Vooruitlopend op hun Europese tournee later deze maand kondigt RVG uit Melbourne twee nummers ‘Don’t Take It Badly / Pet Sematary’ aan. RVG’s eerste nieuwe muziek sinds hun Soundmerch Australian Music Prize-winnende album uit 2023, Brain Worms, dat eerder deze maand ook het AIR Awards Independent Album of the Year won.
Opgenomen in de Soundpark Studios met Andrew “Idge” Hehir en gemixt door James Trevascus (die hun bekroonde album Brain Worms produceerde) is ‘Don’t Take It Badly’ een frontale botsing waarbij RVG op zijn scherpst is en hun wave zelfs een beetje in een country-jasje hijst. Van het nummer legt frontvrouw Romy Vager uit: “Don’t Take It Badly is a song about how change isn’t always a romantic thing and can sometimes feel pretty ugly. It’s a winter song that I wrote in the summer.”
‘Don’t Take It Badly’ wordt vergezeld door een euforische, galmende cover van ‘Pet Sematary’ van de Ramones. “We all love the Ramones” zegt Romy “And started playing this in rehearsal and it instantly clicked. The lyrics are such an underrated part of Ramones’ songs, there’s a lot of imagery in this song that I love dearly.”
RVG speelt op 7 september op Misty Fields en een dag later in Rotown, Rotterdam.
Common Ground is single 4 van Brian Worms het nieuwe album van de Romy Vager Group dat vrijdag online is gekomen.
De Australiërs verrassen met een puur Britpopnummer. Niks geen postpunk, de stijl die we van RVG gewend zijn. Inspiratie lijkt de band bij The Verve te hebben gehaald. Door Romy’s zang doet Common Ground sterk aan die van Richard Ashcroft denken. Ook de melancholieke sfeer is typisch des Verve’s. De manier waarop de synth zanglijn volgt is prachtig, maar het allermooist is misschien wel de instrumentale coda die van een mooi nummer een memorabel nummer maakt.
Common Ground is voorloper 4 van het nieuwe album* van de Romy Vager Group. Het is het meest conventionele nummer van het kwartet en misschien ook welk het beste.
Mede door Romy’s zang doet Common Ground wel aan The Verve denken, een indruk die wordt verstevigd door de melancholieke afdronk van de song. Mooi ook is de synth die met de zang meeloopt is. Maar het aller fraaist is misschien wel het instrumentale slot dat van een mooi nummer een memorabel nummer maakt.
De R(omy) V(ager) G(roup) rockte altijd in de school van Bowie/Iggy en Lou, maar laat op Nothing Really Changes een meer eigen geluid horen. De nieuwe single van de Australische band heeft een spannende opbouw naar een happy end.
Sterke jongen of meisje die/dat na drie keer horen niet de rest van de dag met het I Don’t Wanna Fight refrein in zijn/haar hoofd loopt. Een oorwurm dus. Over wormen gesproken, het nieuwe, derde RVG album heet Brian Worm. Releasedatum volgt net als tourdata.
Melbourne’s RVG return with their highly anticipated second album, ‘Feral’. Following their beloved 2017 debut ‘A Quality of Mercy’, RVG perform the tricky alchemy of combining rock’s urgency, punk’s anarchy, and pop’s empathy.
New single ‘Perfect Day’ is the next track from their new album out April 24thon Fire Records.
“It’s a song about trying to give someone the façade of it being a nice day even though things around them really aren’t good”Romy
Directed by Geoffrey O’Connor, the dreamlike and majestic music video sees the band in a snowstorm much like the turmoil at the centre of this song.
“Movies and TV shows set in the snow have always made me feel happy in a way I cannot quite describe, so filming RVG perform their song 500 times in the middle of a snowstorm was a magical experience.I’m forever indebted to these lovely people and their beautiful music for giving me an excuse to buy a snow machine. I don’t know when or why, but I’m sure I will need it again.” Geoff O’Conner
Recorded at Head Gap studios with producer Victor Van Vugt (PJ Harvey, Nick Cave & The Bad Seeds, Beth Orton), this is RVG’s first full-length release in three years and marks the beginning of a new era for the band.
‘Feral’ is a catharsis, a call to arms, and a forthright indictment of contemporary complacency. Throughout this album isolation is incited, but it never feels hopeless: these songs channel the raw energy of despair and frustration into melodies that often feel victorious, perhaps only because they so aptly supply a soundtrack to the end of days.
To Romy, RVG’s lead singer and lyricist, to feel feral is to feel outside of everything.
Melbourne band RVG reveal new single and video ‘Christian Neurosurgeon’ from forthcoming album Feral out April 24th on Fire Records.
The second offering from RVG‘s new album, the new video sees the band donning scrubs and reaching for the scalpels in a Twilight Zone-style spooker.
“It’s a very simple song about cognitive dissonance. It’s not just a song about bagging Christianity, its more about how we have to hold onto certain ideas to be able to survive, even if they’re not true.” Romy Vager (RVG)
Directed by Caity Moloney and Tom Mannion of Lazy Susan Productions, the video features the band in a dark and twisted, neuro nightmare. Romy Vager plays a brain that won’t die at the hands of drummer Marc Nolte and his faithful assistants, band members Reuban Bloxham and Isabele Wallace.
“The video was very fun to make for us and hopefully the band too – even though we put them in some pretty weird situations. We just embraced the song and went full surgical horror, using hand developed black and white 16mm film so the video feels almost as lo fi as the medical operation RVG are running in it. It was shot by our DOP Jesse Gohier-Fleet, who did an amazing job making every frame as spooky as possible. We’ve watched the video a lot and still laugh every time so thanks to RVG for bringing the comedy gold!”Lazy Susan Productions
Feral is the follow up to their critically acclaimed 2017 debut A Quality of Mercy. RVG perform the tricky alchemy of combining rock’s urgency, punk’s anarchy, and pop’s empathy to create a record that feels vital – a catharsis, a call to arms, and a forthright indictment of contemporary complacency.
Feral was recorded at Head Gap Studios with producer Victor Van Vugt (PJ Harvey, Nick Cave & The Bad Seeds, Beth Orton) and is their eagerly awaited full-length release in three years.
“RVG evoke 80s Australian bands that crammed garage rock cred with sun-dappled hooks, such as Sunnyboys or the Go-Betweens” The Guardian
EU LIVE DATE
21 Aug: Green Man Festival, Brecon Beacon, UK
Following their beloved 2017 debut ‘A Quality of Mercy’, Melbourne’s RVG return with new single ‘I Used To Love You’ from their highly anticipated second album, ‘Feral’ out 24th April on Fire Records.
RVG perform the tricky alchemy of combining rock’s urgency, punk’s anarchy, and pop’s empathy. A goodbye that’s devasting in its simplicity, ‘I Used to Love You’ is shattering, potent and powerful. Simple and sincere, the track breathes through the pain.
“There’s a lot of power in reclaiming yourself but also a lot of sadness. I adore Tom’s video and feel like it captures the energy of the song perfectly.” Romy explains.
The accompanying video is directed by documentarian and narrative filmmaker Tom Campbell (LION, 2016) and shot by Edward Goldner who has worked on videos for Courtney Barnett, Kimbra and Kllo.
“The idea was to create something very restrained, that in its simplicity would honour the intimacy and mystery of the song’s lyrics—with Romy’s powerful performance at the centre. There’s a lot left unsaid so we wanted to lean into the idea of the ‘portrait’, to create something unobtrusive yet deeply affecting. Something that wasn’t overly dramatic in its presentation, where nothing is explained, but the end result feels profound because it is raw and intriguing.” Film director, Tom Campbell, details.
The single-shot music video explores the isolating pain of a breakup. Featuring RVG lyricist and lead vocalist Romy Vager in an empty house, it captures the smoking remnants left behind after a relationship.
Recorded at Head Gap studios with producer Victor Van Vugt (PJ Harvey, Nick Cave & The Bad Seeds, Beth Orton), ‘Feral’ is RVG’s first full-length release in three years.
The band have two big tours of Australia and New Zealand in the coming months supporting Pixies on their Australian tour in March, and also supporting Faith No More on their arena tour in May.
New album ‘Feral’ is a catharsis, a call to arms, and a forthright indictment of contemporary complacency where isolation is incited but it never feels hopeless.
Both a cry for help and a call to action, this is an album that demands your attention.
Live Dates
SUPPORTING PIXIES AUSTRALIAN TOUR
09 Mar: Palais Theatre, Melbourne, Australia
10 Mar: Palais Theatre, Melbourne, Australia
12 Mar: Fortitude Music Hall, Brisbane, Australia
13 Mar: Fortitude Music Hall, Brisbane, Australia
14 Mar: Opera House Forecourt, Sydney, Australia
15 Mar: Opera House Forecourt, Sydney, Australia
17 Mar: Fremantle Arts Centre, Fremantle, Australia
HEADLINE PERTH SHOW
18 Mar: Mojo’s Bar, North Fremantle, Australia
SUPPORTING FAITH NO MORE AU/NZ TOUR
08 May: Spark Arena, Auckland, New Zealand
10 May: Horncastle Arena, Christchurch, New Zealand
13 May: Entertainment Centre, Brisbane, Australia
15 May: Qudos Bank Arena, Sydney, Australia
16 May: Rod Laver Arena, Melbourne, Australia
18 May: Entertainment Centre, Adelaide, Australia
20 May: RAC Arena, Perth, Australia
UK LIVE DATE
21 Aug: Green Man Festival, Brecon Beacon, UK
Weer zo’n geweldige band uit Australië en ook weer uit Melbourne. Het debuut van RVG is er een om in te lijsten. Jammer dat het maar acht nummers telt en slechts een halfuur duurt.
RVG is de afkorting van Romy Vager Group, zoals de formatie vroeger heette. Vager, transseksueel, is een, tegenwoordig vrouw die in feite alles in huis heeft om heel erg groot te worden met haar band. De acht liedjes op de plaat, stuk voor stuk door Vager geschreven, kloppen allemaal, hebben stuk voor stuk een zekere urgentie en worden ook nog eens met zeer veel overtuiging gebracht door Vager, die in gitarist Reuben Bloxham een man aan haar zijde heeft die nummers muzikaal naar een hoger niveau weet te tillen.
Vager doet niet alleen qua stem denken aan Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen, het geluid van RVG komt ook nog eens dicht in de buurt van dat van de Liverpoolse formatie. Het zijn namen als The Smiths, The Go-Betweens (de band is fan), The Cure, Patti Smith en ook Velvet Underground waaraan RVG bovendien schatplichtig is.
Het leidt tot een album dat swingt, rockt en fascineert. Een stukje drama wordt niet uit de weg gegaan, al weet Vager dat uitstekend te doseren.
Mooi is een titel als Vincent van Gogh. Een song die Vager binnen een uur had geschreven. Vager vertelt dat ze al door een flink aantal mensen is gevraagd of de tekst over hen gaat. “You really should stop drinking. You really should start thinking that you’re Vincent van Gogh. The damage you do is worse than the damage you get”, lijkt ze kunstzinnige vrienden en kennissen een veeg uit de pan te geven. Pieter Visscher
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Chastity – Death Lust (Captured Tracks/ Konkurrent) Wat een mooi en rijk bandgeluid etaleert de Amerikaanse band Chastity op de debuutplaat Death Lust. We herkennen Sonic Youth en de noiserock van Big Black en Shellac, én een soort doorontwikkelde hardcore en postmetal van Converge, in het scheurende schreeuwnummer Chains. Genoeg namen genoemd, Chastity is het waard is om even op eigen merites te beoordelen.
Tekst Robert van Gijssel
De band van zanger en liedschrijver Brandon Williams speelt het spel van de dynamiek in het beladen en getergde nummer Suffer, dat vertrekt bij een gekwetste stem en een breekbare gitaar, en arriveert in giftig rockende euforie van tegen elkaar in meppende riffs. Goed, nog één naam dan: het epische en gecultiveerd rommelige rockwerk van Sebadoh lijkt hier de inspiratiebron.
Je ontkomt er niet aan: luister naar Chastity en de gedachten gaan uit naar de platenkast, en dan vooral de herriekratten uit de jaren negentig. Het mooie aan Death Lust is dat de gitaartraditie uit die tijd in een heel natuurlijk klinkend mengel is geroerd, in liedjes mét emotionele meezingrefreintjes. En waar vind je die nou nog, in bijvoorbeeld de hardcore?
RVG – A Quality of Mercy (Fat Possum/Bertus) Compleet weggeblazen worden door een gitaarplaat. Het mag gerust een uitzondering heten in de hedendaagse popmuziek. Maar het Australische, uit Melbourne afkomstige RVG krijgt het voor elkaar. Debuutalbum A Quality Of Mercy verscheen in eigen land al een jaartje eerder, en wordt nu pas wereldwijd uitgebracht. Gelukkig maar, want de door de transgender Romy Vager geleide band sprankelt, kriebelt en ontroert. Niet alleen dankzij Vagers felle stem, die zich ergens bevindt tussen die van Marc Almond en Ian McCulloch (Echo & the Bunnymen).
Ook gitarist Reuben Bloxham drukt nadrukkelijk zijn stempel op het melancholieke bandgeluid. Met sierlijk, lyrisch lijnenspel geeft hij de liedjes extra lading.
Het geluid van RVG (een afkorting van Romy Vager Group, zoals de band aanvankelijk heette) roept dat van Australische (The Go-Betweens) en Britse gitaarbands uit de jaren tachtig (The Smiths) in herinnering. Niet alle liedjes zijn even briljant en met een speelduur van een klein half uur is dit debuut wat aan de korte kant. Maar een nummer als Vincent van Gogh, waarin Vager hen de maat neemt die vinden dat je voor grote kunst zwaar moet lijden, heeft alles in zich een indieklassieker van deze tijd te worden.
The Jayhawks – Back Roads and Abandoned Motels (Legacy Recordings / Sony Music) The Jayhawks, countryrockband uit Minneapolis die ons in de jaren negentig vaak het kippenvel op de rug zong, dat was toch de band van die gelijkwaardige tandem, Gary Louris en Mark Olson?
Tekst Menno Pot
Ja, dat wás zo. Ze kregen ruzie, omarmden elkaar weer, maar waar de magie rond 2010 verdwenen leek, leefde de groep weer op toen Olson vertrok en Louris de enige kapitein op het schip werd.
Gary Louris schreef door de jaren heen aardig wat mooie liedjes voor andere artiesten en dus dacht hij: laat ik die eens zélf opnemen met The Jayhawks en de artiest aan wie ik het liedje ooit schonk.
Zo horen we Louris dus als het ware zijn eigen weggegeven liedjes coveren: Jayhawks-versies van fonkelende juwelen als Everybody Knows en Bitter End, die er bij de immens populaire countrypopgroep Dixie Chicks al uitsprongen. Ook prachtig: het berouwvolle Long Time Ago, hier een duet van Louris en de man die het op plaat mocht zetten, Emerson Hart van de hier niet zo bekende rockband Tonic.
Twee fraaie nieuwe liedjes erbij om het af te maken (Carry You To Safety en Leaving Detroit) en kijk aan: een Jayhawks-album dat een buitenbeentje in de discografie is, maar wel tot de mooiste hoort.
Janne Schra – OK (Concerto Records) De hoes oogde zonnig en veel van de liedjes klonken ook zo, maar de schijn bedroog: Janne Schra’s succesvolle album Ponzo (2015) was een plaat van spanning en stemmingswisselingen, waarop je de hand van haar toenmalige geliefde Torre Florim (De Staat) hoorde.
Tekst Menno Pot
Nee, dan OK, het derde album onder haar eigen naam, al een paar weken uit, maar te prachtig om onbesproken te blijven. Jazzy, zomers, licht en dromerig klinken de liedjes, soms haast als haar oude succesband Room Eleven, al zouden we OK-liedjes als Light en het prachtige Paris Syndrome voor geen Room Eleven-song willen inruilen.
Schra is moeder geworden en in Amsterdam neergestreken. Florim is niet langer haar geliefde, maar hij speelt hier en daar subtiel mee. Er is rust, loutering en geluk. Er is een swingend Motown-moment (Sun) en ondertussen gaat Schra per plaat mooier zingen: haar stem is onderhand uit duizenden herkenbaar, zo makkelijk, elegant en soepel.
Misschien was OK met een klein mespuntje venijn nog beter geweest, maar niettemin: dit is Janne Schra’s mooiste plaat. De zomervakantie kan niet zonder.
Blawan – Wet Will Always Dry (Ternesc) Jamie Roberts alias Blawan zou eens serieus moeten overwegen in Nederland een appartementje aan te schaffen: de man speelt hier de technofestivals en -tenten plat. Terecht, want de Brit is al jaren een van de heersers in de techno, onder zijn alias Blawan maar zeker ook als de hardware-live-act Karenn.
Tekst Robert van Gijssel
Op zijn eerste volwaardige album laat Roberts horen dat hij in de kunst van de harde, elektronische vierkwartsmaten echt ongenaakbaar is. De groove van de drumcomputers en basslines in tracks als Tasser en Venter is ijzig en onweerstaanbaar: mysterieus en donker, maar zó sfeervol. In Careless bouwt Blawan een mooie spanning op: in de spookachtige stemmetjes aan het einde van dat nummer gloort bijna iets van een popliedje. In Kalosi wordt de stemming gelukkig weer streng Duits, en hier doet Blawan even denken aan de baanbrekende Berlijnse techno uit de jaren negentig, van bijvoorbeeld Basic Channel.
Blawan bewijst dat in het soms wat kille en barse idioom van de techno nog heel veel opwindende nieuwe verhalen verteld kunnen worden.
Let’s Eat Grandma – I’m All Ears )Transgressive/PIAS) Het tweede album van het Britse meidenduo Let’s Eat Grandma is al een maandje uit, maar de plaat blijft fascineren. Jenny Hollingworth en Rosa Walton zijn nog maar 19 jaar oud en verrasten twee jaar geleden al met hun debuut I, Gemini. Een plaat vol elektronisch gelaagde, wat springerige pop, gedragen door de bewust kinderlijke stemmetjes van Hollingworth en Walton.
Tekst Gijsbert Kamer
Hun spel met gender en leeftijd zetten ze nadrukkelijk voort op het tweede album I’m All Ears. De stemmen en muzikale grilligheid doen opnieuw denken aan CocoRosie. De arrangementen en elektronische soundscapes waarin de liedjes worden ondergedompeld zijn altijd van een knisperende frisheid, maar toch blijft er iets knagen waardoor je je niet helemaal aan de muziek kunt overgeven. Hoe mooi bijvoorbeeld de elf minuten durende suite Donnie Darko ook is opgebouwd, uiteindelijk glijdt het allemaal van je af. De nummers zijn net iets te ongrijpbaar en te zelfbewust opgebouwd om echt meeslepend te worden. Waar het verstand heel hard ja roept, zwijgt het gevoel.
Gaika – Basic Volume (Warp/ V2) Een douche op de oren. De Londenaar Gaika spot met de genres en graait onbeschaamd uit de rijke zwarte en vooral ook Britse muziekcultuur, om er eigenhandig een verfrissend nieuw geluid mee te creëren. Zijn eerste volwassen album Basic Volume, op het deftige dancelabel Warp, is een toppertje van de vernieuwende dance en elektronische pop en zou zomaar wat in werking kunnen zetten.
Tekst Robert van Gijssel
Gaika Tavares, zo heet hij voluit, groeide op in de Londense wijk Brixton, de plek waar eind jaren zeventig reggae en punk op elkaar klapten om daarna wonderlijk harmonieus samen op te trekken. Die cultuurgeschiedenis moet Gaika hebben geïnspireerd tot zijn eigen stijlenmix. Hij draait sinistere Londense dubstep- en hiphopbeats onder zijn eigen, subtiel vervormde vocalen, die in stijl en teksten steeds terugwijzen naar de muziekcultuur van Jamaica: de dancehall en de reggae. Maar in tracks als Hackers & Jackers en 36 Oaths hoor je ook de door drugs en wanhoop gevoede Amerikaanse emo-rap. Toe maar.
Overdreven gekunsteld klinkt Gaika toch niet. In persoonlijke nummers als Immigrant Sons en Seven Churches for St Jude vertelt hij over emigratie, zijn angsten en zijn plek in de wereld, bij gure drumcomputers en toch ook gelikte synthesizers: al met al best toegankelijke dancetracks, die echt nieuwe perspectieven bieden. In Crown & Key en Born Thieves gooit Gaika dancehall, dubstep, horrorsoundtracks en r&b in de mix, en het kan niet anders of die nummers worden de komende maanden dikke dansvloerhits in de beter verduisterde clubs. En natuurlijk op festival Lowlands, waar Gaika met vooruitziende blik maar vast geboekt stond. We mogen hem daar niet missen.
Dirty Projectors – Lamp Lit Prose (Domino/V2) Het vorige album van de New Yorkse art-rockband Dirty Projectors was een soort echtscheidingsplaat: voorman Dave Longstreth trachtte het stuklopen van zijn relatie met medebandlid Amber Coffman in woord en geluid te vangen. Maar op Lamp Lit Prose, is de toon weer luchtiger en de muziek speelser.
Tekst Gijsbert Kamer
Niet dat het daardoor een rechttoe, rechtaan liedjesalbum is geworden. Longstreth speelt opnieuw met melodie- en zanglijnen, keert liedjes het liefst vanaf het intro binnenstebuiten en vertikt het om de luisteraar en zichzelf even rust te gunnen met een gemakkelijk meezingbaar refreintje.
En toch word je ook door dit achtste album van Dirty Projectors, het tweede zonder Coffman, onmiddellijk gegrepen. Dit keer zijn het de subtiele, West-Afrikaans klinkende akoestische gitaren en de aan de Memphis-soul ontleende blazers die het meest frapperen.
In I Feel Energy lijkt Longstreth met een klein citaat zelfs even te knipogen naar Michael Jacksons Wanna Be Startin’ Somethin’. Maar voordat je de dansschoenen erbij kunt aantrekken heeft hij het nummer al weer omgegooid tot iets ongrijpbaarders. Het fraaist zijn de twee meer richting folk opschuivende slotliedjes. Hier krijgt Longstreth vocale ondersteuning van Robin Pecknold (Fleet Foxes); een betoverend mooie combinatie.
Lamp Lit Prose is dus opnieuw geen gemakkelijke plaat, maar wel een met experiment, speelsheid en knap ambachtelijke compositiewerk. Het album brengt Dirty Projectors terug in de voorhoede van de New Yorkse artpopscene. Naar verluidt gaat de band ook weer op tournee. Iets om naar uit te kijken.
Yob – Our Raw Heart (Relapse Records) We mogen de Amerikaanse band Yob best het geweten van de harde muziek noemen. Het trio, met gitarist, liedschrijver en zanger Mike Scheidt als boegbeeld, volgt het bijna antieke spoor van de doommetal, dat ooit in de aarde is geploegd door Black Sabbath. En de band weet, zonder overdreven vernieuwend te zijn, steeds diepere lagen in het genre aan te boren en in sommige epische treurliederen zelfs een tunnel onder de ziel te graven.
Tekst Robert van Gijssel
De vorige plaat Clearing the Path to Ascend uit 2014 was van een verpletterende schoonheid. Vooral dankzij het nummer Marrow, dat onwrikbaar in de top 10 van mooiste metalsongs aller tijden staat. Het probleem na zo’n meesterwerk: hoe ga je daar als band nog overheen? lees meer
Ammar 808 – Maghreb United ( Glitterbeat/ Xango) Natuurlijk: er komt een keer iemand op het idee de transachtige gnawa-muziek uit de Maghreb, van Tunesië tot Marokko en Algerije, te produceren naast dreunende elektronica en dikke beats. De hele wereld heeft al een dance-bewerking ondergaan. Maar de plaat Maghreb United van de band Ammar 808 is toch origineel. Vooral omdat de vocale kunst intact wordt gelaten en de keiharde drumcomputers uit de klassieke Roland TR 808 de muziek alleen maar nog intenser en hypnotiserender maken. Geen opsmuk en gelikte modernisering, maar juist verharding.
Tekst Robert van Gijssel
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – juli 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Weer zo’n geweldige band uit Australië en ook weer uit Melbourne. Het debuut van RVG is er een om in te lijsten. Jammer dat het maar acht nummers telt en slechts een halfuur duurt.
RVG is de afkorting van Romy Vager Group, zoals de formatie vroeger heette. Vager, transseksueel, is een, tegenwoordig vrouw die in feite alles in huis heeft om heel erg groot te worden met haar band. De acht liedjes op de plaat, stuk voor stuk door Vager geschreven, kloppen allemaal, hebben stuk voor stuk een zekere urgentie en worden ook nog eens met zeer veel overtuiging gebracht door Vager, die in gitarist Reuben Bloxham een man aan haar zijde heeft die nummers muzikaal naar een hoger niveau weet te tillen.
Vager doet niet alleen qua stem denken aan Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen, het geluid van RVG komt ook nog eens dicht in de buurt van dat van de Liverpoolse formatie. Het zijn namen als The Smiths, The Go-Betweens (de band is fan), The Cure, Patti Smith en ook Velvet Underground waaraan RVG bovendien schatplichtig is.
Het leidt tot een album dat swingt, rockt en fascineert. Een stukje drama wordt niet uit de weg gegaan, al weet Vager dat uitstekend te doseren.
Mooi is een titel als Vincent van Gogh. Een song die Vager binnen een uur had geschreven. Vager vertelt dat ze al door een flink aantal mensen is gevraagd of de tekst over hen gaat. “You really should stop drinking. You really should start thinking that you’re Vincent van Gogh. The damage you do is worse than the damage you get”, lijkt ze kunstzinnige vrienden en kennissen een veeg uit de pan te geven. Pieter Visscher
Weer zo’n geweldige band uit Australië en ook weer uit Melbourne. Het debuut van 
Chastity – Death Lust (Captured Tracks/ Konkurrent)
RVG – A Quality of Mercy (Fat Possum/Bertus)
The Jayhawks – Back Roads and Abandoned Motels (Legacy Recordings / Sony Music)
Janne Schra – OK (Concerto Records)
Blawan – Wet Will Always Dry (Ternesc)
Let’s Eat Grandma – I’m All Ears )Transgressive/PIAS)
Gaika – Basic Volume (Warp/ V2)
Dirty Projectors – Lamp Lit Prose (Domino/V2)
Yob – Our Raw Heart (Relapse Records)
Ammar 808 – Maghreb United ( Glitterbeat/ Xango)