Wat fijn! Eindelijk weer een bandje die op de juiste manier voor het Grote Gebaar gaat. Het titelloze debuutalbum van Moaning, DIY post-punk trio te Los Angeles, steekt namelijk lekker rauw af tegen de hedendaagse overdaad aan eenheidsworst-indie popduo’s met laptop en gitaartje.
Ze bestaan al bijna 10 jaar en toch is dit pas hun debuut. Moaning is een gepassioneerde plaat die naar eigen zeggen is ontstaan uit goede en slechte liefdeservaringen en uit droefheid. De nummers op het album verhalen over destructie en dystopie. De teksten laveren ergens tussen wanhoop en fatalisme. Zo!
Producer Alex Newport (At The Drive-In, Bloc Party, Melvins), heeft een heerlijk dichtgemetselde sound (denk aan A Place to Bury Strangers) weten neer te zetten, waarbinnen een mooie balans is gevonden tussen fuzzy shoegaze en noisy, dronige post punk.
Een betere introductie op vorenstaande kan de luisteraar zich met Don’t Go niet wensen. We horen op deze albumopener monotone zang met veel echo, stofzuiger- en shoegaze gitaren in de stijl van My Bloody Valentine en Ringo Deathstarr, hier en daar wat Swervedriver-achtige hooks en laagjes, het geheel gedragen door machinaal en beukend drumwerk.
For Now neigt dan weer wat meer naar de pure Amerikaanse indie rock, die we kennen van Chavez en Shiner. De Swervedriver referentie komt vervolgens weer om de hoek kijken bij Useless.
Er is ook ruimte voor fris en frivool gitaarspel, zoals op Misheard. Maar dan wel afgewisseld met zogenaamde ‘Holocaust’stukken. De gemiddelde schoenenstaarder onder u weet het wellicht wel, maar voor wie het gemist heeft: we doelen hier op de intermezzo’s waarin alle registers open gaan qua volume en pedalen, zoals ook in de live versies van You Made Me Realise van My Bloody Valentine en Drive Blind van die andere stijlgenoot Ride.
De luisteraar die wat minder bekend is met de genre-mix die Moaning etaleert, zal de nummers mogelijk te eendimensionaal vinden, te weinig variëren. Maar dat is een te gemakkelijke conclusie, immers, het monotone geluid en de geringe dynamiek is kenmerkend voor deze muziek.
Het gaat juist om het hypnotiserende gevoel en de donkere emotie dat dit soort nummers proberen op te roepen. Geen majeur-akkoorden en blij gepriegel, maar een kille, obscure muur van geluid en sentiment. En dan is er niet altijd ruimte voor melodie en verrassende wendingen.
Maar als we goed luisteren horen we op Moaning wel degelijk variatie en gelaagdheid! Op The Same, waarin het ritme tandem, bestaande uit bassist Pascal Stevenson en drummer Andrew MacKelvie, nog het meest excelleert, ontwaren we mooie zanglijnen, prikkelende wisselingen en frisse breaks en horen we tevens de jammerende wanhoop in de stem van zanger-gitarist Sean Solomon.
En de afsluiter, het in tremelo doordrenkte Somewhere in There heeft een complexe songstructuur en klinkt absoluut doordacht. Laat u dus niks wijsmaken! Tekst Muzine.nl | George Meijer
LIVEDATA 05/05 De Zwerver, Middelkerke (BE) 26/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 27/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek
Na drie redelijk onopvallende indiepop solo albums, groepeerde 
Both Sides Of The Sky wordt min of meer gepresenteerd als het derde deel in een trilogie van onuitgebracht materiaal. Valleys of Neptune uit 2010 en People, Hell And Angels dat in 2013 uitkwam worden dan gezien als de eerste twee delen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er natuurlijk al vanaf de dood van Hendrix met enige regelmaat onuitgebracht werk verschijnt. Wel waar is dat eerder genoemde titels een mooi inkijkje geven in het ruwe materiaal.
Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)
Uit de as van John Coffey is daar