Category: Recensies

Bongloard – Famous Lost Words

Bongloard maakt geen muziek voor tere oortjes. Je bent dus gewaarschuwd. Maar als je wel tegen een stootje kunt, zal je momenteel weinig andere NL bands vinden die zo lekker heftig uit de hoek komen als het trio uit Utrecht. En dat met behoud van hersencellen.

Famous Lost Words heeft alles wat Bongloard zo aanstekelijk en aantrekkelijk maakt, een riff waarmee je door beton kunt zagen, een prettig gestoord koortje en een vuige gitaarsolo op precies de goede plaats. Het geheel wordt geserveerd met een gezonde dosis humor. Ga ze zien deze zomer als je kunt, maar dus wel voor eigen risico.

Los Bitchos – La Bomba

Op nieuwe single La Bomba mixt Los Bitchos klassieke surfrock met oosterse en western invloeden en een toefje disco. Het resultaat is een aangenaam brouwsel dat je deze zomer uit menig speaker zult horen schallen.

Details van een nieuw, tweede album zijn nog niet bekend. Ideaal was geweest als dat album nu ongeveer zou uitkomen en de dames een lekker rondje festivals hadden gedaan. Die planning is dus niet gehaald. Dat album volgt waarschijnlijk pas in het najaar. Dan gaat Los Bitches namelijk wel weer de weg op. Die brengt hen op 2 december naar het Deventer Burgerweeshuis en de 6e naar Paradiso.

The Howl & The Hum – Same Mistake Twice

The Howl & The Hum is een niet meer zo heel jonge band onder bezielende leiding van Sam Griffiths. De Britten waren net lekker bezig de nodige reuring te veroorzaken toen corona kwam.

Achteraf gezien kwam de pandemie Griffiths helemaal niet slecht uit zegt hij in een recent interview. Het gaf hem tijd om eens goed na te denken over het hoe, wat en waarom van zijn band, die nu een frisse doorstart maakt met Same Mistake Twice. De nieuwe single van The Howl & The Hum reflecteert de dynamiek van de live optredens van de band, die in ons land al een graag gezien gast is. De zorgvuldige opbouw van de folky song vindt zijn ontlading in een vlammende saxofoonsolo. Same Mistakes Twice is het titelnummer van het tweede (studio) album van The Howl & the Hum waarvan de release gepland staat op 6 september.

Ciao Lucifer – Come Home

Het Amsterdams-Baarnse Ciao Lucifer is een exotische eend in de indiebijt. Het duo maakt namelijk vrolijke, zelfs opbeurende muziek. En dat hoor je niet vaak in het momenteel door schoenenstaarders, postpunkpraatgroepen en gruisgitaargirlgroups gedomineerde popsegment.

Live weet het duo een golf positivisme te veroorzaken waar ze op een EO jongerendag een puntje aan kunnen zuigen. Maar ook op plaat is het duo -Marnix op alles met snaren en Willem op alles met stokjes- aanstekelijk bezig. Neem nieuwe single Come Home. Binnen het tijdsbestek van een zeer krappe twee minuten veroorzaken ze blije gezichten, bewegende ledematen en een sterke behoefte om percussie te spelen op wat er maar voor handen is. Album (hun 3e) is in aantocht, een tour in voorbereiding.

Welly – Soak Up The Culture

‘Pop has been gentrified. I, Welly and my gorgeous band are the cure’. Over deel 2 van deze stelling valt te twisten, maar dat de popmuziek een rijkelui’s hobby dreigt te worden is waar helaas, zeker het live gedeelte.

Zo’n uitspraak kan niet anders dan van een punk-achtige zijn. En dat is Welly, de band zeker. Nieuwe single Soak Up The Culture is een bruisend en springerig om niet te zeggen ongeleid hip hopperig punklied met meerstemmige zang, meerdere gitaren en een hondsdolle synth. De sarcastische tekst gaat over Britse meisjes die hun tussenjaar besteden aan rondreizen en het opzuigen van cultuur. Ja ja. Over Welly de band noch over Welly de bandleider, die waarschijnlijk Elliott Hall heet is veel bekend.  Er staan vier singles en een live EP online, maar een bio ontbreekt. Wel weten we nu wie we moeten bellen om te protesteren tegen de voorgenomen BTW verhoging op concertkaarten.

Mdou Moctar – Funeral For Justice

Mdou Moctar – Funeral For Justice (Matador/Beggars)

Begrafenis voor gerechtigheid. Funeral For Justice, het nieuwe album van de Nigerse formatie Mdou Moctar laat er tekstueel geen gras over groeien. Mahamadou – ‘Mdou Moctar’ – Souleymane wil zijn gitaar bovendien laten klinken als een persoon die om hulp schreeuwt, of als de doordringende kreet van de sirene van een ambulance. Funeral For Justice is zowel muzikaal als tekstueel meesterlijk. Opwindende woestijnrock.

Souleymane, de meesterlijke gitarist, zingt in het volstrek onverstaanbare Tamasheq en daarom is het handig dat de teksten in Engels te vinden zijn in het cd-boekje. Zin één, van de knallende openingstrack en tevens titelnummer is meteen raak: Dear African leaders, hear my burning question: why does your ear only heed France and America? Frankrijk is de voormalige koloniale bezetter. Vooral dat land moet het ontgelden op deze meer dan ooit politiek getinte plaat.

Die ondanks alle statements en harde noten die er worden gekraakt verre van somber klinkt. Integendeel. De levendigheid spat er aan alle kanten vanaf. En wat een schoonheid van een song is het redelijk ingetogen Sousoume Tamacheq toch. Over een hulpeloos weeskind. Verlaten door zowel Niger als Mali en Algerije. Schitterend achtergrondkoor, om het muzikaal allemaal nog mooier te maken.

De tekstueel blootgelegde misstanden in Niger en omliggende landen worden muzikaal gevangen in hoogstaande rocksongs, op een indringende, knallende gitaarplaat die negen nummers lang beroert en intrigeert. Mdou Moctar speelt zondag 7 juli op Down The Rabbit Hole. Dat wordt dansen geblazen. Pieter Visscher

 

The Bug Club – Quality Pints

Kleine bandjes worden groot. The Bug Club heeft een contract getekend bij het vermaarde SubPop label (Nirvana, Beach House/Weyes Blood) en viert deze mijlpaal met de release van weer zo’n hectisch edoch vrolijk nummertje van krap 2 minuten waar de band patent op heeft.

De vocale honneurs worden weer verdeeld tussen Sam en Tilly. Bierlied Quality Pints is ook de eerste release van de Club uit Wales na het vertrek van drummer Dan, die een agrarisch bestaan overweegt. Of er een nieuw album in de maak is, vertelt het verhaal niet. Voorlopig heeft The Bug Club haar handen vol aan een tournee die tot half november gaat duren en die dit keer helaas aan onze neus voorbij gaat.

Hopes And Fears van Keane 20 jaar pure perfectie

Hopes And Fears twintig (!) jaar oud. Dat is een periode waar je dan ineens een beetje van schrikt. Gaat het leven echt zó snel? Jawel. Wat een album nog steeds. Er zijn in de muziekgeschiedenis niet gek veel platen verschenen met louter perfecte popliedjes. Hopes And Fears is zo’n perfecte plaat. Ongekend vakmanschap. 

De speciale geremasterde versie van Hopes And Fears, ongetwijfeld een van de beste debuutalbums ooit is precies 20 jaar na de eerste release verschenen in een zeer fraaie uitgave. Met een geremasterde versie van het originele album en twee extra cd’s, een met B-kantjes en rariteiten en een cd met demo’s.

De speciale versie van het originele album is geremasterd en geknipt door Frank Arkwright in de Abbey Road Studios. Hopes And Fears was een mijlpaal voor Keane en heeft allerlei records gevestigd. Het is een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de Britse hitparade. In het eerste jaar werden er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen verkocht, en in de Verenigde Staten een miljoen dankzij hun absoluut klassieke nummer Somewhere Only We Know. Hopes And Fears is negenmaal platina geworden in Groot-Brittannië, een opmerkelijke prestatie. Van het album zijn wereldwijd meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht.

Somewhere Only We Know heeft onlangs een revival gehad op TikTok en ging viraal in Azië, wat de vonk aanwakkerde voor een wereldwijde renaissance van het nummer.. Met meer dan twee miljoen Spotify-streams per dag, en in de afgelopen twaalf maanden is het de best verkochte single van Island Records geworden. In totaal is het meer dan een miljard keer gestreamd.

Zanger Tom Chaplin zegt: “Ik herinner me dat ik bij die geweldige oude mengtafel in Heliocentric Studios stond waar we Hopes And Fears maakten en luisterden naar een vroege mix van Somewhere Only We Know. Ik had het gevoel dat we iets hadden bedacht dat een extra beetje magie had. Muziek maken is zo vaak een proces vol twijfel… maar bij deze gelegenheid was er iets onmiskenbaars aan wat we hadden gemaakt. Het is duidelijk dat veel mensen hetzelfde voelden toen het album uitkwam!”

Oprichtend bandlid en songwriter Tim Rice-Oxley: “Als ik aan deze nummers denk, zie ik nog steeds dat we ze spelen in kleine kamertjes in pubs in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet nog hoe spannend het was om te zien hoe de menigte begon te groeien. Die liedjes openden voor ons de deur naar een andere dimensie; alles wat er sindsdien in ons leven is gebeurd, is uit dat moment ontstaan. Het is voor ons een ongelooflijk voorrecht dat mensen na al die tijd nog steeds luisteren.”

HUNK – Blushing Over Nothing

HUNK is een nieuwe Nederlandse band, die opvallend sterk voor de dag komt met Blushing Over Nothing.

Je moet altijd rekening houden met de mogelijkheid dat de band debuteert met hun sterkste nummer. Maar dan nog. Die levendige muzikaliteit en zelfverzekerde zang zullen zeker ook volgende releases sieren. HUNK is van de (diet)  grunge pop zeggen ze zelf en benoemen oude bekenden als Wolf Alice en Cherry Glazer als soortgenoten. Maar HUNK staat meteen al vanaf het begin op eigen benen. Blushing Over Nothing doet wel denken aan WA en CG, maar lijkt er niet echt op. Frontvrouw Joan de Bruyn Kops heeft zo haar eigen vocale verleidingstechnieken en drummer/producer Guus van Zijl is een natuurtalent.  Om met Elvis te spreken ‘A Big Hunk o’ Love’ voor de Haarlemse nieuwkomers.

Bullion, Charlotte Adigéry – World_Train

World_Train (die underscore is geen typefout) is een track van het nieuwe album electro veteraan Nathan Jenkins, die zich voor zijn muzikale activiteiten de artiestennaam Bullion (edelmetaal) heeft aangemeten.

Het album heet Affection en klinkt nogal anders dan zijn twee voorgangers; organischer, poppier, radiovriendelijker ook. De muziek van Bullion’ klinkt nogal anders dan het gitaargeweld dat ons dagelijks menu bepaald. Het oude adagium dat verandering  van spijs doet eten indachtig, leek het ons een goed idee om World_Train te serveren als lekker tussendoortje. Het is een sterk ritmisch nummer op electro-basis, maar met geinige injecties van warme, akoestische instrumenten zoals een melodica, een (country)viool en exotische percussie. Naast Steve horen we ook de Belgische Charlotte Adigéry zingen. Het geheel zou je kunnen omschrijven als een elektronische square-dance. Raar plaatje dus, maar zoals gezegd leuk voor de afwisseling.