Category: Nieuwe Muziek

Eyedress – Sadie Hawkins Prom

In 2014 pikten we een nummer op van Eyedress, een toen nog zo goed als onbekende act waarvan we niet veel meer wisten te melden dat het de artiestennaam was van de toen 23 jarige Idris Vicuña uit de Filipijnen.

Inmiddels zijn we 9 jaar verder en is Eyedress een wereldwijd fenomeen met meer dan 15 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Waarom we tussen toen en Sadie Hawkins Prom niks meer van de goede man hebben vernomen is een raadsel dat we alleen maar kunnen verklaren met het cliché dat je meer mist dan meemaakt. En misschien omdat zijn ster voornamelijk straalt in Azië. Aan zijn muziek ligt het in ieder geval niet. Eyedress maakt niet altijd, maar meestal wel neo new-waverige doemrock met baspartijen die zo van Peter Hook van Joy Division hadden kunnen zijn. Zang is niet het sterkste punt van Eyedress maar dat compenseert hij met sfeer en een goede sound. Nu wil je natuurlijk weten wie die Sadie Hawkins is. Op die vraag moeten we helaas het antwoord nog even schuldig blijven.

Whispering sons – Cold City

Whispering Sons is nooit een vrolijke band geweest, maar zo ijzig en unheimisch als op Cold City klonken ze zelden eerder.

Frontvrouw Fenne Kuppens croont haar tekst over een trage, minimalistische begeleiding van orgel en bas. Cold City is geen song die meteen binnenkomt, maar je langzaam bekruipt om je vervolgens niet meer los te laten. Laat voor de zekerheid ook maar het licht aan of de gordijnen open.

Cold City is net als The Talker afkomstig van een nieuw album van de band uit Belgische Limburg. Dat heeft als titel The Great Calm gekregen en wordt eind februari uitgebracht.

Bowl – I’m No Man

Als de Popronde een wedstrijd zou zijn zou Bowl op het erepodium zijn beland. Dat de band hoge ogen zou gooien wist men in Utrecht allang. Daar wonnen de alumni van de Herman Brood Academie eerder dit jaar de befaamde Clash of The Titans.

Bowl wordt tot de postpunk gerekend, een paraplu die met elke band groter lijkt te worden. Recente single I’m No Man begint met een gitaarintro dat wel iets weg heeft van dat van Ticket To Ride van The Beatles, maar het zou best kunnen dat de band zich daar niet bewust van is. Wat volgt is een hoekige rocksong over mennekes die hun onzekerheid verhullen met spierballen en stoere taal.

Bowl bracht in de loop van het jaar drie singles uit.  Die staan nu verzameld staan op het mini-debuutalbum, Sweet Caffeine.

The Jesus & Mary Chain – jamcod

Toen The Jesus & Mary Chain debuteerde in 1985 met het Psycho Candy album en de Just Like Honey single was alles aan de band controversieel; hun uiterlijk, de bandnaam, het volume van hun shows die zelden langer dan 20 minuten duurden maar bovenal hun muziek.

Zo’n puist gestroomlijnde herrie hadden we nog nooit gehoord! Alsof The Ramones een oud Beach Boys nummer coverden met begeleiding van een stel straaljagers. Wat we toen – bijna 40 jaar geleden niet hadden durven bevroeden- was dat de stijl die de gebroeders Reid toen introduceerde, de shoegaze nu niet alleen nog steeds in zwang zou zijn, maar misschien nog wel populairder dan ooit. Zeker als we het zachtere zusje, de dreampop meerekenen.

The Jesus & Mary Chain bestaat nog steeds. Of alweer eigenlijk, ze zijn er tussen 1999 en 2007 even uit geweest. Zo revolutionair als toen is de band allang niet meer. Dat ze misschien hun haren, maar niet hun streken hebben verloren is goed af te horen aan nieuw single jamcod. Die als vanouds, schuurt en schaaft en alle meters in het rood laat lopen. Jamcod is de aanjager van een nieuw album , numero 8 van Jim en William Reid, die op 8 maart moet gaan uitkomen onder de titel Glasgow Eyes. Rond die tijd gaat The Jesus & Mary Chain ook weer touren. Leg je oordoppen maar alvast klaar.

The Scratch – Cheeky Bastard

Altijd leuk als de ene band een ander citeert. The Scratch haalt Champagne Super Nova aan van Oasis in Cheeky Bastard. Niet als compliment overigens. Hun muziek lijkt ook in niks op die van de gebroeders Gallagher. The Scratch is van de metal, maar dan met een flinke scheut folk in de mix. En humor.

Zo’n band kan eigenlijk alleen maar uit Ierland komen en dat doen ze dan ook. Uit Dublin om precies te zijn. De mix van metal en traditionele Ierse folk is  niet nieuw. Thin Lizzy deed jaren geleden al iets soortgelijks. In Cheeky Bastard serveert The Scratch hun stijlcocktail op een pulserende elektronische beat wat het nummer de drive geeft van een TGV op volle snelheid.

The Scratch is niet nieuw. Cheeky Bastard komt van een vierde album, Mind Yourself dat de band pas nog hier kwam promoten middels een korte tour. Bijzonder is dat het album en dus ook de single geproduceerd zijn door James Vincent McMorrow, singer-songwriter van beroep. De samenwerking van de bard met de rockers heeft een bijzonder album opgeleverd waarvan wij denken dat het ook buiten metal en folk kringen zal worden gewaardeerd.

Manu Louis – Club Copy

Manu Louis – Club Copy (Igloo Records/Outhere Music)

Manu Louis is een Belgische muzikant die resideert in Berlijn. In de stad die al sinds de jaren 70 zo verweven is met elektronica. Manu aardt er uitstekend, zo te horen, want Club Copy is een vrij briljante verzameling tracks geworden.

Er zijn jazzy elementen te vinden op het tien nummers tellende album, terwijl Louis vooral de uithoeken van het elektronische verkent. Dat levert soms verdomd dansbare nummers op. Zoals Economy, wanneer hij vocaal ondersteund wordt door de Brusselse experimentele jazzvocaliste Lynn Cassiers. Dat is prachtig. Het is het op één na langste (4.14) nummer op Club Copy. Full (49 seconden) is het kortst.

Winter duurt maar net anderhalve minuut. Een instrumentaal interludium dat veel wegheeft van een vingeroefening en ook niet veel groter moet worden gemaakt.

Tijdens het swingende Encore 1X (kolderieke titel) horen we Louis in ‘t Frans zingen op een springerige beat en een wat subversief drumritme. Hij zet een – volstrekt overbodig – stukje autotune in en voordat je het weet is de song al afgelopen, met z’n twee minuten en veertig seconden.

Winner is een soort elektroblues van ruim twee minuten, leunend tegen een muur van kerkorgelgeluiden. Afsluiter Ecology, met z’n vierenhalve minuut, is het meest poppie liedje op Club Copy. Een tekst om in te lijsten. Van Gummbah-achtig allooi: een man die zijn vriend uitlegt dat er een urgentie is om te vluchten, zoals de zaken er momenteel uitzien. Dus hier zijn ze, met hun kleine hondjes, de bankiers, dromend van een strand, op de maan… Manu Louis doet wat-ie wil. Check die albumhoes ook. Pieter Visscher

 

Friko – Crashing Through

Friko is zanger/gitarist Niko Kapetan en drummer Baily Minzenberger. Het duo komt uit Chicago en produceert onrustige rock.

Dat doen ze nog niet zo heel lang, een jaartje of twee, drie. Op eigen houtje wist Friko voldoende tamtam te maken om de aandacht te trekken van een medium sized label. ATO Records kennen we van bands als Alabama Shakes, Amyl & The Snifters en King Gizzard & The Lizard Wizard. Voorwaar geen slecht gezelschap om in te verkeren. Friko maakt powerpop met het accent op power.  Er zijn echter ook uitstapjes richting barok-pop en van een experimentje op zijn tijd is het duo ook niet vies.  Crashing Through is Friko is van alles wat; poppy, meerstemmige zang, recalcitrante gitaren en meer tempowisselingen dan de stoptrein tussen Leiden en Dan Haag. Misschien dat je een paar draaibeurten nodig hebt voordat het kwartje valt, maar grote kans dat je het nummer daarna een tijdlang niet meer uit je hersenpan kunt krijgen. We kijken uit naar een album.

Paceshifters – Figure It Out

Figure It Out, de opvolger van het bespiegelende Runaway Child is een bevlogen rocksong. Niet zo onstuimig misschien als de jonge hondenrock waarmee het trio uit Overijssel furore maakte, maar zeker geen easy listening.

Paceshifters heeft nu een jaar op vijftien op de teller en liever dan net te doen alsof ze de eeuwige jeugd hebben getuigen hun nieuwe songs van groei; muzikaal een mentaal. Op Figure it Out en misschien nog wel meer op het derde nieuwe nummer, Sirens laat Seb Dokman horen een geweldige zanger te zijn in de beste John Lennon traditie. De drie genoemde titels staan op de Where the Rivers Meet EP.

Op 29 december vieren de Paceshifters hun 15e verjaardag in de Tolhuistuin te Amsterdam.

The South Hill Experiment – O SOFIA

O SOFIA van The South Hill Experiment is een raar plaatje. Je bent gewaarschuwd.

Het woord experiment zit iet voor niets in de bandnaam. De motor achter The South Hil Experiment zijn de broers Gabe en Baird Acheson, oorspronkelijk uit maar tegenwoordig operationeel in L.A. BAIRD drijft ook nog een gelijknamig project en Gabe zit ook in Goldwash. Beide namen worden ook vermeld als medemakers van O SOFIA en de andere releases van The South Hill Experiment.

En dan nu de muziek. Die is poppy en jazzy en goeddeels elektronisch van klank. Het meest in het oor springende instrument van O SOFIA is een digitale koebel De leadzang is vervormd, de koortjes zijn meerstemmig. Of er een tweede EP of een eerste langspeler in voorbereiding is, kunnen we nog niet vertellen. Wel dat dat ongetwijfeld een bijzonder plaatje gaat worden.