Botanique Archieven - Pinguin Radio

Boy Harsher – Careful (Nude Club/Konkurrent)

Het is sterk de vraag of dit jaar een spannender en uitdagender plaat gaat verschijnen dan Careful van Boy Harsher. Het elektronische duo uit Massachusetts heeft alles in huis om de dancewereld op z’n kop te zetten.

Want de eclectische mix van coldwave, EBM, electronic, spoken word, dark, minimal, goth, new wave en noise, zoals ze zichzelf categoriseren, is net zo betoverend als dansbaar. Neem het verrukkelijke Come Closer, dat meer dan knipoogt naar Giorgio Moroder en bovendien refereert aan de avant-gardistische Anne Clarke. Het is een vloervuller waar je maar geen genoeg van krijgt.

De kracht van het duo is dat ze niet echt in een hokje zijn te plaatsen, mocht je dat al willen. Dat recalcitrante kenden we al van debuutalbum Yr Body Is Nothing, dat drie jaar terug verscheen. Careful is dynamischer en een duidelijke sprong voorwaarts. Meer variatie en energieker. Nog wat onheilspellender ook. Daarvoor zijn Jae Matthews en Augustus Muller beiden verantwoordelijk. Muller is het muzikale brein en Matthews dromerige, sensuele stem doet de rest. De zuigende, gruizige beat van opener Keep Drivinghaalt het beste in Matthews naar boven. Het is een van de drie niet dansbare nummers op Careful. Het zorgt voor een prettige balans.

Vanavond is Boy Harsher te zien in een uitverkochte Melkweg. Het duo is in staat een sensatie te worden op Lowlands, zou ik aan de organisatie van het festival willen meegeven. Pieter Visscher

LIVEDATA 22/02 Melkweg, Amsterdam 09/03 Botanique/Rotonde, Brussel

Popgroep Nouvelle Vague viert 15-jarig jubileum in Q-Factory

Op zondag 9 juni komt de Franse popgroep Nouvelle Vague naar Q-Factory Amsterdam voor een exclusieve Nederlandse show vol new-wave hits uit de jaren tachtig in een zwoel bossa nova-jasje.

Het samenbrengen van deze zeer contrasterende stijlen levert Nouveau Vague al 15 jaar niks dan lof op. De donkere teksten van Joy Division, Depeche Mode en The Sisters of Mercy worden op verleidelijke wijze in de microfoon gefluisterd door een vocaal duo en het resultaat mag er wezen.

De Franse formatie viert hun 15-jarig jubileum op uitbundige wijze; in 2019 touren ze door heel Europa op de manier waarop ze dit ook in 2004 deden. Met akoestische gitaren, een paar keyboards, twee fantastische stemmen en een onmeetbare ambiance. Naast de tour komt er dit jaar een documentaire over de band én maarliefst twee verschillende albums met tracks die de afgelopen vijftien jaar het daglicht nog niet gezien hebben. Hoog tijd om de band naar Q-Factory te halen!

LIVEDATA
16 mei Botanique, Brussel (BE)
09 juni Q-Factory, Amsterdam

Sharon Van Etten: “Ik voelde me beperkt, was klaar voor iets anders.”

Het is onmogelijk meer bezigheden in iets meer dan een jaar te proppen dan Sharon Van Etten heeft geprobeerd. In 2017 ging ze samenwonen met de drummer uit haar tourband, beviel ze op 35-jarige leeftijd van haar eerste kind, een zoontje, maar ze onderbrak haar studie psychologie nauwelijks, speelde in tv-series als The OA en de theaterversie van David Lynch’s chef d’oeuvre Twin Peaks, en leverde de soundtrack af voor de film Strange Weather, regie Katherine Dieckmann.

Tekst Popmagazine Heaven | John Oomkes

Remind Me Tomorrow is tussen al die inspannende en tijdrovende bedrijven door opgenomen. Als het resultaat van een ongewenste mentale uitloop van de zwangerschap, die ook nog even haar leven in de war kwam schoppen. De foto van een chaotische kinderkamer op de cover zegt alles. De moeder gaat bijna verloren tussen de rotzooi die het resultaat is van de roze wolk na een bevalling.

Onder productionele begeleiding van John Congleton (onder meer St. Vincent) vertaalt Sharon Van Etten haar prille geluk in een getourmenteerde afrekening met alles wat een gezegend bestaan klaarblijkelijk eerder in de weg heeft gestaan. ,,Toen deze songs zich aan me opdrongen, begon ik ze vorm te geven met behulp van keyboards en synthesizers. Bewust heel anders dan op Are We There?, mijn vorige album. Daar drukte ik me nog uit in de enige ‘taal’ die ik tot dan toe machtig was, namelijk die van de instrumentatie van een doorsnee band. Dat voldeed dit keer niet. Ik voelde me beperkt, was klaar voor iets anders.”

John Congleton onderwierp haar aan een spervuur van vragen, voordat hij de samenwerking wilde aangaan. “’Wat zijn je gevoelens? Wat zijn nu je invloeden?’ ‘Wat probeer je te zeggen?’ De demo’s die ik thuis had gemaakt bestonden uit meditatieve dronegeluiden en duistere beats. Het materiaal was ongelofelijk donker van toon en karakter, maar dat geluid wilde ik juist omhelzen, me eigen maken. Ik luisterde op dat moment naar Suicide, Portishead en Nick Cave’s album Skeleton Tree. De steekwoorden voor mij waren ‘confronterend’ en ‘eerlijk’.”

“Het levert songs op die confronterend zijn om te zingen, maar ik wist vanaf het begin dat ik dit materiaal in zijn ruwe vorm wil laten horen. Ik wil de luisteraar continu onderdompelen. Dit zijn mijn songs, mijn teksten, mijn leven. Ik had alle teksten volledig uitgeschreven voordat we de studio indoken. Ik liet John in totaal veertig songs in demovorm horen en hem zijn keuze maken om te zien waarom hij welke stukken zou kiezen. Ik had drie setjes van songs gemaakt, mapje A, mapje B, mapje C. In A zaten mijn favorieten, in B de ‘gaat wel’-selectie, in C songs die voor mij golden als wild cards. John koos de meeste songs die op het album zijn gekomen uit de A-selectie.”

LIVEDATA
29 maart Paradiso, Amsterdam
30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)

Amerikaanse artieste Miya Folick op 4 december in Tivoli De Helling

De Amerikaanse artieste Miya Folick doet niet aan genres, maar maakt gewoon de muziek waar ze zin in heeft. Dat kan door synthesizers en strijkers ingekleurde electronica zijn, maar net zo goed Nirvana-achtige punkrock – luister maar eens naar het nummer Trouble Adjusting van haar tweede ep Give It To Me (2017).

Koppel dit aan een overdonderende podiumpersoonlijkheid en dito stemgeluid en je hebt een ster-in-de-dop. Bang is Folick ook niet: zo covert ze op Give It To Me doodleuk Joni Mitchells Woodstock en trekt het nummer volledig naar zich toe. Eerder maakte Miya Folick al indruk tijdens haar show op de vierde editie van onze showcase-avond DiCE, nu komt ze terug naar Utrecht voor een concert in De Helling. Een van de grootste talenten van nu!

LIVEDATUM
04/12 Tivoli De Helling, Utrecht
11/12 Botanique, Brussel (BE)

Thomas Dybdahl – All These Things (V2 Records Benelux)

De Noorse muzikant Thomas Dybdahl timmert al jaren aan de weg en krijgt ook in het buitenland steeds meer voet aan de grond. Met All These Things heeft hij al weer zijn achtste studioalbum afgeleverd, dat in slechts drie dagen tijd is opgenomen in de beroemde Sunset Sound Studios in Los Angeles.

Deze extreem korte opnameperiode was een bewuste keuze van Dybdahl, om op deze manier een zo natuurlijk mogelijk geluid te creëren. En met succes, want All These Things is een gebalanceerde plaat geworden vol met de dromerige en melancholische muziek die we ook van Dybdahls eerdere albums kennen.

Dat de singer-songwriter door producer Larry Klein (Joni Mitchell, Tracy Chapman) en een aantal gerenommeerde sessiemuzikanten werd ondersteund heeft daar zeker positief aan bijgedragen. Bijzondere aandacht verdient When I Go, een sfeervol duet van Dybdahl met de Americana/folk-zangeres Lera Lynn (bekend van de soundtrack van de HBO-serie True Detective). Weer een heerlijke plaat van de man uit Noorwegen, aanrader! Tekst Mania | Godfried Nevels

LIVEDATA
12 februari Paradiso, Amsterdam
18 februari Botanique, Brussel (BE)

Black Honey – Black Honey (Foxfive / Orchard)

Nederland mocht jaren geleden, in 2014, voor het eerst kennis maken met de Britse indie rockband Black Honey. Na twee flinke handenvol EP’s en singles, en vele clubtours en festivalshows door de jaren heen bleef de enthousiaste schare fans nieuwsgierig afwachten: wanneer zou dat debuutalbum nou eindelijk eens komen? En zie hier: ruim vier jaar na de (eveneens) titelloze debuut-EP is daar dan eindelijk de langspeler Black Honey.

Voor de mensen die al bekend zijn met de band: opener I Only Hurt The Ones I Love klinkt wel meteen vertrouwd Black Honey-achtig. En eigenlijk borduurt de band op deze langspeler gewoon lekker voort waar ze op hun laatste EP gebleven waren; prima liedjes, wel een stuk volwassener, met een spannend sausje.

Denk aan Garbage, maar dan gezongen met een lekkere geile stem a la Gwen Stefani of Blondie, voortgebracht door frontvrouwe Izzy B. Phillips. Bijzonder dansbaar is het disco-achtige Midnight, op Into The Nightmare denken we even aan The Cardigans (ook prima hoor), en afsluiter Wasting Time begint met regen… ik zeg: prima plaat om de herfst mee te beginnen. Tekst Muzine.nl | Rene Oonk

LIVEDATA 02/11 Botanique, Brussel (BE) 03/11 Bitterzoet, Amsterdam 07/11 Hedon, Zwolle

IDLES – Joy as an Act of Resistance (Partisan / PIAS)

Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.

Na twee keer luisteren betrapte ik me erop al mee te gaan zingen. Toonvast hoef je daarvoor niet te zijn, dat is Joe ook zelden, maar dat is nou net wat de sound van IDLES, een moderne Sex Pistols wellicht, zo tekent. Afkomstig van deze plaat is ook de hit Danny Nedelko, wat een onmisbare track is op ieder alternatief feestje.

Liefhebbers van Iceage, Shame, Preoccupations en Ought moeten deze plaat op zijn minst een kans geven! IDLES is één van de spannendste gitaarbandjes die Engeland de voorbije jaren heeft voortgebracht. Deze status mogen ze met deze plaat nog wel een tijdje vasthouden. Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 01/11 Botanique, Brussel (BE) 02/11 De Zwerver, Leffinge (BE) 04/11 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 06/11 Vera, Groningen

Miles Kane – Coup de Grace (Virgin EMI / Universal Music)

Hoewel al in de maak sinds zijn vorige soloplaat uit 2013, werd Miles Kane’s derde album langdurig opgehouden door het album wat hij maakte met The Last Shadow Puppets en een onvervalst writer’s block.

Dat laatste werd opgelost door de samenwerking aan te gaan met de Engelse singer/songwriter Jamie T en, voor een enkel nummer, met Lana Del Rey. Haar invloed is duidelijk hoorbaar op eerste single Loaded, ondanks dat het tempo van dat nummer, net als de rest van het album, behoorlijk hoog ligt.

Kane barst werkelijk van de energie zo te horen, en zijn punky aanpak van onvervalste rock ’n roll klinkt herkenbaar en aanstekelijk. Ondanks dat eigen geluid eert hij zijn helden respectvol, getuige het geweldige Cry On My Guitar, waar Marc Bolan anno de hoogtijdagen van T-Rex overduidelijk de inspiratie voor vormt. Too Little Too Late blijft, zoals het een echt popliedje betaamt, uren in je hoofd hangen, zonder ook maar een seconde irritant te worden. Miles Kane is onderhand de meester van de moderne Rock ’n Roll. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 18/08 Lowlands, Biddinghuizen (Sold Out) 01/10 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 02/10 Botanique, Brussel (BE)

Miles Kane – Cry On My Guitar

Terwijl zijn maat Alex Turner met Arctic Monkeys is opgeschoven in de richting van de weelderige jetset rock, die ze hadden ontwikkeld voor The Last Shadow Puppets betreedt Kane solo het gebied dat Arctic Monkeys heeft verlaten, dat van de krokante indierock.

Cry On My Guitar heeft een eigentijdse sound, maar is gemarineerd in een stijl die de boeken is ingegaan als glamrock. We spreken van de vroege jaren zeventig toen Bowie als Ziggy uit de kast kwam en bands als the Sweet en Slade hun kans schoon zagen. Kane zingt zelfs over een Ballroom Blitz. Volgens de credits schreef hij het nummer samen met Jamie T, maar als er Marc ‘T Rex’ Bolan had gestaan hadden we het ook geloofd. Benieuwd of Kane in de clip met eyeliner, schoenen met plateauzolen en een nauwsluitend glitterpak zal verschijnen. Cry On My Guitar is single drie van soloalbum drie, dat rond tien augustus gaat uitkomen onder de titel Coup De Grace.

LIVEDATA 18/08 Lowlands, Biddinghuizen 01/10 Melkweg, Amsterdam 02/10 Botanique, Brussel (BE)

Miles Kane – Cry On My Guitar

Miles Kane‘s Cry On My Guitar heeft een weekje proefgedraaid. Dat gaf ons de kans om te horen dat de nieuwe single van de Britrocker meer is dan een lekker tussendoortje of een luxe advertentie van zijn nieuwe album.

LIVEDATA 01/10 Melkweg, Amsterdam 02/10 Botanique, Brussel (BE)