Het New Yorkse drietal Sunflower Bean oogstte veel succes met hun laatste album Twentytwo In Blue uit 2018. Ze scoorden indiehitjes met o.a. Twentytwo, Come For Me en Moment In The Sun. Op 6 mei komt hun derde album Headful Of Sugar uit. De tweede single afkomstig van deze plaat is pure indiepop!
Category: Nieuwe Muziek
SPICE – Any Day Now
SPICE maakt punk op zijn California’s. Meer in spirit dan in stijl. Voor een punkachtige kunnen ze ook opvallend goed spelen. Dat uit zich o.a. in een opvallend lange gitaarsolo. Die gitaar is sowieso wat Any Day Now er doet uitspringen. De gitarist heeft duidelijk een versterker die tot 11 kan en een pedaal met standje vuig.
Binnen de Californische punkscene is SPICE een soort superband, want samengesteld uit leden van Creative Adult, Sabertooth Zombie en Cermony. Die laatste leverde de zanger en de drummer. Any Day Now is de eerste single van wat het tweede album van SPICE gaat worden. De titel is Viv en de producer was een gast van Deafheaven. Releasedatum is 20 mei.
Popwarmer: Florence + The Machine – My Love
Zo poppy als op My Love hebben we Florence + The Machine volgens mij nog nooit gehoord. Florence + The Machine is al een poos niet echt meer indie, maar die stem blijft natuurlijk fantastisch. My Love is een hele frisse song en extreem dansbaar. Niet zo verrassend dus dat het nieuwe vijfde album Dance Fever gaat heten. De release daarvan is 13 mei.
Donna Blue – Solitaire
Vintage pop band Donna Blue kondigt hun debuutalbum ‘Dark Roses’ aan, dat 13 mei zal uitkomen op Snowstar Records. Met deze aankondiging brengt de band ook de tweede single van het album uit, ‘Solitaire’. Dit nummer is de opvolger van de eerder dit jaar uitgebrachte titel track ‘Dark Roses’. ‘Solitaire’ komt samen met een video, opgenomen in de bergen en baaien van Mallorca, en is nu overal beschikbaar.
Na drie veelgeprezen EP’s kondigt Donna Blue haar debuut album ‘Dark Roses’ aan, dat de luisteraar een filmisch beeld schetst. Ergens tussen droomstaat en zwoele spanning, speelt het album met het bestaan in een zorgvuldig geschapen parallel universum. Wie ervoor kiest ze daar naartoe te volgen, staat een prikkelende ervaring vol twangy gitaren en sensuele vocalen te wachten. De sound doet denken aan artiesten als Nancy & Lee, Serge Gainsbourg en Julee Cruise – tegelijkertijd wordt ook inspiratie geput uit klassieke film componisten als Ennio Morricone, Piero Piccioni en John Barry. Aan romantische ideeën over muziek en cinema geen gebrek bij dit duo, en zo bloeit het album uit tot een geheel dat niet zou misstaan als soundtrack van een spionage- of Franse new wave film uit de jaren ’60.
De tweede single van het komende debuut album, ‘Solitaire’, is geïnspireerd door Franse yé yé en de film componist John Barry. Twee geliefden op zee die stuurloos drijven richting een donkere lucht, en als de wind het overneemt, is alles wat ze kunnen doen zich overgeven, een schietgebedje naar de maan sturen en wachten tot ‘t voorbij gaat. Deels gaat het nummer over de apathie die kan ontstaan wanneer er teveel slecht nieuws op je af komt. ‘Solitaire’ zou goed onderdeel kunnen zijn van een ‘60s film soundtrack, en de bijbehorende video deelt dat nostalgische gevoel. Het duo legt uit: “Voor deze video wilden we ons meer verdiepen in het maken van een verhaallijn. We stelden ons verveling op een paradijselijke plek voor, enigszins als Godard’s ‘Pierrot Le Fou’, die vonden we in de bergen en baaien van Mallorca. Onze kleding is rood, wit en blauw, een soort ode aan de Franse tekst. Dat vulden we aan met een beetje magisch realisme, en een blauwharige zeemeermin geïnspireerd door ‘Rusalochka’.”
Donna Blue speelt de volgende shows in Nederland:
17-05 Melkweg, Amsterdam (NL)
18-05 Paard, Den Haag (NL)
19-05 Hedon, Zwolle (NL)
26-05 Mezz, Breda (NL)
27-05 Ekko, Utrecht (NL)
29-05 Patronaat, Haarlem (NL)
02-06 Luxor Live, Arnhem (NL)
05-06 Rotown, Rotterdam (NL)
Porcupine Tree – Of The New Day
Eigentijds Brits progrocktrio Porcupine Tree stelt weer niet teleur met het gelaagde en geslaagde Of The New Day. De voor de band’s doen korte track -nog geen vijf minuten- heeft alles wat Porcupine Tree een act formaatje Ziggo Dome maakt; een dromerig begin, gevolgd door een epische break, hemelbestormende gitaren, kamerbrede drumroffels, mellotrons en mannenkoren en een slot waarin de rust van het begin weer terug keert. Dit alles uiteraard in wisselende tempi.
Of The New Day is de tweede single van Porcupine Tree na een jaar of tien oorverdovende stilte. Opperhoofd Steve Wilson had de band opgeheven, maar dat verzuimd te vertellen aan zijn medemuzikanten. In de tussenliggende tijd is de populariteit van Porcupine Tree alleen maar gegroeid zozeer zelfs dat een herstart onontkoombaar werd. Fans dienen er echter rekening mee te houden dat het nieuwe album hun laatste wordt en de tour een afscheidstournee.
Closure/Continuation komt uit in juni. In oktober begint de tour in het kader waarvan Porcupine Tree op 7 november te zien zal zijn in de eerder genoemde Ziggo Dome.
Kevin Morby – This Is A Photograph
Er gaat bijna geen jaar voorbij of Kevin Morby laat wel iets van zich horen. Is het geen nieuw album dan is het wel een speciale sessie, een gelegenheidsduet of een bijdrage aan een project om het werk van een half vergeten voorganger onder de aandacht te brengen. En dat al bijna tien jaar lang. Al doende heeft hij een aardige verzameling indie classics bij elkaar gespeeld, songs als Beautiful Strangers, Harlem Rivers, I’ve been To The Mountain en meer.
Of This Is A Photograph ook zo’n blijvertje is zal nog blijken, maar goed en bijzonder is de nieuwe single zeker. This Is A Photograph lijkt niet op, maar doet wel enigszins denken aan Bob Dylan (of T Bone Burnett). Dat komt omdat Kevin dit keer niet zingt, maar voordraagt. Hij begint met het beschrijven van een oude foto, maar al snel wordt het een associatieve stroom van woorden. De begeleiding wordt steeds vuriger en nadert na toevoeging van blazers en een vrouwenkoor het kookpunt. Tegen het eind scandeert Kevin alleen nog maar de woorden, “This Is What I Miss About Being Alive, This Is What I Miss After I Die!”
This Is A Photograph is het titelnummer van Kevin’s 6e studioalbum. De releasedatum is 13 mei. Op 29 mei staat hij in TivoliVredenburg.
Drug Church – Tiresome
Drug Church valt met de deur in huis op Tiresome, een van de tien nieuwe brandbommetjes die te vinden zijn op Hygiene, album vier van het gajes uit upstate New York. De band beoefent alle denkbare vormen van punk en doet dat met enorme overgave.
Opperhoofd Patrick Kindlon klinkt alsof hij zijn stem al op de kresj is kwijtgeraakt. Elke poging tot melodieus zingen heeft hij al lang geleden opgegeven. Zijn broeders rocken alsof hun leven er vanaf hangt. De enige regels waar ze zich aan lijken te houden zijn tegelijk beginnen en tegelijk ophouden. Daartussen heerste anarchie. En toch en toch is het ‘pretty poppy’ wat de mannen uitvreten, in het algemeen en op Tiresome in het bijzonder. Dat is knap en bijzonder, dat is typisch Drug Church.
Band of Horses – Warning Signs
Na een vertraging is het nieuwe Band Of Horses nu alom te beluisteren. We bevelen je aan dat ook te doen, want Ben Bridwell en zijn begeleiders hebben met Things Are Great een van hun beste albums afgeleverd. De songs zijn af, de uitvoeringen bevlogen en de productie zakelijk en doeltreffend.
Met zijn folkrockgitaren, indringende opbouw en Bridwell’s smachtende zang heeft openingsnummer Warning Signs alles wat Band Of Horses zo bijzonder maakt. Na twee toch wat mindere albums was de vrees een beetje dat de band uit South Carolina zou terugvallen in het peloton van eens geweldige en nu wel aardige bands. Maar Ben en zijn boys hebben het verval weten om te keren in een groei zodat we Band Of Horses nu met recht en reden één van de betere Amerikaanse indie bands van deze eeuw kunnen noemen.
PUP – Matilda
Er zijn gitaristen die hun instrument een koosnaampje geven. Er zijn odes geschreven aan het zessnarige monster. Er zijn huwelijken stukgelopen omdat de man meer van zijn gitaar hield dan van zijn vrouw. Maar een song geschreven vanuit het perspectief van een gitaar was er nog niet.
Matilda is de naam van de gitaar van Stefan Babock, de zanger van PUP. Hij kreeg het instrument van een vriend toen hij op zwart zaad zat. Jarenlang waren ze trouw aan elkaar, maar toen het beter begon te gaan met de band begon het op te vallen dat Matilda toch wel wat gebreken vertoonde. De boys in de band begonnen te morren en Stefan zag zich gedwongen een beter instrument aan te schaffen. Toen hij een jaar later Matilda in een hoek zag staan te verstoffen, besloop hem een schuldgevoel dat leidde tot het schrijven van Matilda. Op basis van het voorgaan de zou je een sentimentele ballad verwachten waarin Matilda ‘gently weeps’. Niet dus! PUP’s Matilda is een volvette rocksong, een scheurende aubade waarin het bezongen onderwerp nog één keer mag uitpakken waarna ze definitief aan de spreekwoordelijke wilgen wordt gehangen.
PUP is een (voormalige) punkband uit Toronto die op 1 april hun 4e album uitbrengt, ‘The Unraveling Of PUP The Band’. Mocht de naam je bekend voorkomen, dat kan. Matilda is het vierde PUP nummer dat we draaien, maar hun eerste IJsbreker.
Josephine Odhil – Secrets
Josephine Odhil klinkt als een kruising tussen Kate Bush en Assepoester. Als ze begint te zingen komen van heinde en ver de vogeltjes en de vlinders aangevlogen. Met haar betoverende stem en hallucinante songs creëert ze een magische wereld waarin alles pais en vree lijkt te zijn. Muzikaal escapisme op zijn best.
Josephine Odhil, die eigenlijk Josephine van Schaaik heet kennen we nog als zangeres van Jungle By Night offshoot The Mysterons, een bijzondere band die na slechts één album in rook is opgegaan. Als Odhil heeft Josephine nu drie singles uit. Hopelijk zijn die een opmaat naar een album zodat we lekker lang in hogere sferen kunnen verkeren.