Category: Recensies

Gorillaz – Silent Running (feat. Adeleye Otomayo)

Het druist tegen zo’n beetje alle wetten van de popmuziek in wat Damon Albarn presteert. De meeste acts pieken aan het begin van hun carrière. Na een album of twee, drie worden de songs minder waarna het heilige vuur langzaam uitdooft.

Albarn heeft niet alleen aangetoond met Gorillaz dat er leven na Blur bleek te zijn, zijn bijband groeide zelfs uit tot hoofdact met meer succes dan Blur -voorwaar ook geen kleintje- ooit heeft gehad. Gorillaz is alweer toe aan hun 8ste album. Dat is evenveel als Blur er heeft gemaakt. En nu al is het duidelijk dat Cracker Island een nieuw hoogtepunt wordt in het oeuvre van de cartoonrockband.

Opvallend is dat Albarn deze ronde relatief weinig hulp van buitenaf heeft ingeschakeld. Et zijn wel gasten, Stevie Nicks, Beck en Tame Impala o.a., maar die treden zelden op de voorgrond. Het sfeervol wiegende Silent Running –de laatste single voor de albumrelease de 23ste- is zo typisch des Damon’s dat het best van (de late) Blur had kunnen zijn of een van zijn soloalbums. De tussen haakjes genoemde Adeleye Omatoyo zingt een soulvolle tweede stem, maar the star of the show is dus de baas van de band zelf.

Cracker Island komt op 23 februari al uit.

Tramhaus – The Goat

The Goat is pas het 8ste nummer van Tramhaus dat online te vinden is. Ondanks dit nog geringe aanbod wordt de band toch al algemeen beschouwd als een van ‘s Neerlands beste indiebands.

Die reputatie wordt alleen maar bevestigd zo niet verstevigd door The Goat. We horen een band die zijn klassiekers kent (Sonic Youth/Television) maar het imitatiestadium al ver voorbij is. De mannen en meiden nemen alle tijd om The Goat rustig op te fokken tot een climax die zich het beste laat omschrijven als een orgie van gitaren. Naar verwachting zal Tramhaus deze zomer te zien zijn op een aantal prominente festivals. The Goat zal ongetwijfeld een hoogtepunt vormen in hun set, en waarschijnlijk niet het enige.

FORD TRIO – HATSUDAI

Er blijken heel wat hondjes te zijn die fikkie heten, maar het FORD TRIO -of is het de FORD TRIO?- waar het ons omgaat is een popband uit Thailand.

Hun meeste songs zijn lieve thaistalige softpopliedjes. Nieuwe single HATSUDAI is echter van een heel ander hout gesneden. Het instrumentale HATSUDAI klinkt als een oud Dick Dale nummer, maar dan in een uitvoering van Khraungbin, soort van surf dus met een exotisch randje. Kasidid Tanaphichat haalt lekker uit op zijn elektrische gitaar, maar ook bassist Nattapon Innoo en drummer Smith Sakulkaew zetten hun beste beentje voor. Klaarblijkelijk hebben de heren onlangs in Japan gespeeld, want HATSUDAI is de naam van een wijk in Tokyo. Daar is ook de clip geschoten.

Roosbeef – Zomer In Nederland

Roosbeef – Zomer In Nederland (Buffel Records)

Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten is het tweede album van singer-songwriter Roosbeef, die in haar paspoort Roos Rebergen heeft staan. Een lange titel, waar we goed mee uit de voeten konden en nog altijd kunnen. Omdat ie zo lekker is blijven hangen. Nog altijd kijk ik met extra aandacht naar buurman Roderick wanneer hij zijn hondstrouwe pitbull Annechien laat poepen in het plantsoen. Annechien wordt negen van de tien keer vertroeteld door omstanders. Fascinerend beestje. Je verwacht een kort gesprek met Jean Luc. Over stakende buschauffeurs. Een onaangekondigde hagelbui. Maar niets. Slechts Annechien krijgt aandacht. Een aai over zijn sympathieke bol.

Voordat Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten verscheen, debuteerde Roosbeef met een titelloos album. In 2006. Doorgebroken naar het grote publiek is ze nog niet, maar haar populariteit bij een nichegehoor in zowel Nederland als België is er wel degelijk. En dat is niet zo gek, omdat Roosbeef zich toch wel duidelijk onderscheidt van de grauwe massa. Niet in de laatste plaats door haar bijzondere stemgeluid. Daar moet je van houden. Hoewel ze dat ook zeggen van ome Bob Dylan.

Roosbeef schrijft mooie popnummers, ingekleed met allerhande fraaie narratiefjes, waarin ze geregeld haar ziel blootlegt. Niet letterlijk, maar je voelt wat ze wil zeggen. Haar pijn en waar ze van houdt. Op Zomer In Nederland, de zevende langspeler van Rebergen, horen we een zangeres die zich heeft laten inspireren door PJ Harvey. Dat betekent niet meteen een rockplaat, maar we snappen best wat Roos bedoelt.

In Vergeten Groenten zingt ze over. Ja, waarover eigenlijk? Maar het is prachtig en ontregelend: ‘Schone lakens en dubbel glas. Let niet op de rommel, want we wonen er pas. Domme antwoorden in Tupperware. Blijf in het zicht, want ze komt van ver.’ Zomer In Nederland is Roosbeefs prachtigste album geworden. Pieter Visscher

 

Blondshell – Joiner

Joiner is de 5e single van Blondshell in een half jaar tijd. Haar debuutsingle, Olympus was IJsbreker in juli vorig jaar. Bezige bijtjes daar houden we van.

Het debuutalbum van Blondshell is aanstaande en er is een Europese tour aangekondigd. Miss Sabrina Teitelbaum zoals ze in de burgerlijke stand geregistreerd staat is op 20 mei te bezoeken in de Paradiso tijdens de voorjaarseditie van London Calling en een dag later in Le Botanique (Witloof Bar) in Brussel. Het album is dan al ruim een maand uit.

Joiner is de meest poppy single van Blondshell tot nu toe. Haar zang doet hier wel denken aan Stevie Nicks. Poppy wil echter niet zeggen zoetsappig, daar waken de gitaren wel voor, en Blondshell zou Blondshell niet zijn als de tekst niet over haar gecompliceerde liefdesleven zou gaan.

slowthai – Selfish

Ook slowthai is zo’n hybride artiest die genres -punk en grime- die in stijl verschillen, maar qua attitude verwant zijn, laat samensmelten tot een eigen geluid.

Het is geen makkelijke kost die slowthai alias Tyron Frampton en zijn vaste partner in crime Kwes Darko ons voorschotelen, maar er is waardering voor hun typisch Britse straatstijl. Voor de productie van zijn nieuwe album, waarvan Selfish de tweede aandachtstrekker is, heeft slowthai de hier zeer gewaardeerde Dan Carey (Wet Leg/Fontaines DC) aangetrokken. Met hem achter het mengpaneel klinkt slowthai nog harder, beter, sneller en sterker dan hij al deed. Album 3 heet Ugly en wordt 3 maart los gelaten

Wings Of Desire – Runnin’

Wings Of Desire, vleugels van verlangen is een poëtische zij het enigszins ambitieuze bandnaam. Die past echter prima bij Runnin‘, de gedreven nieuwe single van het Britse duo.

James Taylor en Chloe Little laten zich inspireren door de sombermansrock van de laat 20ste eeuw; Bowie in zijn Berlijnse periode, Factory Records (Joy Division), Shoegaze, Krautrock, dat werk. Toch klinkt Runnin’ minder retro dan je op basis van hun invloeden zou verwachten. De pas tweede single van Wings of Desire heeft flair en stijl en laat ook een band horen die beslagen ten ijs komt. James en Chloe liepen zich warm in INHEAVEN, een band die helaas al na één veelbelovend album sneuvelde, maar dus een goede leerschool is gebleken.

Geese – Cowboy Nudes

Wilden vorige nummers van Geese nog wel eens mank gaan aan de behoefte van de bandleden om te laten horen hoe goed ze wel niet kunnen spelen, op Cowboy Nudes is alles in balans.

Goede song, sterk arrangement, solide productie. Mocht er kritiek komen op de nieuwe single van de band uit Brooklyn dat zal het gaan over de ietwat oubollige stijl. Cowboy Nudes rockt op zijn ‘early seventies’ inclusief een achtergrondkoortje dat op de gospeltoer is. Denk Joe Cocker ten tijde van Mad Dog & English Men. Ook de percussie break hebben we deze eeuw nog niet vaak gehoord. Wat Cowboy Nudes toch zeer de moeite waard is is de positieve energie, die het nummer uitstraalt en het bijna tastbare spelplezier.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – januari 2023

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. De Toegift – De Toegift
  2. John Cale – MERCY
  3. Katatonia – Sky Void of Stars
  4. Kovacs – Child Of Sin
  5. Ladytron – Time’s Arrow
  6. Naaz – Never Have I Ever
  7. Roosbeef – Zomer in Nederland
  8. Sticks – Alles Over Hoop
  9. Sunny War – Anarchist Gospel
  10. Town Mountain – Lines in the Levee
  11. traumahelikopter – Save Yourself
  12. Véras – Het Niets

Master Peace – Veronica

Master Peace is een rockende rapper of een rappende rocker. Aan reggae doet hij overigens ook. Het verschilt per track, maar wat hij ook doet, alles is overgoten met een punky attitude.

Zijn onorthodoxe mix van stijlen is maar half bewust. Als ADHD’er is hij meer een doener dan een denker. Op nieuwe single Veronica treffen we Master Peace op standje rock, de funky bas laat doorschijnen dat hij dus ook van andere markten thuis is.

Peace Okezie heeft een Nigeriaanse achtergrond. Hij groeide op in Zuid Oost Londen luisterend naar uiteenlopende acts als Nirvana en The Notorious B.I.G. Platen maken doet hij sinds 2018. Zijn output omvat een kleine 30 songs, die bij elkaar een dikke 3 honderd duizend luisteraars trekken. Dat zouden er waarschijnlijk meer zijn als hij een kant zou kiezen, rap (grime) of rock of reggae. Maar dat weigert hij dus en juist dat maakt hem bijzonder.

Master Peace komt op 24 maart mee met Nova Twins naar de Melkweg.