Category: Nieuwe Muziek

Beach House – New Romance

Zoals eerder vermeldt verschijnt het nieuwe album van Beach House, Once Twice Melody als feuilleton, vier tracks per worp. 18 nieuwe nummers in totaal. Deel 1& 2 staan nu online deel 3 volgt 19 januari. De hele mikmak is vanaf 18 februari beschikbaar als dubbel LP en cd.

Het fijnste nummer van deel 2 van de serie is New Romance. De track heeft het bekende warme bad effect waar Beach House patent op heeft, maar onderscheidt zich van de rest door terug te grijpen op de vintage sound van synthipop-pioniers als Yellow Magic Orchestra, Telex en The Korgis. Met name het ‘gorgel effect’ op de zangpartij van Alex Scally is heerlijk retro.

Een nieuw album van Beach House is altijd een feest, maar in deze onzekere tijden is Once Twice Melody de juiste plaat op het juiste moment. 

Yīn Yīn – Nautilus

We beginnen het nieuwe jaar met een opvallende IJsbreker, de tweede instrumentale in onze geschiedenis. En is nog van Nederlandse makelij ook! (De eerste was Ethiopino van Jungle By Night in de begintijd van Pinguin).

De makers van Nautilus noemen zich Yin Yin. De kern van de band bestaat uit Yves Lennertz en Kees Berkers, twee bevlogen muzikanten die een liefde voor exotische muziek in het algemeen en voor Oost-Aziatische muziek in het bijzonder delen. Ze kennen elkaar van het Maastrichter nachtleven dus zit er een beat en een funky bas in in vrijwel alles wat ze doen. De plannen die ze samen smeedden vroegen om meerdere muzikanten. Zo groeide het duo uit tot een nu vijfkoppige band waarvan in 2019 een eerste album verscheen onder de titel, The Rabbit That Hunts Tigers.

De muziek van Yin Yin is genre-fluïde, fans van Khruangbin komen aan hun trekken maar ook die Altin Gün en Jungle By Night. Feitelijk iedereen met een open muzikale geest en gevoel voor ritme.

Nieuwe single Nautilus klinkt als een logisch vervolg op het debuutalbum, alleen nog beter opgenomen en geproduceerd. Het nummer in woorden vatten is niet eenvoudig, maar het had -zeg maar- niet misstaan op de soundtrack van een Bollywood verfilming voor de Oost-Aziatische markt van 20.000 Mijlen Onder Zee, de roman van Jules Verne. Nautilus is de naam van de onderzeeër van Kapitein Nemo uit dat verhaal.

Het nieuwe album van Yin Yin heet The Age Of Aquarius en staat voor 11 maart.

Courtney Barnett – Things Take Time, Take Time

Courtney Barnett – Things Take Time, Take Time (Marathon Artists/Mattan)

Als zielsverwant van Kurt Vile, met wie Courtney Barnett in 2017 het alom geprezen Lotta Sea Lice uitbracht, lag het in de lijn der verwachtingen dat ze ook op haar derde album geen radicaal andere koers zou gaan varen. En zo geschiedde.

Barnett klinkt nog altijd net zo lijzig als Vile en ze maakt liedjes die in het verlengde liggen van het timbre en dat tempo hetgeen ze omarmde om nooit meer los te laten. Op Things Take Time, Take Time is alles dan ook bij het oude gebleven en dat bevalt uitstekend. Van Motörhead verwachtten we immers ook nooit dat ze iets met ballades zouden gaan doen. Het is fijn dat schoenmakers bij hun leest blijven. Ook in een lockdown.

Things Take Time, Take Time is een titel die het album grandioos samenvat. Barnett schreef alle songs weer eigenhandig en assisteerde Stella Mozgawa tijdens de productie van de tien songs. Mozgawa, evenals Barnett afkomstig uit Australië, drumt in de indierockband Warpaint en werkte bovendien samen met Kurt Vile, alsook gelijkgestemde Adam Green. Muzikanten die een broertje dood hebben aan gejaagdheid. Al is het ook niet zo dat álles in één tempo gebeurt en dus ook niet bij Barnett, die met Write A List Of Things To Look Forward To er toch even in slaagt de voetjes van de vloer te krijgen. Geen al te wilde boel overigens.

Multi-instrumentalist Barnett, die opgroeide in Sydney en tegenwoordig op Tasmanië woont, is gewend aan een bepaalde ontspannenheid die gewoon is in Australië in het algemeen en Tasmanië in het bijzonder. Dus wat dat betreft vertaalt ze haar omgeving en belevingswereld naar liedjes. Met een hoofdrol voor haar gitaar, terwijl ze op Things Take Time, Take Time ook, onder andere, viool, basgitaar en piano speelt.

Barnett heeft met haar praatzingende stijl een indiesoftrockplaat afgeleverd die andermaal veel humor kent in de teksten en die dezelfde staat van ontspannenheid kan opleveren als die van Barnett zelf. Daar kan geen reiki tegenop. Pieter Visscher

 

 

The Smile – You Will Never Work In Television Again

Met de release van You Will Never Work In Television Again, de debuutsingle van The Smile is een eventuele Radiohead reünie nog verder op de lange baan geschoven. The Smile is namelijk het nieuwe speeltje van Thom Yorke, Jonny Greenwood en jazzdrummer Tom Skinner (Sons Of Kemet). Wat de reden van de afsplitsing is is onbekend, zucht naar artistieke vrijheid lijkt het niet te zijn, even lekker uit de band springen ook niet daarvoor is de overigens cryptische te tekst te serieus.

You Will Never Work In Television Again is een melodie en vetarm, hard rocknummer, noem het post-punk dat wel doet denken aan vintage Stones of Plastic Ono Band. Het is lang geleden dat Yorke en/of Greenwood zo energiek klonken.

Er staan verschillende filmpjes van The Smile op Youtube. Op een daarvan, een Instagram-sessie zie je dat Yorke gitaar speelt en Greenwood bast. Het plan is om op 29 en 30 januari drie verschillende intieme optredens te verzorgen die je (tegen betaling) thuis live kunt streamen. De details staan achter de link of onder de clip.

Popwarmer: Laura Mvula – Got Me

We gaan het nieuwe vrolijk en super swingend in op Pinguin Pop met Popwarmer Got Me van Laura Mvula uit Birmingham maar met Carabische roots. Ze is begonnen als soulzangeres maar richting de popkant. Got Me heeft een disco, 80’s vibe en is afkomstig van haar derde album Pink Noise dat vorig jaar zomer uitkwam. We hadden gewoon zin om het nieuwe jaar vrolijk te beginnen!

Johnny Marr – Hideaway Girl

Rozen verwelken, tulpen vergaan, maar van Johnny Marr kun je altijd op aan. De oude Smiths man heeft altijd wel ergens een monsterriff liggen, een lekker refrein en een tekstje over een oude of nieuwe vlam.

‘Case in point’, nieuwe single Hideaway Girl. Marr is van huis uit geen hardrocker laat staan een metalman, maar voor de riffs die hij bedenkt zou menig collega uit de wereld van de heavy metal een halsmisdaad begaan. Op Hideway Girl overtreft hij zichzelf met een gitaarloopje waarmee je bunkers kunt opblazen.Die Hideway Girl moet grote indruk op hem hebben gemaakt.

Mister Marr volgt de nieuwe trend om albums niet in een keer uit te brengen, maar in blokjes van vier. Zo wordt de aloude EP in ere hersteld. Het nieuwe album van onze man uit Manchester gaat Fever Dreams Pt. 1-4 heten. Hideaway Girl vind je op de net verschenen Fever Dream Pt. 2 EP.

The Haunted Youth – Gone

Mocht een dezer dagen een bericht verschijnen dat er is ingebroken in een studio waar in de jaren tachtig veel new wave hits zijn opgenomen en dat er een aantal vintage synthesizers is gestolen dan weten wij wie de dader is; Joachim L uit H in B ook alias The Haunted Youth. Het bewijs is zijn nieuwe single Gone.

Niet dat Joachim van plagiaat beschuldigd kan worden. Dat is juist het knappe. Gone doet aan van alles denken, maar waar hij nou precies de mosterd vandaan heeft, blijft gissen. Erg belangrijk is het ook niet. Waar het om gaat is dat The Haunted Youth een uitstekende smaak heeft, kan spelen als de beste en weet hoe je een liedje in elkaar schuift. En hij heeft dus de juiste spullen om dat wat er in zijn hoofd zit op de harde schijf vast te leggen. Gone is pas het derde liedje dat Joachim loslaat. Als hij zo door gaat wordt zijn debuut meteen een Greatest Hits album!

Popwarmer: FKA twigs – Tears In The Club (feat. The Weeknd)

De laatste Popwarmer van het jaar op Pinguin Pop is er weer eentje met The Weeknd. Dat is de vierde; solo op Take My Breathe en als samenwerking met Swedish House Mafia, Post Malone en nu met FKA Twigs.

FKA Twigs ken je misschien wel van de Pinguinhit Water Me uit onze begintijd. De Britse elektronische artpop zangeres is een graag geziene lijst op Nederlandse festivals en floreert binnen hipsterkringen. Je zou haar een eigentijdse Björk kunnen noemen. Ze ziet er altijd spannend uit, mede door haar aan de ene kant Jamaicaanse en andere kant Spaans/Engelse achtergrond. Daardoor is ze ook een graag geziene gast in video en film.

Haar nieuwste single Tears In The Club (o.a. geproduceerd door interessante acts als Arca en El Guincho) is een stevige pophit met een emotionele titel. Konden we maar weer huilen in de club. Nu blijft het alleen bij huilen. Volgend jaar beter… beste wensen voor 2022!

IDLES – Crawl!

IDLES lijkt alsmaar beter te worden. Dat lukt de band door te doen waar ze goed in zijn, vetarme rock produceren. Vaak gaan succesvolle bands in de fout door het extra opnamebudget te besteden aan violen en andere branchevreemde opsmuk. IDLES niet, die houden hun muziek zo basic als camping toilet.

De ontwikkeling zit hem in de teksten. Die gaan op hun nieuwe, vierde langspeler CRAWLER over volwassen worden en andere zaken die een dertiger tegenkomt op zijn pad. Zelfs of misschien wel juist als je in een band zit.

Muzikaal is Crawl! gevoed door de avonturen van Nick Cave & zijn Birth Day Party tig jaar geleden. Crawl! Is de ideale track voor een eenpersoonsfeestje, liefst als de buren even niet thuis zijn.

The Slow Show – Weightless

Toegegeven we zijn wat slow met het eren van The Slow Show met een IJsbreker. Dat had inderdaad wel wat eerder gekund en gemogen. De band uit Manchester staat namelijk al sinds 2015 garant voor smaakvolle, ambachtelijke en ook eerlijke muziek. Drie prachtalbums hebben ze uit met een vierde in aantocht. En live is de band minstens zo overtuigend.

The Slow Show wordt vaak vergeleken met Elbow en The National, maar is eerder aanvullend dan overlappend. De overeenkomst is dat ze alle drie herfstige muziek maken, langzame luisterliedjes die uitermate geschikt zijn voor dit jaargetijde. Maar The Slow Show creëert zijn eigen decor en vergeleken bij de gebarsten stem van Ron Goodwin klinken Guy Garvey en Matt Berninger als koorknaapjes.

De reden dat we The Slow Show nu op het schild hijsen heeft alles te maken met de omstandigheden. Het gedwongen binnenblijven, het moeten missen van vrienden en het aanhoudend k-weer vormen de ideale omstandigheden voor een avondje thuis met The Slow Show.

Een dezer dagen komt er een nieuw album , Still Life geheten. De drie tot nu toe vooruitgezonden songs komen als geroepen. Blinking, Anybody Else Inside en vooral Weightless zijn majestueuze, troostrijke songs, zo intiem opgenomen dat het lijkt alsof de band naast je staat te spelen.

Weightless duurt ruim zes minuten, maar had nog veel langer door mogen gaan. Goodwin zingt niet echt. Het is meer een soort verzuchten wat hij doet. De tekst gaat (uiteraard) over een liefde die zo mooi had kunnen zijn, maar…Wanneer woorden te kort schieten neemt een omfloerste trompet het over. Slik.

Corona volente geeft The Slow Show in februari optredens in Nijmegen, Groningen en Rotterdam.