Bonnie Bloomberg, The Kid, Pickle en Larry Schemel zijn weer terug, en harder dan ooit tevoren. Ik heb het natuurlijk over Death Valley Girls. Dit iconische viertal uit Los Angeles weet met hun zogenaamde ‘California doom boogie’ de concertzalen ruimschoots te vullen.
Ze zingen over spoken, aliens, demonen, maar feitelijk maken ze gewoon keiharde rock’n roll. Hun derde album ‘Darkness Rains’ kwam recent uit waarop ze de samenwerking zijn aangegaan met bassiste Alana Amram (The Rough Gems), drummer Laura Harris (EX HEX) en bands als The Make Up, The Shivas en Moaning.
Support komt deze avond van ons eigen Lilith.
Drie eigenzinnige meiden met een gezonde dosis punkattitude en een rugzak vol muziekachtergronden. Een band die geïnspireerd wordt door de riot-grrrlmovement uit de jaren 90, maar niet bang is voor een goede popformule. De nummers zijn dan ook én catchy, én hard én melodieus. Zelf beschrijven zij hun stijl als de liefdesbaby uit de lesbische relatie tussen Brody Dalle en Taylor Swift.
LIVEDATA
21 februari Vera, Groningen
22 februari Patronaat, Haarlem
23 februari 4AD, Diksmuide (BE)
Je eigen bubbel. De realiteit van jezelf of die van een ander. Het is de rode draad van het nieuwe album van De Staat, ‘Bubble Gum’. Zanger Torre Florim deelt zijn fascinatie voor waarheden van zichzelf en anderen, verpakt in elf rockende nummers. Het vijfde studioalbum van de band wordt vandaag gereleased in de Vera in Groningen.
Tekst Nadieh Bindels
Online trollenlegers, de bubbel der liefde, realiteit verbuigen, politici die nepnieuws verspreiden, stuk voor stuk thema’s die Torre inspireerden tijdens het schrijven van Bubble Gum. Het nummer ‘Kitty Kitty’ is misschien wel het duidelijkste voorbeeld, waarin de campagne van de Amerikaanse president Trump, de hoofdrol speelt. Torre: “De periode dat Trump opkwam, leek net een film. Ik vond het zo bizar wat er gebeurde, ook in de media. Ik heb gespeeld met allemaal woorden die voorbij kwamen over zijn campagne en heb er een soort collage van gemaakt. Met de bedoeling dat het in combinatie met de muziek een soort dreiging oproept.” Het gaat de zanger niet per se om een maatschappijkritische boodschap en of die eruit wordt gehaald. “Het is tof als mensen opmerken wat ik bedoel. Maar als ze er iets anders in zien, is dat ook prima. Ik vind het juist zo vet van muziek dat iedereen er iets anders bij voelt. Het is wel altijd het doel dat we tracks maken met meerdere lagen. Dat als je een nummer voor de derde keer luistert, je er iets anders uithaalt dan de eerste keer.”
De Staat
Meer ruimte voor creativiteit Bubble Gum werd voor het grootste deel gemaakt in De Basis, de oude locatie van poppodium Doornroosje in Nijmegen, dat nu dienst doet als broedplaats. De Staat heeft er een eigen studio, waar Torre en zijn band het grootste deel van het opnameproces zelf konden doen. Torre: “De eerste keer dat we dat deden, was met de vorige plaat, ‘O’. Toen was het nog heel erg experimenteren. Bij deze plaat was het doorzetten en alles wat ik had geleerd, meenemen. Het werkt super fijn om meteen zelf op te kunnen nemen, in plaats van dat je eerst repeteert en uitwerkt en dan in een studio alles snel achter elkaar moet gaan doen. Het verbetert het creatieve proces en geeft meer vrijheid.”
Ook de kleine 1 miljoen euro die de band sinds 2017 in vier jaar tijd krijgt van het Fonds Podiumkunsten, zorgde voor meer creatieve vrijheid tijdens het maken van ‘Bubble Gum’. Het geld is bedoeld voor de live shows, maar gaf ook tijdens de productie meer ruimte. Torre: “Er zat minder druk op de ketel, omdat we niet de hele tijd bezig hoefden te zijn met tourrekeningen die we moeten betalen. We hadden meer tijd om aan het album te werken, wat ervoor zorgde dat we meer konden uitproberen. Ik denk heel visueel en vind de visuele uitwerking van shows echt belangrijk. We hebben door dat geld in een veel eerder stadium mensen kunnen betrekken bij de visuele aanpak rondom het album. Wat ook zorgt voor meer creativiteit en een beter resultaat.”
Met de nieuwe plaat en visuele aanpak gaat De Staat de komende tijd op clubtour door Europa met als kers op de taart een show op 16 maart in de AFAS live. De officiële release is vrijdag 18 januari in de Vera in Groningen.
2019, let’s go! Tusky komt binnenkort met nieuwe muziek op de ‘Love Love Love EP’. Vijf nieuwe songs, waarvan er vier gewijd zijn aan de liefde… en eentje aan haat, pure haat. Want balans, dat moet er wezen. Samen met de albumaankondiging is vandaag de release van hun nieuwe single en video Mormor. Love Love Love verschijnt op 2 mei via V2 Records, waarna de band ook weer op tour zal gaan in support van de EP.
“We namen de EP op rondom kerst en we dachten: “Fuck it, de wereld kan wel wat liefde gebruiken.” Daarnaast wordt er weer een Woodstock georganiseerd dit jaar en we wilden absoluut geen zomer vol liefde mislopen. Aangezien het goede niet zonder het slechte bestaat schreven we ook een liedje over haat, want boos, dat zijn ook wij zo nu en dan.”
2018 was voor Tusky fantastisch! Met shows op Noorderslag, Zwarte Cross, Sniester, Jera on Air, Madnes en nog een stuk of 20 festivals. Twee clubtours met een paar uitverkochte shows en een rondje van 6000 kilometer door heel Europa met ‘best buds’ Black Peaks.
De band bestaat nog altijd uit Alfred van Luttikhuizen, Sjors Bompa, Bas Allein Richir en Crucial Chris. Ze hebben het nog steeds gezellig. Het recept is onveranderd, maar toch anders. Medio april gaat Tusky weer op pad langs de clubs en festivals. De ‘Love Love Love Tour’ start begin mei.
Love Love Love Tour 02 mei Dynamo, Eindhoven 03 mei dBs, Utrecht (officïele release, EP incluis ticket) 09 mei Vera, Groningen 10 mei Molotow Skybar, Hamburg 11 mei Druckluft, Oberhausen
Och, wat een heerlijk nieuws vonden wij het hier: Still Corners brengt een nieuw album uit deze zomer, op 17 augustus ziet ‘Slow Air’ het levenslicht. Het is alweer het vijfde album van de Britse act rondom songwriter/producer Greg Hughes and vocalist Tessa Murray.
Het duo heeft hun sound geleidelijk van sleepy shoegaze naar noir pop getransformeerd, wat blijft zijn betoverende songs vol zoete, dromerige vocalen en ’80s synths.
Still Corners moet met haar indie-hipster parel ‘The Trip’ zeker al eens in je ‘Discover Weekly’ lijstje op Spotify voorbij zijn gekomen, als je luistert naar Beach House, Portishead of The Raveonettes. Zo niet: ga maar heel snel luisteren. Ogen dicht en genieten maar!
Voorprogramma PAARD Alcuna Wilds is een Brits/Nederlandse elektronische trip-rockband, gevestigd in Den Haag en Utrecht. Hun muziek kenmerkt zich door atmosferische soundscapes, krachtige beats, sterke melodieën en gelaagde, reflecterende zangpartijen. De muzikale diversiteit van de bandleden zorgt ervoor dat de band een kenmerkend en uniek geluid heeft. Hun nieuwe single ‘Pulse’ werd uitgebracht in september 2018, en zal worden opgevolgd door de derde EP in januari 2019.
De Fins-Nederlandse band Town Of Saints maakte de afgelopen jaren indruk met een aantal fascinerende platen, met het in 2016 verschenen No Place Like This als voorlopig hoogtepunt.
Na deze plaat volgde een periode van bezinning en bleven alleen Harmen Ridderbos en Heta Salkolah over. De twee besloten terug te keren naar de basis van gitaar, viool en zang en schreven een serie songs voor de nieuwe plaat Celebrate.
De plaat opent ingetogen en folky, maar in de tweede track mogen de gitaren al weer los gaan en keer de veelzijdigheid van de vorige plaat terug. Het is nog altijd muziek die zich niet in een hokje laat duwen en die nadrukkelijk de aandacht opeist.
Invloeden uit de folk hebben zeker aan terrein gewonnen op Celebrate, maar gelukkig schiet Town Of Saints ook nog altijd alle kanten op, waardoor het sensationele No Place Like This toch weer een prima vervolg krijgt en stiekem ook weer wat nieuwe wegen in slaat. Hoogste tijd dus voor brede erkenning van de talenten van Town Of Saints. Tekst Mania | Erwin Zijleman
Blood Red Shoes is door een hel gegaan. Ongelukken, liefdesverdriet en een carrière vloek hebben drummer/zanger Steven Ansell en gitarist/zangeres Laura-Mary Carter geplaagd op de weg naar het nieuwe album dat dan ook de toepasselijke titel Get Tragic heeft meegekregen.
Get Tragic verschijnt op 25 januari 2019 en wordt vandaag voorafgegaan door de eerste single Mexican Dress. In februari 2019 komt Blood Red Shoes voor twee shows naar Nederland. Op 3 februari staat het duo in Vera in Groningen en op 6 februari in de Sugarfactory in Amsterdam.
Na een eindeloze reeks concerten naar aanleiding van het in 2014 verschenen album viel Blood Red Shoes bijna uit elkaar. “We finished touring and then we weren’t sure if we were gonna be a band anymore,” herinnert Laura zich. Of zoals het Steven het wat minder onomwonden stelt “We fuckin’ hated each other.” Bijna een decennium zonder een moment rust of pauze eiste zijn tol en de band implodeerde. Laura pakte haar koffers en boekte een enkele reis naar Los Angeles, de twee spraken elkaar maanden niet. Toch kwamen Steven en Laura weer samen. Ze vertrokken naar een klein gehucht in Wales om zich te verzoenen en te schrijven. Tot ze midden in nacht door de leiders van de dorpsgemeenschap uit hun bed werden gehaald en verbannen uit het dorp. Reden: de rockgroep verbleef te dicht bij de kerk. Vervolgens gingen ze naar Leeds. Een paar dagen voor de tweede sessie belde Steven Laura op. Wederom slecht nieuws. Laura had een motorongeluk gehad en haar arm gebroken. Ondertussen versleten ze de ene manager na de andere en lagen met iedereen overhoop in een poging om de relatie tussen hen twee, de basis van de band, weer opnieuw op te bouwen. Het zorgde ervoor dat ze financieel aan de grond kwamen te zitten. En of dat allemaal nog niet genoeg was, liep de relatie van Laura op de klippen. Steven: “You know how bands get a difficult second record? We got a difficult fifth record. There couldn’t have been anything else against us, the whole damn time, starting with ourselves.”
De gebroken arm van Laura bleek echter een geluk bij een ongeluk te zijn. Gitaarspelen kon ze niet en pakte daarom een keyboard en concentreerde zich meer op haar zang. De nummers die uit de sessies in Leeds kwamen, bleken het licht aan het einde van een hele lange donkere tunnel te zijn. Met producer Nick Launay (Yeah Yeah Yeahs, Arcade Fire, Nick Cave & the Bad Seeds) gingen ze naar Los Angeles om het album op te nemen. Hij stimuleerde hen om die nieuwe muzikale werelden nog verder te verkennen. En die ontdekkingsreizen hoor je overal op Get Tragic terug. De nummers zijn melodischer en meer synth-gedreven dan ooit. Steven en Laura hebben elektronica en muzikale nuances omarmd op een manier die ze in de gestripte en directe rocksound van de vorige platen nooit hadden toegelaten. Met als resultaat dat Blood Red Shoes frisser en zelfverzekerder dan ooit klinkt. “How do we combine our songwriting with electronics and keyboards? We wanted to have the soul of a rockband, but change the style so it was more interesting, more groovy, more sexy and less like everybody else! I started to feel like all rock music around us was one shade of one colour.”
Door rampspoed, verbijstering, absurditeiten en nieuwe inzichten heeft Blood Red Shoes zichzelf opnieuw uitgevonden en is als een fenix uit haar as herrezen. De band heeft zelfs voor het eerst een foto van zichzelf op de cover gezet. Als je dacht Blood Red Shoes te kennen, bewijst Get Tragic je het tegendeel.
Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.
Na twee keer luisteren betrapte ik me erop al mee te gaan zingen. Toonvast hoef je daarvoor niet te zijn, dat is Joe ook zelden, maar dat is nou net wat de sound van IDLES, een moderne Sex Pistols wellicht, zo tekent. Afkomstig van deze plaat is ook de hit Danny Nedelko, wat een onmisbare track is op ieder alternatief feestje.
Liefhebbers van Iceage, Shame, Preoccupations en Ought moeten deze plaat op zijn minst een kans geven! IDLES is één van de spannendste gitaarbandjes die Engeland de voorbije jaren heeft voortgebracht. Deze status mogen ze met deze plaat nog wel een tijdje vasthouden. Tekst Mania | Remco Moonen
Dominic Harrison a.k.a. YUNGBLUD, de 21 jarige, rockende Engelsman uit Doncaster komt naar Nederland! Yungblud omschrijft zichzelf als een ‘sociaal bewuste kunstenaar die niet bang is voor het leveren van genre-buigende protestliederen.’ Binnen bizar korte tijd wist YUNGBLUD zichzelf op de kaart te plaatsen en reist hij al de hele wereld rond voor shows en hij weet het publiek compleet in te pakken met zijn aantrekkelijke tracks, als I love you, will you marry me en Tin Pan Boy.
Het debuut album – 21 Century Liability – dat recent uitkwam, is het thema van de tour waar de artiest de komende tijd zoet mee is. Niet alleen zijn eerste album is een feit, ook is door een samenwerking met Charlotte Lawrence het nummer Falling Skies, de gloednieuwe soundtrack van 13 Reasons Why geworden.
YUNGBLUD timmert al een enkele jaar aan de weg maar in 2017 brak hij keihard door met zijn debuut EP. Een zeer mooie omschrijving van zijn werk is ‘heethoofdachtige suburban-poëzie van de jongere Arctic Monkeys en Jamie T, gefuseerd met een gezond vleugje ska en hiphop-spirit’.
Een ding wat zeker is, is dat deze stuiterbal geen moment stil staat op het podium en er ook zeker voor zorgt dat jou dat niet gaat lukken.
Live Foto Review: Amyl and the Sniffers @ Cinetol (ism Paradiso) 28 augustus 2018 Foto’s Willem Schalekamp
Drie akkoorden punk rock riffs, seventies rock en dito kapsels. Amyl & The Sniffers is ontzettend catchy, fel en intens. Het debuutalbum Big Attraction & Giddy Up van deze Australische rockers staat er vol mee. Luister maar eens naar I’m Not A Loser, Blowjobs of Baclava Lover Boogie. Het is een van de lievelingsbands van de mannen van King Gizzard & The Wizard Lizard, die de band meenam op hun Europese tournee.
Wat in eerste instantie alles weg had van een one hit wonder begint steeds meer te lijken op een welkome aanwinst. Superorganism debuteerde vorig jaar met Something For Your M.I.N.D., een opvallend speelse productie. die ons verleidde om het uit te roepen tot IJsbreker. Daarna was het de stem des volk, die dicteerde dat we ook de opvolger Everybody Wants To Be Famous moesten gaan draaien. Het zelfde geldt voor Night Time. En nu is er een geweldige videoclip bij The Prawn Song.
Je eigen bubbel. De realiteit van jezelf of die van een ander. Het is de rode draad van het nieuwe album van 
De Fins-Nederlandse band 
Punkband 
