het nieuwe album van shame is onder compleet andere omstandigheden gemaakt dan Songs Of Praise.

Zoals alle bands met een (post)punk stempel is shame gebouwd voor de bühne. Toen er begin dit jaar een plots einde kwam aan het toeren zag de band uit Zuid Londen hun wereld ineen storten. Waar eerst drukte was, heerste nu de stilte. Die verandering vindt zijn weerslag op het nieuwe album. Tenminste dat zegt zanger Eddie Steen. Gitarist Sean Cole-Smith beaamt het, maar erg te horen is het niet. Tenminste niet op de twee singles die vooruit zijn geschoven.

Alphabet is shame zoals we ze kennen, dreigend en onstuimig. Ook Water In The Well zou op het eerste album niet heel erg uit de toon zijn gevallen. Single twee van Drunk Tank Pink heeft een punk funk ritme, de nodige breaks, stukjes voorgedragen tekst en de voor shame zo typerende losse koortjes. Zou best kunnen dat andere songs op het album breken met de mal. Cole-Smith heeft Afrikaanse high life muziek ontdekt, maar Water In Th Well is shame zoals we ze hebben leren kennen en waarderen.

shame – Water in the Well

Dit nieuws gaat al langer rond dan het covid-19 virus, éindelijk is het zo ver en kondigt shame hun langverwachte nieuwe album Drunk Tank Pink aan! Daarnaast heeft de band een door Pedro Takahashi geregisseerde video gedeeld voor de gloednieuwe single ‘Water in the Well’.

Er zijn momenten op Drunk Tank Pink dat je bijna naar de hoes moet grijpen om te controleren of dit dezelfde band is die Songs Of Praise uit 2018 heeft gemaakt. Het is een flinke sprong die shame gemaakt heeft van de losbandige post-punk van hun debuut tot het uitgestrekte avontuur dat uiteengezet is in de grotere, gedurfdere James Ford-geproduceerde follow-up!

Deze creatieve sprong werd gedeeltelijk veroorzaakt door de recente crash van de band, nadat ze hun hele volwassen leven onderweg hadden doorgebracht. Het komt voort uit het begin van de band als pubers met grote ogen, die op hun tanden bijten in de pubs en de kleine podia van Zuid-Londen, tot de meest gevierde nieuwe band in Groot-Brittannië, compleet gekatapulteerd door het succes van hun baanbrekende debuutalbum.

Opnieuw wennend aan een normaal thuis met – voor het eerst sinds de formatie van de band – geen liveshows aan de horizon, probeerde frontman Charlie Steen de psychose er uit te feesten. “When you’re exposed to all of that for the first time you think you’re fucking indestructible”, merkt hij op.“After a few years you reach a point where you realise everyone needs a bath and a good night’s sleep sometimes.”

Een intense aanval van lucide koortsdromen overtuigde Charlie ervan dat zelfmedicatie voor zijn demonen geen erg gezond actieplan was en dat het waarschijnlijk tijd was om te stoppen en naar zijn diepste zelf te kijken.“You become very aware of yourself and when all of the music stops, you’re left with the silence”, zegt Charlie terugblikkend. “And that silence is a lot of what this record is about.”

In een kamer (lees:meer een kast waarin vroeger een wasmachine stond totdat die naar buiten werd gesleept en vervangen door een bed), in een roze tint geschilderd die gebruikt werd om dronken tankgevangenen te kalmeren, cocoonde Charlie zichzelf om na te denken en te schrijven.
In de kamer die ‘the womb’ werd genoemd – door het prisma van zijn eigen surrealistische dromen – sprak hij over de psychologische tol die het leven in de band van hem had geëist. Het uiteenvallen van zijn relatie, het verlies van een gevoel van eigenwaarde en de groeiende identiteitscrisis die zowel de band als een hele generatie voelden.

Charlie: “The common theme when I was catching up with my mates was this identity crisis everyone was having, no one knows what the fuck is going on.”
“It didn’t matter that we’d just come back off tour thinking, ‘How do we deal with reality!?’”,beaamt gitarist Sean Coyle-Smith. “I had mates that were working in a pub and they were also like, ‘How do I deal with reality!?’ Everyone was going through it.”

Sean had een andere tactiek als Charlie en barricadeerde zichzelf in zijn slaapkamer. Hij verliet nauwelijks het huis en in plaats daarvan deconstrueerde hij obsessief zijn benadering van spelen en muziek maken, plukte hij de draden van de muziek die hij verslond uit elkaar (Talking Heads, Nigerian High Life, de droge funk van ESG, Talk Talk …) en creëerde werk doordrenkt met paniek en knetterintensiteit. “For this album I was so bored of playing guitar”, herinnert hij zich, “the thought of even playing it was mind-numbing. So I started to write and experiment in all these alternative tunings and not write or play in a conventional ‘rock’ way.”

Het geniale van Drunk Tank Pink is hoe Charlie’s tekstuele thema’s aansluiten bij de muziek. Opener Alphabet ontleedt het uitgangspunt van ‘moeten presteren’ tijdens een sirene van nerveuze, schokkerige gitaren, het refrein klinkt als een bierfles over een mosh-pit wordt gegooid. Nigel Hitter verandert de alledaagsheid van routine in iets spectaculairs via een onsamenhangende puzzel van gesyncopeerde ritmes en shattered punkfunk. Het resultaat is een enorme uitbreiding van het sonische arsenaal van shame.

Shame – Alphabet

Nadat de band op Grauzone Festival afgelopen februari al nieuwe muziek live liet horen, hebben we een half jaar later dan eindelijk een nieuwe single te verkondigen! De eerste nieuwe muziek sinds het volprezen debuutalbum Songs of Praise (2018, Dead Oceans).

Het hectische, stormende ‘Alphabet’ is absoluut geen Abc’tje zoals frontman Charlie Steen uitlegt: ““Alphabet is a direct question, to the audience and the performer, on whether any of this will ever be enough to reach satisfaction. At the time of writing it, I was experiencing a series of surreal dreams where a manic subconscious was bleeding out of me and seeping into the lyrics. All the unsettling and distressing imagery I faced in my sleep have taken on their own form in the video”

Chaos Music Magazine in gesprek met Shame

Shame is inmiddels een constante factor in de postpunk-scene. In januari
van dit jaar trokken de bandleden de Franse La Frette studio in voor de
opname van hun tweede album. Dit album zou in de tweede helft van dit
jaar uit moeten komen. CHAOS Music Magazine had een interview met de
band over de opnames van dit tweede album.

Lees hier verder.

Luister elke woensdagavond van 20:00 tot 21:00 uur naar Chaos Radio op Pinguin Indie.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – februari 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

De Kroniek der betere Popmuziek

Tekst Robert van Gijssel

Het plaatjaar begint zoals gewoonlijk rustig; weinig grote popreleases in januari, maar pas op, veel parels links en rechts van de mainstream. Alsof we het jaar aarzelend begroeten met de bescheiden tokkelende pracht van het oer-instrument van de popmuziek. De gitaar.

Die speelt natuurlijk de hoofdrol in de country, folk en americana, die ons de afgelopen weken werkelijk om de oren vlogen. In rijke roots- en popgeschiedenis geaarde muziek uit, uiteraard, de Verenigde Staten. Maar ook uit Zweden. En Nederland.

Tim Knol trapt 2018 af met een plaat die het hele jaar op de draaitafel kan blijven liggen en het waarschijnlijk wel volhoudt tot in de eindejaarslijstjes – ja, die beginnen we maar vast weer in te vullen. Cut the Wire is een prachtige, beheerste songwritersplaat waarop de zoete stem van Knol kan schitteren en toch ook wat herinneringen ophalen aan het beste werk van Daryll Ann. Natuurlijk ook omdat Knol weer terzijde wordt gestaan door gitarist Anne Soldaat van die band.
De melodieën van gitaar en stem kringelen om elkaar heen, in het wel zeer toepasselijk getitelde Sweet Melodies. En in het bijna feeërieke nummer Weight of Clouds, dat zich al na een keer luisteren nestelt in een plekje vlak naast je hart. Wat een topplaat.

Uit de geboortegronden van de popmuziek, en dus de zuidelijke delen van de Verenigde Staten, komt de fris gedouchte countryjongen Tyler Childers tot ons met een vrij traditionalistische countryplaat genaamd Purgatory. Childers kan tot het kamp van de aloude ‘outlawcountry’ van Waylon Jennings en Willie Nelson worden gerekend, omdat hij scherp snijdende en lichtelijk onaangepaste country maakt, voorzien van nogal rebelse teksten. Het nummer Whitehouse Road bijvoorbeeld, een echte countryradiohit in wording, is een ode aan de cocaine en andere witte poeders, en dus het snelle leven op de linkerweghelft. De refreinen zijn stuk voor stuk meezingers en Purgatory is dus een echte feestplaat. Niet moeilijk doen, maar countryrocken.

Dat doet de Amerikaanse Ben Miller Band ook, op de volwassenwordingsplaat Choke Cherry Tree. Ben Miller is al jaren een rootsfestivalfavoriet omdat de shows van de band rond Ben Miller erg enerverend zijn. De band begon een beetje als novelty-act, met zelfgebouwde instrumenten en een basgitaar met een wastobbe als klankkast, maar op de nieuwe plaat bewijst Miller vooral een erg goede songwriter te zijn. De arrangementen zijn avontuurlijk, zeker als de band zich laat begeleiden door strijkers, in de nummers Lighthouse en Mississippi Cure. Een dwingende tip, deze Ben Miller Band. Luister zelf.

En pik dan ook even de verrassend goede rootspopplaat van de Zweedse zussen Klara en Johanna Söderberg alias First Aid Kit mee. En de uitmuntende en erg toegankelijke metalplaat Down Below van de ook al Zweedse band Tribulation, die begonnen is aan een grote internationale doorbraak.

Beluister dit alles en meer, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Shame – Song of Praise, Ben Miller Band – Choke Cherry Tree, Kacy & Clayton – The Siren’s Song, Tyler Childers – Purgatory, Tim Knol – Cut the Wire, Case Mayfield – Egomaniac, First Aid Kid – Ruins, Robert Finley – Going Platinum, Tribulation – Down Below en Watain – Trident Wolf Eclipse.