Author: Flip van der Enden

Nick Cave & Warren Ellis – We Are Not Alone

Ooit stond Nick Cave te boek als The Wild Man of Punk. Tegenwoordig  wordt hij wel de Frank Sinatra van de punkgeneratie genoemd. Nieuwe single We Are Not Alone laat horen waarom.

Een kerstlied kan je het niet noemen, We Are Not Alone is gespeend van rinkelbelletjes en het woord Christmas komt er niet in voor, maar als er dit jaar  één nummer is uitgekomen dat geknipt is voor de donkere dagen voor kerst dan is het wel de prachtballad die Cave en zijn bebaarde compagnon Warren Ellis schreven voor ‘Les Pantheres Des Neiges’, een documentaire over het wildleven op de hoogvlaktes van Tibet. De regisseur vroeg de partners om één song, het werd de complete soundtrack. Zo onder de indruk waren ze van de beelden.

De soundtrack komt op 17 december uit. Of en wanneer de film in Nederland gaat draaien is nog niet bekend. Check de clip voor een sfeerimpressie.

 

Les Robots – Don’t Ask Me Love

Verlangen naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt, kan dat? Ja dat kan. Vraag maar aan de mannen achter Les Robots. Zij maken minutieuze replica’s van instrumentals uit een periode die wel The Space Age werd genoemd, zo’n zestig jaar geleden toen de eerste satellieten de ruimte in werden geschoten.

Replica’s is niet helemaal het juiste woord, want dat zou betekenen dat Les Robots bestaande nummers coveren. Dat doen ze niet. Ze vervaardigen tracks die klinken alsof ze zijn opgedoken tijdens een car boot sale, voor een schijntje aangeboden door een verre verwant van een half vergeten producer als Joe Meek (pionier op gebied van elektronische muziek), Jack Nitsche (orkestrale surf) of Les Baxter (exotica). Zo authentiek klinkt een track als Don’t Ask Me Love. Maar als je kijkt wie het heeft geschreven staat er Arjan Spies en Dave Von Varen. En die kennen we van The Kik!

Les Robots heeft al twee albums op hun naam staan met muziek die ooit razend populair was bij Playboy lezers, cocktaildrinkers en op vrijgezellenfeestjes. Don’t Ask Me Love komt van een binnenkort te verschijnen 3e album, ’12 Favorites From Planet Earth’. Het hoeft geen betoog dat de platen van Les Robots uit zijn/komen op vinyl. 

Public Service Broadcasting – Der Rhytmus der Maschinen

Nog eentje dan en dan houden we het recente album van Public Service Broadcasting voor gezien/gehoord. Voor inspiratie trok de Britse band dit keer naar Berlijn, een stad met een uitgaanscultuur die terug gaat tot de eerste decennia van de vorige eeuw. Een geslaagde excursie want het leverde de band solide Graadmeter hits op als Blue Heaven en People Let’s Dance.

Der Rhytmus der Maschinen is zowel het meest Duitse nummer op het album en het  nummer dat het meest doet denken aan de oude Public Service Broadcasting. Der Rhytmus der Maschinen heeft dezelfde machinale drive die de band tentoonspreidde op de eerste twee albums, die met Spitfire over de Blitzkrieg en die met Sputnik over de ruimtevaartrace.

Strikt genomen is Der Rhytmus der Maschinen meer Dortmund dan Berlijn, want geënt op de Krautrock die in de jaren zeventig in Dortmund tot wasdom kwam. Tekst en voordracht zijn van Blixa Bargeld, ex Einsturzende Neubauten en voormalig lid van Nick Cave’s Bad Seeds. 

The Lovely Eggs – I, Moron ft. Iggy Pop

Niemand minder dan Iggy Pop leent zijn sonore stemgeluid aan I Moron, een recente single van The Lovely Eggs. De wie zegt U?

The Lovely Eggs is een psychedelisch punkduo uit het Engelse Lancaster, dat als sinds het begin van dit decennium cartooneske semi primitieve rockabillysongs afscheidt. Waarschijnlijk hadden Holly Cross en Davi Blackwell als teenager posters aan de muur hangen van The Cramps, The Gun Club en The Stooges.

Iggy doet overigens niet veel meer dan gedurende de lengte van het nummer (3:16) het woord Moron (imbeciel) kreunen. Hopelijk helpt het kontje van Iggy en houdt The Lovely Eggs er wat meer erkenning en optredens aan over.

Eels – The Magic

Single 3 van album 14 is net even anders dan we van Eels zijn gewend. The Magic is voor Eels‘ doen een opvallend tekstarm nummer. In plaats van het gebruikelijke nasale zelfbeklag horen we Mark ‘E’ Everett in een vrij vrolijke bui.

Tenminste als we hem horen. De hele tekst van The Magic past op een half A4tje. E is zo kort van stof omdat hij verliefd is, blijkbaar schieten woorden hem te kort om dat magische gevoel te omschrijven. In plaats van veel E horen we fuzzy gitaren en vintage keyboards. Ook E’s stem is door een mangel gehaald. De som der delen is een lekker morsig garage rockliedje.

Nu maar hopen dat de liefde wederzijds is. Of niet natuurlijk, Eels’ beste werk stamt uit de perioden dat het leven E niet toe maar uitlacht. Mocht de liefde beklijven zou Eels album 15 best wel eens helemaal instrumentaal kunnen zijn.

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben gewijd aan een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is onder veel meer ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die een ode verdient.

Alleen gaat Jeff Goldblum van Mattiel niet over de man zelf, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

Korn – Start The Healing

4 februari noteer of onthoud die datum, dan verschijnt namelijk Requiem, het nieuwe album van Korn. Aankeiler Start The Healing klinkt op het eerste gehoor als hard core  Korn, zaaggitaren, een zombiekoor en een riff als een stuwdam, maar bij nadere beluistering bespeur je toch wel wat nieuwe subtiliteiten. Zoals de zang van Jonathan Davis die voor zijn doen vrij zacht zingt, zonder aan impact te verliezen. In tegendeel eigenlijk  door het volume te verlagen komen zijn erupties des te harder aan.

Volgens de berichten heeft Korn van de nood een deugd gemaakt (de tour moest worden afgebroken omdat Davis corona kreeg), door langer dan normaal in de studio te vertoeven zodat er op elke i een . kon worden gezet en zout op elke slak. Dat geldt voor het album, dat geldt ook voor de imposante clip die Korn heeft laten maken bij Start The Healing.

The Lazy Eyes – Fuzz Jam

Vanwege Corona heeft Australië zich moeten afzonderen van de rest van de wereld. Zelfs op het releasefront is het een stuk stiller dan normaal. Maar af en toe slipt er toch nog een bijzonder muziekje door de quarantaine, zoals Fuzz Jam van The Lazy Eyes.

Het komt niet vaak voor dat je aan een songtitel kunt aflezen wat je te wachten staat, maar Fuzz Jam is hoe het nummer heet en een fuzz jam is wat je krijgt. Vier en halve minuur gedrogeerde gitaren, stonede zang en samenspel op hoog niveau. Mocht Fuzz Jam ooit in een hitlijst belanden, behalve dan de Graadmeter dan zal het de Snob 2000 zijn, want niet geschikt voor het grote publiek. Maar de fijnproevers zullen er zeker raad mee weten. 

We Are Scientists – Sentimental Education

Nieuwe We Are Scientists single, Sentimental Education is zo’n heerlijk niksaandehandliedje dat helpt om even alle zorgen te vergeten. Escapisme met een beat en een refrein.

Doe je ogen dicht en je bent ruim drie minuten op een plek waar de zon altijd schijnt, het zeewater precies de juiste temperatuur heeft, net als de gratis cocktails. Heb je niet zo’n voorstellingsvermogen kijk dan naar de clip. Keith Murray en Chris Cain waken er voor dat het allemaal niet te zoet en zalig wordt door vlak voor het eind nog even stevig aan de snaren te trekken. 

Bloc Party – Traps

Na vijf jaar niks begint zelfs de trouwste fan te twijfelen over het voortbestaan van zijn/haar favoriete band. Maar vrees niet Bloc Party people. Volgend jaar verschijnt er dan eindelijk weer een nieuw album van Kele Okereke en zijn nieuwe vrienden, Justin Harris en Louise Bartle.

Voorproefje, Traps stelt gerust. De eerste release in de jaren twintig van Bloc Party is een opgewonden standje van een song, up in tempo en mood en met lekker veel gitaren. Trap doet wel aan De Staat (geel) denken, maar dat is natuurlijk andersom. Het producersduo dat Bloc Party een schop onder hun kont gaf bestaat uit Nick Launay en Adam Greenspan die eerder mooie resultaten behaalde met o.a. Nick Cave, Arcade Fire en onlangs nog met IDLES. The Return Of Bloc Party heet Alpha Games. Releasedatum volgt.