Capricorn, nieuwe single van Vampire Weekend is een lekker lui lenteliedje dat je doet verlangen naar de dag dat je voor het eerst weer zonder jas naar buiten kunt.
Capricorn biedt niet heel veel nieuws op de solo na. Die lijkt niet gespeeld op een gitaar of keyboard, maar opgenomen in een dierentuin of safaripark. Alsof bandbaasje Ezra Koenig een olifant op zijn staart trapt.
Tegelijk met Capricorn verscheen Gen-X-Cops, een uptempo track die ook goed te doen is. De twee nieuwe nummers komen van het nieuwe album van Vampire Weekend. Op 5 april komt Only God Was Above Us uit. De albumtitel impliceert niet dat de band het licht heeft gezien. Het is een gevleugelde uitspraak van iemand die in 1988 een ongeluk overleefde met Aloha Airline Vlucht 243. Na een explosie vloog het dak van het toestel af zodat de passagiers direct zicht hadden op de hemel.
Punk tiert op zijn weligst ten tijde van sociaal-economische nood. Wie de Britse politiek ook maar zijdelings volgt weet dat het daar een zooitje is. Een komen en gaan van prime ministers, schandalen die onze toeslagenaffaire doen verbleken, een noodlijdend zorgstelsel en nog veel meer misstanden die voor een belangrijk deel het gevolg zijn van de Brexit. Dus schieten de (post)punkbands als paddenstoelen uit de grond.
Een van de betere maatschappelijk geëngageerde bands die zich roeren is Lambrini Girls. Het trio injecteert hun protestsongs met een gezonde dosis feminisme. En humor. Eerdere singles hebben titels als Lads Lads Lads, Boys In The Band en Help I’m Gay. Het nieuwste muzikale manifest van Lambrini Girls heet God’s Country en is een update van God Save The Queen van The Sex Pistols. De dames ageren tegen het rampzalige beleid van de Tories en de flirt van de conservatieven met populisme en fascisme. Waar blijven de Nederlandse Lambrini Girls?
Wat begon bij een erotische droom van gitarist en producer Jan Vanhamel over een romance aan een azuurblauwe zee, resulteerde al snel in ‘Salty Lips’, de vierde song op Dull Boy Johnny’s aanstaande EP ‘Tropical Swing Club’. Tussen de vlijende regels door hoor je wel eens golven breken en exotische vogels zingen, een lijn die werd doorgetrokken doorheen heel de plaat. Dull Boy Johnny brengt in 2024 de zon met zich mee, no doubt about it!
Dull Boy Johnny is een Antwerp-based band, bezield door Rik De Bal (zang), Jan Vanhamel (gitaar) en Nard Houdmeyers (bas). Voor de live vertaling van hun stomende songs wordt het trio vergezeld door Cas Kinnaer (ILA) op de drums en Dries Meeus (Jaguar Jaguar) op piano.
Door hun filmische benadering van muziek beland je telkens in een heel specifieke stemming. Een erotische 70’s scène, een beachparty in de Bahama’s, een achtervolging in het Wilde Westen… Dull Boy Johnny omvat het allemaal.
Ondanks die veelzijdigheid zijn er heel wat terugkerende elementen die Johnny’s frisse sound definiëren. De essentie? Catchy hoge vocals in contrast met een sensuele baritonstem, gedragen door een groovy bas – en ritmesectie.
Hun debuut bestaat uit een dubbele EP en lijkt wel een soundtrack voor je eigen verbeelding. Al wordt er regelmatig een aanzetje gegeven naar de lustige kant van je brein. Naast de bonus kant “Fictional Love Scene’s, Vol.1” die al te beluisteren valt en een perfect voorproefje is op wat deze ambitieuze band te vertellen heeft, staat “Tropical Swing Club” klaar in de startblokken.
Voor het schrijven van deze EP trok de band naar Ponza (Italië). Het zuiderse karakter van het eiland heeft de sound van deze songs duidelijk beïnvloed. Verwacht je aan een zwoele, exotische trip naar de zon.
Nog een nummer met een kinderkoor en we kunnen spreken van een trend. Op Floating On A Moment, de nieuwe single van Beth Gibbons horen we voor het eerst in jaren weer eens een kinderkoor.
Toeval of niet ook op de nieuwste release van Warpaint horen we kinderkeeltjes kwelen. Common Blue is dan ook een nummer voor alle leeftijden, een zich kalm voortbewegend lied met meerstemmige zang, een fluwelen instrumentatie en dus dat kinderkoor dat opduikt in de refreinen. Common Blue is geen song die direct op je afspringt. Net als een vlinder op zoek naar nectar fladdert het eerst wat rond alvorens het neerdaalt om zich te laten bewonderen. Spring is coming.
Niet veel bands zijn gezegend met zo’n direct herkenbare roerganger als The Mysterines.
En dan hebben we het niet over het uiterlijk van miss Lia Metcalfe, maar over haar donker getinte stemgeluid. Haar donkere timbre past perfect bij de dreigende toon van Stray, de eerste single van het nieuwe album van de band uit Liverpool. The Mysterines heeft afgelopen jaar getourd als voorprogramma van Arctic Monkeys. Dat lijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Op het serieus rockende Stray horen we een band die goed in zijn vel zit, weet wat ie wil en hoe dat doel te bereiken. De opvolger van debuutalbum Reeling gaat Afraid of Tomorrows heten en wordt op 7 juni losgelaten.
Het is officieel: shoegaze is de (het?) nieuwe postpunk! Ofwel de populairste indie-stijl van dit moment. Strikt genomen is shoegaze een vorm van postpunk, maar omdat shoegaze een aantal unieke kenmerken heeft is een aparte benaming op zijn plaats.
Mocht je precies willen weten wat die kenmerken zijn verwijzen we je graag naar Brown Paper Bag, de nieuwe single van DIIV. Traag stromende gitaren? Check. In de mix begraven zang? Check. Een partij psychedelica? Check. Vervorming? Volume? Feedback? check, check check!
Het is niet zo dat DIIV het roer heeft omgegooid en zich plots tot de shoegaze heeft bekeerd. De band uit Brooklyn maakt al bijna vijftien jaar roes opwekkende rock. Brown Paper Bag sluit dan ook mooi aan bij eerder behaalde successen als Doused en Under The Sun. Brown Paper Bag is overigens de derde IJsbreker die DIIV binnensleept. Wij zijn dus fan van de band. En de stijl.
Het lijkt er op dat BIG SPECIALhun eerste album in delen uitbrengt. Tot nu toe sparen wij ze allemaal.
Dat debuutalbum van het duo uit Birmingham heeft sinds kort een titel, Postindustrial Hometown Blues en een releasedatum, 10 mei. Op de zesde vooruitgeschoven track van het album, DUST OFF/START AGAIN horen we Joe Hicklin voor het eerst ook zingen. Dat doet hij helemaal niet onverdienstelijk. Het thema van BIG SPECIAL is zo langzamerhand wel bekend; depressie in meerdere verschijningsvormen, van persoonlijk tot economisch. Zoals op eerdere singles toont Hicklin zich tegelijkertijd kwetsbaar en stoer terwijl zijn percussieve partner Callum Moloney bleke muzikale landschappen creëert.
Ceramic is een postpunkerig trio uit het Britse New Castle. Verder weten we vrijwel niets van de makers van Velvet On The Bar.
Het is een van de acht songs die Alfred, Elliot en Tom online hebben gezet sinds hun eersteling in 2022. Geen daarvan heeft een recensie uitgelokt. Wat niet zo vreemd is als je weet dat de opnamekwaliteit net als de originaliteit van de opnames wel wat te wensen overlaten. Velvet On The Bar is een belangrijke stap voorwaarts. De praatzang is typisch des postpunks, maar de beat daarentegen is funky om niet te zeggen disco. De frontman declameert een tekst waarin hij de rol lijkt te vertolken van een contactpersoon van een kroeg die een band of dj of andersoortige entertainer (stripteasedanseres?) lijkt te verwelkomen. Hij wijst de persoon in kwestie op de bijzonderheden van de locatie. Waaronder niet op de laatste plaats het ‘fluweel op de bar’. Raar plaatje, maar best leuk eigenlijk en de moeite van het signaleren waard.
Money & the Man heeft een nieuw album uit, een lekkere verzameling vette songs in de zuidelijk Amerikaanse rocktraditie.
Zuidelijk dus niet zuid. Geen conga, trompet of sambabal te bekennen op bijvoorbeeld She’s So Lovely, het openingsnummer van VOLUME II:HOT IN THE CITY. Wel invloeden van Lynyrd Skynyrd. Vooral de stem van de zingende gitarist Henk Wisselink doet sterk denken aan die van ‘the late great’ Ronnie van Zandt. Het Zwolse duo neemt de release van hun vierde langspeler als aanleiding om weer uitgebreid de baan op te gaan. Klik hier voor data, locaties en tickets.
