Category: Nieuwe Muziek

Popwarmer: Puma Blue – Desire

Drie jaar geleden scoorde Puma Blue een -1 hit in de Graadmeter met Hounds dat 2 maanden daarvoor IJsbreker was.

Sindsdien zijn we de Brits-Amerikaanse band uit het oog verloren, ook omdat hun vorige albums niet echt om over naar huis te schrijven waren. De mystiek die Hounds zo bijzonder maakte was weg. We hebben het steeds over Puma Blue in meervoud, maar het is feitelijk een eenmansband. Jacob Allen schrijft en zingt alle songs en speelt de meeste instrumenten. Op single Desire is Puma Blue weer in topvorm, een perfecte balans tussen vorm en inhoud, van sfeer en vakmanschap. Ook maakt Jacob weer goed gebruik van zijn soepele falsetstem. Desire komt van het album Croak Dream dat is aangekondigd voor 6 februari. Welkom terug Puma Blue!

Marmozets – You Want The Truth

De meeste bands worden wat mellower als ze al wat langer bestaan. Zeker als ze tegen een doorbraak aanzitten. Zoals Marmozets.

Toch lijkt die band juist een ruiger pad op te slaan. Vorige single A Kiss From A Mother was bijna heavy metal en ook nieuwe single You Want The Truth is niet voor doetjes. Saillant detail is dat bandleden Becca Macintyre en Jack Bottomley  in 2019 een kindje kregen en in 2022 zijn getrouwd. Vandaar het hiaat van 8 jaar tussen het vorige en het nieuwe album van de Britse band. Maar ook het gezinsleven blijkt geen reden om wat gas terug te nemen. You Want The Truth is  beuker van de eerste orde. Marmozets presenteert hun agressie en energie in de vorm van een sterke kop/staart song met een gitaarsolo die het opwindingsniveau nog eens extra opschroeft. Je vraagt je wel af wie de toorn van Becca en Jack heeft opgewekt en bent bij dat jij het niet was.

Cameron Winter – Love Takes Miles  

Het is en blijft een vreemd fenomeen die popmuziek. Een artiest die we een jaar geleden nog te moeilijk c.q. ongemakkelijk vonden gaan we nu extra vaak draaien. Wat er veranderd is?

Niet de onconventionele – je moet er van houden- zangstijl van Cameron Winter, want over hem hebben we het. Wel zijn status en ook zal er zeker sprake zijn van gewenning. Die gewenning kwam via Geese, de band die Cameron alweer 9 jaar en 3 albums voorzit. Geese maakte met Getting Killed hét alternatieve rockalbum van 2025. In het kielzog daarvan is ook de belangstelling en waardering voor Winter’s solowerk gegroeid. In de V.S. viel het Heavy Metal album meteen in goede aarde. Hier viel de plaat een beetje tussen de wal en het schip. De release was namelijk begin december 2024. Dan zijn de jaarlijstjes al ingeleverd, hoor je bij ons de Snob 2000 en elders oldies of kerstliedjes.

Kamp Winter heeft recent een nieuwe clip online gezet van Love Takes Miles, het meest gestreamde nummer van Heavy Metal. Waarschijnlijk willen ze het ijzer smeden terwijl het heet is. Winter heeft net een spectaculair succesvolle solotour afgesloten en Getting Killed duikt op in alle jaarlijstjes. Het gezegde ‘beter laat dan nooit’ indachtig roepen we Love Takes Miles alsnog uit tot IJsbreker!

Mandrake Handshake – Hypersonic Super-Asterid

Mandrake Handshake vindt dat hun eerder dit jaar verschenen debuutalbum wel wat meer aandacht mag hebben.

Wij zijn het daarmee eens dus gaan we op suggestie van de band Hypersonic Super-Asterid draaien. Dat hebben ze in drie versies op single gezet, de album uitvoering, een remix en een single- edit. Het origineel is ruim 8 minuten lang en niet voor niets. Het nummer zit vol prachtige gitaarsolo’s en andere aantrekkelijke elementen met niet op de laatste plaats de zang van miss Trinity Oksana. Zoals we al opmerkten toen we King Cnut uitriepen tot IJsbreker maakt Mandrake Handshake hippierock met een Oosters tintje. Ook Hypersonic Super-Asterid laat zich zo omschrijven, maar dan met naast een pretsigaret ook een Red Bulletje of twee.

Bory – We’ll Burn That Bridge When We Get To It

Bory is de artiestennaam van Brenden Ramirez, een ingezetene van de Amerikaanse stad Portland.

Bory’s roeping is powerpop, de lichtvoetige en melodieuze rocksoort die is geworteld in de muziek van The Beatles 64-66. Zijn albumdebuut is geen groot succes geworden, maar niet geheel onopgemerkt gebleven waardoor zijn nieuwe single wel breed wordt opgemerkt. En omdat het een fijn liedje is. Als We’ll Burn That Bridge When We Get To It een indicatie is voor wat Bory met album 2 van plan is dan lijkt zijn kostje gekocht. Big Star, Badfinger, Emmitt Rhodes: alle groten der powerpop hoor je erin terug.

a fungus – All The Names

a fungus komt uit Nederland. Hadden we niet alleen band die Fungus heet? horen we iemand vragen.

Ja, die van Kaap’ren Varen, maar die heeft niets maar dan ook helemaal niets te maken met a fungus, behalve de nationaliteit dus. A fungus komt uit de hoofdstad en maakt alternatieve rock (postrock?/neo-fusion?/math-wave?). Op hun debuutalbum staat muziek die min of meer aansluit bij de wat ‘moeilijkere’ Britse bands als Black Midi en (de oude) Black Country, New Road, maar op het nieuwe album volgen ze een meer eigen weg. De muziek is niet zozeer minder gecompliceerd, maar minder neurotisch. Wat iets anders is dan relaxed. Er wordt als luisteraar wel iets van je gevraagd. Van de muzikanten overigens ook. Een song als All the Names is niet iets wat speelt na zes jointjes en drie liter bier. Gewoon even het hoofd erbij houden en je zou er best weleens een nieuwe favoriete band bij kunnen hebben.

Popwarmer: Isolde Lasoen – My Kind of Drama

Iedereen heeft z’n eigen drama. De ene loopt ervan weg, de andere zoekt het op. Isolde Lasoen bewaart het hare liefst voor muziek. Voor haar zit de mooiste vorm van drama dáár, in de spanning tussen harmonie, ritme en melodie, in mineurakkoorden en bombastische orkestratie. Haar nieuwe single – én titeltrack van het nieuwe album (uit in ’26) – ‘My Kind Of Drama’ gaat niet over tragiek, maar over de schoonheid van emotie. Over durven voelen, over het durven omarmen wat ons raakt. Een ode aan drama in de muziek.

Fransman-met-Vlaamse-naam Mitch Declerck, bekend van zijn werk met o.a. Kavinsky, Justice, Parcels en Jungle, viel als een blok voor de demo’s en tekende voor productie en mixing. Resultaat: Eclectic chic meets ciné-pop, retrofuturistische synths, filmische flair en een snuifje Italo. Melancholie met glitter. Yoùr Kind of Drama.

Isoldes vorige album ‘Oh Dear’ (2023) kende een opvallend internationaal parcours: het album haalde o.a. – zoals labelgenote Meskerem Mees met ‘Julius’ – de gerenommeerde ‘Sélection FIP’ bij de gelijknamige Parijse zender – zoals labelgenote Meskerem Mees met ‘Julius’ – kreeg airplay op KCRW en BBC, en verwierf een cultstatus in hippe UK-kringen na een virale post van influencer Somewhere Soul.

Dry Cleaning – Let Me Grow and You’ll See The Fruit

Nieuwe nummers van Dry Cleaning hebben altijd even wat tijd nodig. In het begin denk je is dit het nou? Dit kennen we nu wel, maar na herhaaldelijke blootstelling gaat er vaak toch nog een lampje branden.

Let Me Grow and You’ll See The Fruit is anders in die zin dat Flo dit keer fluistert in plaats van praat-zingt op haar normale volume. De tekst is volgens miss Shaw een persoonlijk en spontaan ontstaan (‘stream of conscious) relaas over ‘hyper focus and loneliness’. Haal er uit wat in je kraam van pas komt, maar luister vooral een paar keer voordat je tot een oordeel komt. Album, Secret Love volgt op 9 januari.

Martje Serveert nieuwe muziek week 51 2025

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Robber Robber – Talkback / IJSBREKER
  2. Anni DiRusso – Muck
  3. Ratboys – What’s Right
  4. Fellatio – Ezekiel Is Unwell
  5. Dry Cleaning – Let Me Grow and You’ll See The Fruit
  6. a fungus – All The Names
  7. Mandrake Handshake – Hypersonic Super-Asterid
  8. Bory – We’ll Burn That Bridge
  9. A. Swayze & The Ghosts – Stay Right / BREEKIJZER
  10. Isolde Lasoen – My Kind Of Drama / POPWARMER
  11. Plastic Family – Love and heartbreak in High School / MARTJES SPECIAL

Fellatio – Ezekiel Is Unwell

What’s In A Bandname?’ vroeg een oude bard zich ooit af. Laten we het er maar op houden dat de bedenkers van Fellatio het een opvallende naam vonden. En dat is het.

Wat dat betreft past de bandnaam ook prima bij de muziek, want ook die valt op. Een songtitel als Ezekiel Is Unwell suggereert dat de boys van Fellatio niet van de straat komen. Ezekiel is een profeet die volgens de Hebreeuwse traditie de schrijver is van het Bijbelboek over de ballingschap van het Joodse volk in Babylonië.

Fellatio telt drie leden, maar klinkt hier als een heel (blaas)orkest. Ze komen uit Tilburg/Rotterdam. Hun sound is een mix van Krautrock en glamrock, een kruising van Can en (pre-disco) Roxy Music, maar dan met postpunk-achtige praatzang, en humor. De hamvraag is natuurlijk is het wat? Het antwoord is best wel ja. Goed en vooral ook anders en misschien zelfs wel origineel. Zes minuten is wat lang, maar aan de andere kant je raakt er wel goed in. Live schijnt Fellatio ook goed overeind te blijven. Er is hier dus zeker sprake van een belofte.