Author: Pieter Visscher

Ásgeir betovert sfeervolle Phil in Haarlem

Gezien: Ásgeir

Phil, Haarlem, 6 december 2023

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Opmerkelijk moment na een nummer of vier tijdens het optreden van Ásgeir in de Phil in Haarlem is de melding van NL-Alert die vrijwel iedereen op zijn mobiele telefoon ontvangt. Brand met veel rook. Het gaat om Heemstede. Sluit deuren en ramen! Haarlem ligt onder de rook van Heemstede, maar ontspringt de dans. Ásgeir kijkt op van de hilariteit die het bericht op al die gsm’s veroorzaakt. Dat geluid, zo massaal, in een keer. Hij krijgt via een souffleur te horen dat we door kunnen gaan. Het ijs is gebroken.

Samen met voorprogrammasinger-songwriter Árný Margrét (drie accent aigu’s maar liefst) en ook uit IJsland heeft Ásgeir de song Part Of Me geschreven. Het verschijnt 14 december als single. Het is een stemmig liedje, melodieus, met een op slag beklijvend refrein. Prachtig, passend bij het jaargetijde. Terwijl Margrét al weer achter de coulissen is verdwenen fluistert Ásgeir nog even: “She’s pretty good, right?”

De IJslander heeft afgetrapt met Dreaming, dat zo’n negen jaar terug verscheen als B-kantje van single Going Home. Van zijn debuutalbum, dat toen ook uitkwam volgt Summer Guest, terwijl het eerste kippenvelmoment plaatsvindt in song drie, Youth, van liefdesverdrietalbum Bury The Moon, dat hij schreef in the middle of nowhere. Nadat zijn relatie op de klippen was gelopen. Rattled Snow, op akoestische gitaar, komt qua uitvoering ongelooflijk dicht bij pure perfectie in de buurt. De loepzuivere falset van Ásgeir is dan werkelijk om in te lijsten. Een enkeling houdt het niet droog.

De innemende Scandinaviër stoeit met allerhande elektronica op het podium, speelt elektrische piano, hangt diverse gitaren om zijn nek en praat zijn liedjes, ietwat verlegen, aan elkaar. Een enkele song zingt hij in het IJslands, wat bij een gedeelte van het publiek voor extra applaus zorgt. Lazy Giants, van meesterwerk Bury The Moon, heet in het IJslands Upp úr Moldinni en wordt ook in zijn eigen taal gezongen. Het is van een werkelijk betóverende schoonheid. Afsluiter Going Home kent een stuk stevigere uitvoering dan het origineel, waarmee Ásgeir nog even lijkt te willen zeggen: ik ben dan wel een eenmansband, maar hé, ik kan nog rocken ook. Magische, betoverende avond al met al.

Manu Louis – Club Copy

Manu Louis – Club Copy (Igloo Records/Outhere Music)

Manu Louis is een Belgische muzikant die resideert in Berlijn. In de stad die al sinds de jaren 70 zo verweven is met elektronica. Manu aardt er uitstekend, zo te horen, want Club Copy is een vrij briljante verzameling tracks geworden.

Er zijn jazzy elementen te vinden op het tien nummers tellende album, terwijl Louis vooral de uithoeken van het elektronische verkent. Dat levert soms verdomd dansbare nummers op. Zoals Economy, wanneer hij vocaal ondersteund wordt door de Brusselse experimentele jazzvocaliste Lynn Cassiers. Dat is prachtig. Het is het op één na langste (4.14) nummer op Club Copy. Full (49 seconden) is het kortst.

Winter duurt maar net anderhalve minuut. Een instrumentaal interludium dat veel wegheeft van een vingeroefening en ook niet veel groter moet worden gemaakt.

Tijdens het swingende Encore 1X (kolderieke titel) horen we Louis in ‘t Frans zingen op een springerige beat en een wat subversief drumritme. Hij zet een – volstrekt overbodig – stukje autotune in en voordat je het weet is de song al afgelopen, met z’n twee minuten en veertig seconden.

Winner is een soort elektroblues van ruim twee minuten, leunend tegen een muur van kerkorgelgeluiden. Afsluiter Ecology, met z’n vierenhalve minuut, is het meest poppie liedje op Club Copy. Een tekst om in te lijsten. Van Gummbah-achtig allooi: een man die zijn vriend uitlegt dat er een urgentie is om te vluchten, zoals de zaken er momenteel uitzien. Dus hier zijn ze, met hun kleine hondjes, de bankiers, dromend van een strand, op de maan… Manu Louis doet wat-ie wil. Check die albumhoes ook. Pieter Visscher

 

Bob Marleys iconische Catch A Fire ziet Abraham

Catch A Fire, de baanbrekende eerste release van Bob Marley And The Wailers op Island Records, universeel beschouwd als het album dat reggae op het wereldtoneel zette, is opnieuw uitgegeven, om de 50ste verjaardag van zijn bestaan te vieren. Slave Driver, een van de krachtigste nummers op het album, is als single uitgebracht, vergezeld van opmerkelijke liveoptredenbeelden tijdens de legendarische Edmonton-show in Engeland, in 1973.

De langverwachte nieuwe film Bob Marley: One Love, die het leven en de muziek viert van een icoon dat generaties inspireerde met zijn boodschap van liefde en eenheid, is vanaf 12 januari 2024 in de bioscoop te zien. Geproduceerd door Ziggy Marley, Cedella Marley en Rita Marley, en met Stephen Marley als muziekbegeleider vertelt de film het inspirerende verhaal van hoe Bob enorme tegenslagen overwon en door de kracht en schoonheid van zijn revolutionaire muziek een van ‘s werelds meest gerespecteerde muzikale en culturele reuzen werd. De film, geproduceerd in samenwerking met de familie Marley, bevat Kingsley Ben-Adir als Bob en Lashana Lynch als zijn vrouw Rita.

Catch A Fire is het vijfde studioalbum van Bob Marley and the Wailers en was het eerste dat werd uitgebracht door Island Records UK. Het album had oorspronkelijk een beperkte release en werd toegeschreven aan The Wailers. De toekomstige versies van Catch A Fire, gehuisvest in een gedenkwaardige hoes, in de vorm van een Zippo-aansteker ontworpen door grafische kunstenaars Rod Dyer en Bob Weiner, zouden het klassieke portret bevatten van Marley die een spliff rookt, gemaakt door Esther Anderson. Vanaf dat moment was de artiestennaam Bob Marley en The Wailers.

Catch A Fire is beschikbaar in twee speciale formaten; een set van 3lp + 12 inch, een set van 3 cd’s, maar ook digitaal op alle platforms. Lp1/cd1 bevat de volledige laatste studio-opname, lp2/cd2 is het livealbum met tien nummers, Live From The Paris Theatre London, terwijl lp3/cd3, getiteld Sessions, alternatieve, uitgebreide en instrumentale Jamaicaanse versies van het originele album bevat. De extra 12 inch, verkrijgbaar bij het vinylaanbod en ook op cd3, bevat drie klassieke nummers, Slave Driver, Get Up, Stand Up & Stop That Train, live opgenomen tijdens het legendarische optreden in het Sundown Theatre in het dorp Edmonton, Noord-Londen. Deze historische opnames waren voorheen alleen als bootleg verkrijgbaar. De achterkant van de 12” heeft een geëtste afbeelding van de iconische Zippo-aanstekerillustratie.

Zowel de lp- als de cd-versies bevatten een boek met klassieke afbeeldingen van Marley, afkomstig van fotoshoots met Adrian Boot, Arthur Gorson, die twee weken lang afbeeldingen heeft gemaakt van Bob in Jamaica, Dennis Morris en Neville Garrick. De uitgaves bevatten ook krantenknipsels uit die tijd, terwijl gloednieuwe hoesnotities zijn geschreven door de beroemde muziekjournalist en auteur Chris Salewicz.

Het album heeft enorme lovende kritieken gekregen, waaronder de vermelding op de Rolling Stone-lijst van de 500 beste albums aller tijden, de op een na hoogste plaats van de vijf Bob Marley-albums op de lijst, na het postume verzamelalbum Legend. Het wordt ook terecht beschouwd als een van de grootste, belangrijkste en invloedrijkste albums aller tijden, in alle genres.

Squirrel Flower – Tomorrow’s Fire

Squirrel Flower – Tomorrow’s Fire  (Full Time Hobby/Konkurrent)

Ella Williams gaf zichzelf als kind de bijnaam Squirrel Flower. Geen idee waarom, maar sinds ze albums uitbrengt, het eerste in 2018, is het ook haar artiestennaam. Tomorrow’s Fire is de derde volledige worp van Williams en ook haar beste.

Het staat vol indierock zoals we die zo graag horen bij Pinguin Radio. Het volume lekker hoog. Zo komt Tomorrow’s Fire het sterkst binnen. Het stevige, doortastende gitaarwerk van Williams in combinatie met haar overtuigende stemgeluid slepen je moeiteloos mee in haar sound. Bandleden van Bon Iver en The War On Drugs zijn present op het album om alles nog beter in goede banen te leiden. De alom aanwezige reverb doet ook een hoop.

PJ Harvey lijkt meer dan ooit een inspiratiebron en Kim Gordon staat ook in de platenkast van Williams. Weezer bovendien. Het leidt tot een bij vlagen hypnotiserend geluid waarin Williams haar heldere stem als extra instrument weet in te zetten.

Ze haat het om zichzelf te veranderen, dus dat zal ook niet gebeuren, laat ze zich ontvallen in het gevoelige Stick. Ze is openhartig, ervan uitgaand dat er autobiografische elementen zijn verwerkt in haar teksten. “Never wanted to be someone’s wife; give up my whole life”, zingt ze in Full Time Job. Een fraaie stemmigheid manifesteert zich op Tomorrow’s Fire, dat we een herfstplaat zouden kunnen noemen. Pieter Visscher

 

Gavin Rossdale (Bush): ‘Het voorrecht is mij niet ontgaan’

Na een uiterst succesvolle zomertournee heeft de Britse band Bush een eerste collectie met de grootste hits uitgebracht: Loaded: The Greatest Hits 1994-2023. Er volgt een nieuwe reeks Noord-Amerikaanse headlinedata. Volgend jaar Nederlandse en Belgische festivals en clubshows? De kans is groot.

Met meer dan 24 miljoen verkochte platen, 1 miljard streams en een reeks nummer 1-hits, is de voor een Grammy® genomineerde, multiplatinaband, bestaande uit Gavin Rossdale (zang, gitaar), Chris Traynor (gitaar), Corey Britz (bas) en Nik Hughes (drums) een stevig gevestigde naam. Loaded biedt een uitgebreid overzicht van de ongelooflijke erfenis van de band met 21 nummers die bijna 30 jaar bestrijken. Nieuwe single staat er ook op: Nowhere To Go But Everywhere, een krachtige reflectie op de verschuivingen in perspectief die de tijd met zich meebrengt. Rossdale schreef het nummer. Hij en Britz produceerden het.

Loaded bevat iconische hits van elk van de negen studioalbums van de band, evenals Mouth (The Stingray Mix) van het remixalbum Deconstructed uit 1997 en een cover van Come Together van The Beatles, die in 2012 in zeer beperkte oplage werd uitgebracht.

Volgend jaar zal het de 30e verjaardag zijn van de release van Bush’ 6x Platinum-debuutalbum, Sixteen Stone, dus het is alleen maar passend dat Loaded explodeert met vijf nummers van het baanbrekende album.

“Ik ben heel dankbaar dat ik na al die tijd de kans krijg om muziek te maken”, zegt Gavin Rossdale. “Het voorrecht is mij niet ontgaan. Ik zit nog steeds in de achthoek en ik denk dat dat gezond is, want ik ben goed in vechten.”

Alamo Race Track – Greetings From Tear Valley And The Diamond Ae

Alamo Race Track – Greetings From Tear Valley And The Diamond Ae (Excelsior)

‘Er gaat niets boven Groningen’ luidt het adagium. Maar klopt het ook? Jazeker, het klopt. Kijk ook maar eens naar Alamo Race Track van Groninger Ralph Mulder. Vier prachtige albums uitgebracht en met de vijfde is het alwéér raak. Plaat met een lekker korte titel: Greetings From Tear Valley And The Diamond Ae.

Mulder groeide op in Winschoten, dat in de buurt ligt van Ter Wupping, vlak bij Smeerling  Om tijdens de pandemie het hoofd boven water te kunnen houden, werkte hij daar een paar jaar op de boerderij van zijn broer. Dat Mulders vader ernstig ziek werd, bracht ‘m ook terug naar het hoge noorden. Daar waar de teksten en melodieën spelenderwijs aan zijn brein ontsproten. Het heeft een prachtige plaat opgeleverd. Na acht jaar weer een Alamo Race Track.

Mulder ziet het album als een ode aan zijn jeugd. Een ode aan Oost-Groningen. Daar waar we nog een horizon kunnen ontdekken. Die worden steeds spaarzamer in overvol Nederland. Terwijl dat niet geldt voor sterke gitaaralbums van het Excelsior-label. Ook nu is het dus weer raak. Hoor die gitaar van Robin Berkijn eens in het heerlijk avontuurlijke Remember When You Were Young.

We horen Beach Boys nagalmen, wat Velvet Underground, Beatles, een flinke hap Pink Floyd-psychedelica. Americana, indierock en Darryll-Ann is ook geregeld in de buurt. Vooral veel goeie liedjes. Terwijl we soms ook nog eens aan The Doors moeten denken. Een ratjetoe om u tegen te zeggen. Champagne! Pieter Visscher

Vanishing Twin – Afternoon X

Vanishing Twin – Afternoon X (Fire/Konkurrent)

Potsierlijke bandnamen zijn niet uniek in de muziekgeschiedenis. We pikken er een paar uit: Butthole Surfers, Jesus Chrysler Supercar, Amazing Stroopwafels, Smashing Pumpkins en dan mogen The Rolling Stones niet ontbreken. Oké, nog eentje: Death Cab For Cutie. En dan komt uit Londen het tot trio gereduceerde Vanishing Twin (verdwijnende tweeling). Ze hebben album vier bij uw platenboer afgeleverd, dat de titel Afternoon X meegkreeg.

Vanishing Twin is geen eenvoudig te categoriseren band en daar houden we wel van bij Pinguin Radio. Hapklare brokken zijn er immers wel voldoende te vinden. Vanishing Twin is niet van de alledaagse songstructuren en leeft zich uit in songs met elementen uit de krautrock en psychedelica. Waardoor uitdagende avant-popmuziek ontstaat die net zo intrigerend als indringend is.

Toegankelijkheid is er zeker, hoewel je er goed voor moet gaan zitten, of liggen. En dan komt Afternoon X het lekkerst binnen via een koptelefoon. Terwijl de titeltrack dan weer verdomd dansbaar is. Goeie beat, prikkelende synths en dan dat wulpse stemgeluid van Cathy Lucas er overheen. Ze neemt op het album ook de meeste instrumenten voor haar rekening.

Afternoon X is een onsamenhangende plaat geworden. Met acht nummers. Alle acht worden ze steeds beter en je vindt er ook steeds meer structuur in. Vaak draaien! Op ontdekkingstocht met Cathy Lucas. Het verveelt geen seconde. Pieter Visscher

Bitterzoete heruitgave van To The Faithful Departed

Het monumentale derde album To The Faithful Departed van The Cranberries is opnieuw uitgebracht als luxe editie op vinyl en cd. Het verkocht wereldwijd meer dan zes miljoen exemplaren en bereikte nummer één in zes landen, en werd het album met de hoogste hitlijstnotering van de band in de Amerikaanse Billboard Top 200.

“Ik had deze nummers al een hele tijd niet meer gehoord, maar heb het afgelopen jaar vele dagen aandachtig naar deze nummers geluisterd”, zegt drummer Fergal Lawler. Met het tragische overlijden van de krachtige zangeres Dolores O’Riordan in 2018 is zijn herinnering aan de opname bitterzoet. “Hoe moeilijk het ook was om de stem van Dolores te horen, ze brachten veel goede herinneringen naar boven. Ik was geschokt door hoe krachtig ze klonken en door de sterke emoties die ik voelde terwijl ik luisterde.”

Oorspronkelijk uitgebracht op 30 april 1996, leverde het album vier singles op, waaronder de Amerikaanse nummer één modern rock-single Salvation. In deze luxe heruitgave is het originele album geremasterd door John Dent in Metropolis. Verkrijgbaar in de originele configuratie als 1lp, een uitgebreide 2lp-set en een 3cd-set (waarvan de tracklist de digitale versie weerspiegelt), bevatten de luxe edities van To The Faithful Departed en een overvloed aan bonustracks en ander materiaal. De 2lp- en 3cd-configuraties bevatten drie niet eerder uitgebrachte albumdemo’s opgenomen met Tim Palmer in Parijs. De hoesnotities van Eoin Devereux bevatten bijdragen van de overige bandleden en archiefmateriaal, waaronder interviews met Dolores O’Riordan.

“Toen we op tournee waren voor ons tweede album No Need to Argue begonnen we discussies over het opnemen van het volgende album”, herinnert Lawler zich over de oorsprong van de plaat. “We hadden met Island Records gesproken over de mogelijkheid om een nieuwe producer te proberen en zij stelden Tim Palmer voor, die met Tears for Fears had gewerkt. Daarom besloten we een aantal nieuwe nummers met hem te proberen. We hadden een paar dagen vrij in Parijs en we namen When You’re Gone, Free to Decide en I Just Shot at John Lennon. Tim was een aardige man en de opnames klonken geweldig, maar we vonden dat hij qua stijl een beetje leek op Steven Street [die de vorige twee albums van de band had geproduceerd] en we wilden iets anders proberen. We hadden veel getourd en wilden meer van een live geluid.”

Ze schakelden over en kozen voor Bruce Fairbairn, die bekend stond om zijn samenwerking met hardrockbands als Aerosmith, AC/DC en Van Halen. “Toen de tour voorbij was, namen we een korte pauze en ontmoetten we Bruce en zijn geniale ingenieur Mike Plotnikoff in de Windmill Lane studio in Dublin”, vervolgt hij. “Het was een heel andere ervaring voor zowel onszelf als Bruce, hij was gewend om met heavy rockbands te werken en wij waren gewend om met Steven [Street] te werken, maar het werkte heel goed. Bruce en Mike wisten dat grote, live geluid waar we op dat moment naar op zoek waren, vast te leggen, vooral op nummers als Salvation, Hollywood en Electric Blue, maar ook op rustiger nummers als When You deden ze fantastisch werk.”

De digitale set op drie cd’s bevat onuitgebrachte outtakes en vroege mixen van het studioalbum en twaalf zeldzame livetracks die zijn opgenomen op het album Free to Decide uit 1996 van de band.

The Rolling Stones – Hackney Diamonds

The Rolling Stones – Hackney Diamonds (Universal)

Volgens Argentijnse media is voetballer Messi het achtste wereldwonder. Nadat hij wederom tot beste voetballer van het jaar werd verkozen. Maar wat zijn The Rolling Stones dan wel niet? Die zogenaamde wereldwonderen zijn bijzondere constructies uit de klassieke oudheid. De Stones zouden we met gevoel voor overdrijving ook zo’n constructie kunnen noemen.

Al meer dan 60 jaar de grootste band ter wereld en dan met een plaat op de proppen komen die nog bolstaat van de urgentie. De Britten hebben het geflikt. Nee, natuurlijk is Hackney Diamonds niet van het niveau van bijvoorbeeld Their Satanic Majesties Request (1967), Goats Head Soup (1973), Beggars Banquet (1968), Aftermath (1966) of Sticky Fingers (1971). Niettemin hebben Mick Jagger en Keith Richards het voor elkaar gekregen songs te schrijven met een zeggingskracht die we niet meer voor mogelijk hadden gehouden. Waar we niet meer op hadden gerekend. Toch? Jagger is 80 geworden dit jaar, Richards wordt dat volgende maand.

Opvallend is en blijft de enorme kracht die Jagger nog altijd in zijn stem heeft. Hij heeft geen studiofoefjes als autotune nodig om nog elke noot te halen die hij wil halen. De hulpmiddelen laat hij liggen voor de jeugd. Jagger lijkt wel in de kracht van z’n leven, vocaal gezien. Terwijl er ook plaats is gemaakt voor een nummer waarin Keef zijn stem mag laten horen. Tell Me Straight is een ingetogen track. Richards hoeft de hoogte niet in. Alsof hij dat ooit al deed.

Mooi en ontroerend zijn de nummers waarop Charlie Watts nog mee drumt. Die lagen dus al even op de plank. Het swingende Live By The Sword heeft Bill Wyman zelfs op bas. Ja, dat is meer dan prachtig. Op Mess It Up drumt Watts ook mee. Een voor Stones-begrippen misschien iets te poppy liedje.

Hoogtepunten te over evenwel op het pure rock-‘n-rollalbum Hackney Diamonds. Dat uitpuilt van de goeie songs. Het had in de jaren 70 geschreven kunnen zijn. Depending On You is zo’n nummer om smoorverliefd op te worden. Zwakke broeders zijn sowieso niet te vinden op dit door Andrew Watt (Pearl Jam, Miley Cyrus en Iggy Pop) geproduceerde album. Dat met Sweet Sounds Of Heaven een gospelesque song herbergt die gaat uitgroeien tot een klassieker. Niet in de laatste plaats door de vocale inbreng van Lady Gaga en op toetsen Stevie Wonder. Ongekende schoonheid. Ongekende klasse. En dan doen Paul McCartney en Elton John ook nog eens mee op Hackney Diamonds. Poeh, wie had dít allemaal nog durven dromen? Niets, maar dan ook werkelijk niets wijst op een zwanenzang. Pieter Visscher

Pale Puma – Haunted By Dreams That Were Never My Own

Pale Puma – Haunted By Dreams That Were Never My Own (Excelsior)

Wie goed luistert hoort dat het debuutalbum van Pale Puma is geproduceerd door Moss’ Marien Dorleijn. Verder is de plaat vooral heel erg Pale Puma, het geesteskind van de in Amsterdam geboren Django Duijns. De bijna dertiger worstelde met depressies, maar heeft die overwonnen. Het is goed te horen op het sprankelende Haunted By Dreams That Were Never My Own.

De indierock van Pale Puma staat stijf van de shoegaze-elementen, zonder dat dat een moment verveelt. Het is knap. Het liedje staat voorop. Duijns verzandt niet in allerhande maniertjes. Haunted By Dreams That Were Never My Own (korter!) is een frisse, opgewekte plaat waarin we talloze referenties voorbij horen komen. Meest in het oog springende is misschien wel Lost In Pink Moon, wat overduidelijk een ode is aan de geniale Nick Drake, die op 26-jarige leeftijd een overdosis antidepressiva tot zich nam. Hoewel Drake ontegenzeggelijk een inspiratiebron is, is dat op plaat nauwelijks te horen. Lost In Pink Moon is wel een magistrale ode, die je zo vaak mogelijk achter elkaar wil horen. Wat een geweldige song.

Waarmee de toon is gezet. De uptempo shoegaze, overgoten met dat smeuïge Moss-sausje, door de aanwezigheid van Dorleijn, die op gitaar en percussie, alsmede achtergrondzang toch wel wat sterker aanwezig is op Haunted By Dreams That Were Never My Own is zwanger van melancholie, zonder steun te zoeken in mistroostigheid. Duijns lijkt vooral te laten willen horen hoe goed hij in zijn vel steekt momenteel en dat is een genot.

We mogen het productiewerk van Frans Hagenaars ook niet onvermeld laten. Ja, bij welke gerespecteerde Nederlandse gitaarband zat Hagenaars eigenlijk niet achter de knoppen? Van Johan, tot Bettie Serveert en van Daryll-Ann tot Hallo Venray.

Het maakt Pale Puma’s debuut tot een van de lekkerste gitaarplaten die dit jaar zijn verschenen. Smaakvol, troostend en zinnenprikkelend. Smaakt naar meer. Luistertip: luid afspelen! Pieter Visscher