Het recept van Sleaford Mods is onderhand wel bekend. Over een door Andrew Fearn gegenereerde beat laat Jason Williamson een veelal geëngageerde woordenvloed los. Die zich meestal niet direct laat duiden, maar de teneur is wel duidelijk.
Op hun nieuwe single Big Pharma neemt het duo uit Nottingham de almachtige farmaceutische industrie op de korrel. Williamson schreef de absurdistische tekst in de nasleep van corona die garen spon bij de pandemie.
Big Pharma is een van de vijf nieuw nummers op de More UK Grim EP (20/10) die je kunt zien al een bijlage van het eerder dit jaar verschenen UK Grim album.
Sleaford Mods, uit industriestad Nottingham, is met UK Grim een iets andere weg ingeslagen; namelijk die van de feature-artiesten die meedoen op de nieuwe plaat. Niet de minste namen en dat maakt het allemaal wat extra aantrekkelijk. Er wordt tegenwoordig sowieso heel wat afgefeatured in muziekland. We zouden dat een tendens willen noemen.
Neem zo’n Perry Farrell, die gezellig meedoet op de single So Trendy. Je moet wel vrij goed luisteren, omdat Perry nou ook weer niet zo héél erg sterk aanwezig is. Hij nam zelf contact op met de mannen. Perry is heimelijk fan en zo gek is dat niet. Florence Shaw, van de geweldige postpunkformatie Dry Cleaning, laat zich iets sterker horen op een andere single van UK Grim: Force 10 From Navarone. Terwijl ook hier het toch vooral de sympathieke brombeer Jason Williamson is die met zijn uit duizenden herkenbare Engelse accent de hoofdrol opeist.
Sleaford Mods is het duo dat een geheel eigen geluid heeft weten te ontwikkelen de laatste jaren. Misschien wel dansbaarder dan ooit tevoren. Niet in de laatste plaats door de opwindende, ADHD’erige beats en riffs van geluidsman Andrew Fearn (50). Hij – ziet er vandaag de dag uit als een oude man, met een volstrekt uit de hand gelopen grijze baard – die op het podium niet veel moeite doet om te verhullen dat er live niet al te gek veel wordt geïmproviseerd. Fearn drukt af en toe een knop in, zuipt wat flessen pils leeg tijdens een optreden en danst zo nu en dan wat. Op zijn manier. Williamson werkt zich in het zweet. Fearn voert eigenlijk geen reet uit. Zien is geloven.
Op UK Grim danst Fearn wel wat meer dan anders omdat het album wat onstuimiger is dan anders. Iets meer muzikale diepte. Net even wat opwindender dan anders, hoewel die term sowieso altíjd wel van toepassing is op de muziek die Sleaford Mods aflevert. Opwinding als middle name.
UK Grim is een album dat weer uitpuilt van het tekstuele engagement. Williamson heeft een soort haat-liefdeverhouding met zijn Engeland. UK Grim is een serieuze aanval op het pluche. Teksten over egoïstische agenda’s en toenemende wanhoop. “Misschien zijn we trots op het land. Misschien zijn we er trots op Engels te zijn”, vertelt Williamson. ‘Misschien ben ik trots op de vreselijke grijze straten en het rotweer en de stupide mode waar ik in investeer. Het is alleen dat de Engelsen waar we trots op zijn absoluut niet lijken op de Engelsen die de autoriteiten willen promoten.” Al met al levert het veertien keer opwinding op. Energieke elektronica van een van de uniekste formaties in het muzikale landschap. Pieter Visscher
Sleaford Mods heeft het praatzingen natuurlijk ook niet uitgevonden. Toch wordt het Noord Engelse duo algemeen beschouwd als de grondleggers van de moderne postpunkpraatstijl waarmee bands als Fontaines DC, Yard Act en Dry Cleaning de laatste paar jaar goede sier maakten.
Het was dan ook een kwestie van tijd voordat de meesters hun succesvolle leerlingen -of vice versa- zouden uitnodigen voor een samenwerking. Het initiatief kwam van Andrew Fearn en Jason Williams, de Mods dus. Op hun nieuwe single, Force 10 From Navarone horen we Florence Shaw haar zegje doen. De combi van de flegmatische woordvoerder van Dry Cleaning, die er een paar hartgrondige fucks uitgooit en Jason Williamson, het immer opgewonden standje van Seaford Mods, werkt in de praktijk net zo goed als op papier.
In Force 10 From Navarone (de songtitel komt van een oude oorlogsfilm, de sequel van Guns Of Navarone) gaat Williamson een dialoog aan met zichzelf en zijn partner over duisternis, depressie en geluk. Tegen het eind horen we Flo nog even de melodie meeneuriën.
Het nieuwe album van Seafrom Mods heet UKGRIM (10/3) en bevat ook bijdragen van Perry Ferell en Dave Navarro van Jane’s Addiction.
Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.
Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.
De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.
Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee. De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.
Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.
Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.
De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.
Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee. De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.
Vanwege hun agressieve, in plat Engels gescandeerde teksten en basale beats hebben we electropunks Sleaford Modsaltijd net even te bruusk gevonden voor huishoudelijk gebruik. Dankzij bands als Fontaines D.C, Idles en Yard Act is parlando punk echter salonfähig geworden. Ook lijken ‘rapper’ Jason Williams en beatmaker Andrew Fern zich op hun nieuwe album, Spare Ribs net even iets milder op te stellen.
Muzikaal dan. In zijn teksten neemt Williams het nog altijd op voor de minderbedeelden en fulmineert hij tegen eikels die totaal geen benul hebben van hoe het is om je leven te slijten zonder geld, zonder fatsoenlijke behuizing en zonder toekomst. De vrouwenstem die je hoort in Nudge It is van Amy Taylor a.k.a. Amyl van The Sniffers.
Vanwege hun agressieve, in plat Engels gescandeerde teksten en basale beats hebben we electropunks Sleaford Modsaltijd net even te bruusk gevonden voor huishoudelijk gebruik. Dankzij bands als Fontaines D.C, Idles en Yard Act is parlando punk echter salonfähig geworden. Ook lijken ‘rapper’ Jason Williams en beatmaker Andrew Fern zich op hun nieuwe album, Spare Ribs net even iets milder op te stellen.
Muzikaal dan. In zijn teksten neemt Williams het nog altijd op voor de minderbedeelden en fulmineert hij tegen eikels die totaal geen benul hebben van hoe het is om je leven te slijten zonder geld, zonder fatsoenlijke behuizing en zonder toekomst. De vrouwenstem die je hoort in Nudge It is van Amy Taylor a.k.a. Amyl van The Sniffers.
Had het verschil gemaakt in het leven van Boris Johnson en Brexitstrategeeg Dominic Cummings als Sleaford Mods’ Jason Williamson de tekst van dit in 2019 geschreven nummer op Downingstreet 10 in de bus had gedaan? Waarschijnlijk niet… Een jaar later weten we veel meer en heeft Johnson inmiddels Cummings vervroegd de laan uit gestuurd met z’n verhuisdoosje. Iets met SHORTCUMMINGS???
Shortcummings is afkomstig van het album Spare Ribs dat op 15.01.2021 verschijnt via Rough Trade.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/ Nonesuch)
De Britse zangeres Yola presenteerde zichzelf afgelopen jaarwisseling in de tv-show van Jools Holland op de BBC. Haar krachtig gezongen soulballad Faraway Look was zo’n liedje dat je meteen nog een keer wilde horen en zien.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Wie was deze zangeres en wat had ze nog meer gedaan? Yola bleek te zijn opgegroeid in Bristol. Ze had al een behoorlijk turbulent leven achter de rug, waarin ze vergeefs had geprobeerd in eigen land een poot aan de grond te krijgen als zangeres. Het meest succesvol was ze tot dan toe met de Britse americanaband Phantom Limb, die begin dit decennium een paar albums uitbracht.
Het succes kwam pas toen de inmiddels 35-jarige zangeres naar de Verenigde Staten trok en in Nashville onder de hoede kwam van producer Dan Auerbach. De zanger-gitarist van de Black Keys hoorde in haar een zangeres die een stevige brug kon slaan tussen country en soul, zoals Dusty Springfield dat een halve eeuw geleden deed. En nu ligt er een op Auerbachs label Easy Eye Sound verschenen album. lees meer
Julia Jacklin – Crushing (Liberation Records) Een stem om te koesteren, die van de Australische Julia Jacklin. Fluweelzacht en toch indringend. Haar tweede album Crushing klinkt uitgesprokener dan het beloftevolle Don’t Let the Kids Win uit 2016. De liedjes voelen als een donzen deken. Sober geproduceerd.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Soms niet meer dan een paar gitaarnoten en een zachtjes beroerd drumstel. Alles op Crushing staat in dienst van de stem. Een stem die ook nog eens bijzondere teksten loslaat, want het mag op Crushing dan kommer en kwel zijn, je schiet in de teksten over haar liefdesverdriet regelmatig in de lach. Zoals in het sterke openingsnummer Body, waarin ze verhaalt over haar vriendje dat door de politie uit een vliegtuig wordt gehaald omdat hij op de wc een sigaret had opgestoken. lees meer
Modeselektor – Who Else (Monkeytown Records) Het carrièrebepalende strijdplan van de Duitsers Gernot Bronsert en Sebastian Szary, volgens henzelf: altijd de saaiheid te lijf gaan. En wie luistert naar de nieuwe plaat van Modeselektor, de opvolger van Monkeytown uit 2011, weet dat dit geen loze woorden zijn.
Tekst Robert van Gijssel, 21
De Berlijners werden groot in de ondergrondse technocultuur van Berlijn in de jaren negentig en kunnen nog altijd tot de Europese dance-adel worden gerekend. Who Else is een klapper van een dance-album, waar de adrenaline vanaf de eerste track uit spuit en de verveling geen schijn van kans krijgt, want de plaat staat vol met club bangers. lees meer
Sleaford Mods – Eton Alive (Cargo Records) De een knauwt in harde straattaal half rappend half kwetterend de teksten, de ander zet er stuiterende, schurende en ontregelende beats onder. Zo verdelen de Engelse Jason Williamson en Andrew Fearn de taken al sinds ze in 2013 debuteerden met Austerity Dogs.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Inmiddels zijn ze toe aan hun vijfde plaat en wordt hun muziek in het Verenigd Koninkrijk gerekend tot het beste, meest relevante anti-establishmentgeluid van de laatste jaren. Een status die er mogelijk voor heeft gezorgd dat ze een jaartje extra de tijd hebben genomen voor Eton Alive, de opvolger van English Tapas uit 2017.
Eton Alive is niet het ferme, definitieve anti-Brexitstatement geworden dat toch een beetje van het duo verwacht werd. Het is eerder een plaat waarop het duo wat meer in de spiegel kijkt. Hoe is het ze zelf vergaan nu ze tegen de vijftig lopen? lees meer
Cass McCombs – Tip of the Sphere (ANTI-) Hoewel Tip of the Sphere al het negende album in zestien jaar is van de Californische zanger en componist Cass McCombs, kwam hij pas echt in de belangstelling te staan met zijn vorige plaat Mangy Love (2016). Hierop ontsteeg hij al met wervelende producties het ambachtelijke singer-songwritergenre.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Die lijn zet hij verder voort op het minstens zo fraaie Tip of the Sphere. De zowel tekstueel als muzikaal complexe liedjes worden transparant door de warme, donkere stem van McCombs. Hij lijkt soms zoekende, op de meeslepende manier die we kennen uit de liedjes van Kurt Vile. Zijn arrangementen worden per plaat grootser en psychedelischer , zo lijkt het. Maar hij kan alle grandeur ook loslaten voor een klein ingetogen liedje als Estrella.
En als een nummer af lijkt, deinst hij er niet voor terug er nog een coda van vijf minuten aan te plakken. Zoals Rounder, dat besluit met een fijn stukje jammen met een Rhodes-piano in de hoofdrol.
Hexvessel – All Three (Century Media) Hexvessel, de band die eigenlijk helemaal niet heavy is, komt prima weg met het fijnbesnaarde, folk-fetisjistische album All Tree, een ode aan de boom.
Tekst Robert van Gijssel, 14 februari 2019
De Britse zanger Mat McNerney verkaste jaren geleden naar Noorwegen, om zich daar in de woeste natuur én het heavy Scandinavische bandjesleven te storten. Inmiddels zit hij twee landen verderop en daar, in Finland, vormde hij de fraaie, heidense folkband Hexvessel, een band die helemaal niet heavy is. De vorige plaat, When We Are Death, was een mysterieuze en zingevende plaat over het bittere einde. Op het nieuwe album All Tree predikt Hexvessel daar eigenlijk ook over. Want het is een ode aan de boom, die oude en wijze knoesten van de aarde, die net als wij tot aarde wederkeren. lees meer
Ariana Grande – thank u, next (Republic/Universal) Voorop Thank U, Next staat Ariana Grande ondersteboven afgebeeld, een foefje dat ze ook al uithaalde op de hoes van de immens succesvolle voorganger Sweetener (2018).
Tekst Menno Pot, 14 februari 2019
De boodschap is duidelijk: het leven van de grootste popster van het moment staat onverminderd op zijn kop. Over Sweetener hing de rouwsluier van de bloedige aanslag op haar fans (23 doden) na een concert in Manchester. Op Thank U, Next zingt ze liefdesverdriet van zich af, over haar stukgelopen relatie en de plotselinge dood van een eerdere ex, de rapper Mac Miller.
Mainstreampop wil nog weleens van een ondraaglijke lichtheid zijn, maar daar stak het noodlot bij Grande een stokje voor: wat Thank U, Next zo goed maakt is juist die gepeperde combinatie van bitter (de liedjes) en zoet (de muziek). lees meer
Jessica Pratt – Quiet Signs (Mexican Summer) De Amerikaanse folkzangeres Jessica Pratt had op haar vorige twee platen nog de neiging haar intense stemgeluid te begeleiden door een wat krakend instrumentarium. Alsof ze zich schaamde voor de pracht van haar liedjes en die eigenlijk niet in een echte studio wilde vastleggen.
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
De lo-fi aanpak van voorheen heeft ze op Quiet Signs laten varen, wat haar ongetwijfeld wat indie-puristen onder haar steeds groter geworden schare bewonderaars zal kosten. Maar de keuze voor een uitgebalanceerder geluid doet hier wonderen.
Nog altijd dringt Pratts beverige maar intrigerende stem zich naar voren, maar alleen die fluit al in Fare Thee Well klinkt prachtig. Hier horen we niet langer een muzikant die schattige, door folk geïnspireerde lo-fi-pop, maakt: Quiet Signs is een troostrijk folk-kleinood van een zangeres die definitief haar eigen geluid heeft gevonden.
Mercy John – Let It Go Easy (Butler Records) Met zijn plaat This Ain’t New York uit 2017 was John Verhoeven alias Mercy John een leuke nieuwkomer in het toch al zo florissante Nederlandse rootswereldje. De opvolger Let It Go Easy zet de zanger en liedschrijver nog grondiger met zijn laarzen in de klei. De nummers zijn steviger en degelijker gecomponeerd én afgewerkt met een fijne band en feilloze vocalen, van de hoofdrolspeler zelf en bijvoorbeeld zijn toetseniste Kirsten Boersma, die de liedjes van zoemende orgels en warme meerstemmigheid voorziet.
Tekst Robert van Gijssel, 28 februari 2019
We horen nog meer toegankelijke en aanstekelijke americana, al direct in het tweede nummer Trains. Mercy John klinkt hier een beetje als Ryan Adams, en later komen ook de onvermijdelijke grootheden Tom Petty en Bruce Springsteen voorbij. Maar de songs klinken authentiek en geven je het gevoel dat Mercy John echt iets te vertellen heeft. lees meer
Rustin Man – Drift Code (Domino)
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
Paul Webb was in de jaren tachtig bassist in het illustere Talk Talk en maakte als Rustin Man in 2002 met zangeres Beth Gibbons van Portishead een plaat, Out of Season. Ruim zestien jaar na dit album komt hij nu met wat zijn solodebuut mag heten: Drift Code. Hij schijnt er daadwerkelijk een jaar of veertien aan gewerkt te hebben. En net als het latere werk van Talk Talk (Spirit of Eden, 1988; Laughing Stock, 1991) is ook dit album met weinig andere platen vergelijkbaar. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – januari 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Sleaford Mods komt op 22 februari 2019 met hun vijfde album Eton Alive! De Mods gelden als een van de belangrijkste, politiek geladen en uitdagende duo’s van de hedendaagse Britse muziekscene! Het album zal de eerste release zijn van Jason en Andrew’s nieuw gevormde label Extreme Eatin’.
“Eton Alive speaks for itself really. Here we are once again in the middle of another elitist plan being digested slowly as we wait to be turned into faeces once more. Some already are, some are dead and the rest of us erode in the belly of prehistoric ideology which depending on our abilities and willingness, assigns to each of us varying levels of comfort that range from horrible to reasonably acceptable, based on contribution. So after the digestive system of the Nobles rejects our inedible bones we exit the Arse of Rule, we fall into the toilet again and at the mercy of whatever policies are holding order in the shit pipe of this tatty civilisation. It is here our flesh regenerates as we rattle into another form, ready, and ripe for order”. – Jason Williamson
Sleaford Mods – UK Grim (Rough Trade)
Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/ Nonesuch)
Julia Jacklin – Crushing (Liberation Records)
Modeselektor – Who Else (Monkeytown Records)
Sleaford Mods – Eton Alive (Cargo Records)
Cass McCombs – Tip of the Sphere (ANTI-)
Hexvessel – All Three (Century Media)
Ariana Grande – thank u, next (Republic/Universal)
Jessica Pratt – Quiet Signs (Mexican Summer)
Mercy John – Let It Go Easy (Butler Records)
Rustin Man – Drift Code (Domino)
