Category: Recensies

Live Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf

Live Review: Pinkpop 2016 @ Megaland, Landgraaf
10-11-12 juni 2016
Tekst Martien Koolen Foto’s Joseph Voncken & Hub Dautzenberg

Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 1
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 2
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 3

En hier kun je ook nog nagenieten met het originele Pinkpopboek 2015

Storksky10 juni 2016
De 47ste editie van Pinkpop (mijn 40ste trouwens) wordt traditioneel geopend door de winnaar van de Nu of Nooit competitie, en dat is dit jaar Storksky. Michiel Claessen, singer/songwriter, zanger, gitarist en producer is eigenlijk Storksky. Zijn optreden is bijna foutloos en zenuwen zijn bij deze alternatieve ‘rocker’ zeker nier aanwezig, het nummer Saboteur (de nieuwe single) klinkt lekker vet; helaas ontstaan er tijdens het tweede gedeelte van de show wat technische problemen, maar dat mag de pret niet drukken. The Common Linnets hebben intussen de ‘eer’ om als eerste op de mainstage van Pinkpop 2016 te mogen optreden. Dat is helaas geen sinecure, want de band overtuigt niet echt, er gebeurt maar weinig op het podium en de toch al massaal aangereisde menigte staat erbij, luistert en kijkt erna, zonder echt enthousiast te worden. De obligatoire, kapot gedraaide hit Calm After The Storm sluit het helaas gezapige optreden af, misschien had Ilse en Co. het beter in de tent gedaan….

Het hoogtepunt van deze eerste dag is zonder twijfel het optreden van Gary Clark JR.. De Texaanse gitarist, die eindelijk doorbrak met het album Blak & Blu, was vorig jaar op Bospop ook al in topvorm. Vandaag speelt hij de sterren van de hemel en heb ik misschien de ‘nieuwe’ Jimi Hendrix gehoord. Zijn gitaarspel is uiterst cool, zijn stem is prachtig donker en zwoel en zijn mix van blues, funk, R&B en blues rock is uiterst origineel te noemen. When My Train Pulls In en Cold Blooded zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunt van deze bruisende set; magisch gewoon!
De Staat staat vandaag voor de derde keer op Pinkpop en deze band zet vandaag het Brand Bier Podium in vuur en vlam. De muziek, o.a. Murder Death, Passenger en Help Yourself, is zeer opzwepend en experimenteel en werkt bijna hypnotiserend op het zeer enthousiaste publiek in de tent. Ook voor Bastille is het de derde keer op Pinkpop en eerlijk gezegd klinkt het allemaal een beetje te netjes en te gladjes wat deze heren doen. Het lijkt wel alsof het hele optreden van te voren bedacht is en daarom emotieloos en niet echt overkomt. Natuurlijk gaat het publiek vol mee met hun grote hits Laura Palmer en Pompeii, maar toch…
Red Hot Chilli Peppers
Afsluiter van de eerste dag zijn de ‘oudjes’ van de Red Hot Chili Peppers; zij stonden voor de eerste keer in 1988 op het Pinkpoppodium en vandaag is het hun vierde optreden daar. Kiedis, Flea, Smith en ‘nieuwkomer’Klinghofer stellen toch een beetje teleur vandaag. Het klinkt allemaal een beetje routinematig, slordig en stijfjes. Heerlijke nummers zoals Can’t Stop, Dani California, Scar Tissue komen voorbij, maar overtuigen niet echt. Alleen aan de einde van de set tijdens Californication, By The Way, Soul To Squeeze en Give It Away laten de Peppers hun echte gezicht zien. Jammer dat het zo lang moest duren, maar toch een waardige routineuze afsluiter van deze gevarieerde eerste Pinkpop dag!

Halestorm11 juni 2016
Dag twee opent voor mij met het hard rock geweld van de female fronted Halestorm. Onder leiding van zangeres/gitariste Lizzy Hale knallen de hard rock songs in de stijl van AC/DC een vol uur lang door de boxen. Van originaliteit is natuurlijk geen sprake maar het klinkt wel lekker vet en strak allemaal. De drumsolo is helaas compleet overbodig, maar toch maakt Halestorm tijdens hun eerste Pinkpopoptreden indruk. Van een andere muzikale orde is het optreden van Nederlands rijzende ‘rockster’ Lucas Hamming. Zijn debuut in Landgraaf is zeer gedreven, energiek en opzwepend en zijn rock en roll achtige muziek komt bij het publiek goed aan, songs zoals Wood For The Trees en Mr. Irresponsible klinken lekker en zijn duik in het publiek op het einde van de set is natuurlijk ook de moeite waard om te vermelden.

Skillet is de tweede harde band van deze dag, deze Amerikaanse band heeft inmiddels al zeven albums uitgebracht en hun muziek is een mix van industrial rock, hard rock en reli-rock. Skillet brengt christelijke rock met een boodschap van hoop en liefde. Opener Whispers In The Dark knalt er meteen in, terwijl Sick Of It zich ontpopt als een absolute meezinger. De band speelt ook nog een nieuw nummer, namelijk Feel Invincible, voordat dit krachtige optreden wordt afgesloten met Rebirthing.

pusciferHelaas gaat het optreden van het Zweedse Ghost niet door vanwege stemproblemen bij Papa Emeritus 111 en zal De Staat voor de tweede keer op Pinkpop 2016 een optreden verzorgen. Om 21:30 betreedt Maynard James Keenan (bekend van A Perfect Circle en Tool) het podium om als Puscifer zijn debuut op Pinkpop te verzorgen. Puscifer’s set is een waar circus met veel show, drama en muzikaal geweld, want de muziek is een mix van industrial metal, rock en triphop. Door de anonimiteit van de zanger, hij draagt een vreemd masker wordt het allemaal nog mysterieuzer en Keenan’s typische stemgeluid brengt de menigte bijna in complete trance. Van de openingssong Telling Ghosts tot de afsluiter Man Overboard is dit een bijna subliem en magistraal optreden.

Rammstein heeft het genoegen om deze tweede dag te mogen afsluiten en ze doen dat eigenlijk op een bijna perfecte manier. Hun set is een aaneenrijging van hits (Reise, Reise, Keine Lust, Du Hast, Amerika, Engel en Sonne) en visueel geweld dat de toeschouwers elke keer weer boeit. Natuurlijk kent de militante muziek van Rammstein geen diepgang en natuurlijk is de muzikale variatie gelijk nul, maar dat interesseert niemand tijdens deze geoliede metalshow. Zelfs dit vierde optreden op Pinkpop gaat de boeken in als een zeer waardig muzikaal slot van de tweede dag op Pinkpop 2016.

12 juni 2016
Op de slotdag van deze 47ste editie helpen de weergoden helaas niet echt mee, want de zondag bezoekers hebben te kampen met fikse regenbuien. Al vroeg op de dag, om 13:00 precies opent de Nederlandse band Jungle By Night de derde dag van Pinkpop op het 3FM podium. Jungle By Night is een veelbelovende jonge Mokumse band, bestaande uit negen muzikanten en het bijzondere van dit combo is dat ze alleen maar instrumentale muziek maken. Een uur lang wordt het nog wat lauwe publiek getrakteerd op toeters, blazers, keyboards en percussie en na verloop van tijd krijgt Jungle By Night het publiek aan het swingen en dansen. In de gaten houden deze jongens, ze spelen dit jaar ook nog op Glastonbury en North Sea Jazz!

the london soulsThe London Souls, uit New York, speelden vorig jaar voor het eerst in Nederland en wel op Bospop en na dat indrukwekkende optreden voorspelde ik al dat ze ooit ook op Pinkpop zouden spelen, en het gebeurt vandaag dus al. Gitarist/zanger Tash Neal en drummer Chris St.Hilaire stelen ook hier de show en de songs van hun ‘nieuwe’ album Here Come The Girls klinken live nog beter. Hoogtepunten in deze muzikale mix van Led Zeppelin, Cream, Lenny Kravitz en Beatles zijn Al Tied Down en The River.
In 2013 speelde de Zweedse hardrockband Graveyard ook al op Pinkpop en maakte toen een behoorlijk goede indruk. Vandaag speelt de band op Stage 4 en het is er afgeladen vol, songs van hun laatste album Innocence & Decadence vormen de hoofdmoot van de set en de songs, een mix van Black Sabbath en de Rolling Stones klinken lekker toegankelijk en zijn uitermate geschikt voor een festival; hoogtepunten: Seven, Seven en The Siren.

skunk anansieSkunk Anansie staat nu al voor de vierde keer op Pinkpop en zangeres Skin vindt het blijkbaar nog steeds leuk want ze duikt maar liefst twee keer het publiek in om te crowdsurfen. Skunk Anansie is een echte band uit de jaren negentig, toen hadden ze ook hun grootste hits en de talrijke aanwezige fans willen die hits dan ook horen en trotseren daarvoor regen en modder. Zo wordt Weak letterlijk van begin tot einde meegebruld, maar helaas werken de nieuwe nummers van Anarchytecture niet zo goed en missen we hits zoals Selling Jesus of Hedonism. Skin is echter weer in topvorm en ze is gehuld in het wel hipste pakje van het hele weekend. Dat ze ook nog steeds politiek geëngageerd is blijkt wel uit het feit dat ze tijdens het slotnummer Little Baby Swastikka “Fuck Brexit” roept; een meer dan geslaagd optreden alweer.

En dan de slotact: Sir Paul McCartney, wie had ooit gedacht of gehoopt dat deze Beatle op Pinkpop zou spelen? Het grootste gedeelte van het publiek verwacht natuurlijk dat Sir Paul heel veel Beatles liedjes gaat zingen en dat gebeurt natuurlijk ook; zo komen o.a. Hard Days Night (openingsnummer) , Can’t Buy Me Love, Love Me Do, Back In The USSR, Hey Jude, Let It Be, Something en Eleanor Rigby voorbij. Ook nummers van Wings zoals Band On The Run, Let Me Roll It en Hi Hi Hi ontbreken niet. Helaas valt het toch al snel op hoe broos/fragiel de stem van McCartney is deze avond, maar dat schijnt heel veel mensen niet te deren of niet op te vallen. De knallende versie van Live And Let Die met vuurwerk en lasershow is wat mij betreft een van de betere stukken van deze toch wel memorabele avond. Ook Blackbird en de ode aan John Lennon Give Peace A Chance zorgen voor het nodige kippenvel. McCartney’s band is natuurlijk fantastisch, vooral de gitaristen Rusty Anderson en Paul Wickers zijn fenomenaal en ook drummer Abe Laboriel is prominent aanwezig. Hebben we dan toch maar eindelijk de ‘beste’ Beatle op ons Pinkpop gehad. Tot volgend jaar. Cheers.

Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 3

Live Foto Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf
12 juni 2016
Foto’s Joseph Voncken 

Pinkpop 2016 zit er weer op. Het was weer een heerlijke dag met veel muziek en evenveel water van boven. Af en toe een flinke stortbui, alsof iemand de waterkraan had open gezet. Via Jungle By Night in de zon naar Douwe Bob om via een stortbui naar Vintage Trouble te kijken. Slaves braken daarna Stage 4 af terwijl John Newman zijn mierzoete hits de festivalweide in strooide. Met een stevig portie bluesrock van de London Souls op stap naar de mix van Kygo. In het Brand Bier Stage trok Tom Odell veel bekijks en Lionel Richie wist met een overtuigende set het festival vast op te warmen voor Paul McCartney. Ondertussen liepen wij nog even voor wat psychedelisch rock langs Graveyard en jeugdsentiment naar Skunk Anansie, die er overigens heel veel zin in had.
Aan het einde wist Jan Smeets al vast de eerste naam voor de editie van 2017 (3-4-5 juni 2017) te verklappen en dat is toch ook zeker niet de minste. Zet Pearl Jam vast in je agenda en dan treffen we elkaar volgend jaar weer.
lionel ritchie john newmankygoskunk anansieslavesthe london soulsdouwe bob 1douwe bob 2tom odell 2tom odell 3vintage trouble 1Vintage Troublewalking on carsHartsJamie Lawson

Live Foto Review Pinkpop 2016 – Dag 2

Live Foto Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf
11 juni 2016
Foto’s Joseph Voncken & Hub Dautzenberg

Pinkpop 2016 dag 2 zit weer in de pocket. De voorspelde regen die zou komen hebben de muziekgoden gelukkig weten te weren. Vanaf de eerste noten van rockabilly chick Imelda May, schoten we door naar Stage 4 voor vuurwerk van The Sore Losers. Door naar de orkaan Halestorm, via het Main Stage waar James Morrison zijn kunsten vertoond wederom naar Stage 4 voor de Parquet Courts. Vervolgens zwoele noten oppikken bij Lianne La Havas en nog even een stukje Linde met een E achter op de fiets bij Lucky Fonz III.
De Staat leverde wederom vuurwerk en stonden we buiten de tent naar Nothing But Thieves te luisteren. Doe Maar speelt een strakke set en Joost Belifante weet het terrein te bezweren met zijn Nederwiet. Puscifer haalt wederom de boksring tevoorschijn en Rammstein levert zoals we verwachten vuurwerk. Stiekem zijn we ook nog even wezen dansen bij Noisia en dat alles in onze korte broek… Zo moet een festival zijn!!!

web doe maar 2halestorm 2web doe maarweb halweb havashalestorm 1

web rammstein 1
doe maar a2
web de staat 3web skillet

imelda mayimelda may 2james morrisonweb rammstein 3Lianne La Havasmadi hermens 2madi hermensnothing but thievesparquet courtspusciferskillet 1skillet 2the sore loserswalk of the earth 1walk of the earth 2doe maar 1

Live Review: Iron Maiden @ Gelredome

Live Review: Iron Maiden @ Gelredome, Arnhem
8 Juni 2016
Tekst Martien Koolen

Iron Maiden - The Book of SoulsVorig jaar verscheen Iron Maiden’s fantastische nieuwe studio album The Book Of Souls waarop Harris & Co. weer schitterden zoals ten tijde van Piece Of Mind en Scventh Son Of A Seventh Son.

Vanavond speelt Iron Maiden eindelijk weer eens in Nederland en de setlist van de Book Of Souls World Tour bevat maar liefst zes nummers van dat super album. Jammer is wel dat het beste nummer van The Book Of Souls, het lange epische Empire Of The Clouds, om waarschijnlijk begrijpelijke reden, niet gespeeld wordt.

Iedereen is vanavond natuurlijk benieuwd of de strot van Bruce her gaat “houden”, maar na de eerste twee nummers – If Eternity Should Fail en Speed Of Light – is het duidelijk dat de vocalen vanavond dik in orde zijn; “Scream for me Arnhem”!!!

The Raven Age, met de zoon van Maiden oprichter Steve Harris, George Harris op gitaar, heeft de eer om deze avond te openen. De veertig minuten durende set van deze jonge band geleid door zanger Michael Burrough is een lekkere opwarmer voor Maiden. De muziek van The Raven Age is een mix van hard rock en metal met invloeden van Metallica en System Of A Down en beste songs zijn wat mij betreft vanavond The Merciful One en Salem’s Fate.

Dan knalt het oersaaie Doctor Doctor van UFO door de boxen en even later begint het dan eindelijk met de eerder genoemde twee nieuwe nummers, die aantonen dat de zeskoppige Maiden band er vanavond, zoals altijd eigenlijk, weer zin in heeft en er 200% voor gaat!

Children Of The Damned van The Number Of The Beast, is een uitstekende keuze na de twee nieuwe nummers, zeker omdat Maiden dit nummer al zeven jaar niet meer gespeeld heeft! Ook The Trooper, een absolute live favoriet, ontbreekt natuurlijk vanavond niet, en het publiek schreeuwt en brult dit nummer van het begon tot het einde uit volle borst mee.

Van The Book Of Souls springen The Red And The Black en de titelsong er vanavond boven uit en dat zullen dan waarschijnlijk ook weer Maiden live klassiekers worden. Powerslave, Hallowed Be Thy Name (magisch), Fear Of The Dark en de oudste song Iron Maiden brengen de temperatuur en stemming in Het Gelredome tot een kookpunt.

Na 12 fantastische songs gaat de band even van het podium om dan natuurlijk nog terug te komen voor drie heerlijke toegiften. The Number of The Beast, het enige nummer van Brave New World, Bloodbrothers (kippenvel) – meegebruld door het hele stadion – en Wasted Years van het nog altijd onderschatte Somewhere In Time, beëindigen een heerlijke hard rock/metal avond.

Hoogtepunten: The Red And The Black, The Trooper, Hallowed Be Thy Name en Bloodbrothers!  Kortom: Iron Maiden lives en rules en iedere Maiden fan gaat tijdens het meefluiten van Monty Python’s Always Look On The Bright Side Of Life tevreden naar huis!!

Up the irons!!!

Live Foto Review: Arthur Beatrice @ Paradiso

Live Foto Review: Arthur Beatrice @ Paradiso, Amsterdam
04 juni 2016
Foto’s: Willem Schalekamp

Het aanstormend Londense kwartet Arthur Beatrice  maakt mysterieuze, electronische popmuziek in het hoekje van London Grammar en The xx. De band heeft een frontman en frontvrouw: Orlando Leopard en de sierlijke Ella Girardot. De ritmesectie wordt bezet door de broers Elliot en Hamish Barnes. Op 20 mei is hun tweede album Keeping The Peace uit gekomen.

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Arthur Beatrice Arthur Beatrice @ Paradiso

Album Reviews: Catfish And The Bottlemen en Richard Ashcroft

Catfish and the BottlemenCatfish And The Bottlemen – The Ride (Universal Music)
Ondanks hun prima ontvangen debuut The Balcony uit 2014 hebben Catfish And The Bottlemen niets aan hun strategie veranderd, overal en vooral veel live spelen. Hoewel veel strakker dan op dat debuut al bijna niet kon, valt op The Ride vooral op hoe deze band op elkaar ingespeeld is, dit ondanks het feit dat medeoprichter, en lead gitarist, Billy Bibby vertrok om aan zijn eigen bandje The Wry Smiles te gaan werken.

De band heeft zich dan ook snel een eigen en volwassen geluid eigen gemaakt, waarbij ze zelfs in Glasgow en Heathrow teruggrijpen naar een bijna akoestische sound. Waarbij overigens niets aan energie wordt ingeleverd, want die ligt, zoals het een Engels gitaarbandje betaamt, onverminderd hoog. Het geeft slechts aan dat ze zich inmiddels ook compositorisch kunnen meten met genre genoten als Arctic Monkeys en The Strypes, waarbij ze net iets toegankelijker dan die eerste en net iets moderner zijn dan die tweede. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilRichard Ashcroft - These PeopleRichard Ashcroft – These People (Cv30 / V2)
In 2010 verscheen United Nations Of Sound, de derde sololangspeler van Richard Ashcroft. De ex-frontman van The Verve werd door criticasters en fans neergesabeld. De release die was gebouwd op composities van soultracks en bluesnummers en verkocht niet of nauwelijks. Ashcrtoft heeft na dit echec een aantal jaren aan These People gewerkt en is teruggegaan naar het geluid van The Verve. This Is How It Feels was eerder dit jaar een mooie eerste aankondiging van deze release. De tweede singel Hold On liet echter een wat goedkoop discogeluid horen en flopte. Nu is er het album en vooral bij titelnummer These People is Ashcroft in topvorm. Het is zo’n ballade die rockt en schuifelt, de luisteraar zacht laat wiegen en uiteindelijk in een wereld afzet waar het fijn toeven is.

Op de hoes van These People is geen tevreden muzikant te zien. Ashcroft is frontaal van voren gefotografeerd met een overdosis licht op zijn gezicht. Na beluistering mogen de negatieve gedachten over de hoes in de vuilnisbak. These People laat een volwassen en bij een aantal nummers fris geluid horen. Opener Out Of My Body is een energiek nummer, klinkt als rockmuziek met de juiste ondersteuning van toetsen en levert muziek op voor voorzichtige danspasjes. Ashcroft heeft plezier in het musiceren en laat dat ruim vier minuten horen. Out Of My Body is een rockballade met allure en een fijne versnelling in het couplet. De Engelsman weet het hoge niveau van dit eerste nummer niet vast te houden. Duidelijk wordt dat hij heeft gekozen voor het vertrouwde geluid van The Verve en niet verder heeft gezocht naar experiment en vernieuwing.

Twee echte uitschieters en een aantal nummers die een ruime voldoende scoren is als eindresultaat wat karig. Ashcroft positioneert zich met deze release als ‘the grand old man’ van de Britse rockmuziek. These People is een redelijk, maar wisselvallige proeve van bekwaamheid. In de Engelse taal is ‘sophisticated’ daar een kernachtig woord voor. Mooier is deze release niet samen te vatten. Jaks Schuit

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #9

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby05LTYtNi0yMDE2JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio #9

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

KvelertakKvelertak – Nattesferd (Roadrunner Records/ Warner)
De Noorse metalband Kvelertak is mondiaal lekker aan het doorbreken. En als zijn derde plaat Nattesferd voor het eerst door de luidsprekers blaast, begrijp je direct waarom.

Door: Robert Van Gijssel 1 juni 2016

De zes Noren weten precies het knisperige midden te vinden tussen punk, rock ‘n’ roll en metal, en daarbij kunnen ze ook nog solide liedjes bouwen die je steeds opnieuw wilt horen. Uniek is het natuurlijk niet, dat samengaan van punkrock en wat meer eigentijdse (en lugubere) metalsoorten uit de Scandinavische wouden. Het is feitelijk het dna van de hele blackmetal. Maar Kvelertak schiet gewoon steeds raak, met pakkende nummers als Nattesferd of Bronsegud – waarin je kort afgemeten punk van Black Flag tot Ramones hoort raggen. Het drieledige gitaargeluid van Kvelertak, inclusief akoestisch triplex, is op Nattesferdmassief en modderig in elkaar gekleid en dat is het enige nadeel aan deze topplaat.

Een toegankelijk en intelligent gecomponeerde rocktrack als Heksebrann had wat meer lucht tussen de snaren en de droog grommende schreeuwzang van Erlend Hjelvik kunnen gebruiken. De voor dit genre best bijzondere, hoog jubelende achtergrondvocalen worden helaas wat weggedrukt.

Car Seat HeadrestCar Seat Headrest – Teens of Denial (Matador/Beggars)
Noem het productiviteit, arbeidsethos of dwangneurose: tussen 2010 en 2014 bracht Will Toledo uit Virginia in eigen beheer twaalf (!) albums met rafelige indierock uit, onder de naam Car Seat Headrest.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Hoewel er mooie lofi-schetsen tussen zaten, is het voor iedereen beter dat hij bij de hand is genomen door platenlabel Matador, dat eerst Toledo’s mooiste ruwe edelsteentjes op een verzamelaar zette (Teens of Style, 2015) en nu Toledo’s veruit beste album Teens of Denial presenteert, waarop Car Seat Headrest een band is geworden.
Hoe klinkt dat allemaal? Je zou kunnen zeggen dat je Car Seat Headrest krijgt wanneer je de korte indierockprojectielen van Guided By Voices kruist met de lange en lethargische stukken van Kurt Vile. Ze gáán ook ongeveer over hetzelfde: verveling, niksigheid en je een enorme sukkel voelen. Dinosaur Jr, Pavement, The Strokes en The Thermals gluren af en toe om de hoek.

Van al die invloeden heeft Toledo een 70 minuten durend album gesmeed dat duidelijk uit innerlijke noodzaak werd geboren en zo ongeveer naar de hele rockhistorie verwijst, maar toch een geheel blijft.

RadioheadRadiohead – A Moon Shaped Pool (XL)
Vorige week kwam Radiohead eindelijk met een nieuw album: A Moon Shaped Pool. Op dit moment is het alleen digitaal te koop, volgende maand verschijnen de cd’s en platen.

Door: Ionica Smeets 21 mei 2016 Lees meer!

Daniel RomanoDaniel Romano – Mosey (New West)
Al te snel werd Daniel Romano in het hokje van de country geduwd. Oké, hij werd er bekend mee. Maar op zijn nieuwe plaat laat hij horen veel meer in huis te hebben, van Hollywoodsoundtracks tot tropisch getetter.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016 Lees meer!

Jessy LanzaJessy Lanza – Oh No (Hyperbud / de Konkurrent)
Het Londense label Hyperdub kaapt alle leuke dancevrouwen weg. Dubstepproducer Ikonika en de Koeweitse Fatima Al Qadiri brengen er hun platen uit en het toptalent is de Canadese Jessy Lanza.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016

Op Oh No maakt Lanza op het eerste gehoor wat ironisch klinkende elektro-r&b, die na wat serieuzere luisterbeurten toch steeds meer gewicht krijgt. In VV Violence lijkt Lanza Prince te citeren, uit zijn kale elektrofunkperiode ten tijde van Controversy. Wat plaatst ze haar afgemeten synthbliepjes mooi naast die strak funkende baslijn, en wat wordt dat nummer aanstekelijk als na het refreintje van piepende en hijgende meisjesstemmen een paar diepe bassdrums inslaan.

De vroege jaren tachtig blijven heersen: bij Never Enough denk je even te luisteren naar een remix van New Orders Blue Monday, maar Lanza trekt ook dat nummer naar zich toe met een ultralichtvoetig poprefreintje. Het cryptische discoliedje It Means I Love You, gezongen in heliumstem, bouwt Lanza uit tot een vierkant beukende dansvloervuller. Met Jessy Lanza gaan we nog wat beleven.

Jungle by NightJungle By Night – The Traveller (V2 Benelux)
Voor zover ze het idioom van Fela Kuti al niet op The Hunt (2014) ontstegen waren, doen ze dat op het vierde album The Traveller definitief. Laten we dus Jungle By Night niet langer afrofunk of ‘Ethio-jazz’ noemen; dat dekt de lading bij het Amsterdamse negental allang niet meer.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Niet dat er helemaal geen afrobeat meer in de mix zit, heus wel, maar het schiet van Turkse psychedelica (het dampende The Ottoman Highlands) via funk en hiphop naar soundtrackmuziek uit Bollywood en de hemel weet wat nog meer. Zet het ongedurige Caldera achter een achtervolgingsscène van James Bond en de film wordt er beter van.

Jungle By Night heeft zich ontwikkeld tot het swingendste, speelste collectief van Nederland en waarschijnlijk ook het veelzijdigste. Alle negen muzikanten eisen bij toerbeurt de hoofdrol op: toetsenkoning Pyke Pasman in het kolkende Extortion, de straffe percussie in Culture Shock, de verleidelijke blazers in Infinite.

SkeptaSkepta – Konnichiwa (Boy Better Know)
Heel voorzichtig steekt het gepast agressieve Britse straatrapgenre grime het hoofd weer om de hoek van de hiphop en clubcultuur. Er komt nog veel moois aan van de jonge Britten Novelist en Stormzy, maar de meer ervaringsdeskundige Skepta voert voorlopig de revival aan met zijn rijke grimeplaat Konnichiwa.

Door: Robert van Gijssel 18 mei 2016

Hij lijkt er vooral trans-Atlantisch mee te willen wil scoren, getuige zijn samenwerkingen met bijvoorbeeld Pharrell Williams. Maar met het toegankelijke geluid van zijn beats en bassen zou Skepta meer zieltjes kunnen winnen. De track Ladies Hit Squad, met gastraps van D Double en ASAP Nast, is bijna fijnbesnaard te noemen; supergrappige raps en zelfs een snerend gezongen refreintje, op krakend droge drumcomputers en een psychedelisch bubbelend synthmelodietje. Verslavend leuk.

Net als de singles That’s Not Me, een zagende en aanstekelijke hiphoptrack die bij elkaar wordt gehouden door bliepgeluidjes uit antieke videogames, en Shutdown, het hoogtepunt van de plaat, waarin Skepta gehakt maakt van neprasta’s, nepmoslims en de eindeloze parade van ‘isms en schisms’ waarmee het maatschappelijk debat tegenwoordig wordt doodgeknuppeld.

James BlakeJames Blake – The Colour In Anyything (Universal Music)
James Blake doet een ‘Beyonceetje’. Ineens ploft een nieuwe plaat op de streamingplatforms: verrassing. Maar met die plotselinge verschijning houdt de feestelijkheid ook meteen op. Blake is op zijn derde album mistroostiger dan ooit.

Door: Robert van Gijssel 11 mei 2016

Gelukkig kan Blake levenspijn als geen ander in elektronische pop vatten, en daarin moeten zijn vele navolgers toch voor hem buigen: The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen.
Wat bouwt Blake zijn nummers geduldig op. Volstrekt minimalistisch begint hij bijvoorbeeld prachtnummer Points; een eenzame tik op de handclaps van de drumcomputer, een verduisterde baslijn, nauwkeurig geplaatste loops en vervormde samples van zijn eigen stem. Langzaam maar zeker vormt zich een popballade uit een droomwereld.

De progressie in Love Me in Whatever Way is net zo magisch. Een ver pianoakkoord en weer die smachtende stemmenstapeling, in iets wat uiteindelijk toch ook uitmondt in een verstild poprefreintje.
Er valt veel te halen op Blake’s derde album. Een beetje te veel zelfs: de plaat duurt ruim een uur en je loopt dus het risico op een overdosis getormenteerde falsetstem. Maar dat is een kwestie van muzikaal uithoudingsvermogen. En smaak.

King GizzardKing Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon Infinity (Heavenly Recordings / PIAS)
Onwaarschijnlijk, de productiviteit van de zevenkoppige band King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne: acht studioplaten in nog geen vijf jaar tijd – en ze worden in hun weerbarstigheid steeds beter.

Door: Menno Pot 4 mei 2016

Na de uitgesponnen psychedelica van Quarters! (begin 2015) kwamen de lichtvoetige folky liedjes van Paper Mâché Dream Balloon (eind 2015) en nu is er alwéér een nieuwe: Nonagon Infinity. De negen uptempostukken op het album grijpen in elkaar, tollen in het rond, stuiven van de ene ritmische demarrage naar de andere en vertonen de verrukkelijke neiging een scherpe bocht naar links te maken op het moment dat je een flauwe naar rechts verwacht.

Hoe Robot Stop, Big Fig Wasp en Gamma Knife als estafetterenners het stokje aan elkaar doorgeven; het is werkelijk smullen geblazen, ook al omdat King Gizzard zich ondanks het bovenstaande geen moment schuldig maakt aan moeilijk gedoe. Ongedwongen plezier is het devies en de stukken zijn áltijd liedjes met een pakkende melodie. Nederlands festival deze zomer? Laten we het hopen.

Chance the RapperChance The Rapper – Coloring Book
Het langverwachte album van Chance The Rapper zet een nieuwe standaard: hij bracht het alleen streaming uit, integreerde gospel op een geheel nieuwe wijze en ontving bijdragen van tal van gastrappers. Kortom: een wereldplaat.

Door: Gijsbert Kamer 1 juni 2016

In het jaar waarin ook Beyoncé, Radiohead, Kanye West en Rihanna al steeds creatiever bleken in de manieren waarop ze hun nieuwe muziek aan de man brachten, komt Chance The Rapper toch nog met een noviteit. De 23-jarige rapper uit Chicago stelde zijn derde mixtape niet, zoals zijn vorige twee, als gratis download beschikbaar. Coloring Book – een wonderschoon en rijkgeschakeerd album, maar daarover later – was vanaf 12 mei alleen te streamen en dan ook nog eens exclusief op Apple Music.

Wat de release extra bijzonder maakt, is dat er geen enkele platenmaatschappij achter Chance The Rapper zit. Waar Kanye West met zijn eerder dit jaar verschenen The Life of Pablo (aanvankelijk exclusief te streamen en te downloaden op Tidal) nog het grote Def Jam achter zich had, doet Chance The Rapper alles zonder bemoeienis van welke platenmaatschappij ook. En met succes. Coloring Book kwam op basis van alleen streaming op de achtste plaats van de Billboard Album Top 200 terecht. Dat was nog nooit eerder gebeurd.

Toch komt het succes niet helemaal als een verrassing. Chance The Rapper, in 1993 in Chicago geboren als Chancelor Bennett, geldt sinds zijn tweede mixtape, Acid Rap uit 2013, als een van de grootste beloftes in de hiphop. Hij werd alom geprezen om zijn bijzondere, raspende rapstijl, sterke persoonlijke teksten en eigenzinnige veelzijdige productie. Van Acid Rap haalde hij in korte tijd een miljoen downloads binnen. Lees meer!