Category: Recensies

Sprints – Letter To Self

Sprints – Letter To Self (City Slang)

We hoorden al sinds 2019 het een en ander van de Ierse formatie Sprints. Wat singles en ep’s. Daar kan nog weleens een sprankelend debuut aankomen, dacht je dan. En zo geschiedde.

Karla Chubb is blikvangster van de band uit Dublin. Ingetogen als een song daarom vraagt en woest wanneer dat moet. Vaak vraagt een nummer om dat laatste en dan is gediagnosticeerd ADHD’er Chubb op haar best. Op een album waar postpunk en garagerock vechten om voorrang.

Chubb ziet ook dat er de laatste jaren een ware stortvloed aan nieuwe powerrockformaties is ontstaan wereldwijd. Een prettige ontwikkeling, die we hebben te ‘danken’ aan de turbulente tijden waarin we leven op onze verdwaasde globe. Zowel economisch, religieus, politiek als sociaal. Donkere tijden maken woede los en die wordt subliem geventileerd door Sprints.

Letter To Self is nu een week uit en we weten al dat het in veel jaarlijstjes gaat verschijnen. Ook in dat van ondergetekende waarschijnlijk. Omdat de plaat zo ongekend energiek is. Songschrijfster Chubb noemt Pixies, Fugazi, Patti Smith en PJ Harvey als inspiratiebronnen. Terwijl we ook wat flarden Wet Leg opvangen, maar dan een stuk wilder. Zo ook Amyl and the Sniffers. Een schitterende hoofdrol is weggelegd voor explosiviteit. Pieter Visscher

 

Khruangbin – A Love International

Khruangbin begint heel rustig aan een nieuw hoofdstuk. De nieuwe single van het Texaanse trio,  A Love International is een super relaxte instrumental, die lijkt opgenomen tijdens zonsondergang in een holle canyon ergens is de Llano Estacado.

Mark Speer herdefinieerd het begrip onthaast met zijn Texmexicaanse gitaarspel. Miss Laura Lee laat haar bas weer heerlijk huppelen terwijl DJ Johnson zich een menselijke metronoom toont. Een goede vondst is die zachtjes meeneuriënde mevrouw op de achtergrond. Vlak voor het einde lijkt de band zicht te realiseren dat het allemaal wel dat een pepertje in de mix wel lekker zou zijn en gooit er  er nog even een beukje in. Kortom A Love International is uitermate geschikt voor al uw pre en afterparties.

A Love International is vooruit gestuurd om aandacht te vragen voor de release van een nieuw album van Khraungbin. A La Sala -Spaans voor In De Kamer- komt begin mei uit.

J Mascis – Right Behind You

J Mascis is een competente zanger en schrijft solide liedjes, maar waar hij echt goed in is is gitaarspelen.

Solo of met Dinosaur Jr maakt niet uit. Zodra hij zijn snaren beroerd stopt de wereld. Gelukkig weet hij dat zelf ook dus zorgt hij er voor dat in al zijn liedjes wel een solootje (of twee) zit. Op nieuwe single, single Right Behind You pakt hij weer lekker uit. Het nummer begint met een piano en even lijkt het erop dat dat het dominante instrument blijft, maar als J na een paar minuten zijn gitaar ter hand neemt, weet hij van geen ophouden.  Geen idee eigenlijk of J met Dinosaur Jr ook nummers van zijn eigen platen speelt. Maar Right Behind You zou helemaal niet misstaan in een Dino set. Over een kleine twee weken komt het ‘What Do We Do Now’ album uit. Half juli staat  Dinosaur Jr op Bospop.

IDLES – Gift Horse

Na een dansuitstapje en een gevoelige ballad keert IDLES op de derde single van het TANGK album terug op hun postpunknest.

Gift Horse is een energieke bundel van lompe drums, horkerige bas en krassende gitaren. Daarover heen spuwt Joe Talbot zijn tekst en eenregelig refrein; Look At Him Go.  Het gezamenlijke doel; de meute in beweging krijgen wordt makkelijk bereikt. Mosh pit verzekerd. Het nieuwe album komt op 16 feb. uit. Op 8 maart staat IDLES in de Afas.

Teddy’s Hit – Grass

Kick Kluiving heeft Personal Trainer vaarwel gezegd om zich te kunnen concentreren op de twee andere bands waarin hij speelt, Parker Fans en Teddy’s Hit.

Van die drie is Personal Trainer de succesvolste. Kick moet dus wel zeker zijn van zijn zaak. Maar als je het vers verschenen album van Teddy’s Hit beluistert, begrijp je wel waarom de drummer bijna alle ballen op die band zet. Kick heeft het druk in single Grass. De song heeft een strakke groove, interessante psychedelische zijweggetjes en lekker veel ‘speelruimte’ die door de muzikanten kan worden ingevuld al naar gelang hun bui, behoefte en de stand van de maan. Grass komt van Scratch, het tweede album van Teddy’s Hit dat nu uit is op op Excelsior.

Omni – Plastic Pyramid (feat. Izzy Glaudini)

Omni is een retro-punkband uit Atlanta, Georgia die platen maakt voor Sub Pop.

Voor Omni hoeft het allemaal niet zo serieus. Net als hun voorbeelden, B52’s, The Modern Lovers en The Feelies hebben hun songs iets cartoonesk’s. Plastic Pyramid is een springerige tweeakter voor man en meisje (Izzy Glaudini van Automatic) in een semi-amateuristische stijl die doet denken aan Jonathan Richman van eerder genoemde Modern Lovers. Later dit jaar volgt het nieuwe derde album van Omni dat de titel Souvenir heeft meegekregen.

Royel Otis – Velvet

Het kan vriezen en dooien bij Royel Otis, maar als het vriest kan je ook meteen schaatsen.

Het Australische duo staat onder supervisie van superproducer Dan Carey (Wet Leg, IDLES e.a.) en dat scheelt een slok op een borrel. Nieuwe single Velvet is niet veel meer dan een paar gescandeerde kreten, een hitsig orgeltje en een hyperactieve bas, maar de drive en de energie dwingen tot swingen. Velvet lijkt niet echt op maar doet wel denken aan Back In The USSR van The Beatles. Het bijbehorende album heet PRATTS &PAIN, het is hun debuut en volgt begin februari.

Loupe – Tested Waters

De meeste bands overleven het vertrek van hun frontpersoon niet, Loupe dus wel. Feitelijk is de band al aan haar 3e zangeres toe.

Na de eerste personeelswisseling van Lisa naar Julia (en op gitaar van Tessa naar Jasmine) veranderde de band ook van naam van Dakota naar Loupe. Julia is nu opgevolgd door Nina, maar Loupe blijft Loupe. Met zijn dromerige melodie, beweeglijke bas en sprankelende gitaar had Tested Waters van geen andere band kunnen zijn dan van het hooggewaardeerde hoofdstedelijke kwartet. Nieuwkomer Nina heeft een fijne en lenige stem die anders kleurt dan die van haar voorganger, maar ook niet weer te. Een nieuwe EP is in de maak. De doop daarvan zal op 3 mei gevierd worden met een show in de Paradiso.

MGMT – Nothing To Declare

Ook de derde single van het nieuwe MGMT album breekt met de elektrosound waarmee het duo rijk en beroemd werd.

Nothing To Declare is een lief en teder, grotendeels akoestisch liedjes, retro maar ook weer niet te. Om het in Beatles termen uit te drukken, meer McCartney dan Lennon. 6 jaar hebben Andrew en Ben gedaan over de opvolger van Little Dark Age. ‘Loss of Life’ telt tien tracks; semi akoestische, licht psychedelische popliedjes in een stijl die je barokpop zou kunnen noemen. Financieel is het misschien niet verstandig om van de succesformule af te wijken, maar na drie single durven we al wel te stellen dat ‘Loss of Life’ artistiek een groot succes wordt.

Johan – The Great Vacation

Johan – The Great Vacation (Excelsior)

Het is bij Johan vrijwel altijd goed dat er een flink aantal jaren tussen een vorig en een nieuw album zit. Nu is dat ook weer het geval. Pull Up verscheen in 2018.

Johan, de oorspronkelijk uit Hoorn afkomstige formatie rond Jacob de Greeuw, nam na het verschijnen van 4 (2009) afscheid van gitarist Maarten Kooijman. Pull Up werd het minste album van de band. Nauwelijks beklijvende liedjes. Een geluid ver weg van wat we gewend waren van De Greeuw, de voornaamste songschrijver van Johan. Kooijman schreef Tonight (misschien wel Johans mooiste nummer) en Maria. Kooijman geeft tegenwoordig gitaarles en sluit niet uit dat hij in de toekomst nog eens een soloplaat gaat afleveren. We kijken ernaar uit.

Zoals ook werd uitgekeken naar de nieuwe Johan, waarop de voor Kooijman aangetrokken Robin Berlijn (hij was er al bij op Pull Up) een prominentere rol als songschrijver is weggelegd. All songs written by De Greeuw / Berlijn lezen we op de binnenkant van de cd-hoes. Betekent dat ook een stijlbreuk? Nee. Want gek genoeg horen we weer een Johan dat ouderwets sterke songs op plaat heeft gezet. Nummers die niet tijdens de eerste draaibeurt al indalen. Het duurt wel even. Maar dat geduld wordt bijzonder rijkelijk beloond.

We horen wat meer elektronica dan in het verleden, maar ook weer niet zoveel dat we inderdaad van die stijlbreuk zouden kunnen spreken. Johan keert vooral terug naar het sterke geluid van Pergola (2001) en Thx Jhn (2006). Met dansbare nummers als So It Goes, Fly On The Wall en het lekker folky We Ride. Er wordt geknipoogd naar The Beatles (Hold The Line) en De Greeuw zet zijn bezorgdheid over onze chaotische wereld uiteen in Reset (“What a time we’re living in..”). We horen weer een Johan waarnaar we zo verlangden. Het ontroerende A Thought is pure balsem voor de ziel. Een lied voor de eeuwigheid. Believe doet daar nauwelijks voor onder. Het is 2024 en Johan is met The Great Vacation ouderwets in vorm. Pieter Visscher