Category: Nieuwe Muziek

Master Peace – Harley

Master Peace is zijn artiest die weigert om zich te laten vastpinnen op een bepaald genre.

Dat wil niet zeggen dat hij alle kanten uitschiet met zijn songs, maar wel dat hij meer variatie biedt dan het gros van zijn vakbro’s. Daarom is hij bij Dan Carey aan het juiste adres, die heeft van onvoorspelbaarheid zijn handelsmerk gemaakt. Harley is uit op Carey’s Speedy Wunderground, als onderdeel van dat labels Singles Series. Dat betekent dat ook Harley in één dag is geschreven, opgenomen en gemixt. Dan Carey produceerde het energiek een glamrockerige Harley samen met de zanger zelf die thuis Peace Okezie wordt genoemd. MP zingt zonder gene over zijn seksleven. Het beroemde motormerk voert hij op als metafoor voor opwinding.

LEAP – Waste Your Love

En voorts zijn wij van mening dat LEAP veel meer aandacht verdient dan de band tot nu toe heeft gekregen.  Vandaar dat wij voor de 6e x een nummer van de bende van Jack Balfour-Scott uitroepen tot BREEKIJZER!

Het heftig rockende Waste Your Love is de 4e single van het 1ste album van de Britse boys. De nieuwe single laat precies horen wat de muziek van LEAP zo aanstekelijk maakt; hard maar geen herrie, smaakvol ingericht met dikke lagen gitaar en last maar niet least; de immer aantrekkelijke zang van aanvoerder Jack. De algehele sfeer kun je best omschrijven als triomfantelijk. 3 oktober is D-Day dan verschijnt dan eindelijk het langverwachte debuutalbum van LEAP. Titel? Entropy! Wat dat betekent? Google is your friend 😉

Ga LEAP live zien op 22/10 in de Muziekgieterij in Maastricht en/of op 23/10 TivoliVredenburg & 24/10 in Het Burgerweeshuis in Deventer.

Joyeria – I don’t know, who cares

Dan Carey (Wet Leg/Fontaines DC/ Royel Otis) produceerde de nieuwe single van de Britse alternatieve levensliederenzanger Joyeria.

Volgens het burgerlijk wetboek heet Joyeria Artur Dyecinski. Je begrijpt dat hij de behoefte voelde om zich een artiestennaam aan te meten. Niet alleen heeft Joyeria een fijne, donker stem ook schrijft hij poëtische teksten waarin een sardonisch gevoel voor humor doorschemert. Met zijn productie plaatst Carey de zanger-componist in de traditie van indie-crooners als Lou Reed en Nick Cave (en Ray Davies). Na wat singles en een EP werkt het duo nu aan een eerste album voor Carey’s eigenzinnige Speedy Wunderground label.

The Thing – Irresistible  

De nieuwe single van The Thing begint met een citaat uit een liedje van Harry Nilsson; I Guess The Lord Must Be In New York City uit de film Midnight Cowboy (1969).

De rest van de tekst hebben ze zelf bedacht en de muziek ook, zij het binnen de afbakeningen van het garage-rockidioom. Irresistible is het slotstuk van het nieuwe album van de Native New Yorkers.  eerder dit jaar kwam de band -ondanks technische tegenslag- zeer goed uit de verf op Best Kept Secret. Dat gaf hun vorige single Something To Say zo’n impuls dat die nu met zevenmijlslaarzen door de Graadmeter stapt. Dat nieuwe album heet gewoon ‘The Thing’. (het zijnde Amerikanen spreek je de bandnaam waarschijnlijk uit als The Thang). Het is hun derde. Buiten onze leefomgeving is The Thing nog niet echt een ding. De nieuwe plaat zou daar wel eens verandering in kunnen gaan brengen. Zeker als The Thing ook weer eens komt spelen. 

Sir Chloe – Passenger

Passenger van Sir Chloe, de bedroomband van de Amerikaanse Dana Foote is geen cover van het bekende Iggy Pop nummer, maar een eigen liedje over een abusieve relatie.

De sound van deze derde single van Sir Chloe‘s nieuwe album is ook niet punk of iets wat daar op lijkt, maar eigentijdse indie met een nineties smaakje. Sir Chloe begint iets van een oude bekende te worden. We brachten je eerder met haar in aanraking middels IJsbreker Company (2022) en songs van haar tweede album. Dat is inmiddels een paar miljoen luisteraars geleden. Sir Chloe‘s 3e verschijnt op 22 augustus onder de titel Swallow The Knife. Plannen voor een trip onze richting op zijn er nog niet.

Dream Nails – Organoid

Organoid van Dream Nails is een lekker raar plaatje. Denk je de zang weg hoor je een leuk surf/crime-rock-achtig instrumentaaltje. Haal je de muziek weg dan hoor je een vrouwelijke versie van Rage Against The Machine.

Speel je het nummer gewoon af zoals door de natuur bedoeld en je hebt een energiek punk-surfnummer met bozemeidenzang. En waarover winden de dames zich op? Over de verkrachting van de aarde door door de grootindustrie met voorop big tech. Dream Nails is Engels en feministisch en politiek etc en derhalve onderdeel van de hard groeiende UK femi-punkpool waarbinnen ook bands als The Pill, Panic Shack en Lambrini Girls actievoeren. Met die kanttekening dat Dream Nails mogelijk iets meer aandacht schenkt aan de muzikale kant van de goede zaak.

Radio Free Alice – Toyota Camry

Zelf identificeert Radio Free Alice zich als een Australische tegenhanger van MGMT. Ons doet de band vooral aan R.E.M. denken.

Vanwege de gitaren natuurlijk maar ook door de naam. Radio Free Europe was een van de eerste (en beste) singles van Michael Stipe & Co. Zonder echt spectaculair te zijn is Toyota Crammy een solide, mooi gemaakte single en een prima introductie tot een band ‘from down under’ die nu eens niet musiceert onder invloed van magic mushrooms. Radio Free Alice is nog een vrij jonge band. Aan een album zijn ze nog niet toe, wel aan een nieuwe EP met daarop deze ode aan het inmiddels uit de handel genomen model van autofabrikant Toyota. Producer van de Empty Words EP is Peter Katis (Bloc Party/Interpol). De release is  al over een week of zo.  

Jerskin Fendrix – Beth’s Farm

Oudere luisteraars kunnen zich misschien nog wel die ene hit herinneren van Laurie Anderson, het minimalistische en ruim acht minuten lange Oh Superman (1981). Beth’s Farm, de nieuwe single van Jerskin Fendrix, de opvolger van IJsbreker Sk1 doet daar wel wat aan denken (en aan The Coffee Cola Song van Francis Bebey).

De begeleiding bestaat uit niet veel meer dan een stem die een fluit imiteert (of een fluit die een stem nadoet). Tegen het eind komt er wat percussie bij en een strijkje. Jerskin’s stem doet wel aan die van David Byrne denken. In de clip zien we ook Emma Stone. Beth’s Farm is een onalledaags nummer dat zeker niet bij iedereen in goede aarde zal vallen. Maar niemand kan ontkennen dat het heel bijzonder is wat kunstmusicus, soundtrack-componist en hobbyboer Jerskin Fendrix hier presenteert. 

The Mary Wallopers – The Juice

2025 ontwikkelt zich als een uitstekend jaar voor Ierse muziek en dan denken we niet alleen aan al die postpunk-bands die ontspruiten in het kielzog van Fontaines DC, maar ook aan als typisch Iers herkenbare pop, rock en indie-acts.

Zoals daar zijn Cardinals, Lankum, Brógeal (ok die zijn Schots, maar klinken Keltisch en dus Iers) en last but not least The Mary Wallopers. Die laatste band heeft goud in handen met The Juice, een song die naadloos past in de traditie van bands als The Chieftains, Dubliners en Planxty, maar er ook bij  fans van The Pogues en Amerikaanse neven als Flogging Molly en Dropkick Murphy’s in zal gaan als een pint guinness. Wat The Juice meer maakt dan een dorstig makend kroeglied zijn de solo’s aan het eind. Die bieden een mooie balans van sentiment en virtuositeit en houden de geur van geitewollen sokken buiten de pub.