Category: Recensies

Mdou Moctar – Afrique Victime

Mdou Moctar – Afrique Victime (Matador/Beggars)

Mahamadou Souleymane, afkomstig uit het Afrikaanse Niger, is een 36-jarige zanger/gitarist die onder meer als zijn alter ego Mdou Moctar platen uitbrengt. Zijn stijl laat zich eenvoudigweg samenvatten als saharamuziek, maar daarmee wordt ‘m tekortgedaan. Woestijnblues komt dichter in de buurt. Terwijl er ook stevig wordt gerockt. Neem openingstrack Chismiten, waarin Souleymane laat horen een gitaarvirtuoos te zijn.

Op Afrique Victime wordt gezongen over de – onvermijdelijke – liefde, worden allerlei religieuze toestanden onder de loep genomen, gaat het over de ongelijke behandeling van vrouwen, wat sowieso vooruitstrevend is in de contreien waarin Souleymane het vaakst te vinden is, en komt de uitbuiting van West-Afrika door koloniale machten naar voren.

Het leidt tot nummers met teksten die je niet verstaat, maar die je wel raken. Dat maakt het allemaal wat extra bijzonder. Handig is wel dat de teksten in het cd-boekje in het Engels zijn gepubliceerd. Souleymanes liefde voor de natuur wordt dan ook duidelijk. En dat hij zich grote zorgen maakt om het continent Afrika. Waarin Niger, qua ligging, overigens een vrij centrale rol inneemt. In Afrika worden eigenlijk altijd wel religieuze oorlogen uitgevochten en Mahamadou Souleymane maakt zich terecht zorgen.

In het titelnummer (vertaald): “Africa is a victim of so many crimes. Why is this happening? What is the reason behind this (…)? If we stay silent it will be the end of us”, is hij uitgesproken.

Mahamadou Souleymane, straatarm geboren, maakte als kind zijn eerste gitaar – eigenhandig. Hij vond wat stalen snaren en hout is altijd wel te vinden en bouwde een snaarinstrument. Zijn religieuze omgeving moest er niets van hebben, omdat god/allah het allemaal niet zo bedoeld zou hebben. Bah! Muziek!

Maar de jonge Mahamadou had er schijt aan en kijk eens waar het hem heeft gebracht. Hij reist de wereld over, met zijn band. Maakt albums die ertoe doen en in alles hoor je de enorme muzikaliteit van de Afrikaan, die zichzelf aanleerde helden als Jimi Hendrix te kopiëren. Dat hij fan is van Eddie van Halen horen we ook terug. Met een ontroerend, vertederend akoestisch bluesliedje als Layla wordt Souleymanes vingervlugheid nog maar eens onderstreept. Afrique Victime is een prachtplaat. Pieter Visscher

The Haunted Youth – Coming Home

Het is een bekend dilemma voor beginnende artiesten, debuteer ik met mijn beste nummer of bewaar ik die voor mijn tweede of derde single? Joachim Liebens a.k.a. The Haunted Youth lijkt geen last te hebben van dit probleem.

Hij kwam uitstekend voor de dag met Teen Rebel, een nummer dat hij opvolgt met het misschien nog wel sterkere Coming Home. Je hoort dat de een het werk is van dezelfde maker als de ander. Toch zitten er voldoende verschillen tussen beide songs om van progressie en veelzijdigheid te kunnen spreken.

Zou best kunnen dat Joachim de twee singles heeft opgenomen vlak na elkaar of tijdens de zelfde sessies, maar Coming Home lijkt net even wat meer flair, wat meer zelfvertrouwen uit te stralen. De nieuwe single van The Haunted Youth lijkt opgenomen in een  kathedraal, zo ruimtelijk klinkt deze met gitaren overgoten dream-rocktrack, die zowel aan de oude Cure als aan een eigentijdse War On Drugs doet denken.

DARKSIDE – Lawmaker

DARKSIDE heeft de hand over hun hart gehaald en een derde single vrijgegeven van hun langverwachte -de klok staat nu op 8 jaar- tweede album, Spirals.

Lawmaker is duistere luistertrack, industrieel van toonzetting en vol unheimische geluiden. De sfeer van Lawmaker suggereert dat het einde der tijden niet lang meer op zich zal laten wachten.  Als weinig anderen weten Dave Harrington en Nicolaas hoe je een productie spannend kunt maken en houden. Beter luister je Lawmaker niet alleen en al helemaal niet in het donker.

Er is meer goed nieuws. Er is nu eindelijk een definitieve releasedatum voor Spirals  bekend, het album verschijnt op 23 juli.

Juan Wauters – Real (Feat. Mac DeMarco)

Juan Wauters is een man van 12 songs en 13 stijlen. Hij zingt afwisselend in het Engels en in zijn moerstaal, het Spaans.

De Amerikaan met de Vlaamse naam en Latijns-Amerikaanse afkomst – hij is geboren in Uruguay- heeft onlangs zijn vijfde album uitgebracht. ‘Real Life Situations’ telt maar liefst 21 tracks, een flink deel daarvan betreft samenwerkingen met bevriende en verwante artiesten.

De in indie-kringen bekendste collaborateur is Mac DeMarco. Met hem maakte Juan het ook op single verschenen Real, een nummer dat klinkt als een kruising tussen een potpourri en een hoorspel. We horen country, een discobas, salsa ritmes, een autotune stem en Afrikaanserig gitaarwerk. Stel je een Mano Chao voor die paddo’s heeft gesnoept.

De term Rivella Rock is een beetje in onbruik geraakt, maar helemaal van toepassing op Juan’s en Marco’s Real. Beetje vreemd dus, maar dus wel lekker.

Mazey Haze – Sad Lonely Groove

Sad Lonely Groove, de debuutsingle van Mazey Haze is een ogen dicht dansnummer, zo’n liedje dat je niet alleen de tijd, maar ook je omgeving doet vergeten. Een mentale vakantie van net geen vier minuten. Zelftest of vaccinatiepaspoort niet nodig.

Je kunt Mazey Haze filen onder dreampop, al wordt er op het bitterzoete Sad Lonely Groove ook geflirt met disco en psychedelica. Mazey Haze is de artiestennaam van Nadine Apeldoorn. Waarom ze niet gewoon haar voornaam heeft gehouden (Nadine is de titel van een klassiek Chuck Berry liedje en dus een prima alias) zal te maken hebben met het feit dat ze niet alleen is.

Al is Nadine boegbeeld en blikvanger, de muziek is groepswerk. Zonder schrijfpartner en producer Sam Verbeek geen Mazey Haze. Sam zit/zat in 45 Acid Babies en heeft als Fungo Bat een paar jaar terug ook een prima EP gemaakt. Zijn ervaring verklaart het opvallend hoge instap niveau van Mazey Haze, een act waar we nog heel veel plezier aan gaan beleven.

FUR – If Only

FUR is een band om in de gaten te houden. Dat doen we dan ook al een tijdje. If Only is niet het eerste nummer dat we van de Britten draaien en zal ook niet het laatste zijn.

FUR ambieert om solide songs te schrijven die zich kunnen meten met de kwaliteit van de klassieke popsongs uit de jaren zestig en ouder. Met If Only komt de band een eind in de goede richting. Dat het nummer aan Oasis doet denken komt vooral omdat de gebroeders Gallaghers het in de zelfde hoek zochten als FUR. Daarnaast zingt zanger Will Murray op If Only ook wel een beetje als Liam in zijn glorietijd, nasaal en slepend.

If Only zag het daglicht als b-kant van ‘The Fine Line Of A Quiet Life’, maar is eigenlijk veel leuker. FUR heeft al wel een mixtape en bijna een dozijn singles uit, het wachten is op een officieel debuutalbum. Haast lijkt de band daar niet mee te maken, en gelijk hebben. Eerst even een eigen draai vinden. Met songs als If Only komen ze daar steeds dichter bij in de buurt.

No No Boy, Robert Vifian- Imperial Twist

De hitkansen van Imperial Twist van No No Boy en Robert Vifian zijn zo goed als nihil.  Dat neemt niet weg dat het een goed en boeiend nummer is met een mooi verhaal er achter.

Eerst even een voorstelrondje. No No Boy is de artiestennaam van Julian Saporiti uit Nashville, Tennessee. Julian’s moeder komt uit Vietnam, zijn vader is van Italiaanse afkomst.

Saparoti is musicus en historicus. Regelmatig combineert hij die twee vaardigheden en schrijft hij muzikale verhalen over zijn eigen en andere immigrantenfamilies. Vooral het lot van Aziatische landverhuizers  heeft zijn belangstelling. Zijn alias heeft hij van de roman No No Boy uit 1957 van de Japans-Amerikaanse auteur John Okada. Een interessant figuur dus, die No No Boy.

Zijn partner op Imperial Twist, Robert Vifian is een in Vietnam geboren restaurateur en vinoloog uit Parijs. Eveneens een interessante man, een voormalig communist en lid van de Vietcong die pro-Amerikaans werd vanwege zijn liefde voor rock ‘n’ roll. 

Hun single, Imperial Twist is verschenen op Smithsonian Folkways, een non profit label waarop eigenlijk alleen maar platen verschijnen die van historisch of cultureel belang zijn. Voor oorlogse blues, klassieke calypso, gamelanorkesten uit Indonesië, dat werk. Een zeer interessant label.

Uit dit alles volgt dat No No Boy geen gewone entertainer is, maar een man met een missie, en vol verhalen. Zijn eerste album 1942 (2018) ging over de interneringskampen waarin Amerikanen van Japanse afkomst tijdens WWII werden opgesloten. De VS waren in oorlog met Japan, en iedere Japanner, ook zij die al generaties in het land leefden was verdacht.

No No Man‘s nieuwe album, 1975 is genoemd naar het jaar van de val van Saigon. Daarmee kwam er een eind aan de oorlog in Vietnam. Dat bracht een stroom vluchtelingen op gang, waaronder Julian’s moeder, die in de VS belandde. Een groot deel van haar familie kwam in Frankrijk terecht net als Robert Vifian. De tekst van Imperial Twist gaat deels over hem en zijn Parijse restaurant. Andere onderwerpen die worden aangestipt zijn thee en tranen uit Saigon, en Purple Haze.

De muziek is folky, een beetje JJ Cale-achtig. Behalve de stem van No No Boy hoor je een vrouwelijke tweede stem, een gitaar, een orgeltje en wat lichte percussie. De sfeer is nostalgisch en berustend.

Wie zich verder wil verdiepen in de lotgevallen van Aziatische Amerikanen, op het 1975 album staan nog 11 andere verhalende songs met prachttitels als The Best God Damn Band in Wyoming, St Denis or Bangkok From A Hotel Balcony en Tony Ramone. Voor de muzikale avonturier.

CHVRCHES, Robert Smith – How Not To Drown

Na een veel te lange stilte is er de laatste tijd weer wat rumoer rond Robert Smith. Er schijnt een eerste solo-album van hem in aantocht te zijn, en deze week verscheen er een duet van de Cure voorman met CHVRCHES, de Schotse indietronica band rond Lauren Mayberry.

CHVRCHES is doorgaans net even te poppi en popi voor onze doeleinden, maar de mix met mister Smith kan er goed bij. Opvallend genoeg klinkt How Not To Drown niet zozeer als een CHVRCHES of Cure nummer, maar heeft het nog het meest weg van een Placebo track, zeker het begin. Dat komt waarschijnlijk door de lichte vibrato in de stem van Lauren.

Voor CHVRCHES is How Not To Drown een vrij duister nummer. De Cure baas maakt daarentegen een bijna vrolijke indruk. Hij zag de samenwerking met de 30 jaar jongere zangeres blijkbaar wel zitten. Het is overigens de vraag of ze elkaar lijfelijk hebben ontmoet, waarschijnlijk is het duet online tot stand gekomen. How Not To Drown -hoe het hoofd boven water te houden, zouden wij zeggen- eindigt met een mooi stukje instrumentale sfeermuziek. Kortom op alle fronten geslaagd, deze eerste bundeling van de talenten van miss Mayberry en mister Smith.

Oliver Malcolm – Runaway

Oliver Malcolm is een tot indie rocker omgeschoolde hip hop producer. Hij komt uit oorspronkelijk Zweden, maar resideert tegenwoordig in Londen. We kennen Malcolm nog van zijn Graadmeter hitje, The Machine, een proteïnerijke rocktrack met dub invloeden.

Een andere reggae variant, ska vormt de basis van zijn nieuwe single, Runaway. Wederom bulkt Malcolm van de energie, maar deze keer is hij ook een beetje boos. Op zichzelf, een concurrent op liefdesgebied, of gewoon op de wereld is niet helemaal duidelijk. Hij scandeert zijn tekst, een achtergondkoor accentueert het laatste woord van elke zin op een manier die we kennen uit de hip hop. Dat laatste woord rijmt vaak op ruk. Mocht er ooit een ‘clean radio edit’ van Runaway verschijnen is dat waarschijnlijk een lange beep. 

Runaway staat met nog zeven andere grofgebekte, explosieve nummers, waaronder The Machine op het recent verschenen mini-debuutalbum van mister Malcolm.

Lightning Bug – Song Of The Bell

De scheidslijn tussen shoegaze en dreampop is altijd een beetje vaak geweest. In shoegaze zitten vaak gitaren in dreampop hoor je meer elektronica. Het uit Brooklyn afkomstige Lightning Bug  heeft veel van beiden.

De band onder aanvoering van Audrey Kang heeft eerder in eigen beheer twee albums uitgebracht die geheel ten onrechte zo goed als onopgemerkt zijn gebleven. Dat dat met album drie ook gaat gebeuren ligt niet voor de hand, want A Color Of The Sky staat op de releaselijst van Fat Possum, een actief label met stalpaardjes als Wavves, The Weather Station en Soccer Mommy, om maar een paar recente acts te noemen.

Lightning Bug toont zich op zijn aller beheerst op Song Of The Bell. Alleen het intro duurt al meer dan een minuut. Kom daar nog maar eens om in Tik Tok tijden. Wat volgt is een op een positieve manier zweverige track waarin Audrey zacht swingend en zingend haar verhaal doet op een wolk van keyboards en gitaren. Onder de oppervlakte speelt zich van alles af. Heel af en toe dreigen er dissonante stemmen te komen bovendrijven, maar de band verliest nergens zijn beheersing.

25 juni volgt het album.