Category: Recensies

The Black Keys – Beautiful People (Stay High)

Beck schreef mee aan de nieuwe single van The Black Keys. Ook vintage dansmeester Dan The Automator droeg een steentje bij aan Beautiful People (Stay High).

De vrucht van hun gezamenlijke inspanning is een vrolijk vibrerende party track met een refrein waar de hitpotentie van afdruipt. Het is het minst bluesy Black Keys nummer tot dusver en had niet misstaan op een plaat van Beck zelf. Beautiful People (Stay High) is de eerste single van een nieuw album van Dan en Pat. Met de albumtitel, ‘Ohio Players’ eert het duo de gelijknamige band uit hun homestate, die bekend staat om hun funky nummers en sexy albumhoezen. Voor Dan en Pat zelf muziek gingen maken draaiden ze plaatjes in de lokale kroeg. De onbevangen sfeer van die avonden hopen ze te recreëren op  wat hun alweer hun 12e album wordt. 5 april komt de plaat uit, maar voor die tijd zullen we vast nog wel meer voorproefjes mogen smaken.

Library Card – Well, Actually

Het gaat Library Card voor de wind. Bij de door de Volkskrant georganiseerde verkiezing van het poptalent van 2024 eindige het Rotterdamse kwartet bij de bovenste vijf. En de programmeurs van de Noorderslag reserveerde voor de band een prominent podium op een prima tijdstip. En ondertussen lokt het buitenland.

En dat allemaal voor een band die nog geen album uit heeft! Het succes is Library Card echter niet aankomen waaien. De band mag dan nog maar zes nummers oud zijn, de individuele leden hadden er al heel wat vlieguren opzitten toen ze kun krachten bundelden. Op een album moeten we nog even wachten, maar een EP mogen we al in maart tegemoet zien. Als voorproefje van de Nothing Interesting EP heeft de band alvast het nummer Well Actually losgelaten. De groepscompositie met een tekst van Lot van Teylingen over mansplaining en andere patriarchale onhebbelijkheden werkt langzaam, maar onontkomelijk toe naar een explosief, net niet kakofonisch einde. Het is niet moeilijk te horen waarom Well Actualy live een favoriet is.

Marathon – Fire

Ook Marathon begin het nieuwe jaar goed. Fire is het eerste nieuwe nummer van de Amsterdammers sinds de release van hun debuut EP in mei vorig jaar.

Verwacht geen grote veranderingen, eerder een perfectionering van hun ietwat zwaarmoedige, maar hard pompende en rijkelijk met gitaar bestrooide shoepunkgaze. Na een inventarisatie van de Volkskrant van kenners, profs en collega’s kwam Marathon uit de bus als zijnde een van de bands die een grote kans maken om dit jaar door te breken. Het criterium is het laten vol lopen van de grote zaal van de Paradiso. Zo na de zomer als het festivalseizoen er op zit zou dat het trio wel moeten kunnen lukken.

Buck Meek – Cuero Dudes

Buck Meek is de gitarist van Big Thief. Dat kun je horen, niet zozeer aan zijn gitaarspel, maar aan zijn manier van zingen.

Net als collega Adrianne Lenker zingt hij met overslaande stem. Alsof hij de baard in zijn keel heeft. Fans van mister Meek horen wellicht dat Cueros Dudes een lichte(re) herbewerking is van Cyclades, een track van zijn vorig jaar verschenen Haunted Mountain album. Meek schreef het nummer in Europa. Dat is weer niet te horen. De man maakt typisch Amerikaanse muziek, een soort sloppy country vergelijkbaar met de morsige Americana van o.a. MJ Lenderman en bands als Wednesday en Florry. Muziek waarin de geest rondwaart van de oude Neil Young.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – best of 2023

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van 2023.

Meltheads – White Lies

Sinds oktober vuurt Meltheads elke maand wel een nieuw nummer op ons af. De teller staat nu op vijf.

Dat zal ongeveer de helft zijn van het aantal  songs op het album, Decent Sex dat op 9 februari moet gaan uitkomen. Er is alweer een nieuwer nummer beschikbaar, maar wij willen eerst nog wat langer bij stilstaan White Lies. De titel beteken leugentjes om de best wil. Wat White Lies zo sterk maakt, naast de opwindende jungle drums, de onheilspellende bas, de snedige gitaar en de gebeten zang is het onschuldige meisjesstemmetje dat onverwachst opduikt en een fraai contrast vormt met het geweld dat de heren produceren. Volgende week al (de 17e) kun je Meltheads gaan zien in Groningen onder de vlag van ESNS. Op 6 maart geeft de band acte de présence in het Rotterdamse Roodkapje.

The Smile – Friend of a Friend

De derde single van het tweede album van The Smile, Wall Of Eyes gaat-ie heten is een ballad. Maar geen gewone ballad.

We hebben tenslotte te maken met drie van de eigenzinnigste muzikanten van de alternatieve muziekscene. Wat Friend of a Friend ongeschikt maakt voor romantische avondjes of diner bij kaarslicht zijn de ronduit spookachtige violen die bijna ongemerkt in het nummer sluipen. Tegen dat decor klinkt de kalme falset van Yorke plotseling ook unheimisch. En alsof de intenties van de makers nog niet duidelijk zijn, volgt er een slot waarin diverse muziekwetten met voeten worden betreden. In een woord prachtig!  Wall Of Eyes is uit op 26 januari.

Liam Gallagher, John Squire – Just Another Rainbow

Echt goed is de eerste vrucht van het samenwerkingsverband van Oasis zanger Liam Gallagher en Stone Roses gitarist John Squire helaas niet.

Maar slecht nou ook weer niet! Je krijgt precies wat je kunt verwachten, een Beatle-esque (Rain) song met de gepatenteerde, nasale zang van de jongste Gallagher broer en een ruim bemeten gitaarsolo van meestergitarist Squire. De heren hoopten waarschijnlijk samen weer iets van het oude vuur te laten oplaaien, maar veel meer dan een waakvlammetje is het niet geworden. Nog niet.  Just Another Rainbow schijnt slechts het begin te zijn van de coöperatie van het illustere duo. Er is sprake van een album en ook is men voornemens om te gaan touren.

Bas Jan – Back To The Swamp

Bas Jan – Back To The Swamp (Fire Records)

Eigenlijk geen idee of je aandachtiger naar een album van Bas Jan luistert wanneer een van je vrienden zo heet. Het is sowieso een opvallende naam voor een Engelse formatie. Vernoemd naar de Groningse destructieve, conceptuele kunstenaar Bas Jan Ader die in 1975 op 33-jarige leeftijd verdween, nadat hij richting Atlantische Oceaan vertrok, om in zijn zeilbootje Guppy 13 niet meer terug te keren, zo liet ondergetekende zich influisteren. Guppy 13 werd een klein jaar later voor de kust van Ierland teruggevonden. Leeg.

Bas Jan bestaat uit de dames Serafina Steer, Rachel Horwood, Emma Smith en Charlie Stock en timmert inmiddels drie platen aan de weg. Deze derde, Back To The Swamp, is het sterkst. Sterk dansbaar bovendien, over het algemeen. Prettig gezongen wederom, met veel Britse dictie, door Steer, die in de verte wel wat wegheeft van Flo Shaw, die we kennen van postpunkformatie Dry Cleaning. In Margaret Calvert Drives Out, dat introtechnisch INXS’ Original Sin benadert, ligt het er wat dikker bovenop. Heerlijk, die trompet.

Bas Jan verstaat de kunst om van al hun favoriete acts een eclectische mix te smeden. Het levert negen indiepopliedjes op die stuk voor stuk voelen als een warm bad na een schaatstocht van 60 kilometer. Het titelnummer, met dat rustige begin, met veel bas (jan) en violen, dat gaandeweg verandert in een vloervuller vanjewelste is om smoorverliefd op te worden. Steer op haar best.

Zo staan er meer verslavend lekkere liedjes op het per draaibeurt prettiger wordende Back To The Swamp, zoals het opwindende Singing Bar, dat ook al zo veel dansvloerpotentie heeft. Pet Shop Boys lijkt een van de inspiratiebronnen. Leg het intro van Black Day (B-kantje van Depeche Modes Stripped (’86) eens naast dat van Credit Card en luister eens naar Ding Dong zonder aan Blue Monday van New Order te denken. Bas Jan heeft de mosterd niet alleen uit de eigen koelkast gehaald, maar geen haan die ernaar kraait, omdat het een verdómd goeie plaat heeft opgeleverd. Pieter Visscher

Johan – Time For Change

Time For A Change is weer puur Johan, een melodieus krachtpopnummer met een wolkje weemoed. Historisch gezien navigeert Johan tussen de jangle-pop van de oude Byrds en indie-rock a la The La’s met als toevoeging de (muzikale) persoonlijkheid van bandbaas Jacob De Greeuw.

26 januari komt The Great Vacation uit, Johan album zes. Zoals gebruikelijk hebben de fans weer het nodige geduld moeten uitoefenen, maar kwaliteit kost nu eenmaal tijd. De opstelling van Johan is dezelfde als op het vorige album, Pull Up (2018). Dus met meestergitarist Robin Berlijn. Hoe belangrijk zijn inbreng  inmiddels is, blijkt wel uit het feit dat hij als co-componist wordt opgevoerd.

Johan gaat ook weer de baan op. Eind februari start een clubtournee met een thuiswedstrijd in het schilderachtige Hoorn. Op vrijdag 13 maart krijgt de trektocht zijn beslag met een (nu al uitverkochte) show in de Paradiso.