Category: Recensies

Hen Ogledd – Scales will fall

Met zijn rituele ritme, primitieve begeleiding en mystieke samenzang had Scales will fall van Hen Ogledd goed gepast in Vikings of een andere TV serie die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen.

De half rappende zangeres (bard rap noemen ze het zelf) en de avantgardistische trompetsolo die halverwege het 8 minuten durende nummer opduikt, moeten we voor het gemak dan maar even wegdenken. Dit klinkt misschien wat laatdunkend, maar een bijzonderder en ook misschien wel beter en intrigerender nummer dan Scales will fall ga je dit jaar niet meer horen. En misschien volgend jaar ook niet. De band, kunstenaarscollectief eigenlijk heet dus Hen Ogledd. Dat is de oude Bretonse (Keltische) naam voor de grensstreek tussen Noord Engeland en Schotland. Begin volgend jaar verschijnt het derde album van de band die de term Britpop (Britton pop) een geheel nieuwe inhoud geeft.

Robber Robber – Talkback

Een raar plaatje dat Talkback van Robber Robber en dat is een compliment.

Het nummer duurt maar twee minuten, maar er gebeurt van alles. Officieel zal Robber Robber wel onder de postpunk vallen, maar de band heeft een eigen, excentrieke opvatting van het genre, die ver  verwijderd is van de nieuwe noiserock en die varianten waarin gepraat wordt ipv gezongen. Het tempo van Talkback ligt hoog, toch wordt er niet gejaagd. De zangeres laat zich door niets of niemand van haar apropos brengen. Ook niet door de plotselinge break die niet had misstaan in een nummer van een math-rockband. Ondertussen speelt de gitarist speelt een solo dwars door het hele nummer heen. Zoals gezegd, een raar maar vooral bijzonder plaatje en zo hebben we ze graag.

Anne Paceo & Laura Cahen – L’écume

Ze is ooit begonnen als jazzdrummer, maar inmiddels is Anne Paceo een allrounder die zich niet zomaar in een hokje laat stoppen. Alleen al het feit dat ze eerder dit jaar in de Graadmeter stond geeft aan hoe breed ze bezig is.

De meest recente release van de gelauwerde Parisienne is het album Atlantis.  Daarvoor schreef ze alle nummers en sommige zingt ze ook zelf. Ook staan er een aantal samenwerkingen op het album waaronder een met Laura Cahen, een singer-songwriter met zo’n karakteristieke Franse zuchtmeisjes zangstijl. Hun duet Tant qui’l de l’eau kwam opvallend hoog in de Graadmeter. De samenwerking tussen de drummer-componist en de zangeres krijgt nu een vervolg met de single L’écume (schuim). Het is een remake van een track van Anne’s Atlantic album. De nieuwe versie is, zeg maar ontjazzed. En niet onbelangrijk er zit nu analoge synth-solo in de chanson, een die net zo sfeerbepalend is als die in hun Pinguin hit. Misschien moeten de dames eens overwegen om samen een heel album te maken.

Fat, Evil Children – The Weight

De bandnaam, Fat, Evil Children is op zijn zachts gezegd opmerkelijk. De vier muzikanten zijn namelijk geen kinderen meer, niet dik en naar we hopen ook niet slecht van inborst.

De band met die rare naam komt uit Californië en maakt mooie muziek. Dat doen ze al een tijdje, maar voor ons is The Weight een eerste kennismaking. The Weight is een eigen nummer en dus geen cover van de gelijknamige evergreen van The Band. Stilistisch zit het nummer er overigens niet zover van af. Ook Fat, Evil Children maakt een soort Americana met akoestische gitaren en meerstemmige zang. De zang verraadt dat we hier met een jonge band te maken hebben Vooralsnog horen we geen sporen van whiskey of tabak op de stembanden. Maar daar wordt aangewerkt. In de clip zien we ze zuipen en in The Weight dat over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan lijkt te gaan verzucht de zanger op een gegeven moment, ‘I Got Nothing To Do Or Smoke’. De nieuwe EP heet Can’t Stop en is nu uit.

Surfbort – Lucky

Surfbort is een rock ‘n’ roll band met punk attitude uit Brooklyn, New York. Echt succesvol zijn ze nog niet, maar het geld dat ze binnenharken lijken ze te besteden bij de lokale tattoo shop.

Surfbort grasduint in 60 jaar pophistorie, vooral in de eerste, zeg dertig jaar vinden ze veel van hun gading. Denk aan genres als rockabilly, garage en glamrock. Hun mix presenteren ze met een lekker ranzig randje. Bandbazin Dani Miller schreef Lucky om de spoken in haar hoofd te verjagen. Hopelijk helpt het nummer ook anderen om uit hun dip te komen. Lucky is het eerste liedje van het nieuwe album van Surfbort. De plaat gaat Reality Star heten en komt op 6 maart uit. Het is niet uit te sluiten dat de band naar Europa komt voor een tour. Dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.

Melodische punkrockband Sneurf brengt debuutalbum P.A.R.A. uit

Sneurf, de melodische punkrockband die vorig jaar razendsnel de finale van de Amsterdamse Popprijs (Melkweg) haalde, heeft afgelopen vrijdag hun debuutalbum P.A.R.A. uitgebracht.

Het album, met tracks als Mastah, Contagious en Crossroads, is Sneurf’s directe reactie op een tijd die gek maakt als je niet oplet. Waar anderen verdwalen in de chaos, zoekt Sneurf de uitweg in energie en collectieve ontlading. Samenzingen, moshen, stagediven en een kapot intense live-show zijn hun remedie.

In de nummers en teksten wordt gestoordheid en drive bewust ingezet tegen onzekerheid, tegen het gevoel niet mee te kunnen en tegen de strijd om overeind te blijven in een wereld die altijd te hard gaat. In de eerste single Mastah woedt een psychologische machtsstrijd tussen de hoofdpersoon en een mysterieuze poppenspeler die onder je huid en in je hersenpan kruipt. Wie neemt de controle? Wie wordt wie de baas?

Sneurf werd in 2024 opgericht en bestaat uit leadzanger Ingo (23), gitarist Sil (21), basgitarist Ralf (21) en drummer Thor (21). De vier leerden elkaar kennen op PACT+, hun gezamenlijke muziekschool, en merkten al snel op dezelfde frequentie te zitten: gek doen op het podium, harmonie in chaos en harde muziek die niet om toestemming vraagt.

P.A.R.A. brengt melodische hardcore en grunge samen in meerstemmige zang, gitaarsolo’s, moshpit-waardige breakdowns en ongefilterde vocale uithalen. Dit is geen album om alleen te luisteren, dit is een album om te voelen en om live te beleven. Een album dat je niet alleen thuis of in de auto, maar ook op het podium moet luisteren.

Marlon Magnée, La Femme – Nuage Gris

Het is niet helemaal helder of Marlon Magnée nu solo is of dat hij nog met een been in La Femme zit.

Beiden namen staan vermeld als uitvoerende van Nuage Gris (grijze wolk). Het zal een marketingtool zijn. Iedereen kent La Femme, misschien weet niet iedereen hoe de motor van die band heet. Marlon Magnée dus. Nieuwe single Nuage Gris is een rockabilly track, maar dan a la Française. Heel veel meer valt er niet over te zeggen. Behalve dan dat het een lokkertje is voor Marlon’s debuut als solist. Albumtitel noch releasedatum zijn bekend. De naam van de producer wel. Die heet Renaud Letang en zou je kunnen kennen van zijn bemoeienissen met o.a. Feist, Peaches et Manu Chao.

mercury – Heaven

Mercury hebben we overgenomen van Pinguin On The Rocks. Voor ons zware broertje is de band van Maddie Kerr een beetje te soft geworden.

Voor Indie is de balans tussen vorm en volume nu vrij perfect. Zoals vaker blijkt de hardrockperiode van Maddie een fase te zijn geweest, iets waar ze even door heen moest. Nu heeft de boosheid plaatsgemaakt voor reflectie en een gevoel van melancholie. Het gaat echter te ver om te beweren dat mercury is bekeerd tot de softrock. Nieuwe single Heaven heeft de hard/zacht dynamiek van klassieke grunge gecombineerd met de zoetgevooisde vrouwenzang van dreampop. In de verte is ook een lichte country-klank te horen. Niet onlogisch als je weet dat de band uit Nashville komt. Maar het kan ook de inbreng zijn van producer Alex Farrar, die we kennen van zijn werk met o.a. MJ Lenderman, de band Wednesday en Merce Lemon.

Live Foto Review: Wolf Alice @ AFAS Live

Live Foto Review: Wolf Alice @ AFAS Live, Amsterdam
23 november 2025
Foto’s Peter van Heun

Wolf Alice werd in 2010 opgericht in Noord-Londen en groeide in korte tijd uit tot een van de meest toonaangevende bands binnen de alternatieve rock. Met hun veelzijdige geluid, dat elementen van grunge, dreampop, folk en elektronica combineert, veroverden ze wereldwijd een trouwe fanbase. Hun tweede album Visions of a Life won de prestigieuze Mercury Prize, terwijl opvolger Blue Weekend direct op #1 binnenkwam in de Britse albumcharts. Hits als ‘Don’t Delete The Kisses’ en ‘Smile’ zijn inmiddels klassiekers binnen het genre.

In 2025 slaat de band een nieuw hoofdstuk open met het vierde album The Clearing, waarop ze opnieuw laten horen hoe veelzijdig, urgent en meeslepend ze zijn. Dit najaar brengen ze die nieuwe muziek live naar Nederland met hun grootste show hier tot nu toe: op 23 november staat Wolf Alice in AFAS Live in Amsterdam. Verwacht een avond vol intensiteit, energie en nieuwe songs die je nog lang bijblijven.

Support
Florence Road

Live Review: The Vices @ Paard, Den Haag

Live Review: The Vices @ Paard, Den Haag
20 november 2025
Tekst: Willem Kamps

Klokslag 21 uur trappen The Vices af in het Haagse Paard voor hun Nederlandse tour. Eindelijk, want nadat in februari hun derde album Before It Might Be Gone werd uitgebracht, deden zij enkele instores, een zestal optredens in de VS, waaronder SXSW, en een aantal festivals (o.a. Paas- en Bospop en The Life I Live). Het werd hoog tijd voor een volledig eigen show, en dat lieten ze zien en horen!

Gaandeweg blijkt ook wat een geweldige nummers de Groningers in hun zesjarig bestaan hebben gemaakt. Alsof je naar een band staat te kijken met een aantal klassiekers op z’n naam. Oh ja, die en die en díe ook nog: I Had A Name, Never Had To Know en For My Mind. De liedjes zitten zo naturel in elkaar, klinken zo vertrouwd en worden met zoveel enthousiasme en retestrak gespeeld, dat het lijkt of ze nooit iets anders hebben gedaan. En nooit iets anders willen.

Tja, waarom ook? Het optreden gaat van ingetogen naar explosief, weer terug down to earth en dan weer gáán. Verrassend ook is ineens een cover, War Pigs van Black Sabbath, afkomstig van het album Paranoid dat ze vermoedelijk kennen uit de platenverzameling van hun grootouders, maar wat een lekkere vette en compacte versie brengen ze, zonder in epigonisme te vervallen.

Het Paard is voor de indie-rockers ook een speciale plek, vertelt zanger/gitarist Floris Luijtelaar. Een van hun eerste optredens was bij de Popronde in de kleine zaal. En nu een zo’n vijf jaar later staan zij in de bomvolle Grolsch Zaal. Later deze week doen ze zelfs de Ziggo Dome aan, al is het in het voorprogramma van Kensington. Ík zou het omdraaien, ook al waren Floris en Jona na het concert verbaasd te horen dat hun schitterende For My Mind in de Snob 2000 staat. For My Mind in een lijst!? Wat had je dan verwacht? Deze klassieker!? Dit jaar wél luisteren, jongens.