Category: Nieuwe Muziek

Big Special – BLACK DOG/WHITE HORSE

Nou moe, blijkt die gast van BIG SPECIAL gewoon te kunnen zingen! Na een hele rits singles waarin frontman Joe Hicklin soort van rapte laat hij nu horen niks geen moeite te hebben met timing, frasering en melodie.

Hij had ook niet langer moeten wachten, we stonden al op het punt om nieuwe nummers van BIG SPECIAL te skippen, want teksueel misschien nog wel interssant, maar muzikaal dodelijk eenvormig. Dat euvel is nu in een keer de wereld uit. BLACK DOG/WHITE HORSE is een geslaagde ballade  (met Ennio Morricone fluitje) over zaken als schuldgevoel, schaamte en depressie. Wat dat betreft hebben we nog steeds te maken met de zelfde BIG SPECIAL als van THIS HERE AINT WATER en SHITHOUSE. Zoals je ziet heeft de band ook het schrijven in hoofdletters nog niet opgegeven. Al met al bewijst het duo met BLACK DOG/WHITE HORSE dat verandering van spijs inderdaad doet smullen.

POST INDUSTRIAL HOMETOWN BLUES, het debuutalbum verschijnt op 10 mei. BIG SPECIAL is op 27 mei te zien in de Paradiso (bovenzaal), de 28ste in de Effenaar, op 31 mei op Vestrock in Hulst en op 1 juni op Dauwpop in Hellendoorn.

la loye – everything everything

la loye is de nom de plume van Anne Lieke Heusinkveld. Na vijf liedjes durven we de stelling wel aan dat er weinig singer-songwriters zijn in het land der traag stromende rivieren die mooiere ballads schrijven/maken /zingen dat la loye.

Met zijn walsende tempo, weemoedige leadzang en fijnzinnige arrangement is ook everything everything weer een song van een zeldzame schoonheid. We zijn dan ook blij te kunnen vermelden dat everything everything de eerste single is van een eerste album van la loye. Wat, hoe en wanneer is nog onbekend, maar geduld zal worden beloond.

Stella – Trash

Zeven songs in vier jaar is niet veel, maar de liedjes die het Amsterdamse Stella loslaat zijn stuk voor stuk bijzonder.

Met Trash, een verbale rocksong met meerdere tempo en mood changes houdt Stella de bal hoog. De expressieve performance van frontvrouw Tosca van der Waals overtuigt op alle fronten net als de potige gitaarpartij van Abel van der Waals. Met info is Stella is net zo karig als met releases dus of Trash alleenstaand is of een voorbode van een EP of iets langers weten we niet, maar hoop doet leven.

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher

Popwarmer: Aaron Frazer – Payback

Aaron Frazer heeft twee nieuwe nummers uit; Payback en de titeltrack van het aankomende album Into The Blue. Je kan Aaron Frazer kennen als bandlid van Durand Jones & the Indications. Maar de singer/songwriter en multi-instrumentalist uit Los Angeles timmert ook solo dus aardig aan de weg. In 2021 kwam zijn debuut uit onder toeziend oog van Dan “Black Keys” Auerbach. Aaron laat nu nog een breder geluid horen; northern soul, psychedelica, spaghetti western, disco, gospel en hiphop sounds.

Martje Serveert nieuwe muziek week 16 2024

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Juniore – La silence (IJsbreker)
  2. The Mysterines – Sink Ya Teeth
  3. The Black Keys – On The Game
  4. Eels – GOLDY
  5. Big Special – BLACK DOG/WHITE HORSE
  6. Bibi Club – Parc De Beauvoir
  7. Water From Your Eyes – Warm Storm
  8. Stella – Trash (NL)
  9. la loye – everything, everything (NL)
  10. Lo Moon – Waiting a Lifetime (Breekijzer)
  11. Aaron Frazer – Payback (Popwarmer)
  12. girl in red – i’m back (Martje’s <3)

The Mysterines – Sink Ya Teeth

De tweede single van het tweede album van The Mysterines uit Liverpool is een vetarme en solo-loze stamper waarin een grimmig zingende frontvrouw Lia Metcalfe de soms vage grenzen verkent tussen pijn en passie, verlangen en verslaving. Producer van Sink Ya Teeth en de andere songs op Afraid Of Tomorrows is Joh Congleton, bekend van zijn werk voor en met o.a. Blood Red Shoes, Lana Del Rey, The War On Drugs en nog heeeeeeel veel meer kwaliteitsacts.

Fink – What Would You Call Yourself

Fink is zo’n artiest die in NL misschien nog wel bekender is dan in thuis in de UK. De inmiddels 51 jarige zanger, echte naam Fin Greenal is van diverse markten thuis. Hij komt uit de dance, maar is ook een succesvol componist (John Legend), producer (Amy Winehouse), remixer (Ryuichi Sakamoto), platenbaas (Virgin/Sony/eigen label).

Maar zijn faam, zeker is ons land rust op zijn verrichtingen als singer-songwriter. De tekst van zijn nieuwe single, What Would You Call Yourself? Lijkt ingegeven door zijn veelzijdigheid. Hoe zou je jezelf noemen als je als enige op aarde was? De song gaat over de kracht van taal en de zin en onzin van namen, merken en gimmicks. De tekst geeft aan dat Fink niet graag in een hokje wordt gestopt. Dat zullen we dan ook maar niet doen. Het nieuwe album van de duizendpoot, Beauty In Your Wake komt begin juli uit.

Lo Moon – Waiting A Lifetime

Het is onmogelijk naar Lo Moon te luisteren zonder aan Tears For Fears te denken. De band maakt absoluut geen geheim van hun liefde voor de geliefde Britse new wave band.

Het moet dan ook een hoogtepunt in de levens van de bandleden zijn geweest toen Curt Smith, een van de oprichters van TFF een tijd terug de bühne beklom om samen met zijn bewonderaars een uitvoering ten beste te geven van Everybody Rules The World.

Luister naar Waiting For A Lifetime en je hoort een song die naadloos op een van de klassieke Tears For Fears album zou passen. Maar dan gebracht met de techniek van nu en een passie die geheel eigen is. En zo staan er nog negen neo-retro juweeltjes op het ‘I Wish You More Than Luck’ album. De artistieke erfenis van Tears For Fears is bij Lo Moon in goede handen.

The Black Keys – On The Game

Een tijd lang konden Pat en Dan niet meer door één deur, maar inmiddels lijkt de kou uit de lucht en daarmee het voortbestaan van The Black Keys verzekerd.

Het duo viert de vrede met een album waar de vrolijkheid vanaf straalt. Ohio Players is een party-album vol poppy songs die veelal tot stand zijn gekomen   met hulp van buitenstaanders. Vooral op Beck heeft zijn stempel op het album mogen drukken. Een andere prominente gast is Noel Gallagher. Zijn gitaarspel siert On The Game, een midtempo popsong die mede door Noel’s George Harrison-achtige gitaarsound een hoog Beatles gehalte heeft. Co-componist van On The Game is Leon Michaels, lid van Dan Auerbach’s hobbyband The Arch en gewaardeerd producer van o.a. Aloe Blacc, Sharon Jones en Ed Michaels Affair.  Iemand dus die je er goed bij kunt hebben op een feestje.