Even dachten we dat Pip Blom de disco had omarmt. Dat zou geen onlogische ontwikkeling zijn geweest omdat de band goeddeels is overgeschakeld van snaar naar elektronische instrumenten. Maar dat valt dus mee (of tegen afhankelijk van je insteek). Het trio heeft haar sound niet verengt maar juist verbreed. Op nieuwe EP Grip staan vijf songs in evenzovele smaken. Het lekkerst vinden wij het langste liedje. Someday is een bruisende mix van gruizige indie en elektronische psychedelica van ruim zes rijk gevulde minuten. En ja je kunt er op dansen.
Category: Recensies
Tamara van Esch – Space
We laten ons niet zo vaak in met singer-songwriters. Niet omdat we hun edele ambacht niet waarderen, maar omdat onze voorkeur uitgaat naar muziek met een randje. En een ‘an edge’ zoals Engelstaligen zeggen is juist iets wat vertolkers van luisterliedjes proberen te vermijden.
Maar niet Tamara van Es. Mevrouw Tamara is sowieso niet voor een gat te vangen. Ze maakt meisje met gitaar en of pianosongs, maar beoefent ook een stijl die barokpop wordt genoemd met violen en zo en ze maakt muziek waarop geen enkel etiket blijkt kleven. Zoals Space dat kalm en beheerst begint maar allengs evolueert tot een buitencategorie popsong met een solerende synth, gescandeerde achtergrondzang en een steeds opzwepender tempo. Space is net als Until en Things Were Good afkomstig van een nog te verschijnen (2e) album waarop Tamara kruipt in de huid van haar 200 jaar oude alter-ego. Die heet Grace, leeft in 2025 en blikt terug en vooruit. We zeiden toch dat Tamara van Es geen gewone singer-songwriter is?
Little Simz – Young
Met 13 nummers is Lotus een uitgebreid maar ook heel persoonlijk project. Little Simz brengt haar innerlijke wereld op haar meest intieme en eerlijke manier tot leven. Op een indrukwekkende muzikale achtergrond, geleid door producer Miles Clinton James – die invloeden combineert van punk tot jazz, soul tot samba – vertelt ze rijke verhalen en schildert ze levendige scènes. Samen vertellen ze het emotionele verhaal van de vrouw en artiest die Simz is geworden.
De titel Lotus staat symbool voor vernieuwing en groei, en weerspiegelt Simz’ voortdurend ontwikkelende kunstenaarschap en het thematische traject van het album door de complexe fases van het leven. In deze reflecties komen de tederheid van liefde, de pijn van verraad, de verlammende angst, de neerslachtigheid van twijfel, en het licht dat door de duisternis breekt bij bevrijding en doorbraak aan bod.
Lotus werd voorafgegaan door drie singles die de reikwijdte van het album lieten zien: het weelderig cinematische Free, een verkenning van de tegenstellingen van liefde en angst, het krachtige en onheilspellende Flood en het punkachtige speelse nummer Young met een krachtige videoclip geregisseerd door Dave Meyers. Die hoor je nieuw op Pinguin voor wat tegenwicht voor evenwicht.
Forth Wanderers – 7 Months
Forth Wanderers – Ava Trilling, Ben Guterl, Zach Lorelli, Noah Yu Schifrin en Duke Greene – brengen op vrijdag 18 juli 2025 hun derde album The Longer This Goes On wereldwijd uit via Sub Pop. Het album bevat onder andere de nieuwste single “7 Months”. Het werd geproduceerd door Dan Howard in Chateau Grand Studios en Future Sounds in New York, en gemixt en gemasterd door Al Carlson in Gary’s Electric, eveneens in New York. The Longer This Goes On is het eerste nieuwe werk van de band sinds Forth Wanderers, hun geliefde Sub Pop-debuut uit 2018.
Er is één ding dat Forth Wanderers duidelijk wil maken nu hun derde album eraan komt: “We zijn niet terug,” zegt gitarist Ben Guterl nadrukkelijk. Dat lijkt misschien een onverwachte uitspraak bij de aankondiging van hun eerste album sinds hun breuk zeven jaar geleden, maar volgens de band is het gewoon de eerlijke waarheid. Ze kwamen samen om deze tien zorgvuldig opgebouwde nummers op te nemen, en zijn nog steeds aan het uitvinden wat Forth Wanderers vandaag de dag voor hen betekent – meer dan tien jaar na de start van het project.
Toch is het moeilijk om te geloven dat er nog iets onuitgesproken blijft als je naar deze nummers luistert. Elk lied is een sprankelend eerbetoon aan de directe en intuïtieve teksten van zangeres Ava Trilling en de natuurlijke muzikale chemie van de band. Met gepolijste melodieën, heldere samenzang en speelse, schuine ritmes klinkt dit album als meer dan een simpele terugkeer naar hun oude vorm. De band durft nu juist omwegen te nemen naar de hook, instrumentale details toe te voegen om lege ruimtes op te vullen, ruimte te laten voor Trillings indringende vocale bereik, of een riff of tekst te herhalen tot het een soort Zen-mantra wordt.
Op The Longer This Goes On klinkt Forth Wanderers zelfbewuster en zelfverzekerder dan ooit. Maar noem het geen comeback.
RAHEL – mondsong
De Oostenrijkse band RAHEL rondom Rahel Klislinger kennen we nog van Pinguinhitjes als das kleine kasterl en schaffner uit 2024. Nu is er de nieuwe single mondsong. Duits wordt lekker ongecompliceerd afgewisseld met Engels. Zoals Nena dat in de jaren ’80 als geen ander kon. mondsong klinkt punky en poppy tegelijk, lekker fris in 2 minuutjes. We komen haar vast nog wel tegen op Eurosonic, want RAHEL mag wat ons betreft Europa in!
Sophie Straat – Liefdesliedjes feat. Ploegendienst
In een tijd waarin onderdrukking en uitsluiting het recept zijn voor macht, doen levenslied zangeres Sophie Straat en punkband Ploegendienst (met o.a. Ray Fuego en Bastiaan Bosma) een laatste poging om iets in de studio te creëren. Maar wat valt er nog te schrijven als alles al gezegd lijkt te zijn? Is er dan nog ruimte om te houden van? Het antwoord op die vragen is ‘Liefdesliedjes’, een nummer waarin ze al hun liefdesbrieven verbranden. Op 3 oktober brengt Sophie haar gloednieuwe album ‘Wie de fak is Sophie Straat?’ uit, gevolgd door een releasetour.
Shame – Cutthroat
Een cutthroat is een wat archaïsch Engels woord voor moordenaar. Letterlijk betekent het iemand die kelen doorsnijd. En Cutthroat is de titel van de nieuwe single van Shame.
De song doet de titel alle eer aan. Het is een killer van een postpunktune met messcherpe gitaren en ‘wie doet me wat’ zang van Charlie Sheen. Voor de tekst liet Sheen zich inspireren door een uitspraak van Oscar Wilde, ‘life is too important to be taken seriously’. Het lijkt het nieuwe motto van Shame te zijn geworden dat misschien hun naam moet veranderen in Shameless ;).
Cutthroat, The Album staat voor 5 september, maar voor die tijd zullen er nog wel meer singles worden losgelaten.
Best Kept Secret 2025 divers, piekfijn en zonnig
Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek.
Tekst en foto’s: Pieter Visscher
De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.
Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.
Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.
Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.
The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.
“Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.
“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.
Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid. Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.
Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.
Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.
Michael Kiwanuka (foto) 
sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.
Been Stellar – Breakaway
De New Yorkse band Been Stellar is bezig met een sterke opmars. Ze tourden als support van The 1975 en zijn momenteel op EU/UK tour met Fontaines D.C. Komende zomer zijn ze te zien op grote festivals als Reading & Leeds, Primavera Sound en Pukkelpop. In 2024 brachten ze hun veelgeprezen debuutalbum Screams from New York, NY uit, met daarop o.a. IJsbreker Sweet. Momenteel werken ze aan hun tweede album, waarvan Breakaway de eerste track is. Die klinkt wat minder postpunk dan we van ze gewend zijn, er zit wat emo in verstopt.
David Byrne – Everybody Laughs
Creatieve duizendpoot David “Talking Heads” Byrne brengt op 5 september zijn eerste soloalbum in zeven jaar uit: Who Is the Sky?. De plaat verschijnt op het gerenommeerde Matador Records.
Volgend jaar staat Byrne ook weer op het podium bij ons in de buurt: op 15 en 16 februari in AFAS Live in Amsterdam en op 18 februari in Vorst Nationaal in Brussel. Wie zijn legendarische show op Down The Rabbit Hole 2018 heeft meegemaakt, weet dat je dit niet wilt missen.
De plaat telt twaalf tracks. De eerste single, Everybody Laughs, is inmiddels verschenen en is een ritmisch, opgewekt klinkend nummer dat thema’s als vergankelijkheid en vervreemding aansnijdt. St. Vincent verzorgt de vocalen in de slotfase – een vertrouwde samenwerking voor Byrne. De opvallende videoclip, geregisseerd door Gabriel Barcia-Colombo, bestaat uit een enkele, voortdurende camerabeweging van ruim vier minuten en geeft de boodschap een extra laag.
Voor de productie werkte Byrne samen met Kid Harpoon (bekend van onder andere Harry Styles en Florence + The Machine), terwijl het Ghost Train Orchestra de blazers- en strijkersarrangementen voor zijn rekening nam. Naast St. Vincent zijn ook Hayley Williams (Paramore) en Tom Skinner (The Smile) op het album te horen. Byrne omschrijft de muziek als “menselijk en inclusief”: “Iedereen leeft, sterft, lacht… Muziek kan dat allemaal tegelijk vangen.”