Category: Recensies

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – best of 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Traditiegetrouw is de eerste Volkskrant Radio van het jaar een Best Of uitzending, een overzicht van de beste popalbums volgens de muziekredactie van de VK. In de krant zijn dat er 40, wij hebben er de jazz, roots, avant-garde en klassiek uitgefilterd en houden er 14 over. Van elk album laten we twee nummers horen. We hebben de volgorde van de VK aangehouden en eindigen dus met het beste album van 2024.

  • néomí – somebody’s daughter
  • Underworld – Strawberry Hotel
  • Beth Gibbons – Lives Outgrown
  • Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA
  • The Lemon Twigs – A Dream Is All We Know
  • Bill Ryder-Jones – Iechyd Da
  • Jamie xx – In Waves
  • Tramhaus – The First Exit
  • Childish Gambino – Bando Stone and the New World
  • Laura Marling – Patterns In Repeat
  • Jessica Pratt – Here In The Pitch
  • Blood Incantation – Absolute Elsewhere
  • Fontaines D.C. – Romance
  • Charli xcx – BRAT

Skeleten – Bodys Chorus

Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog op het randje van de Graadmeter staat.

Maar Skeleten blijkt meer pijlen op zijn muzikale boog te hebben, songs die je kunt groeperen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou weer niet. Dansen op zijn muziek doe je echter het beste thuis en alleen of met zijn tweeën. Body Chorus is net als Love Enemy bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit is.

My Cosmic Girl – Psychic

Psychic is de derde single van My Cosmic Girl uit Wellington, Nieuw Zeeland.

Hart van de band is Ella Doty. Zij zingt en tekent voor de teksten. Muzikaal laat de band zich niet makkelijk vastpinnen. Sfeer lijkt net zo belangrijk als compositie en de instrumentatie is divers. Op Psychic horen cello’s, samenzang en een drummer met een jazzachtergrond. In ieder geval is hij lekker actief. My Cosmic Girl is nog jong, van een uitgekristalliseerde stijl is nog niet echt sprake. Misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling en behoudt de band zich het recht voor om te blijven variëren en experimenteren. We gaan het hoe dan ook met belangstelling volgen.

Popwarmer: bby – Voices In My Head

De boys van bby verrassen met een kleine ingetogen, blue eyed soul achtige ballad, die niet is wat het lijkt. Heel anders dus dan de branie pop van ex-IJsbreker Kinky.

Het lijkt een liefdesverdrietliedje, maar blijkt een psychische noodkreet van auteur Billy Gibson. Voices In My Head gaat over ongewenste en onwelkome stemmen die je hoofd vol pompen met negatieve gedachten. Het is een euvel waar iedereen wel eens mee te maken heeft. Hopelijk heeft zingen er over een therapeutisch en heilzaam effect voor Billy. Voices In My Head staat op een nieuwe EP van het Britse bby. De EP heet ‘i just want next year to be better’. Wij hopen het met hen.

GOON – Death Spells

Een Goon is onder veel meer een zware crimineel, de afkorting van de vereniging voor Gereformeerd onderwijs in Oost-Nederland en de naam van een indie-rockband uit L.A.

Death Spells is geen kerstliedje, maar wel een nummer dat gemaakt lijkt voor de laatste dagen het jaar, waarin we onze zegeningen tellen en zonden overdenken. Met zijn kalme akoestische gitaren, zacht zalvende samenzang (m/v) en  zwevende einde heeft GOON een klein psychedelisch kleinnood afgeleverd dat doet uitkijken naar hun nieuwe (derde) langspeler.

Pale Blue Eyes – Pieces of You

Na drie singles waaronder Graadmeter hits Hang Out en Reason en een geslaagd voorprogramma van Slowdive mogen we Pale Blue Eyes zolangzamerhand wel een oude bekende noemen.

Voor wie de band toch nog heeft gemist. Hun naam hebben ze van een song van The Velvet Underground, die de titel weer hebben van een verhaal van Edgar Allen Poe. Hun sound hebben ze goeddeels van zichzelf; naar dreampop neigende shoegaze of vice versa. De kern van de band uit Sheffield bestaat uit een stelletje, Matt en Lucy Board. Zij schreven, produceerden en zingen Pieces of You dat -als het meezit- ergens volgend jaar op album terecht gaat komen.

Tape Toy – Launch The Rocket

Tape Toy heeft onlangs in een dampende Melkweg haar nieuwste EP ten doop gehouden. Een aantal song kennen we al, want eerder uit op single.  Het titelnummer is echter helemaal nieuw en een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van een band die zich maar blijft overtreffen.

Launch The Rocket is een ballad van het introverte soort. Vanaf de eerste melancholieke noten is duidelijk dat er een groots slot in het verschiet ligt, een climax die mensen er toe beweegt om op stoelen te klimmen, met hun armen te  zwaaien of anderszins uiting te geven aan gevoelens van euforie en extase. En dan hebben we het nog geen eens gehad over dat wederom geweldige gitaargeluid dat zo mooi contrasteert met de gemeende en gevoelige zang van zangeres Roos van Tuil. Helaas zijn EP’s nog steeds ondergeschoven kindjes die nauwelijks worden gerecenseerd door de nationale poppers. Anders zou Tape Toy allang wereldberoemd geweest zijn in ons en de ons omringende landen.

Hotwax – Wanna Be A Doll

Hot Shock zo gaat het debuutalbum heten van het Londense rafelrocktrio Hotwax.

Hotwax is geen postpunk, maar een proto punk band. Hun gedrogeerde gitaarsound leunt sterk op het voorwerk van bands als The New York Dolls en Iggy’s Stooges. Je kunt slechtere voorbeelden bedenken. De dames + heer ramden het nummer er net nog even voor de jaarwisseling uit om ons er aan te herinneren dat hun debuutalbum nu toch al heel snel gaat komen. Nou ja heel snel. 7 maart is de releasedatum.

English Teacher – Not Everybody Gets To Go Space

English Teacher sluit een memorabel jaar af met de release op single van een van de betere tracks van debuutalbum This Could Be Texas.

Normaal houden we het bij drie songs van een album, maar omdat we de band uit Leeds al vanaf hun eerste stapjes richting faam en fortuin volgen (A55 was IJsbreker in januari 2022) meenden we deze keer maar eens een uitzondering te moeten maken. En zoals gezegd, Not Everybody Gets To Go Space is een sterke track, een hoogtepunt ook in de ijzersterke live-set van de band rond Lily Fontaine (zie clip).

2024 was zo’n goed jaar voor English Teacher o.a. omdat ze de fel begeerde Mercury Prize in de wacht sleepten. In ons land vestigde de band zich als fenomenale live act, die we zeker gaan terug zien komende zomer. En hun debuutalbum werd door Oor gekozen als een van de 20 beste album van het afgelopen jaar.

Horsegirl – Julie

Het debuutalbum van Horsegirl dook in 2022 opvallend vaak op in de eindejaarslijsten. Altijd leuk als je debuutalbum meteen zoveel waardering krijgt, maar het is ook een last.

Horsegirl zou de eerste band niet zijn die niet bestand is tegen de druk van hoge verwachtingen. Afgaand op de twee nieuwe songs die de band uit Chicago zo vlak voor de jaarwisseling heeft losgelaten pareert de band die verwachtingen door van sound te veranderen. Op het Versions Of Modern Perfume album stonden ruwe bolster, blanke pit rocksongs. Het door Cate Le Bon (solo + Wilco) geproduceerde 2468 en vooral nieuwste single Julie zijn uitgeklede, bijna kinderlijk eenvoudige songs waarop het -zelfs met de beste wil van de wereld- moeilijk dansen is. De gitaar is nog steeds leidend en de stem van Nora Cheng blijft een sterke troef, maar het lijkt wel een andere band. Antwoord op de vraag of het goed is blijven we nog even schuldig, boeiend is het wel. En dapper ook.

PS de animatie clip voor Julie is gemaakt door de in Amsterdam wonende Daphna Awadis Golan.