Category: Recensies

Leah Rye – Symbiosis

Leah Rye – Symbiosis (Concerto Records/Mattan)

Helemaal uit het niets kwam het niet, maar voor velen moet het debuut van de Nederlandse Leah Rye als een donderslag bij heldere hemel hebben gevoeld. Wat een stem. Ze maakte er indruk mee tijdens de Popronde. En dan is Symbiosis ook nog eens gevuld met veel beeldschone popliedjes.

Stuk voor stuk geschreven door Lisa Rietveld, zoals ze in het echt heet, en ook eigenhandig geproduceerd. Ze speelt gitaar en keyboard op het album, dat internationale allure heeft. Terwijl dit een plaat is, die, had Rietveld in het Nederlands gezongen, de boel aardig op stelten had gezet tussen de Froukjes en Stiens van deze wereld. Domweg omdat Rietveld vocaal heel erg superieur is aan haar Nederlandstalige collega’s.

Een dansbeat her en der, een tempoversnelling in wat songs en de Nederlandse popwereld was op z’n kop gezet. Maar Rietveld heeft het Engelse pad verkozen boven het Nederlandstalige. Niet meeliften op de hype en dat pleit misschien wel voor haar.

Zo is Symbiosis dus een plaat geworden waarmee ze over de landsgrenzen wel eens meer zou kunnen scoren dan in Nederland. Het heerlijke Woman heeft sowieso heel veel hitpotentie. Live wat sterker aangezet kan het zelfs weleens tot Faithlessachtige taferelen gaan leiden. Leah Rye komt er wel, linksom of rechtsom. Pieter Visscher

 

Meatbodies – Hole

Hippie punk bestaat er al zoiets? Zo nee dan zet Meatbodies het genre nu op de kaart met Hole.

Het nummer begint zoals wel meer garage rock/psych punk uit de indie scene van L.A., maar blijkt ruim zes minuten te duren waarvan zo’n beetje de helft opgaat aan gitaarsolo’s. Tegen het eind duikt er ook nog een synth op. Allemaal a-typische elementen voor een band met punkwortels. Maar het werkt wel. Meatbodies viert volgend jaar zijn 10e verjaardag. Vergelijk Hole met de songs van hun debuutalbum en je hoort van hoever ze zijn gekomen. Voor één gat te vangen is Meatbodies eigenlijk nooit geweest. Naast pure punksongs heeft de band ook met geloofwaardige metaltracks losgelaten en de nodige trippy popsongs. De fans zullen dan ook niet echt verrast zijn met deze zoveelste wending, maar wel blij.

Highschool – August 19

Highschool is een jingle-jangle gitaarduo uit Melbourne. August 19 is hun debuutsingle voor een nieuw label dat hun muziek ook buiten Australië onder de aandacht moet gaan brengen.

De klaterende gitaren contrasteren fraai met veraf klinkende zang. Die lo-fi-erige sound geeft August 19 een dromerige sfeer en een actuele insteek. Het is de eerste single van een nieuwe EP die niet al te lang meer op zich zal laten wachten. Hopelijk maakt ook een toer door Europa deel uit van de plannen.

Adrianne Lenker – Ruined

Er zijn weinig eigentijdse zangeressen die zo recht op het hart mikken als Adrianne Lenker van Big Thief. Met haar band weet ze al feilloos je gevoelige snaar te vinden, solo grijpt ze je zo mogelijk nog steviger bij je emotionele lurven.

Op Ruined hoor je niet veel meer dan haar stem en een elektrische piano. Die klinkt soms vervormd. Normaal zou een producer vragen of die pianopartij niet kan worden overgedaan. Door hem zo te laten weet je dat men voor de impact en is gegaan en niet voor de perfectie. Ruined is ondanks de tekst ‘ You Come Around And I’m Ruined’ geen verdrietig nummer. De herhaling van die strofe heeft eerder een troostend effect. Perfect muziek voor een eenzame kerst.

Bar Italia – The Twits

Bar Italia – The Twits (Matador)

Je kunt nou niet echt zeggen dat ze er geen zin in hebben, die drie van Bar Italia. Het trio uit Londen levert met The Twits album twee af in 2023. Volgens The Face is Bar Italia de beste nieuwe band in Londen. Het tijdschrift Crack is nauwelijks minder complimenteus: Londens opwindendste nieuwe band.

Al die loftuitingen die de indierockformatie de laatste jaren in haar zak heeft kunnen steken komen natuurlijk ergens vandaan. Soms zijn ze wat gechargeerd, maar laten we vooropstellen dat we te maken hebben met een bijzonder, getalenteerd gezelschap. Dat lijdt geen twijfel. Zo opent The Twits met een van de lekkerste rocksongs die we dit jaar hebben gehoord: My Little Tony (woordspeling!). Het lijzige stemgeluid van Nina Cristante is prettig. Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton doen ook een duit in het zakje op vocaal gebied.

Ongegeneerd wordt andermaal uit het vaatje van Sonic Youth getapt, terwijl we ook flarden van The Cure en The Velvet Underground voorbij horen komen. The Breeders? Ook in de buurt. Wat is een liedje als Worlds Greatest Emoter toch ongelooflijk verslavend. Had ook op Goo (1990) van Sonic Youth kunnen staan trouwens, met wat gevoel voor overdrijving.

De plaat is gemixt door Marta Salogni, die dit jaar doorbrak als medeproducer van Memento Mori, het meesterwerk van Depeche Mode. Vaak wordt dat soort namen een beetje weggemoffeld, maar ook op The Twits laat ze horen dat we te maken hebben met een van de grootste producerstalenten van de laatste jaren. Ja, ontkurk die champagnefles maar.  Pieter Visscher

Subterranean Street Society – Stray Dog

Met vier albums op hun rekening mag je Subterranean Street Society wel een ervaren band noemen.

Die ervaring uit zich echter niet in een routine, maar juist in een constante zoektocht naar nieuwe routes, verse wendingen en frisse ideeën. Dit met behoud van beproefde elementen als sterke samenzang, een akoestische bodem en een rootsy geluid. Nieuwe single Stray Dog heeft dit allemaal plus een spannende start-stop opbouw en woordloos refrein dat je al snel mee neuriet of je wil of niet. Met Stray Dog maakt het Deens-Hollandse trio bekend dat er een nieuw album in aantocht is. SSC album #5 heet BLEEP en verschijnt op 8 maart.

BIG SPECIAL – TREES

BIG SPECIAL bouwt gestaag verder aan hun reputatie van een van de betere nieuwkomers aan het Britse postpunkpraatgroepfront.

De nieuwste troef van het duo  heet TREES. Het is een elektrotrack met een pompende beat, opgevoerde spanning en bevredigend crescendo. Je kunt BIG SPECIAL zien als een wat meer gestroomlijnde versie voor van Sleaford Mods. Een goede gimmick is het herhaaldelijk terugkomende B-B-B-B-B-Pow. En waarover reppen de mannen uit Birmingham? Over de routines en rituelen die we ontwikkelen om ons staande te houden in dit ondermaanse tranendal.  

Adored – House On Fire

House Of Fire is pas de tweede single van Adored, maar nu al durven we te beweren dat we waarschijnlijk nog veel lol aan de dames en heren uit Californië gaan beleven.

Adored zwerft tussen de dreampop en shoegaze, maar doet met House On Fire ook wel aan Blondie denken. En zelfs wel een beetje aan Siouxie. Het borrelt dus van de invloeden, maar op hun popinstinct valt niks af te dingen. In het vat zit een EP die ze simpelweg Five Song EP hebben genoemd

Hoorsees – Artschool

Voor ons is Hoorsees een nieuwe naam. In Frankrijk mag de band zich verheugen op een snel groeiende schare fans.

De drie garçons en une fille maken gitaarmuziek. Dat is opvallend, want in de Franse muziekscene domineren de synths. Ook bijzonder is dat de voertaal Engels is. Het gekozen genre is dat van de indierock naar model van o.a. Pavement, Weezer en The Strokes. Wat Artschool van het binnenkort te verschijnen, derde album van de Parijzenaars meer maakt dan gewoon een lekker liedje is het simpele zinnetje dat Zoe mompelt voordat Alex het refrein inzet. Dat derde album gaat overigens Big heten en komt op 14 januari al uit.

The Klittens – Atlas

The Klittens doet in groeidiamantjes. Niet dat hun songs tegenvallen als je ze voor het eerst hoort. Er gebeurt gewoon teveel om in een keer in je op te nemen.

Daarnaast schrijven ze melodieën die zich sluipenderwijs in je hersenpan nestelen. Wat wel altijd meteen opvalt is hoe fijn er wordt gezongen. Al ontbreken dit keer de koortjes, missen doe je ze niet echt. Daarvoor heeft Atlas voldoende andere aangename elementen zoals de drijvende bas, de tokkelgitaartjes en het instrumentale slot dat we bij gebrek aan een beter woord maar even jazzy zullen noemen. Nog een maand of drie en Butter, EP twee van The Klittens is een feit.