Category: Nieuwe Muziek

Ciao Lucifer kijkt terug naar verloren vrienden in nieuwe single ‘Too Late to Die Young’

De nieuwste single van Ciao Lucifer genaamd Too Late to Die Young is nu overal te beluisteren. Dit nummer is een vervolg op hun eerste single Trip die zij eerder dit jaar uitbrachten. Too Late to Die Young gaat over de jeugd van de twee middelbare schoolvrienden. Als je jong bent kan je wel eens een hele korte bocht nemen en vrienden uit het oog verliezen die eigenlijk heel belangrijk zijn. We streven succes na, maar waar gaat het eigenlijk om in het leven? “When you run in a pack. Ain’t no time to look back.”

Ruben Hein neemt je mee op een mileubewuste reis met zijn nieuwe album ‘OCEANS’

Op dit album komt Rubens veelzijdigheid en talent als songwriter meer naar voren dan ooit.

Ruben Hein gaf de wereld al wat voorproefjes van zijn nieuwe project middels meerdere singles en een documentaire, maar vanaf vandaag kan iedereen luisteren naar zijn nieuwe album OCEANS. Voor OCEANS combineerde Ruben zijn twee grootste liefdes; muziek en natuur. Begin 2020, vlak voordat de pandemie uitbreekt, bevindt Ruben zich op een boot op de Zuidpool, omgeven door eindeloze zeespiegels, pinguïnkoloniën, walvissen en verlaten nederzettingen. Tijdens deze  Artist In Residency legt hij in een ministudio -in zijn cabine op het schip- de eerste ideeën vast voor zijn nieuwe project: OCEANS.

 

Tijdens het creatieve proces van zijn vorige album Groundwork Rising herontdekte Ruben zijn andere liefde: de natuur – en in het bijzonder de vogels die hij vroeger met zijn moeder bewonderde, verrekijker binnen handbereik. “Ik vraag me voor lange tijd af waarom ik het eigenlijk zo leuk vind. Het tapt op een bepaalde manier in op mijn diepste gevoelens. Ik krijg dezelfde energie van muziek als wanneer ik met mijn verrekijker naar vogels kijk. Als ik op het podium sta of als ik een liedje schrijf: ik krijg het gevoel dat ik iets gevonden heb. Het eureka-gevoel.” aldus Ruben over zijn passie.

Gelijktijdig vroeg hij zich af of er een manier bestaat om zijn twee diep gekoesterde interesses -natuur en muziek- met elkaar te kunnen combineren. Zijn expeditie naar de Zuidpool -aan boord van het zeeschip de Hondius- leverde bijzondere ervaringen op die intrinsiek werden verweven in de nieuwe muziek van Ruben. De natuur biedt hem naast inspiratie voor de songs, vooral stof tot nadenken. Zo is Guard Down bijvoorbeeld geïnspireerd op de beladen tijd aan het uiteinde van de wereld. Ruben’s verwondering ging gepaard met een besef: hoe overweldigend de natuur ook is, het is tegelijkertijd een fragiele levenscyclus die eenvoudig verstoord kan worden, met desastreuze gevolgen.

Om met dit project daad bij woord te zetten is Ruben een samenwerking met Natuurmonumenten aangegaan, waarbij voor elk verkocht album een boom zal worden geplant. Uiteindelijk zal dit resulteren in een heus nieuw bos ter compensatie van de CO2 uitstoot. Ook is de buitenhoes van de LP gemaakt van plantbaar growing paper, waarmee de luisteraars worden aangemoedigd hun eigen omgeving op te fleuren met de bij- en vlinderlokkende bloemen die uit het papier groeien. Naar aanleiding van het album onderneemt Ruben ook een clubtour, samen met de band waarmee hij het album opnam. Geheel in de trant van de boodschap die hij met dit album wil verspreiden gebeurt dit op de meest CO2 vrije manier mogelijk. Op deze manier wil Ruben laten zien dat zowel met grote als kleine gebaren kan worden bijgedragen aan natuurbehoud.

Ruben heeft met OCEANS zijn liefde voor de natuur en muziek weten te combineren. De teksten benadrukken dat het tijd is om zelf actie te ondernemen zoals in I Don’t Deserve It. Niet alleen voor het behoud van grootschalige natuurgebieden zoals de Zuidpool, maar zeker ook van de natuur in je eigen omgeving. Tijdens het opnameproces van het album omarmde Ruben de troost en de verwondering van het altijd onderweg zijn, de constante intuïtieve beweging. In plaats van een specifiek muzikaal kader uit te snijden, volgt hij de impuls die natuurlijkerwijs opwelt in het bijzijn van producer Ferdy van der Singel en vaste band bestaande Wessel Herbschleb, Julian du Perron en Nicky Hustinx.

Op deze verzameling liedjes komt Rubens veelzijdigheid en talent als songwriter meer naar voren dan ooit: het is een een volledige overgave aan de roes van ideeën en richtingen. Ruben Hein laat zijn nieuwsgierigheid voor het leven aan het roer.

Luister hier naar OCEANS op jouw favoriete streamingsdienst.

The Afghan Whigs – I’ll Make You See God

The Afghan Whigs verbreken een stilte, die zo’n jaar of vijf heeft geduurd met misschien wel hun vuigste, hardste en ruigste nummer. Het lijkt wel of Greg Dulli (die in 2020 nog wel met een goed soloalbum kwam) wil laten horen dat 56 ook maar een nummer is. Ze zijn er dus weer, 32 jaar nu hun albumdebuut laat The Afghan Whigs horen dat er nog volop leven in de band zit! Bijzonder ook wel dat the Whigs juist net deze week met een nieuwe single komen in de week dat Gregs goede muzikale vriend Mark Lanegan is overleden.

Vooralsnog is I’ll Make You See God een losstaand liedje, bedoeld om een nieuwe tournee aan te kondigen en dus geen nieuw album. Aangezien de mannen de baan op gaan zal dat nog wel even op zich laten wachten.

I’ll Make You See God is het eerste nummer van de Whigs zonder gitarist Dave Rosser, die in 1997 is overleden. Wie zijn vervanger is weten we niet, maar zo te horen zijn het er minstens twee. Aan I’ll Make You See God gaat de band overigens een leuk zakcentje overhouden. Het nummer zit namelijk in de game Gran Turismo 7.

L’objectif – Same Thing

Het opwindende L’objectif uit Leeds brengt hun gloednieuwe single (en video) uit genaamd ‘Same Thing’. L’objectif zijn klasgenoten Saul Kane (zang, gitaar) en Louis Bullock (drums) – die op 12-jarige leeftijd voor het eerst een band vormden – Ezra Glennon (bas) en Dan Richardson (gitaar). ‘Same Thing’ laat een nieuwe, robuuste kant zien van L’objectif. De jonge vrienden – geen van allen ouder dan 18 jaar – hebben een gedeelde liefde voor jazz, funk, hiphop, punk, postpunk, en bijna alles daartussenin. De band krijgt in de UK al veel support van o.a. The Sunday Times (Breaking Act), The Observer (as a One to watch), BBC Radio 1 Next Wave, NME First On en diverse radio dj’s.

Death Cab for Cutie – Waiting For The Sunrise

Laten we maar meteen verklappen dat die prachtige nieuwe single van Death Cab For Cutie geen eigen nummer is, maar een liedje van -hou je vast-  Yoko Ono!

Het originee; staat op een album dat Mrs Lennon in 1973 uitbracht. In die tijd werd Yoko nog gezien als de talentloze splijtzwam die The Beatles ten val bracht. Gelukkig is dat beeld in de loop der tijd bijgesteld. Haar stem blijft wat de Engelsen noemen ‘an acquired taste’, je moet er dus van houden, maar dat ze wel degelijk iets in haar mars heeft daar twijfel nu bijna niemand meer aan.

Voor de hardnekkig sceptici hebben een aantal notabele fans een album opgenomen met nummers van Yoko. De plaat heet Ocean Child (= de betekenis van de naam Yoko in het Japans) waaronder David Byrne, Sharon van Etten en Japanese Breakfast. En Death Cab For Cutie dus. Yoko werd berucht door songs waar ze hard op schreeuwde, maar ze heeft ook ‘gewone’ popsongs gemaakt. Waiting For The Sunrise is daar een mooi voorbeeld van. De versie van Death Cab for Cutie zit ergens tussen een mantra en een kinderliedje in. Daardoor komt de positieve boodschap, na regen komt zonneschijn uitstekend uit de verf. Ocean Child is nu uit.

STONE – Stupid

Goed beschouwd is STONE een coverband met eigen nummers. Er is niks origineels en weinig authentieks aan nieuwe single Stupid. STONE klinkt als een kloon van alle bands die actief waren in het Manchester van de eerste helft van de jaren 90.

Helemaal niks nieuws onder de zon dus. Maar in geval van STONE treedt er een derde popwet in werking (na die van de originaliteit en authenticiteit), die van ‘beter goed gejat dan slecht zelf gedaan’. Stupid zit zo slim in elkaar dat niemand de band van plagiaat kan beschuldigen. Daarnaast doet het nummer wat het moet doen, opwinding veroorzaken.

De Madchester sound is een een wiel dat het verdiend om om de zoveel tijd opnieuw te worden uitgevonden. Je kunt STONE schaamteloos noemen, maar dat is nou juist wat veel Britpop zo leuk maakt, de branie. En dat heeft STONE in overvloed.

SOAK – last july

Bridie Monds-Watson, alias SOAK, heeft onlangs hun derde album If I Never Know You Like This Again aangekondigd. Het wordt uitgebracht door Rough Trade Records op 20 mei 2022. Luister naar een nieuwe track “last july” en bekijk de bijbehorende video die is gemaakt door Ellius Grace, met in de hoofdrol Bridie en hun partner. “If I Never…” is het vervolg op Grim Town uit 2019 en SOAK’s voor Mercury genomineerde debuutalbum uit 2015 Before We Forgot How to Dream.

Bridie Monds-Watson (hen/hun) van SOAK heeft hun leven vanaf jonge leeftijd onophoudelijk in foto’s en video vastgelegd. “Ik haat het idee om ouder te worden en te vergeten, of een gezin te hebben en niet in staat te zijn om een ​​herinnering of een gevoel perfect uit te leggen. Ik wil me altijd precies herinneren hoe ik me op een bepaald moment voelde’, legt Bridie uit. Het is dan ook volkomen logisch dat If I Never Know You Like This Again bestaat uit wat Bridie ‘song-memories’ noemt. Na veel van het nieuwe album te hebben geschreven tijdens de pandemie, toen de tijd op zijn langzaamst voelde, maakte Bridie’s obsessieve behoefte om elk hoofdstuk van hun leven te documenteren als een wonder van het alledaagse.

Naast Tommy McLaughlin (hij/hem) die al lang samenwerkt met Bridie, schreven de twee het grootste deel van het album samen terwijl ze obsessief luisterden naar indiebands als Broken Social Scene en Pavement en het klassieke album The Bends van Radiohead. Ze werkten aan dit nieuwe, door riffs geleide geluid uit het midden van de jaren 90, “nerding out on guitars and pedals like moronic bros” voordat ze het met de rest van de band opnamen in Attica Studios in Donegal. Eerdere SOAK-albums waren ofwel op afstand opgenomen of door slechts twee mensen, maar “If I Never…” ziet alle leden van SOAK tegelijkertijd in de studio. Na het grootste deel van de pandemie van elkaar weg te zijn geweest, was het belangrijk om de plaat als band te maken, en de vreugdevolle energie om iedereen weer in dezelfde ruimte te hebben is voelbaar.

Op If I Never… worden de briljante melodieën van SOAK volledig in de schijnwerper gezet. De lead single ‘last juli’ bevat een meesterlijk afwijkende vocale set tegen bezwijmende gitaren, waardoor een weelderig popnummer ontstaat dat niet zou misstaan in de aftiteling van een coming-of-age-film uit de jaren 90. Tekstueel slaagt Bridie erin zowel speels als zelfbewust te zijn. Het idee van identiteit staat centraal in de plaat en Bridie’s teksten zijn even persoonlijk als universeel. “Dit album is het meest accurate beeld van mij. Ik voelde helemaal geen druk, het was bijna alsof ik aan het razen was terwijl ik aan het schrijven was. Toen ik naar het verleden keek, was het alsof ik een grote bingomolen had van al mijn recente herinneringen, de willekeurige selectie die daar uit kwam rollen, zou ik oppakken. Het heeft me geholpen om mijn verleden te verwerken.” Door gebruik te maken van hun specifieke ervaringen, is het resultaat een plaat die diep herkenbaar en sprankelend is, terwijl het de ups en downs van hun reis doorkruist om een volledig gerealiseerd persoon te worden.

TAPE TOY – The One Who Got Away

Up tempo liedjes met down tempo onderwerpen, Tape Toy heeft zich er zo’n beetje in gespecialiseerd. Ook nieuwe single The One Who Got Away klinkt lekker vrolijk. Op het eerste gehoor dan, onder de oppervlakte broeit het.

De goede verstaander hoort ook aan de stem van de zangeres, en de toon van de gitaar dat ‘all is not well’ in Tape Toy land. Er is liefde in het spel, maar die lijkt van een kant te komen.

En zo staan er nog 11 andere onbeantwoorde liefdesliedjes op het debuutalbum van Tape Toy dat de toepasselijke titel ‘Honey,WTF!’ heeft meegekregen.