Tag: Waxahatchee

Plains – Problem With It

Pinguin goes country! Nou ja soort van. Dankzij een ruime portie gitaar valt de  debuutsingle van Plains binnen de indie grenzen, maar dat Problem With It naar roots ruikt is een ding dat zeker is.

Plains is de naam van een nieuwe samenwerking tussen Waxahatchee alias Katie Crutchfield en Jess Williamson. Van de twee is Katie het bekendst, maar vlak ook Jess niet uit. Zij heeft weliswaar een kleinere maar niet minder trouwe schare fans vergaard met haar sfeervolle luisterliedjes. Of ze samen sterker zijn hang van je smaak af, dat ze het beste in elkaar naar boven halen laat Problem With It goed horen. Kom maar door met dat album. Of heeft iemand daar problemen mee?

Plains, Waxahatchee – Problem With It

Pinguin goes country! Nou ja soort van. Dankzij een ruime portie gitaar valt de  debuutsingle van Plains binnen de indie grenzen, maar dat Problem With It naar roots ruikt is een ding dat zeker is.

Plains is de naam van een nieuwe samenwerking tussen Waxahatchee alias Katie Crutchfield en Jess Williamson. Van de twee is Katie het bekendst, maar vlak ook Jess niet uit. Zij heeft weliswaar een kleinere maar niet minder trouwe schare fans vergaard met haar sfeervolle luisterliedjes. Of ze samen sterker zijn hang van je smaak af, dat ze het beste in elkaar naar boven halen laat Problem With It goed horen. Kom maar door met dat album. Of heeft iemand daar problemen mee?

Waxahatchee – Saint Cloud

Waxahatchee – Saint Cloud (Merge Records/Konkurrent)

Ik ben echt de laatste die ontkent dat ik een vreemd niesje over me heb. Al ver voor die hinderlijke coronatoestanden gaat dat al jarenlang van waxahatchéé! Achter die uitroepgaat Katie Crutchfield ook schuil inderdaad. Zo zit het leven vol met toevalligheden.

Crutchfield is sinds haar debuut American Weekend onder haar werknaam Waxahatchee erg productief. Want die plaat verscheen in 2012 en Saint Cloud is inmiddels de vijfde worp. Haar mooiste bovendien. Een plaat waarmee ze haar alcoholverslaving definitief van zich af wil schudden. Dat is vooralsnog gelukt, want Katie drinkt zelfs helemaal niet meer. Afscheid nemen, ellende van je af zingen, overpeinzingen; het levert vaak de mooiste liedjes op. Die mestvaalt opnieuw. Waxahatchee is natuurlijk geen uitroep; Crutchfield heeft zich vernoemd naar Waxahatchee Creek, waar ze opgroeide, in Alabama.

Saint Cloud is gevuld met een elftal songs waar het vakmanschap vanaf druipt. Folk, americana en country worden bedekt door een indielaagje dat elk nummer van extra weelderigheid voorziet. Ongetwijfeld heeft producer Brad Cook (onder anderen Whitney, Bruce Hornsby en Bon Iver) daar een rol in gespeeld. Niettemin is het met name de urgentie van de songs, het stemgeluid van Crutchfield, dat met het jaar fraaier wordt, én, met name, de schoonheid van de melodieën die van Saint Cloud een klein meesterwerkje maken. Crutchfield schuurt her en der tegen het stemgeluid van Melanie aan, ja zij van Woodstock. Nog immer actief. Scoorde hits met Look What They’ve Done To My Song en Beautiful People. Ook muzikaal zijn de raakvlakken aanwezig.

Crutchfield heeft zich laten ontvallen dat ze er moeite mee heeft zonder alcohol liedjes te schrijven en op Saint Cloud rekent ze dus af met die gedachte. De schoonheid van de nummers is enorm, al komt al die niet na één draaibeurt al bovendrijven. “If we make pleasant conversation, I hope you can’t see what’s burning in me”, zingt Crutchfield in Arkadelphia, waarmee ze aangeeft er nog niet te zijn. Maar je hoort aan alles dat ze op de juiste weg is. Saint Cloud is de ultieme quarantaineplaat. Beluister het album aandachtig, draaibeurt na draaibeurt, en voor je het weet wil je helemaal niet meer naar buiten. Pieter Visscher

 

Album van de Dag: Waxahatchee – Out In The Storm

waxahatcheeWaxahatchee – Out In The Storm (Merge Records)

Oké, het is flauw, maar wat een hopeloze naam heeft deze artiest. Na wat oefenen blijft het toch vooral op het geluid van niezen lijken. Gelukkig staat het geluid van de band zelf als een huis. Hoewel, band, achter Waxahatchee gaat soloartiest Katie Crutchfield schuil. Om haar heen verzamelt ze puike muzikanten die haar liedjes op Out In The Storm prachtig uitvoeren.

Gruizige punkpop en stuk voor stuk liedjes met een kop en een staart en heerlijke melodieën, en dan ook nog eens tot in de puntjes vastgelegd door de in deze scene meesterlijk opererende producer John Agnello. In die samenwerking leveren ze een heerlijk afwisselend album af waarin gitaargeweld wordt afgewisseld met meer breekbare momenten en waar even later zomaar een fijne gruizige bassynth de hoofdrol mag opeisen.

Katie Crutchfield stort haar hart uit op dit album, en zingt met hart en ziel, wat je vooral in de meer ingehouden stukken goed kunt horen zoals het meeslepende Recite Remorse. Daar krijgt haar stem de ruimte en wordt die nu eens niet gedubbeld, dan hoor je de haarscheurtjes in haar stembanden; prachtig. Maar ook als de versterkers op tien gaan hoor je de rauwe werkelijkheid doorklinken.

Met Katie Crutchfield heeft het genre ‘rauw gitaarbandje’ onder aanvoering van een talentvolle vrouw er weer een sterke troef bij. Voor liefhebbers van punkpop van Sleater-Kinney via Chastity Belt tot en met het melodrama van Juliana Hatfield, maar ook de adolescent die op zoek is naar muziek om eindeloos rond te dolen in de depressie, is dit een absolute aanrader. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 08/09 Quai de Meuse, Hastiere 29/09 Vera, Groningen 01/10 Bitterzoet, Amsterdam