Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.

Katie Gavin – What A Relief

Katie Gavin – What A Relief (Saddest Factory)

Katie Gavin kennen we als frontvrouw van de Amerikaanse indiepopformatie Muna, die drie albums uitbracht. Als singer-songwriter vond ze het tijd om ook solo aan de slag te gaan en zo is geschied.

What A Relief is een rijk geïnstrumenteerde plaat geworden, vol met liedjes die niet meteen beklijven, maar dat na meerdere draaibeurten steeds sterker gaan doen. Tekstueel vliegt Gavin er meteen in, in openingssong I Want It All: “I want you to see me when you’re not looking. I want you to fuck me when we’re not touching.” Gavin laat haar hart spreken en dat komt de zeggingskracht van de nummers zonder meer ten goede.

Je hoort, maar ook ziet dat ze niet over een nacht ijs is gegaan bij de totstandkoming van het album. Het aantal thankyous dat we lezen in de binnenkant van de kartonnen cd-hoes liegt er niet om. De bekendste die ze bedankt is de minstens zo getalenteerde Phoebe Bridgers: “For believing in me and in this project. And for pushing me making it as good as it can be.”

Lieve woorden van Katie Gavin, die goed passen bij haar zoetgevooisde stemgeluid, terwijl we muzikaal moeten denken aan de indiepop van Fiona Apple. Tracy Chapman is ook een inspiratiebron. De nummers zijn fraai ingekleurd met mandoline en viool, cello, tamboerijn, trompet, piano, orgel, synths en allerhande gitaren. Her en der vangen we wat folky elementen op. Melancholische herfst/winterplaat waar je heel stilletjes steeds verliefder op wordt. Houd het niet tegen. Pieter Visscher

Intiem inkijkje in geschiedenis Rolling Stones

“Welkom in Shepherd’s Bush,” roept Mick Jagger. “Ik heb gewacht om dat te zeggen. Al een tijdje.” 

Met die openingsintroductie, kort voordat ze Shattered inzetten, geven The Rolling Stones een geïnspireerd optreden tijdens een clubshow op 8 juni 1999 in Shepherd’s Bush Empire in Londen voor 1.800 geluksvogels. Intimiteit!

Dit markeert een terugkeer naar wat de liner notes “de nostalgische intensiteit van een compacte Stones-show met de opwindende echo’s van Eel Pie Island en de Crawdaddy Club” noemen, twee iconische Londense locaties waar de band zijn stempel drukte in de jaren ’60 van de Britse invasie, en dit “geheime optreden” vond plaats slechts enkele dagen voor twee uitverkochte shows in het 70.000 zitplaatsen tellende Wembley Stadium. De shows volgden op de release van het livealbum van de band uit 1998, No Security, een reeks optredens in Noord-Amerika tussen januari en april dat jaar, voordat ze terugkeerden naar het Verenigd Koninkrijk. Het sterrenpubliek bij het optreden ter ere van de thuiskomst van The Rolling Stones bestond uit iedereen van Anita Pallenberg tot Aerosmith, Jerry Hall tot Jon Bon Jovi, samen met Robert Plant, Jimmy Page, Bob Geldof, Pete Townshend en Lenny Kravitz.

Mercury Studios en The Rolling Stones presenteren met trots Welcome to Shepherd’s Bush in verschillende formaten, waaronder voor het eerst ooit voor een Stones-video, 4K UHD met een Dolby Atmos-audio-optie. Andere formaten zijn Blu-ray + twee-cd-set; een twee-cd-limited edition-pakket van 15.000 wereldwijd; een twee-lp-zwart vinylpakket en een direct-to-consumer twee-lp-set in 180-gram wit vinyl.

De 90 minuten durende set bevatte verschillende zelden gespeelde deep cuts, waaronder de enige bekende uitvoering tot nu toe van Moon Is Up, van Voodoo Lounge, samen met Melody, de Black and Blue-selectie die slechts één keer eerder werd uitgevoerd, meer dan twee decennia eerder, tijdens de beroemde El Mocambo-show in Toronto in 1977, die officieel werd uitgebracht in 2022. De live-uitvoering van Voodoo Lounge’s Brand New Car was een van de slechts zeven keer dat de band het in hun set opnam, de laatste keer was in 2002. Een ander hoogtepunt was dat openingsact Sheryl Crow zich bij de groep voegde op het podium voor een luidruchtige Honky Tonk Women.

Voor degenen die de Rolling Stones net live hebben gezien tijdens hun onlangs voltooide, door critici geprezen Hackney Diamonds-stadiontour, biedt Welcome to Shepherd’s Bush een intiem inkijkje in de geschiedenis van de groep een kwart eeuw geleden, die met wraakgevoelens terugkeerde naar hun geboortegrond.

“Het is goed om thuis te zijn, dat zeg ik je nu”, zei Keith voordat hij leunde op zijn solonummers You Got the Silver en Before They Make Me Run. “Het is maar rock-‘n-roll, weet je wat ik bedoel?” Een uitspraak die toen en nu even waar is.

Good Morning – Soft Rock Band

Hoewel geen hardrockband is Good Morning zeker ook geen soft rockband. De technisch juiste benaming van het door het Australische duo beoefende genre is slacker-rock. Softrock is wat landgenoten als The Little River Band maakten. Er zullen weinig tot geen fans van die band zijn die een grofkorrelige song als Soft Rock Band weten weten te waarderen.

Liam Parsons en Stefan Blair houden er wel van om hun fans op het verkeerde been te zetten. Hun eerder dit jaar verschenen, zesde album van Good Morning, een dubbelaar heet Seven. En ondanks de bandnaam maken ze eerder nacht dan dagmuziek. Soft Rock Band is losgelaten om reclame te maken voor de release van alweer een nieuwe langspeler, hun zevende dus en de tweede dit jaar, The Accident. In lekker luie en lekker lange (8 minuut plus) Soft Rock Band maakt de zanger op gelaten toon de balans op van zijn leven.

‘Oh and once I was a Christian, but I prayed it away
And I guess that I was straight once, right before I was gay’.

 

Marathon – Out Of Depth

Nieuwe Marathon single, Out Of Depth begint als een ietwat bozige postpunkrock track, so far niks nieuws.

Maar na tweeënhalve minuut wordt er overgeschakeld naar een andere stijl, een die je misschien nog wel het best kan omschrijven als psychedelisch. En zo blijft het tot het plotselinge en ook wat snelle slot. Psychedelische punk is dat een ding?  Van ons had Out Of Depth trouwens nog wel even mogen doorgaan. Maar nummers van zes zeven, minuten zijn mogelijk toch net iets te gortig voor een band met een punk attitude.

Benieuwd wat de Amsterdammers nog meer voor verrassingen voor ons in petto hebben op hun debuutalbum. Ze geven wel alvast antwoord op de 3 TO KNOW. En, in april weten we muzikaal meer.

Father John Misty – Josh Tillman and the Accidental Dose

Josh Tillman and the Accidental Dose is misschien wel het sterkste nummer van het nieuwe album van Josh Tillman a.k.a. Father John Misty. En dat zegt wel wat, want Mahashmashana kent weing zwakke plekken.

Zoals de titel van Father John Misty‘s nieuwste single al suggereert, is de tekst autobiografisch. Hij bezingt die keer dat zijn alter ego per ongeluk een dosis LSD (acid) consumeerde. Tenminste dat menen we te kunnen opmaken uit de tekst. Ook omdat er halogene middelen in het spel zijn is Tillman’s verhaal alles behalve eenduidig. Een psychedelische track is Josh Tillman and the Accidental Dose dan weer niet, op een paar dingetjes na; de spacey gitaar, maar vooral de onheilspellende cello’s die na eerst een paar keer te hebben ingebroken uiteindelijk het hele nummer kapen. Boeiend van begin tot eind.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio november 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van november 2024:

  • Andert Tyma – Hana
  • FLO – Access All Areas
  • I Believe In My Mess – We Can’t Be Wrong
  • Kendrick Lamar – GNX
  • Kim Deal – Nobody Loves You More
  • Laura Marling – Patters in Repeat
  • Michael Kiwanuka – Small Changes
  • Mount Eerie – Night Palace
  • One True Pairing – Endless Rain
  • The Cure – Songs Of A Lost World
  • Tristan Arp – a pool, a portal
  • Two Shell – Two Shell
  • Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

Michael Kiwanuka is een hybride artiest. Het is verleidelijk om hem onder het kopje singer-songwriter in te delen, maar dan doe je onrecht aan zijn soul, pop en rock-kanten.

Op Lowdown laat de muzikale Brit horen ook een psychedelische inborst te hebben, met name het instrumentale deel ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Of iets preciezer van voormalig Floyd gitarist David Gilmour. Michael’s zang doet daarentegen weer een beetje denken aan Damon Albarn van Blur. Kortom met Michael Kiwanuka kan je alle kanten op, maar altijd de goede. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam

Fleur – Fille Sauvage

Bij de vorige single van Fleur constateerden we al een omslag, van fluistermeisje naar rockchick. Die ontwikkeling wordt op haar nieuwe album doorgezet.

De voertaal is en blijft Frans, maar de muzikale stijl is Angelsaksisch. File Sauvage (wilde meid) is het titelnummer van disque numero trois van Floor ‘Fleur‘ Henkelman. Werkte Fleur op haar vorige albums met leden van The Kik, meesters in de pastiche, haar nieuwe album maakte ze met Mark Ten Hoor die componeerde en produceerde. Mark uit Meppel heeft een punkverleden en dat hoor je, maar zijn muzikale hart ligt in de sixties en dat hoor je nog veel meer. Samen hebben Fleur en Mark een sterk album gemaakt waarvan het titelnummer een uitstekend uithangbord is.

The Smashing Pumpkins – Aghori Mhori Mei

The Smashing Pumpkins – Aghori Mhori Mei (Martha’s/Mattan)

Aghori Mhori Mei, het reeds in augustus digitaal verschenen album van The Smashing Pumpkins is nu ook op vinyl en cd verkrijgbaar en ja, het blijft veel lekkerder, zo’n plaat in je klauwen. Aghori Mhori Mei is geschreven in de geest van meesterwerk Siamese Dream (1993), zonder voor een replicagevoel te willen zorgen, heeft Billy Corgan laten optekenen. Nou en óf dat is gelukt. Aghori Mhori Mei is een wonderbaarlijke, glorieuze zegetocht.

Het heilige vuur is terug, het venijn, de vitaliteit, de vreugde. Hoe we The Smashing Pumpkins willen horen! Loodzware riffs, spelend met prog, metal, pop en grunge en een Billy Corgan in topvorm. Evenals Jimmy Chamberlin, voorgoed van de drugs af en drummend met de furie die we herkennen uit de jaren 90. En dan oudgediende James Iha, die er ook vanaf 1988 al bij is, met enkele onderbrekingen, gelijk Chamberlin. Iha speelt subliem gitaar, nog altijd, zoals we van hem gewend zijn. Corgan horen we ook op bas en synthesizers.

Met een kleine zeven minuten is het met opener Edin meteen raak. Klassieke Pumpkins, niet onderdoend voor werk van Siamese Dream en waarin we ook Gish horen nagalmen. Een emotioneel geladen nummer met loodzware metalriffs en Corgan ouderwets op dreef. Track twee Pentagrams is wat  symfonischer, maar de toon is wel gezet. Het door synthesizers gedragen Pentecost is een van de rustpunten op het album. Gevolgd door het ouderwets beukende, doch zó melodieuze, vintage Pumpkins, War Dreams Of Itself.

Aghori Mhori Mei is een rockalbum geworden waar we eigenlijk niet meer op durfden te hopen. Een plaat waarmee alle criticasters van de laatste decennia behoorlijk stevig de mond wordt gesnoerd. Ook die van ondergetekende. Dank! Yeah, they’re back! Wat een gelukzaligheid! Pieter Visscher