Daar zijn ze weer, of eigenlijk nog steeds. Er staan al twee nummers van The Mysterines op onze playlist en daar komt nu dus een derde bij. Alle drie afkomstig van Reeling, het debuutalbum van de band uit Liverpool dat op 11 maart gaat uitkomen.
Het is niet nieuw wat The Mysterines doen en de originaliteitsprijs gaat ook aan hun neus voorbij, maar het klopt of beter het rockt als een donderbus wat ze uitspoken! Wat de band boven het maaiveld doet uitsteken is frontvrouw Lia Metcalfe. Als je haar voor het eerst hoort, denk je even met een vocalist van het mannelijke geslacht te maken te hebben, zo donker is haar timbre. Maar voeg beeld bij geluid en je ziet een bevlogen rockband waarvan we nog veel plezier gaan beleven.
L’enfer is de tweede single van het aankomende album Multitude van de Belgische artiest Stromae. Na het vrolijke, uptempo Santé is het de beurt aan het meer emotionele L’enfer. Paul Van Haver (Stromae) zingt over zijn eenzaamheid, burn-out klachten en zelfs zelfmoordneigingen. Een heftig nummer dus. Maar toch in een catchy sfeer die we van Stromae kennen. In een tv-interview op het Franse journaal lanceerde hij deze single. Eigenlijk is alles bijzonder aan Stromae, goed na zo lang weer van hem te horen.
Je zou Sprints op dezelfde hoop kunnen gooien als Fontaines DC, Yard Act, Dry Cleaning en al die andere bands uit de post-punk pool met een frontpersoon die praatzingt, maar dan zou je Karla Chubb, de zangeres en tekstschrijver van de band uit Dublin te kort doen.
Karla heeft haar eigen hangups, stokpaardjes en dingen die haar van het hart moeten. In Little Fix zingt ze dat ze zich niet langer laat hinderen door haar onzekerheid, haar angst niet goed genoeg te zijn of door de mand te vallen als bedrieger. Geen onbekende gedachten voor de denkende mens.
Maar ook als je geen Engels spreekt of geen boodschap hebt aan haar hersenspinselen is er genoeg te beleven aan Little Fix. De band heeft het op de collectieve heupen en Karla mag dan wel geremd zijn door onzekerheid, maar dat is niet te horen. Ze klinkt eerder als iemand met wie je geen ruzie moet krijgen. Little Fix is pas het vijfde nummer van Sprints. dat dus met recht veelbelovend mag worden genoemd.
Hannah en Craig verkeren in de hoogste staat van opwinding, want op 25 februari komt eindelijk hun debuutalbum uit. Die opwinding weten ze trouwens goed te verbergen op Big Big Baby. Op hun nieuwe single klinkt King Hannah wederom uiterst cool en kalm.
De taakverdeling is bekend, Hannah zingt, Craig zet haar woorden kracht bij op gitaar. Zijn solo is dit keer relatief kort, maar prettig verstoord. De stijl is hun gepatenteerde mix van grunge en Americana, de sfeer licht onheilspellend. Big Big Baby is na ‘A Well Made Woman’ en ‘All Being Fine’ de derde vooruitgestuurde track van het ‘I’m Not Sorry, I Was Just Being Me’ album van de slow rockers uit Liverpool. 25 feb. komt hij uit.
Bekijk de clip van Oxygen Thief van The Luka State en je wordt bevangen door een gevoel van nostalgie, een verlangen naar die tijd waarin je nog gewoon hutje mutje met soortgenoten in een uitpuilende tent de beest kon uithangen, opgezweept door een stel gasten met een grote bek en nog grotere gitaren. Wanneer weet niemand, maar ooit komt die tijd terug.
The Luka State is een prima aanwinst voor het bier en zweet circuit. De Britse band is lomp genoeg om de boel in beweging te krijgen, maar intelligent genoeg om het volk rond de mosh pit ook bij de les te houden. Plaats ze ergens tussen Foo Fighters en The Vaccines, maar dan wat meer punk.
Het debuutalbum van The Luka State verscheen vorig jaar, maar de band bouwt alweer aan een opvolger. Daarvan is het opruiende Oxygen Thief een zeer geslaagd voorproefje.
Vorige singles van English Teacher waren veelbelovend, een zeg maar softe versie van de praatzang post-punk die momenteel zo in zwang is. Dat de nummers onze playlist net niet haalden kwam dan ook eerder door ruimtegebrek dan gebrek aan kwaliteit. Nieuwe single A55 is echter zo sterk dat we er niet alleen graag ruimte voor maken, maar het nummer maar meteen met de groots mogelijke bombarie lanceren, als nieuwe IJsbreker!
English Teacher komt uit Leeds en wordt aangevoerd door Lily Fontaine die onlangs haar bijbaan als serveerster in een Chinees restaurant kon opgeven en zich volledig op de muziek storten. Lily komt uit een geslacht met opvallend veel docenten. Bedoeling was dat ook zij voor de klas zou belanden, maar ze had dus andere plannen. Om toch een beetje tegemoet te komen aan de wens van haar ouders heeft ze haar band English Teacher genoemd. Haar bandleden heeft ze ontmoet op het Leeds College Of Music.
English Teacher heeft nog maar zeven songs online staan, A55 is de nieuwste en volgens ons dus beste. Het nummer heeft een mooie onheilspellende spanningsboog, de sterke stem van Lily, maar wat het echt afmaakt is een keyboard die klinkt als een vintage Mellotron.
A55 is de naam van een snelweg. De titel komt in het hele nummer niet voor. De tekst is trouwens zo cryptisch als maar kan, maar we kunnen er van uitgaan er de snelweg wordt gebruikt als analogie voor de leven of iets dergelijks.
Cameron is altijd een geweldige verhalenverteller geweest, die zijn weg vond naar de diepten van de plaatsen waar niet veel anderen kijken, en Oxy Music gaat verder op dat traject. Het staat vol met verhalen van mensen die buiten het systeem vallen en zich in de grijze gebieden van het leven begeven. In het ontwerp – de muziek, teksten en tracklist – ligt de reis die een persoon kan maken, als de omstandigheden zich voordoen – langs de weg van zwaar drugs- en alcoholmisbruik. Aanvankelijk geïnspireerd door Cherry van Nico Walker, werd Cameron aangespoord tot nog een ander commentaar op American Life, dit keer over de opioïdencrisis die het land heeft overgenomen. Over Oxy Music zegt hij: “Het album is een verhaal, een fictief werk, meestal vanuit het perspectief van een man. Uitgehongerd door een zinvol doel, verward over de toestand van de wereld en dringend behoefte aan een reden om te leven – een persoon kan, en volgens de laatste statistieken, in toenemende mate tot opioïden overgaan. Dit is een van die mensen.”
Hoewel Oxy Music donker had kunnen zijn, is het in plaats daarvan helderder en levendiger dan veel van Camerons eerdere werk, een stemmingsverandering die voor het eerst te horen was op Miami Memory uit 2019. Het wordt verteld vanuit een plaats van optimisme en door de lens van Cameron, zoals alleen hij het kan vertellen.
Net als bij het eerder uitgebrachte, “Sara Jo”, geeft “Best Life” een context van drugsgebruik om de confronterende aard van de hedendaagse realiteit te vervormen terwijl Cameron zingt over de gevoelens van onveiligheid die het leven online teweegbrengt: “I guess I’m just winning / But I get no reaction / My comments just don’t rank / Or my post tanks.” Geregisseerd door Jemima Kirke, geproduceerd door Jim Larson en met in de hoofdrol Kirke en Cameron, onderzoekt de video van het nummer het idee van wat het betekent om je “beste leven” te vinden door de onzekerheden van anderen te accepteren – in dit geval een huidaandoening zoals eczeem – als beminnelijke kwaliteiten.
“The Internet. Our great Totem of information dedicated to the Gods yet to visit from a future born out of 7.9 billion online versions of human history. A tower of love and hate, passion and terror, one million retweets of ten hundred thousand total fails. America’s funniest home videos. Our best, most dope memes crowned atop the statue – our greatest achievements, the shoulders that lift the grand dome of internet glory. The view from the top is gorgeous. A stunning likeness of the most like-able content. “And holding it up, the weight bearing colossus of whisper-solid data and hollow columns of caps locked opinions and giant pillars of twisted logic. Zero Likes. Zero Comments. Zero shares. Infinitely multiplied until too mountain-like to move. The greatest show on earth performed to an audience of nobody. “One percent is what we see and what we follow drifting atop the cloud. It’s beautiful, what we’ve created. And the masses below sing into the chamber, echoes of their love songs clashing and rebounding off one another’s – the messages too distorted to discern. Received by nobody. But necessary for everybody. “Let’s face it, we’ll never make content good enough for the Gods above. Let’s leave that to the disciples. The rest of us can just stay out here, living our best lives.” – Alex Cameron
Oxy Music, een intercontinentale inspanning, werd geproduceerd door Cameron met extra hulp van Justin Nijssen en Lilah Larson, en gemixt door Mount Kimbie’s Kai Campos (waarbij Daniel Trachtenberg ook “Best Life” mixte). Hij wordt vergezeld door een vertrouwd collega en zakenpartner, Roy Molloy (saxofoon), Henri Lindström (drums, percussie), Justin Nijssen (bas, gitaar, zang), Lilah Larson (gitaar, zang), Jess Parsons (piano, keyboards , zang), Chris Pitsiokos (saxofoon), Lloyd Vines (zang), Jason Williamson (zang) van Sleaford Mods en Jackie McLean (zang). De Europese tour start in de Pandora, TivoliVredenburg, op 19 maart 2022.
Weinig tot niets weten we van The Save Nines. Light house is de debuutsingle van de college kids uit Long Island (NY) die volgens de beknopte tekst op Spotify al een paar jaar samen muziek maken. Dat geloven we graag, want Lighthouse laat een op elkander ingespeelde band horen. Die goed naar The Doors heeft geluisterd. Lighthouse klinkt als een nummer dat goed had gepast op Waiting For The Sun, het meest beschouwelijke album van Jim en co. Een veelbelovende start.
Sipper is de artiestennaam van Joe Beerman uit New York. Beerman schudt liedjes uit zijn mouw. Sinds 2020 heeft hij er al ruim 50 losgelaten. Dat duidt op een einzelgänger en thuiswerker.
Stijl en kwaliteit variëren, maakt over het algemeen produceert Sipper heel goed te doene luisterliedjes in de droompop/shoegaze stijl. Zijn laatste release fuck sex dat verassende resultaten oplevert als je het googelt, is een zich langzaam uitrekkend gitaarnummer dat duidelijk maakt dat Sipper wat arrangeren en produceren betreft grote sprongen maakt. Nu nog wat werken aan de kwaliteitscontrole en Sipper zou wel eens een hele grote kunnen gaan worden.
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
De eerste single van het album is Running Away. Een verhaal prachtig van aard maar met een bitter randje (‘The fountain that empties the world / Too beautiful to hold’), escapisme leeft als een folie voor de buitenwereld. Een eerbetoon aan herinnering, medeleven en sterfelijkheid voor altijd. De video werd geregisseerd door Casey Raymond en is opgenomen in The Factory in Porth, Wales. Le Bon speelt er samen met saxofonist Euan Hinshelwood.
De tweede heet Moderation: “Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”
En de nieuwste single die sinds een week uit is heet Remembering Me: “Remembering Me is a neurotic diary entry that questions notions of legacy and warped sentimentalism in the desperate need to self-mythologise.”
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com
