Recensies Archieven - Page 165 of 366

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – september 2022

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Beth Orton – Weather Alive
Built To Spill – When The Wind Forgets Your Name
Hallo Venray – Coffee and Cake
Hunter Complex – Airports and Ports
Lera Lynn – Something More Than Love
Ozzy Osbourne – Patient Number 9
Sampa the Great – As Above, So Below
Sudan Archives – Natural Brown Prom Queen
Suede – Autofiction
Tamino – Sahar

Suede – Turn Off Your Brain and Yell

Het gaat altijd anders dan je denkt. Die levenswijsheid wordt weer een bevestigd nu Suede net geen dertig jaar na hun debuut met een album komt dat vriend en vijand verbaasd doet staan. Niet Blur of Oasis heeft de Britpop zonder veel kleerscheuren overleefd, maar de band van Brett Anderson!

Hij is samen met bassist Matt Osman het enige nog oorspronkelijke bandlid. De anderen zijn vast van de partij sinds de wederopstanding van Suede in 2010, na een hiaat van een jaartje of zeven.

Opvallend aan het succes van het nieuwe album van de band uit Londen is dat het misschien wel hun hardste of anders wel meest punky release tot nu toe is. Anderson noemt Autofiction, ‘nasty, brutish and short’. Dat laatste is niet helemaal waar, want de tien songs hebben een gemiddelde speelduur van vier minuten. Turn Off Your Brain and Yell duurt zelfs bijna zes.

De nog niet op single verschenen slottrack heeft alles wat de negende van Suede zo sterk maakt; episch gitaarwerk, een ritmesectie die beukt alsof ze door de producer onder schot worden gehouden en een Anderson die klinkt alsof hij uit de bron van de eeuwige jeugd heeft gedronken. Op 8 oktober staat Suede in de Melkweg. Kaarten zijn inmiddels net zo schaars als moslims in de PVV.

Alvvays – Very Online Guy

Het is nu wel duidelijk dat Alvvays op hun nieuwe album op de psychedelische tour is. De band heeft altijd al iets dromerigs gehad, maar Very Online Guy is gedrenkt in het soort echo-o-o-o die we lang niet meer hebben gehoord. Het nummer klinkt sowieso zo retro als vloeistofdia’s en visnetten aan het plafond.

Directe inspiratie voor de vierde amuse van het aanstaande derde album Alvvays lijkt bandbaas Molly Rankin in de Franse Yé Yé te hebben gezocht. Dat lijkt misschien ver gezocht, maar de band komt uit een deel van Canada dat grenst aan (het Franstalige) Quebec.

Blue Rev wordt op 7 oktober losgelaten, dat is vijf jaar en een maand na Antisocialites en acht jaar en vijf maanden na hun debuut.

Broken Bells – Love On The Run

We hebben een paar singles van Broken Bells overgeslagen, want niet heel bijzonder, maar Love On The Run willen we je toch niet onthouden. Er zullen mensen zijn die dit geen indie vinden en ze hebben geen ongelijk.

Love On The Run is gelikte softpop met dameskoortjes, blazers, violen, de hele mikmak, muziek waar weinigen zich een buil aan zullen vallen. Maar wat is hij lekker! Er is dit jaar nog geen nummer verschenen waarop het zo lekker wegdromen is.

Dat gevoel lijken Danger Mouse en James Mercer zelf ook te hebben, want ze kabbelen heerlijk zeven minuten door. De laatste drie worden ingenomen door een gitaarsolo die doet denken aan Dave Gilmour in zijn glorietijd. De liefde voor muziek stroomt er van af, en eigenlijk is dat ook indie.

The Amazons – How Will I Know If Heaven Will Find Me?

The Amazons – How Will I Know If Heaven Will Find Me? (Fiction/Virgin/Universal)

How Will I Know If Heaven Will Find Me? is een lekker lange titel. Zo lang zelfs dat The Amazons het niet nodig vonden hun bandnaam af te drukken op de kartonnen cd-hoes. Noch op de voorkant, noch op de zijkant. Dat laatste is wat opvallender.

Wat valt er nog meer op aan de nieuwe Amazons? De band heeft afscheid genomen van Catherine Marks, die de eerste twee albums van de band produceerde. Voor How Will I Know If Heaven Will Find Me? is in zee gegaan met Jim Abbiss, die we kennen van zijn werk voor onder meer Arcade Fire, Arctic Monkeys, Editors, Adele en The Verve. Heeft dat het geluid van de band sterk veranderd? Niet heel erg. De indierock van de band uit Brighton herken je uit duizenden. Ook al door het fenomenale stemgeluid van Matt Thomson, die de net zo bombastische als melodieuze rock van het Britse kwartet voorziet van veel extra emotie. Thomson drukt een zwaar stempel op het geluid van The Amazons.

How Will I Know If Heaven Will Find Me? (geen idee) is zo’n plaat die per draaibeurt meer kleur op de wangen krijgt. Positiviteit in de hoofdrol, in tijden waarin we die ook zo nodig hebben. Thomson, verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de muziek van de band, schreef de meeste teksten tijdens de ‘hoogtijdagen’ van de coronapandemie. Veel gaan over zijn Amerikaanse vriendin, die hij weinig zag in die periode.

Veelzeggend is een couplet uit There’s A Light: “I want you. I want you like the morning. Waiting for the same old sun to rise. Always catch the light at different times.” Het is een van de elf nummers op een plaat die kwalitatief steeds meer gaat raken aan de eerste twee uitstekende worpen van The Amazons. Neem je tijd ervoor. The Amazons spelen maandag 7 november in het Amsterdamse Paradiso. Kan weleens een heerlijk avondje gaan worden. Dansschoenen aan! Pieter Visscher

Miss Grit – Like You

Miss Grit rijmt op misfit en dat lijkt geen toeval. Mensen die niet in een opgemaakt maatschappelijk bedje passen, vervreemding en afstandelijkheid zijn de onderwerpen waar Miss Grit a.k.a. Margaret Sohn vaak over zingt. Als bi-raciaal (ze is half Koreaans) en non binair Amerikaans staatsburger mogen we haar gerust een ervaringsdeskundige noemen.

De basisingrediënten van Like You zijn een funky bas, een scheurende gitaar en een zachte zangpartij die zowel zoel als koel is. Muziek om stiekem met jezelf op te dansen. Like You is het debuut van Miss Grit op het befaamde Mute label dat popgeschiedenis schreef met acts Nick Cave, Depeche Mode en Moby.

Josephine Odhil – Familiars

Josephine Odhil werkt langzaam maar zeker naar een album toe. Dat is goed nieuws, want hoe langer we in de hogere sferen van haar sprookjespop kunnen verkeren hoe beter het is.

Met het betoverende Familiars laat de voormalige frontvrouw van The Mysterons je de boze buitenwereld vergeten. al is het maar voor even.

Vier liedjes heeft Josephine Odhil nu, de een nog magischer dan de ander. Nog een stuk of acht en het album is klaar. Tot het zover is haar songs gewoon even op repeat zetten.

White Lung – Date Night

Long time, no hear. Dat mag je wel zeggen na 8 jaar stilte. Toch kunnen we niet spreken van een comeback, want na de release van hun vijfde album later dit jaar houdt de Canadese punkband, White Lung het definitief voor gezien. Totdat het bloed weer begint te kruipen waar het niet gaan kan, natuurlijk.

White Lung houdt niet op te bestaan vanwege de spreekwoordelijke muzikale meningsverschillen, maar omdat frontvrouw Mish Barker-Way nieuwe prioriteiten heeft. Zij is sinds de release van het Paradise album in 2016 is mama geworden. Twee keer zelfs.

White Lung gaat er uit met een knal. Date Night rockt aan alle kanten; aangedikte gitaren en opgevoerde drums begeleiden een tekst van de jonge moeder over een date met een dronken god in L.A. Of zo.

The Orielles – The Room

De naam The Orielles klinkt als die van een 50’s doo wop of een 60’s girl group, maar het gaat hier om rocktrio uit Halifax U.K. The Room is het eerste nummer dat we oppikken van The Orielles. Volgens wiki beoefend de band een genre dat space rock wordt genoemd. Als dat je aan Spiritualized doet denken, zit je in de goede richting.

De meeste space op A Room wordt ingenomen door Esmé Hand-Halford. Zij zingt en speelt bas, dit laatste vrij virtuoos. Nu we toch aan het voorstellen zijn, haar zus Sidonie ‘Sid’ Hand-Halford speelt drums en Henry Wade gitaar. De dubbele namen van de zusjes doen een goede komaf vermoeden, het hoge speelniveau een muzikale opleiding.

The Room komt van het derde album van The Orioles, Tableau dat nog voor het einde van het jaar zal verschijnen op het Heavenly label. Dat maakt The Orielles tot labelmaatjes van in onze kringen zeker niet onbekende acts als Baxter Dury, Mattiel en Working Men’s Club.

Rubblebucket – Cherry Blossom

We hebben het hier eerder gezegd, gek is goed in de popmuziek. Gek mag je het New Yorkse Rubblebucket zeker wel noemen. Was ex IJsbreker Earth Worship al een raar plaatje, nieuwe single Cherry Blossom gaat daar eens dunnetjes nog overheen. De single zal dan waarschijnlijk ook minder aanslaan dan zijn voorganger, maar dat is natuurlijk geen reden om hem niet te gaan draaien.

Zoals bekend heeft Rubblebucket onlangs een doorstart gemaakt. De band wordt aangevoerd door een stelletje dat tot de ontdekking kwam dat als ze hun verkering uitmaken het met de band ook gedaan is. Details kennen we niet, maar ze zijn weer bij elkaar. In ieder geval de band.

Alex en Kalmia kennen elkaar van het conservatorium waar ze allebei jazz studeerden. Hij trompet, zij sax. Dat verklaart de aanwezigheid van blazers op hun songs, echt jazzy wordt het echter zelden. Ook niet op het door Kalmia bijna fluisterend gezongen Cherry Blossom dat klein en intiem begint, maar mede door die blazers een vrij uitbundig slot heeft.

Cherry Blossom is single drie van album twee van de Bubblebuckets dat op 21 oktober verschijnt onder de titel Earth Worship.