Category: Recensies

Ploegendienst, Willem – Niemandsland

Ploegendienst is de band van Ray Fuego, rapper van beroep en punk uit roeping.

Als voorman van Ploegendienst heeft Ray met zijn releases, maar ook met zijn optredens op o.a. Pinkpop en pas nog op Lowlands de harten veroverd van indie-Nederland. Regelmatig nodigt Ray een verwante geest uit om hem vocaal terzijde te staan. Eerder hoorden we Vjéze Fur, Sophie Straat en Spinvis. Op nieuwe single Niemandsland krijgt hij assistentie van Willem van The Opposites. Net als Ray heeft Willem wortels in Curaçao.

Niemandsland is iets minder punk en iets meer rap dan bijvoorbeeld Graadmeter hit ‘Interessant’, maar minstens zo sterk. Het duo zingt/rapt gedreven over hun gespleten nationaliteit, hun plek tussen wal en schip of zoals zij het zelf ervaren Niemandsland. De beat mag dan wat meer hip hop zijn, de gitaren staan duidelijk op rock. En van het refrein kom je voorlopig niet meer af.

Concert: 9 oktober, Paradiso, Grote Zaal.

Sorry – Echoes

Met de release van Echoes heeft Sorry ook de titel van hun nieuwe album bekendgemaakt. Cosplay gaat de plaat heten. Een releasedatum moeten we je nog even schuldig blijven.

Maar na vier voorproefjes kunnen we je al wel vertellen dat het een smakelijk album gaat worden. Voor wie dat bijhoudt: Cospaly wordt het derde Sorry album, hun vijfde als de demo-verzamelaars meetelt. Sorry is typisch des Sorry, een plagerig, zwoel en beetje vreemd nummer, dat soms klinkt alsof er meerder liedjes door elkaar lopen. Ook hier geldt, vaker draaien en alles valt op zijn plek. Op een optreden zullen we nog even moeten wachten. Sorry gaat eerste haar geluk beproeven aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Hopelijk heeft de Trump’s douane de clip van Echoes niet bekeken.  

High Hi – ?? How

High Hi is een vrij succesvolle band uit Belgie wier muziek ons meestal net even te poppy was.

Een hoog Roxette gehalte zeg maar. De eerste single in drie jaar van het trio is iets alternatievere koek. ?? How heeft een fijne, glamrock-achtige gitaarsound en de afwisselende boy/girl leadzang werkt goed in een nummer dat verder niet heel erg veel om het lijf heeft. Maar dat past natuurlijk prima bij deze tijd van het jaar ;).

Forth Wanderers – The Longer This Goes On

Forth Wanderers – The Longer This Goes On (Sub Pop)

Forth Wanderers is de Amerikaanse formatie rond zangeres Ava Trilling (schitterende achternaam). Door psychisch ongemak stopten ze een poosje, maar The Longer This Goes On is inmiddels het derde album van de band. Mind you: noem het woordje comeback niet in vredesnaam. Vinden ze maar niks. LL Cool J zou hetzelfde hebben gezegd.

Zo is Forth Wanderers dus nooit weggeweest en dat is fijn. Een hitje als 7 Months wordt niet voor niets veel gedraaid op Pinguin Radio. Indierock waar we wel mee uit de voeten kunnen immers. Goeie hooks, prettige melodieën en meezingteksten. Niet te hoogdravend proza, wel recht uit het hart. Met een stukje humor. Dat vinden we ook terug op de achterkant van de cd. Op plaat de vierde track, maar achter op het album als achtste genoteerd. Alsof ze zeggen: kijk maar effe.

Band met een enorm sterke chemie, trouwens, zeggen de bandleden stuk voor stuk. En wanneer je aandachtig luistert hoor je die ook wel terug. Of is dat verbeelding? Alsof dat wat uit zou maken. Je voelt het of je voelt het niet.

Ondergetekende voelt dat dit een halfuur durend pareltje is dat in veel eindlijstjes hoog gaat eindigen. Sterker: ondergetekende haalt er zelfs de barbecue voor uit de garage. Het bier staat sowieso altijd koud. Pieter Visscher

Edgehill – Doubletake

De leden van Edgehill komen uit verschillende delen van de V.S. maar hebben nu Nashville als standplaats. Daar studeren (studeerden?) de drie leden aan de Vanderbilt universiteit.

Nee Edgehill speelt geen country, maar iets dat tussen emo en grunge in zweeft. Ze hebben een tiental singles uit waaronder wat live-opnamen. De twee meest recente releases komen binnenkort op een album. I Can Be Your Dog hebben we even gemist, maar Doubletake is ons wel opgevallen. De nieuwste single van het powertrio is een strakke en geconcentreerd poprock-song waarmee Edgehill een uitstekend visitekaartje aflevert. Album details volgens nog.

Will Paquin – We Really Done It This Time

De uit Boston afkomstige maar in Nashville wonende Will Paquin is niet over een nacht ijs gegaan. Binnenkort brengt hij zijn eerste album uit. Daaraan zijn sinds het jaar 2000 zo’n 15 singles vooraf gegaan. Zijn stijl, ietwat onrustige indie met veel tekst en gitaar was er al vanaf single een.

De serie singles laat horen hoe hij meester is geworden van zijn kunst, beter is gaan schrijven, zingen en gitaarspelen. Op 12 september komt het album uit waarnaar Will zo lang heeft toegewerkt. Hahaha is de titel. We Really Done It This Time is een uitgelezen voorproefje omdat Will Paquin hier al zijn talenten in de etalage zet. Zijn vaardige en felle gitaarspel, zijn lenige stem waarmee hij met alle gemak kan overschakelen van ‘normaal’ naar een Beach Boys achtige falset, en zijn oor voor pakkende songs. Extra punten ook voor de stuwende bassist die het nummer nog beter maakt.  

Concert; 4 november Ekko, Utrecht.

The Royston Club – 30/20

Het woord spectaculair zal je niet snel horen i.v.m. The Royston Club, maar termen als solide en betrouwbaar zijn zeker van toepassing op de club uit Wales.

Vooralsnog moet je The Royston Club band live zien om hun ware aard te ontdekken. Maar ook op plaat wordt de club steeds beter en hoor je dat hun songs, hoewel zelden hemelbestormend toch knap in elkaar steken. 30/20 gaat over het schuldgevoel dat zich van je meester maakt als je je thuishaven verwaarloost. In geval is van The Royston Club is dat Wexham in Wales. Daar hebben ze tijdens de absentie van de band de maximum snelheid verlaagd van 30 naar 20 mph. Dat had componist Ben Matthias pas door toen het te laat was. Of hij er een bon aan over heeft gehouden vermeldt het verhaal niet, maar Ben & band zagen het als teken om toch wat vaker terug naar huis te gaan. Lieve jongens zijn het. 30/20 staat op Songs For The Spine dat vorige week is uitgekomen.

Concert: 18 november Tolhuistuin, Amsterdam.

Wolf Alice – White Horses

Op White Horses, de nieuwste single van Wolf Ellie Rowsell doet de chef d’equipe een stapje terug ten faveure van haar mannelijk begeleiders die we nu ook eens horen zingen. De heren hoor je in de coupletten, Ellie neemt eerst de (exotische) refreintjes voor haar rekening. Later voegt ze zich bij haar broeders en zingen ze gezamenlijk de rest van het ge(s)laagde lied. White Horses is aparte single en het derde bewijs dat het nieuwe album van Wolf Alice verassend veelzijdig wordt en weer heel goed. The Clearing komt uit op 22 augustus.

Concerten: 23/11 AFAS, A’dam. 24/11 Vorst Nationaal (B)

Ise – When You Are Round

ISE is Ise Smeets, een zangeres uit het Vlaamse Bree die de 20 lentes nog moet aantikken. Het is niet normaal hoe goed ISE kan zingen. En wat heeft ze een geweldige stem met een klein korreltje en een licht Keltische vibrato.

Als compositie is When You Are Round, pas haar 4e liedje misschien nog geen eens zo bijzonder, maar wat ISE ervan maakt is dat wel. Ze begint rustig, meisje met gitaar, maar al zingende ontwikkelt het briesje zich tot een storm van categorie 5. Als ISE aan het eind dan ook nog eens flink uithaalt blaast ze alles en iedereen omver.  Een ster in wording.

Divers Lowlands 2025 omarmt de gitaar wat sterker

​Lowlands 2025 is een feilloze editie geweest. Met talloze muzikale hoogtepunten, verrassingen op allerlei diverse vlakken en weersomstandigheden om in te lijsten. Geen wanklanken, alleen maar fijne mensen. Lowlands blijft vooral Lowlands. Nederlands imponerendste festival.

Tekst: Pieter Visscher

Het feest start traditioneel al op de donderdag in Biddinghuizen, waar allerhande deejays in het flinke gebied ArmadiLLow het publiek opwarmen met diverse sets. Pinguin Radio start de dag met zes uur lang de allerlekkerste indie. Het is opvallend hoeveel mensen op donderdag al richting de campings zijn gereisd. Zeker meer dan de helft van de 65.000 bezoekers heeft daar tijd voor gemaakt. De heerlijke weersomstandigheden geven er dan ook extra aanleiding toe. Mooie opwarmer voor al wat komen gaat. Op vrijdag bijvoorbeeld, waar we de geweldige Amerikaanse soulzanger Jalen N’Gonda de Bravo zien openen. Wat een stem, wat een partij goeie liedjes. Dit is soul van de allerbovenste plank. Loepzuiver. Onder contract bij Daptone Records, wat logisch is. N’Gonda is hard op weg een absolute wereldster te worden. Daarna de Nederlandse postpunkformatie Marathon die we zien debuteren in de X-ray. Een vlekkeloos optreden van de band die met Fading Image dit jaar een prachtig debuutalbum heeft afgeleverd. Het zorgt ervoor dat Marathon inmiddels ook buiten de grenzen geboekt wordt. In Engeland bijvoorbeeld. Zo gaat Wodan Boys op termijn datzelfde pad bewandelen. Zonder twijfel. De formatie uit rockcity nummer één Den Haag laat de India alle hoeken van de rock verkennen. Een band die zich niet vastpint op een genre. Flink wat moshpits. Zeer overtuigend. Deadletter, uit Engeland, doet er in dezelfde tent niet voor onder. Mooie, door Talking Heads beïnvloede postpunk, gezongen door de charismatische Zac Lawrence. De saxofoon geeft extra cachet aan het geluid van de band. London Grammar zien we in de Alpha. Een vrij ingetogen show. Veel publiek buiten de Alpha, in de zon. Het venijn zit in de staart, met een bijzonder dansbaar slotnummer. We hebben het even nodig. Met Queens Of The Stone Age op hetzelfde podium verlies je geen moment de aandacht. Snoeihard, in your face met een Josh Homme die op dreef is. Bovengetekende heeft de band zo’n vijftien keer gezien, maar zag nog nooit zo veel interactie met het publiek. Homme wordt op handen gedragen, wanneer hij zelfs gaat crowdsurfen. Ronduit spectaculair. QOTSA laat geen steken vallen.

Net zo interessant wordt het in de X-ray met Warmduscher. Een band die zoveel genres omarmt dat alle muzikale monden worden gevuld. Van rock tot disco en alles daar tussenin. De rockschuur barst uit z’n voegen. Mooie opmaat naar Tramhaus, uit Rotterdam. Overtuigend gebrachte postpunk, die ook op Lowlands tot het beste hoort wat we te zien krijgen. Dikke pluim, ondanks wat technische mankementen.

Zaterdag

De zaterdagmiddag wordt in de Heineken geopend door de dartelende Sylvie Kreusch, die er net zo goed uit de verf komt als een weekeinde eerder tijdens Haldern Pop in Duitsland. Zelfde witte sprookjesjurk. We zien het schitterende The Beaches in dezelfde tent de sterren van de hemel spelen. Wat een ongelooflijk prettige band blijft dit toch om naar te kijken. Jordan Miller in bloedvorm. Wat een stem, wat een genot om ook naar haar te luisteren en haar drie Canadeze bandgenoten. Indiepop/rock waar ontzettend veel genot uit valt te peuren. De luchtige dwarrelliedjes van Vampire Weekend gedijen goed in de inmiddels weer stevig aanwezige zon voor de Alpha, waar het druk is op de heuvels. Muzikaal heeft het echter niet al te veel om het lijf. Behang voor de massa. Lome pop. Om tot rust te komen. Nee dan My Baby in de Bravo. Ingevallen voor Royel Otis, dat afzegde. Catho heeft vrijdagnacht nog staan dansen in dezelfde tent, vertelt ze. Ze heeft zich moeiteloos weten op te laden voor een tent die met het nummer wat voller wordt. Het tentdak gaat er tijdens de bevlogen dancerock niet zo af als tijdens Paaspop een paar maanden terug, maar doet er nauwelijks voor onder. Catho’s broer, drummer Joost van Dijck, stelt een wedstrijdje sneldansen voor. Er wordt massaal gehoor aan gegeven. Niemand heeft het over Royel Otis.

We zien The Murder Capital in de India, waar de band niet zo sterk uit de verf komt. Het is allemaal wat matjes. We hadden hoger ingezet, terwijl ze een prachtige plaat afleverden dit jaar. Dan naar Papa Roach, in de propvolle Heineken. In 2004 speelde de band rond blikvanger Jacoby Shaddix voor het laatst in Biddinghuizen. Papa Roach verrast. Levendiger dan ooit. Muzikaal is de band nooit zo overdreven spannend geweest, maar het optreden is bevlogen. Indringende aandacht is er voor het zeer hoge zelfmoordpercentage onder jongeren wereldwijd. Er is heel veel emotie. Een groot gedeelte van het publiek houdt het niet droog. Het is alleszeggend. Last Resort in de finale. Uit tienduizend kelen. En dan naar Chappell Roan in de Alpha, met een sprookjesachtig decor dermate indrukwekkend dat het nauwelijks valt te beschrijven. De lichtvoetige popliedjes komen goed uit de verf bij Roan, die over een sublieme stem beschikt.

Zondag

Mooi moment om zo’n zondag mee te beginnen is Black Country, New Road dat de gevoelige indiepop die ze op plaat zetten ook live goed voor de dag laten komen. Een aandachtig publiek is getuige van de misschien wel rustgevendste show van Lowlands 2025. Een muzikaal hoogtepuntje. Zalvend. En dan zien we de excentrieke, wulpse, vervreemdende Sofia Isella in de India. Waar ze een theatraal optreden verzorgt. Donker, atmosferisch. Ze wisselt fluisterzachte (praat)zang af met helder gezongen momenten. De beats, soms hintend naar Nine Inch Nails, komen uit de computer. Isella creëert haar eigen universum. Soms éven met gitaar.

Lola Young in de Bravo is een ander verhaal. Het is zo’n traditionele programmeringsfout die we op veel festivals zien. Ook op Lowlands dus. Hoe komt dat toch? Natuurlijk had de Britse in de Alpha moeten staan. Velen krijgen nu weinig mee van de zangeres die een van de allerbeste popliedjes aller tijden (jawel) op haar naam heeft staan: Messy. Het is veel en veel te druk. Een blamage. Een leermoment. Dat ook (weer). Young maakt, wat we er van mee krijgen, een goede indruk. Prima band. Goed bij stem, zo te horen? Er wordt volop gedanst. Op Messy het hardst. Uiteraard! Volgend jaar maar in de Alpha. Waar ze thuishoort. En dan het hoogtepunt van het weekeinde: Fontaines DC speelt een stevige set in de Alpha. Waar het druk is. Maar het véél drukker had kunnen zijn. De band uit Dublin weet wat er gevraagd wordt op zo’n hoofdpodium. Het is bevlogen, overtuigend. Veel werk van de eerste plaat. Het beste album dat de Ieren afleverden. Het stevigste bovendien. Fontaines DC in de huidige vorm is een van de sterkste bands ter wereld. De band staat op een Lowlands dat de gitaar weer sterk heeft omarmd. Sterker dan in voorgaande jaren. Dat is een uitstekende keus gebleken. Neem een X-ray, toch een rockschuur waar met name elektronische acts de revue zijn gepasseerd de laatste decennia. Erg goede elektronische acts, begrijp me niet verkeerd, maar ze zijn grotendeels verdreven door (post)punk en rock. Elektronica speelt nog altijd een bijzonder grote rol op Lowlands, dat zonder meer. Met name in de nacht, waar je je ook geen moment hoeft te vervelen. Lowlands blijft een subliem totaalfestival.