The BBC Collection van Rory Gallagher puur bluesgenot

Een set van 20 discs met achttien cd’s met radioconcerten en sessies van 1971 tot 1986 en twee Blu-ray discs met BBC-tv-concerten en studio-optredens van 1973 tot 1984. Onmisbaar voor bluesrockfanaten.

Met meer dan driekwart van de audio-opnames die nog nooit eerder officieel zijn uitgebracht en de concerten op de Blu-ray discs die voor het eerst officieel zijn uitgebracht, is deze allesomvattende set een must-have voor Gallagher-fans en is het de perfecte demonstratie van zijn rauwe kracht en energie live.

Daarnaast worden er 2cd- en triple-lp The Best of Rory Gallagher at the BBC-sets uitgebracht met elf van Gallaghers beste BBC-studio-opnames en een dertien tracks (twaalf op 3lp) 1979 BBC In Concert Live from The Venue-optreden. Deze zal ook digitaal beschikbaar zijn. Alle drie de versies zijn inmiddels uitgebracht.

Deze releases vieren het belang van Rory Gallagher, die mogelijk de meest opgenomen muzikant van de BBC was in de jaren 70. Deze set is samengesteld uit de BBC-archieven en Rory Gallaghers eigen transcriptieschijven en off-air cassetteopnames. De boxset beslaat 16 jaar van zijn carrière (1971-1986) en bevat hoogtepunten zoals het Sight & Sound-concert in 1977, de hoofdact van Gallagher op het Reading Festival in 1980 en het emotionele At Midnight-concert live vanuit de Ulster Hall in Belfast in 1984.

Onlangs aangekondigd zal veilinghuis Bonhams The Rory Gallagher Collection veilen, die bestaat uit een uitzonderlijke selectie gitaren, versterkers en accessoires uit Rory Gallaghers leven en carrière, en wordt geleid door zijn iconische Fender Stratocaster uit 1961, die is beschreven als “de meest herkenbare Strat in de rockgeschiedenis” vanwege zijn versleten uiterlijk. Deze gitaar werd oorspronkelijk in 1963 door Rory gekocht voor £ 100 op krediet van de eigenaar van Crowley’s Music Store in de Zuid-Ierse stad Cork en wordt beschouwd als de eerste Stratocaster die het naar Ierland heeft gehaald. Gallagher speelde het beroemd gedurende zijn hele carrière en dat is uitgebreid te horen op de opnames in dit BBC-pakket.

Nick Hornby, auteur (Tore Down): “Dat was het eerste nummer dat ik ooit hoorde spelen… Het is een BBC-opname van Rory Gallagher die in juli 1972 speelde in het Paris Theatre in Londen. En ik zat in het publiek, 15 jaar oud, en die openingsmaten waren genoeg om me te laten beseffen dat dit iets was dat ik steeds opnieuw wilde doen… Tore Down was mijn introductie tot live, luide, versterkte blues en toen Gallagher klaar was, kon mijn 15-jarige ik zijn opwinding niet bedwingen. Hij rende naar voren om Rory’s hand te schudden… Toen de BBC het concert uiteindelijk uitzond, nam ik het op door de microfoon van mijn logge cassetterecorder tegen de luidspreker van onze oude transistorradio te houden en ik luisterde steeds opnieuw naar die band.”

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio september 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van september 2024:

  • Daryll-Ann
  • Tramhaus
  • Cloud Cafe
  • Jamie xx
  • MJ Lenderman
  • Nilüfer Yanya  e.a.

Oh Hazar – Justice

Oh Hazar pikt de draad weer op met wat misschien wel hun sterkste single tot nu toe is. En hun stevigste.

De Nijmeegse band maakt sprookjesrock, maar een garantie voor een lang en gelukkig leven is er niet. Imke Loeffen zingt met een fijne rockabilly galm op haar stem terwijl haar kompanen zoveel mogelijk herrie proberen te produceren zonder de frontvrouw in de weg te zitten. Justice klinkt als Kate Bush in een boze bui of iets in die richting.

Josephine Odhil – Empathy

Empathy begint stevig en blijft ook potiger en onrustiger dan we van Josephine Odhil zijn gewend. Vooral de drummer (en co-producer) mag zijn stempel drukken op de song. Dat heeft een reden.

Op haar debuutalbum creëerde Josephine O een feeëriek universum waar zij met haar gewichtsloze stem doorheen zweefde. Voor haar tweede album is ze afgedaald naar de onderwereld vorsend naar de keerzijde der dingen. Empathy is een eerste verslag van die zoektocht. Josephine zingt vanuit het perspectief van iemand die niet in staat is zich te verplaatsen in een ander, die geen medeleven kan voelen. Het nummer is dan dus beslist niet autobiografisch. Album is in de maak.

The Smile – Bodies Laughing

Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.

The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.

Peter McPoland – My Baby

Toen we Peter McPoland een paar jaar geleden ‘signaleerden’ was hij een aanstormend talentje uit Texas.

Daar komt hij nog steeds vandaan, maar met een kleine anderhalf miljoen luisteraars elke maand is hij inmiddels wel soort van arrivé. Peter is al vrij ver met zijn derde album. My Baby, single nummer drie van de nog titelloze langspeler. My Baby is lief en simpel. Het nummer krijgt meerwaarde door een smaakvolle gitaarsound, een mooie solo en een grappige tekst. Peter zingt dat zijn baby niet meer met hem wil ‘rotzooien’, omdat ze god heeft gevonden.

Being Dead – Van Goes

Met Firefighters van Being Dead hoog in de Graadmeter zijn we op zoek gegaan naar een geschikte opvolger. Dat viel niet mee.

Niet omdat de Texanen een one-hit-wonder zouden zijn, maar omdat ze bij het bereiden van hun songs volledig lak hebben aan eventuele radiovriendelijkheid. Wat natuurlijk wel voor ze pleit. Uiteindelijk hebben we gewoon de keuze van het volk gevolgd en de meest gestreamde track gekozen. Dat is dus Van Goes, een nummer dat nog maffer is dan Firefighters.

Being Dead heeft zo zijn eigen opvattingen over intro’s en outro’s en aan refreinen doen ze niet of meestal niet. Meng Frank Zappa met Pixies en maak het af met een snufje Mama’s & Papa’s en je krijgt iets dat in de verte wel lijkt op Being Dead. Maar de band klinkt vooral als zichzelf, kronkelig en ongrijpbaar, net als het schepsel waarnaar ze hun tweede album hebben vernoemd, EEL, de paling.

shego – La fiesta

Het lekkere ‘niets aan de hand’ plaatje van deze week is van het Spaanse shego.

La Fiesta van het damestrio uit Madrid is tweeënhalve minuut Musica Exotica. Cartooneske Spaanstalige meezing rap-rock-punk-pop. En Shego heeft nog veel meer van dit soort snoepjes in haar mandje, liedjes waar de lol van afspat. In Espagna lust men er wel pap van. Een festival als Eurosonic zou er flink van opvrolijken. En als ze dan toch hier zijn, knoop er dan maar meteen een tourtje aan vast. Wat Spaanse zomerzotheid in de donkere dagen rond kerst kan geen kwaad.

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

trauma ray – Spectre

Aan de meeste bandnamen kun je niet zien wat voor geluid ze produceren. Bij trauma ray dus wel.

Een band met trauma in de naam is niet van de meezingers, hitparadedeuntjes of andersoortige oppervlakkigheid. Trauma ray uit Forth Worth, Texas maakt donkere, trage, repetitieve gitaarmuziek in de steeds verder oprukkende shoegaze stijl.

Missie van de band is om helende muziek te maken, klanken waarin je je in kunt verliezen, muziek die je helpt te verwerken. Spectre lijkt gezongen door een vrouw, maar op de foto zien we alleen maar mannen met snorren een baarden. Volgende maand volgt Chameleon, het debuutalbum van trauma ray.