Triggerfinger timmert al even aan de weg binnen de rock-‘n-roll scene. Het Antwerpse trio bestaande uit Ruben Block, Paul van Bruystegem en Mario Goossens hebben een solide reputatie als het aankomt op liveshows gevuld met onvervalste rock. Oh, en bijzonder goede outfits, ook belangrijk!
Met 4 albums op zak bewees Triggerfinger al een onmisbare act te zijn, maar de geïmproviseerde cover van Lykke Li’s I Follow Rivers katapulteerde de heren helemaal naar supersterrendom en leverde ze zelfs een spot als voorprogramma voor The Rolling Stones op.
Dit jaar bracht de band hun nieuwe langspeler Colossus uit en met een verrassingsoptreden op Lowlands liet de band al zien niets aan kracht te hebben ingeboet, of zoals ze zelf zeggen: “It’s like a wild ride on a merry-go-round in Disneyland after dark.”
SUPPORT TIVOLIVREDENBURG & 013
De support wordt verzorgd door het Gentse Douglas Firs. De groep rondom Gertjan Van Hellemont bracht onlangs haar album Hinges of Luck uit vol dromerige synths, een dosis melancholie en rootsrock die doet denken aan het werk van The War On Drugs.
Wie in het nieuwe jaar nog een voordelig Early Birdticket voor Paaspop wil kopen heeft tot zaterdag 6 januari 23:59 uur de tijd. Vanaf aanstaande zondag zijn deze Early Birds namelijk niet meer verkrijgbaar. Kort daarna begint de reguliere voorverkoopperiode, inclusief dagtickets. De prijzen hiervan worden in januari bekend.
PROGRAMMA
Het programma van Paaspop krijgt intussen al aardig vorm. Meer dan de helft van de ongeveer 200 acts die vrijdag 30 maart tot en met zondag 1 april 2018 naar terrein De Molenheide in Schijndel komen is nu bevestigd (waaronder De Jeugd van Tegenwoordig, Dotan, Guus Meeuwis, Iggy Pop, Kensington, Lil’ Kleine LIVE en Nothing But Thieves).
Vandaag komen daar 4shobangers, Danny Panadero, Dave Budha, De Lievelings Dj’s van je Zusje, Dj Odin, Equalz, Idaly, JeBroer, Lady Bee, Latifah, Loco Loco Discoshow, Omar Souleyman, Praia del Sol, Prime, Rico & Sticks, SMÈRRIG (het razend populaire SMÈRRIG host een area op Paaspop waar 80’s/90’s en 00’s worden gedraaid), SMP, Triggerfinger, The Turbans, The Urban Voodoo Machine en Waxfiend bij.
TICKETS
Verkoop Early Birdtickets nog te koop tot en met zaterdag 6 januari 2018
Early Birds zijn t/m zaterdag 6 januari 2018 beschikbaar via de website zolang de voorraad strekt:
* 3 dagen: € 105,-
* 3 dagen incl camping: € 125,-
* Young & Free 3 dagen: € 79,-
* Young & Free incl camping: € 85,-
* Camper/caravan € 20,-
De eerste namen van de Zwarte Cross 2018 zijn: De Dijk, Triggerfinger (BE), Gogol Bordello (VS), Millionaire (BE), Death Alley, Nieuwegrond, Mike Williams, The Band of Heathens (VS), Gummbah en Leonard Bedaux – Sexboerderij Het Gouden Kalf, The Goat Roper Rodeo Band (GB), Thijs Kemperink, Silvester Zwaneveld – Een kleine geschiedenis van bijna alles, Bas Nijhuis en Eddy van der Ley – Niet zeiken, voetballen!, Mr. & Mr. Burn (GB) – explosief fysiek straattheater, Douwe Dijkstra en de sneue vertoning, clownesk straattheater van Fraser Hooper (GB), Høken met de Heinoos, Boh Foi Toch, Reverse Cowgirls, Certain Animals, Hilltop Howlers, Bökkers, De Motorband, Pé Daalemmer & Rooie Rinus.
De Zwarte Cross zal na 7 december iedere drie weken een nieuwe lijst met geboekte bands en theateracts bekendmaken. Het complete programma zal wederom zo’n 250 acts en meer dan 1000 theaterartiesten tellen, verdeeld over de 32 podia. Behalve muziek en theater is er voor de bezoeker nog veel meer te beleven op de Zwarte Cross zoals: stuntshows, kermis, de finale van de Dutch Masters of Motocross, de ludieke cross, zonnebaden op het festivalstrand Playa Gasolina, aanschuiven voor een sterrenmaal in restaurant Le Carburateur of zelf optreden op de bühne van het Open Podium.
Zwarte Cross verwacht voor derde achtereenvolgende jaar volledig uit te verkopen en voor het eerst op voorhand
De kaartverkoop voor de aankomende editie van de Zwarte Cross beleefde net als vorig jaar een vliegende start. Binnen 24 uur was bijna 90% van alle beschikbare kaarten verkocht. Inmiddels zijn er alleen nog vrijdagkaarten verkrijgbaar, ongeveer 17.000 stuks. De Feestfabriek Alles Komt Goed BV, de organisatie van de Zwarte Cross, verwacht de laatste kaarten rond maart of april te verkopen en daarmee voor de eerste keer van tevoren volledig uit te verkopen. Het gerucht dat de Zwarte Cross 2018 nu al volledig uitverkocht is, is dus niet waar. Er zijn voorlopig nog genoeg kaarten.
Welkom Thuus Zwarte Crossers, ‘Leven Vóór De Dood!’ Leven Vóór De Dood! is het motto van de 22e Zwarte Cross. Daarmee pleiten festivaldirectrice Tante Rikie en al haar medewerkers voor een positieve mindset in het hiernumaals. “Vroeger was het helemaal niet beter en wat morgen komt dat zien we dan wel weer. Het is nú te doen”, zo stelt Tante Rikie. Het thema ‘Welkom Thuus’ versterkt de strijdkreet ‘Leven Vóór De Dood!’ nog eens extra. Het thema is geïnspireerd op de veelgehoorde opmerking van bezoekers dat een weekeinde Zwarte Cross vieren voelt als thuiskomen.
Graag geziene gasten Kensington keren terug naar Dauwpop in 2018. Na een succesvolle clubtour, vijf uitverkochte Ziggo Dome shows deze week en een ArenA show in aantocht, komen de heren op zaterdag 26 mei 2018 terug voor een exclusieve festivalshow in Overijssel.
Naast Kensington kondigt Dauwpop nog 15 namen aan. Gevestigde acts als singer-songwriter Dotan, de Belgische rockers van Triggerfinger, Sallands trots Bökkers en DJ Paul Elstak komen ook een bezoek brengen aan het festival.
Voor de alternatievelingen zijn onder andere bluesrockers Graveyard, het Amsterdamse Death Alley en de Nederlandse punkrock band Tusky te zien. Fans van nederhop worden blij gemaakt met grote namen als Lil Kleine, Boefen Jebroer. In de categorie opkomend talent zijn er de acts CUT_ en de Engelse herrieschopper Yungblud bekend van het nummer I Love You, Will You Marry Me.
Lady Bee, Bizzey en het van Arjan Lubach bekende The Galaxy, zullen zorgen voor een opzwepende sfeer in de XITE Party Pit. Binnenkort zullen er meer acts bekend gemaakt worden.
Kaarten voor Dauwpop 2018
Early Bird Festivalticket €49,- (tot 1 december)
Regulier Festivalticket €52,- (vanaf 1 december)
Kinderticket €12,50,-
Campingticket €15,-
Parkeerticket €7,- (in de voorverkoop)
Prijzen zijn exclusief servicekosten.
De afgelopen drie edities is Dauwpop uitverkocht geweest!
Helldorado @ Klokgebouw, Eindhoven 18 november 2017 Tekst Jeroen Bakker
Het was behoorlijk schrikken toen precies twee jaar geleden het nieuws naar buiten werd gebracht dat Peter Pan Speedrock in 2016 voor de allerlaatste keer een rondje langs de (inter)nationale podia zou afdraaien. Het kwam bij iedereen die stevig rockkabaal een warm toedraagt, aan als een mokerslag. Het zou tevens het einde betekenen van Speedfest, het prachtige heavy rockfeestje in het monumentale Eindhovense Klokgebouw dat nog wel het 10-jarige jubileum had gevierd. 2016 werd bestempeld als ‘a bad year for rock & roll’. Toen vervolgens ook nog eerder dit jaar de stekker werd getrokken uit de Rotterdamse tegenhanger Scumbash, waar vijf jaar achter elkaar een lange dag lang kon worden genoten van ‘pure goddamn rock & roll’, zag de wereld er voor rockminnend Nederland plots een stuk minder rooskleurig uit.
Gelukkig bleek dit van korte duur. In maart 2017 werden de eerste namen aangekondigd voor Helldorado, een idee en gezamenlijk initiatief van Peter van Elderen en The Event Warehouse, de draaiende kracht achter o.a. Paaspop, We Are Electric en het eerdergenoemde Speedfest. Afgelopen zaterdag vond de eerste editie plaats van deze ‘Incredible Rock & Roll Freakshow’.
Van Elderen (Ex-Peter Pan Speedrock dus), kon het niet vaak genoeg benadrukken: “Helldorado is géén Speedfest 2.0., bij Helldorado gaat het om de totaalbeleving.” Rap na het aangekondigde afscheid werd hem gevraagd of hij niet een nieuw festival kon neerzetten. Enige aarzeling maakte plaats voor een plan maar daarvoor diende hij wel carte blanche te krijgen. Die kwam er en het plan kon worden uitgewerkt. Maar liefst vier podia werden in het Klokgebouw neergezet: Tarantula, Cobra, Lion en de Cockroach Comedy Chapel zouden de plaatsen worden waar het circus zich zou gaan afspelen. Een echt rock-‘n-rollcircus ja, dus met rockbands, strippers, messenwerpers, cabaretiers en andere freaks. Zelfs een heus spookhuis mocht niet ontbreken. De vroege vogels die het direct na de aankondiging aandurfden om een kaart aan te schaffen worden bij Helldorado geen ‘Early Birds’ maar ‘Daredevils’ genoemd. Diegenen die tot het laatste moment hebben getwijfeld slagen er gelukkig nog in om zaterdag een van de laatste kaarten te bemachtigen. Een verstandige keuze blijkt al snel. Vroeg in de middag biedt het rocktheater namelijk al een grote diversiteit aan gekkigheid.
Wat te denken van Mambo Kurt die met zijn orgel in een grote boksring staat opgesteld en grote hits als Final Countdown, Jump, Sing Hallelujah of Killing In The Name Of op het publiek afvuurt. Met het bekende I Follow Rivers neemt hij vast een klein voorschot op de afsluitende act van deze dag. Dit jaar viert de Duitse toetsenvirtuoos zijn 20-jarig jubileum als muzikant en er zijn maar heel weinig festivals te noemen waar deze gangmaker nog niet zijn ‘Heimorgel’-klanken heeft laten klinken. Wij weten één ding zeker: in een boksring heeft hij nog nooit zijn set hoeven af te werken. Stoere rockers die hun partner hebben meegenomen moeten oppassen voor deze Kurt. Hij weet dondersgoed hoe hij de meisjes moet inpakken. Kurt is bepaald niet onder de indruk van alle commotie rond ‘#MeToo’. Zo wordt een verlegen dame tijdens zijn optreden vriendelijk doch dringend uitgenodigd om met hem een dansje in de ring uit te voeren terwijl de ritmebox I Just Can’t Get Enough doorspeelt.
Ook wij krijgen er geen genoeg van maar we moeten naar het andere podium om nog een stukje van Tyler Bryant & The Shakedown mee te kunnen pakken. Dat is namelijk een stoere, op blues gestoelde rockband die in betrekkelijk korte tijd wereldwijd hoge ogen scoort en met Tyler Bryant een zeer getalenteerde 26-jarige gitaarheld aan boord heeft. Stoere tracks als Backfire en House On Fire moeten de Cobra-zaal in vuur en vlam zetten en dat lijkt slechts gedeeltelijk te lukken. De band heeft weliswaar ervaring mogen opdoen als support-act van Guns ’N Roses, Jeff Beck en Joe Bonamassa, maar om je op Helldorado te onderscheiden blijkt toch wel een ander verhaal. En ach, dat ook Aerosmith Bryant en zijn vrienden al eens uitnodigde is natuurlijk helemaal niet vreemd wanneer je Graham Whitford heet, gitarist bent in deze band en je vader in Aerosmith speelt. Ook AC/DC bleek onder de indruk van deze jonge honden en besloot ze mee te nemen tijdens de laatste tournee van de legendarische Australiërs. Dit zou zomaar eens echt de laatste keer geweest kunnen zijn nu in Eindhoven het nieuws binnensijpelt dat Malcolm Young, gitarist en mede-oprichter van de band op 64-jarige leeftijd is overleden.
Plotseling lijken vandaag overal de gevolgen hiervan merkbaar maar van ‘een grauwsluier over het festival’ is absoluut geen sprake. Op diverse podia worden de Marshall-versterkers tot een maximum opengedraaid. De muziek van AC/DC wordt op Helldorado overal gevierd en ineens blijken heel veel optredende artiesten schatplichtig aan dit rockinstituut. Uiteraard draagt The Darkness het optreden vandaag op aan Young en ook de Londenaren van Orange Goblin staan heel even stil bij het wegvallen van de Australische rockveteraan. Desondanks draait de band verder in een moordend tempo een zwaar geïnspireerde set af. Over moord gesproken, bij de Death Do Us Part Dangershow zijn de messen nog eens extra geslepen en wordt het vuur nog eens opgestookt. Bizar gevaarlijk allemaal maar ook waanzinnig spectaculair om te zien.
Hetzelfde geldt voor Captain Catastrohpy, ook wel bekend als The International Man of Danger die we hier al vaker zagen met El Guapo Stuntteam in zijn kielzog en die zich vandaag ook weer van zijn beste kant laat zien. Dat wil zeggen ‘brandend’ want de Belgische stuntman steekt zich ook vandaag weer meerdere malen en met veel plezier in brand. Zo zien we hem al vlammend op het podium rondspringen tussen de stripsters en muzikanten die tijdens de spannende gevechten in de boksring bij The Rock & Roll Wrestling Bash de muziek verzorgen terwijl een onvervalste portie American Wrestling wordt uitgevochten.
Je zou tussen al dat fysieke vermaak de muziek bijna vergeten en dat terwijl Birth Of Joy in de andere zaal aantoont tot de allerbeste livebands van Nederland te behoren. Ook nu zijn orgelklanken waar te nemen maar hier betreft het geen populaire orgelpop maar loeizware psychedelica en ook nog eens met groot machtsvertoon gespeeld. Het krachtige Grow lijkt tevens op de ontwikkeling van het dynamische trio betrekking te hebben want het trio pakt een zaal van dit formaat moeiteloos bij de kladden om het gedurende een uur lang niet meer los te laten. De groei is er blijkbaar nog lang niet uit. In de finale van Helldorado staan daarnaast nog eens spraakmakende bands zoals Nashville Pussy en Red Fang. Het zijn twee bands waar, gezien de gedragen shirts, een groot aantal bezoekers mee bediend wordt. Precies elf jaar geleden stonden we ons hier op dezelfde plek te vergapen aan het flamboyante gezelschap van de uitbundige Nashvillians tijdens Speedfest 2006. Heel even lijkt de tijd stil te staan zoals ook bij Red Fang het geval is. Ook zij stonden hier al eens eerder tijdens hetzelfde festival en iedereen was het er over eens, deze groovende stonermachine gaan we zeker nog eens vaker zien. Als support-act van Mastodon voert het gezelschap uit Portland momenteel een waar schrikbewind onder de Europese poppodia maar vandaag presenteert de band zich als één headlinewaardige act.
De mogelijkheden zijn tijdens dit festival echt ongekend. De liefhebbers van messcherpe comedy, Trash T.V., spoken word, Brabantse poëzie, grove en absurdistische humor komen volledig aan hun trekken bij Bob Slayer of de performances van de Hooligans van Hellemond: Dikke Dennis en Denvis, en niet te vergeten Jeroen Leenders die zijn heldere blik op absurde mensen, of beter gezegd, zijn absurde visie op niet meer zulke heldere mensen loslaat.
Van een heldere blik is tijdens de finale met Triggerfinger als spectaculaire afsluiter, bij de meeste bezoekers absoluut geen sprake meer. De meesten zijn al helemaal tevreden en voldaan naar huis. De anderen krijgen er zelfs na middernacht nog steeds geen genoeg van. Ook voor hen is het goed nieuws dat die andere van twee van Peter Pan Speedrock, Bart en Bartmans nog een leuk feestje in petto hebben. Zaterdag 17 maart 2018 zal er op dezelfde locatie een dag vol beerdrinkin’, hellraising and rock & roll fun plaatsvinden tijdens Faster & Louder. Wij weten het zeker: 2018 Wordt een goed jaar voor de rock-‘n-roll!
Het wordt freaky. Heavy. Trashy. Grappig. Vuig. Bloedstollend. Sexy. Opwindend. Aangrijpend. Maar bovenal cool als Yolanda (Honey Bunny) in Pulp Fiction. Over de eerste editie van HELLDORADO – The Incredible Rock & Roll Freakshow, op zaterdag 18 november in het Eindhovense Klokgebouw, zal nog lang nagepraat worden.
Line-up in alfabetische volgorde
Big Business (US), Birth Of Joy (NL), Dead Elvis And His One Man Grave (NL), Dead Lord (SWE), Duel (USA), Fifty Foot Combo (BE), Imperial State Electric (SWE), Kid Congo And The Pink Monkey Birds (US), Komatsu (NL), La Muerte (BE), Lords Of Altamont (US), Mambo Kurt (D), Monomyth (NL), Nashville Pussy (US), Orange Goblin (UK), Red Fang (US), The Urban Voodoo Machine (UK), Tigre Blanco (NL), The Darkness (UK), Triggerfinger (BE), Tyler Bryant & the Shakedown (USA).
(Circus) side-show acts: Captain Catastrophy (BE), Cunning Stunts Cabaret (UK), The Death Do Us Part Danger Show (UK), The Rock ‘n’ Roll Wrestling Bash (D).
Stand-up comedy: Bob Slayer (UK), Bramedy (NL), Dennis & Denvis (NL), Jeroen Leenders (NL), Lucy Hopkins (UK).
Dit -letterlijk- unieke rockfestival is er klaar voor om zijn nieuwsgierige bezoekers een memorabele dag en nacht te bezorgen die álle zintuigen zullen geselen: een gecombineerde space trip langs een rockfestijn, comedyclub, Carnivale, circus, kermis en freakshow.
Er is méér…
Véél méér zelfs! Maar omdat HELLDORADO zijn excentrieke discipelen wil verrassen en wil verbazen, wordt niet alles wat er te zien en te doen is, nu al vrijgegeven. Oké, dat la fine fleur van de internationale psychedelica, trash, rock-’n’-roll en (garage-, surf-, stoner/desert-, country)rock naar het Klokgebouw komt is natuurlijk geen geheim meer. Dat geldt ook voor de side show acts (bizarre en wilde stunts, degenslikkers, stripsters, messenwerpers, Mexicaanse worstelaars, vuurspuwers) en voor de stand-up comedians in de nieuwe Cockroach Comedy Chapel. Maar tijdens het evenement zijn er nog meer Hellhazen die uit een hoge hoed gaan springen. Be prepared…
Aldus besloten de heren Block, Goossens en Van Bruystegem dat ze voor album nummer vijf niet voor de makkelijke weg gingen; een frisse wind moest er door! Zodoende namen ze de plaat op met het illustere duo Mitchell Froom en Tchad Blake, dat zijn sporen verdiend heeft als producers van Elvis Costello, Los Lobos, Crowded House en Paul McCartney.
Geen producers die je zou verwachten bij zo’n zwaar, groovy rocktrio, maar let op. Wie er verwacht had dat Triggerfingertoegankelijker voor de dag zou komen, komt bedrogen uit. Veelkleuriger, jazeker, avontuurlijker ook, maar lichtvoetiger? Vergeet het. De heren zijn collectief aan het experimenteren geslagen, met instrumenten, sferen en geluidjes. Natuurlijk wordt er nog gerockt; opener Colossus knalt als vanouds de speakers uit en je kamer binnen (maar wel met twee bassen), net als Flesh Tight (maar let op die strijkers en blazers), Upstairs Box (met handclaps over fuzzy gitaarwerk) en de onbeschaamde glamrock van Bring Me Back A Live Wild One. De vernieuwingsdrang hoor je heel duidelijk op het duistere, elektronische Candy Killer en That’ll Be The Day (Depeche Mode in een gemene bui, zeg maar). Op Afterglow nemen ze wat gas terug – maar wel met een heerlijk gruizige gitaarsolo.
Ook Steady Me begint met een akoestische gitaar, maar duikt dan gelijk elektronisch de diepte in. De plaat eindigt met het galmende, instrumentale Wollensak Walk en een ouderwetse hidden track met vette knipoog. Conclusie: Colossus is een gewaagde rockplaat waarop een heleboel te ontdekken valt. Chapeau! Tekst Mania | Louk Vanderschuren
LIVEDATA 09/09 Appelpop, Tiel 18/11 Helldorado, Eindhoven 07 (sold out) en 08 (sold out) en 09/12 (sold out) Melkweg, Amsterdam 14/12 (soldout) en 15/12 (sold out) Ancienne Belgique, Brussel
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Iron & Wine – Beast Epic, together PANGGEA – Bulls and Roosters, Triggerfinger – Colossus, Maya Jane Coles – Take Flight, The War on Drugs – A Deeper Understanding, Queens of the Stone Age – Villains, Steven Wilson – To The Bone, Grizzly Bear – Painted Ruins, Shelby Lynne & Allison Moorer – Not Dark Yet en Dizzee Rascal – Raskit.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Door Robert van Gijssel
Het is feest in de platenzaak. Na de gebruikelijke zomerluwte, waarin we vooral leuke compilaties konden kopen van Elvis tot The Beach Boys, vlogen de grote nieuwe platen ons de laatste weken weer om de oren. Wie vorige week zaterdag naar bijvoorbeeld een Plato, Sounds, Elpee of Concerto ging, kon zich voegen in een lange rij voor de kassa. En hopen dat er nog een exemplaartje van de nieuwe War on Drugs, Queens of the Stone Age of Steven Wilson verkrijgbaar was.
Want met name die drie releases sprinten nu de winkel uit, vooral op vinyl. In verschillende luxe-varianten: de nieuwe plaatkoper heeft graag wat te kiezen. Ondergetekende koos bij zijn The War on Drugs voor een ‘indie only’-versie, in gelimiteerde oplage met colaflesjeskleurig vinyl. Als je een muzieknerd bent, moet je er soms ook werk van maken.
De opkomst van de Amerikaanse indieband The War on Drugs is een van de mooie verhalen van de pop van de afgelopen jaren. De lang uitgesponnen, bijna terloopse gitaarliederen van Adam Granduciel hakten er op de vorige plaat Lost in the Dream zo in, bij een heel breed poppubliek, dat de band zichzelf inmiddels ver is ontstegen. The War on Drugs tekende bij de grote platenmaatschappij Warner, deed het de afgelopen jaren goed als headliner op festivals en staat in november twee avonden achtereen in een uitverkochte Afas Live in Amsterdam. Met de prachtige nieuwe plaat A Deeper Understanding in de bagage. In een interview in de Volkskrant verklaart Granduciel de schoonheid van zijn muziek en vooral de paradoxale, want droevig-opgewekte toon van zijn liedwerk: ‘Ik heb mijn melancholie en somberte voor me laten werken, ben constructiever met ze omgesprongen, want ik was er van overtuigd dat ze me aan een mooie plaat konden helpen.’
Josh Homme van Queens of the Stone Age, een van de laatste grote rockbands, zocht op zijn nieuwe plaat Villains de samenwerking met producer Mark Ronson. Een popproducer dus, bekend van bijvoorbeeld het blinkende hitwerk van Bruno Mars. De fans zagen de nieuwe plaat om die reden met angst en beven naderen, maar de vrees blijkt ongegrond. Villains is een knisperige, scherpe rockplaat met lekker compacte songs. In een Volkskrantinterview zegt Josh Homme dat we niet bang hoeven zijn dat de rock binnenkort uitsterft, bij het geweld van dance, r&b en hiphop: ‘Ik zou niet weten hoe ik zonder rock zou moeten leven. De troost die ik krijg van een snerpende gitaar, een goed liedje en een mooi koortje, is onbetaalbaar.’
Nog een plaat die de gemoederen van vooral de idolate fans bezighoudt: To The Bone van Steven Wilson. De Britse progrockgod weet best wat zijn fans het liefst willen horen: lange, technische en progressieve rockstukken, waarbij de emoties hoog mogen oplopen. Met dat werk is hij al jaren de aanjager van de moderne progrock, en staat hij zelfs op een eerbiedwaardig jazzfestival als North Sea Jazz. Maar op zijn nieuwe album eert Wilson de mooi gearrangeerde, gelikte pop uit zijn jeugd, van Peter Gabriel tot Kate Bush en Tears for Fears. De kwaliteit is torenhoog, ook in Abba-achtige liedjes als Permanating, maar de liefhebber krabt zich er wel wat bij achter de oren. Een beetje té catchy? Maar toch is het een knappe plaat, die je toch vaker opzet dan je had verwacht na die eerste draaibeurt.
Andere toppers: de Brits-Japanse producer Maya Jane Coles neemt ons mee naar de eighties en de postpunk, bij mistige dubstep en triphop. De tracks op haar album Take Flight doen soms wat denken aan de sombere technopop van de Deen Trentemøller.
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Iron & Wine – Beast Epic (Sub Pop/Konkurrent)
Sam Beam heeft er even voor nodig gehad, maar hij is weer terug bij het akoestische, pastorale geluid waarmee hij vijftien jaar geleden voor het eerst van zich deed spreken. En hij is ook terug bij het label dat zijn muziek onder de naam Iron & Wine voor het eerst uitbracht, Sub Pop.
Door: Gijsbert Kamer
Beast Epic, het eerste Iron & Wine-album in vier jaar, is misschien wel het mooiste album van Beam geworden. Zijn soms wat omfloerste stem kleurt fraai bij de warme instrumentaties, die niet zozeer sober zijn, als wel heel precies gearrangeerd. Op zijn recente platen Kiss Each Other Clean (2011) en Ghost on Ghost (2013) wilde Beam zich nog weleens verliezen in een te dik aangezette sound. Alsof hij bang was in het hoekje van wat al te zalvende singer-songwriters te worden neergezet.
Het knappe van de liedjes op Beast Epic is dat ze niet zo kaal geproduceerd zijn, maar dat de zang altijd het belangrijkste blijft. Een beetje hees en doorleefd zoals Ray LaMontagne dat kan, zingt Beam zijn mooie teksten waarin religie, natuurobservaties en moeizame liefdesverhoudingen steeds terugkeren.
Nog altijd is Beam geen man van grote gebaren, het zijn juist de details die zijn liedjes kleur geven. Zoals even die jankende pedal steel aan het slot van Our Light Miles. Heel in de verte, maar des te doeltreffender.
Zo vallen gaandeweg meer mooie vondsten op. Op dit zesde Iron & Wine album weet Sam Beam zelfs het eenvoudigste kloppen op de klankkast van zijn gitaar een grote zeggingskracht te geven.
together PANGGEA – Bulls and Roosters (Nettwerk/V2) Met een ogenschijnlijk gemak tovert de Californische band Together Pangea de ene na de andere puntige garagerocker tevoorschijn. In Nederland leerden we de band kennen met het album Badillac (2014) en enkele even rommelige als vurige optredens. Bulls And Roosters klinkt gepolijster, maar de referenties zijn hetzelfde gebleven. Het ene moment spetterende jarenzestigbeat, die soms klinkt als een vroege single van The Animals (The Cold, met een fijn kunstfluitrefrein), dan weer een hitgevoelige bewerking van een oud Black Lips-liedje (Kenmore Ave).
Door: Gijsbert Kamer
Dat resulteert in lekker snerende zang, gitaren die steeds sprankelen en een trits liedjes die je domweg niet uit je hoofd krijgt, zoals Money on It. Het is meer pop dan punk, maar zo’n prettig ratelend gitaarintro als dat van Better Find Out hebben we sinds de eerste singles van de Buzzcocks veertig jaar geleden veel te weinig meer gehoord.
Niks nieuws, wat Together Pangea hier voorschotelt. Maar zelden komen er anno 2017 in een klein half uur zo veel sterke en vrolijk stemmende powerpopliedjes voorbij als op Bulls And Roosters.
Triggerfinger – Colossus (Mascot) Vanaf het debuutalbum uit 2004 wordt de Vlaamse rockband Triggerfinger vergeleken met Queens Of The Stone Age (QOTSA), met de aantekening dat het trio uit Lier en Antwerpen rond 2010 veel leuker was dan QOTSA: melodieuzer, minder nors, live uitstekend.
Door: Menno Pot
Colossus is het vijfde studioalbum en hoewel Triggerfinger het epigonisme allang is ontstegen, is er nog wel een parallel: het geluid van beide bands is poppier geworden, minder gruizig, eclectischer, niet zelden een soort ‘heavy funk’.
Het heeft het veelzijdigste Triggerfinger-album tot dusver opgeleverd, met een puike single (Flesh Tight), een mooi akoestisch rustmoment (Afterglow) en meer sterke momenten, maar ook een aantal fletsere (Breathlessness) en een wat te melige finale.
De plaat zal ongetwijfeld weer leiden tot sterke optredens (binnenkort is de band te horen op Appelpop in Tiel en Helldorado in Eindhoven), want optreden is en blijft Triggerfingers grootste kracht.
Maya Jane Coles – Take Flight (I/AM/ME) Een jaar of zeven geleden werd de Brits-Japanse dj en producer Maya Jane Coles in de ‘blogosphere’ gebombardeerd tot grote belofte voor de dance. Ze werd gesampled door Nicki Minaj en gevraagd voor deftige mixalbums als Fabric en DJ-Kicks.
Door: Robert van Gijssel
Daarna traden jaren van stilte in. Nu blijkt waarom. Coles heeft in alle rust gewerkt aan een enorm tweedelig album met maar liefst 24 tracks.
Op de eerste plaat mixt ze house, dubstep en triphop met zalig grommende basgitaren uit de postpunk. Sterke tracks als Weak en Darkside doen wat denken aan het sombere werk van de Deen Trentemøller. Ook omdat Coles’ lichtvoetige, vocale refreinen bouwt op donkere en onheilspellende ondertonen en daarmee dus een fijn en mistig popmuzikaal sfeertje creëert.
Het tweede album is minder spannend en gezien de monotone vierkwartsmaten meer gericht op de dansvloer. Passing Me By bijvoorbeeld is een heerlijke housetrack, vol leuke vocale haakjes. Maar halverwege plaat twee dwalen de gedachten toch wat af.
The War on Drugs – A Deeper Understanding (Atlantic/Warner) Op 1 en 2 november stroomt de AFAS Live in Amsterdam vol voor The War On Drugs: 11 duizend mensen, wie had dat drie jaar geleden gedacht? De band rond Adam Granduciel uit Philadelphia (bezig sinds 2005) was zo’n indiegeval waarvoor een volle Paradiso het hoogst haalbare leek.
Door: Menno Pot
Maar toen verscheen Lost in the Dream, het derde album: een dromerig, omfloerst, gedragen rockalbum met liedjes (en een hese stem) die Dylan, Springsteen en Petty in herinnering riepen. Plots was The War On Drugs een grote naam en het nieuwe, vierde album A Deeper Understanding dus een grote release (via majorlabel Warner).
Granduciel trekt de lijn door: nog weidser klinkende songs over vertwijfeling en vergankelijkheid, die vaak komen aanzeilen op een bedje van toetsen, die bij The War On Drugs een haast continue, bedwelmende onderstroom vormen.
Veel moois werd al als single vrijgegeven: Holding On, Strangest Thing en het schitterende, elf minuten lange Thinking of a Place, met prachtig galmende gitaarmonoloog. Maar er is meer: In Chains, het gloedvolle slotstuk You Don’t Have to Go.
Je kunt zeggen dat ze veel op elkaar lijken, die nummers van The War On Drugs met die synthetische drumbeat die onverstoorbaar rechtuit gaat, maar dat draagt juist bij aan de betovering: een sereen, melancholiek geluid als een Amerikaanse roadmovie in sepia.
Queens of the Stone Age – Villains (Matador/Beggars) Er ligt een nieuw ‘Queens’-album (het zevende), waarnaar fans van de woestrijnrockband uit Californië met lichte zorg uitkeken sinds bekend werd dat Mark ‘Uptown Funk‘ Ronson het zou produceren.
Door: Menno Pot
Wat ging die Britse popprins met de ‘QOTSA’-sound doen? Alleen maar goede dingen, blijkt nu, want Villains is nog beter dan de sterke voorganger (…Like Clockwork, 2013) en véél beter dan de lompe rockplaten van rond 2006. Ronson trok de sound prachtig strak: lekker droog, met drumklappen als hamers op aambeelden.
De songs zijn springerig, funky, soms dansbaar, maar altijd typisch Queens, met ruimte voor dat beetje waanzin dat de band ooit zo spannend maakte. Frontman Jos Homme heeft het chagrijn afgeschud. De Queens Of The Stone Age is hier een dynamische, avontuurlijke rockband met een mooi lucide geluid, vitaler en eigentijdser dan ooit. Op 12 november komen ze naar de Ziggo Dome.
Steven Wilson – To The Bone (Caroline)
Steven Wilson is de grote man van de moderne progressieve rock. Hij is ook een beetje een popprofessor. Nu kunnen professoren soms wat eigenwijs zijn en dat is Wilson ook op zijn vijfde soloalbum To The Bone.
Door: Robert van Gijssel
Hij probeert de acceptatiegrenzen van zijn volgelingen op te rekken met een plaat die is geïnspireerd op de ambachtelijk geproduceerde jarentachtigpop uit zijn jeugd. En je pikt de voorbeelden, van Kate Bush’ Hounds of Love tot Peter Gabriels So, er zo uit. Helaas niet altijd tot genoegen. De zogenaamd rauw geproduceerde slaggitaartjes, de galmende drums en de mondharmonica in het titelnummer klinken wat belegen.
Daarna wordt het snel beter. Wilson weet zijn melodieuze zanglijnen, die nog altijd lijken overgewaaid uit het Genesis- en Alan Parsonstijdperk, te verpakken in een paar compacte en gelikte popsongs. Zoals Nowhere Now en vooral Refuge, een gedragen pianolied dat uitmondt in een partij technische gitaarrock. Zo kennen we Wilson weer, constateer je dan opgelucht. Om je daarna rot te schrikken bij Permanating, een héél glad popliedje dat doet denken aan Pet Shop Boys en Abba.
Zo slingert Wilson heen en weer op deze toegankelijke, maar voor de liefhebbers wat dwarse popplaat. In het onverbloemd progressief rockende epos Detonation horen we Wilson in volle glorie: lumineuze jazzrock in een symfonisch uitgebouwde compositie, die dankzij de emotionele zangpartijen van Wilson en een schitterende jazzgitaarsolo ook bij de keel grijpt. Zo horen we hem toch het liefst.
Grizzly Bear – Painted Ruins (Sony Music) Ze leken volledig uit zicht te zijn geraakt, de vier muzikanten uit Brooklyn die als Grizzly Bear acht jaar geleden de indierock-wereld in hun greep hielden met het album Veckatimest.
Door: Gijsbert Kamer
Daarop wist de band een prachtige combinatie van barokke piano, soepele jazzy ritmes en dromerige akoestische folk te laten samenvloeien in een unieke eigen sound. Het sterkste wapen was de zang van Ed Droste en Daniel Rossen. De stemmen vonden elkaar in harmonieën met een zuiverheid die daarvoor hooguit door de broers Everly of Wilson werd bereikt.
De belofte van een liedje als Two Weeks werd op het daaropvolgende album Shields (2012) eigenlijk niet ingelost. Een pauze van vijf jaar heeft Grizzly Bear goed gedaan, want op Painted Ruins, hun eerste plaat op het grote Sony-label, komt alles prachtig samen.
De luisteraar wordt meteen bedwelmd door wonderschone samenzang in Wasted Acres dat ook nog eens is gearrangeerd als de Beach Boys op hun mooist. Net als Fleet Foxes en Midlake op hun beste momenten weet Grizzly Bear wat stoffige folkrock een fraai hedendaags geluid te geven en te betoveren met hemelse zang. Maar daarbovenop zoeken ze in hun composities ook naar nieuwe geluiden, combinaties van instrumenten en akkoorden op een manier die we eigenlijk alleen van Radiohead kennen.
De wijdlopige jazzy drums in Three Rings, het meanderende gitaarmotiefje in Cut-Out: het zijn van die details waarmee Painted Ruins je tijdens het luisteren imponeert. Bovendien is de plaat razendknap opgebouwd. Langzaam toewerkend naar het stevige, bijna ontsporende Aquarian om dan voorzichtig af te bouwen, op zoek naar het verdwijnpunt in het afsluitende Sky Too Hold.
Shelby Lynne & Allison Moorer – Not Dark Yet (Thirty Tigers/Bertus) De zingende zussen Shelby Lynne en Allison Moorer hebben een afschuwelijk familieverleden. Hun gewelddadige vader vermoordde hun moeder, in het bijzin van de kinderen, en schoot zich daarna door het hoofd.
Door: Robert van Gijssel
Het is misschien niet de bedoeling, maar je zoekt op deze eerste gezamenlijke plaat toch de verwijzingen naar dat drama. Zelfs al zingt het duo vooral covers. Wat te denken van de countryballade-uitvoering van Dylans Not Dark Yet, en zinnen als: ‘Sometimes my burden is more than I can bear. It’s not dark yet, but it’s getting there.’
De stemmen van de zussen kleuren geweldig samen, al springt de schitterende countrysoulstem van Shelby Lynne er toch wel bovenuit. Bewonderenswaardig, hoe de zussen popliedjes als Lithium van Nirvana en My List van The Killers weten om te bouwen tot een geloofwaardige rootsversie.
Echt spannend wordt het bij het zelfgeschreven en huiveringwekkende lied Is It Too Much, dat gaat over het onverbreekbare verbond tussen de zussen: ‘No one else bears this heavy load. Is it too much, to carry in your heart?’ Akelig mooi.
Dizzee Rascal – Raskit (Island/Universal) Nederland raakt er niet zo opgewonden van, maar in Engeland beleeft de Londense hiphopvariant grime, populair rond 2004, een opleving. Oudgediende Skepta won met Konnichiwa de Mercury Prize van 2016, pionier Wiley keerde begin dit jaar sterk terug, jongeling Stormzy maakte diepe indruk met het uitstekende Gang Signs & Prayer.
Door: Menno Pot
Het wachten was op Dizzee Rascal, die in 2003 vooropliep en met zijn debuut Boy In Da Corner de Mercury Prize won. Met Raskit, zijn zesde album, keert hij (anders dan zijn concurrenten) niet terug naar de met ‘U.K. garage’ en junglebeats gelardeerde struikelhiphop die grime dertien jaar geleden was, maar meet hij zich overtuigend een internationaler geluid aan. In sterke tracks als Wot U Gonna Do? of The Other Side zou je hem, als je zijn tongval even negeert, muzikaal voor een Amerikaan kunnen houden.
De winst van die aanpak is een zekere rust in de beats, zodat de aandacht naar zijn raps gaat en we kunnen horen hoe snel en virtuoos hij zijn woorden mitrailleert, zonder dat het zijn flow ondermijnt.
Muzikaal is Stormzy’s Gang Signs & Prayer wat spannender (en vooral Engelser) maar geen grime-kopstuk, jong of oud, rapt zo goed als Dizzee Rascal.
Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – augustus 2017
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Oté Maloya – Diverse Artiesten, Tyler the Creator – Flower Boy, Bedouine – Bedouine, Jay-Z – 4:44, A Blaze of Feather – A Blaze of Feather, Shabazz Palaces – Quazarz: Born On A Gangster Star, Decapitated – Anticult, Broken Social Scene – Hug Of Thunder, Calvin Harris – Funk Wav Bounces Vol. 1.
Triggerfinger is toe aan het moeilijke vijfde album. Terwijl de band live nog steeds aan de top meedraait is de verkoop van het laatste album licht tegengevallen, zeker in vergelijking met de freakhit Follow Rivers. Afgaande op de singles Flesh Light en het nieuwe Colossus verlaat de band het plan om de hitladders weer te bestijgen en doen ze gewoon waar ze zo ontzettend goed in zijn, je van je sokken rocken. Dat wil echter niet zeggen dat er geen progressie zit in de nieuwe muziek.
Los van de productie -die klinkt als de spreekwoordelijke klok- zijn de songs welgevormd, eigentijds en traditioneel tegelijk. Een track als Colussus is de missing link tussen Little Richard en QUOTSA, tussen Slayer en ZZ Top. Triggerfinger nam het Colossus album op in L.A. onder leiding van veteraan Mitchell Froom. Een opvallende keuze aangezien Froom naam maakte met ‘softpop’-acts als Crowded House en Suzanne Vega. Froom lijkt echter een gouden greep, zijn productie is subtiel en gedetailleerd, maar klinkt spontaan alsof de songs live zijn opgenomen. High five dus.
Graag geziene gasten Kensington keren terug naar 
Het wordt freaky. Heavy. Trashy. Grappig. Vuig. Bloedstollend. Sexy. Opwindend. Aangrijpend. Maar bovenal cool als Yolanda (Honey Bunny) in Pulp Fiction. Over de eerste editie van 
Triggerfinger – Colossus (Mascot)
Iron & Wine – Beast Epic (Sub Pop/Konkurrent)
together PANGGEA – Bulls and Roosters (Nettwerk/V2)
Triggerfinger – Colossus (Mascot)
Maya Jane Coles – Take Flight (I/AM/ME)
The War on Drugs – A Deeper Understanding (Atlantic/Warner)
Queens of the Stone Age – Villains (Matador/Beggars)
Steven Wilson – To The Bone (Caroline)
Grizzly Bear – Painted Ruins (Sony Music)
Shelby Lynne & Allison Moorer – Not Dark Yet (Thirty Tigers/Bertus)
Dizzee Rascal – Raskit (Island/Universal)