Category: Nieuwe Muziek

Wet Leg – Too Late Now

Sommige acts doen er jaren over om voet aan de grond te krijgen, anderen hebben genoeg aan een paar singles om de gemoederen te verhitten. Neem Wet Leg. Het Britse damesduo trok meteen al de aandacht met debuutsingle  (en IJsbreker)  Chaise Longue, wisten die vast te houden met opvolger Wet Dream en klimmen nog een paar treetjes hoger op de succesladder met nieuwe single Too Late Now. Voor 2021 had nog nooit iemand gehoord van Hester Chambers en Rhian Teasdale, behalve dan hun familie natuurlijk en waarschijnlijk wel wat medemuzikanten op het eiland Wight.

Maar voor de rest van de muziekwereld komt Wet Leg uit de lucht vallen. Het succes heeft het duo helemaal aan henzelf te danken; aan hun persoonlijkheden, hun opwekkende muziek en rare, maar rake teksten. Zo zijn er wel meer kan je zeggen, waarom breekt Wet Leg wel meteen door en bijvoorbeeld Dry Cleaning niet of minder snel? Dat zijn de ondoorgrondelijke wegen van de muziekindustrie waar de wetten der logica en rechtvaardigheid niet gelden.  

Too Late Now is een door een bas aangeslingerde woordenvolle rocksong over de ruwe ontdekking geen kind meer te zijn. Anders dan Chaise Longue en Wet Dream, maar makkelijk herkenbaar als een nummer van Wet Leg.

Hun debuutalbum verschijnt in april. Ruim daarvoor is de wereldtour al begonnen. Van eerder genoemde optredens op Eurosonic en in Ekko lijkt geen sprake meer te zijn. De nieuwe data in NL zijn 19 mei in Doornroosje, 20 met In Rotown en 21 mei op London Calling in Paradiso. Voor onze Belgische luisteraars/lezers op 15 mei staat Wet Leg in La Botanique. Dit alles onder het gebruikelijke voorbehoud.

Snow Coats – Anyway

Snow Coats wordt wel aan de m/v gebracht als indie folkband. Dat folk label komt waarschijnlijk omdat er soms een mandoline opduikt in hun songs. In onze oren klinkt de club uit Doetinchem/Arnhem meer als een indie popband, pop met de p van power.

Nieuwe single Anyway is gedreven en geconcentreerd, stevig zonder hard te zijn en weer met een glansrol voor Anouk van der Kamp die haar stem niet hoeft te verheffen om de aandacht te trekken. Wat Snow Coats doet is niet nieuw, maar wel fris en eigenwijs en vrij verslavend. En van die mandoline geen spoor dit keer.

Failure – Submarines

Je band Failure noemen is vragen om moeilijkheden. Of juist heel stoer. In geval van de club uit L.A. is het een beetje van alle twee. Ze ogen en klinken als van die gasten die je niet naast wilt hebben wonen, of in de straat of zelfs maar in de buurt. Geheel gespeend van succes is Failure zeker niet, maar rijk zijn ze na dik dertig jaar rammelen zeker niet. Failure is in zware rockkringen vooral bekend als de band waar Troy Van Leeuwen ooit in is begonnen. Hij van Queens Of The Stone Age en A Perfect Circle.

De carrière van Failure is er een van horten en stoten. De eerste versie van de band begon in 1990 en hield het zeven jaar vol. De oogst; 3 albums. De tweede incarnatie is nu ook zeven jaar onderweg. Oogst; 2 albums. Met een 3e op til.

Nieuwe single, Submarines klinkt precies zoals je verwacht van een stel veteranen die de grunge nog aan den lijve hebben meegemaakt: riffs van gesmolten lood, bitterzoete koortjes en een zanger met een stem als schuurpapier. Geen solo’s of andere uitwassen, 3.44 min. ingehouden emotie. Submarine gaat over weer boven komen na lange tijd onder ‘water’ te hebben gezeten. Een allegorie dus, waarschijnlijk geschreven toen het meeste leed geleden leek. Voor de vierde deltagolf dus.

Het nieuwe album volgt begin maart volgende jaar en zal waarschijnlijk weer geen klapper worden, maar wel in zeer goede aarde vallen bij fans, en liefhebbers van zomprock, ruimterock en sluipmetal.

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben geschreven over  een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die wel een ode verdient.

Maar sorry, Jeff, Het nummer gaat helemaal niet over jou, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan de muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

Clipprimeur: Lion’s Den – Love/Remain

Op 3 december brengt Lion’s Den de eerste single uit van zijn aankomende EP ‘Tune In’, die in februari 2022 zal verschijnen. De indiefolk-single ‘Love/Remain’ gaat over de verscheidenheid aan perspectieven die er zijn op liefde. Hoe veranderlijk het kan zijn, maar vooral hoe persoonlijk het altijd is.

‘Love is a concept, to which we measure our pain’ – John Lennon

Lion’s Den is het muzikale project van Matthieu Huijser. Zijn melancholische folk is beïnvloed door artiesten als Amen Dunes, Devendra Banhart en Destroyer. In zijn nieuwe single begint hij ‘klein’ met alleen akoestische gitaar en zang, maar tijdens het nummer hoor je steeds intenser wordende synths in de aanloop naar het indietronische einde.

In 2018 bracht Lion’s Den ‘Naoko/Time’ uit, welke al meer dan 100.000 keer gestremde werden. De EP verscheen ook op cassette en werd gevierd met een show in De Nieuwe Anita. In 2018 werd hij geselecteerd voor de Popronde, verzorgde de supportshow voor Okkervil River (VS) in Sugarfactory en kreeg hij airplay op NPO Radio 1 en 3FM. Daarnaast kregen zijn releases ook aandacht van The Daily Indie (NL), Dansende Beren (BE) en 3voor12 (NL). Op 24 februari speelt Lion’s Den in Hofman, Utrecht en op 3 maart in Doka, Amsterdam.

QUOTES:
– “Poëtische teksten, sfeervolle sound en magische wenkbrauwen” – The Daily Indie (2015)

– “Wat kan eenvoud soms mooi zijn. Lion’s Den raakt in het diepst van het hart en bezorgt kippenvel” – Dansende Beren (2019)

– “Lion’s Den laat het publiek zweven” – 3voor12 (2020)

Badbadnotgood – Talk Memory

Badbadnotgood – Talk Memory (XL Recordings)

De Canadese formatie BADBADNOTGOOD (het liefst geschreven in louter kapitalen) opent het nieuwe album Talk Memory met een nummer van negen minuten. Dat is lang, hoewel binnen de wereld van de jazz sowieso veel is gepermitteerd. Terwijl BADBADNOTGOOD zeker geen traditionele jazzband is. Ze zijn behoorlijk hiphopgeoriënteerd, wat bijvoorbeeld gestalte kreeg in 2015 met Sour Soul, een album met Ghostface Killah van Wu-Tang Clan. Opeens vlogen de fucks en nigga’s je om de oren. Het was even wennen.

Talk Memory is weer geheel instrumentaal en dat bevalt toch beter. Chester Hansen, Alexander Sowinski en Leland Whitty, die zich ook maar al te graag laten inhuren als producers voor hiphopacts als Kendrick Lamar, diezelfde Ghostface Killah en Tyler, The Creator namen ruim de tijd voor de nieuwe plaat en dat heeft zich vertaald naar een hoop kwaliteit. Elektronica, rock, hiphop, klassiek, funk, soul en Braziliaanse ritmes doen allemaal een duit in het rijk gevulde jazzzakje.

Talk Memory loopt over van de muzikale schoonheid. Ook al door de aanwezigheid van de Braziliaanse producer Arthur Verocai (76). Een ware jazzgod, die zich stortte op de arrangementen van de nieuwe nummers. Luister eens naar die weelderige strijkers in het avontuurlijke, wat filmische City Of Mirrors, dat extra spanning en gratie krijgt door de vele tempowisselingen. Het aantrekken van Verocai kunnen we een meesterzet noemen, evenals de aanwezigheid van pianist Laraaji, hiphopproducer Terrace Martin en harpiste Brandee Younger, die een geregeld ontsporende saxofoon met gracieus snarenspel weer bij de les krijgt in Talk Meaning. Met name in de finale is ze ronduit zalig en zalvend. Pieter Visscher

 

Socks;SportsSocks – just killing (time)

Socks;SportsSocks afficheert zich als ambient punks. Dat is wat een Neerlandicus een oxymoron noemt, twee woorden die elkaar tegenspreken. Ambient is melodie-loze achtergrondmuziek. Punk is recht voor je raap, luid en brutaal.

En toch begrijp je wat de Socks;SportsSocks bedoelen als je hun nieuwe single just killing (time) hoort. Het nummer begint redelijk relaxt, maar -je raadt het al- zo blijft het niet. Dat relaxte zit hem in de stem. De zanger van het Rotterdamse vijftal fluistert bijna, maar ergens halverwege knapt er iets bij hem en tegen het einde is hij rijp voor een dwangbuis. Dan is ook de rest van de band van de kook geraakt en in plaats van de tijd lijken ze elkaar te willen killen. Een raar, plaatje dat just killing (time), maar ook raak plaatje. En niet hun eerste.

 

Nick Cave & Warren Ellis – We Are Not Alone

Ooit stond Nick Cave te boek als The Wild Man of Punk. Tegenwoordig  wordt hij wel de Frank Sinatra van de punkgeneratie genoemd. Nieuwe single We Are Not Alone laat horen waarom.

Een kerstlied kan je het niet noemen, We Are Not Alone is gespeend van rinkelbelletjes en het woord Christmas komt er niet in voor, maar als er dit jaar  één nummer is uitgekomen dat geknipt is voor de donkere dagen voor kerst dan is het wel de prachtballad die Cave en zijn bebaarde compagnon Warren Ellis schreven voor ‘Les Pantheres Des Neiges’, een documentaire over het wildleven op de hoogvlaktes van Tibet. De regisseur vroeg de partners om één song, het werd de complete soundtrack. Zo onder de indruk waren ze van de beelden.

De soundtrack komt op 17 december uit. Of en wanneer de film in Nederland gaat draaien is nog niet bekend. Check de clip voor een sfeerimpressie.

 

Les Robots – Don’t Ask Me Love

Verlangen naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt, kan dat? Ja dat kan. Vraag maar aan de mannen achter Les Robots. Zij maken minutieuze replica’s van instrumentals uit een periode die wel The Space Age werd genoemd, zo’n zestig jaar geleden toen de eerste satellieten de ruimte in werden geschoten.

Replica’s is niet helemaal het juiste woord, want dat zou betekenen dat Les Robots bestaande nummers coveren. Dat doen ze niet. Ze vervaardigen tracks die klinken alsof ze zijn opgedoken tijdens een car boot sale, voor een schijntje aangeboden door een verre verwant van een half vergeten producer als Joe Meek (pionier op gebied van elektronische muziek), Jack Nitsche (orkestrale surf) of Les Baxter (exotica). Zo authentiek klinkt een track als Don’t Ask Me Love. Maar als je kijkt wie het heeft geschreven staat er Arjan Spies en Dave Von Varen. En die kennen we van The Kik!

Les Robots heeft al twee albums op hun naam staan met muziek die ooit razend populair was bij Playboy lezers, cocktaildrinkers en op vrijgezellenfeestjes. Don’t Ask Me Love komt van een binnenkort te verschijnen 3e album, ’12 Favorites From Planet Earth’. Het hoeft geen betoog dat de platen van Les Robots uit zijn/komen op vinyl. 

Cat Power – Pa Pa Power

Cat Power, the singer/songwriter/producer Chan Marshall, has shared “Pa Pa Power,” a new preview of her forthcoming album Covers (January 14th/Domino). Along with the music video for “Pa Pa Power” – Marshall’s rendition of the Dead Man’s Bones song – she has announced an extensive tour of North America. These live dates join her previously announced European shows next year. Utrecht June 12th 2022.

On deciding to record “Pa Pa Power,” Marshall says: “I started playing this solo in 2012 (originally more dissonant and trance-y), when the Occupy Wall street protests were going on. Occupy was bunkering down and saying, ‘This shit’s fucking fucked up.’ And helping citizens be a voice in their local government. They got a lot of good things done, but the American media killed the movement. I felt like this song was relative to that. The American media has always penalized any sort of social progressiveness and is always the first to express conservative rhetoric against something that is beneficial to the nation. I’d open with this song on the 2013 China tour. ‘Burn the streets, burn the cars.’”

Produced in its entirety by Marshall, Covers also features reimaginings of recordings by Nick Cave, Iggy Pop, The Replacements, Billie Holiday, Lana Del Rey and more, plus an updated rendition of the Cat Power song “Hate” from The Greatest (2006), retitled “Unhate” for the album.

Marshall’s work as Cat Power has defied genre and convention, her legacy rippling through the work of a wide range of contemporary musical luminaries ranging from Lana Del Rey and Angel Olsen, to Clairo and Phoebe Bridgers. Covers have long defined Chan’s work and she makes each of them her own. Her most recent record Wanderer (2018) even featured a cover of Rihanna’s “Stay” which she distilled to its most devastating lines.